Uszy, gardło i nos są bramami wejściowymi infekcji. Dlatego zapewniają system ochrony przed bakteriami i wirusami. Ale gdy ten system jest w niezadowalającym stanie, zakażenie zaczyna się rozprzestrzeniać i powoduje różne choroby.

Choroby narządów laryngologicznych mogą być ostre lub przewlekłe. Powodem tego jest niewłaściwe leczenie i słaba ochrona immunologiczna organizmu.

Choroby laryngologiczne

Zakłócenie funkcjonowania narządów laryngologicznych jest często uważane za przyczynę nie tylko chorób ogólnych, ale także pogwałcenia indywidualnego rozwoju osoby, co ogranicza jego możliwości. Rzeczywiście, ucho, krtań i gardło, nos i zatoki przynosowe (przynosowe) działają jako jedna jednostka: choroba jednego organu może wpływać na stan drugiego, wpływając na te lub inne układy organizmu.

Choroba tych trzech narządów nie jest bez powodu połączona w jedną grupę, wynika to z ich funkcjonalnej zależności i anatomicznej bliskości, a także z faktu, że choroby, które wpływają na jeden z tych narządów, mają zdolność rozprzestrzeniania się na inny narząd.

Opisy chorób narządów laryngologicznych

Przyczyny chorób laryngologicznych

Przyczyny chorób górnych dróg oddechowych są w większości przypadków zakaźne. Obejmują one następujące infekcje:

• paciorkowce i gronkowce;
• zakażenie grzybicze;
• cząstki wirusowe.

Przyczynami choroby ucha są flora bakteryjna. Czynnikami rozwoju są miejscowa hipotermia i obniżona odporność. Patologia kanału słuchowego często występuje jako powikłanie dławicy lub ostrego zapalenia migdałków.

Czynnikiem etiologicznym w powstawaniu patologii nosa i zatok przynosowych jest zakażenie bakteryjne i wirusowe. Wraz ze znacznie zmniejszoną odpornością przyczyną staje się flora grzybicza. Zapalenie błony śluzowej nosa nazywa się nieżytem nosa. Może być ostry i przekształcić się w postać przewlekłą.

Ważne jest, że nieżyt nosa rzadko występuje jako niezależna jednostka chorobowa, w większości przypadków towarzyszy mu ARVI lub ból gardła.

Zapalenie zatok przynosowych występuje z powodu nakładania się naturalnej przetoki pomiędzy zatoką a nosem. W normalnych warunkach dziura ta usuwa nagromadzony śluz z zatok.

Po zamknięciu w jamie powstają warunki beztlenowe, proces ten prowadzi do rozwoju flory beztlenowej, jest patogenny dla ludzkiego organizmu. Taki mechanizm prowokuje rozwój zapalenia zatok, czołowego zapalenia zatok, zapalenia sitowego i zapalenia błędnika. Przyczyny to przewlekły nieżyt nosa i skrzywienie przegrody.

Choroby gardła występują ze względu na spadek odporności miejscowej, upośledzenie jest warunkiem rozwoju bólu gardła lub zapalenia migdałków. Na tle obniżonej odporności aktywowana jest flora patogenna, która powoduje choroby.

Czynniki ryzyka

• osłabiona odporność;
• obecność adenoidów;
• anomalie w strukturze narządów laryngologicznych;
• zakrzywiona przegroda nosowa;
• złe nawyki;
• problemy z zębami;
• praca w niebezpiecznych branżach.

Objawy chorób laryngologicznych

Charakterystyczne objawy chorób górnych dróg oddechowych:

• chrapanie;
• stopniowa utrata słuchu;
• ból innej lokalizacji;
• przekrwienie błony śluzowej nosa i katar;
• kaszel;
• krwawiący nos i ucho;
• trudności w oddychaniu, zmniejszony zapach i głosy nosowe.

Wszystkie te objawy mówią o zmianach patologicznych w narządach systemu laryngologicznego. Dlatego konieczne jest zrozumienie, skąd pochodzą manifestacje, o jakich chorobach mówią.

Diagnoza chorób laryngologicznych

Aby określić najlepszy schemat leczenia, musisz postawić prawidłową diagnozę. Aby to zrobić, w arsenale otolaryngologa są takie urządzenia jak:

W trakcie prostej kontroli tych urządzeń laryngologiczny będzie w stanie dostrzec charakterystyczne objawy danej choroby i postawić diagnozę. Zwraca uwagę na stan błony bębenkowej, przewodów nosowych i muszli, błonę śluzową nosa i gardła, a także migdałków. Badanie ucha zewnętrznego i nosa można wykonać bez użycia specjalnych narzędzi. Również podczas odbioru lekarz powinien wykonać badanie dotykowe (palpacyjne) sąsiednich węzłów chłonnych.

Badanie endoskopowe służy do dokładnego diagnozowania ucha, nosa i gardła. Endoskop jest elastyczną rurką z kamerą wideo na końcu, która jest wprowadzana do jamy badanego organu. Obraz z kamery jest wyświetlany na monitorze, a lekarz może dokładnie przyjrzeć się wszystkiemu.

Ponadto laryngologiczny przepisuje badania krwi i wymaz na kulturę bakteryjną. Pomogą określić rodzaj infekcji i stopień jej choroby. W niektórych przypadkach wykonuje się nakłucie, czyli płyn jest pobierany za pomocą strzykawki, w celu dalszego badania w laboratorium (na przykład, gdy przyjmuje się zapalenie zatok, pobiera się płyn z zatok przynosowych).

Co jeszcze jest sprawdzane przez otolaryngologa? Jeśli masz problemy z uszami, sprawdź swój słuch. Najłatwiej to zrobić przez głos, gdy pacjent znajduje się w odległości 6 metrów, a lekarz szepcze różne słowa, które człowiek musi usłyszeć i powtórzyć. Dokładniejsze testy słuchu wymagają użycia specjalnego sprzętu, na przykład słuchawek do audiometrii.

Inną z metod stosowanych do diagnozowania narządów laryngologicznych jest radiografia. Dzięki niemu można wyeliminować inne choroby i zobaczyć nieprawidłowości w uszach, gardle i nosie, takie jak gromadzenie się ropy, obrzęk, złamania lub obce przedmioty. Ponadto, jeśli podejrzewasz powikłania wewnątrzczaszkowe lub płucne, konieczne są zdjęcia rentgenowskie.

Bardziej zaawansowane technologie są stosowane w rezonansie magnetycznym i tomografii komputerowej (MRI i CT). Pierwszy typ jest odpowiedni do diagnozowania uszkodzeń mózgu i wykrywania formacji nowotworowych. W TK wszystkie kości są wyraźnie widoczne, dlatego często używa się ich do wykrywania złamań i ciał obcych.

Leczenie chorób narządów laryngologicznych

W leczeniu patologii górnych dróg oddechowych stosuje się różne metody.

Fizjoterapia

Opiera się na wykorzystaniu ultradźwięków, prądu elektrycznego, ciepła, „niebieskiej lampy”, elektroforezy, pola magnetycznego i innych metod opartych na efektach fizycznych. Te zabiegi są uważane za najbezpieczniejsze, są stosowane pojedynczo lub w połączeniu z terapią lekową.

Farmakoterapia

Z reguły antybiotyki są stosowane w leczeniu wszystkich chorób laryngologicznych, które łagodzą proces zapalny, obrzęk, zwalczają infekcje i zapobiegają dalszemu pogorszeniu. W tych preparatach nie ma nic strasznego, ważne jest, aby zrozumieć, że ryzyko powikłań zapalenia laryngologicznego narządu, który nie został wyleczony w czasie, jest znacznie większe niż potencjalne uszkodzenie antybiotyku. Jedyna i najważniejsza zasada w tym przypadku: tylko lekarz może przepisać lek, jego dawkę i czas podawania.

Wdychanie

Można je przypisać zarówno fizjoterapii, jak i terapii lekowej. Stosuje się je w patologiach nosa i gardła, substancja lecznicza z tą metodą leczenia wchodzi do organizmu z wdychanym powietrzem, tj. przez górne drogi oddechowe.

Metody chirurgiczne

Stosuje się je w ciężkich przypadkach, gdy inne metody leczenia nie przynoszą pożądanego efektu, a zagrożenie życia pacjenta. Usunięcie migdałków, migdałków podniebiennych i polipów można uznać za najczęstszy przykład operacji narządów laryngologicznych.

Zapobieganie chorobom laryngologicznym

Można zapobiegać chorobom narządów laryngologicznych, których objawy i metody leczenia opisano powyżej. Aby zminimalizować prawdopodobieństwo rozwoju chorób laryngologicznych, należy przestrzegać następujących zaleceń:

• wzmocnić obronę immunologiczną organizmu;
• unikać fizycznego i psychicznego przeciążenia;
• prowadzić aktywny tryb życia, chodzić więcej, uprawiać sport;
• zrezygnować ze złych nawyków;
• nie supercool;
• zatwardzaj swoje ciało;
• unikaj stresu, jeśli to możliwe;
• przestrzegaj reżimu pracy i odpoczynku.

Przestrzegając tych prostych zasad, możliwe jest zachowanie zdrowia nie tylko narządów laryngologicznych, ale także całego organizmu przez wiele lat!

Choroby laryngologiczne u dorosłych i dzieci

Ból gardła, uszy, zapalenie zatok - główne objawy towarzyszące chorobom laryngologicznym. Są to choroby, które występują u osób w każdym wieku - od dzieciństwa do starości. Jeśli patologie związane z narządami laryngologicznymi nie zostaną wyleczone na czas, mogą spowodować powikłania i stać się przewlekłe, po czym leczenie stanie się trudniejsze i dłuższe. Ignorowanie problemów dzieci z uszami, nosem lub gardłami może wpłynąć na ich przyszły rozwój. Choroby leczone przez otolaryngologów, ważne jest, aby bezzwłocznie zidentyfikować i leczyć.

Co to jest choroba laryngologiczna?

Choroby narządów laryngologicznych to choroby związane z patologiami ucha, nosa i gardła. Jeśli uszy są „wystrzelone”, gardło jest opuchnięte, a nos zablokowany, należy skontaktować się z otolaryngologiem (częściej jest to skrót LOR lub „gardło ucha”). Problemy z tymi narządami towarzyszą człowiekowi przez całe życie, więc zawsze musisz być czujny. Nie należy odkładać wizyty na czas nieokreślony lekarzowi, problemy z narządami laryngologicznymi mogą prowadzić do poważnych konsekwencji, jeśli nie zostaną wyleczone na czas.

Lista chorób laryngologicznych

Istnieje wiele odmian chorób laryngologicznych, lista ich nazw wynosi kilkaset. Problemy narządów laryngologicznych są diagnozowane w dzieciństwie od urodzenia do starości. Dzieci z reguły cierpią z powodu tych patologii, ponieważ ich odporność jest słaba. Klasyfikacja chorób laryngologicznych:

• Choroby gardła i krtani - ból gardła, zapalenie gardła, zapalenie krtani, błonica, zapalenie migdałków (zapalenie migdałków).
• Choroby ucha - zapalenie ucha środkowego, zapalenie wylewu, zapalenie wyrostka sutkowego, zatyczka siarkowa itp.
• Choroby nosa - nieżyt nosa, zapalenie zatok, zapalenie kręgosłupa, zapalenie stawów itp.

Powody

Istnieje wiele powodów do złapania laryngologicznej choroby, od lekkiej hipotermii do przenoszonego wirusa przez unoszące się w powietrzu krople. Główne z nich to:

• hipotermia - odzież niezwiązana z pogodą, przez długi czas zimna, pływanie w wodzie o niskiej temperaturze itp.;
• słaba odporność;
• ostre różnice temperatur, sezonowe przejścia;
• bakterie;
• wirusy, infekcje, główna przyczyna chorób sezonowych;
• reakcje alergiczne;
• stresujące sytuacje.

Objawy choroby

Każdej chorobie otorynolaryngicznej towarzyszą różne objawy, ale w niektórych przypadkach objawy jednej choroby mogą być podobne do innych. Scharakteryzuj następujące objawy chorób laryngologicznych:

• ból, dyskomfort w gardle (krtań, gardło);
• trudności w oddychaniu;
• zapalenie górnych dróg oddechowych;
• uszkodzenie słuchu;
• słabość ciała;
• bóle głowy;
• pogorszenie zapachu;
• krwawienie (wypływ krwi z ucha lub nosa);
• wypływ z narządów dotkniętych chorobą itp.

Zapalenie zatok

Jedną z najczęstszych chorób nosa, której towarzyszy zapalenie zatok przynosowych, jest zapalenie zatok. Podczas choroby, jeden, prawdopodobnie kilka zatok przynosowych jest dotknięty chorobą, w wyniku czego oddychanie staje się trudne, pojawia się wydzielina, pojawia się ból głowy i temperatura ciała wzrasta. Zapalenie zatok klasyfikuje się według charakteru, formy, anatomicznej lokalizacji procesu zapalnego. Rodzaje zapalenia zatok według lokalizacji (w zależności od zatoki, na którą ma wpływ):

• Czołowa - porażka zatoki czołowej. Jest tolerowany ciężej niż inne rodzaje chorób. Towarzyszy silny ból w czole, hipertermia, przekrwienie błony śluzowej nosa, trudności w oddychaniu itp.
• Zapalenie zatok - zapalenie zatok przynosowych szczęki. Pacjent ma problemy z oddychaniem, obfite wydzieliny śluzowo-ropne, wysoką gorączkę, ból w nosie.
• Zapalenie klinowe - zapalenie zatoki klinowej. W chorobie występuje ból głowy, wydzielina z zatoki klinowej, niewyraźne widzenie, zapach. Traktuje częste choroby dzieci zajmując pierwsze miejsce wśród ORVI.
• Zapalenie sitowo - zapalenie błony śluzowej zatoki sitowej. Towarzyszą mu trudności w oddychaniu, ból w górnej części nosa, czoła, między brwiami, silne wydzielanie z nosa.

Zapalenie zatok jest powszechną chorobą i wielu próbuje wyleczyć je samodzielnie, stosując znane metody leczenia. Wskazówki dotyczące zimna:

1. Jest pożądane podczas choroby w domu, aby uniknąć wychodzenia z domu.
2. W podwyższonych temperaturach należy stosować leki przeciwgorączkowe.
3. Zalecany jest obfity napój (ciepła herbata z cytryną lub miodem)
4. Wdychaj, weź ciepłe kąpiele.
5. Używaj leków przepisanych przez lekarza. Być może powołanie antybiotyków.

Nieżyt nosa

Zapalenie błony śluzowej jamy nosowej, często występujące w chorobach zakaźnych, nazywa się nieżytem nosa. Obserwowane przekrwienie błony śluzowej nosa, ciężkie wydzielanie z nosa, uczucie pieczenia lub łaskotanie w nosie, trudności w określeniu zapachów. Nieżyt nosa leczy się kroplami, aerozolami do nosa, zimnymi pigułkami, popłuczynami i inhalacjami. Nieżyt nosa może mieć różne formy:

1. Ostry nieżyt nosa. Trwa od 7 do 10 dni, występuje z powodu wirusów i bakterii.
2. Przewlekły nieżyt nosa. Różni się w czasie trwania choroby. W przewlekłym nieżycie nosa potrzebne jest bardziej złożone podejście terapeutyczne.
3. Nieżyt nosa. Choroba jest bardziej umiarkowana, towarzyszy różnym chorobom laryngologicznym.
4. Zanikowy nieżyt nosa. Objawy - suchy nos, sztywność, możliwe krwawienie z nosa.
5. Medyczny nieżyt nosa. Występuje przy długotrwałym przyjmowaniu leków (krople, spraye do nosa).
6. Nieżyt nosa i nosa. Chorobie w wyniku naruszenia tonu naczyń krwionośnych towarzyszy silny katar.

Zapalenie ucha

Zapalenie ucha to zapalenie ucha, które może rozpalić środkowe, wewnętrzne i zewnętrzne ucho. Oddzielne lewostronne, prawostronne i obustronne zapalenie ucha. Badania wykazały, że jest to obecnie jedna z najbardziej zdiagnozowanych patologii ucha. Objawy zapalenia ucha środkowego:

• hałas, duszność w uchu;
• słabe słuchanie;
• ból ucha w różnym stopniu;
• ropne wyładowanie;
• podwyższona temperatura ciała.

Podczas leczenia zapalenia ucha, krople do nosa są przepisywane do miejscowego wkraplania w celu zmniejszenia obrzęku błony śluzowej, roztworów antyseptycznych do kanału słuchowego, kropli do wkraplania w przypadku ciężkiego bólu ucha, antybiotyków. W przypadku przewlekłego zapalenia ucha środkowego leczenie jest bardziej skomplikowane, dlatego należy unikać samoleczenia i tradycyjnych metod. U dzieci i dorosłych zapalenie ucha środkowego jest leczone według tego samego schematu, ale lepiej zasięgnąć porady lekarza.

Zapalenie gardła

Proces zapalny w błonie śluzowej gardła nazywany jest zapaleniem gardła. Przeważnie choroba jest uważana za zakaźną, występuje przy wdychaniu brudnego powietrza, pod wpływem czynników drażniących (alkohol, papierosy). Gdy występuje zapalenie gardła, powoduje ból gardła, ból, dyskomfort, ogólne osłabienie itp. W przypadku leczenia zaleca się:

1. wyeliminować czynnik, który spowodował złe samopoczucie;
2. rzucić palenie;
3. używaj leków przepisanych przez lekarza.

Diagnostyka

Jeśli zauważysz którykolwiek z tych objawów, nie powinieneś samoleczyć. Diagnozowanie chorób laryngologicznych w domu jest złym sposobem na postawienie prawidłowej diagnozy, objawy jednej patologii mogą wyglądać podobnie do innej choroby. Zawsze należy odnosić się do laryngologii, zwłaszcza jeśli chodzi o chorobę dziecięcą. Metody diagnozowania chorób laryngologicznych:

• endoskopia ucha, nosa i gardła;
• USG;
• tomografia komputerowa;
• MRI;
• badania audiologiczne dla noworodków;
• audiometria (pomiar poziomu słuchu);
• testy laboratoryjne.

Leczenie

Choroby górnych dróg oddechowych i ich leczenie - lepiej powierzyć doświadczonego specjalistę. W leczeniu narządów laryngologicznych stosuje się różne metody w zależności od ciężkości choroby:

1. Terapeutyczny (fizjoterapia, leki, inhalacja)
2. Chirurgiczne Ten rodzaj leczenia stosuje się w ciężkich przypadkach ostrego zapalenia.

Po zdiagnozowaniu u ciebie lekarza zostanie opracowany plan leczenia. Metody leczenia będą się różnić w zależności od ciężkości choroby. Główne metody leczenia chorób laryngologicznych:

1. Stosowanie leków (na choroby nosa są przepisane krople (spraye), na gardło - roztwory do płukania, na uszy - środki przeciwbakteryjne itp.).
2. Procedury medyczne (anemizacja, stosowanie (procedura fizjoterapeutyczna), promieniowanie ultrafioletowe, leczenie laserem).
3. Eliminacja objawów metodami fizycznymi (płukanie nosa, dmuchanie uszu, eliminacja zatyczek siarki)
4. Środki ludowe (masaże, nalewki, zioła).
5. Metody chirurgiczne. Najczęstsze operacje to usunięcie migdałków i migdałków gardłowych.

Zapobieganie

Choroby górnych dróg oddechowych - duży problem w Rosji, który jest najbardziej odczuwalny w okresie jesienno-zimowym. Ciało przyzwyczaiło się do ciepłego lata i nie jest gotowe na przejście do zimnej pory roku, więc warto podjąć profilaktykę, aby nie zachorować. Podstawowe zasady zapobiegania:

1. Twardnij, wzmocnij układ odpornościowy. Aby poprawić poziom ochrony immunologicznej odpowiedni douche, świeże powietrze, sport.
2. Unikaj hipotermii, nie kąpaj się w zimnej wodzie, nie wychodź z gorąca na ulicę.
3. Chroń się środkami przeciwbakteryjnymi (antybakteryjnymi), gdy wychodzisz i kontaktujesz się z innymi ludźmi.
4. Często myj ręce, używaj środków antyseptycznych.
5. Jedz więcej cebuli i czosnku, pij witaminy.

ZAKAŻENIA GÓRNEGO UKŁADU ODDECHOWEGO I ORGANÓW LECZNICZYCH

Klasyfikacja

W zależności od lokalizacji zakażenia zapalenie ucha środkowego dzieli się na zewnętrzne i średnie.

ZEWNĘTRZNE OTITIS

Zapalenie ucha zewnętrznego jest procesem zakaźnym w zewnętrznym kanale słuchowym, który może być umiejscowiony (czyrak zewnętrzny kanału słuchowego zewnętrznego) lub rozproszony, gdy zaangażowany jest cały kanał (uogólnione lub rozproszone zapalenie ucha zewnętrznego). Ponadto istnieje osobna postać kliniczna zapalenia ucha zewnętrznego - złośliwe zapalenie ucha zewnętrznego, które rozwija się głównie u osób z zaawansowaną cukrzycą.

Główne patogeny

Szkielety kanału słuchowego zewnętrznego są spowodowane przez S. aureus.

Rozlane zapalenie ucha zewnętrznego może być spowodowane przez pałeczki Gram-ujemne, na przykład: E. coli, P. vulgaris i P.aeruginosa, jak również S. aureus i rzadko przez grzyby. Zaczynając od zapalenia ucha zewnętrznego, spowodowanego przez pałeczkę cyjanową, złośliwe zapalenie ucha zewnętrznego może przekształcić się w zapalenie kości i szpiku kości pseudomonas.

Wybór środków przeciwbakteryjnych

W przypadku bruzd kanału słuchowego zewnętrznego, miejscowe zastosowanie AMP jest nieskuteczne, a ich powołanie układowe zwykle nie jest konieczne. Sekcja zwłok nie jest stosowana chirurgicznie, ponieważ nacięcie może prowadzić do rozległego perichondritis małżowiny usznej. W obecności objawów zatrucia wskazano, że AMP podaje się z reguły doustnie: oksacylinę, amoksycylinę / klawulanian lub cefalosporyny I-II (cefaleksyna, cefaklor, aksetyl cefuroksymu).

W przypadku rozlanego zapalenia ucha zewnętrznego leczenie rozpoczyna się od miejscowego zastosowania środków antyseptycznych (3% alkoholu borowego, 2% kwasu octowego, 70% etanolu). Lokalnie stosowane krople do uszu zawierające neomycynę, gentamycynę, polimyksynę. Nie można stosować maści z antybiotykami. Systemowa funkcja ILA jest rzadko wymagana, z wyjątkiem przypadków cellulitu rozprzestrzeniających się poza kanał słuchowy. W tym przypadku wewnętrznie stosuje się amoksycylinę / klawulanian lub cefalosporyny generacji I-II (cefaleksyna, cefaklor, aksetyl cefuroksymu).

W przypadku złośliwego zapalenia ucha środkowego pilnie stosuje się AMP aktywne wobec P. aeruginosa: penicyliny (azlocylina, piperacylina, tikarcylina), cefalosporyny (ceftazydym, cefoperazon, cefepim), aztreonam, cyprofloksacyna. Pożądane jest stosowanie wszystkich tych AMP w połączeniu z aminoglikozydami (gentamycyna, tobramycyna, netilmycyna, amikacyna) w wysokich dawkach IV, czas trwania leczenia wynosi 4-8 tygodni (z wyjątkiem aminoglikozydów). Wraz ze stabilizacją stanu możliwe jest przejście na terapię doustną cyprofloksacyną.

ŚREDNIA OTITIS

Istnieje kilka postaci klinicznych zapalenia ucha środkowego: CCA, zapalenie ucha środkowego z zapaleniem ucha środkowego, zapalenie ucha środkowego z resztkowym wysiękiem, zapalenie ucha środkowego bez wysięku (iringitis), nawracające zapalenie ucha środkowego, przewlekłe zapalenie ucha środkowego z przewlekłym ropnym zapaleniem ucha środkowego.

Najczęściej AMP stosuje się w postaciach klinicznych, takich jak CCA i przewlekłe ropne zapalenie ucha środkowego.

Ostre zapalenie ucha środkowego

CCA jest infekcją wirusową lub bakteryjną ucha środkowego, zwykle występującą jako powikłanie wirusowych zakażeń VDP układu oddechowego, zwłaszcza u dzieci w wieku od 3 miesięcy do 3 lat. CCA jest jedną z najczęstszych chorób wieku dziecięcego, przez 5 lat życia cierpi na nią ponad 90% dzieci. Pomimo faktu, że CCA w 70% przypadków przebiega niezależnie, bez użycia antybiotyków, może to być powikłane perforacją błony bębenkowej, przewlekłym zapaleniem ucha środkowego, perlakiem, zapaleniem błędnika, zapaleniem wyrostka sutkowego, bakteryjnym zapaleniem opon mózgowych, ropniem mózgu itp.

Główne patogeny

CCA może powodować różne bakteryjne i wirusowe patogeny, których względna częstotliwość zmienia się w zależności od wieku pacjentów i sytuacji epidemiologicznej. Znaczenie wewnątrzkomórkowych patogenów, takich jak C.pneumoniae, zostało dokładnie zbadane.

U dzieci w wieku powyżej 1 miesiąca i dorosłych, głównymi czynnikami sprawczymi CCA (80%) są S.pneumoniae i nieopisywalne szczepy H.influenzae, rzadziej M.catarrhalis. W mniej niż 10% przypadków ostre zapalenie ucha środkowego jest spowodowane przez GABHS (S.pyogenes), S. aureus lub związek mikroorganizmów. Około 6% wszystkich przypadków ostrego zapalenia ucha środkowego dotyczy wirusów.

U noworodków Gram-ujemne pałeczki z rodziny Enterobacteriaceae (E.coli, K.pneumoniae itp.), Jak również S. aureus, powodują ropne zapalenie ucha środkowego.

Wybór środków przeciwbakteryjnych

Taktyka stosowania ILA w CCA pozostaje przedmiotem dyskusji. Przede wszystkim należy odróżnić CCA, wysiękowe zapalenie ucha środkowego i zapalenie ucha środkowego z resztkowym wysiękiem.

W CCA odnotowuje się zmiany zapalne błony bębenkowej, prawdopodobieństwo izolacji bakteryjnego patogenu z płynu ucha środkowego jest wysokie, a stosowanie AMP może być odpowiednie. Wysiękowe zapalenie ucha środkowego i zapalenie ucha środkowego z resztkowym wysiękiem charakteryzują się obecnością płynu w jamie bębenkowej, ale nie ma oznak zapalenia błony bębenkowej, patogen zwykle nie jest uwalniany z płynu ucha środkowego, a stosowanie AMP nie jest uzasadnione.

Należy również wziąć pod uwagę, że do 75% przypadków CCA spowodowanych przez M.catarrhalis i do 50% przypadków spowodowanych przez H.influenzae przechodzi niezależnie, bez terapii przeciwdrobnoustrojowej. W przypadku CCA spowodowanego przez S. pneumoniae liczba ta jest niższa i wynosi około 20%. Poważne ogólnoustrojowe powikłania CCA (zapalenie wyrostka sutkowatego, bakteryjne zapalenie opon mózgowych, ropień mózgu, bakteriemia itp.) Rzadko występują u mniej niż 1% pacjentów. Dlatego obecnie większość pediatrów i otorynolaryngologów zaleca taktykę oczekiwania: stosowanie terapii objawowej (leki przeciwbólowe) i dynamiczne monitorowanie pacjenta przez 24 h. Taka taktyka może zmniejszyć częstotliwość nieracjonalnego stosowania AMP i zapobiegać występowaniu i rozprzestrzenianiu się oporności na antybiotyki.

Z drugiej strony CCA jest uważany za chorobę o charakterze bakteryjnym: wirusy i mikroorganizmy wewnątrzkomórkowe mogą przyczyniać się do wystąpienia zakażenia, ale rzadko są jego głównymi czynnikami sprawczymi. Ponadto udowodniono, że stosowanie AMP może znacznie zmniejszyć częstość występowania powikłań układowych CCA.

Bezwzględne wskazania do stosowania AMP w CCA to:

• wiek do 2 lat;
• ciężkie postacie CCA, którym towarzyszy silny ból, temperatura ciała powyżej 38 ° C i utrzymywanie się objawów przez ponad 24 godziny W takich przypadkach taktyka oczekiwania jest niedopuszczalna.

Wybierając AMP, należy wziąć pod uwagę dane regionalne dotyczące występowania i oporności na antybiotyki trzech głównych czynników powodujących CCA (S.pneumoniae, H.influenzae i M.catarrhalis). W zapaleniu ucha środkowego wywołanym przez H.influenzae lub M.catarrhalis powikłania występują rzadko. W przeciwieństwie do tego, zakażenia wywołane przez S. pneumoniae są związane ze stosunkowo wysokim ryzykiem poważnych powikłań i małą częstością samoleczenia. Zatem pneumokoki są kluczowym czynnikiem sprawczym CCA, który powinien koncentrować się na wyborze ILA.

W leczeniu niepowikłanych postaci CCA amoksycylina jest lekiem z wyboru przez 7-10 dni. Amoksycylina charakteryzuje się największą częstością uzyskiwania eradykacji S. pneumoniae (w tym szczepów opornych na penicylinę) z płynu ucha środkowego ze wszystkich β-laktamów do podawania doustnego.

Przy niskiej częstości oporności na penicylinę u pneumokoków (mniej niż 10% szczepów S.pneumoniae z BMD penicyliny od 0,12 mg / lw populacji), a także u pacjentów z niskim prawdopodobieństwem zakażenia szczepem opornym, stosuje się zwykłe dawki amoksycyliny: u dzieci - 40-45 mg / kg / dzień, u dorosłych - 1,5-3 g / dzień, podzielone na 3 dawki.

W praktyce pediatrycznej należy stosować specjalne formy dawkowania amoksycyliny dla dzieci. Najwygodniejszym do stosowania są rozpuszczalne tabletki (flemoksyna soljutab), które również zapewniają najwyższą (ponad 90%) biodostępność amoksycyliny.

W przypadku, gdy częstotliwość oporności S. pneumoniae na penicylinę w regionie przekracza 10% lub jeśli pacjent ma czynniki ryzyka zakażenia ARP (dzieci w wieku poniżej 2 lat; terapia AMP przez poprzednie 3 miesiące; odwiedź placówki przedszkolne) użyj dużych dawek amoksycyliny : u dzieci - 80-90 mg / kg / dobę, u dorosłych - 3-3,5 g / dzień, podzielone na 3 dawki. Zastosowanie takich dawek pozwala uzyskać stężenia AMP w płynie ucha środkowego, przekraczając IPC₉₀ nie tylko wrażliwe na penicylinę, ale także pneumokokowe szczepy o średnim poziomie odporności na penicylinę przez ponad 50% odstępu między dawkami, co zapewnia wysoką skuteczność terapii.

W celu eliminacji szczepów pneumokoków o wysokim poziomie oporności na penicylinę (z penicyliną BMD - 2-4 mg / l), amoksycylinę należy stosować w dawce 80-90 mg / kg / dobę. Czas trwania leczenia amoksycyliną powinien wynosić 7-10 dni.

U dzieci, często otrzymujących terapię AMP, istnieje wysokie ryzyko CCA powodowane przez szczepy H. influenzae wytwarzające β-laktamazę. U tych dzieci leki pierwszego rzutu do leczenia CCA są kombinacją amoksycyliny z kwasem klawulanowym lub aksetylem cefuroksymu. Zaleca się stosowanie dużych dawek amoksycyliny bez zwiększania dawki klawulanianu, co zapewnia skuteczność leczenia zapalenia ucha środkowego wywołanego przez S.pneumoniae oporne na penicylinę, ale nie zwiększa częstotliwości i ciężkości kwasu klawulanowego HP, zwłaszcza biegunki. Praktycznie można to osiągnąć za pomocą komercyjnie dostępnej amoksycyliny / klawulanianu w stosunku 4: 1 (Augmentin®, Amoxiclav®) wraz z amoksycyliną, aby całkowita dawka amoksycyliny wynosiła 80-90 mg / kg / dzień u dzieci, 3-3,5 u dorosłych g / dzień

W przypadku braku efektu (zachowanie objawów klinicznych i otoskopowego obrazu CCA), po trzech dniach terapii zaleca się zmianę AMP na lek aktywny przeciwko pneumokokom o wysokim poziomie oporności na penicylinę i szczepom H.influenzae wytwarzającym β-laktamazę. Takie AMP obejmują połączenie amoksycyliny (w dużej dawce) z kwasem klawulanowym, aksetylem cefuroksymu doustnie lub ceftriaksonem i / m (1 raz dziennie przez trzy dni). Należy zauważyć, że aksetyl cefuroksymu nie przekracza kombinacji amoksycyliny w dużej dawce z klawulanianem, dlatego jeśli pacjent nie ma wpływu na terapię tą kombinacją, nie należy stosować aksetylu cefuroksymu.

Stosowanie domięśniowo ceftriaksonu przez 3 dni ma kilka zalet w porównaniu z leczeniem doustnym: przede wszystkim wysoką aktywność bakteriobójczą przeciwko głównym czynnikom wywołującym CCA, a także osiągnięcie dobrego przestrzegania zaleceń przez pacjenta. Ceftriakson ma unikalne parametry farmakodynamiczne: szczytowe stężenia w płynie ucha środkowego przekraczają IPC dla S. pneumoniae i H. influenzae więcej niż 35 razy w ciągu 100-150 godzin, zatem 3-dniowy cykl ceftriaksonu jest równoważny 10-dniowemu kursowi doustnych antybiotyków.

Klindamycyna ma wysoką aktywność przeciwko S. pneumoniae (w tym szczepy oporne na penicylinę), ale nie działa na H.influenzae, dlatego jest stosowana w przypadku potwierdzonej pneumokokowej etiologii zapalenia ucha lub po nieskutecznym leczeniu AMP aktywnym przeciwko patogenom wytwarzającym β-laktamazę (H.influenzae i M.catarrhalis).

Należy podkreślić, że wiele leków zalecanych do leczenia CCA nie ma wystarczającej aktywności wobec głównych patogenów. Na przykład cefaklor, cefiksym i ceftibuten są nieaktywne wobec pneumokoków opornych na penicylinę, cefaklor jest również nieskuteczny w zakażeniach wywołanych wytwarzaniem przez β-laktamazę szczepów H.influenzae i M.catarrhalis.

W przypadku uczulenia na antybiotyki β-laktamowe stosuje się nowoczesne makrolidy (azytromycyna lub klarytromycyna) (Tabela 1).

Odmiany chorób laryngologicznych u dorosłych i dzieci: diagnoza i leczenie

Według statystyk WHO najczęstszymi problemami skierowanymi do kliniki są choroby laryngologiczne. Kompetencje otolaryngologa obejmują leczenie zmian zapalnych, zakaźnych błony śluzowej górnych dróg oddechowych, usuwanie ciał obcych, eliminację afonii (częściowe zaburzenia barwy, siły, wysokości głosu).

Grupy i rodzaje chorób narządów laryngologicznych

Dzieci, mieszkańcy dużych osiedli, megalopoli są najczęściej narażone na choroby narządów laryngologicznych. Szczyt zarejestrowanych chorób przypada na okres jesienno-zimowy (wybuch epidemii wirusowych).

Powszechną przyczyną patologii są wirusy, które hamują mechanizmy obronne na poziomie lokalnym i ogólnym. Na tle osłabionego układu odpornościowego flora bakteryjna często się łączy, co powoduje komplikacje i przedłuża leczenie.

Choroby rozwijają się również z powodu zmian morfologicznych w tkankach narządów oddechowych, co prowadzi do naruszenia funkcjonalności.

Częste ostre i przewlekłe stany zapalne

Lista ostrych i przewlekłych chorób górnych dróg oddechowych:

• ARVI, grypa ze zmianami w gardle i nosie:
• nieżyt nosa - nieżyt, naczynioruchowy, zanikowy, przerostowy;
• zapalenie zatok (zapalenie zatok przynosowych) - zapalenie zatok, zapalenie zatok, zapalenie sitowe, zapalenie klinowe;
• zapalenie migdałków;
• zapalenie nosogardzieli, zapalenie gardła;
• zapalenie krtani.

Choroby narządu słuchu

Ponieważ jama nosowa komunikuje się z uchem przez trąbkę Eustachiusza, ryzyko uszkodzenia słuchu wzrasta wraz z infekcją dróg oddechowych.

Częstym powikłaniem ostrych zakażeń układu oddechowego, zwłaszcza u dzieci w wieku przedszkolnym, jest ostre zapalenie ucha środkowego (zapalenie ucha środkowego).

• zewnętrzne zapalenie ucha;
• przewlekłe nawracające zapalenie ucha środkowego (ropne);
• Eustachitis;
• wierzchołek ucha - ostra postać zapalenia perchondrium;
• kubek na ucho;
• wyprysk kanału słuchowego;
• czyraki, rozproszone zapalenie ucha;
• otomikozy - zakażenie grzybicze błony śluzowej;
• othematoma - lokalna akumulacja krwi na powierzchni muszli;
• siniaki, oparzenia (chemiczne, termiczne).

Choroby alergiczne i narządy oddechowe

W ciągu ostatnich 10 lat przypadki rozpoznania alergii górnych dróg oddechowych gwałtownie wzrastają. Zarówno dorośli, jak i dzieci chorują od pierwszych miesięcy życia. 75% pacjentów to mieszkańcy miast. Dlatego alergia nazywana jest chorobą cywilizacyjną.

Najczęstszym typem reakcji nadwrażliwości jest alergia oddechowa. Na tym tle rozwijają się takie choroby:

• alergiczny nieżyt nosa;
• pyłkowica - sezonowe zapalenie błony śluzowej nosa i spojówek (zapalenie błony śluzowej nosa i oczu);
• całoroczny nieżyt nosa.

Alergia nie występuje w izolacji. Krtań, gardło i zatoki przynosowe biorą udział w procesie patologicznym. Błony śluzowe tych narządów ulegają zapaleniu, puchną. Pojawiają się takie objawy, jak przekrwienie błony śluzowej nosa, wyciek z nosa (katar), trudności w oddychaniu i przełykaniu.

Otolaryngologia i pediatria

Pediatryczne narządy laryngologiczne są idealnym podłożem do infekcji. Częściej niż dorośli dziecko podlega atakom patogennej mikroflory. Wynika to nie tylko z niedojrzałości układu odpornościowego, negatywnych czynników społecznych, ale także z cech anatomicznych narządów laryngologicznych.

U dzieci kanały nosowe są węższe niż u dorosłych, zatoki kończą pełną formację dopiero w wieku 12 lat. Ta cecha przyczynia się do rozwoju procesów zapalnych w nosogardzieli. W przestrzeni gardłowej jest dużo tkanki limfatycznej, która często ropie.

Krtań jest wyższa, jej podśluzowa luźna. W tym miejscu często pojawia się obrzęk zapalny, który w pediatrii nazywany jest fałszywie zadem - stanem zapalnym, prowadzącym do zwężenia krtani i zablokowania dróg oddechowych. Jest to stan, który zagraża życiu dziecka.

Lista chorób dziecięcych dotykających ucha, nosa i gardła:

• adenoidy (gruczoły) - proliferacja migdałków nosowo-gardłowych;
• dusznica bolesna - zapalenie pierścienia limfatycznego gardła:
• szkarłatna gorączka - ból i wysypka w gardle;
• błonica jest infekcją, której towarzyszy tworzenie błon na błonie śluzowej jamy ustnej;
• odra - wysypka na skórze, zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, ogólne zatrucie organizmu;
• zapalenie stawów jest ostrym zapaleniem wyrostka sutkowatego ucha spowodowanym przez bakterie (paciorkowce, gronkowce, pneumokoki).

Często rodzice z małymi dziećmi chodzą do lekarza ze skargami na mdłości nosa z nieprzyjemnym zapachem. Głównym powodem jest obecność w ciele nosowym ciała obcego, które nie przeszkadza w oddychaniu. Obce przedmioty można również znaleźć w nosogardzieli. Niebezpieczny stan, gdy ciało obce jest wepchnięte do krtani, tchawicy, oskrzeli.

Dzieci są często kierowane do lekarza ze skargami na utratę słuchu. Podczas otoskopii (badania) wykrywana jest zatyczka siarki, która jest usuwana ambulatoryjnie, bezboleśnie, przez mycie kanału słuchowego.

Inne choroby narządów laryngologicznych

Otolaryngolog, w zależności od specjalizacji (terapia, chirurgia), zajmuje się leczeniem krwawień z nosa, krwiaków, urazów różnego pochodzenia. Lekarz jest leczony ropniami, karbunami, flegmą w obszarze zewnętrznych i wewnętrznych części narządów laryngologicznych. Leczy również grzybice gardła, ucha, nosa.

• zapalenie wyrostka sutkowatego - zapalenie błon śluzowych struktur komórkowych i jaskinia wyrostka sutkowatego kości skroniowej jest zlokalizowana za uchem;
• gruźlica górnych dróg oddechowych;
• zwężenie krtani;
• afonia - utrata głosu;
• stridor (syczenie) - głośne oddychanie, przypominające gwizdek z powodu turbulentnego przepływu powietrza;
• skleroma jest przewlekłym zakażeniem dróg oddechowych, powodującym zmiany strukturalne w tkankach (tworzenie ziarniniaków);
• Choroba Meniere'a - wzrost objętości labiryntu płynu ucha wewnętrznego z rosnącym naciskiem na ściany;
• włókniak nosowo-gardłowy - krwawiący guz o gęstej konsystencji;
• artrezia dróg oddechowych jest wrodzoną, rzadko nabytą fuzją kanałów i otworów.

Zasady diagnozowania i leczenia chorób nosa i gardła

Przed leczeniem chorób laryngologicznych przeprowadza się różne rodzaje badań - badania, badania laboratoryjne, badania instrumentalne.

Kiedy pacjent odwiedza klinikę, najpierw zbiera historię i zewnętrznie i przeprowadza badanie zewnętrzne. Na rynoskopii należy ocenić stan błon śluzowych (zaczerwienienie, obrzęk), rodzaj przegrody nosowej, migdałki. Na zewnątrz sprawdź stan skóry skrzydeł nosa.

Otoskopia daje wyobrażenie o procesach patologicznych w uchu. Określ także stan błony bębenkowej, obecność guzów.

Podczas wykrywania guzów, anomalii anatomicznych, pacjentom przepisuje się endoskopię laryngologiczną. Ta metoda diagnostyczna jest „złotym standardem” w chorobach ucha, nosa i gardła. Zabieg jest bezbolesny, nie powoduje powikłań, pomaga dokładnie ocenić zmiany w tkankach miękkich, błonie śluzowej, określić dokładną lokalizację guza. Badanie odbywa się w czasie rzeczywistym, obraz jest wyświetlany na monitorze urządzenia.

W przypadku trudności z dokładną diagnozą, pacjent jest wysyłany do MRI - rezonansu magnetycznego. Technika pozwala zobaczyć całą głębokość mięśni, chrząstki, tkanki kostnej.

Podczas diagnostyki ujawniane są wszelkie przekształcenia takich działów:

• nos, zatokę, nosogardziel;
• węzły chłonne i sploty;
• kości twarzy;
• korzeń języka;
• struny głosowe;
• szyja, tarczyca.

Zgodnie ze wskazaniami MRI wykonuje się za pomocą środka kontrastowego, który wstrzykuje się dożylnie. Jest lekiem nieszkodliwym dla organizmu, który nie powoduje reakcji alergicznych i innych powikłań.

Leczenie chorób

Aby leczenie chorób laryngologicznych było skuteczne, łączy kilka technik, łącząc terapię lekową z procedurami fizjoterapeutycznymi.

Powołanie leków farmakologicznych zależy od diagnozy:

• w leczeniu ostrego zakażenia lub zaostrzenia przewlekłego procesu zapalnego - antybiotyki, środki przeciwgrzybicze;
• do miejscowego usuwania przekrwienia, obrzęku - kropli do nosa, aerozolu do gardła o działaniu przeciwzapalnym, antyseptycznym, dezynfekującym;
• z alergiami - zawiesiny hormonalne w nosie, leki przeciwhistaminowe wewnątrz;
• w łagodzeniu objawów towarzyszących - leki przeciwgorączkowe, przeciwbólowe, mukolityczne.

Operacja jest wskazana, jeśli osoba ma guz, polipy, skrzywienie przegrody nosowej. Pacjent jest kierowany do chirurga laryngologa, który wybiera metodę radykalnego rozwiązania problemu - endoskopowe usunięcie guzów, palatoplastyka (wycięcie przerośniętych tkanek podniebienia), plastyczna korekcja nosa.

Antybiotyki na choroby górnych dróg oddechowych u dorosłych

Antybiotyki w przypadku chorób laryngologicznych są przepisywane tylko w przypadku bakteryjnego charakteru procesu patologicznego. Jeśli przyczyną rozwoju choroby było wniknięcie do organizmu grzybów lub wirusów, terapia antybakteryjna jest uważana za niewłaściwą. Obecnie większość ludzi stara się unikać przyjmowania środków przeciwbakteryjnych, ale w razie potrzeby przepisać je sobie. To nieuzasadnione stosowanie takich leków doprowadziło niektóre bakterie do rozwoju oporności na antybiotyki.

Aby leczenie dawało pozytywne wyniki, a nie szkodziło zdrowiu, wszystkie środki terapeutyczne muszą być przeprowadzane zgodnie z zaleceniami medycznymi. Należy rozumieć, że tylko wykwalifikowany specjalista jest w stanie wybrać odpowiednie leki, po określeniu rodzaju patogenu i określeniu jego wrażliwości na substancje przeciwbakteryjne.

Grupy antybiotyków i ich zastosowanie

Najczęściej przepisywane leki przeciwbakteryjne w otolaryngologii należą do takich grup farmakologicznych:

Tego rodzaju leki mają działanie bakteriobójcze i bakteriostatyczne. Pierwsze przyczyniają się do niszczenia bakterii ze względu na szkodliwy wpływ na ich istotne struktury komórkowe. Te ostatnie hamują wzrost i reprodukcję patogennych mikroorganizmów, pozwalając jednocześnie układowi immunologicznemu radzić sobie z samą infekcją.

Antybiotyk jest raczej poważnym lekiem, dlatego jego receptę należy przeprowadzać zgodnie z niektórymi zasadami:

1. Przepisanie antybiotykoterapii w przypadku chorób laryngologicznych należy otolaryngologa lub terapeuty.
2. Podczas pierwszej wizyty pacjenta należy przeprowadzić empiryczną receptę na antybiotyki, opartą wyłącznie na skargach z sali balowej, wiedzy o naturalnej wrażliwości bakterii i danych epidemiologicznych na temat oporności drobnoustrojów chorobotwórczych w regionie. Ponadto prowadzone są badania nad obecnością bakterii chorobotwórczych i ich wrażliwości na działanie substancji przeciwbakteryjnych.
3. Jeśli to konieczne, po otrzymaniu wyników testów na podatność patogenów, leczenie jest dostosowywane.
4. W przypadku braku dodatniej dynamiki podczas przyjmowania antybiotyku lek zastępuje się bardziej odpowiednim lekiem. Można również przepisać powtarzające się testy diagnostyczne.
5. Leczenie antybiotykami odbywa się przez 7-10 dni. Kurs terapeutyczny powinien zostać zakończony do końca, bez przedwczesnego przerwania leczenia.
6. Przy przepisywaniu antybiotyków należy wziąć pod uwagę poprzednią historię stosowania takich leków.

Bardzo ważne jest wcześniejsze poinformowanie lekarza prowadzącego o równoległych lekach, ponieważ niektóre leki przeciwbakteryjne są niezgodne z innymi lekami.

Antybiotykoterapia zapalenia ucha

Termin zapalenie ucha oznacza proces zapalny zlokalizowany w jednej z sekcji ucha. Proces patologiczny może być zarówno wirusowy, grzybowy, jak i bakteryjny. Leki w obecności zapalenia ucha są wybierane na podstawie rodzaju patogenu, objawów klinicznych choroby i indywidualnych cech pacjenta. Stosowanie antybiotyków jest stosowane w przypadku ostrego i przewlekłego zapalenia, a także w przebiegu złośliwego zapalenia ucha zewnętrznego.

Warto zauważyć, że większość zapalenia ucha środkowego w uchu środkowym, w początkowych stadiach rozwoju, jest doskonale uleczalna bez użycia antybiotyków. Z reguły eksperci przepisują takie leki, jeśli bolesne objawy utrzymują się przez 24 godziny.

W przypadku zapalenia ucha często zaleca się przyjmowanie takich środków jak:

1. Amoksycylina jest półsyntetycznym antybiotykiem o szerokim spektrum działania. Pokazuje aktywność przeciwko bakteriom Gram-dodatnim i Gram-ujemnym. Lek ma wyraźne działanie przeciwzapalne i przeciwbakteryjne, nie wywołuje efektu terapeutycznego w zakażeniach wirusowych.
2. Amoksycylina / kwas klawulanowy - jest połączonym lekiem o szerokim spektrum działania. Jak można zrozumieć z nazwy, główną cechą wyróżniającą tego produktu z poprzedniego jest to, że dwa składniki działają jednocześnie jako składniki aktywne. Razem zapewniają wyraźne działanie antybakteryjne, mają szkodliwy wpływ na aktywność życiową tlenowych gram-dodatnich i tlenowych bakterii Gram-ujemnych. Lek jest aktywnie stosowany w praktyce laryngologicznej w różnych procesach zapalnych, a także w chorobach zakaźnych dolnych dróg oddechowych, infekcjach skóry i tkanek miękkich.

Czas stosowania tych leków może się wahać od 3 do 7 dni, w zależności od ciężkości procesu patologicznego.

Leczenie zapalenia zatok

Zapalenie zatok jest jedną z najczęstszych chorób otolaryngologicznych, charakteryzujących się zapaleniem błony śluzowej zatok przynosowych. Chorobie towarzyszy powstawanie patologicznego wysięku w zatokach przynosowych, jak również silny ból, oddychanie przez nos i ogólne zatrucie organizmu. Najczęściej nie w pełni wyleczone choroby genezy wirusowej działają jako czynnik rozwoju patologii. W związku z tym potrzeba przepisywania antybiotykoterapii powinna być jak najdokładniej analizowana.

W większości przypadków dojście do infekcji bakteryjnej następuje podczas przebiegu ARVI, na tle której pojawia się nowa fala bolesnych objawów.

W leczeniu zapalenia zatok preferowane są takie leki przeciwbakteryjne:

1. Azytromycyna jest lekiem przeciwbakteryjnym o szerokim spektrum działania, który wywołuje działanie bakteriostatyczne. Podczas tworzenia wysokich stężeń leków w zapaleniu ma działanie bakteriobójcze.
2. Cefepim jest środkiem przeciwbakteryjnym przeznaczonym do stosowania ogólnego. Ma szerokie spektrum działania. Przyczynia się do hamowania syntezy enzymów ściany komórkowej bakterii.
3. Imipenem jest antybiotykiem o szerokim spektrum działania, skutecznym przeciwko bakteriom patogennym Gram-ujemnym i Gram-dodatnim.
4. Cefotaksym jest półsyntetycznym środkiem należącym do grupy cefalosporyn 3. generacji. Lek jest aktywny wobec większości szczepów bakterii opornych na penicylinę, sulfonamidy, aminoglikozydy.

Z reguły do ​​leczenia procesów zapalnych obejmujących narządy słuchu stosuje się w tabletkach środki przeciwbakteryjne. Ta szczególna forma wydania jest uważana za najwygodniejszą.

Przebieg stosowania takich leków nie powinien przekraczać 10 dni. W przypadku braku pozytywnego efektu na tle ich spożycia, terapia powinna być dostosowana.

Stosowanie antybiotyków w zapaleniu migdałków i zapaleniu gardła

Zapalenie gardła jest chorobą zapalną błony śluzowej i tkanki limfoidalnej gardła. Zapalenie migdałków jest zapaleniem migdałków, które wynika z infiltracji paciorkowcowej lub wirusowej infekcji.

Antybiotyki dla takich chorób laryngologicznych u dorosłych są przepisywane w następujących celach:

• zmniejszyć nasilenie objawów klinicznych;
• zapobiegać rozwojowi powikłań reumatycznych;
• zmniejszyć ryzyko procesu ropnego;
• zapobiegać rozprzestrzenianiu się zapalenia na sąsiednie narządy i tkanki.

Potrzeba terapii antybiotykowej zależy od obecności następujących objawów:

• bolesność i obrzęk węzłów chłonnych;
• wzrost temperatury;
• pojawienie się białej płytki nazębnej na migdałkach.

Benzatyna, fenoksymetylopenicylina, benzylopenicylina jest stosowana w leczeniu ostrych i nawracających procesów. Alternatywnie można stosować Cefaleksynę, Amoksycylinę, Klawulanian.

Czas trwania leczenia takimi lekami wynosi 7-14 dni, w zależności od ciężkości procesu patologicznego.

Antybiotyki na zapalenie nagłośni

Zapalenie nagłośni jest infekcją nagłośni i otaczających ją tkanek. Gdy proces jest zaniedbywany, istnieje prawdopodobieństwo niedrożności dróg oddechowych. Choroba ma charakter bakteryjny, więc leczenie prawie zawsze opiera się na stosowaniu środków przeciwbakteryjnych.

W przypadku tego rodzaju chorób przepisywane są następujące leki: Cefotaksym, Ceftriakson, Amoksycylina, Ampicylina.

Jeśli na tle procesu patologicznego obserwuje się powstawanie ropni w krtani, pacjentowi przepisuje się zabieg chirurgiczny polegający na otwarciu ropni, a następnie ewakuacji ropy.

Środki antybiotykowe

Ważne jest, aby zrozumieć, że antybiotyki w leczeniu chorób laryngologicznych u dorosłych mają szkodliwy wpływ nie tylko na patogeny, ale także na pożyteczne bakterie. Szczególnie agresywnie takie leki wpływają na mikroflorę jelitową, dlatego w celu uniknięcia rozwoju dysbiozy, probiotyki powinny być stosowane równolegle. Takie środki pozwalają zapewnić równowagę niezbędnych bakterii, otaczają jelita, minimalizują ryzyko zakłóceń mikroflory.

Z reguły zaleca się przyjmowanie Linex, Normoflorin lub Atsipol wraz z terapią przeciwbakteryjną.

Ponadto należy pamiętać, że wszystkie antybiotyki wpływają na stan wątroby, dlatego podczas leczenia takimi lekami należy przestrzegać określonej diety, która wyklucza użycie:

• tłuste potrawy;
• marynowane i smażone potrawy;
• pikantne potrawy;
• napoje alkoholowe i kawowe;
• mięso wędzone

W przypadku chorób narządów laryngologicznych konieczne jest skonsultowanie się z wykwalifikowanym specjalistą. Ważne jest, aby zrozumieć, że niepiśmienne stosowanie jakichkolwiek leków, a zwłaszcza leków przeciwbakteryjnych, może znacznie pogorszyć przebieg choroby. Ponadto nie wolno nam zapominać o negatywnym wpływie takich funduszy na całe ciało. Nie angażuj się w samoleczenie, ponieważ tylko lekarz może stwierdzić, które antybiotyki będą najbardziej odpowiednie i czy istnieje potrzeba ich użycia.

Postępowanie zgodnie z zaleceniami medycznymi pozwala szybciej pozbyć się irytującej choroby.

Najbardziej skuteczne antybiotyki stosowane w chorobach laryngologicznych u dorosłych

Patologie górnych dróg oddechowych często powodują, że pacjenci odwiedzają lekarzy ogólnych i otolaryngologów. Przeważnie choroby występują w zimnej porze roku, kiedy pojawiają się sprzyjające warunki rozprzestrzeniania się zakaźnych patologii układu oddechowego.

Znaczna większość z nich jest spowodowana przez różne patogeny bakteryjne, które wpływają na błonę śluzową górnych dróg oddechowych. W takich sytuacjach konieczne jest przepisanie antybiotyków na choroby laryngologiczne u dorosłych.

Ogólne informacje o antybiotykach

Leki przeciwbakteryjne to grupa leków, które mogą hamować aktywność życiową różnych bakterii. Ich mechanizm działania jest dwojakiego rodzaju:

• Bakteriobójcze - gdy antybiotyk jest w stanie naruszyć integralność błon komórkowych patogennych bakterii, co prowadzi do ich lizy.
• Bakteriostatyka - substancja czynna hamuje syntezę białek przez rybosomy, co uniemożliwia dalszą reprodukcję mikroflory. Jednocześnie zwiększa się ich wrażliwość na ochronne reakcje odpornościowe organizmu.

Większość antybiotyków na choroby laryngologiczne jest przepisywana doustnie. Tak więc dużą rolę odgrywa również biodostępność leku - wskaźnik (w procentach), który charakteryzuje, jak wiele przyjmowanych leków przechodzi do krążenia ogólnego. Wpływ na to ma czas przyjmowania środka przeciwbakteryjnego, stosowanie innych leków, obecność ostrych lub przewlekłych patologii u pacjenta.

Stosowanie antybiotyków w praktyce klinicznej znacznie poprawiło rokowanie nawet dla najtrudniejszych pacjentów. Obawa wielu pacjentów i ich krewnych o niepożądane działanie tych leków jest często bardzo przesadzona. Dlatego ważna jest rola lekarza - można wyjaśnić pacjentowi lub jego krewnym potrzebę antybiotykoterapii.

Zasady doboru antybiotyków do patologii laryngologicznej

Kilka czynników wpływa na wybór środka przeciwbakteryjnego przez lekarza prowadzącego dla konkretnego pacjenta. Po pierwsze - specyfika patogenów bakteryjnych w chorobach górnych dróg oddechowych u dorosłych.

Jak wykazały liczne badania, najczęstszymi przyczynami są gronkowce, paciorkowce, meningokoki, corynebacteria, pałeczki hemophilus, enterobakterie, moraxellae i pseudomonas.

Dlatego konieczne jest wybranie antybiotyków, które byłyby tak skuteczne, jak to możliwe, przeciwko tej florze bakteryjnej.

Drugim ważnym czynnikiem jest ogólny stan pacjenta, obecność powikłań, wad rozwojowych lub przewlekłych patologii u pacjenta. Przy stosunkowo łagodnych patologiach, bez ryzyka zdarzeń niepożądanych, leczenie rozpoczyna się od bardziej powszechnych antybiotyków (penicyliny, makrolidy, cefalosporyny pierwszej generacji).

Jeśli pacjent ma przewlekłe patologie (cukrzyca, stany niedoboru odporności, choroba wieńcowa, patologie zakrzepowo-zatorowe, zaburzenia czynności wątroby lub nerek), poważne powikłania (uogólnienie procesu zakaźnego - posocznica) - dają pierwszeństwo bardziej specjalistycznym lekom przeciwbakteryjnym.

Poważnym problemem ostatnich dziesięcioleci jest rozwój oporności na antybiotyki u różnych bakterii. To sprawia, że ​​stosowanie wielu leków jest nieskuteczne. Niektóre szczepy Staphylococcus aureus w badaniach wykazały oporność nawet na rezerwę leków przeciwbakteryjnych. Jedynym aktywnym lekiem w takich przypadkach jest antybiotyk polipeptydowy kolistyna.

Wskazania do stosowania antybiotyków

Tylko wykwalifikowany lekarz (lekarz ogólny, laryngolog) decyduje o wyznaczeniu leków przeciwbakteryjnych w zakażeniach laryngologicznych.

Przed podjęciem tej decyzji musi ocenić skargi i ogólny stan pacjenta. Wśród objawów, które mogą wskazywać na patologię bakteryjną, są:

• wzrost temperatury do wskaźników sub- lub gorączkowych;
• ogólny zespół zatrucia;
• produktywny kaszel;
• ból gardła;
• obrzęk migdałków, pojawienie się ropnych wydzielin na ich powierzchni;
• ból ucha, uczucie duszności i utrata słuchu.

Ponadto brane są pod uwagę znaki laboratoryjne. W przypadku patologii bakteryjnej liczba leukocytów i neutrofili zwykle wzrasta w ogólnym badaniu krwi, zwiększa się ESR (szybkość sedymentacji erytrocytów), a formuła leukocytów przesuwa się w lewo.

Konieczne jest wykonanie złotego standardu diagnostyki - badania bakteriologicznego wymazu z tylnej ściany nosogardzieli, migdałków, plwociny. Celem testu jest wiarygodne ustalenie rodzaju patogenu bakteryjnego u konkretnego pacjenta. Dodatkowo badana jest wrażliwość patogenu na poszczególne leki przeciwbakteryjne. Jedną z wad tej metody jest konieczność oczekiwania na 2-3 dni w sytuacji, gdy konieczne jest natychmiastowe przeprowadzenie terapii. Dlatego antybiotyki są prawie zawsze przepisywane na podstawie doświadczeń empirycznych.

Lekarz musi również zebrać historię stosowania antybiotyków dla konkretnego pacjenta.

Konieczne jest uniknięcie powołania pojedynczego leku przeciwbakteryjnego na krótki okres czasu.

Zasady terapii antybiotykowej

Przepisując antybiotyki, należy przestrzegać kilku prostych zasad. Nie można przyjmować leków przeciwbakteryjnych samodzielnie, bez konsultacji z wykwalifikowanym lekarzem. Trudno jest pacjentowi obiektywnie ocenić swój stan i potrzebę przyjęcia jednego lub drugiego leku. Samoleczenie może powodować skutki uboczne.

Konieczne jest przestrzeganie trybu antybiotyku. Lek należy przyjmować w wyraźnie oznaczonym czasie każdego dnia. Po pominięciu odbioru należy jak najszybciej przyjąć pominiętą dawkę i kontynuować leczenie w trybie standardowym. Konieczne jest picie pigułki tylko ze zwykłą wodą, ponieważ inne napoje (kawa, sok, napoje gazowane) mogą zmienić właściwości farmakologiczne leku.

Ocena skuteczności antybiotykoterapii odbywa się poprzez analizę objawów klinicznych. Jeśli po 3 dniach wystąpi regresja objawów klinicznych, wyciąga się wniosek dotyczący prawidłowego wyboru leków. W przypadku braku dodatniej dynamiki u pacjenta zaleca się zmianę leku przeciwbakteryjnego.

Jeśli uzyskuje się dane na temat wyników badań mikrobiologicznych, wyniki mogą być wykorzystane do korekty leków. Minimalny czas trwania antybiotykoterapii wynosi 3 dni (przy leczeniu makrolidami i bez powikłań). W niektórych przypadkach czas trwania antybiotyków wynosi 2-3 tygodnie. Ważne jest, aby prowadzić terapię, dopóki pacjent nie zostanie całkowicie wyleczony, aby uniknąć cofnięcia się patologii.

Gdy często stosuje się terapię antybiotykową, stopniowo stosuje się metodę leczenia.

Polega na tym, że najpierw w szpitalu pacjentowi przepisuje się lek w postaci do wstrzykiwania do podawania dożylnego lub domięśniowego. Po wypisie ze szpitala, gdy stan pacjenta ulega znacznej poprawie, ten sam antybiotyk jest przepisywany do użytku domowego, ale w tabletkach, kapsułkach lub syropie.

Grupy antybiotyków dla dorosłych zakażeń laryngologicznych

Penicyliny

Bardzo często leczenie różnych patologii narządów laryngologicznych rozpoczyna się od historycznie pierwszej grupy antybiotyków - penicylin. Należą do grupy leków beta-laktamowych, które mają wyraźne działanie bakteriobójcze przeciwko szerokiej gamie patogenów.

Istnieją formy do podawania doustnego i do podawania pozajelitowego. Penicyliny sprawdziły się w leczeniu zakażeń bakteryjnych u kobiet w ciąży, pacjentów w podeszłym wieku, w okresie laktacji, ponieważ nie mają praktycznie żadnego działania toksycznego na główne systemy funkcjonalne organizmu. Najczęściej używane są następujące osoby:

• penicylina;
• amoksycylina;
• ampicylina;
• połączenie amoksycyliny i kwasu klawulanowego.

Penicyliny są zwykle przepisywane na niepowikłane patologie - zapalenie nosogardzieli, zapalenie migdałków, zapalenie krtani. Wśród ich niedociągnięć wyróżnia się zazwyczaj wysoka odporność wielu patogenów, które powstały w ciągu dziesięcioleci ich stosowania. Najbardziej niebezpiecznym skutkiem ubocznym przy mianowaniu penicylin jest rozwój reakcji alergicznych o różnym stopniu złożoności.

Dlatego zawsze przed pierwszą wizytą leku konieczne jest przeprowadzenie testu na nadwrażliwość na lek.

Cefalosporyny

Cefalosporyny, takie jak penicyliny, należą do grupy antybiotyków beta-laktamowych. Te leki przeciwbakteryjne są szczególnie popularne w szpitalach. Cefalosporyny mają działanie bakteriobójcze, których zakres jest całkiem inny w różnych pokoleniach leków (obecnie jest ich 5).

Cefalosporyny stosuje się głównie z kilkoma wyjątkami, domięśniowo lub dożylnie. Wskazania do wizyty u nich są znacznie szersze niż w penicylinach: zapalenie ucha, zapalenie zatok, różne formy bólów gardła, zapalenie zatok, zapalenie gardła, zapalenie krtani. Również cefalosporyny są stosowane przed i po zabiegu, aby zapobiec ewentualnym powikłaniom. W leczeniu chorób laryngologicznych zaleca się następujące leki z tej grupy:

Problem oporności na antybiotyki dla najnowszych generacji cefalosporyn jest nieco mniej ostry. Mogą być również przepisywane ostrożnie kobietom w ciąży od najmłodszych lat. Jednak dość często przy ich stosowaniu mogą wystąpić reakcje alergiczne, dlatego, podobnie jak w przypadku penicylin, konieczne jest przeprowadzenie badania obecności nadwrażliwości przed pierwszym użyciem.

Makrolidy

Makrolidy - grupa leków najczęściej przepisywanych przez otolaryngologów podczas pierwszej wizyty u nich pacjenta. Powody są proste - niska toksyczność, łatwość stosowania leków w tej grupie (przebieg terapii trwa zwykle 3-5 dni) i niewielkie ryzyko działań niepożądanych.

Makrolidy blokują syntezę białka przez komórki bakteryjne, a tym samym uniemożliwiają ich dalsze rozmnażanie. Mają unikalne właściwości farmakologiczne: zdolność do gromadzenia się w zaatakowanych tkankach ciała (stężenie w nich może być 10 razy wyższe niż analogiczny wskaźnik we krwi).

Również dla makrolidów charakterystyczny długi okres wydalania z organizmu. Najczęściej produkowane w postaci kapsułek, tabletek lub syropu dla dzieci. Wśród wskazań znajdują się zapalenie gardła, zapalenie migdałków, zapalenie ucha środkowego bez powikłań, bakteryjny nieżyt nosa i zapalenie zatok. Najczęściej przepisywanymi makrolidami są:

• azytromycyna;
• klarytromycyna;
• jozamycyna;
• spiramycyna.

Wśród działań niepożądanych odnotowano przejściowy wzrost aktywności enzymów wątrobowych, depresję hematopoetyczną i objawy dyspeptyczne, które zwykle ustępują po zakończeniu leczenia.

Fluorochinolony

Fluorochinolony są grupą leków przeciwbakteryjnych o wyraźnym działaniu bakteriobójczym. Charakteryzują się dobrymi wskaźnikami wydajności w sytuacjach, w których antybiotyki pierwszej linii nie miały pożądanego pozytywnego efektu.

Spektrum działania fluorochinolonów obejmuje większość bakterii Gram-ujemnych i szczepów gronkowców. Te antybiotyki przenikają przez barierę łożyskową i mogą wywierać toksyczny wpływ na płód, dlatego stosuje się je u kobiet w ciąży tylko ze względów zdrowotnych.

Terapię fluorochinolonową przeprowadza się zwykle w warunkach stacjonarnych pod kontrolą parametrów funkcjonalnych organizmu. Te antybiotyki są przepisywane w sytuacjach, gdy wymaga tego poważny stan pacjenta (zwykle z powodu powikłań leżących u podstaw patologii). Najczęściej używasz jednego z następujących leków:

• cyprofloksacyna;
• lomefloksacyna;
• sparfloksacyna;
• hemifloksacyna;
• moksyfloksacyna.

Fluorochinolony z ich układowym stosowaniem mogą niekorzystnie wpływać na funkcjonowanie układu wydalniczego i wątrobowo-żółciowego organizmu. Dlatego nie są zalecane w przypadku zaburzeń czynnościowych wątroby i nerek u dorosłych.

Ponadto czasami powodują objawy neurotoksyczne (ból głowy, zawroty głowy, szum w uszach), zaburzenia dyspeptyczne i bóle mięśni.

Karbapenemy

Karbapenemy są antybiotykami w chorobach górnych dróg oddechowych. Są przedstawicielami leków beta-laktamowych o działaniu bakteriobójczym na florę patogenną. Karbapenemy wnikają dobrze do tkanek ciała, a także przez barierę krew-mózg. Główni przedstawiciele karbapenemów:

Główne wskazanie do ich celu - uogólnienie zakażenia (posocznica). W tym patologicznym procesie bakterie aktywnie przenikają z pierwotnego źródła zapalenia narządów laryngologicznych do krwi i rozprzestrzeniają się po całym ciele, co prowadzi do porażki różnych narządów i układów.

Według statystyk Staphylococcus aureus jest najczęstszym czynnikiem powodującym sepsę, której wiele szczepów rozwinęło oporność na główne leki przeciwbakteryjne. Karbapenemy pozostają aktywne i dlatego pozostają lekami z wyboru w takich sytuacjach.

Wideo

Film opowiada, jak szybko leczyć przeziębienie, grypę lub ARVI. Opinia doświadczonego lekarza.