Środki przeciwdrobnoustrojowe mogą być klasyfikowane zgodnie z rodzajem patogenu, dla którego są aktywne; To wydanie jest zgodne z następującą klasyfikacją:
• leki przeciwbakteryjne;
• środki przeciwwirusowe;
• leki do leczenia chorób grzybiczych;
• leki do leczenia zakażeń pierwotniakowych;
• środki przeciwrobacze (przeciwrobacze).
Środki przeciwbakteryjne można również podzielić na dwie duże grupy:
• bakteriostatyczny, tj. zatrzymanie wzrostu bakterii, takich jak sulfonamidy, tetracykliny i chloramfenikol (chloramfenikol);
• bakteriobójcze, tj. zabijanie bakterii, takich jak penicyliny, cefalosporyny, aminoglikozydy, izoniazyd i ryfampicyna.
Ta klasyfikacja jest nieco arbitralna, ponieważ większość leków baktrisostatycznych wykazuje działanie bakteriobójcze w wysokich stężeniach. Należy przy tym pamiętać, że stosowanie leku bakteriostatycznego jest również ważne dla obrony organizmu, która niszczy patogeny, których reprodukcja jest zatrzymywana przez lek.
Jeśli te mechanizmy są niewystarczające, na przykład z uszkodzonym układem odpornościowym i infekcyjnym zapaleniem wsierdzia, należy użyć środków bakteriobójczych. Środki bakteriobójcze działają najskuteczniej na szybko dzielące się mikroorganizmy. Leki bakteriostatyczne, hamujące rozmnażanie, mogą chronić mikroorganizmy przed działaniem bakteriobójczym.
Taki wzajemny antagonizm środków przeciwbakteryjnych może być klinicznie ważny, ale pytanie jest trudne dla leków, które nie są czyste bakteriostatyczne lub bakteriobójcze w żadnym stężeniu.
Kody do egzaminów i testów
studentów i uczniów
Farmakologia kliniczna. Część 1 - Klasyfikacja środków przeciwdrobnoustrojowych. Antybiotyki
Klasyfikacja środków przeciwbakteryjnych. Antybiotyki. Zasady terapii antybiotykowej. Główne mechanizmy powstawania oporności na terapię antybiotykową. Koncepcja minimalnego stężenia hamującego antybiotyku, średnie stężenia terapeutyczne i toksyczne.
Leki przeciwbakteryjne - leki, które selektywnie hamują aktywność życiową bakterii, wirusów, grzybów, pierwotniaków.
Antybiotyki (AB) to substancje, które selektywnie hamują aktywność życiową mikroorganizmów, tj. są aktywne tylko przeciwko pewnym bakteriom, ale zachowują żywotność ludzkich komórek.
Cechy antybiotyków
1. Docelowy receptor nie znajduje się w ludzkich tkankach, ale w komórce mikroorganizmu.
2. Aktywność antybiotyków nie jest stała, ale zmniejsza się z czasem z powodu powstawania oporności na leki (oporność).
Warunki antybiotykowe
1) System biologicznie ważny dla żywotnej aktywności bakterii musi reagować na działanie niskich stężeń leku przez pewien punkt zastosowania (obecność „celu”)
2) Antybiotyk musi mieć zdolność przenikania do komórki bakteryjnej i działania w miejscu zastosowania;
3) Antybiotyk nie powinien być inaktywowany, zanim wejdzie w interakcję z biologicznie aktywnym systemem bakterii.
Klasyfikacja:
1. Ze względu na pochodzenie: naturalna (benzylopenicylina), półsyntetyczna (produkty modyfikacji naturalnych antybiotyków - amoksycyklina) i syntetyczna (sulfonamidy, nitrofurany itp.).
2. W zależności od szerokości działania przeciwbakteryjnego: wąskiego i szerokiego spektrum.
3. Są podzielone na oddzielne grupy i klasy, co jest ważne dla zrozumienia wspólnoty mechanizmów działania, natury skutków ubocznych itp. Beta-laktam AB: penicyliny, cefalosporyny, karbapenemy i monobaktamy; makrolidy; glikopeptydy; polimeksyny; sulfonamidy; nitrofurany; Pochodne 8-hydroksychinoliny; aminoglikozydy; tetracykliny itp.
4. Według rodzaju działania: spowodowanie śmierci drobnoustroju (działanie bakteriobójcze) i zahamowanie jego wzrostu i rozmnażania (działanie bakteriostatyczne).
Zasady racjonalnego stosowania antybiotyków:
1. Materiał do diagnostyki mikrobiologicznej należy pobrać przed rozpoczęciem leczenia.
2. Uwzględnienie czynników - wiek, tolerancja przed rozpoczęciem leczenia empirycznego
3. Rozważenie czynników - wrażliwość, odporność, odporność, przeżycie
4. Konieczne jest posiadanie nowoczesnych i obiektywnych informacji o przygotowaniach.
5. Zgodność z pacjentem, monitorowanie realizacji spotkań
6. Maksymalna dawka do całkowitego przezwyciężenia choroby; Korzystną drogą podawania jest podawanie pozajelitowe. Miejscowe i wziewne stosowanie leków przeciwbakteryjnych powinno być ograniczone do minimum.
7. Okresowe zastępowanie leków nowymi lub rzadko przepisywanymi (zapasowymi) lekami.
8. Przeprowadzenie programu cyklicznego zastępowania leku przeciwbakteryjnego.
9. Połączone stosowanie leków, które rozwija odporność.
10. Nie jest konieczne zastąpienie jednego leku przeciwbakteryjnego innym lekiem, na który istnieje oporność krzyżowa.
Istnieją cztery główne mechanizmy oporności na antybiotyki:
• zmiana konformacji wewnątrzkomórkowego celu dla danego antybiotyku. Środek przeciwdrobnoustrojowy przenika do komórki, ale jej cel nie „wiąże się” z nią, a metabolizm nie jest tłumiony;
• zmniejszenie przepuszczalności antybiotyków przez komórki drobnoustrojów. Antybiotyk, chociaż przenika do komórki, jest w nieznacznych ilościach;
• pojawienie się w ścianie komórkowej aktywnego systemu „uwalniania”, który przenika antybiotyk do komórki, w wyniku czego jego wewnątrzkomórkowe stężenie nie może być wysokie;
• enzymatyczna inaktywacja antybiotyku za pomocą enzymów ochronnych. Ten ostatni rodzaj ochrony komórek drobnoustrojowych jest dla niego najbardziej skuteczny i jest bardzo częstą przyczyną niepowodzenia terapii antybiotykowej. Wszystkie główne grupy antybiotyków podlegają inaktywacji enzymatycznej: penicyliny i cefalosporyny, aminoglikozydy, erytromycyna, a także niektóre inne antybiotyki.
Farmakodynamika leku przeciwdrobnoustrojowego to spektrum aktywności i stopień jego aktywności w odniesieniu do jednego lub innego rodzaju leku. Ilościowa ekspresja tej aktywności jest minimalnym stężeniem hamującym (BMD): im jest mniejsza, tym bardziej aktywny jest lek.
W ostatnich latach koncepcja farmakodynamiki leku przeciwdrobnoustrojowego obejmuje również związek między stężeniami. lek w organizmie i jego aktywność przeciwdrobnoustrojowa, jak również między czasem utrzymywania stężeń w organizmie a aktywnością. Istnieją 2 grupy leków przeciwdrobnoustrojowych - o aktywności zależnej od stężenia i aktywności zależnej od czasu.
W preparatach pierwszej grupy (aminoglikozydy, fluorochinolony) aktywność bakteriobójcza koreluje z stężeniem. antybiotyk w surowicy. Celem jest osiągnięcie maksymalnej tolerancji. lek we krwi.
W przypadku leków drugiej grupy (penicyliny, cefalosporyny) ważne jest długotrwałe utrzymanie niewielkiego stężenia we krwi (3-4 razy wyższego niż BMD). Podnosząc conc. skuteczność terapii nie wzrasta.
Minimalne stężenie hamujące to minimalne stężenie antybiotyku w pożywce, w którym nie ma oznak rozmnażania izolowanego szczepu. Charakteryzuje stopień wrażliwości patogenu na antybiotyk: im niższy IPC, tym wyższa czułość. Aby uzyskać efekt terapeutyczny, stężenie antybiotyku we krwi i ogniskach zapalenia powinno być 2-3 razy wyższe niż BMD. Jest to średnie stężenie terapeutyczne. Zwykle stosuje się wartości MPK50 (minimalne stężenie hamujące dla 50% badanych szczepów) i MPK90.
Stężenie toksyczne - stężenie leku lub jego metabolitu we krwi, przy którym powstają efekty toksyczne wynikające ze stosowania leku. Minimalne stężenie toksyczne może odpowiadać wartości maksymalnego stężenia stacjonarnego substancji leczniczej lub jej metabolitu we krwi wytworzonej podczas monitorowania terapeutycznego. (µg / ml)
Farmakologia kliniczna leków przeciwdrobnoustrojowych
Ponad 50% chorób ma charakter zakaźny, to znaczy są wywoływane przez drobnoustroje chorobotwórcze. Środki przeciwbakteryjne są stosowane w leczeniu tych chorób. Środki przeciwbakteryjne stanowią 20% wszystkich leków.
Leki przeciwbakteryjne obejmują antybiotyki i leki syntetyczne (sulfonamidy, chinolony itp.). Najważniejszym miejscem wśród tych leków są antybiotyki.
2. Syntetyczne środki przeciwbakteryjne
Chinolony i fluorochinolony
3. Środki przeciwgrzybicze
4. Leki przeciwwirusowe
5. Leki na gruźlicę
6. Leki przeciwpasożytnicze
Antybiotyki są substancjami pochodzenia biologicznego (tj. Odpadami mikroorganizmów i bardziej zorganizowanymi organizmami roślinnymi i zwierzęcymi) syntetyzowanymi głównie przez mikroorganizmy i wywierającymi selektywny szkodliwy wpływ na mikroorganizmy wrażliwe na nie. Półsyntetyczne pochodne antybiotyków (produkty modyfikacji naturalnych cząsteczek) i syntetyczne środki przeciwbakteryjne są również stosowane jako leki.
„Fluorchirolony są często nazywane antybiotykami, ale de facto są to związki syntetyczne” Strachunsky.
Zasady terapii przeciwbakteryjnej
Antybiotyki są etiotropowymi lekami o określonym działaniu, które należy przepisać zgodnie z wrażliwością patogenu na nie..
Leczenie choroby zakaźnej powinno rozpocząć się od identyfikacji i identyfikacji patogenu i określenia wrażliwości zidentyfikowanej patogennej mikroflory na lek przeciwdrobnoustrojowy, tj. Przed rozpoczęciem terapii przeciwdrobnoustrojowej konieczne jest właściwe zebranie materiału zakaźnego (rozmaz, sekret itp.) W celu przeprowadzenia badania bakteriologicznego i przesłanie go do zbiornika. laboratorium, w którym określają patogen (z mieszaną infekcją wiodącego patogenu) i jego wrażliwość na antybiotyk. Tylko na tej podstawie możliwy jest optymalny wybór leku. Jednak wynik będzie gotowy w ciągu 4-5 dni i często nie jest możliwe zasianie i identyfikacja s / o.
Wczesne rozpoczęcie leczenia, aż do liczby patogenów w organizmie
stosunkowo niewielka, a mimo to znacząco nie osłabiona odporność i
inne funkcje ciała. Ale zbiornik danych. badania jeszcze nie są
gotowy, więc trzeba zrobić spotkanie z antybiotykiem
oszacowana flora na podstawie następujących informacji:
Te rozmazy mikroskopowe wybarwione gramami
Obraz kliniczny. Wiadomo, że mikroorganizmy mają pewien tropizm do tkanek, ze względu na ich zdolność przylegania. Na przykład róży, zapalenia węzłów chłonnych często powodowanych przez paciorkowce; ropień tkanek miękkich, czyraki, karbunki, ropowica noworodków - gronkowiec; zapalenie płuc - pneumokoki, pałeczki hemofilne, mykoplazma (w szpitalu - Staphylococcus aureus, Klebsiella, Pseudomonas aeruginosa (każdy szpital ma własną mikroflorę); odmiedniczkowe zapalenie nerek - Escherichia coli, Proteus, Klebsiella, itp. Gr. „-” bakterie.
Wiek pacjenta. Rozpoznanie zapalenia płuc u noworodków jest często spowodowane przez gronkowce, podczas gdy u osób w średnim wieku pneumokoki są przyczyną.
Sytuacja epidemiczna. Istnieją pojęcia infekcji „domowej”, „szpitalnej”, więc należy wziąć pod uwagę „krajobraz terytorialny”
Poprzednie leczenie, które zmienia mikroflorę
Właściwy wybór dawki (pojedyncza, dzienna) i drogi podania, czas trwania leczenia, w celu zapewnienia skutecznego (średnie stężenie terapeutyczne STK) stężenia w trakcie leczenia.
Wybór drogi podawania zależy od biodostępności, schematu dawkowania
zależy w dużej mierze od szybkości eliminacji (biotransformacja i
wydalanie). Należy pamiętać, że odzysk kliniczny
zawsze jest przed bakteriologicznym.
4. Należy wybrać antybiotyk, jego dawkę i drogę podawania
wyeliminować lub znacząco zmniejszyć szkodliwy efekt
lek na ludzkie ciało. Jest to konieczne:
Starannie zbieraj historię alergii, postępuj
testy alergiczne przed rozpoczęciem antybiotykoterapii.
Rozważ działanie toksyczne na narządy
antybiotyki, na przykład, nie można przepisywać antybiotyków
działanie ototoksyczne u pacjentów z upośledzeniem słuchu itp.
Podczas całego przebiegu leczenia kontrolować możliwe
pojawienie się niepożądanych efektów.
Ocena skuteczności i bezpieczeństwa antybiotyków
Aby ocenić skuteczność i bezpieczeństwo stosowania antybiotyków
1. Dynamika objawów choroby (gorączka, zatrucie itp.)
2. Dynamika laboratoryjnych i instrumentalnych wskaźników aktywności
proces zapalny (analiza kliniczna krwi, moczu,
coprogram, dane z badań rentgenowskich itp.)
3. Dynamika wskaźników bakterioskopowych i bakteriologicznych
Środki antybakteryjne: klasyfikacja
Leki przeciwbakteryjne są pochodnymi żywotnej aktywności mikroorganizmów lub ich półsyntetycznych i syntetycznych analogów zdolnych do niszczenia flory bakteryjnej lub hamowania wzrostu i reprodukcji mikroorganizmów. leki, mechanizmy działania terapeutycznego i toksycznego leków.
Jeśli weźmiemy pod uwagę sposób, w jaki leki te zwalczają chorobę, klasyfikacja antybiotyków przez mechanizm działania dzieli je na: leki, które zakłócają normalne funkcjonowanie błon komórkowych; substancje, które zatrzymują syntezę białka i aminokwasów; inhibitory, które niszczą lub hamują syntezę ścian komórkowych wszystkich mikroorganizmów. Dzięki rodzajowi oddziaływania na komórkę antybiotyki mogą być bakteriobójcze i bakteriostatyczne. Pierwsze bardzo szybko zabijają szkodliwe komórki, drugie pomagają spowolnić ich wzrost, zapobiegają reprodukcji. Klasyfikacja antybiotyków według struktury chemicznej uwzględnia grupy według spektrum działania: beta-laktam (substancje naturalne, półsyntetyczne, substancje o szerokim spektrum), które wpływają na drobnoustroje na różne sposoby; aminoglikozydy wpływające na bakterie; tetracykliny hamujące mikroorganizmy; makrolidy zwalczające ziarniaki Gram-dodatnie, bodźce wewnątrzkomórkowe, do których należą chlamydia, mykoplazma itp.; Anzamycyny, szczególnie aktywne w leczeniu bakterii Gram-dodatnich, grzybów, gruźlicy, trądu; polipeptydy, które zatrzymują wzrost bakterii Gram-ujemnych; glikopeptydy, które niszczą ściany bakterii, zatrzymują syntezę niektórych z nich; antracykliny stosowane w chorobach nowotworowych.
Zgodnie z mechanizmem działania środki przeciwbakteryjne są podzielone na 4 główne grupy:
1. Inhibitory syntezy mikroorganizmów w ścianie komórkowej:
Preparaty niszczące organizację molekularną i funkcję błon cytoplazmatycznych:
§ niektóre środki przeciwgrzybicze.
3. Antybiotyki hamujące syntezę białek:
§ grupa lewomycetyny (chloramfenikol);
4. Leki naruszające syntezę kwasów nukleinowych:
§ leki sulfonamidy, trimetoprim, nitromidazole.
W zależności od interakcji antybiotyku z mikroorganizmem izolowane są antybiotyki bakteriobójcze i bakteriostatyczne.
194.48.155.245 © studopedia.ru nie jest autorem opublikowanych materiałów. Ale zapewnia możliwość swobodnego korzystania. Czy istnieje naruszenie praw autorskich? Napisz do nas | Opinie.
Wyłącz adBlock!
i odśwież stronę (F5)
bardzo konieczne
ANTI-MICROBLE;
Klasyfikacja środków przeciwbakteryjnych:
I. Środki dezynfekujące (do niszczenia mikroorganizmów w środowisku)
II Antyseptyki (do zwalczania mikroorganizmów na powierzchni skóry i błon śluzowych)
Iii. Leki chemioterapeutyczne (do zwalczania mikroorganizmów znajdujących się w środowisku wewnętrznym organizmu).
I. Środki dezynfekujące są używane do zabijania mikroorganizmów w środowisku. Obejmują one leki, głównie denaturujące białka, które działają nieselektywnie na komórki makro i mikroorganizmy, a zatem są wysoce toksyczne dla ludzi.
II Środki antyseptyczne są przeznaczone do zwalczania mikroorganizmów na powierzchni skóry i błon śluzowych. Są używane na zewnątrz. Jest to duża grupa leków o różnych mechanizmach działania przeciwbakteryjnego. Jako środki antyseptyczne można również stosować preparaty z innych grup o właściwościach przeciwbakteryjnych: antybiotyki, sulfonamidy, oksychinoliny, nitrofurany, niektóre kwasy organiczne.
Środki antyseptyczne i dezynfekujące, w zależności od stężenia, zapewniają działanie bakteriostatyczne lub bakteriobójcze. Działanie bakteriobójcze jest związane z ogólnym niszczącym działaniem substancji na komórkę, a przede wszystkim z hamowaniem aktywności dehydrazy bakteryjnej. Kiedy działanie bakteriostatyczne wpływa na procesy prowadzące do reprodukcji mikroorganizmów. Efekt ten może być wynikiem naruszenia łańcucha zdarzeń sekwencyjnych: białko-rybosom DNA-RNA. W zależności od stężenia, te same preparaty można stosować zarówno jako środki dezynfekujące, jak i środki antyseptyczne.
Klasyfikacja środków antyseptycznych i dezynfekujących:
1. Halogeny i związki zawierające halogen (chloramina, pantotsid, jodoform, jodinol). Chlor tworzy w wodzie kwas podchlorawy, który łatwo przenika do komórki drobnoustrojów i paraliżuje enzymy. Chloramina jest stosowana do leczenia rąk. Jod i jego preparaty są stosowane do leczenia ran, dezynfekcji skóry i jako środek przeciwgrzybiczy.
2. Utleniacze (nadtlenek wodoru, roztwór nadmanganianu potasu). Zniszcz całą materię organiczną. Nadtlenek wodoru może powodować samonapędzającą się reakcję łańcuchową utleniania z powodu uwalniania tlenu atomowego. Molekularny tlen oczyszcza ranę mechanicznie.
3. Kwasy i zasady (kwas salicylowy, kwas borowy). Mają lokalny efekt drażniący i kauteryzujący.
4. Aldehydy (roztwór formaldehydu, heksametylenotetramina). Interakcja z grupami aminowymi białek i naruszenie ich funkcji we wszystkich enzymach.
5. Alkohole (alkohol etylowy).
6. Sole metali ciężkich (żółty tlenek rtęci, protargol, collargol, siarczan cynku, tynk ołowiowy).
W zależności od stężenia i właściwości kationu, dają lokalny środek ściągający, drażniący i kauteryzujący. Działanie przeciwbakteryjne związków metali ciężkich zależy od ich hamowania enzymów zawierających grupy sulfhydrylowe, a także od tworzenia albuminianów z białkami. Działanie ściągające na tkankę zależy od tworzenia albuminianów na powierzchni tkanek i wynika ze stosowania niskich stężeń. Działanie drażniące jest związane z głęboką penetracją substancji do przestrzeni międzykomórkowych aż do końca nerwów czuciowych. Efekt kauteryzacji wynika z dużych stężeń substancji i jest konsekwencją śmierci komórki.
7. Fenole (fenol, rezorcynol, vagil). Fenol służy do dezynfekcji instrumentów, bielizny i artykułów szpitalnych.
8. Barwniki (błękit metylenowy, zieleń brylantowa, mleczan etakrydyny). Połączenie z białkiem lub mukopolisacharydami komórki bakteryjnej prowadzi do rozwoju działania bakteriostatycznego, aw wyższych stężeniach - działania bakteriobójczego.
9. Detergenty (zielone mydło). Mają właściwości emulgujące i pieniące, dlatego są szeroko stosowane jako detergenty.
10. Degs, żywice, produkty naftowe, oleje mineralne, syntetyczne balsamy, preparaty zawierające siarkę (smoła brzozowa, ichtiol, parafina stała, cygerol). Mają słabe działanie antyseptyczne i przeciwzapalne. Smoła brzozowa działa odkażająco, owadobójczo i miejscowo drażniąco.
11. Różne leki przeciwbakteryjne i przeciwpasożytnicze naturalnego pochodzenia (sodu usninat, sangwinaryna, lizozym, allylchep). Mają działanie bakteriobójcze, grzybobójcze i antybakteryjne.
Iii. Leki chemioterapeutyczne
2. Syntetyczne środki przeciwbakteryjne
c) pochodne 8-hydroksychinoliny
d) pochodne naftyrydyny. Chinolony. Fluorochinolony
e) pochodne chinoksaliny.
e) pochodne nitroimidazolu.
Około 1/3 wszystkich hospitalizowanych pacjentów otrzymuje antybiotyki, a jednocześnie, według niektórych autorów, połowa z nich jest leczona nieodpowiednio.
Zasady chemioterapii:
1. Przede wszystkim konieczne jest rozwiązanie problemu konieczności chemioterapii. Z reguły leczenie ostrych zakażeń wymaga leczenia, aw przypadku przewlekłych zakażeń nie jest konieczne (na przykład, przewlekły ropień lub zapalenie kości i szpiku są trudne do leczenia chemioterapią, chociaż ich pokrycie jest ważne podczas operacji). Nawet w przypadku niektórych ostrych zakażeń, takich jak zapalenie żołądka i jelit, czasami preferuje się leczenie tylko objawowe.
2. Diagnoza powinna być jak najdokładniejsza, co pomaga ustalić źródło infekcji i patogenu. Jeśli to możliwe, badanie bakteriologiczne należy przeprowadzić przed rozpoczęciem leczenia przeciwbakteryjnego.
Identyfikując czynnik wywołujący chorobę zakaźną i jej wrażliwość na antybiotyki, zaleca się stosowanie preparatów o wąskim spektrum działania. Antybiotyki o tym samym szerokim spektrum są przepisywane w ciężkim przebiegu choroby, przed uzyskaniem wyników badań antybiogramów i zakażeń mieszanych.
3. Traktuj jak najwcześniej, gdy mikroorganizmy są aktywne i rozmnażają się. Usuń wszystko, co przeszkadza w leczeniu (na przykład ropa, bariery w penetracji leku).
4. Wybór leku. Aby zapewnić terapię etiotropową, należy wziąć pod uwagę wrażliwość drobnoustrojów na lek. Naturalna wrażliwość na nie wynika z biologicznych właściwości mikroorganizmów, mechanizmu działania środków chemioterapeutycznych i innych czynników.
Określ obecność przeciwwskazań do leku. Rozważ również aspekty związane z wiekiem (na przykład przepisywanie tetracyklin dzieciom prowadzącym do wzrostu prowadzi do przebarwień zębów, upośledzenia rozwoju kości; spadek czynności nerek z wiekiem powoduje akumulację aminoglikozydów, gdy są one przyjmowane u osób w podeszłym wieku, a następnie rozwój toksycznych reakcji). Antybiotyki z grupy tetracyklin, streptomycyny i aminoglikozydów powodują uszkodzenie płodu. Konieczne jest również zebranie historii możliwych reakcji alergicznych.
5. Tworzenie i utrzymywanie obecnego stężenia (określenie drogi podawania, dawki nasycającej, rytmu podawania). Zastosowanie niewystarczających dawek leków może prowadzić do wyboru szczepów drobnoustrojów odpornych na nie. Ponadto, ponieważ większość leków chemioterapeutycznych jest wydalana przez nerki lub metabolizowana przez wątrobę, dawkę określonych leków należy dobierać w zależności od stopnia uszkodzenia tych narządów i obecności niewydolności wątroby lub nerek. Stężenie terapeutyczne substancji we krwi może nie zawsze zapewnić jej dostateczne przeniknięcie do zaatakowanego obszaru. W takich przypadkach substancja jest wstrzykiwana bezpośrednio do uszkodzenia zakażenia. Leki są przepisywane między posiłkami lub co najmniej godzinę przed posiłkami.
6. Połącz leki, aby zmniejszyć odporność mikroorganizmów na chemioterapię. Jednak kombinacje muszą być racjonalne. Połączyć dwa środki bakteriostatyczne lub dwa środki bakteriobójcze. 3 zagrożenia związane z leczeniem skojarzonym: 1) fałszywe poczucie bezpieczeństwa, negatywnie wpływające na ustalenie dokładnej diagnozy; 2) tłumienie konwencjonalnej flory i zwiększenie ryzyka zakażeń oportunistycznych wywołanych przez oporne mikroorganizmy; 3) wzrost częstotliwości i różnorodności skutków ubocznych.
7. Aby podtrzymać przebieg leczenia, zakończyć leczenie pacjenta. Kontynuuj leczenie, aż pacjent osiągnie pozorną poprawę, a następnie przez około 3 kolejne dni (w przypadku niektórych zakażeń przez dłuższy czas), aby uniknąć nawrotu choroby. W przypadku infekcji dróg moczowych, na przykład, konieczne jest wykonanie badań laboratoryjnych, biochemicznych w celu potwierdzenia wyleczenia. W leczeniu większości chorób zakaźnych środki chemioterapeutyczne są przepisywane od 1 tygodnia do kilku miesięcy (antysyfilityczne, przeciwgruźlicze).
8. W przypadku stosowania środków chemioterapeutycznych o szerokim spektrum działania przeciwbakteryjnego następuje zahamowanie wzrostu flory saprofitycznej błon śluzowych, która normalnie jest antagonistyczna dla grzybów, co prowadzi do kandydomikozy. Aby zapobiec kandydozie, zaleca się stosowanie nystatyny lub leworyny.
9. Poprawa obronności organizmu (stosowanie witamin (zwłaszcza grupy B), ogólna terapia wzmacniająca, środki immunostymulujące, dieta bogata w białko jest konieczna).
Główne problemy związane ze stosowaniem leków chemioterapeutycznych:
1. Stabilność, w tym oporność krzyżowa (konieczne jest łączenie leków i zastępowanie ich od czasu do czasu). Opór może być specyficzny i można go uzyskać.
2. Dysbakterioza ze względu na szerokie spektrum działania i tłumienie mikroflory saprofitycznej (konieczne jest stosowanie środków przeciwgrzybiczych).
3. Reakcje alergiczne, ponieważ leki chemioterapeutyczne lub ich produkty metaboliczne łatwiej wchodzą w stałe (kowalencyjne) wiązanie z krwią i białkami komórkowymi i tworzą kompleks antygenów (konieczne jest wykonanie testów alergicznych, aby zbadać historię).
Klasyfikacja działań niepożądanych środków chemioterapeutycznych:
1. Alergiczne (wstrząs anafilaktyczny, pokrzywka, obrzęk naczynioruchowy, zapalenie skóry itp.).
2. Toksyczny (uszkodzenie wątroby, nerek, agranulocytoza, teratogenność, neurotoksyczność itp.).
Środki przeciwbakteryjne: gatunki, klasyfikacja
- substancje chemioterapeutyczne, korzystnie wpływające na intensywność różnych mikroorganizmów.
Klasyfikacja charakteryzująca środki przeciwbakteryjne. Leki przeciwdrobnoustrojowe różnią się aktywnością, rodzajem koordynacji z komórką mikroorganizmów i odpornością na kwas.
W zależności od rodzaju aktywności środki przeciwbakteryjne dzielą się na trzy rodzaje: przeciwgrzybicze, przeciwbakteryjne i przeciwpierwotniakowe.
W zależności od rodzaju koordynacji z komórką mikroorganizmów istnieją dwa rodzaje leków:
• Bakteriobójcze - lek, który narusza funkcję komórki bakteryjnej lub jej jedności, niszcząc mikroorganizmy. Takie leki są przepisywane osłabionym pacjentom i ciężkim zakażeniom;
• Bakteriostatyczne - proszek, blokowanie powtarzania lub kruszenie komórek. Fundusze te są wykorzystywane przez pacjentów nie atenuowanych z drobnymi infekcjami.
Dzięki kwasoodporności leki przeciwdrobnoustrojowe odróżniają kwasoodporne i kwasoodporne. Wewnątrz stosowane są leki kwasoodporne, a leki odporne na działanie kwasów są przeznaczone do stosowania pozajelitowego, tj. bez wchodzenia do przewodu pokarmowego.
Rodzaje środków przeciwbakteryjnych:
1. Preparaty dezynfekcyjne: stosowane w celu eliminacji bakterii znajdujących się w środowisku;
2. Antyseptyk: znajduje zastosowanie w celu zniszczenia drobnoustrojów znajdujących się na płaszczyźnie skóry;
3. Środki chemioterapeutyczne: stosowane w celu eliminacji bakterii znajdujących się w organizmie człowieka:
• Środki dezynfekujące są używane do niszczenia bakterii znajdujących się w środowisku;
• Antyseptyk (antybiotyk, sulfanilamid) jest stosowany do niszczenia drobnoustrojów znajdujących się w płaszczyźnie błon śluzowych i skóry. Takie leki są stosowane zewnętrznie;
• Leki chemioterapeutyczne: antybiotyki, niebiologiczne substancje przeciwbakteryjne (sulfanilamid, chinolon, fluorochinolon, a także pochodne chinoksaliny i nitroimidazolu).
Przygotowania
Istnieją dwa rodzaje leków przeciwbakteryjnych - sulfanilamid i antybiotyki.
Produkty sulfonamidowe to białe lub żółtawe zabarwione proszki, które nie mają zapachu i koloru. Te leki obejmują:
• Streptocyd (stosowany w leczeniu epidemicznego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych, zapalenia migdałków, zapalenia pęcherza moczowego, w celach profilaktycznych zarodków rany, do gojenia ropnych ran, owrzodzeń i oparzeń);
• Norsulfazol (przepisywany na zapalenie płuc, zapalenie opon mózgowych, rzeżączkę, posocznicę);
• Inhalipt (jest stosowany jako środek antyseptyczny na zapalenie krtani, zapalenie migdałków, ropne zapalenie jamy ustnej i zapalenie gardła);
• Ftalazol (pomaga z uporczywymi faktami czerwonki, zapalenia żołądka i jelit i zapalenia jelita grubego);
• Furacilin (przepisywany na chorobę beztlenową, wężownice zewnętrznego otworu słuchowego, zapalenie spojówek, zapalenie powiek);
• Fastin (stosowany w oparzeniach stopnia I-III, ropne zapalenie skóry, ropne zmiany skórne).
Antybiotyki są nierozłącznymi substancjami, które tworzą bakterie i inne rozwinięte organizmy roślinne, charakteryzujące się zdolnością do niszczenia bakterii. Wyróżnia się następujące antybiotyki:
• Penicylina (pomaga w przebiegu leczenia sepsy, ropowicy, zapalenia płuc, zapalenia opon mózgowych, ropnia);
• Streptomycyna (stosowana w zapaleniu płuc, infekcji dróg moczowych, zapaleniu otrzewnej);
• Mikroplast (używany do zadrapań, pęknięć, otarć, ran);
• Sintomycyna (stosowana w leczeniu ran i wrzodów);
• Pasta antyseptyczna (stosowana do eliminacji ruchów zapalnych w jamie ustnej i interwencji chirurgów w jamie ustnej);
• Proszek antyseptyczny (stosowany w leczeniu wrzodów, ran, oparzeń i czyraków);
• Tynk bakteriobójczy jest stosowany jako opatrunek antyseptyczny z niewielkimi ranami, skaleczeniami, otarciami, oparzeniami, wrzodami;
• gramicydyna (stosowana w celu eliminacji ran, oparzeń, ropnych chorób skóry);
• Gramicydyna (tabletki) jest stosowana w niszczeniu błony śluzowej jamy ustnej, z zapaleniem jamy ustnej, bólem gardła, zapaleniem gardła i zapaleniem dziąseł.
Antybakteryjne panaceum jest adresowane w okresie rehabilitacji infekcji zakaźnych organizmu ludzkiego lub zwierzęcego. Leczenie przeciwbakteryjne odbywa się ściśle pod nadzorem lekarza prowadzącego, unikalne szablony i moduły do dle
Środki przeciwbakteryjne.
Środki przeciwbakteryjne mają działanie bakteriostatyczne lub bakteriobójcze.
Działanie bakteriostatyczne to zdolność substancji do opóźniania wzrostu i rozwoju mikroorganizmów.
Działanie bakteriobójcze to zdolność do powodowania śmierci mikroorganizmów.
Klasyfikacja środków przeciwbakteryjnych.
1. Środki dezynfekujące.
2. Środki antyseptyczne.
3. Środki chemioterapeutyczne.
Środki dezynfekujące - środki stosowane do wpływania na mikroorganizmy w środowisku.
Antyseptyczny - środki stosowane do wpływania na mikroorganizmy na skórze i błonach śluzowych.
Środki chemioterapeutyczne - środki stosowane do wpływania na mikroorganizmy występujące w narządach i tkankach.
Należy zauważyć, że środki dezynfekujące i antyseptyczne mają podobny wpływ na mikroflorę, są bardziej aktywne w odniesieniu do większości gatunków mikroorganizmów na różnych etapach ich rozwoju, co z kolei wskazuje na niską selektywność wpływu tych substancji na mikroflorę. Większość z tych substancji ma dość wysoką toksyczność dla ludzi. Różnica między środkami dezynfekcyjnymi a antyseptycznymi polega głównie na ich koncentracji i metodach aplikacji.
Istnieje szereg wymagań dotyczących środków antyseptycznych:
· Muszą mieć wysoką aktywność przeciwbakteryjną przeciwko różnym patogenom;
· Nie uszkadzaj skóry i błon śluzowych;
· Bądź wystarczająco tani;
· Nie mają zapachu i właściwości barwników;
· Pożądane jest, aby działali szybko i długo.
Klasyfikacja środków odkażających i antyseptycznych.
І. Produkty nieorganiczne:
1 halogeny: wybielacz, chloramina B, chlorheksydyna, roztwór alkoholu jodowego
wycie, roztwór Lugola, iodditserin.
2 środki utleniające: nadtlenek wodoru, nadmanganian potasu.
3 kwas i zasady: kwas borowy, roztwór amoniaku.
4 związki metali ciężkich: azotan srebra, protargol, siarczan cynku,
ІІ. Produkty ekologiczne:
1 związki aromatyczne: fenol, krezol, rezorcynol, ichtiol, maść
2 mieszana seria alifatyczna: alkohol etylowy, formaldehyd.
3 barwniki: zieleń brylantowa, błękit metylenowy, mleczan etakrydyny.
4 pochodne nitrofuranu: furatsillin.
5 detergenty: mydło, cerigel.
Halogeny - preparaty zawierające chlor lub jod w stanie wolnym. Mają wyraźne działanie bakteriobójcze i są stosowane jako środki antyseptyczne i dezynfekujące. Halogeny denaturują białka protoplazmy komórki drobnoustrojów (atomy chloru lub jodu wypierają wodór z grupy aminowej).
Bleach - typowy środek dezynfekujący. Jego działanie przeciwbakteryjne przejawia się bardzo szybko, ale nie na długo.
W postaci 0,5% roztworu wybielacza używanego do dezynfekcji pomieszczeń, bielizny, wypuszczania pacjentów (ropa, plwocina, mocz, kał). Nie używać do obróbki narzędzi metalowych, ponieważ może wystąpić korozja metalu.
Uwalnianie formy: proszek do przygotowania roztworu.
Chloramina B jest lekiem zawierającym 25-29% aktywnego chloru. Roztwory chloraminy stosuje się do leczenia rąk i biczów (0,25% -0,5%), leczenia ropnych ran i oparzeń, zmian krostkowych (0,5% -2%), do dezynfekcji pomieszczeń, leczenia przedmiotów opieki nad pacjentem, wydzielin pacjentów (1% -5%).
Chloramina może niszczyć nieprzyjemne zapachy, wykazując efekt dezodoryzujący.
Uwalnianie formy: proszek do przygotowania roztworu.
Diglukonian chlorheksydyny jest lekiem na chlor, który może uszkodzić błonę komórkową drobnoustrojów, zwłaszcza gram-ujemnych. Służy do leczenia rąk personelu medycznego, pola operacyjnego, szwów pooperacyjnych, wypalania powierzchni roztworem 0,5% alkoholu, a także podczas procesów septycznych (mycie ran, pęcherza 0,05% roztworem wodnym), do dezynfekcji termometrów, urządzeń, dezynfekcji pomieszczenia i transport sanitarny (0,1% roztwór wodny).
Postać produktu: 20% wodny roztwór w fiolkach, 0,05% wodny roztwór w fiolkach.
Roztwór jodu w alkoholu jest 5% roztworem wody z alkoholem.
Służy do leczenia pola operacyjnego, krawędzi rany, rąk chirurga, a także w procesach zapalnych skóry, zapalenia mięśni, nerwobólu. Należy zauważyć, że jod ma silne działanie drażniące i może powodować oparzenia chemiczne.
Postać produktu: 5% roztwór alkoholu w fiolkach.
Roztwór Lugolu to roztwór jodu w wodnym roztworze jodku potasu.
Stosowany głównie do leczenia błon śluzowych gardła i krtani.
Postać uwalniania: roztwór w butelkach.
Yodditserin jest lekiem nowej generacji o działaniu antyseptycznym, przeciwgrzybiczym, przeciwwirusowym, przeciwobrzękowym i przeciw nekrotycznym. W przeciwieństwie do innych preparatów jodu, ten lek nie podrażnia tkanki, nie powoduje reakcji bólowych, ale wnika głęboko w tkanki. Stosuje się go miejscowo na tampony, turundy, serwetki, a także do nawadniania, mycia i smarowania ognisk infekcji. Głównymi wskazaniami do stosowania jodocerolu są ropne rany, wrzody, ból gardła, zapalenie migdałków, zapalenie ambony, zapalenie ucha, zapalenie sutka, kandydoza, procesy zapalne narządów płciowych. Wysoka skuteczność tego narzędzia w leczeniu lokalnych procesów zapalnych dzięki głębokiemu przenikaniu jodu do tkanki, co zapewnia zniszczenie czynników zakaźnych.
Postać uwalniania: roztwór w butelkach.
Utleniacze są środkami, które w kontakcie z tkankami ciała rozpadają się z uwolnieniem tlenu cząsteczkowego lub atomowego.
Roztwór nadtlenku wodoru - działa antyseptycznie, dezynfekująco i hemostatycznie. Jest stosowany w leczeniu ran, płukania jamy ustnej z zapaleniem jamy ustnej i zapalenia dziąseł, w celu zatrzymania krwawienia z nosa. Skoncentrowany 6% roztwór nadtlenku wodoru służy do dezynfekcji termometrów, szpatułek, cewników.
Postać produktu: wodny roztwór 3% i 6% w fiolkach.
Nadmanganian potasu - fioletowe kryształy, które szybko rozpuszczają się w wodzie, tworząc roztwór.
Roztwór 1: 10 000 powoduje śmierć wielu mikroorganizmów, ponadto ma działanie dezodoryzujące i, w zależności od stężenia, powoduje działanie ściągające, drażniące i kauteryzujące. Jako środek antyseptyczny nadmanganian potasu jest stosowany do mycia ran (0,1% -0,5%), do płukania jamy ustnej i gardła, do płukania i mycia pęcherza moczowego (0,1%), do leczenia powierzchni oparzeń (2% -5 %), do mycia żołądka w ostrym zatruciu substancjami, które łatwo się utleniają i tracą toksyczność.
Postać uwalniania: kryształy w butelkach.
Kwasy i zasady - powodują denaturację białek protoplazmy mikroorganizmów.
Kwas borowy jest słabo zdysocjowany i dlatego ma niską aktywność antyseptyczną.
Stosuje się go w postaci 2% -4% wodnego roztworu do mycia oczu, 5% maść stosuje się do leczenia zakaźnych zmian skórnych i do leczenia wszy (szypułki), a 5% roztwór alkoholu stosuje się do wkraplania do uszu w celu zapalenia.
Kwas borowy dość dobrze penetruje skórę i błony śluzowe i może kumulować się w organizmie. W przypadku długotrwałego stosowania leku u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek może wystąpić ostre i przewlekłe zatrucie. Nie używaj kwasu borowego u małych dzieci i matek karmiących.
Uwalnianie postaci: proszek do przygotowania roztworu wodnego, 5% roztwór alkoholu, 5% maść.
Roztwór amoniaku - zawiera 10% amoniaku i ma ostry specyficzny zapach.
Stosowany do leczenia rąk chirurga przed zabiegiem w postaci 0,05% roztworu wodnego.
Uwalnianie postaci: 10% roztwór wodny.
Sole metali ciężkich powodują denaturację białek i inaktywację enzymów komórek drobnoustrojów. Ponadto sole metali ciężkich wpływają na skórę i błony śluzowe. W zależności od stężenia roztworów, może wystąpić działanie ściągające, drażniące, kauteryzujące. Podstawą tych efektów jest zdolność soli metali ciężkich do reagowania z białkami tkankowymi i tworzenia albuminianów. Jeśli ta interakcja występuje tylko w powierzchniowych warstwach skóry i błon śluzowych, a sedymentacja białek jest odwracalna, występuje działanie ściągające lub drażniące. Jeśli działanie leków wpływa na głębsze warstwy i dochodzi do śmierci komórek, następuje efekt kauteryzacji. Należy zauważyć, że siła przeciwbakteryjnego działania leków metali ciężkich jest znacznie zmniejszona w środowisku o wysokiej zawartości białka (ropa, plwocina, krew), więc nie nadają się do dezynfekcji tych mediów.
Azotan srebra - w małych stężeniach (do 2%) wykazuje działanie ściągające i przeciwzapalne, w wysokich stężeniach (do 5%) działanie żrące.
Stosowany do leczenia wrzodów i nadżerek na skórze, rzadko w leczeniu chorób oczu, zapalenia spojówek i jaglicy. Jako patyczek do kauteryzacji służy do usuwania brodawek i granulatów. Może powodować podrażnienie skóry i błon śluzowych.
Uwalnianie postaci: 2% -5% roztwór wodny.
Protargol to kompleksowy preparat białkowy zawierający srebro. Ma działanie antyseptyczne, ściągające, przeciwzapalne.
Stosowany do płukania pęcherza moczowego, cewki moczowej (1% -3%), do smarowania błon śluzowych górnych dróg oddechowych podczas procesów zapalnych (1% -5%), do wkraplania do oczu podczas zapalenia spojówek, zapalenia powiek, blelenorei (1% -3% ). Może powodować podrażnienie.
Postać produktu: proszek, do przygotowania roztworów wodnych.
Siarczan cynku. Ma działanie antyseptyczne i ściągające. Stosowany w zapaleniu spojówek (0,1% -0,5%), przewlekłym zapaleniu krtani (0,2% -0,5%), zapaleniu cewki moczowej i zapaleniu pochwy (0,1% -0,5%).
Forma uwalniania: proszek, do przygotowania roztworów.
Dichlorek rtęci (chlorek rtęciowy) - stosowany tylko do dezynfekcji, a mianowicie do przetwarzania bielizny, odzieży, artykułów pielęgnacyjnych, urządzeń, transportu sanitarnego. Lek może powodować toksyczne skutki u ludzi w wyniku resorpcji w krwiobiegu.
Uwalnianie z formy: proszek i tabletki tylko do przygotowania roztworów dezynfekujących 0,1% -0,2%.
Zatrucie dichlorkiem rtęci.
Sole metali ciężkich, a mianowicie dichlorek rtęci (ponieważ mają działanie resorpcyjne) mogą powodować ostre zatrucie. W zatruciu jamy ustnej sublimacją występuje uczucie pieczenia i ból wzdłuż przełyku i żołądka, metaliczny smak w ustach. Barwienie miedziano-czerwone błon śluzowych jamy ustnej i gardła, krwawienie i obrzęk dziąseł, obrzęk języka i warg, nudności, wymioty z krwią.
Z efektem resorpcyjnym odnotowuje się objawy uszkodzenia układu sercowo-naczyniowego, ośrodkowego układu nerwowego i układu moczowego.
Od układu sercowo-naczyniowego: kołatanie serca, duszność, spadek ciśnienia krwi.
Od strony centralnego układu nerwowego: depresja świadomości, drgawki.
Z układu moczowego: przez 2-3 dni, pojawienie się toksycznej nefropatii i ostrej niewydolności nerek.
1. Delikatne mycie żołądka.
2. W żołądku wprowadzić mleko, białka jaj, węgiel aktywny. Białka białkowe
Produkty i adsorbenty wiążą jony rtęci.
3. Terapia antidotum: unithiol (5% roztwór w oleju), tiosiarczan sodu (30%
4. Terapia objawowa:
· Do bólu - narkotyczne leki przeciwbólowe;
· W zapaści - środki zwężające naczynia;
· Do drgawek - leki przeciwdrgawkowe.
Związki aromatyczne są substancjami organicznymi z pochodnych benzenu. Łatwo penetrują błony komórkowe mikroorganizmów i powodują w nich denaturację białek.
Fenol (kwas karbolowy).
Jako środek dezynfekujący służy do przetwarzania mebli, artykułów gospodarstwa domowego, pościeli, wydalin pacjentów i narzędzi chirurgicznych (3% -5%). Stosowany również do konserwacji preparatów anatomicznych, serum. Roztwór fenolu może powodować podrażnienie skóry i błon śluzowych, z czasem może zmienić się w odrętwienie. Fenol jest łatwo wchłaniany przez błony śluzowe i skórę i może prowadzić do ciężkiego zatrucia, któremu towarzyszy pobudzenie ośrodkowego układu nerwowego, depresja oddechowa, czynność serca, spadek temperatury ciała, uszkodzenie narządów miąższowych.
Formularz wydania: rozwiązanie.
Resorcynol - ma działanie antyseptyczne i keratoplastyczne. Stosowany w leczeniu egzemy, łojotoku, grzybiczych chorób skóry.
Forma uwalniania: woda i roztwór alkoholu 2% -5%, maść 5% -20%, proszek.
Ichtiol jest lekiem zawierającym związki aromatyczne i siarkę. Ma działanie antyseptyczne i przeciwzapalne. Stosowany w leczeniu egzemy, porostów, furunculosis w postaci maści i chorób zapalnych żeńskich narządów płciowych w postaci czopków.
Uwalnianie postaci: maść 10% -20%, czopki 0,2 g.
Liniment balsamiczny Vishnevsky.
Ma działanie antyseptyczne i przeciwzapalne. Jest stosowany w leczeniu ran, odleżyn, chorób skóry, furunculosis.
Wydanie formy: mazidło.
Związki serii alifatycznej są zdolne do odwodnienia białek protoplazmy komórek mikrobiologicznych, powodując tym samym koagulację białka i śmierć drobnoustrojów.
Alkohol etylowy - działa antyseptycznie, dezynfekująco i opalająco.
Służy do leczenia pola operacyjnego, rąk chirurga, krawędzi rany, szwów pooperacyjnych, narzędzi chirurgicznych, materiału do szycia. Może powodować podrażnienie skóry.
Formularz wydania: rozwiązanie.
Formaldehyd jest w postaci roztworu wodnego zwanego formaliną (zawiera 36,5-37,5% formaldehydu). Ma działanie dezynfekujące i antyseptyczne. Służy do dezynfekcji bielizny, naczyń, przedmiotów do pielęgnacji pacjentów, instrumentów medycznych, do leczenia rąk z nadmierną potliwością. Formalina jest również stosowana do konserwacji preparatów anatomicznych, szczepionek i surowic. Może powodować podrażnienie skóry, wdychanie formaldehydu, łzawienie, kaszel, duszność, pobudzenie; z zatruciem jelitowym, bólem, pieczeniem w okolicy nadbrzusza, za mostkiem, wymiotami, pragnieniem, upośledzoną świadomością.
Formularz wydania: rozwiązanie.
Barwniki - grupa leków stosowanych jako środki antyseptyczne jest praktycznie nietoksyczna.
Brilliant green jest najbardziej aktywnym lekiem.
Stosowany jako środek antyseptyczny do leczenia krawędzi ran, otarć, pola operacyjnego, szwów pooperacyjnych, do leczenia ropnego zapalenia skóry, zapalenia powiek.
Postać produktu: roztwór wodny 1-2%, roztwór alkoholu 1-2%.
Błękit metylenowy - jest stosowany jako środek antyseptyczny do leczenia oparzeń, ropne zapalenie skóry, do leczenia krawędzi rany, jako roztwór wodny stosowany w zapaleniu pęcherza moczowego, zapaleniu cewki moczowej i do leczenia ubytków. Sterylny roztwór stosuje się dożylnie w celu zatrucia kwasem cyjanowodorowym i cyjankiem.
Postać produktu: 1% roztwór wodny, 1% roztwór alkoholu.
Mleczan etakrydyny stosuje się jako środek antyseptyczny do leczenia ran, mycia jamy opłucnej i jamy brzusznej, pęcherza moczowego, do leczenia wrzodów, karbunów, ropni, do leczenia chorób zapalnych oczu i nosa w postaci kropli, do leczenia zapalenia skóry.
Postać produktu: proszek do przygotowywania roztworów, maści, past, tabletek.
Pochodne nitrofuranu - posiadają wystarczająco wysoką aktywność przeciwdrobnoustrojową i są praktycznie nietoksyczne dla ludzi. Może być stosowany jako środek chemioterapeutyczny.
Furacilin - ma działanie antyseptyczne i dezynfekujące. Stosowany do leczenia ropnych ran, odleżyn, oparzeń, do mycia ran, ubytków, dróg moczowych, do leczenia chorób zapalnych oka. Roztwór alkoholu stosuje się w zapaleniu ucha jako krople do uszu.
Postać produktu: roztwór wodny 1: 5000 (0,02%), 0,2% roztwór alkoholu, maść, proszek, tabletki.
Detergenty są syntetycznymi związkami, które charakteryzują się wysoką aktywnością powierzchniową, a zatem mają działanie detergentowe i rozpuszczalnikowe. Są w stanie stopić białka, tłuszcze, spowodować dysocjację kompleksów białkowych, inaktywować wirusy i toksyny.
Zielone mydło - ciemnobrązowa masa, rozpuszcza się w 4 częściach zimnej wody lub alkoholu, w 2 częściach gorącej wody. Otrzymuje się go przez zmydlanie tłuszczowych olejów roślinnych roztworem wodorotlenku potasu. Wspomaga mechaniczne oczyszczanie skóry i różnych przedmiotów. Ma działanie bakteriobójcze, które wzrasta wraz ze wzrostem temperatury. Zawarte w niektórych maściach (Wilkinson).
Cerigel to detergent kationowy. Ma działanie antyseptyczne. Służy do przygotowania rąk personelu medycznego do operacji i manipulacji.
Postać produktu: lepka ciecz w butelkach 400 ml.
Uwaga! Detergentów nie należy stosować z preparatami jodowymi.
Klasyfikacja środków przeciwbakteryjnych
Istnieje kilka klasyfikacji środków przeciwbakteryjnych, przeciwwirusowych i przeciwgrzybiczych. Jednak najwygodniejszym pod względem klinicznym powinno być oddzielenie antybiotyków od penicylin, cefalosporyn (i cefemów), makrolidów, aminoglikozydów, polimyksyn i polienów (w tym leków przeciwgrzybiczych), tetracyklin, sulfonamidów, pochodnych 4,8-aminochinolonów, nitrofuranów, pochodnych naftydyny.
Opracowywano i klasyfikowano leki przeciwwirusowe.
Pewna wartość podziału środków przeciwbakteryjnych na bakteriostatyczne i bakteriobójcze szczątki. Środki bakteriostatyczne obejmują sulfonamidy, tetracykliny, chloramfenikol, chloramfenikol, erytromycynę, linkomycynę, klindamycynę, kwas paraaminosalicylowy. Penicyliny, cefalosporyny, aminoglikozydy, erytromycyna (w dużych dawkach), ryfampicyna, wankomycyna są bakteriobójcze. Ogólnie rzecz biorąc, podział ten należy wziąć pod uwagę, przepisując kombinowaną terapię antybiotykową, w której połączenie funduszy z różnych grup uważa się za niepraktyczne. Stosowanie środków bakteriostatycznych jest niepożądane u pacjentów, u których właściwości ochronne organizmu są zmniejszone i nie zawsze są wystarczające do zniszczenia bakterii, których rozmnażanie jest zawieszone (z agranulocytozą, terapią immunosupresyjną, infekcyjnym zapaleniem wsierdzia). W tych przypadkach, pomimo wyników badań bakteriologicznych i wrażliwości drobnoustrojów na środki bakteriostatyczne, zaleca się przepisywanie leków bakteriobójczych.
DZIAŁANIE MECHANIZMU. Leki przeciwbakteryjne są środkami etiotropowymi, które selektywnie hamują aktywność życiową mikroorganizmów. To determinuje ich najważniejszą właściwość - specyficzność w odniesieniu do patogenów ludzkich chorób zakaźnych. Zmniejszenie liczby patogenów uzyskanych z ich pomocą lub opóźnienie ich wzrostu ułatwiają działanie mechanizmów obronnych organizmu. Hamowanie wzrostu drobnoustrojów za pomocą leków przeciwbakteryjnych można przeprowadzić tylko wtedy, gdy występują 3 warunki:
biologicznie ważny dla życia bakterii, system musi reagować na skutki niskich stężeń leku przez pewien punkt zastosowania;
lek musi być w stanie przeniknąć do komórki bakteryjnej i działać w miejscu zastosowania;
lek nie powinien być inaktywowany przed interakcją z biologicznie aktywnym systemem bakteryjnym.
Z natury działania antybiotyki można podzielić na bakteriobójcze i bakteriostatyczne.
Punkty zastosowania leków przeciwbakteryjnych w bakteriach są różne. Większość z nich znajduje się w błonie komórkowej i wewnątrz komórki. Aby osiągnąć te punkty, środki przeciwdrobnoustrojowe muszą najpierw przeniknąć przez warstwy powierzchniowe komórki poza błoną cytoplazmatyczną. Główną barierą dla leku jest ściana komórkowa. Z natury swojej struktury, która znacząco wpływa na wrażliwość bakterii na środki przeciwbakteryjne, bakterie są podzielone na gram-dodatnie i gram-ujemne. Ściana bakterii Gram-dodatnich zawiera dużą liczbę mukopeptydów, które są głównym celem leków przeciwbakteryjnych. Ściana komórkowa bakterii Gram-ujemnych ma dużą ilość lipidów, więc jest mniej przepuszczalna i służy jako wiarygodna bariera dla wielu środków przeciwbakteryjnych. Fakt ten doprowadził do poszukiwania nowych leków przeciwbakteryjnych, które mogą przenikać przez taką barierę. Stworzone półsyntetyczne penicyliny i cefalosporyny wnikają dobrze przez warstwę lipopolisacharydów bakterii Gram-ujemnych i wykazują wysoką aktywność wobec większości z nich. Punktami zastosowania działania środków przeciwbakteryjnych mogą być enzymy biorące udział w procesach biosyntezy bakterii; składniki błony cytoplazmatycznej, które utrzymują stałość wewnętrznego środowiska komórki; składniki systemów, które przekazują informacje z DNA do RNA lub biorą udział w złożonych procesach biosyntezy białek.
Klasyfikacja leków przeciwbakteryjnych zgodnie z mechanizmem działania:
I - specyficzne inhibitory biosyntezy ściany komórkowej (penicyliny, cefalosporyny i cefamycyny, wankomycyna, ristomycyna, cykloseryna, bacytracyna, tienamycyny itp.);
II - leki naruszające molekularną organizację i funkcję błon komórkowych (polimyksyny, polieny);
III - leki hamujące syntezę białek na poziomie rybosomów (makrolidy, linkomycyny, aminoglikozydy, tetracykliny, lewomycetyna, fuzydyna);
IV - inhibitory syntezy RNA na poziomie polimerazy RNA i inhibitory działające na metabolizm kwasu foliowego (ryfampicyny, sulfonamidy, trimetoprim, pirymetamina, chlorochina);
Inhibitory V syntezy RNA na poziomie matrycy DNA (aktynomycyna, antybiotyki z grupy kwasu aureolowego, 5-fluorocytozyna);
VI - inhibitory syntezy DNA na poziomie matrycy DNA (mitomycyna C, antracykliny, streptonigrina, bleomycyna, metronidazol, nitrofurany, kwas nalidyksowy, nowobiocyna).