Pęcherz neurogenny u dzieci: objawy, jak pomóc dziecku

W pęcherzu neurogennym występuje szereg nieregularności w opróżnianiu lub wypełnianiu tego narządu, które rozwijają się z powodu odchyleń w mechanizmach regulacji układu nerwowego. Ten stan jest dość powszechny w praktyce pediatrycznej i jest wykrywany u około 10 na 100 dzieci. Z powodu jego obecności dziecko i jego rodzice doświadczają dyskomfortu w codziennym życiu. Ponadto problemy z oddawaniem moczu prowadzą do pojawienia się kompleksów i trudności w komunikacji z rówieśnikami.

W przypadku podejrzenia rozwoju takiego stanu jak pęcherz neurogenny, rodzice dziecka powinni zrozumieć, że nie jest to patologia, która może przejść sama. Warunek ten musi być zawsze diagnozowany i leczony.

Dlaczego rozwija się pęcherz neurogenny? Jak manifestuje się ta patologia? Jakie metody diagnozowania i leczenia są wykorzystywane do jego wykrywania i leczenia? Odpowiedzi na te pytania znajdziesz w tym artykule.

Trochę o podstawach anatomii i fizjologii

Pęcherz jest pustym narządem o kształcie gruszki, który służy jako zbiornik do zbierania i wydalania moczu. Jego ściana ma warstwę mięśni gładkich (lub wypieracza), zapewniającą jej kurczenie się, oraz zwieracz mięśni (lub zwieracz), który utrzymuje mocz aż do napełnienia pęcherza i uczestniczy w wydalaniu moczu przez cewkę moczową na zewnątrz.

Mocz gromadzący się w nerkach dostaje się do pęcherza moczowego. Gdy jego objętość osiągnie pewien limit, bańka jest opróżniana. Wypieracz jest bardzo elastyczny, a podczas gromadzenia moczu w pęcherzu jest w stanie rozluźnionym. W tej fazie zwieracz pozostaje ściśnięty i nie pozwala na swobodny przepływ moczu do cewki moczowej. Ponadto przepona miednicy (mięśnie dna miednicy) również utrzymuje mocz w pęcherzu.

Podczas napełniania pęcherza, receptory α-adrenergiczne znajdujące się na jego szyi oddziałują z noradrenaliną i powodują skurcz zwieracza. Na powierzchni mięśni mięśni gładkich znajdują się receptory β-adrenergiczne, które również oddziałują z noradrenaliną i zapewniają rozluźnienie mięśni wypieracza. W ten sposób gromadzi się mocz w pęcherzu.

Po napełnieniu organu moczem dziecko odczuwa to i zmusza wolę do kurczenia mięśni pęcherza. W rezultacie zwieracz relaksuje się i mocz wypływa przez cewkę moczową.

Dzieci poniżej pierwszego roku życia nie mogą kontrolować tego procesu, ponieważ ich łuk odruchowy zamyka się na poziomie śródmózgowia i rdzenia kręgowego i nadal nie ma związku z ośrodkami korowymi i podkorowymi do monitorowania oddawania moczu. Gdy dziecko rośnie, stopniowo kontroluje się stan zwieracza, a proces oddawania moczu zaczyna być kontrolowany przez ośrodki korowe i podkorowe. W wieku około 1,5 roku dziecko może już odczuwać pełnię pęcherza, ale może jeszcze nie w pełni kontrolować potrzeby jego opróżnienia. Już o 2,5-3 (maksymalnie o 4) lata system sterowania zostaje ukończony i dziecko jest już w stanie poprosić o pulę na czas.

Powody

Rozwój takiego stanu jako pęcherza neurogennego może być spowodowany odchyleniami w regulacji nerwowej procesu oddawania moczu na jednym z trzech poziomów: rdzeniowym, obwodowym lub korowym. Zaburzenia te wywołują zmiany w stosunku aktywności zwieracza pęcherza i jego wypieracza. W wyniku tego pacjent wykazuje pewne objawy zaburzeń oddawania moczu.

Pęcherz neurogenny można zaobserwować u dzieci z następującymi chorobami i stanami:

• uraz urodzenia;
• urazy układu nerwowego;
• wrodzone wady ośrodkowego układu nerwowego;
• przepuklina rdzeniowa;
• guzy kręgosłupa (łagodne lub złośliwe);
• słabość odruchu kontrolującego oddawanie moczu;
• dysgeneza (niedorozwój) kości krzyżowej i kości ogonowej;
• zapalenie mózgu;
• zapalenie nerwu;
• niewydolność podwzgórzowo-przysadkowa;
• porażenie mózgowe;
• dysfunkcja autonomicznego układu nerwowego.

Zgodnie z obserwacjami ekspertów częściej wykrywa się pęcherz neurogenny u dziewcząt. Fakt ten przypisuje się temu, że to żeńskie hormony płciowe zwiększają wrażliwość receptorów pęcherza moczowego.

Rodzaje i nasilenie pęcherza neurogennego

W zależności od charakteru zmian w procesach napełniania i opróżniania eksperci identyfikują następujące typy pęcherza neurogennego:

• Pęcherz hiperrefleksyjny - obserwowany w patologiach ośrodkowego układu nerwowego (ośrodkowego układu nerwowego), przy tego typu zaburzeniach mocz nie może gromadzić się w jamie pęcherza i jest natychmiast uwalniany (osoba nieustannie odczuwa chęć pójścia do toalety);
• hiporefleksyjny pęcherz - rozwija się wraz z patologiami w kości krzyżowej, przy tym typie zaburzeń okres napełniania moczem wzrasta, a ciało nie opróżnia się w czasie, w wyniku tego rozciąga się i może gromadzić do 1,5 litra płynu, z powodu stagnacji, mocz może zostać zainfekowany, wzrośnie nerki i powodują rozwój procesu zapalnego;
• odruchowy pęcherz - przy tego typu dysfunkcji kontrolowane oddawanie moczu staje się niemożliwe, płyn gromadzi się w jamie pęcherza w maksymalnych objętościach (wieku) i powoduje spontaniczne oddawanie moczu.

W zależności od nasilenia objawów, przebieg kliniczny pęcherza neurogennego może być:

• płuca - częsty zespół oddawania moczu w ciągu dnia, nocne lub stresujące nietrzymanie moczu;
• umiarkowany - hiperrefleksyjny pęcherz, zespół leniwy pęcherza moczowego;
• ciężki - zespół Hinmana (lub dyssynergia detruzorno-zwieracza) i zespół Ochoa.

Objawy

Charakter i nasilenie objawów klinicznych pęcherza neurogennego zależy od rodzaju zaburzenia i ciężkości choroby podstawowej, która powoduje rozwój tego zaburzenia. Dzieci mają różnego rodzaju oczywiste i oczywiste dysfunkcje w opróżnianiu pęcherza moczowego, a rodzice lub same dzieci nie mogą tylko zauważyć ich wyglądu.

W przypadku hiporefleksyjnego pęcherza u dziecka pojawiają się następujące objawy:

• rzadkie oddawanie moczu (dziecko może opróżnić pęcherz tylko 1-3 razy dziennie);
• powolny strumień moczu;
• uwalnianie dużych porcji cieczy na raz;
• uczucie niepełnego opróżnienia pęcherza moczowego (do 400 ml moczu może pozostać w jamie pęcherza podczas badania po oddaniu moczu).

Gdy pojawia się pęcherz hiperrefleksyjny, pojawiają się następujące objawy:

• zwiększone oddawanie moczu (dziecko może odwiedzić toaletę do 8 razy dziennie lub dłużej);
• wydalanie moczu w małych porcjach;
• pojawienie się nagłej i nagłej potrzeby oddania moczu;
• nietrzymanie moczu w nocy i / lub po południu.

Przy częstym zespole oddawania moczu w ciągu dnia neurogenny pęcherz może objawiać się następującymi objawami klinicznymi:

• Nagła potrzeba oddania moczu w ciągu 15-20 minut;
• proces oddawania moczu pozostaje bezbolesny;
• manifestacje są obecne przez okres od 2 dni do 2 miesięcy, a następnie wycofują się.

Z leniwym pęcherzem rodzice i dziecko skarżą się na następujące objawy:

• nietrzymanie moczu;
• rzadkie ponaglenie do toalety;
• choroby zakaźne układu moczowo-płciowego;
• zaparcie.

Nietrzymanie wysiłkowe jest częściej wykrywane u nastoletnich dziewcząt. To zaburzenie objawia się:

• spontaniczne uwalnianie moczu w małych porcjach na tle wysiłku fizycznego i psycho-emocjonalnego przeciążenia (na przykład podczas śmiechu, kichania, kaszlu itp.);
• czasami śmiejąc się, pęcherz można całkowicie opróżnić;
• żadnych problemów ze świadomym oddawaniem moczu w nocy.

W wersji posturalnej pęcherza neurogennego, występowanie mimowolnych epizodów oddawania moczu obserwuje się w ciągu dnia (to znaczy, gdy ciało znajduje się w pozycji pionowej), a nocą nie ma nietrzymania moczu.

Taki wariant pęcherza neurogennego, jak moczenie nocne, częściej występuje u chłopców. Ten stan objawia się epizodami mimowolnego wypuszczania moczu podczas snu.

W zespole Hinmana występuje zaburzenie oddawania moczu:

• epizody nietrzymania moczu w ciągu dnia iw nocy;
• brak patologii dróg moczowych na wszystkich poziomach;
• skłonność do nawracających procesów zakaźnych układu moczowego;
• spontaniczne wypróżnienie;
• przewlekłe zaparcia.

Zespół Ochoa jest częściej wykrywany u chłopców w wieku od 3 miesięcy do 16 lat i ma predyspozycje dziedziczne. Ten typ dysfunkcji moczu objawia się następującymi objawami:

• dzienne i / lub nocne epizody nietrzymania moczu;
• przewlekłe zaparcia;
• podatność na zakaźne zmiany chorobowe układu moczowego;
• wysokie ryzyko rozwoju powikłań, takich jak przewlekła choroba nerek i nadciśnienie tętnicze.

Możliwe komplikacje

Wszelkie zaburzenia układu moczowego prowadzą do niedożywienia pęcherza moczowego i występowania zaburzeń powodujących:

• rozwój częstego śródmiąższowego zapalenia pęcherza moczowego;
• wtórne marszczenie pęcherza moczowego;
• bliznowacenie miąższu nerki;
• rozwój przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek, megauretera, miażdżycy, wodonercza, odpływu pęcherzowo-moczowodowego i innych przewlekłych patologii nerek.

Ponadto pęcherz neurogenny powoduje, że dziecko rozwija kompleksy, które prowadzą do zaburzeń psychicznych i znacznie utrudniają jego normalną adaptację w społeczeństwie.

Diagnostyka

Podejrzewa się rozwój pęcherza neurogennego, który rodzice dziecka i lekarz mogą mieć na skutek charakterystycznych dolegliwości związanych z zaburzeniami oddawania moczu. Po ich wystąpieniu przeprowadza się kompleksowe badanie w celu zidentyfikowania prawdziwych przyczyn patologii, których plan jest opracowywany indywidualnie dla każdego pacjenta. Rodzicom dziecka zaleca się sporządzenie dziennika w celu śledzenia wzorców oddawania moczu: należy odnotować dane dotyczące liczby opróżnień pęcherza w ciągu dnia, ilości podanego moczu, warunków picia i temperatury. Objętość płynu zużywanego podczas napełniania tego pamiętnika i temperatura otoczenia powinny pozostać znajome i wygodne dla dziecka.

Aby zidentyfikować przyczyny pęcherza neurogennego, można przeprowadzić następujące badania:

• kliniczne badania krwi i moczu;
• biochemia krwi;
• bakteryjna hodowla moczu (w celu zidentyfikowania możliwych przyczyn chorób zapalnych układu moczowego);
• badania moczu dla Zimnitsky'ego i Nechiporenko;
• urografia wydalnicza i przeglądowa;
• konwencjonalna i udawana uretrocystografia;
• sfinkterometria;
• USG pęcherza i nerek;
• radiografia ogólna jamy brzusznej;
• MRI;
• Skan CT;
• wstępująca pielografia;
• scyntygrafia nerek;
• cewki moczowej i cystoskopii;
• cystometria wsteczna;
• uroflowmetria;
• elektromiografia;
• profilometria cewki moczowej.

Oprócz metod instrumentalnych i laboratoryjnych zaleca się konsultacje z nefrologiem, urologiem i psychologiem.

Jeśli pojawiają się podejrzenia dotyczące obecności patologii OUN, wyznacza się następujące badania:

• radiografia czaszki;
• RTG kręgosłupa;
• echoencefalografia;
• elektroencefalografia;
• MRI i CT mózgu i rdzenia kręgowego.

Leczenie

Aby wyeliminować objawy pęcherza neurogennego, można zastosować następujące metody:

• metody nielekowe;
• terapia lekowa;
• leczenie chirurgiczne.

Taktyka leczenia zależy od przypadku klinicznego.

Leczenie zachowawcze obejmuje następujące zalecenia:

• Przestrzeganie snu i odpoczynku: pełny nocny sen, brak ekscytujących gier przed snem, dzienny sen przez 1-2 godziny, czynniki ograniczające, które negatywnie wpływają na psychikę dziecka;
• częste spacery na świeżym powietrzu;
• Ćwiczenia Kegla i inne kompleksy gimnastyczne dla wzmocnienia mięśni dna miednicy;
• zgodność z wcześniej ustalonym sposobem oddawania moczu i stopniowe wydłużanie odstępów między nimi;
• zabiegi fizjoterapeutyczne: elektroforeza lecznicza, kąpiele medyczne z solą morską, stymulacja elektryczna, natlenianie hiperbaryczne, terapia amplitudowa, terapia laserowa i ultradźwiękowa, terapia cieplna;
• psychoterapia.

W razie potrzeby leczenie zachowawcze pęcherza neurogennego uzupełniają następujące leki:

• cholinomimetyki: Galantamina, Aceklidyna itp.;
• leki antycholinergiczne: Ubretid, Oksibutinin, Atropina i inne;
• Nootropics: Pantogam, Picamilon;
• aminokwasy: kwas glutaminowy, glicyna;
• trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne: Melipramine i inne;
• inhibitory syntezy prostaglandyn: Flurbiprofen, Indometacyna itp.;
• Desmopresyna;
• antagoniści wapnia: nifedypina i inne;
• postaci zastrzyków i tabletek witamin B, PP, E i A;
• fitochemikalia uspokajające: preparaty na bazie waleriany, korzeni piwonii, serdecznika pospolitego;
• adaptogeny: ekstrakt z trawy cytrynowej, eleutherococcus, żeń-szeń;
• Środki do poprawy układu odpornościowego: lewamizol i inne.

Kursy przyjmowania tych leków są zazwyczaj długotrwałe - przyjmowanie niektórych leków jest zalecane na 1-1,5 miesiąca, powtarzany kurs jest przeprowadzany w ciągu 1-1,5 miesiąca. Jeśli pacjentowi przepisuje się kilka leków na raz, zazwyczaj wykonuje się schemat ich alternatywnego przyjmowania.

Czasami, aby zmniejszyć hipertoniczność mięśni pęcherza moczowego, pacjentowi zaleca się wprowadzenie do jego ściany takich leków jak Resiniferatoxin, botulinum toxin lub Capsaicin. W przypadku hipotonii, której towarzyszy nagromadzenie dużych objętości resztkowego moczu, okresowo wykonuje się cewnikowanie pęcherza moczowego.

Jeśli podczas badania pacjenta wykryte zostaną choroby zakaźne układu moczowego, pacjent jest przepisywany:

• antybiotykoterapia: wybór leku zależy od wyników analizy wrażliwości patogenu na antybiotyki;
• biorąc uroantiseptics: kwas nalidyksowy, Furagin;
• fitopreparaty przeciwzapalne: Urolesan, Trinefron, Kanefron itp.

Aby zapobiec nawrotom zakażeń układu moczowego, pacjentowi przepisuje się profilaktyczne kursy tych leków.

W niektórych przypadkach, gdy leczenie zachowawcze jest nieskuteczne lub pacjent ma patologię organiczną, przeprowadza się leczenie chirurgiczne w celu wyeliminowania pierwotnej przyczyny rozwoju pęcherza neurogennego. W tym celu, w zależności od przypadku klinicznego, można zastosować różne techniki chirurgiczne:

• resekcja przezcewkowa (TUR) szyi pęcherza moczowego - podczas tej interwencji endoskopowej chirurg przeprowadza resekcję i chirurgię plastyczną pęcherza moczowego do cewki moczowej, operację wykonuje się za pomocą cysto-resektoskopu i specjalnych narzędzi chirurgicznych (endoskopowych skalpeli i zacisków lub noży laserowych i elektrokoagulacyjnych);
• Wszczepienie kolagenu do ujścia moczowodu - operacja jest wykonywana endoskopowo i polega na wprowadzeniu implantów kolagenowych do otworu moczowodu podśluzówkowego (w celu wzmocnienia biernego elementu mechanizmu zastawki).

W razie potrzeby przeprowadza się interwencję na zwojach (zwojach) odpowiedzialnych za regulację oddawania moczu lub operację zwiększenia objętości jamy pęcherza (cystoplastyka jelit).

Zaleca się obserwację ambulatoryjną u wszystkich dzieci z pęcherzem neurogennym (wizyta u lekarza 1 raz na 3 miesiące), co oznacza okresowe badania (przynajmniej raz w roku) w celu oceny urodynamiki.

Prognoza

Przy odpowiednim i właściwym leczeniu pęcherza neurogennego u dzieci, rokowanie dotyczące wyniku choroby jest bardziej korzystne z nadaktywnością wypieracza. Wykrycie resztkowego moczu zwiększa ryzyko powikłań (do przewlekłej niewydolności nerek).

Czy możliwe jest zapobieganie rozwojowi neurogennych powikłań pęcherza u dzieci?

Terminowy dostęp do lekarza i przestrzeganie wszystkich zaleceń dotyczących leczenia zmniejsza ryzyko wystąpienia powikłań, które mogą być wywołane przez pęcherz neurogenny.

Z którym lekarzem się skontaktować

Jeśli u dziecka wystąpi jakiekolwiek nieprawidłowe oddawanie moczu (częste oddawanie moczu, fałszywe lub częste popychanie do toalety, nietrzymanie moczu itp.), Skontaktuj się z neurologiem lub urologiem. Po przeprowadzeniu szeregu badań (USG, badania laboratoryjne, urografia, rezonans magnetyczny, tomografia komputerowa itp.) Lekarz będzie w stanie wykonać skuteczny plan leczenia. Konsultacje nefrologa, pediatry i psychologa są przewidziane dla kompleksowego leczenia choroby u dziecka.

Pęcherz neurogenny u dzieci to dysfunkcja (ewakuacja lub zbiornik) pęcherza, która jest wywołana zmianą regulacji nerwowej na poziomie obwodowym lub centralnym. Ta choroba jest powszechna wśród dzieci i jest wykrywana u około 10% pacjentów pediatrycznych.

Podstępność tej dysfunkcji polega na tym, że w przypadku nieleczenia istnieje ryzyko rozwoju wtórnych patologii narządów moczowych. Dlatego leczenie tej patologii powinno zawsze rozpoczynać się w terminie, być wszechstronne i przeprowadzane tylko pod nadzorem specjalisty. W celu wyeliminowania objawów pęcherza neurogennego można zastosować konserwatywne, medyczne lub chirurgiczne metody. Taktyka leczenia zależy od charakterystyki przypadku klinicznego po szczegółowym badaniu dziecka.

Urolog N. A. Ermakova opowiada o pęcherzu neurogennym u dzieci:

Pęcherz neurogenny u dzieci

Pojęcie „neurogennego (lub neurogennego) pęcherza moczowego” obejmuje szereg zaburzeń napełniania i / lub opróżniania pęcherza moczowego, wynikających z naruszenia mechanizmów regulacji przez ich układ nerwowy. Jest to bardzo powszechna patologia: cierpi na nią 10 na 100 dzieci. Nawet w większości przypadków pęcherz neurogenny nie stanowi zagrożenia dla życia dziecka, jego jakość życia jest znacznie zmniejszona: spontaniczne oddawanie moczu powoduje dyskomfort, powoduje kompleksy i trudności w komunikacji z rówieśnikami. Ponadto mogą wystąpić komplikacje, które będą bardzo trudne do wyeliminowania.

W konsekwencji pęcherz neurogenny nie jest chorobą, która „przeminie sama” z czasem; wymaga wczesnego kompleksowego leczenia. Porozmawiamy o tym, dlaczego ta patologia występuje i jak się manifestuje, a także o zasadach jej diagnozy i leczenia w naszym artykule. Zacznijmy...

Podstawy anatomii i fizjologii

Pęcherz jest pustym organem w kształcie gruszki, umieszczonym w małej miednicy z podstawą do góry. W rzeczywistości pełni rolę zbiornika na mocz. Ma szerokie ciało i wąską szyję. Dwa - lewy i prawy - moczowód wpada do ciała, a szyjka macicy wchodzi do cewki moczowej. Ściana mięśnia gładkiego pęcherza moczowego, zapewniająca jego skurcz, nazywana jest „wypieraczem”, a zwieracz mięśniowy, znajdujący się w szyi, nazywany jest zwieraczem.

Mocz powstaje w nerkach, a następnie przez moczowody dostaje się do pęcherza, gdzie się gromadzi, a gdy jego ilość staje się wystarczająco duża, następuje akt oddawania moczu. Rozważmy bardziej szczegółowo fazę akumulacji i opróżniania pęcherza.

Faza akumulacji

Wypieracz jest bardzo elastyczny iw okresie gromadzenia moczu jest zrelaksowany - jest w stanie pasywnym. Zwieracz jest natomiast mocno ściśnięty - tworzy wysoki opór cewki moczowej, który blokuje przepływ moczu z pęcherza moczowego. Oprócz aparatu zwieracza mięśnie miednicy, tak zwana przepona miednicy, również zapewniają odporność cewki moczowej.

W mięśniach szyi pęcherza moczowego znajdują się receptory α-adrenergiczne, które oddziałując z hormonem noradrenaliny powodują skurcz mięśni zwieracza.

Na powierzchni mięśni gładkich pęcherza znajdują się β-adrenoreceptory, z oddziaływaniem noradrenaliny, z którą wypieracz rozluźnia się, zapewniając gromadzenie moczu w pęcherzu.

Faza opróżniania

Kiedy pęcherz jest wypełniony, osoba odczuwa to i, z wolną wolą, zmniejsza wypieracza, któremu towarzyszy rozluźnienie zwieracza i opróżnienie pęcherza.

Noworodki i dzieci w pierwszym roku życia nie mogą kontrolować oddawania moczu: odbywają się bezwiednie. Wynika to z faktu, że we wczesnym wieku łuk odruchowy jest zamknięty tylko na poziomie kręgosłupa i śródmózgowia, a korowa i podkorowa kontrola aktu oddawania moczu jest nieobecna. Dziecko rośnie, pojemność jego pęcherza wzrasta, stopniowo kontroluje się zwieracz, odruch cewki moczowej jest hamowany z udziałem ośrodków korowych i podkorowych, częstotliwość oddawania moczu spada. Dziecko nabywa pełną kontrolę korową nad aktem oddawania moczu w wieku 2,5-3 lat, ale już od półtora roku czuje wypełnienie pęcherza i zaczyna prosić o garnek.

Objawy pęcherza neurogennego pojawiają się, gdy kontrola moczu już się uformowała - zwykle zaczynając od trzech lat.

Przyczyny pęcherza neurogennego

Ta patologia występuje w wyniku naruszenia regulacji nerwowej oddawania moczu na jednym lub kilku poziomach: obwodowym, rdzeniowym, korowym. W wyniku tych zaburzeń, stosunku i stopnia aktywności wypieracza i zewnętrznego zwieracza zmiany pęcherza pacjent ma pewne lub inne dolegliwości.

Następujące choroby mogą powodować rozwój pęcherza neurogennego u dzieci:

• wrodzone wady rozwojowe narządów centralnego układu nerwowego;
• urazy układu nerwowego, w tym uraz urodzenia;
• złośliwe i łagodne nowotwory kręgosłupa;
• przepuklina rdzeniowa;
• porażenie mózgowe;
• zapalenie mózgu;
• zapalenie nerwu;
• niedorozwój sacrum i kości ogonowej;
• dysfunkcja autonomicznego układu nerwowego;
• słabość odruchu kontrolującego oddawanie moczu;
• niewydolność podwzgórzowo-przysadkowa.

Udowodniono, że żeńskie hormony płciowe - estrogen - zwiększają wrażliwość receptorów mięśni gładkich pęcherza moczowego. Dlatego diagnoza „pęcherza neurogennego” częściej występuje u dziewcząt niż u chłopców.

Klasyfikacja

Nasilenie neurogennej dysfunkcji pęcherza dzieli się na 3 typy:

• płuca (jest to zespół częstego oddawania moczu w ciągu dnia, wysiłkowego nietrzymania moczu, zwilżania łóżka);
• umiarkowany (zespół leniwy pęcherza, pęcherz hiperrefleksyjny);
• ciężkie (zespoły Ochoa i Hinman).

W zależności od charakteru zmiany odruchu torbielowego, istnieją:

• hiporefleksyjny pęcherz (zaburzenie to występuje, gdy zlokalizowane zaburzenia neurologiczne w okolicy sakralnej; istotą zaburzenia jest wydłużenie fazy napełniania i nie następuje faza opróżniania; pęcherz rozciąga się do dużych rozmiarów, mocz jest opóźniony, pęcherz może zebrać do 1,5 litra moczu ; często mocz w pęcherzu jest zainfekowany lub unosi się w moczowodzie do nerek, powodując rozwój procesu zapalnego w nich);
• hiperrefleksyjny pęcherz moczowy (występuje, gdy proces patologiczny jest zlokalizowany w ośrodkowym układzie nerwowym; mocz nie gromadzi się w pęcherzu, ale gdy on wejdzie, jest natychmiast uwalniany - często pojawia się chęć oddania moczu, a części moczu uwalniane podczas tego są bardzo małe);
• odruchowy pęcherz (celowe oddawanie moczu nie jest możliwe; mocz gromadzi się w pęcherzu do maksymalnej możliwej objętości wieku, po której następuje spontaniczne oddawanie moczu).

Znaki

Objawy kliniczne pęcherza neurogennego u dzieci to wszelkiego rodzaju zaburzenia układu moczowego, których nasilenie zależy od ciężkości choroby, na którą się pojawiły.

Objawy pęcherza hiperaktywnego (hiperrefleksyjnego) są następujące:

• częste (8 razy dziennie lub więcej) oddawanie moczu;
• pilne (nagłe, pilne) oddawanie moczu nakłaniające dziecko do pilnego biegu do toalety;
• mała ilość moczu wydalana;
• nocne i / lub dzienne nietrzymanie moczu;
• gromadzenie wystarczającej ilości moczu w pęcherzu z tą postacią jest niemożliwe.

Objawy pęcherza hipotonicznego (hyporeflex) to:

• niezwykle rzadkie (1-3 razy dziennie) oddawanie moczu;
• duża (do półtora litra) objętość moczu wydalana;
• powolne oddawanie moczu;
• uczucie niepełnego opróżnienia pęcherza moczowego (badanie ujawnia, że ​​po opróżnieniu pozostaje do 400 ml resztkowego moczu).

Częste oddawanie moczu przez zespół. Jego manifestacje to:

• nagła potrzeba oddania moczu co 15–20 minut;
• akt opróżniania pęcherza jest bezbolesny;
• objawy utrzymują się od dwóch dni do dwóch miesięcy i same ustępują.

Leniwy pęcherz charakteryzuje się rzadkim oddawaniem moczu z nietrzymaniem moczu, infekcjami dróg moczowych i zaparciami.

Nietrzymanie wysiłkowe jest charakterystyczne dla dorastających dziewcząt. W tej formie zaburzeń podczas ćwiczeń zauważają samoistne wydzielanie małych porcji moczu.

Nietrzymanie moczu w śmiechu jest również powszechne wśród dziewcząt w okresie dojrzewania. Podczas silnego śmiechu mimowolne oddawanie moczu odnotowuje się od małych porcji do całkowitego opróżnienia pęcherza moczowego.

W przypadku posturalnego pęcherza neurogennego mimowolne oddawanie moczu występuje w ciągu dnia po przejściu ciała do pozycji pionowej od poziomu. Oddawanie moczu w nocy nie jest przerwane.

Moczenie nocne. Występuje częściej u chłopców. Charakteryzuje się spontanicznym oddawaniem moczu podczas snu dziecka.

Dla zespołu Hinmana charakterystyczne są:

• nietrzymanie moczu w dzień iw nocy;
• nawracające infekcje dróg moczowych;
• przewlekłe zaparcia;
• spontaniczne wypróżnienie;
• brak patologii neurologicznej i nieprawidłowości układu moczowego na dowolnym poziomie;
• w stanie psychicznym - brak indywidualności.

• charakteryzuje się predyspozycją dziedziczną;
• rozwija się częściej u chłopców w wieku 3 miesięcy - 16 lat;
• manifestowany dzień i / lub nocne spontaniczne oddawanie moczu, przewlekłe zaparcia, infekcje dróg moczowych;
• Istnieje wysokie prawdopodobieństwo powikłań - objawowe nadciśnienie i przewlekła choroba nerek.

Naruszenie unerwienia pęcherza, niezależnie od jego poziomu, prowadzi do istotnych naruszeń jego odżywiania, co tłumaczy częste śródmiąższowe zapalenie pęcherza, rozwijające się na tle pęcherza neurogennego. Wynikiem takiego zapalenia pęcherza jest wymiana zapalnej tkanki łącznej (lub stwardnienie) i marszczenie pęcherza. Ponadto komplikacjami opisywanego przez nas zaburzenia są przewlekłe odmiedniczkowe zapalenie nerek, wodonercze, stwardnienie nerek i przewlekła choroba nerek.

Diagnoza pęcherza neurogennego

Dziecko z podejrzeniem tego zaburzenia podlega kompleksowemu badaniu.

Na podstawie skarg dziecka i / lub rodziców, historii choroby i życia, danych obiektywnych badań, lekarz podejrzewa chorobę. Potrafi to potwierdzić na podstawie wyników laboratoryjnych i instrumentalnych metod badań. Pacjentowi z podejrzeniem pęcherza neurogennego można przypisać następujące metody diagnostyczne:

• całkowita liczba krwinek;
• biochemiczne badanie krwi;
• analiza moczu;
• badanie moczu na obecność bakterii;
• badanie moczu według Zimnitsky'ego;
• badanie moczu według nechyporenko;
• USG nerek i pęcherza moczowego z określeniem objętości resztkowego moczu;
• udawana i normalna uretrocystografia;
• urografia (przegląd i wydalanie);
• wstępująca pielografia;
• ogólna radiografia narządów jamy brzusznej;
• rezonans magnetyczny i tomografia komputerowa;
• torbiel i moczowodowa;
• scyntygrafia nerek;
• urofluometria;
• cystometria wsteczna;
• sfinkterometria;
• profilometria cewki moczowej;
• elektromiografia;
• konsultacje neurologa, psychologa, urologa, nefrologa.

Ponadto konieczne jest śledzenie liczby i objętości oddawania moczu dziennie, rejestrowanie ich czasu. Należy zauważyć, że reżim picia i temperatury w tym badaniu powinien być wygodny.

Jeśli podejrzewa się patologię organiczną centralnego układu nerwowego, pacjent może zostać przepisany:

• elektroencefalografia;
• echoencefalografia;
• radiografia czaszki;
• radiografia kręgosłupa;
• CT lub MRI mózgu lub rdzenia kręgowego.

Leczenie

Metody leczenia pęcherza neurogennego dzielą się na:

• nielekowy;
• leki;
• chirurgiczne

Rozważmy bardziej szczegółowo każdy ze wskazówek.

Zabiegi nielekowe

Ten rodzaj terapii charakteryzuje się minimalnymi skutkami ubocznymi i możliwością łączenia jej z innymi metodami leczenia.

Główne obszary leczenia nielekowego to:

• tryb ochronny z pełnym snem i dodatkowym dniem (przez 60-120 minut), brak aktywnych gier przed snem i eliminacja czynników, które traumatyzują psychikę dziecka;
• chodzenie na świeżym powietrzu;
• przestrzeganie przez pacjenta wcześniej ustalonego schematu oddawania moczu; stopniowy wzrost odstępu między nimi;
• regularne korzystanie z kompleksu ćwiczeń Kegla (w celu wzmocnienia mięśni miednicy);
• fizjoterapia (ekspozycja na lasery, hiperbaryczne natlenianie, elektroforeza leków, terapia diadynamiczna, terapia amplipulsem, terapia ciepłem, ekspozycja na ultradźwięki, elektrostymulacja pęcherza moczowego);
• psychoterapia.

Leczenie narkotyków

W zależności od rodzaju neurogennego zaburzenia oddawania moczu, w celu jego skorygowania można użyć kombinacji następujących leków:

• środki antycholinergiczne (atropina, oksybutynina, ubretid, detrusitol, propyweryna);
• cholinomimetyki (akeklidyna, bromek distygminy, galantamina);
• inhibitory syntezy prostaglandyn (indometacyna, flurbiprofen);
• trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne (mellipramina);
• nootropy (picamilon, pantogam);
• aminokwasy (glicyna, kwas glutaminowy);
• antagoniści wapnia (nifedypina);
• leki ziołowe (preparaty korzenia pionu, waleriany, serdecznika);
• desmopresyna;
• witaminy z grupy B, PP, A, E w postaci tabletek lub zastrzyków;
• adaptogeny (ekstrakt z żeń-szenia, eleutherococcus, schisandra);
• korektory odporności (lewamizol).

Powyższe leki są zwykle przepisywane na 1-1,5 miesiąca po 1-1,5 miesiąca. Jeśli pacjentowi wydaje się, że przyjmuje dużą liczbę leków, ich jednoczesny odbiór jest niepożądany - powinny być przepisywane kolejno.

Aby zmniejszyć napięcie ściany pęcherza, można wprowadzić do jej ściany toksynę botulinową, kapsaicynę, żywicydoksynę.

W przypadku dużej ilości resztkowego moczu z hipotonicznym pęcherzem pacjent czasami otrzymuje cewnikowanie.

Jako środek do leczenia zakażeń dróg moczowych stosuje się antybiotyki o szerokim spektrum działania (na przykład grupa cefalosporyn), uroseptics (furagin, kwas nalidyksowy), złożone preparaty pochodzenia roślinnego (cannephron, trinefron). Aby zapobiec nawrotowi zakażenia, po ustąpieniu ostrych objawów, zaleca się leczenie podtrzymujące tymi samymi lekami w małych dawkach przez 30-45 dni.

Leczenie chirurgiczne

Ten kierunek neurogennej terapii pęcherza moczowego stosuje się w przypadkach, gdy konserwatywne metody są nieskuteczne lub z istniejącymi organicznymi przyczynami zaburzeń moczowych.

Z reguły zabiegi chirurgiczne wykonywane są z wykorzystaniem technik endoskopowych i wykonywane są w następującym zakresie:

• implantacja kolagenu w ustach moczowodu;
• przezcewkowa resekcja szyi pęcherza moczowego;
• operacje na zwojach biorących udział w regulacji oddawania moczu.

Ponadto można wykonać operację w celu zwiększenia objętości pęcherza.

Rokowanie i zapobieganie

Rokowanie jest korzystne, z zastrzeżeniem terminowej diagnozy i odpowiedniego leczenia zaburzeń oddawania moczu.

Miarą pierwotnej prewencji pęcherza neurogennego jest zapobieganie rozwojowi chorób, przed którymi rozwijają się zaburzenia oddawania moczu. Aby zapobiec rozwojowi powikłań, należy niezwłocznie rozpocząć kompleksowe leczenie pęcherza neurogennego u dzieci.

Dzieci z tą diagnozą powinny być w ambulatorium z kontrolą badań moczu 1 raz w ciągu 3 miesięcy i na tle chorób towarzyszących, kontroli oddawania moczu, ultradźwięków układu moczowego raz w roku.

N. A. Ermakova, urolog, mówi, że taki neurogenny pęcherz:

Jak leczyć neurogenny pęcherz u dziecka

Pęcherz neurogenny u dzieci nazywany jest funkcjonalną niezdolnością do kontrolowania pragnienia. Jest to spowodowane zakłóceniami regulacji nerwowej. W tym przypadku pęcherzyk może zachowywać się inaczej i powodować częste niekontrolowane lub trudne bodźce. Nie wyklucza się również możliwości zakażenia kanałów moczowych.

Najczęściej neurogenna dysfunkcja pęcherza u dzieci występuje w niemowlęctwie, około 9-12% dzieci. Choroba może być wrodzona lub nabyta z czasem, ten moment zależy od przyczyn zaburzenia układu nerwowego.

Dlaczego dziecko w młodym wieku ma tę patologię?

Pęcherz neurogenny u dzieci i jego objawy związane są z 2 funkcjami, ewakuacją i rezerwą. Na podstawie statystyk ponad 10% dzieci w różnym wieku mieszkających na terytorium krajów WNP cierpi na patologię. Bardzo ważne jest, aby zwracać uwagę na odchylenie w odpowiednim czasie, ponieważ może ono stopniowo prowokować występowanie innych chorób układu moczowo-płciowego.

Diagnoza patologii nie będzie możliwa wcześniej niż w wieku 3-4 lat, ponieważ tylko od tego okresu dzieci są w stanie w pełni kontrolować oddawanie moczu.

Informacje dla rodziców! Nie wystarczy zaszczepić umiejętności schludności dziecka. Konieczne jest śledzenie pełnego poziomu rozwoju mózgu, a mianowicie ośrodka podkorowego i korowego. Są odpowiedzialni za kontrolowanie tej funkcji.

Aby określić sposób leczenia pęcherza neurogennego u dziecka, należy zapoznać się z przyczynami tego odchylenia. Mogą być następujące:

1. Trauma otrzymana podczas porodu.
2. Wrodzone wady rozwojowe.
3. Hiv
4. Problemy z funkcjonalnością przysadki i podwzgórza.
5. Porażenie mózgowe.
6. Przepuklina kręgowa.
7. Cukrzyca.
8. Udar
9. Urazy mózgu, a także urazy kręgosłupa krzyżowego.
10. Przepuklina i nowotwory rdzenia kręgowego.
11. Uszkodzenie układu nerwowego przez regulację.
12. Nierównowaga hormonalna.

Jeśli dziecko w młodym wieku dozna wielu urazów, dostanie napięcia mięśni pęcherza moczowego, a jeśli ma procesy zapalne w moczowodzie, nowotworach złośliwych lub łagodnych, może również prowadzić do neurogennego pęcherza u dziecka. Leczenie w tym przypadku będzie trudne.

Najczęściej choroba dotyczy dziewcząt, ponieważ ich hormony mają inny, bardziej wrażliwy wpływ na receptory narządu. Warto również zwrócić uwagę na fakt, że dzieci w wieku szkolnym nie mogą kontrolować swoich emocji na tym tle, w wyniku czego rozwija się nerwowość i depresja.

Klasyfikacja patologii

Gdy pojawią się zmiany w odruchu, bańka może wyglądać następująco:

• hyporeflex Często rozwija się z powodu uszkodzenia odcinka lędźwiowego mózgu. Prawie nie ma potrzeby, a ilość moczu może przekraczać 1,3 litra. Jednocześnie dziecko nie odczuwa dyskomfortu. W rezultacie pęcherz musi być opróżniany sam, w małych ilościach lub całkowicie. Sytuacja ta może również wpływać na zakażenie narządów znajdujących się powyżej, z powodu zastoju moczu;
• odruch - jest to najtrudniejsza forma choroby. Tutaj dziecko nie jest w stanie kontrolować opróżniania lub znosić potrzeby;
• hyperreflex. Ta patologia występuje na tle problemów z mózgiem, a raczej z centralną częścią. Tutaj mocz nie ma czasu na napełnienie pęcherza i natychmiast go opuszcza. W tym przypadku dzieci często chcą iść do toalety, ale mocz wychodzi w bardzo małych ilościach. W niektórych przypadkach dziecko nie jest w stanie kontrolować oddawania moczu.

Jeśli dziecko ma hiporefleksję wypieracza, po funkcjonalnym wypełnieniu pęcherza moczowego wystąpią odruchy moczowe. To znacznie przekracza normę wieku. W przypadku hiperrefleksji pojawia się pragnienie, zanim bańka podniesie ilość płynu, który jest naturalny w danym wieku.

Najtrudniejsza sytuacja dotyczy odruchu pęcherza neurogennego. Ponieważ tego typu patologia oznacza niezależne redukcje, bez względu na to, ile płynu nagromadziło się wraz z mimowolnym oddawaniem moczu.

Patologia może występować w kilku formach:

1. Światło - moczenie, niezdolność do przetrwania, wywołana przez ciężką stresującą sytuację, a także częste wizyty w toalecie w ciągu dnia.
2. Umiarkowana surowość.
3. Ciężki stopień. W tym przypadku dziecko cierpi na zespół Ochoa, dyssenergię wypieracza-zwieracza i zespół moczowo-twarzowy.

Jakie objawy wskazują na taką patologię?

Doświadczony lekarz bez żadnych problemów będzie w stanie zidentyfikować neurogenną dysfunkcję pęcherza u dziecka. Wczesne leczenie jest zawsze skuteczne. Patologia zwykle objawia się poprzez pewne zaburzenia układu moczowego. W tym przypadku nasilenie choroby zależy od intensywności odchyleń.

Eksperci zidentyfikowali kilka symptomów, z których objawem dziecko musi natychmiast zostać zabrane do szpitala:

• dziecko ma problemy z kontrolowaniem oddawania moczu;
• ponaglają się nagle i nagle;
• zbyt wiele pragnień dziennie. Jeśli dziecko biegnie do toalety więcej niż 9 razy dziennie i nie można go całkowicie opróżnić.

Objawy mogą być bardziej wyraźne, gdy dziecko jest w pozycji siedzącej, a następnie gwałtownie wstało. Jeśli to dziewczyna, znaki będą inne. Tutaj przejawy patologii są bardziej związane z zastosowaniem dużych wysiłków w celu całkowitego opróżnienia i uwolnienia niewielkiej ilości moczu.

Do typowych objawów pęcherza neurogennego należą:

• całkowity brak chęci dziecka do pójścia do toalety przez cały dzień;
• strumień moczu cienki i słaby;
• dolegliwości bólowe w kanale moczowym;
• niemożność całkowitego opróżnienia nawet przy dodatkowych wysiłkach;
• stałe uczucie, że pęcherz jest powiększony z powodu dużej objętości nagromadzonego moczu;
• niekontrolowane oddawanie moczu.

Zwróć uwagę! Jeśli mocz nie pozostawi mocznika na czas, będzie to korzystne podłoże dla szkodliwych mikroorganizmów. Mogą wywoływać zapalenie nie tylko pęcherza moczowego lub cewki moczowej, ale także moczowodu lub nerek.

Objawy pęcherza neurogennego u dziecka z dysfunkcją narządu będą następujące:

1. Postawy. Oznacza to, że mimowolny wypływ moczu zostanie wywołany przez zmianę pozycji ciała.
2. Zespół Ochoa. Tutaj dziecko cierpi na infekcje zakaźne i trudności w oddawaniu moczu.
3. Leniwy mocznik. Ten typ objawu charakteryzuje się nietrzymaniem moczu i rzadkimi popędami.
4. Pollakiuria. Częste zachęcanie do toalety, co około 25-35 minut. Ból jest nieobecny.

Leczenie

W zaburzeniach neurogennych u dzieci lekarze stosują 2 rodzaje leczenia, nielekowe i operacyjne. Pierwszy oznacza:

• ustanowienie snu i odżywiania;
• kontrola trybu opróżniania;
• ćwiczenia wzmacniające mięśnie miednicy;
• wycieczki do psychoterapeuty;
• zachowanie z gier mobilnych przed snem;
• regularne spacery na świeżym powietrzu.

Równolegle stosuje się leczenie laserowe, ultradźwięki, elektrostymulację pęcherza moczowego i elektroforezę wraz z lekami.

Interwencja chirurgiczna jest niezwykle rzadka. Tylko jeśli wszystkie inne metody byłyby bezużyteczne. Innym powodem operacji może być patologia wywołana przez defekty organiczne mocznika.

Zapobieganie

Aby dziecko nie miało problemów z pęcherzem neurogennym, rodzice powinni uważnie monitorować naturę jego pragnienia korzystania z toalety. Jeśli choroba zostanie zdiagnozowana na czas, dziecko będzie miało wszelkie szanse na szybkie i całkowite wyzdrowienie. Zaleca się również pozbycie się chorób, które mogą wpływać na rozwój tej patologii.

Wniosek

Jeśli dziecko ma problemy z mocznikiem neurogennym, należy je zarejestrować w przychodni i regularnie przychodzić na badania moczu. Kolejnym warunkiem jest coroczne przejście układu moczowego za pomocą ultradźwięków.

Choroby pęcherza u dziecka

Pozostaw komentarz 3,504

Choroby dróg moczowych są często powszechne w dzieciństwie. Choroby pęcherza u dzieci występują bez szczególnie ostrych objawów, które można scharakteryzować jako zapalenie nerek, kanał cewki moczowej i pęcherz moczowy. Aby uniknąć takich problemów, rodzice powinni uważnie obserwować zachowanie dziecka, a jeśli u dziecka wystąpi nieprzyjemne uczucie, natychmiast skonsultuj się z lekarzem. Najczęstszymi chorobami wśród dzieci są zapalenie pęcherza moczowego, wypadanie nerek, odmiedniczkowe zapalenie nerek i zapalenie kłębuszków nerkowych.

Wspólne choroby mocznika u dzieci

Zapalenie pęcherza moczowego (zapalenie pęcherza moczowego)

Statystycy szacują, że co czwarte dziecko cierpi na zapalenie pęcherza moczowego. Ta patologia często dotyka narządów dziewczynki w wieku 3-16 lat, co jest spowodowane charakterystyczną strukturą kobiecego ciała, a mianowicie:

• szerokość kanału cewki moczowej;
• w pobliżu genitaliów i odbytu.

Zapalenie pęcherza moczowego u dzieci jest wywoływane przez drobnoustroje wchodzące do pęcherza moczowego. Nadmierna obecność cukru i słodyczy w diecie, niewłaściwe, niewygodne ubranie, które prowadzi do tego, że dziecko jest zbyt zimne, nieprzestrzeganie podstawowych zasad higieny i innych chorób układu moczowego również wywołują rozwój zapalenia pęcherza. Czynnikami powodującymi zapalenie pęcherza moczowego są:

• reakcja alergiczna;
• niektóre narkotyki;
• wirus;
• grzybica;
• colibacteria;
• paciorkowce;
• gronkowiec;
• inne oportunistyczne patogeny.

Jeśli dziecko zaczyna biec do toalety co pół godziny, może to oznaczać początek poważnych chorób.

Dzieci nie mogą dokładnie opisać i przekazać tego, co czują, ale rodzice muszą zwracać uwagę na następujące objawy:

• temperatura ciała wzrasta i wynosi 38-39 stopni;
• częste popychanie do toalety, mocz jest wydalany w małych porcjach, czasem w kolorze brązowym;
• dolegliwości bólowe pęcherza podczas oddawania moczu.

Powrót do spisu treści

Kamienie i piasek

Kiedy uraturia uwalnia dużą ilość kwasu moczowego i jego soli. U zdrowej osoby sole powinny się rozpuszczać, gdy, jak w przypadku skazy kwasu moczowego, wytrącają się. Osad uwalniany z soli jest podobny do czerwonego piasku. Czynnikami ryzyka powodującymi chorobę są:

Pęcherz neurogenny

W tej chorobie pęcherz u dzieci charakteryzuje się ciężkimi zaburzeniami układu moczowego. Ta choroba jest szczególnie spowodowana faktem, że dochodzi do naruszeń, z powodu których oddawanie moczu nie jest regulowane tak jak u zdrowych dzieci. Z powodu takich zaburzeń może pojawić się pęcherz neurogenny:

• wrodzone wady ośrodkowego układu nerwowego;
• przepuklina w rdzeniu kręgowym;
• guzy w kręgosłupie.

Powody, dla których dziecko często chodzi do toalety w niewielki sposób, mogą być zarówno patologiczne, jak i najbardziej nieszkodliwe.

U dziewcząt choroba neurogenna pęcherza jest wykrywana częściej niż u chłopców, ze względu na fizjologiczne cechy struktury ciała. Objawy można prześledzić w określony sposób. Dziecko jest zaniepokojone częstym oddawaniem moczu, ponad 8 razy dziennie, nieoczekiwanym pragnieniem oddania moczu. W tym przypadku mocz jest wydalany w małych porcjach. Istnieje nietrzymanie moczu w ciągu dnia i nocy.

Refluks pęcherza

Choroba jest zdeterminowana faktem, że mocz dostaje się do nerek z moczowodu, to znaczy mocz powraca. Z powodu tego procesu nerki zaczynają działać nieprawidłowo, otwory nie zamykają się, co pozwala moczowi powrócić do moczowodu. Układ miedniczek nerkowych jest wydalony, funkcjonowanie nerek jest upośledzone. Często rodzice nie zwracają wystarczającej uwagi na objawy, ponieważ są podobne do zwykłego przeziębienia. Cechy charakterystyczne:

• podwyższona temperatura ciała;
• gorączka;
• silny ból podczas oddawania moczu.

Powrót do spisu treści

Gruźlica dróg moczowych

Choroba rozwija się po wejściu do organizmu patogenu - bakterii Mycobacterium tuberculosis. Gruźlica pęcherza odnosi się do pozapłucnej postaci choroby. Choroba jest ciężka, w większości przypadków z powodu trudności w identyfikacji i wczesnym leczeniu. Dorośli, w przeciwieństwie do dzieci, znacznie częściej chorują na gruźlicę pęcherza. Głównym źródłem jest pacjent Kocha zakażony różdżką, która stanowi zagrożenie dla innych. Bacillus gruźlicy penetruje pęcherz z przepływem krwi. Choroba ma charakter drugorzędny. Choroba dociera również do pęcherza moczowego, gdy dotknięte są 2 nerki (nefrotuberculosis). Korzystne warunki są niezbędne dla rozwoju gruźlicy w organizmie:

• stres;
• powiązane stany zapalne i dolegliwości;
• osłabiony układ odpornościowy.

Gorączka i tępy ból pleców są objawami gruźlicy dróg moczowych.

W przypadku gruźlicy dziecko wygląda słabo, ze względu na podwyższoną temperaturę, skarży się, że plecy są obolałe (zwykle są to tępe bóle). Okruchy pacjenta obserwowały odpływ pęcherzowo-moczowodowy. W początkowej fazie choroba jest prawie bezobjawowa, co powoduje trudności w diagnozie. W późniejszych stadiach moczu obserwowano obecność krwi, częste pragnienie oddawania moczu, w przyszłości rozwija się w przewlekłe zapalenie pęcherza moczowego. Występuje ostra utrata wagi, która nie ma widocznego powodu. Jeśli nie potraktujesz choroby poważnie, śmierć jest możliwa.

Polipy w pęcherzu

Polipy w pęcherzu - łagodne guzy rozwijające się w ścianach śluzowych i pokryte tkankami cewki moczowej. Polipy mogą rosnąć, ale złośliwość jest mało prawdopodobna, ale możliwa. Takie formacje z reguły rosną w świetle mocznika. Małe polipy nie zagrażają zdrowiu okruchów, ale wymagają stałego monitorowania.

Częściej obecność polipów u dziecka w moczniku jest wykrywana za pomocą ultradźwięków. Choroba jest trudna do wykrycia, ponieważ postępuje prawie bez widocznych objawów. Możliwe jest wykrycie formacji w moczniku tylko podczas badań, w fazie aktywnego wzrostu, zniszczenia lub w moczowodzie. W tych warunkach mocz staje się szkarłatny lub zawiera skrzepy krwi. Nieliczne narzekania na ból podczas oddawania moczu lub silny dyskomfort w jamie brzusznej. Ma wiele procesów zapalnych w moczniku.

Guzy mocznika

Nowotwory pęcherza u małych dzieci występują w pojedynczych przypadkach. Najczęściej wykrywa się idiopatyczne nowotwory o niskiej jakości (mięsaki, śluzaki) i rzadziej nowotwory łagodne. W początkowej fazie rozwoju patologii odnotowuje się problemy z gromadzeniem moczu i oddawaniem moczu. Symptomatologia jest bardziej zależna od lokalizacji guzów. U niemowląt krwiomocz i bolesne odczucia są wykrywane znacznie później.

Metody diagnostyczne i lecznicze

Tylko specjalista może zdiagnozować dysfunkcję pęcherza i zalecić właściwe leczenie. Nie należy samoleczyć, aby nie doprowadzić do komplikacji.

Rozpoznanie zapalenia pęcherza moczowego przeprowadza się przez wykonanie pełnego badania krwi i moczu. Wykonywany jest test na oporność na antybiotyki, biochemię moczu, a także testy na rodzaj zakażenia bakteryjnego w moczu. Dziecko idzie do porannej porcji moczu, podczas gdy pierwszy mocz jest odsączany, a średnia porcja jest pobierana do analizy. Przed oddaniem moczu dziecko musi umyć narządy płciowe. Mocz jest dostarczany do laboratorium w ciągu godziny po pobraniu.

Endoskopia pozwala zdiagnozować wiele chorób na różnych etapach.

Metody diagnostyki instrumentalnej obejmują ultrasonografię nerek i układu moczowo-płciowego, endoskopię, obrazowanie komputerowe i rezonans magnetyczny nerek. Na podstawie uzyskanych danych i po rozpoznaniu przepisuje się schemat leczenia. Terapia zwykle obejmuje kurs fizykoterapii, fizjoterapii, odpowiedniego trybu i odżywiania, przepisywane są leki. Częściej jest to „Atropina”, a dla dzieci od 5 lat - „Oksybutynina”.

Zapobieganie

Aby zapobiec chorobom układu moczowo-płciowego u dziecka, rodzice muszą przejść regularne badania zawodowe u pediatry, aby zauważyć wszelkie zmiany stanu. Aby uniknąć problemów ze zdrowiem niemowląt, lepiej karmić piersią jak najdłużej. Gdy temperatura wzrasta bez wyraźnego powodu, lepiej skontaktować się ze specjalistą, aby uzyskać pomoc, a nie samoleczenia.