Zapalenie zatok pogarsza objawy astmy

Lekarze zauważyli, że istnieje związek między zapaleniem zatok a astmą. W trakcie badań wykazano, że 15% pacjentów cierpiących na zapalenie zatok również cierpi na astmę (wśród zdrowej populacji jest to tylko 5%). Stwierdzono również odwrotną zależność, tzn. 75% osób cierpiących na astmę oskrzelową jest zmuszonych do leczenia zapalenia zatok. Dość często astmaci zauważają pogorszenie objawów astmy w przypadku nasilenia zapalenia zatok. Myślę, że wszyscy już zrozumieli, że te dwie choroby powinny być leczone razem.

Zatem zapalenie zatok jest zapaleniem zatok przynosowych, to znaczy grup zatok (zatok) składających się z 4 ubytków zlokalizowanych w pobliżu policzków i oczu. Są one połączone z kanałami nosowymi i pomagają sprawić, aby wdychane powietrze było bardziej wilgotne, ciepłe i czyste. Jeśli dana osoba ma zapalenie zatok, to w tych zatokach wystąpiła infekcja.

Głównymi przyczynami zapalenia zatok są:

Zakażenie wirusowe lub przeziębienie

Alergeny w powietrzu

Smog zanieczyszczenia powietrza

Suche lub zimne powietrze

Głównym objawem zapalenia zatok jest ból. Co więcej, osoba może odczuwać ją w różnych strefach: czoło, okolice oczu, górna szczęka i zęby, szyja, uszy, tył głowy. Jeśli choroba przeszła już do ciężkiego stadium, powstaje gęsty żółty i zielony śluz, pojawia się ból gardła, kaszel, gorączka i osłabienie.

W 2006 r. Przeprowadzili badanie i stwierdzili, że chorzy na zapalenie zatok równolegle z astmą są bardziej podatni na cięższą astmę, trudne zaostrzenia i zaburzenia snu. W grupie szczególnego ryzyka - astmatyków cierpiących na refluks żołądkowo-przełykowy lub dym.

Jakie są przyczyny związku zapalenia zatok i astmy?

Śluz z zatok nosowych, który niesie różne infekcje, może wpływać do oskrzeli, co powoduje zapalenie oskrzeli. Procesy zapalne wywołane przez śluz mogą powodować zaostrzenie objawów astmy.

Zapalenie zatok powoduje odruch synchronchialny i odpowiednio pogarsza ataki astmy.

Tak więc astmatycy, u których stwierdzono zapalenie zatok, konieczne jest szczególnie głębokie badanie obu chorób, oczywiście, skonsultuj się z lekarzem.

Czy rozwój nieżytu nosa jest prawidłowy podczas astmy?

Katar nie jest stałym towarzyszem astmy oskrzelowej. Niemniej jednak wielu pacjentów uznaje to za główny objaw, który manifestuje się przy każdym ataku astmatycznym. Najczęściej występuje to w alergicznych typach astmy.

Katar i zapalenie zatok z astmą

Alergia na niektóre bodźce przejawia się na różne sposoby, a jednym ze sposobów, w jaki takie objawy można nazwać nieżytem nosa. Tłumaczy się to tym, że gdy substancja drażniąca dostanie się do dróg oddechowych, pojawia się podrażnienie błon śluzowych nie tylko oskrzeli, ale także zatok nosowych. W rezultacie śluz gromadzi się tam i tam.

Innym przypadkiem, w którym można łączyć astmę i katar, jest rozwój choroby zakaźnej. Astma oskrzelowa nie jest całkowicie wyleczona, nikt nie jest odporny na przeziębienie, a większości z nich towarzyszy przeziębienie.

Objawem tego objawu w momencie zaostrzenia jest podrażnienie dróg oddechowych, które jest wywoływane przez bakterie lub wirusy. W rezultacie katar łączy się z objawami ataku astmatycznego.

Innym czynnikiem jest narażenie na zimno. Hipotermia wpływa na błony śluzowe, powodując zwiększoną produkcję śluzu. Ponadto zimno ma traumatyczny wpływ na oskrzela, co powoduje ich skurcze. Rezultatem jest jednoczesna manifestacja objawów astmatycznych i nieżytu nosa.

Istnieje również sytuacja, w której pacjent jest jednoczesny rozwój alergicznego nieżytu nosa i astmy oskrzelowej. Te dwie choroby są najczęstszymi chorobami typu alergicznego, a ich wspólny przebieg nie jest rzadkością.

W każdym z tych przypadków pacjenci ze skurczem oskrzeli, oprócz głównych objawów, mogą wspomnieć katar. W niektórych przypadkach jest to jeden z objawów zbliżającego się skurczu oskrzeli, dzięki któremu można zapobiec kolejnemu atakowi astmy.

Obecność nieżytu nosa w astmie jest często objawem rozwijających się powikłań. Przy nieskutecznym leczeniu choroby przekrwienie błony śluzowej nosa łączy się z jej głównymi objawami. Jeśli nie zostanie wyeliminowane, może rozwinąć się zapalenie zatok przynosowych, zwane zapaleniem zatok.

Zapalenie zatok i astma często występują razem i oba mogą oddziaływać na siebie. Aby uniknąć pogorszenia spowodowanego takim narażeniem, należy podjąć niezbędne środki, a do tego trzeba wiedzieć, co to jest zapalenie zatok.

Błony śluzowe nosa są również podatne na procesy zapalne z powodu zewnętrznych czynników drażniących (takich jak oskrzela). To jest istota tej komplikacji. Mogą to spowodować następujące czynniki:

choroby katar;
niekorzystna sytuacja ekologiczna;
alergeny;
zimno;
ozon

Wraz z zapaleniem błony śluzowej zatok przynosowych zaczyna się zwiększona produkcja śluzu, która gromadzi się w jamach pachowych. Wywołuje silne bóle na czole, szyi, szyi, uszach, górnej szczęce i wokół oczu.

Ponadto w przypadku zapalenia zatok obserwuje się następujące objawy:

kaszel;
gorączka;
słabość;
spadek wydajności pracy.

Jak uniknąć możliwych konsekwencji?

Jeśli zapalenie zatok nie jest leczone, może przekształcić się w postać przewlekłą, której nie można wyeliminować w ciągu kilku miesięcy. Ta choroba może znacznie skomplikować przebieg astmy oskrzelowej. W obecności zapalenia zatok nasilają się objawy astmatyczne. Ponadto istnieje ryzyko cięższych zaostrzeń astmy. Oznacza to, że z zapaleniem zatok choroba postępuje szybciej.

Wzmacnianie astmy z kolei komplikuje proces leczenia zapalenia zatok, co zwiększa prawdopodobieństwo jego przewlekłości. W związku z tym ta szkodliwa interakcja dwóch bolączek przeciągnie się.

Konsekwencje dalszego rozwoju astmy stanowią poważne zagrożenie, ponieważ mogą powodować zmiany patologiczne w wielu narządach i układach z powodu głodu tlenowego. Dlatego ważne jest, aby unikać okoliczności, które przyczyniają się do jego postępu lub neutralizować ich wpływ w odpowiednim czasie.

Cechy leczenia

Środki terapeutyczne powinny uwzględniać cechy obu chorób, a także indywidualne właściwości pacjenta, takie jak tendencja do reakcji alergicznych, warunków pracy i życia itp. Samokontrola leków może być niebezpieczna. Zazwyczaj lekarze zalecają:

przeciwzapalny (przepisywany na astmę - Nedocromil sodu, Deksametazon i specjalne, w leczeniu zapalenia zatok - Sinupret, Flucald);
leki przeciwhistaminowe (Suprastin, Tavegil);
leki obkurczające naczynia (leki rozszerzające oskrzela w leczeniu astmy - Salbutamol, budezonid i do leczenia zapalenia zatok - Naftyzyn, ksylen);
rozwiązania do mycia nosa (Aqua-Maris, Marimer);
leki przeciwbólowe (Nurofen, Paracetamol).

Jeśli występuje wtórne zakażenie bakteryjne, które może rozwinąć się z powodu zapalenia zatok, pacjent może potrzebować antybiotyków (ceftriakson, cefiksym).

Dopuszczalne jest również stosowanie prostych domowych środków - mycie nosa roztworami soli lub inhalacjami parowymi. Ale przed ich użyciem wskazane jest skonsultowanie się z lekarzem.

Ponadto, jeśli w kanale nosowym występują defekty, istnieje poczucie chirurgii, aby zapobiec rozwojowi przewlekłego zapalenia zatok.

Środki zapobiegawcze

Aby uniknąć zwykłego przeziębienia i związanych z nim powikłań, konieczne jest zastosowanie takich samych środków zapobiegawczych, jakie są przewidziane w przypadku astmy oskrzelowej. To jest:

Unikanie interakcji alergenowo-drażniących.
Zaprzestanie palenia.
Wzmocnienie układu odpornościowego (zróżnicowana dieta, przyjmowanie witamin, umiarkowane ćwiczenia).
Wdrożenie standardów higieny.
Chodzenie na świeżym powietrzu, przewiewne sypialnie.
Unikanie hipotermii.
Leczenie przeziębienia.
Zgodność z zaleceniami lekarza.

Zasady te pomogą nie tylko skrócić czas trwania choroby, ale także zapobiec jej wystąpieniu.

Katar nie jest uważany za jeden z głównych objawów astmy. Najczęściej występuje jako powikłanie, które pogarsza obraz kliniczny. Również jego wygląd może być spowodowany reakcją alergiczną. Aby uniknąć pogorszenia, należy skontaktować się ze specjalistą, który pomoże zidentyfikować przyczyny tego zjawiska i zaleci odpowiednie leczenie.

Rola zapalenia zatok i GERD w prowokacji astmy oskrzelowej

Liczba osób cierpiących na astmę oskrzelową rośnie z roku na rok. Pierwsze objawy choroby dzisiaj są możliwe nawet u dzieci w wieku przedszkolnym. Astma dotyka ludzi w każdym wieku, podstawą patologii jest przewlekłe zapalenie, dotykające głównie śluzowe oskrzela i leżące pod nimi tkanki. Dziś rozwój ataków związanych z różnymi patologiami - zapaleniem zatok, pyłkowicą, chorobą refluksową. Nie mniej powszechna jest profesjonalna forma patologii, rzadziej reakcje na leki lub jedzenie.

Przyczyny ataków astmy

Chociaż dokładne przyczyny astmy są nieznane, naukowcy zidentyfikowali czynniki ryzyka, które zwiększają prawdopodobieństwo przewlekłego zapalenia oskrzeli i drgawek u ludzi. Główne opcje rozwoju ataków:

Dziedziczność. Obecność rodziców lub bliskich krewnych, którzy zdefiniowali astmę oskrzelową;
Niekorzystna ekologia. Wpływ zanieczyszczenia powietrza typowego dla dużych miast i ośrodków przemysłowych;
Palenie i narażenie na dym tytoniowy, vaping, fajki wodne;
Czynniki zawodowe. Kontakt roboczy z lotnymi cieczami, gazami lub stałym pyłem, który może prowadzić do zapalenia oskrzeli i drgawek;
Odchylenia masy ciała. Wiadomo, że brak wagi, a także nadwaga, są czynnikami ryzyka rozwoju astmy oskrzelowej;
Zapalenie zatok;
Refluks kwaśny z zgagą lub chorobą refluksową przełyku (GERD).

Zazwyczaj astma jest wywoływana przez kilka czynników jednocześnie, na tle niekorzystnych czynników dziedzicznych, zawodowych lub środowiskowych.

Astma zawodowa: przyczyny zapalenia

Astma oskrzelowa, zwana zawodową, może być wywołana działaniem czynników wyzwalających w miejscu pracy lub wcześniej występujące łagodne zapalenie dróg oddechowych gwałtownie wzrasta pod wpływem czynników zawodowych. Astma jest jednym z wariantów zawodowego zapalenia alergicznego, wraz z zapaleniem skóry, zapaleniem spojówek lub nieżytem nosa. Na przykład zapalenie oskrzeli można sprowokować parą środków dezynfekujących, rękawiczek talkowych. Jeśli są to pracownicy chemiczni, przewlekłe zapalenie oskrzeli jest możliwe w wyniku podrażnienia związkami lotnymi (amoniak, kwasy, opary).

Prowokatorami ataków astmatycznych mogą być różne związki stosowane w przemyśle. Obejmują one:

Praca ze związkami chemicznymi (różnego rodzaju lakiery, tworzywa sztuczne, guma, żywice);
Stały kontakt z chemią gospodarczą (środki czyszczące, detergenty, proszki);
Praca ze zwierzętami (związki białkowe skóry, łupież, ślina, wełna);
Cząsteczki tkanki, barwniki, impregnatory włókien;
Kontakt z metalami i solami, parami różnych związków.

W przypadku astmy oskrzelowej spowodowanej narażeniem zawodowym objawy zwykle nasilają się w dni robocze. W warunkach domowych stan jest stosunkowo zadowalający, nie występują napady. Wśród głównych objawów są kaszel i dyskomfort w klatce piersiowej, duszność lub uczucie trudności w oddychaniu, katar lub poważne przekrwienie, zaczerwienienie oczu lub łzawienie.

Patologia komunikacyjna z zapaleniem zatok

Ostre (lub przewlekłe) zapalenie zatok jest zapaleniem zatok przynosowych związanych z uchem środkowym i konchami nosowymi. Zatoki pomocnicze są ważne dla oddychania i tworzenia mowy, ogrzewają, filtrują i nawilżają powietrze, gdy osoba oddycha. Objawy zapalenia zatok obejmują wydzielanie gęstego, zielonkawożółtego śluzu z nosa, epizody kaszlu, śluz poporodowy płynący z nieprzyjemnym smakiem w ustach, ból głowy i ucisk w projekcji zatok, a także uczucie pełności lub obrzęku twarzy, bólu zęba, a czasami gorączka.

Zapalenie zatok i ataki astmy często współistnieją. W obecności zapalenia zatok leczenie ataków astmy oskrzelowej może być znacznie utrudnione. Stałe zapalenie zatok przynosowych, które charakteryzuje się zapaleniem zatok, przyczynia się do utrzymania procesu zapalnego w oskrzelach.

Leczenie zapalenia zatok obejmuje stosowanie przeciwzapalnych sprayów do nosa (steroid), a także leków przeciwhistaminowych i przeciwobrzękowych. Jeśli zatoki są zakażone drobnoustrojami, zostanie przepisana odpowiednia terapia antybiotykowa w celu leczenia zakażenia.

Choroba refluksowa przełyku: jak to jest związane z astmą

Istnieją dowody, że nawet 75% astmatyków ma objawy refluksu żołądkowo-przełykowego. Jest to cofanie się zawartości żołądka (w tym pepsyny i kwasu solnego) do przełyku i gardła. Uważa się, że ryzyko rozwoju choroby refluksowej (systematycznego odpływu treści i przewlekłego zapalenia tkanek) u astmatyków jest dwukrotnie wyższe niż u zdrowych pacjentów. Szczególnie często u pacjentów z ciężką, oporną na leczenie postacią astmy występuje GERD.

Na tle choroby wrzucanie kwasu do przełyku prowadzi do zgagi (bolesne, bolesne uczucie pieczenia za mostkiem). Jeśli nie prowadzisz aktywnego leczenia, obecność GERD może wywołać wrzodziejące uszkodzenie przełyku, uszkodzenie dróg oddechowych, stwarza warunki wstępne dla raka przełyku.

Jeśli przyczyna astmy stanie się objawem choroby refluksowej, ataki zaczynają się u osób w wieku dojrzałym, wszystkie objawy są wywołane przez posiłki lub aktywność fizyczną, mogą wystąpić w nocy, natychmiast po przyjęciu pozycji pionowej. Jednocześnie astma oskrzelowa nie reaguje na standardowe leczenie.

Rola żywienia, refluksu i podrażnienia w genezie napadów

Podczas jedzenia drażniącego pokarmu przejadanie się może zwiększyć syntezę kwasu, następuje zwrot treści żołądka do przełyku i ustnej części gardła, co prowadzi do podrażnienia błon śluzowych. Obrzęk i podrażnienie gardła wywołuje skurcz oskrzeli i podrażnienie błon śluzowych, co prowadzi do kaszlu i trudności w oddychaniu. Dodatkowo na tle rzucania części pokarmu zmieszanego z kwasem do przełyku uruchamia się odruch, co prowadzi do zwężenia dróg oddechowych, co może powodować duszność.

Aby zmniejszyć objawy choroby refluksowej i ataków astmy, ważne jest, aby kontrolować dietę, odmawiając przyjmowania drażniących pokarmów i napojów trzy godziny przed pójściem spać. Ponadto konieczne jest zażywanie leków zmniejszających objawy refluksu. Ważne jest częste przyjmowanie zwykłej diety, ale w małych porcjach, bez przejadania się, w celu kontrolowania masy ciała, aby nie zwiększać ciśnienia wewnątrzbrzusznego. Zmniejsza ryzyko kwasowości w odmowie przyjęcia przełyku - sody, kawy lub czekolady, mięty lub tłustych potraw i alkoholu. Konieczne jest ograniczenie spożycia cytrusów i soków, pomidorów.

Zapalenie zatok przynosowych i astma

Związek zapalenia zatok przynosowych i astmy

Często astma i alergiczny nieżyt nosa (zapalenie błony śluzowej nosa i zatok przynosowych) współistnieją i reprezentują szereg identycznych chorób (górne drogi oddechowe).
Nieżyt nosa (alergiczny i niealergiczny) jest czynnikiem ryzyka wystąpienia i powikłań astmy. Inne choroby dróg oddechowych związane z astmą to ostre infekcje wirusowe dróg oddechowych, przewlekłe zapalenie zatok przynosowych i polipy.

Górne i dolne drogi oddechowe są nie tylko ciągłe, ale mają również podobieństwa anatomiczne i fizjologiczne.

Hipotetycznie górne i dolne drogi oddechowe mogą oddziaływać poprzez reakcję nosowo-oskrzelową, zaburzenie kondycjonowania błony śluzowej, wpływ tlenku azotu i rozwój somatyczny stanu zapalnego.
Leki na choroby jamy nosowej zmniejszają ryzyko astmy.
Pacjenci z przewlekłym lub nawracającym zapaleniem zatok przynosowych powinni zostać poddani badaniom przesiewowym w kierunku astmy. Pacjenci z przewlekłą astmą powinni zostać poddani badaniom przesiewowym w kierunku zapalenia zatok przynosowych.

Jeśli Ty lub Twoje dziecko ma zapalenie zatok przynosowych, koniecznie poddaj się badaniu i leczeniu.

WPROWADZENIE - Astma i alergiczny nieżyt nosa (zapalenie błony śluzowej nosa i zatok przynosowych) często współistnieją i reprezentują szereg identycznych chorób (górne drogi oddechowe). Istnieje również silny związek między astmą, bakteryjnym zapaleniem zatok przynosowych, infekcją wirusową górnych dróg oddechowych (ostre wirusowe zapalenie zatok przynosowych) i polipami nosa.

Niektórzy naukowcy uważają, że dopuszczalne jest leczenie pacjentów z astmą jako podgrupy pacjentów z alergicznym nieżytem nosa, ponieważ alergiczny nieżyt nosa występuje u prawie wszystkich pacjentów z astmą. Pogląd ten popierają prace nad alergicznym nieżytem nosa, bronione na międzynarodowych seminariach Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) i zatwierdzone przez Amerykańską Akademię Alergii, Astmy i Immunologii oraz wiele innych organizacji międzynarodowych.

Nieżyt nosa jest definiowany przez takie zespoły jak kichanie, przedni i tylny wyciek z nosa, przekrwienie błony śluzowej nosa, świąd, podrażnienie i zapalenie zatok. Zapalenie błony śluzowej nosa i zatok przynosowych odnosi się do zaburzeń zatok nosa i zatok przynosowych. Objawy zapalenia zatok obejmują przekrwienie błony śluzowej nosa, suchą nosogardło, obrzęk i ból w okolicy twarzy, ból głowy, osłabienie, utratę węchu.

W większości przypadków określenie „zapalenie zatok przynosowych” jest równoznaczne z terminem „zapalenie stawów”, ponieważ zapalenie zatok nosowych rzadko znika bez towarzyszącego zapalenia błony śluzowej nosa. Jednak „nieżyt nosa” może również wystąpić bez objawów „zapalenia zatok”. Pacjenci z alergią egzogenną, zwłaszcza sezonową (na przykład pyłki), mogą cierpieć tylko na nieżyt nosa. Natomiast u pacjentów z wrażliwością na alergeny domowe (roztocza kurzu domowego, sierść zwierząt domowych, grzyby) obserwuje się objawy, takie jak przekrwienie błony śluzowej nosa i suchość nosogardzieli, co powoduje szersze zapalenie jamy nosowej.

W tym artykule przeanalizowano epidemiologiczne, fizjologiczne i terapeutyczne dowody teorii. Alergiczny nieżyt nosa, ostre i przewlekłe zapalenie zatok przynosowych i astma są szczegółowo omawiane osobno. EPIDEMIOLOGIA - Nieżyt nosa występuje u 75-90% pacjentów z astmą alergiczną iw 80% z astmą niealergiczną. Astmę obserwuje się w 25-50% przypadków pacjentów z nieżytem nosa. Dorośli z całorocznym nieżytem nosa są bardziej podatni na astmę niż ci, którzy nie chorują na nieżyt nosa. Prawdopodobieństwo rozwoju astmy jest 8 razy wyższe u pacjentów z alergicznym nieżytem nosa i prawie 12 razy wyższe u pacjentów z niealergicznym nieżytem nosa.

Wśród dzieci dane są podobne. W badaniu 3000 losowo wybranych brytyjskich dzieci w wieku szkolnym, których rodziny były badane, 53% chłopców i 61% dziewcząt z astmą wykazywało objawy nieżytu nosa. Drugie badanie przeprowadzone w 2005 r. Wśród dzieci z Grecji przy użyciu kwestionariuszy, testów klinicznych i testów prowokacyjnych wykazało, że 69% dzieci chorych na astmę ma nieżyt nosa, podczas gdy tylko 33% pacjentów z nieżytem nosa cierpi na astmę.

Badania alergiczne w Kopenhadze wykazały występowanie nieżytu nosa u pacjentów z astmą. Badania skali populacji prowadzone w dwóch etapach z różnicą 8 lat badały związek między alergicznym nieżytem nosa a astmą alergiczną u 700 osób w wieku od 15 do 69 lat. Badanie alergii oparto na diagnozie objawów alergicznych układu oddechowego i specjalnych badaniach laboratoryjnych immunoglobulin (E (IgE)). Wyniki były następujące:

Zapalenie zatok przynosowych występuje u 40-75% dorosłych i dzieci z astmą, a jej nasilenie jest proporcjonalne do ciężkości astmy. Ponad 2/3 pacjentów z ciężką astmą ma choroby nosogardzieli.

Wśród prawie 5000 dorosłych z chorobami alergicznymi polipy nosa występowały u 4,2%, a częściej u chorych na astmę niż w nieżytach nosa (odpowiednio 6,7% i 2,2%). Zwykle polipy nosa są spowodowane zapaleniem sitowym.

CZYNNIKI INICJATYWNE - Czynniki inicjujące nieżyt nosa (zapalenie zatok przynosowych) i astmę mogą być takie same. W tym:

U pacjentów z chorobami układu oddechowego wywołanymi aspiryną leukotrieny cysteinylowe są wydzielane przez wydzielinę z nosa i oskrzeli pod wpływem aspiryny.
Jednak zawodowy nieżyt nosa zwykle poprzedza astmę zawodową. Jest to typowe zarówno dla czynników wysokocząsteczkowych, jak i niskocząsteczkowych alergenów, takich jak białka zwierzęce.
Rinowirusy są główną przyczyną ostrego wirusowego zapalenia błony śluzowej nosa i gardła oraz zaostrzeń astmy. Skumulowany efekt wrażliwości na alergeny, stała podatność na alergeny przenoszone drogą powietrzną i infekcje wirusowe zwiększają ryzyko hospitalizacji dorosłych z powodu astmy.
Ponad 2/3 pacjentów z astmą wykazuje objawy zapalenia zatok przynosowych. Do 100% dorosłych z ciężką astmą glikokortykoidową i do 90% z łagodną astmą ma anomalię zatok brzusznych, co określono za pomocą tomografii komputerowej. U 50-75% dzieci z astmą wykrywa się anomalię zatok nosowych, ustaloną na podstawie zdjęcia rentgenowskiego. Ostre i przewlekłe zapalenie zatok przynosowych może nasilać astmę.

DYNAMIKA CHOROBY

Długotrwałe badania wykazały, że alergiczny nieżyt nosa wraz z pozytywnymi wynikami alergicznego testu skórnego i niealergicznego nieżytu nosa są czynnikami ryzyka rozwoju i utrzymywania się astmy.

Jedna grupa badanych w liczbie 690 osób (pierwszaków) była badana 23 lata później. Żadna z nich nie miała rozpoznanej astmy i nie miała objawów podobnych do astmy w czasie pierwszego badania. W tym samym czasie u 162 z nich zdiagnozowano nieżyt nosa. Po 23 latach astmy 10,5% pacjentów z nieżytem nosa i 3,6% zdrowych osób zachorowało. Badanie to sugeruje, że osoby z alergicznym nieżytem nosa są 3 razy bardziej podatne na astmę niż osoby, które tego nie robią.
Europejska społeczność oddechowa, przeprowadzając długotrwałe badania w skali krajowej, stwierdziła, że nieżyt nosa, zarówno alergiczny, jak i niealergiczny, „przewiduje” rozwój astmy nabytej u dorosłych, którzy nie chorowali na astmę w 6461 przypadkach.
W badaniu epidemiologicznym w Tucson dotyczącym obturacyjnych chorób płuc oceniono nieżyt nosa jako potencjalny czynnik ryzyka rozwoju astmy. W badaniu porównano 173 osoby dorosłe, u których rozwinęła się astma przez ponad 10 lat, z 2177 pacjentami z grupy kontrolnej, którzy nie doświadczyli żadnych objawów przewlekłego rozwoju dolnych dróg oddechowych przez ten sam okres. Naukowcy śledzili kilka różnych zmiennych, w tym palenie tytoniu i współistniejącą przewlekłą obturacyjną chorobę płuc (POChP). Ryzyko rozwoju astmy wzrosło wraz z zachowaniem lub powikłaniem nieżytu nosa.
Badania w jednej grupie wiekowej badały czynniki ryzyka rozwoju przewlekłych rzęs w wieku 6 lat. Utrzymująca się astma w wieku 6 lat jest związana z alergiami aerogennymi, dodatnim wynikiem testu skórnego na alergeny powietrzne i nie kaszlowego nieżytu nosa. Nadal są wskaźnikiem astmy w okresie dojrzewania i dorosłości.

ANATOMIA PORÓWNAWCZA - Struktura błony śluzowej dróg oddechowych jest taka sama jak w nosie i oskrzelach. Histologicznie identyczny nabłonek rozciąga się od przegrody nosowej i ścian bocznych dołu nosowego do nosogardzieli, krtani, tchawicy, oskrzeli i oskrzelików. Istnieje jednak wiele różnic. W przeddzień nosa znajduje się nabłonek wielowarstwowy płaski zrogowaciały i rogowy. Chrząstka przechodzi tylko od dołu nosowego do oskrzeli. W jamie nosowej nie ma mięśni. Tylko w nosogardzieli i krtani znajdują się mięśnie szkieletowe i mięśnie gładkie - tylko w dolnych drogach oddechowych.

ZAPALENIE UKŁADU ODDECHOWEGO - Nacieki komórek błony śluzowej charakteryzujące się zapaleniem zatok przynosowych i astmą są podobne (takie jak leukocyty eozynofilowe, komórki tuczne, makrofagi i limfocyty T). Ponadto nośniki prozapalne są obecne zarówno w błonie śluzowej nosa, jak i oskrzeli (na przykład histaminy, leukotrieny, interleukina, monocytowe czynniki stymulujące kolonie granulocytów (HMXF), regulatory aktywacji ekspresji i wydzielania normalnych komórek T (RANTES) i cząsteczki adhezyjne). Na przykład:

Ekspozycja segmentalnego alergenu płucnego (na przykład bezpośrednie wprowadzenie alergenu do płuc przez bronchoskopię) prowadzi do zauważalnej reakcji zapalnej u pacjentów z alergią i bez astmy.
Narażenie na alergen nosowy może prowadzić do zapalenia oskrzeli u pacjentów z alergicznym nieżytem nosa, ale bez klinicznych objawów astmy.
Eozynofilowe leukocyty występują częściej u pacjentów z astmą i alergicznym nieżytem nosa niż u pacjentów tylko z astmą.
U pacjentów z astmą, z lub bez zapalenia błony śluzowej nosa w wywiadzie, biopsja jest stosowana do określenia wzrastającego poziomu leukocytów eozynofilowych.
Osoby z alergicznym nieżytem nosa, ale bez astmy, które reagują na prowokację oskrzelową z reakcją na metacholinę, wykazują wzrost eozynofilowych leukocytów w błonie śluzowej nosa.
Nasilenie zapalenia zatok, określone za pomocą tomografii komputerowej, zależy bezpośrednio od plwociny i leukocytozy eozynofilowej krwi obwodowej, poziomu wydychanego tlenku azotu i czynnościowej pojemności resztkowej płuc.

NADWRAŻLIWOŚĆ UKŁADU ODDECHOWEGO - Nadwrażliwość dróg oddechowych występuje u osób z alergicznym zapaleniem błony śluzowej nosa, nawet jeśli nie ma świszczącego oddechu. Na przykład:

Reakcja wewnątrzoskrzelowa pacjentów z alergicznym zapaleniem błony śluzowej nosa powoduje zarówno objawy nosowe, jak i oskrzelowe, jak również zmniejszenie funkcji nosa i płuc.
U pacjentów z alergicznym zapaleniem błony śluzowej nosa obserwuje się wrażliwość oskrzeli na metacholinę i histaminę, w przeciwieństwie do pacjentów nieatopowych.
U pacjentów z sezonowym alergicznym zapaleniem błony śluzowej nosa mogą występować sezonowe skurcze oskrzeli, które nie są związane z objawami klinicznymi.
Niektóre badania wiążą wrażliwość na alergeny powietrzne z nadwrażliwością dróg oddechowych na metacholinę u dzieci w wieku 7 lat z wysokim ryzykiem atopowego zapalenia skóry. Inni wykazują nadwrażliwość dróg oddechowych na metacholinę u młodych pacjentów z przewlekłym alergicznym nieżytem nosa i bez klinicznych objawów astmy.
Jednak pacjenci z przewlekłym alergicznym nieżytem nosa i bez objawów klinicznych astmy wykazują znaczny wzrost objętości powietrza podczas wymuszonego wydechu na sekundę w porównaniu z początkowym etapem po leczeniu rozszerzającym oskrzela i porównani z pacjentami bez alergicznego nieżytu nosa i astmy.
U dzieci z astmą i alergicznym nieżytem nosa może wystąpić opóźnienie w przywróceniu czynności płuc po zaostrzeniu astmy. Spośród 57 tureckich dzieci leczonych z powodu zaostrzeń astmy umiarkowanej do ciężkiej, 42% powraca do zdrowia w ciągu 7 dni. Analiza regresji logistycznej wykazała, że alergiczny nieżyt nosa (nawracający i przewlekły) oraz zaostrzenie ciężkiej astmy były istotnymi czynnikami w badaniu dzieci, których funkcja płuc (objętość powietrza podczas wymuszonego wydechu na sekundę przy 25-75 i maksymalna szybkość wydechu) odzyskała więcej niż za 7 dni.
Nadwrażliwość dróg oddechowych była wyższa u pacjentów z astmą i alergicznym nieżytem nosa, w porównaniu z innym badaniem, w którym uczestniczyli tylko pacjenci z astmą.
W badaniu 605 dorosłych, którzy nie cierpieli na astmę, ale z alergicznym nieżytem nosa, 8% doświadczyło nieprawidłowego poziomu powietrza podczas wymuszonego wydechu na sekundę, 25% - poniżej poziomu 25-75, a poprawę spirometryczną po lekach rozszerzających oskrzela zaobserwowano u 65%.

INTERAKCJE GÓRNYCH I DOLNYCH ŚCIEŻEK ODDECHOWYCH - Hipotetycznie górne i dolne drogi oddechowe mogą oddziaływać poprzez:

oddziaływanie neuronalne (odruch nosowo-oskrzelowy)
przerwanie kondycjonowania błony śluzowej (ogrzewanie i nawilżanie), gdy powietrze dostaje się do drzewa oddechowego
wpływ tlenku azotu na górne i dolne drogi oddechowe
Zapalenie spowodowane wysychaniem wydzieliny z nosa w dolnych drogach oddechowych, w tym wnikanie cząstek i substancji drażniących do warstwy ochronnej nabłonka rzęskowego.
Systematyczne zapalenie przez nosiciele i komórki zapalne

Badania na zwierzętach wykazały, że działanie odruchów zależy od receptorów nosa i nosogardzieli. Odruchy te są pośredniczone przez doprowadzające składniki czuciowe nerwów trójdzielnego i gardłowo-gardłowego oraz włókna zwężające oskrzela nerwu błędnego. U ludzi wdmuchiwanie do nosa cząstek krzemionki powoduje znaczny wzrost oporu dróg oddechowych, czemu można zapobiec przez premedykację atropiny. U większości pacjentów wdmuchiwanie do nosa z histaminy powoduje znaczne zmniejszenie wymuszonej objętości wydechowej w ciągu jednej sekundy. Podawanie donosowego alergenu zwiększa nadaktywność oskrzeli od 30 minut do 4 godzin po podaniu w porównaniu z lekiem. Jednak w innym badaniu nie wykazano żadnych ostrych zmian w czynności płuc po podaniu donosowego alergenu.

Główne funkcje zatok i zatok to ogrzewanie i nawilżanie powietrza. Najwyraźniej oddychanie przez nos działa ochronnie na skurcz oskrzeli wywołany wysiłkiem fizycznym. Próby na bieżni przeprowadzono z udziałem 12 dzieci z astmą łagodną do umiarkowanej, którym polecono oddychać tylko przez nos, a następnie tylko przez usta, a następnie oddychać „naturalnie” (co doprowadziło do oddychania przez usta u większości pacjentów). Spontaniczny oddech podczas wysiłku prowadził do skurczu oskrzeli i zmniejszenia wymuszonej objętości wydechowej w ciągu jednej sekundy. Oddychanie przez usta zwiększyło nadwrażliwość dróg oddechowych, a oddychanie przez nos zmniejszyło zwężenie oskrzeli. Badanie z udziałem 8 dorosłych kobiet z bezobjawową łagodną astmą wykazało nieznaczny postępujący spadek wymuszonej objętości wydechowej w ciągu jednej sekundy przez 1 godzinę podczas tylko oddychania przez usta. Pacjenci mają również trudności z oddychaniem, a trzej pacjenci mają kaszel / duszność po oddychaniu przez usta. Podobne wyniki nie znaleziono po wymuszonym oddychaniu przez nos u tych samych pacjentów.

Tlenek azotu powstaje w różnych typach komórek poprzez różne mechanizmy. Pełni funkcje ochronne. Tlenek ma silne działanie przeciwwirusowe i bakteriostatyczne, ma działanie rozszerzające oskrzela i modeluje wrażliwość dolnych dróg oddechowych. Ponadto poprawia natlenienie. Zmniejszenie stężenia tlenku azotu obserwuje się u pacjentów z chorobami zapalnymi, takimi jak przewlekłe zapalenie zatok przynosowych z lub bez polipów w nosie.

Badania modelu ostrego zapalenia zatok przynosowych u królików dostarczyły mocnych wskazówek, że przejście stanów zapalnych z nosa do płuc może powodować astmę. Istnieją dowody na to, że zabarwione aspiracje są nieodłączne zarówno u zdrowych ludzi, jak iu osób o ograniczonej świadomości. Jednak w jednym badaniu, w którym pacjentom z przewlekłym zapaleniem zatok i umiarkowaną i ciężką astmą wstrzykiwano radioaktywny technet w zatokach szczękowych, nie wykryto żadnych substancji radioaktywnych w płucach, mimo że można je było śledzić w przewodzie pokarmowym. Niektórzy badacze twierdzą, że substancje wytwarzane podczas reakcji alergicznej mogą przybierać postać gazową lub aerozolową i rozprzestrzeniać się w dolnych drogach oddechowych, co potencjalnie może prowadzić do tworzenia się oskrzeli.

Naukowcy coraz częściej koncentrują się na systemowym rozprzestrzenianiu się zapalenia jako głównego związku między górnymi i dolnymi drogami oddechowymi u pacjentów z alergicznymi chorobami układu oddechowego. Jak wspomniano powyżej, podobne nacieki komórkowe i wektory zapalne są obecne zarówno w błonie śluzowej nosa, jak i błonie śluzowej oskrzeli u pacjentów z zapaleniem zatok i astmą. Dodatkowe badania dostarczyły dodatkowych dowodów zgodności systemu. Narażenie na alergeny może również prowadzić do zapalenia komórek szpiku kostnego. U pacjentów z astmą i alergicznym nieżytem nosa w biopsji dwunastnicy obserwuje się zwiększoną liczbę leukocytów eozynofilowych, komórek tucznych i limfocytów T. Narażenie alergenów nosowych u pacjentów z sezonowym nieżytem nosa i bez wrażliwości oskrzeli może prowadzić do zwiększenia liczby leukocytów eozynofilowych (wewnątrzoskrzelowych i krążących) oraz cząsteczek adhezji wewnątrzoskrzelowej. Wyniki te pokazują, że reakcje alergiczne w drogach oddechowych prowadzą do wzrostu eozynofilowych leukocytów we krwi, co prowadzi do zapalenia błony śluzowej dróg oddechowych, na które alergen nie ma wpływu.

UZASADNIENIE TERAPEUTYCZNE - Choroby górnych dróg oddechowych mogą powodować choroby dolnych dróg oddechowych. Podobnie jak leczenie górnych dróg oddechowych może pozytywnie wpływać na leczenie dolnych dróg oddechowych.

Leczenie alergicznego nieżytu nosa za pomocą donosowych glikokortykosteroidów może zapobiec wystąpieniu lub złagodzić objawy astmy i nadwrażliwości dróg oddechowych. Dwa duże retrospektywne badania z udziałem ponad 25 tysięcy osób wykazały, że donosowe glikokortykosteroidy zmniejszają liczbę pilnych hospitalizacji z powodu astmy, w zależności od dawki. Jednak w innych badaniach, w których pacjenci z astmą byli leczeni donosowymi glikokortykosteroidami, nie zaobserwowano żadnych zmian w czynności płuc, eozynofilowych leukocytach w błonie śluzowej ani reakcji na metacholinę.
Metaanaliza 18 badań wykazała, że korzystny wpływ donosowych glikokortykosteroidów na astmę jest najbardziej zauważalny u pacjentów z astmą i alergicznym zapaleniem błony śluzowej nosa, którzy również nie wdychali leków przez usta, ale wdychali (zamiast wstrzykiwać) je przez nos do płuc.
Doustne podawanie leków przeciwhistaminowych zmniejszyło również liczbę zabiegów ratunkowych w leczeniu astmy i hospitalizacji. Leczenie cetryziny u niemowląt z atopowym zapaleniem skóry wiąże się również ze zmniejszeniem dalszego rozwoju astmy.
Immunoterapia alergenowa zmniejsza progresję astmy u dzieci i dorosłych z alergicznym zapaleniem błony śluzowej nosa i spojówek.
Losowe badania kontrolowane metodą VA z zastosowaniem immunoterapii podskórnej i podjęzykowej wykazały, że szczepienie przeciw alergii zapobiega astmie. W ramach siedmioletniego badania retrospektywnego w jednej grupie wiekowej, 118 754 pacjentów z alergicznym nieżytem nosa, ale bez astmy, z których jedna otrzymała szczepienie alergiczne (podskórne i / lub podjęzykowe), a druga nie, wzięła udział.
Anty-immunoglobulina E (anty-IgE) jest skuteczna w leczeniu pacjentów z umiarkowaną do ciężkiej astmą alergiczną, jak również u pacjentów z sezonowym i przewlekłym alergicznym nieżytem nosa.
Leczenie medyczne lub chirurgiczne zapalenia zatok przynosowych może również pozytywnie wpływać na leczenie lub zapobieganie astmie.

PRZEBIEG KLINICZNY - Związek między chorobami górnych i dolnych dróg oddechowych, poparty hipotetycznymi mechanizmami, jak również badaniami epidemiologicznymi i terapeutycznymi, ma znaczenie kliniczne. Pacjenci z przewlekłym lub nawracającym zapaleniem błony śluzowej nosa i zatok przynosowych powinni być poddawani badaniom przesiewowym w kierunku astmy na podstawie odpowiedniej historii choroby, testu czynności płuc i, jeśli to konieczne, stosowania leków rozszerzających oskrzela. Pacjenci z przewlekłą astmą powinni zostać przesłuchani pod kątem objawów wskazujących na ostre lub przewlekłe zapalenie zatok przynosowych.

Zapalenie zatok i astma

U większości osób cierpiących na astmę może rozwinąć się zapalenie zatok. Według statystyk umiarkowanej astmie towarzyszy przewlekłe zapalenie zatok.

Oprócz wszystkich problemów związanych z astmą, zapaleniem zatok lub zakażeniem zatoki nosowej, mnoży je tylko. Może to powodować uczucie bolesności i bezradności. Bez odpowiedniego leczenia choroba może trwać miesiące, a nawet lata. Co gorsza, jeden objaw można zastąpić innym, poważniejszym. Zasadniczo zapalenie zatok jest związane z ciężką astmą. Nie tylko astma zwiększa prawdopodobieństwo zapalenia zatok, ale zapalenie zatok może skomplikować leczenie i kontrolę astmy.

Ale jest dobra wiadomość. Istnieje wiele sposobów leczenia infekcji zatok i astmy. Badania wykazały, że leczenie jednej choroby pomoże poprawić przebieg innej choroby. Kluczem jest intensywne leczenie obu chorób jednocześnie.

Chociaż ciało ma wiele różnych zatok, ale termin ten odnosi się konkretnie do zatok przynosowych. Jest to grupa czterech ubytków na twarzy w pobliżu policzków i oczu. Są one połączone z kanałami nosowymi i pomagają ogrzewać, nawilżać i filtrować powietrze, którym oddychamy. Zapalenie zatok jest stanem zapalnym i zakażeniem, które wpływa na te ubytki.

Ponieważ zatoki są blisko nosa, są łatwo podrażnione lub zapalne z powodu kontaktu z alergenami, wirusami lub infekcją bakteryjną. Najczęstsze czynniki sprawcze zapalenia zatok:

Kiedy tkanki w zatokach są podrażnione, zaczynają wytwarzać śluz. Gdy zatoki są zatkane śluzem iz tego powodu tlen nie może swobodnie przepływać przez nie, można odczuć bolesny skurcz w obszarze zatoki. Podobne objawy występują przy bólach głowy zatok.

Objawy zapalenia zatok mogą być różne, w zależności od tego, które zatoki są dotknięte. Częściej jednak ból może występować w miejscach takich jak:

Bardziej ostrym zapaleniom zatok mogą towarzyszyć następujące objawy:

Zwykle infekcja zatok nosowych jest wywoływana przez wirusy, na przykład wirus zwykłego przeziębienia. Ale jeśli zatoki są zablokowane przez śluz przez długi czas, bakterie mogą rozprzestrzeniać się dalej, powodując wtórną infekcję. Wielokrotne infekcje zatok prowadzą do przewlekłego zapalenia zatok.

Jaki jest związek między astmą a zapaleniem zatok?

Większość badań potwierdza związek między zapaleniem zatok a astmą. Badanie z 2006 r. Wykazało, że w porównaniu z astmatykami u astmatyków cierpiących na zapalenie zatok:

Ryzyko zapalenia zatok jest różne dla każdego. To samo badanie z 2006 r. Wykazało, że zapalenie zatok związane z astmą często rozwija się u kobiet niż u mężczyzn. Ponadto zapalenie zatok jest bardziej powszechne w populacji białej niż w innych grupach rasowych. Refluks żołądkowo-przełykowy (GERD) i palenie znacznie zwiększają ryzyko rozwoju zapalenia zatok u pacjentów z astmą.

Naukowcy sugerują, że im bardziej ostre ataki astmy, tym bardziej wyniszczające będzie zapalenie zatok. W ostrej astmie zapalenie zatok komplikuje jedynie jej kontrolę i leczenie.

Jak leczy się astmę i zapalenie zatok?

Leczenie jest bardzo ważnym krokiem w kontrolowaniu choroby. A ponieważ zapalenie zatok i astma są powiązane, leczenie zapalenia zatok poprawi objawy astmy.

Jeśli masz zarówno zapalenie zatok, jak i astmę, lekarz może zalecić:

Wpływ skutecznego leczenia bakteryjnego zapalenia zatok przynosowych w przebiegu współistniejącej astmy oskrzelowej

Problem chorób zapalnych zatok przynosowych jest dzisiaj niezwykle ważny. Częstość występowania zapalenia błony śluzowej nosa i zatok przynosowych w ciągu ostatnich 10 lat wzrosła o 2 razy, a odsetek hospitalizowanych przy tej okazji wzrasta rocznie.

Problem chorób zapalnych zatok przynosowych jest dzisiaj niezwykle ważny. Częstość występowania zapalenia błony śluzowej nosa i zatok przynosowych w ciągu ostatnich 10 lat wzrosła 2-krotnie, a odsetek hospitalizowanych z tej okazji wzrasta rocznie o 1,5-2%. Największa liczba pacjentów spada w wieku od 18 do 55 lat.

W strukturze zapalenia zatok 56–73% odpowiada za zmianę zatoki szczękowej ze względu na jej największy rozmiar, wysoką lokalizację naturalnej przetoki i bliski kontakt z korzeniami zębów. Ostatnio odnotowano roczny wzrost zapadalności o 1,5-2%.

Bliskie „powiązanie topograficzne” nosa i zatok przynosowych z jamą czaszkową i orbitami powoduje stosunkowo częste przejście procesu zapalnego do jamy czaszki i orbity, powodując poważne powikłania, czasami prowadzące do niepełnosprawności i zagrażających życiu pacjentów.

Wiadomo, że górne i dolne drogi oddechowe mają ścisłe połączenia anatomiczne i fizjologiczne. Należy zauważyć zaangażowanie aparatu receptora błony śluzowej nosa w regulację czynności płuc przez odruch nosa i oskrzeli.

Tak więc problem chorób zapalnych zatok przynosowych wykracza daleko poza otorynolaryngologię i jest ściśle związany z patologią oskrzelowo-płucną, alergizacją organizmu i zmianami odporności miejscowej i humoralnej.

Zapalenie błony śluzowej nosa i zatok przynosowych jest stanem zapalnym błony śluzowej nosa i zatok przynosowych, prawie zawsze spowodowanym zastojem tajemnicy, naruszeniem napowietrzania zatok iw rezultacie zakażeniem. Ostre zapalenie zatok przynosowych zwykle ma charakter wirusowy (w ponad 80% przypadków przyczyną jest rinowirus) lub etiologia bakteryjna, przewlekła - bakteryjna, rzadziej grzybowa.

Ważnym punktem w rozwoju zapalenia zatok, a zwłaszcza jego przewlekłości, są nieprawidłowości struktury struktur wewnątrznosowych i labiryntu sitowego. Polipy, obrzęk błony śluzowej, zakrzywiona przegroda nosa i inne zmiany patologiczne zakłócają przepuszczalność naturalnych otworów zatok przynosowych, prowadzą do zastoju tajemnicy i zmniejszają ciśnienie cząstkowe tlenu w zatokach przynosowych. Dodatkowa przetoka zatoki szczękowej również predysponuje do rozwoju zapalenia zatok, obecność dwóch lub więcej otworów tworzy warunki do rzucania zakażonego śluzu z jamy nosowej z powrotem do zatoki szczękowej.

Należy podkreślić, że infekcja wirusowa jest tylko pierwszą fazą choroby; w tym okresie czas kontaktu bakterii chorobotwórczych z komórkami jest wydłużony i możliwe staje się wtórne zakażenie bakteryjne.

Czynnikami wywołującymi zakaźne zapalenie zatok mogą być zarówno patogenne, jak i warunkowo patogenne mikroorganizmy.

Wśród czynników powodujących zapalenie zatok najbardziej znaczące obecnie są Streptococcus (Str.) Pneumoniae, Haemophilus (H.) influenzae, rzadziej Moraxella catarrhalis.

Wiadomo, że poważne powikłania wewnątrzczaszkowe i oczodołowe w ostrym zapaleniu zatok są zwykle wynikiem zakażenia bakterią Str. pneumoniae i H. Influenzae.

Jako odsetek ostrego zapalenia zatok w 44,9% wyróżnia się. pneumoniae, u 17,3% H. influenzae, u 10,2% beztlenowców, w 7,1% związków aerobowych (Str. pneumoniae i H. influenzae). Uważa się, że Staphylococcus (S.) aureus powoduje najcięższe przypadki szpitalnego (szpitalnego) zapalenia zatok.

W przewlekłym zapaleniu zatok flory bakteryjnej jest bardzo zróżnicowana: różne paciorkowce - 21%, hemophilus bacillus - 16%, niebieska ropa bacillus - 15%, Staphylococcus aureus i moraxcella - 10% każda; Prevotella - 31%, paciorkowce beztlenowe - 22%, Fusobacterium - 15% itd.

Antybiotyki do miejscowej ekspozycji. Obecnie istnieje tylko jeden antybiotyk do miejscowej ekspozycji na błonę śluzową - fusafunginę (Bioparox), wytwarzaną w postaci aerozolu z odmierzoną dawką. Ze względu na bardzo mały rozmiar cząstek aerozolu, fusafungina jest w stanie przenikać do zatok przynosowych. Spektrum jego aktywności przeciwdrobnoustrojowej rozciąga się na drobnoustroje, które są najczęściej czynnikami wywołującymi zakażenia górnych dróg oddechowych. Ponadto podczas jego stosowania nie zaobserwowano nowych szczepów bakterii odpornych na jego działanie. Oprócz właściwości przeciwbakteryjnych fusafungina ma swoje własne działanie przeciwzapalne. Wzmacnia fagocytozę makrofagów i hamuje tworzenie mediatorów zapalnych.

Preparaty do miejscowej ekspozycji są szczególnie skuteczne w leczeniu zapalenia zatok w przypadkach dobrej przepuszczalności zatok naturalnych zatok. Ponadto wskazane jest stosowanie lokalnych leków po zabiegu chirurgicznym w jamie nosowej i zatokach przynosowych.

Antybiotykoterapia ogólnoustrojowa. Empiryczna antybiotykoterapia jest najbardziej racjonalną strategią leczenia etiotropowego podczas wystąpienia ostrego ropnego lub zaostrzenia przewlekłego zapalenia zatok w początkowej fazie leczenia.

Wybierając lek, należy wziąć pod uwagę dane dotyczące zmniejszenia skuteczności generacji cefalosporyn I i II w stosunku do „głównego” czynnika sprawczego ostrego zapalenia zatok - Str. pneumoniae.

Obserwuje się wzrost odporności na makrolidy, a także skrajnie wysoką odporność na ko-trimoksazol i tetracykliny (ponad 50%), bardzo niską aktywność wobec wczesnych fluorochinolonów. Dane te pozwalają uniknąć błędów przy wyborze konkretnego leku, takich jak powołanie sulfonamidów, linkomycyny, doksycykliny, cyprofloksacyny i innych środków przeciwbakteryjnych, które są często zalecane przez kliniki.

W odniesieniu do H. influenzae praktycznie nie zaobserwowano oporności na penicyliny chronione przed inhibitorami, cefalosporyny II - IV i fluorochinolony.

Zakres istotnych patogenów i charakter oporności na leki przeciwbakteryjne są obecnie takie, że β-laktamy, fluorochinolony i makrolidy są stosowane w leczeniu ropnego zapalenia zatok na obecnym etapie.

Cefalosporyny mają raczej wysoką skuteczność w leczeniu zapalenia zatok. Cephalosporin doustny trzeciej generacji Suprax (cefiksym) okazał się lekiem z wygodnym schematem dawkowania (1 raz dziennie), wysokim poziomem aktywności przeciwbakteryjnej, optymalną farmakokinetyką w narządach laryngologicznych, co pozwala na utrzymanie wysokich stężeń substancji czynnej w błonie śluzowej zatok przynosowych. Karbocisteina jest jedynym lekiem wśród leków wykrztuśnych, który ma zarówno działanie śluzowo-regulujące, jak i mukolityczne. Lek normalizuje proporcję kwaśnych i obojętnych sialomucyn w wydzielinie oskrzelowej, która przywraca lepkość i elastyczność śluzu (efekt uzyskuje się dzięki transferowi sialowemu wytwarzanemu przez śluzowe gruczoły kubkowe).

Na tle stosowania leku przywraca się wydzielanie immunoglobuliny A, poprawia się transport śluzowo-rzęskowy, następuje regeneracja struktur błony śluzowej. Działanie leku rozciąga się na błonę śluzową wszystkich części dróg oddechowych.

Jednoczesne powołanie karbocysteiny i antybiotyków zwiększa skuteczność terapeutyczną tych ostatnich w procesach zapalnych w obszarze zarówno górnych, jak i dolnych dróg oddechowych. Ponadto karbocysteina zwiększa skuteczność leczenia glikokortykosteroidami, wzmacnia efekt teofiliny rozszerzający oskrzela. Aktywność karbocysteiny jest osłabiona przez środki przeciwkaszlowe i atropinopodobne.

Aby potwierdzić tezę o możliwości leczenia zachowawczego zapalenia zatok, przeprowadziliśmy badanie i leczenie 65 pacjentów z zapaleniem zatok (diagnozę postawiono na podstawie dolegliwości, danych anamnestycznych, wyników badania otorynolaryngologicznego, badania laboratoryjnego i instrumentalnego).

Należy zauważyć, że ta grupa została utworzona z pacjentów, którzy odmówili metody leczenia nakłuciem.

Rozkład pacjentów według płci był w przybliżeniu taki sam: 39 kobiet (60%) i 26 mężczyzn (40%) w wieku od 18 do 63 lat (39 ± 10,82 lat), 67% pacjentów było w wieku produkcyjnym (20–50 lat).

U 45 (69,2%) pacjentów z tej grupy rozpoznano ostre zapalenie zatok: w 22 - obustronne, w 23 - jednostronne. Zaobserwowano zaostrzenie przewlekłego zapalenia stawów u 20 (30,8%) pacjentów: u 16 - obustronnie, u 4 - jednostronnie.

Nieskuteczność poprzedniej ambulatoryjnej terapii antybiotykowej wskazało 26 (40%) pacjentów: 6 pacjentów przyjmowało azytromycynę według schematu 500, 250, 250 mg przez 3 dni, 7 pacjentów - ko-trimoksazol (Biseptol 480) 2 tabletki 2 razy dziennie przez 7 –9 dni, 2 pacjentów - ampioks 500 mg 4 razy dziennie przez 5–7 dni, 3 pacjentów amoksycylina / klawulanian 375 mg 3 razy dziennie przez 7–10 dni, 3 pacjentów 250 mg 2 cyprofloksacyna raz dziennie przez 5 dni, 2 pacjentów - pefloksacyna 400 mg 2 razy dziennie przez 5 dni, 3 pacjentów - cefazolina domięśniowo 500 mg dwa razy dziennie przez 7–9 dni.

18 (28,1%) pacjentów wskazało na nieskuteczność poprzedniego leczenia punkcji. U 60 (92,3%) pacjentów po badaniu mikrobiologicznym wykryto chorobotwórczą mikroflorę.

Związki mikrobiologiczne odnotowano u 20 (30,7%) pacjentów. Maksymalna liczba patogenów wyizolowanych od jednego pacjenta wynosiła trzy (Tabela 1).

Badanie rentgenowskie zatok przynosowych w projekcjach nosa i podbródka wykonano u 24 pacjentów, tomografia komputerowa - 21 pacjentów.

Przeprowadzając test sacharyny w celu oceny funkcji transportowej nabłonka rzęskowego, przeważająca liczba pacjentów (56–86%) wykazała wzrost czasu pojawienia się słodkiego smaku w ustach (> 13 min), co pośrednio wskazuje na zmniejszenie klirensu śluzowo-rzęskowego.

Badania płucne (przed leczeniem) i alergologiczne (po leczeniu) przeprowadzono u 22 pacjentów ze współistniejącym alergicznym zapaleniem zatok przynosowych (w 8 przypadkach połączonych z astmą oskrzelową, w 4 przypadkach z alergiami na alergeny pyłkowe, aw 2 przypadkach z nietolerancją aspiryny i nowokainy), 9 pacjentów z towarzyszącym polipowatym zapaleniem zatok przynosowych (w 4 przypadkach w połączeniu z astmą oskrzelową i alergiami na alergeny domowe), a także 3 pacjentami z astmą oskrzelową i 5 pacjentami z podejrzeniem astmy oskrzelowej.

Wszyscy pacjenci otrzymali konsultację pulmonologa. Ukryte zwężenie oskrzeli wykryto u 10 pacjentów, przewlekłe nieżytowe zapalenie oskrzeli i rozedmę płuc stwierdzono u 5 osób, a rozlaną pneumosklerozę u 4 pacjentów. U 9 pacjentów rozpoznano zakaźną astmę oskrzelową z reakcjami atopowymi, a zależna od zakaźnej astma oskrzelowa bez reakcji atopowych (7 osób) była nieco mniej powszechna. Rozpoznanie atopowej astmy oskrzelowej przeprowadzono tylko u 4 pacjentów. Zgodnie z nasileniem astmy oskrzelowej, wszyscy pacjenci byli podzieleni w następujący sposób: umiarkowane nasilenie rozpoznano u 8, łagodne u 9, ciężkie u 3 pacjentów. Minimalny czas trwania astmy oskrzelowej wynosił 4 lata, maksymalny - 25 lat. Czas trwania alergicznego i polipowatego zapalenia zatok przynosowych wahał się od 4 do 25 lat. Dziesięciu pacjentów, u których wcześniej występowała astma oskrzelowa, otrzymywało ogólnoustrojowe leczenie glikokortykosteroidami. U 5 pacjentów po raz pierwszy wykryto astmę oskrzelową.

Schemat empirycznej terapii antybakteryjnej przedstawiono na ryc. 1

U 7 z 65 pacjentów trzeciego dnia po rozpoczęciu leczenia nie stwierdzono dodatniej dynamiki subiektywnych i obiektywnych objawów zapalenia zatok. Pacjentom tym dodatkowo przepisywany jest kurs leczenia punkcyjnego przed uzyskaniem wyników badania mikrobiologicznego ze względu na ryzyko rozwoju powikłań wewnątrzczaszkowych. Cztery z nich po otrzymaniu danych bakteriologicznych, schemat leczenia został skorygowany zgodnie z antybiogramem. Staphylococcus aureus oporny na większość antybiotyków izolowano od 2 pacjentów, ciprofloksacynę przepisywano 500 mg 2 razy dziennie przez 5 dni. U 2 pacjentów wykryto również gronkowca naskórkowego opornego na większość antybiotyków, lewofloksacynę, podawaną 500 mg 1 raz dziennie przez 5 dni, zidentyfikowano jako antybiotyk drugiej linii. U 3 pozostałych pacjentów patogeny nie zostały zidentyfikowane - przepisano im moksyfloksacynę, lek przeciwbakteryjny drugiej linii: 500 mg / dobę przez 5 dni. W wyniku leczenia wszyscy pacjenci mieli normalizację obrazu krwi obwodowej (str

A. Yu, Owczinnikow, doktor medycyny
S.I. Ovcharenko, MD, profesor
I. G. Kolbanova, kandydat nauk medycznych
MMA im. I.M. Sechenov, Moskwa

Pytania