1. Przygotowanie pacjenta do badania
1. Ustaw pacjenta przed sobą, po prawej stronie tabeli instrumentów;
2. Usiądź przed obiektem, kładąc nogi na stole i nogi pacjenta po prawej stronie.
3. Umieść źródło światła na prawo od pacjenta na poziomie 10-15 cm od ucha.
2. Ubieranie reflektora i kierunek odbijanego światła na badanym ciele
1. Wzmocnij reflektor na czole, umieszczając podkładkę obręczy pośrodku nad i między brwiami, a otwór odbłyśnika naprzeciw lewego oka.
2. Odbłyśnik powinien znajdować się w odległości 25-30 cm od badanego ciała (długość ogniskowej).
3. Za pomocą reflektora skieruj wiązkę światła odbitego na nos pacjenta. Zamknij prawe oko i spójrz przez otwór odbłyśnika lewym okiem i skup światło na nosie pacjenta. Otwórz prawe oko i kontynuuj dwoje oczu. Przesunięcie od początkowej pozycji lekarza lub pacjenta, narusza instalację reflektora, „króliczek” przez otwór w reflektorze staje się niewidoczny, dlatego konieczne jest okresowe korygowanie reflektora i utrzymywanie ogniskowej.
3. Badanie zewnętrzne twarzy, określenie funkcji ruchowej nerwu twarzowego, omacywanie nosa, projekcje zatok przynosowych i punktów wyjścia nerwu trójdzielnego, regionalne węzły chłonne
1. Zbadaj nos zewnętrzny, rzut zatok przynosowych na twarz.
2. Zwróć uwagę na kształt zewnętrznego nosa (obecność deformacji), stan przedsionka nosa (atrezja) i skórę w tym obszarze.
3. Oceń symetrię ruchliwości skóry podczas podnoszenia brwi. Sprawdź ruchliwość powiek i ich siłę podczas zazhmurivanii (funkcja ruchowa górnej gałęzi nerwu twarzowego).
4. Sprawdzanie symetrii twarzy z uśmiechem i uśmiechem, poszukaj gładkości fałdów nosowo-wargowych po obu stronach (funkcja ruchowa 2-3 gałęzi nerwu twarzowego).
5. Przeturkuj zewnętrzny nos: umieść palce wskazujące obu rąk wzdłuż nosa i lekkimi ruchami masującymi poczuj korzeń, rampę i czubek nosa.
6. Obmacuj obszary projekcji zatok przynosowych:
a) przednie i dolne ściany zatok czołowych: umieść kciuki obu rąk na czole nad brwiami i delikatnie naciśnij, a następnie przesuń kciuki w obszarze górnej ściany orbity do jej wewnętrznego rogu, a także naciśnij.
b) boczne ściany labiryntu sitowego. Palce wskazujące osadzone na zboczu nosa w wewnętrznych narożnikach orbity, delikatnie popchnij środek i głęboko.
c) przednie ściany zatok szczękowych. Umieść kciuki obu rąk nad „psimi” dołami na przedniej powierzchni kości szczękowej i lekko naciśnij. Zwykle badanie dotykowe ścian zatok jest bezbolesne.
7. Dotknij punktów wyjścia nerwu trójdzielnego:
a) pierwsze gałęzie nerwu trójdzielnego (delikatnie naciskając kciuki w okolicy fissurasupraorbitalis).
b) drugie gałęzie nerwu trójdzielnego (region fissura infraorbitalis).
c) trzecia gałąź nerwu trójdzielnego (fissura ovale) po obu stronach.
Normalnie omacywanie punktów wyjścia nerwu trójdzielnego jest bezbolesne.
8. Obmacuj podżuchwowe regionalne węzły chłonne i głębokie szyjki macicy. Podżuchwowe węzły chłonne są wyczuwalne, z głową lekko przechyloną do przodu, z lekkimi ruchami masującymi końce paliczków palców podżuchwowych w kierunku od środka do krawędzi żuchwy. Płytkie węzły chłonne szyjne są badane palpacyjnie najpierw z jednej strony, a następnie z drugiej strony. Głowa pacjenta jest lekko pochylona do przodu. Po omacaniu węzłów chłonnych po prawej stronie prawa ręka lekarza spoczywa na koronie pacjenta, a lewa ręka wywołuje ruchy masujące końce paliczków palców przed przednią krawędzią mięśnia mostkowo-obojczykowo-sutkowego. Wykonuje się badanie dotykowe węzłów chłonnych po lewej stronie, lewej ręki na koronie i prawej palpacji.
9. U dzieci badanie głębokich węzłów chłonnych wykonuje się w pozycji lekarza z tyłu pacjenta. Normalne węzły chłonne nie są omacywane.
4. Rynoskopia przednia
1. Sprawdź przedsionek nosa. Kciukiem prawej ręki podnieś czubek nosa i spójrz na wigilię nosa. Zwykle, w trakcie zbliżania się do nosa, skóra jest czysta, bez pęknięć i erozji, ma włosy.
2. Rynoskopia przednia wykonywana jest na przemian - jedna i druga połowa nosa. Na lewej dłoni umieść lusterko z dziobem w dół, umieść kciuk lewej ręki na górze lusterka, palce wskazujące i środkowe na zewnątrz gałęzi. W przypadku braku sprężyny czwarty i piąty palec powinny znajdować się między gałęziami lustra nosowego.
3. Opuść łokieć lewej ręki, dłoń z lustrem nosa powinna być ruchoma; umieść dłoń prawej ręki na obszarze ciemieniowym badanego, aby dać pacjentowi pożądaną pozycję.
4. Dziób lusterka nosowego należy włożyć 0,5 cm w bliskiej odległości w przeddzień prawej połowy nosa pacjenta. Prawa połowa dzioba lusterka nosa powinna znajdować się w dolnym wewnętrznym rogu przedsionka nosa, lewa połowa w górnym zewnętrznym rogu przedsionka (w skrzydle nosa).
5. Naciśnij gałąź lusterka nosowego palcami wskazującymi i środkowymi lewej ręki i otwórz prawy przedsionek nosa, tak aby czubki dzioba lustra nosowego nie dotykały błony śluzowej nosa (przegrody nosowej).
6. Sprawdź prawą połowę nosa z głową w pozycji prostej (pierwsza pozycja głowy). Zwykle kolor błony śluzowej jest różowy, jego powierzchnia jest gładka. Przegroda nosowa w linii środkowej. Konchy nosowe z przegrodą nosową nie dotykają się. Wspólne przejście nosowe jest bezpłatne.
7. Sprawdź prawą połowę nosa z głową pacjenta lekko pochyloną w dół. Jednocześnie widoczne są przednie odcinki dolnego kanału nosowego i dolna część nosa. Zazwyczaj dolny kanał nosowy jest wolny.
8. Po odrzuceniu głowy pacjenta do tyłu i na prawo, sprawdź środkowy kanał nosowy (druga pozycja głowy). Zwykle jest wolna od ropy i śluzu. Błona śluzowa środkowej małżowiny nosowej jest różowa, gładka, nie styka się z przegrodą nosową.
9. Przechylając głowę pacjenta tak daleko, jak to możliwe, można rozważyć górną konchę nosową, pod warunkiem, że przedni koniec środkowej konchy nosowej nie jest powiększony i nie ma krzywizny górnej przegrody nosowej.
10. Nie całkowicie zamykając gałęzie lustra nosa, usuń je z jamy nosowej.
11. Kontrola lewej połowy nosa do wykonania w podobny sposób.
12. Gdy przednia nefoskopia u małych dzieci zamiast lusterka nosowego, można użyć lejka usznego.
13. Kontrola głębokich części nosa jest często trudna z powodu obrzęku błony śluzowej dolnych konch nosowych. W tym przypadku stosuje się smarowanie błon śluzowych preparatami zwężającymi naczynia (0,1% roztwór epinefryny, 0,1% roztwór naftyny), po czym jama nosowa staje się bardziej widoczna.
Rynoskopia przednia może być wykonana przy użyciu endoskopów 0 ° i 30 °.
Rynoskopia przednia i tylna.
Definicja manipulacji: badanie endoskopowe jamy od strony jej przedniej i tylnej części.
Przeciwwskazania: nie.
Wyposażenie: stanowisko otolaryngologa, reflektor czołowy, lustro nosowe, zwierciadło nosowo-gardłowe i szpatułka.
Rys. 21. Instrumenty do przedniej i tylnej rinoskopii
Technika:
Do noszenia Rynoskopia przednia, Głowę pacjenta należy ustawić prosto, bez przechylania w prawo lub w lewo, do przodu lub do tyłu. Musisz wziąć lustro w lewej ręce, aby jego oś podłużna była pozioma. Skieruj światło reflektora czołowego na obszar przedsionka nosa, wejdź w zamknięte gałęzie lustra nosowego nieco poniżej przedsionka nosa (prawy lub lewy), a następnie rozrzedź gałęzie i rozłóż raster lustra ku tobie. W tym przypadku górna gałąź lustra powinna podnieść krawędź odpowiedniego skrzydła nosa, a dolna powinna opierać się o dolną krawędź nozdrzy. Aby przeprowadzić inspekcję (przednia rhoskopia). Jeśli druga ręka jest wolna, można ją umieścić na głowie pacjenta, mocując ją w żądanej pozycji do kontroli.
Rys. 22. Rynoskopia przednia
Rys. 23. Rynoskopia przednia (widok z boku)
Podczas kontroli górnych części jamy nosowej i obszaru rozszczepu węchowego przechyl głowę pacjenta do tyłu i sprawdź, przestrzegając tych samych zasad.
Możliwe błędy i komplikacje:
Typowe błędy podczas wykonywania przedniej noskopii:
- Typowym błędem w nauczaniu przedniej rhoskopii jest próba zagłębienia się w jamie nosowej od dołu, zgodnie z poziomą pozycją nozdrzy pacjenta, jednocześnie przechylając głowę i pochylając plecy. W celu prawidłowej kontroli konieczne jest otwarcie otworu nosowego pacjenta lustrem nosowym, skierowanie go na przód, spotkanie z jego spojrzeniem i podniesienie skrzydła nosa pacjenta w lustro lusterka w celu sprawdzenia. Jednocześnie lekarz musi utrzymać głowę i ciało w stanie naturalnym, tj. pozycja prosta.
- Typowym błędem jest zbyt głębokie wsuwanie gałęzi lustro nosowego do jamy nosowej. Optymalne jest wprowadzenie lustra tylko na głębokość odpowiadającą wyściółce skóry przedsionka nosa (nie więcej niż 5–6 mm od krawędzi nozdrzy). Innymi słowy, lustro nosowe nie powinno dotykać błony śluzowej jamy nosowej, a także wywierać nacisku na przegrodę nosową. Nie poprawi to warunków badania, ale może spowodować ból i negatywną reakcję pacjenta.
- Typowym błędem jest niewystarczające rozcieńczenie gałęzi zwierciadła nosa podczas przedniej rhoskopii. Wystarczającą odległość między gałęziami zwierciadła, podczas badania nosa u dorosłego pacjenta, należy uznać za odległość 1,5 - 1,8 cm. Próba sprawdzenia przez półzamknięte gałęzie lustra nie prowadzi do sukcesu.
- Typowym błędem jest próba, po zakończeniu inspekcji, zamknąć gałęzie lustra, gdy nadal znajdują się one we wnęce przedsionka nosa. To nieuchronnie doprowadzi do uszczypnięcia włosów w czasie zbliżania się do nosa i wyrwania ich podczas zdejmowania lustra.
Do noszenia Rynoskopia pleców Głowa pacjenta powinna być w pozycji prostej. Pacjent powinien swobodnie, bez wysiłku otwierać usta i oddychać ustami płynnie i spokojnie, starając się rozluźnić miękkie podniebienie tak bardzo, jak to możliwe i nie obciążać mięśni gardła. Lekarz musi wziąć szpatułkę w lewej ręce, aw prawej - zwierciadło nosowo-gardłowe ogrzane do temperatury ciała płomieniem lampy spirytusowej. Oba narzędzia powinny być traktowane jako „pisak”. Następnie koniec szpatułki wywiera nacisk na język pacjenta, ustawiając jego koniec roboczy wzdłuż linii środkowej języka i na granicy środka i tyłu jego trzeciego. W tym samym czasie szpatułkę należy włożyć do ust pacjenta pod kątem prostym, a roboczy koniec szpatułki należy skierować do jamy ustnej i ukośnie w dół pod kątem 30 stopni i umieścić dokładnie wzdłuż środkowej linii języka. Zwierciadło nosowo-gardłowe należy włożyć do jamy ustnej dokładnie wzdłuż linii środkowej, utrzymując pozycję poziomą i umieszczając jej część roboczą po prawej lub lewej stronie języczka podniebienia miękkiego w świetle ustno-gardłowym z powierzchnią lustra do góry.
Rys. 24. Rynoskopia tylna
Rys. 25. Rynoskopia tylna (widok z boku)
Jednocześnie krawędź lustra nie powinna dotykać korzenia języka i tylnej ściany gardła. Światło reflektora czołowego powinno być skierowane na powierzchnię lustra. Po spełnieniu wszystkich tych warunków, nosogardziel i tylne części nosa można zbadać przez odbicie w lustrze.
Typowe błędy przy wykonywaniu rhinoskopii pleców:
Trudności w powstrzymaniu rhinoskopii mogą być spowodowane przez:
- niepoprawne (nie poziome) położenie lustra nosogardzieli w czasie badania;
- niespokojne zachowanie pacjenta, spowodowane dotknięciem krawędzi lustra tylnej ściany gardła lub korzenia języka.
- niewystarczająco aktywne lub niewłaściwe użycie szpatułki (patrz sekcja „Mesofaryngoskopia”);
Rhinoscopy. Rynoskopia przednia, środkowa i tylna. Rhinoskopia z adenoidami. Kiedy potrzebna jest rhinoskopia?
Czym jest rhinoscopy?
Anatomia zatok nosowych
Aby zrozumieć, co konkretnie wizualizuje (bada) rinoskopię, należy znać elementarną strukturę nosa i jego uderzeń. Zatem za pomocą płytki (przegrody) jama nosowa jest podzielona na dwie części - lewą i prawą. Symetria lewej i prawej połowy nosa jest również oceniana podczas rinoskopii. Z kolei w każdej części rozróżnia się górną, dolną i boczną ścianę. Oprócz ścian w nim emitowane są ruchy - górny kanał nosowy, środkowy i dolny. Górny kanał nosowy jest krótki i szeroki, łącząc się z zatoką klinową (jedną z zatok nosowych). Środkowy kanał nosowy jest szerszy i komunikuje się z zatokami czołowymi i szczękowymi. Dolny kanał nosowy ma połączenie z kanałem nosowym. Posiadanie takich komunikatów między zatokami i kanałami nosowymi jest bardzo ważne klinicznie. Tłumaczy to przejście procesu zapalnego z nosa do zatok i odwrotnie. Komunikaty między kanałem nosowo-łzowym a nosem wyjaśniają obecność wydzieliny z nosa podczas płaczu.
Podczas rinoskopii otolaryngolog nie tylko ocenia integralność przewodów nosowych, ale także stan ich błon śluzowych. Jest to szczególnie ważne w przypadku zanikowego i alergicznego nieżytu nosa.
Rhinoskopia nosa
Kiedy potrzebna jest rhinoskopia?
Rhinoskopia jest prostą i nieinwazyjną (małoinwazyjną) metodą diagnostyczną. Dlatego jest często mianowany.
Główne wskazania do rinoskopii to:
- trudności z oddychaniem przez nos;
- ból w okolicy zatoki;
- uczucie suchości w nosie;
- choroby ucha środkowego i gardła;
- upośledzenie węchu;
- rozładować z nosa (mogą wyjść na zewnątrz lub płynąć wzdłuż tylnej części gardła);
- uczucie ciała obcego w jamie nosowej;
- częste krwawienia z nosa.
Który lekarz prowadzi rinoskopię?
Gdzie mogę zrobić rhinoscopy?
Rodzaje rinoskopii
Typy rinoskopii to:
- Rynoskopia przednia;
- średnia rhinoscopy;
- Rynoskopia tylna.
Rhinoskopia przednia
Średnia Rhinoscopy
Jak jest wykonywana przednia nekoskopia?
Rynoskopia przednia jest wykonywana za pomocą nasodilatora, w którym rozróżnia się dziób (część wprowadzana do kanałów nosowych) i gałęzie (lewy i prawy). Badanie prowadzone jest na przemian - najpierw bada się prawą połowę nosa, potem lewą.
Jednak przed rinoskopią przeprowadza się zewnętrzne badanie nosa. Badanie rozpoczyna się od progu nosa, podczas gdy głowa pacjenta znajduje się w pierwszej pozycji przedniej nekoskopii. Następnie kciukiem podnosi się czubek nosa i bada się błonę śluzową nosa.
Opisowe cechy rinoskopii w normie to:
- kolor błony śluzowej jest jasnoróżowy;
- powierzchnia jest gładka, bez owrzodzeń, mokra;
- przegroda nosowa znajduje się w linii środkowej;
- concha nie jest powiększona;
- wspólne, dolne i środkowe kanały nosowe są wolne;
- odległość między przegrodą nosową a krawędzią dolnej małżowiny nosowej wynosi od 2 do 4 milimetrów.
Rynoskopia pleców
W jaki sposób wykonuje się rhinoskopię pleców?
Rynoskopia pleców wykonywana jest według tych samych zasad, co przednia. Jeśli to konieczne, jama nosowa jest najpierw uwalniana z zawartości śluzu. W tym celu jama nosowa może być wstępnie nawadniana roztworem soli fizjologicznej. Następnie przejdź bezpośrednio do procedury. Z reguły wykonuje się rhinoskopię tylną po wykonaniu przedniej noskopii.
Etapy rhinoskopii tylnej są następujące:
- lustro nosogardzieli ogrzewa się w gorącej wodzie (40 stopni), a następnie wyciera serwetką;
- łopatka, znajdująca się w lewej ręce, naciśnij środkową część języka;
- podczas gdy lekarz prosi pacjenta o oddychanie przez nos;
- lustro jest powoli wprowadzane do jamy ustnej, podczas gdy jego powierzchnia lustrzana jest skierowana do góry;
- bez dotykania korzenia języka i ściany gardła lekarz promuje lustro nad podniebieniem miękkim;
- po tym, jak zwierciadło przesunęło się poza miękkie niebo, wywołane jest na nie światło z reflektora czołowego;
- w razie potrzeby lekarz wykonuje obroty lustra o 1–2 milimetry, badając szczegółowo nosogardziel.
Charakterystyka rinoskopii tylnej w normie to:
- błona śluzowa różowa, gładka;
- chany są wolne;
- otwieracz znajduje się w środku;
- sklepienie nosogardzieli u dorosłych jest bezpłatne, w rzadkich przypadkach występuje cienka warstwa tkanki limfatycznej;
- u dzieci nosogardziel jest wypełniona tkanką limfatyczną (migdałek gardłowy).
Rhinoskopia dla adenoidów i innych chorób
Rhinoskopia z adenoidami
Adenoidy są powszechną patologią laryngologiczną wśród dzieci i młodzieży. Najczęściej rejestrowane u dzieci w wieku od 4 do 8 lat, ale mogą również występować u starszych dzieci. Reprezentują proliferację tkanki limfatycznej wokół pierścienia gardłowego. Zatem normalne u dzieci przy wejściu do gardła jest duża ilość tej tkanki, którą reprezentuje migdałek gardłowy. Migdałki gardłowe i inne skupiska limfatyczne pełnią funkcję ochronną (immunomodulacyjną) ze względu na zawartość w nich komórek odpornościowych. W odpowiedzi na infekcję tkanka limfoidalna zaczyna reagować wzrostem. Jednakże, gdy układ odpornościowy organizmu nie radzi sobie z infekcją, tkanka limfatyczna jest w stanie stale powiększonym. Im częściej infekcja, tym bardziej reaguje na nią migdałek gardłowy. Chronicznie powiększony i zapalny migdałek gardłowy nazywany jest migdałkami gardłowymi. Tak więc adenoidy nie są raczej chorobą niezależną, ale stanem ciała.
Zwiększenie wielkości migdałków prowadzi do zwężenia przewodów nosowych. Prowadzi to do pojawienia się głównych objawów - trudności w oddychaniu, przekrwienia błony śluzowej nosa i częstego kataru. Czasami migdałki mogą rosnąć do takiego rozmiaru, że całkowicie zamykają światło przewodów nosowych.
Główną metodą diagnostyczną dla migdałków jest rinoskopia tylna. Jednak w niektórych przypadkach pośrednie oznaki zwiększonej tkanki limfatycznej można zaobserwować w przypadku przedniej rhoskopii. W tym przypadku tkanka limfatyczna jest przedstawiona w postaci nierówno oświetlonej powierzchni migdałków, składającej się z rozproszonych świateł. Ruchome światełka zostaną zauważone, jeśli poprosisz pacjenta o zabranie głosu lub połknięcie podczas zabiegu. Podczas mówienia lub połykania miękkie podniebienie kurczy się i podnosi, powodując ruch punktów świetlnych na migdałkach. Ponadto, gdy wykonywana jest przednia nekroskopia, często stosuje się próbkę ze środkami zwężającymi naczynia, po wkropleniu których adenoidy są wyraźnie widoczne. Jako środek zaradczy stosuje się 1% roztwór adrenaliny lub 2% roztwór efedryny. Pośrednim objawem migdałków gardłowych z przednią nekroskopią jest również fakt, że podczas fonacji (gdy pacjent mówi) tylna ściana gardła nie jest widoczna, skurcz podniebienia miękkiego również nie jest widoczny. Zwykle przy braku wzrostu limfatycznego widoczne są zarówno tylna ściana gardła, jak i ruchy podniebienia miękkiego.
Bardziej dokładną i bezpośrednią metodą diagnostyczną jest rhinoskopia tylna, w której stosuje się specjalne lustro. W przeciwieństwie do przedniej rhoskopii w tym przypadku badanie przewodów nosowych przeprowadza się przez usta. Podczas tej procedury migdałki są bezpośrednio widoczne, które są wizualizowane jako guz sferyczny o nierównej powierzchni. W niektórych przypadkach powierzchnia migdałków jest silnie zniekształcona przez bruzdy, w wyniku czego tkanka limfoidalna pojawia się jako grupa zwisających formacji. Przy ocenie wielkości migdałków należy wziąć pod uwagę, że w zwierciadle gardła wydają się one znacznie mniejsze niż są.
Rhinoskopia dla przewlekłego nieżytu nosa
Przewlekły nieżyt nosa jest jedną z odmian nieżytu nosa, który charakteryzuje się rozrostem (pogrubieniem) błony śluzowej. Często choroba występuje z udziałem okostnej i tkanki kostnej konch nosa. Jednocześnie zmiany patologiczne mogą występować wszędzie i być rozproszone lub mieć ograniczony kształt.
Gdy rhinoscopy zaznaczył wzrost i pogrubienie błony śluzowej. Najbardziej wyraźne zgrubienie jest ustalone na błonie śluzowej dolnego kanału nosowego. Ze względu na wyraźne pogrubienie błony śluzowej, kanały nosowe same się zwężają, co tłumaczy się trudnościami w oddychaniu. Błona śluzowa z czerwonym, czasem cyjanotycznym (cyjanotycznym) odcieniem. W ciężkich przypadkach można wykryć polipowatą zmianę w warstwie śluzowej.
Rhinoskopia dla przewlekłego nieżytowego zapalenia błony śluzowej nosa
Rhinoskopia z naczynioruchowym nieżytem nosa
Nieżyt nosa jest częstą patologią charakteryzującą się napadowym kichaniem, obfitym wyciekiem z nosa i swędzeniem nosa. Termin „napadowy” oznacza, że kichanie (podobnie jak inne objawy) występuje w postaci drgawek (napadów). Przyczyną tego mogą być czynniki alergiczne. Pyłki, kurz, wełna lub puch są najczęściej używane. Tak więc, osiadając na błonie śluzowej jednego lub innego alergenu, rozpoczyna się kaskada reakcji alergicznych, co prowadzi do ekspansji naczyń krwionośnych, zwiększając ich przepuszczalność. Konsekwencją tego jest obrzęk błony śluzowej, obfite wydzielanie z jamy nosowej płynu (wyciek z nosa). Często naczynioruchowy nieżyt nosa jest spowodowany długotrwałym stosowaniem określonego leku.
Wyniki rinoskopii w tej patologii zależą od stadium choroby i częstotliwości napadów. W początkowej fazie błona śluzowa jest czerwona i mocno zagęszczona z powodu obrzęku, aw jamie nosowej występuje duża ilość klarownego płynu. Z czasem, z powodu częstych ataków, błona śluzowa staje się blada (zjawisko anemizacji). Ponadto dzięki zaawansowanym formom w trakcie rinoskopii znaleziono polipy, które z kolei mogą zatkać jamę nosową.
Rhinoskopia ostrego nieżytu nosa
Ostry nieżyt nosa jest jedną z najczęstszych chorób jamy nosowej, występującą zarówno u dorosłych, jak iu dzieci. Z reguły występuje w ostrych chorobach układu oddechowego (ARVI). Choroba charakteryzuje się ostrym początkiem i jednoczesnym uszkodzeniem obu połówek nosa. Główne objawy to trudności w oddychaniu przez nos i wydzielina z nosa (wyciek z nosa). Zaburzenia stanu ogólnego, które obserwuje się w ramach choroby podstawowej, również łączą się z tymi lokalnymi objawami. Klasycznie, w obrazie klinicznym ostrego nieżytu nosa, istnieją trzy etapy kursu, z których każdy ma swój własny wzór rinoskopowy.
Etapy rinoskopii obejmują:
- Pierwszy etap. Zwany także etapem suchym. Trwa od kilku godzin do dwóch dni. Główne dolegliwości na tym etapie to suchość w nosogardzieli, łaskotanie lub pieczenie. W tym samym czasie pojawiają się powszechne objawy - gorączka, złe samopoczucie i bóle głowy. Rhinoskopia ujawnia wyraźne zaczerwienienie (przekrwienie) błony śluzowej, jak również jej suchość i brak zawartości śluzu.
- Drugi etap Ten etap charakteryzuje się obfitą wydzieliną z jamy nosowej, dlatego też zwany jest etapem wyładowania. Błona śluzowa nosa na tym etapie zaczyna wytwarzać dużą ilość śluzu. Ponieważ śluz w dużych ilościach zawiera chlorek sodu, który jest drażniący, zmiany wpływają również na skórę przedsionka nosa. Zmiany te wyrażają się zaczerwienieniem, suchością i obfitym łuszczeniem się skóry. Jest to szczególnie zauważalne u małych dzieci.
- Trzeci etap. Ten etap nazywany jest również etapem wydzielania śluzowo-ropnego i rozwija się piątego dnia po wystąpieniu choroby. Zamiast obfitej zawartości śluzu, charakterystycznej dla drugiego etapu, pojawia się gęsta śluzowo-ropna zawartość żółtawego koloru. Kolor i konsystencja są spowodowane obecnością w nim komórek zapalnych - neutrofili i limfocytów.
Rhinoskopia w przypadku zanikowego nieżytu nosa
W zanikowym zapaleniu błony śluzowej nosa odnotowuje się nieodwracalne zmiany (atrofię) błony śluzowej nosa, które są oparte na procesie dystroficznym. Główną cechą opisową jest zanik, który wskazuje na przerzedzenie błony śluzowej i utratę jej funkcjonalności.
Głównymi dolegliwościami są trudności w oddychaniu, uczucie suchości w nosie i tworzenie się strupów. Również specyficznym objawem jest spadek zapachu. Próbie usunięcia skorup często towarzyszą krwawienia z nosa. Ze względu na przerzedzenie błony śluzowej, kanały nosowe rozszerzają się. Ta cecha znacząco odróżnia zanikowy nieżyt nosa od ostrego nieżytu nosa. Podczas prowadzenia rinoskopii uwidacznia się szerokie kanały nosowe, w wyniku zaniku muszli nosowych można zobaczyć tylną ścianę nosogardzieli. Ogólny kanał nosowy jest z reguły wypełniony gęstą zieloną zawartością.
Rynoskopia przednia i tylna: wskazania, metody prowadzenia
Rhinoscopy jest specjalnym badaniem jamy nosowej, którą otolaryngolog stosuje codziennie w swojej praktyce. Dzięki tej procedurze lekarz bada jamę nosową i jej strukturę, a także otrzymuje pośrednią informację o stanie zatok przynosowych. W zależności od tego, które części nosa powinny być zbadane przez specjalistę, może wykonać przednią lub tylną rinoskopię. Niektóre źródła wciąż podkreślają średnią rhinoskopię, uważają to za część frontu.
Po pierwsze, lekarz przeprowadza badania nosa lub jego jamy po wyjaśnieniu skarg i zbadaniu historii choroby. Ważnym warunkiem procedury jest jasne sztuczne światło. W celu zbadania formacji znajdujących się w głębi jamy nosowej lekarz używa reflektora czołowego, który kieruje wiązkę światła do żądanego obszaru. W tym przypadku źródło światła znajduje się zwykle po prawej stronie pacjenta, na poziomie jego ucha. To badanie nie wymaga specjalnego szkolenia, w razie potrzeby lekarz może zastosować znieczulenie miejscowe.
Należy zauważyć, że rhinoskopia jest całkowicie bezpieczna dla pacjenta i, jeśli zostanie prawidłowo wykonana, nie powinna powodować żadnego bólu.
Wskazania do stosowania rinoskopii
Badanie jamy nosowej jest konieczne do identyfikacji następujących chorób:
Metody rinoskopii przedniej
W tej procedurze lekarz używa specjalnego lustra lub rozszerzacza nosa. Narzędzie, które bierze w lewą rękę. W tym przypadku prawa ręka unieruchamia głowę pacjenta w obszarze ciemieniowym, co pozwala przesunąć ją we właściwym kierunku. Następnie światło jest kierowane do badanego nozdrza i gałęzie rozszerzacza nosa są ostrożnie wkładane w stan zamknięty, który stopniowo rozdziela się na boki.
Początkowo głowa pacjenta znajduje się w zwykłej pozycji, a otolaryngolog bada widoczną część wspólnego kanału nosowego, przegrodę ze słabym punktem, dolny kanał nosowy z przednią częścią dolnej konchy nosowej. Następnie głowa pacjenta jest odrzucana do tyłu, a środkowy kanał nosowy środkową konchą nosową, górne części wspólnego kanału nosowego i przegrodę stają się widoczne dla lekarza. Po zbadaniu połowy nosa, ekspander jest ostrożnie usuwany i te same czynności są wykonywane z drugiej strony.
Jeśli to konieczne, aby uzyskać najlepsze wyniki badania, śluzówkę nosa można nawadniać środkami zwężającymi naczynia (w celu zmniejszenia obrzęku) lub środkami znieczulającymi miejscowo (lidokaina, nowokaina).
U zdrowej osoby błona śluzowa nosa jest wilgotna, różowa, a kanały nosowe są wolne. Jeśli w jamie nosowej występuje zapalenie, lekarz ujawnia obrzęk błony śluzowej, zmianę koloru, ropne wydzieliny.
Technika rhinoskopii tylnej
Rynoskopia tylna jest bardziej złożoną metodą diagnostyczną. Procedura ta może powodować dyskomfort i odruch wymiotny u pacjenta, więc w większości przypadków powierzchnia nosogardzieli jest nawadniana roztworem znieczulającym. Aby wykonać to badanie za pomocą szpatułki i lustra nosowo-gardłowego. Lekarz bierze szpatułkę w lewą rękę, naciska język, starając się nie dotykać korzenia języka, aby uniknąć odruchów wymiotnych. W prawej dłoni specjalista bierze wstępnie ogrzane lustro do nosa i zamienia je w miękkie podniebienie. Pacjent w tym czasie musi oddychać przez nos. Tak więc lekarz widzi górne i boczne części nosogardzieli, grzbiety konch nosowych i przegrodę, otwory gardłowe rurek słuchowych.
Zwykle błona śluzowa nosogardzieli jest gładka, ma kolor różowy, tylne końce konchy są widoczne, ale nie wystają z joanny, przegroda nosowa znajduje się wzdłuż linii środkowej.
Wniosek
Rhinoscopy pomaga otolaryngologowi w prawidłowej diagnozie, a także przepisuje odpowiednie leczenie. Biorąc pod uwagę, że jama nosowa spełnia wiele ważnych funkcji w organizmie człowieka (oddechowym, ochronnym, węchowym), należy to zrobić na czas. Rzeczywiście, utrudnione oddychanie przez nos przyczynia się do rozwoju ostrego zapalenia migdałków, zapalenia oskrzeli, zapalenia płuc, zaburzeń krążenia tkanki mózgowej i upośledzonego funkcjonowania układu nerwowego. Aby uniknąć tych wszystkich niepożądanych konsekwencji, w przypadku zaburzeń oddychania przez nos należy skontaktować się z otolaryngologiem, który przeprowadzi rinoskopię (i inne badania, jeśli to konieczne) i wyeliminuje przyczyny choroby.
Rhinoscopy: wskazania, przeciwwskazania i metody prowadzenia
Rynoskopia nosa jest jedną z najprostszych, ale skutecznych metod badania jamy nosowej w otolaryngologii, najczęściej stosowanej w praktyce klinicznej przez lekarzy laryngologów. Za pomocą rinoskopii lekarz prowadzący jest w stanie zbadać struktury jamy nosowej i jej ścian oraz pośrednio badać zatoki przynosowe, co jest bardzo ważne w diagnozie wielu chorób (zapalenie zatok, zapalenie zatok itp.). W tym przypadku istnieją dwa rodzaje zabiegów: przednia i tylna rinoskopia, które różnią się metodą badania. Osobno warto wspomnieć o rodzaju badań endoskopowych, które pozwalają poszerzyć możliwości kontroli i poprawić dokładność diagnozy.
Badanie polega na oględzinach jamy nosowej za pomocą specjalnego urządzenia lub lustra.
Wskazania do rinoskopii
Takie metody badań są przepisywane wyłącznie przez lekarza prowadzącego po przeprowadzeniu zewnętrznego badania pacjenta i zidentyfikowaniu skarg. Metoda służy głównie do szybkiej kontroli jamy nosowej i identyfikacji procesów patologicznych w jej ścianach. Rynoskopia przednia i inne rodzaje zabiegów są stosowane w następujących przypadkach:
- Potrzeba zbadania nosa w chorobach jego jamy (różne rodzaje nieżytu nosa, zarówno ostrego, jak i przewlekłego).
- Podejrzenia gruźliczego procesu w błonie śluzowej nosa.
- Różne typy zapalenia zatok z uszkodzeniami zatok szczękowych, czołowych lub sitowych.
- Wzrost błony śluzowej w postaci małych polipów.
- W dzieciństwie rinoskopia jest wykorzystywana do diagnozowania roślinności gruczołowej w obrębie migdałków jajowodów.
- Jeśli pacjent ma częste krwawienie z nosa.
- Urazy pourazowe lub ciała obce w nosie.
- Nowotwory łagodne lub złośliwe itp.
W przypadku ujawnienia tych wskazań zabieg przeprowadza się w gabinecie lekarza prowadzącego i nie wymaga specjalnego przygotowania pacjenta.
Rhinoscopy
Wiele osób często zadaje pytanie, czym jest rhinoscopy? Ta metoda kontroli wzrokowej jamy nosowej, przeprowadzona za pomocą specjalnego urządzenia - rhinoscope, który składa się z dwóch probówek używanych do badania.
Tylko otorynolaryngolog przeszkolony w tym zakresie powinien używać specjalnych narzędzi.
Istnieje szeroki zakres modyfikacji rozszerzaczy, przeznaczonych do stosowania w praktyce pediatrycznej lub w obecności pacjenta z krzywizną przegrody nosowej i innymi stanami patologicznymi w jamie nosowej. Podczas badania dzieci rodzice powinni trzymać je na kolanach naprzeciwko lekarza, jedną rękę trzymając za ręce i tułów, a drugą pomagając utrzymać głowę.
Podczas zabiegu bardzo ważne jest stosowanie miejscowych środków znieczulających, aby uniknąć nieprzyjemnych odczuć u pacjenta, jak również wyłączyć odruch kichania. Głównym lekiem na takie znieczulenie jest lidokaina. Po znieczuleniu, lusterko lub ekspander delikatnie wprowadza się do początkowych części jamy nosowej, a następnie rozszerza, umożliwiając lekarzowi prowadzącemu zbadanie jego ścian.
Przygotowanie pacjenta
Każdy rodzaj rinoskopii nie wymaga od lekarza prowadzącego organizacji specjalnego szkolenia pacjentów. Przed jego wdrożeniem główny nacisk kładzie się na psychologiczne dostosowanie pacjenta do nadchodzącej procedury, która polega na wyjaśnieniu mu przebiegu badania, a także na przeprowadzeniu rinoskopii.
Aby zmniejszyć dyskomfort i wyłączyć odruch kichania, błonę śluzową nosa można leczyć miejscowym środkiem znieczulającym w postaci sprayu. Przy możliwych interwencjach chirurgicznych lepiej jest stosować znieczulenie, które wymaga innych warunków przygotowania do jego przeprowadzenia.
Podczas przeprowadzania badania rinoskopowego lekarz musi wyjaśnić pacjentowi swoje działania iw żadnym wypadku nie wykonywać żadnych gwałtownych ruchów za pomocą urządzenia lub głowy pacjenta.
Rhinoskopia przednia
Prowadząc przednią odmianę metody, lekarz prowadzący bada jamę nosową od przodu. W tym celu stosuje się specjalne zakrzywione lustro lub rhinoscope w postaci ekspandera. Jedna ręka lekarza trzyma instrument, a drugą rękę umieszcza się na głowie pacjenta, co pozwala mu zmienić pozycję, aby lepiej zbadać jamę nosową. Rozszerzacz służy do stopniowego zwiększania światła nozdrzy, zwiększając obszar dostępny do kontroli.
Taka kontrola jest najpowszechniejszym rodzajem procedury.
Początkowo ludzka głowa znajduje się dokładnie. W tej pozycji otorynolaryngolog może przeprowadzić badanie głównego i dolnego kanału nosowego oraz części przegrody nosowej. Następnie głowa pacjenta jest odrzucana do tyłu, co pozwala na zbadanie środkowego kanału nosowego i skorupy, a także niedostępnej wczesnej części roku nosowego i przegrody nosowej. Po kontroli ekspander lub lustro są usuwane, a procedura jest powtarzana po drugiej stronie.
Rynoskopia pleców
Prowadzenie rhinoscopy tylnej polega na badaniu jamy nosowej od strony gardła, co wymaga rozszerzenia środków do przygotowania pacjenta. W związku z wprowadzeniem instrumentów do jamy ustnej należy wykonać znieczulenie miejscowe, aby powstrzymać możliwy odruch wymiotny. Metodę przeprowadza się za pomocą szpatułki, którą lekarz popycha językiem i zwierciadła nosowo-gardłowe, co pozwala na kontrolę jamy nosowej. Ważne jest, aby wstępnie ogrzać lustro, aby uniknąć parowania podczas oddychania pacjenta.
Takie badanie pozwala ocenić końcowe odcinki kanałów nosowych, ubytków i przegród, a także zbadać migdałki gardłowe i otwory trąbek Eustachiusza.
Badanie endoskopowe
Najnowocześniejszy rodzaj badania przeprowadzany za pomocą elastycznego endoskopu z kamerą wideo i źródłem światła na końcu. Metoda umożliwia zarówno procedury diagnostyczne, jak i szereg prostych interwencji terapeutycznych.
Endoskopowa rinoskopia pozwala uzyskać bardzo szczegółowy obraz ścian jamy nosowej, a także przeprowadzić bezpośrednie badanie zbiegu końcowych odcinków zatok przynosowych, co znacznie ułatwia proces diagnozy. Ponadto w obecności dodatkowego sprzętu lekarz prowadzący może przeprowadzić serię prostych operacji chirurgicznych, na przykład usunąć polip, usunąć ciało obce lub spalić błonę śluzową.
Taka procedura może być przeprowadzona tylko przez specjalnie przeszkolonego specjalistę i przy dostępności sprzętu endoskopowego. W tym przypadku rinoskopia może być zarówno przednia, jak i tylna, co niewątpliwie zwiększa możliwości kontroli.
Powikłania po zabiegu
Występowanie powikłań po badaniu - bardzo rzadka sytuacja ze względu na łatwość procedury. Możliwe są jednak następujące komplikacje:
- Reakcje alergiczne na stosowane miejscowe środki znieczulające lub indywidualna nietolerancja na ich składniki.
- Mechaniczne uszkodzenie błony śluzowej lub rozszerzonych naczyń żylnych wraz z rozwojem krwawienia donosowego.
W przypadku powikłań konieczne jest zakończenie procedury i przejście do leczenia objawowego tych stanów.
Wizualna kontrola jamy nosowej pozwala lekarzowi laryngologowi dokonać dokładnej diagnozy i zalecić racjonalną terapię. Choroby nosa i nosogardzieli są powszechne w każdym wieku i często są przyczyną osób szukających pomocy medycznej. Prostota procedury, niski koszt i bezpieczeństwo postępowania decydują o powszechnym stosowaniu rinoskopii w diagnostyce chorób nosa.
Rynoskopia przednia, badanie funkcji nosa
Przed badaniem należy dokładnie zapytać pacjenta o jego dolegliwości: ból nosa, trudności w oddychaniu przez nos, obecność nieprawidłowego wypływu, zaburzenia węchowe itp. Następnie dowiedz się o czasie i warunkach wystąpienia i przebiegu choroby (proces ostry lub przewlekły). Ponadto, biorąc pod uwagę, że niektóre choroby nosa mogą być wynikiem wielu chorób zakaźnych i chorób narządów wewnętrznych, należy wyjaśnić wszystkie wcześniejsze choroby nosa i określić ich związek z dawnymi lub obecnymi powszechnymi chorobami.
1. Przygotowanie miejsca pracy:
Na początku uczniom mówi się, że aby przeprowadzić test nosa, musisz mieć w swoim biurze:
1) stół do umieszczenia narzędzi do badania pacjenta,
2) źródło światła (jako źródło światła na stole do umieszczania narzędzi powinno być oświetlenie elektryczne na biurku),
4) wyposażenie miejsca pracy:
- zwierciadła nosowe (środki do nasilenia),
- reflektor czołowy (Simanovsky),
- 0,1% roztworu adrenaliny,
Rozwiązania do określania funkcji zapachu:
- 0,5% roztwór kwasu octowego (roztwór nr 1 - słaby zapach),
- alkohol winny 70% (rozwiązanie numer 2 - średnia siła zapachu),
- nalewka walerianowa prosta (roztwór numer 3 - silny zapach),
- amoniak (roztwór nr 4 - super silny zapach),
- woda destylowana (numer roztworu 5 - kontrola).
Procedura posiedzenia pacjenta do kontroli:
1. Zasadzić pacjenta tak, aby źródło światła znajdowało się po prawej stronie, a jego tylne na poziomie małżowiny usznej, 25-30 cm od niego. Największy efekt oświetlenia uzyskuje się, gdy źródło światła, ucho pacjenta i oczy lekarza znajdują się w tej samej płaszczyźnie.
2. Usiądź przed obiektem, kładąc nogi na stole, a nogi na zewnątrz.
3. Umieść stół z narzędziami po lewej stronie.
2. Egzamin zewnętrzny:
Metody przeprowadzania egzaminu zewnętrznego:
Zbadaj zewnętrzny nos, skórę tego obszaru (furunculosis, egzema, sycosis), miejsca projekcji zatok przynosowych na twarzy. Kształt zewnętrznego nosa (niezmieniony, jeśli zmieniony, obecność deformacji), obszar projekcji na powierzchni ścian zatok czołowych i zatok szczękowych (bez cech, jeśli występują cechy, które).
Metody badania palpacyjnego:
1. Dotknij zewnętrznego nosa: umieść palce wskazujące obu rąk wzdłuż nosa, a lekkimi ruchami masującymi poczuj korzeń, płaszczkę, plecy i czubek nosa. Zobacz przedsionek nosa. Kciukiem prawej ręki podnieś czubek nosa i zbadaj czubek nosa oraz w przedniej części nosa. Normalnie nos jest wolny, włosy są obecne.
2. Przetrzyj przednie i dolne ściany zatok czołowych: umieść kciuki obu rąk na czole nad brwiami i delikatnie naciśnij, a następnie przesuń kciuki w obszarze górnej ściany orbity do wewnętrznego rogu, a następnie naciśnij. Zbadaj punkty wyjścia pierwszych gałęzi nerwu trójdzielnego. W normalnym badaniu palpacyjnym ścian zatok czołowych bezbolesne.
3. Przetrzyj przednie ściany zatok szczękowych: umieść kciuki obu rąk w obszarze psiego dołu na przedniej powierzchni kości szczękowej i delikatnie naciśnij. Zbadaj punkty wyjścia drugich gałęzi nerwu trójdzielnego. Zwykle badanie dotykowe przedniej ściany zatoki szczękowej jest bezbolesne.
4. Obmacuj węzły chłonne podżuchwowe i szyjne. Submandibularne węzły chłonne są wyczuwalne dotykowo, z głową lekko pochyloną do przodu i badane lekkimi ruchami masującymi końce paliczków palców w okolicy podżuchwowej w kierunku od środka do krawędzi żuchwy. Głębokie węzły chłonne szyjne są badane palpacyjnie najpierw z jednej strony, a następnie z drugiej. Głowa pacjenta jest lekko pochylona do przodu. Po omacaniu węzłów chłonnych po prawej stronie prawa ręka lekarza leży na koronie pacjenta, a lewą ręką wykonuje się ruchy masujące z miękkim głębokim zanurzeniem w tkance z końcami paliczków przed przednią krawędzią mięśnia mostkowo-obojczykowo-sutkowego. Wykonuje się badanie dotykowe węzłów chłonnych po lewej stronie, lewej ręki na koronie i prawej palpacji. Normalnie węzły chłonne nie są wyczuwalne (nie wyczuwalne).
4. Określenie funkcji oddechowych i węchowych nosa:
Metoda określania tych funkcji:
1. Aby określić oddychanie przez nos, przede wszystkim obserwuj twarz pacjenta: otwarte usta są oznaką trudności w oddychaniu przez nos.
2. Aby uzyskać bardziej precyzyjną definicję, pacjent powinien oddychać przez nos, trzymając naprzemiennie wacik, nitkę z gazy lub pasek papieru do jednego i drugiego nozdrza, którego ruch w strumieniu wdychanego powietrza wskazuje stopień przepuszczalności jednej i drugiej połowy nosa. Aby to zrobić, naciśnij prawe skrzydło nosa do przegrody nosowej palcem wskazującym lewej ręki, a prawą ręką przytrzymaj mały kawałek bawełny do lewego przedsionka nosa i poproś pacjenta, aby wziął krótki, normalny wdech i oddech. Przez odchylenie runa zależy od stopnia trudności w przepływie powietrza. Aby określić oddychanie przez prawą połowę nosa, przyciśnij lewe skrzydło nosa do przegrody nosowej palcem wskazującym prawej dłoni i lewą ręką przytrzymaj kawałek bawełny do prawego nosa, a także poproś pacjenta o krótki oddech i wydech. Zgodnie z odchyleniem runa, musisz rozwiązać problem funkcji oddechowej nosa: zgodnie z amplitudą ruchu „puchu” można go uznać za „wolny”, „zadowalający”, „trudny” lub „nieobecny”. Również do badania oddychania przez nos można użyć lustra: wydychanego ciepłego wilgotnego powietrza, skraplającego się na zimnej powierzchni lustra, tworząc zamglone plamy (prawe i lewe). Wielkość lub brak skaz ocenia się na podstawie stopnia oddychania przez nos.
3. Określ funkcję węchową (odorymetria) naprzemiennie wytwarzając każdą połowę nosa z substancjami zapachowymi z zestawu olfaktometrii lub przy użyciu przyrządu - olfaktometru. Najczęstszą i najbardziej rozpowszechnioną metodą badania zapachu jest rozpoznawanie przez osobę różnych substancji zapachowych. W tym celu należy użyć następujących standardowych rozwiązań w celu zwiększenia zapachów:
- Roztwór numer 1 - 0,5% roztwór kwasu octowego (o słabym zapachu).
- Rozwiązanie numer 2 - alkohol winny 70% (zapach średniej mocy).
- Rozwiązanie numer 3 - Nalewka z waleriany jest prosta (silny zapach).
- Rozwiązanie numer 4 - amoniak (super silny zapach).
- Rozwiązanie nr 5 - woda destylowana (kontrola).
Sprawdzenie zapachu na skali Bernsteina, można go zapisać lub złamać (I, II, III i IV stopnie).
Aby określić funkcję węchową po prawej stronie, przyciśnij lewe skrzydło nosa do przegrody nosowej palcem wskazującym prawej ręki i lewą ręką weź fiolkę substancji zapachowej i przynieś ją do prawego przedsionka nosa, poproś pacjenta o wdychanie prawej połowy nosa i określenie zapachu tej substancji. Definicja zmysłu powonienia przez lewą połowę nosa jest podobna, tylko prawe skrzydło nosa jest dociskane palcem wskazującym lewej ręki, a substancja węchowa jest doprowadzana prawą ręką do lewej połowy nosa. Zmysł węchu może być normalny (normosmia), obniżony (hiposmia), nieobecny (anosmia), a także być wypaczony (kokasmia). W percepcji wszystkich zapachów - zapach 1 stopnia, średnie i silniejsze zapachy - zapach 2 stopni, silny i super silny zapach - zapach 3 stopni. Gdy dostrzega się tylko zapach amoniaku, stwierdza się, że nie ma funkcji węchowej, ale zachowana funkcja nerwu trójdzielnego, ponieważ amoniak powoduje podrażnienie gałązek tego drugiego. Niemożność dostrzeżenia zapachu amoniaku wskazuje zarówno na anosmię, jak i brak pobudliwości nerwu trójdzielnego. Butelka wody służy do identyfikacji dyssymulacji.
5. Zasady korzystania z reflektora przedniego:
Użyj reflektora czołowego, aby skierować światło na kontrolowany obszar.
1) Weź do ręki reflektor.
2) Wzmocnij odbłyśnik na głowie bandażem.
3) Umieść otwór reflektora na lewym oku. Odbłyśnik należy zdjąć z badanego ciała o 25-30 cm (ogniskowa).
4) Skieruj wiązkę światła odbitą od reflektora do nosa pacjenta (światło pada na lewo od badacza). Następnie zamknij prawe oko, a lewym spojrzeniem przez otwór reflektora i obróć go, aby zobaczyć promień światła na twarzy pacjenta. Otwórz prawe oko i kontynuuj dwoje oczu. Okresowo konieczne jest kontrolowanie, czy oś wzrokowa lewego oka znajduje się w środku wiązki światła i czy zachowana jest ogniskowa. Odbłyśnik czołowy jest prawidłowo skierowany na badany obszar, gdy „króliczek” oglądany obiema oczami i tylko lewym okiem (prawy jest zamknięty), nie porusza się z miejsca.
6. Warunki korzystania z narzędzia podczas przeprowadzania przedniej rhoskopii (wejście i wyjście z nosa):
Rynoskopia przednia produkuje na przemian - jedną i drugą połowę nosa.
1. Na otwartej dłoni lewej ręki, umieść nasolimiter z dziobem w dół, umieść kciuk lewej ręki na górze śruby nasodilatora, palce wskazujące i środkowe - na zewnątrz gałęzi gałęzi, czwarty i piąty powinien znajdować się między gałęziami nasodilatora. Opuść łokieć lewej ręki, dłoń z nasilikatorem powinna być ruchoma; połóż dłoń prawej ręki na obszarze ciemieniowym pacjenta, aby nadać głowie pożądaną pozycję.
2. Dziób nosodilatora zamyka się w odległości 0,5 cm od progu prawej połowy nosa pacjenta. Prawa połowa dzioba nosodilatora powinna znajdować się w dolnym wewnętrznym rogu przedsionka nosa, lewa połowa w górnym przedsionku zewnętrznym (w skrzydle nosa).
3. Za pomocą palca wskazującego i środkowego lewej ręki kliknij gałąź nasodilatora i otwórz prawy przedsionek nosa, tak aby czubki dzioba nosa nasilacza nie dotykały błony śluzowej nosa.
4. Zbadaj prawą połowę nosa, trzymając głowę prosto.
5. Sprawdź prawą część nosa z głową pacjenta lekko pochyloną w dół. Jednocześnie przednie odcinki dolnego kanału nosowego i dolna część nosa są wyraźnie widoczne. Zazwyczaj dolny kanał nosowy jest wolny.
6. Sprawdź prawą połowę nosa z głową pacjenta lekko odchyloną do tyłu iw prawo. Jednocześnie widoczny jest średni przebieg nosa.
7. Użyj czwartego i piątego palca, aby przesunąć prawą gałąź tak, aby gałki nasililatora były zamknięte, ale nie całkowicie, i wyciągnij nasodilator z nosa.
8. Kontrola lewej połowy nosa odbywa się w ten sam sposób: lewa ręka jest przytrzymywana przez nasodilator, a prawa ręka na koronie. W tym przypadku prawa połowa dzioba nasodilatora znajduje się w górnym wewnętrznym rogu przedsionka nosa po lewej stronie, a lewa połowa w dolnym zewnętrznym narożniku.
7. Obraz rhoskopowy i interpretacja danych:
Rynoskopia przednia: przedsionek nosa (normalnie przedsionek nosa, dostępne włosy), przegroda nosowa (w środkowej linii lub wskazują charakter krzywizny, obecność kolców, grzbietów), błona śluzowa nosa (różowa, wilgotna, gładka lub niebieskawa, biaława, obrzękła, przerostowa, sucha, atroficzna). Kontrola trzech małżowiny nosowej (górnej, środkowej i dolnej) i czterech przewodów nosowych (górna, środkowa, dolna i wspólna) w każdej połowie nosa. Konchy nosowe są zwykle rzadko tego samego rozmiaru, jednak konieczne jest zauważenie zbyt dużych różnic. Podpuchnięte i miękkie małżowiny nosowe niebieskawo-szare lub jasnoróżowe są często objawem alergii. Kanały nosowe (wolne, muszle nie są powiększone, nie ma wydzieliny w kanałach nosowych lub nie opisują konkretnie patologii - ropa, polipy). Polipy w kanałach nosowych mogą manifestować się w postaci formacji o kształcie okrągłym lub podłużnym, wystających na ścianach środkowego kanału nosowego. Przednie końce przedniej i środkowej konchy nosowej, dolne, środkowe i wspólne kanały nosowe są zwykle przewidywalne.
8. Taktyka zachowania badacza:
Konsekwentnie wykonuj czynności niezbędne do wdrożenia tej metody badawczej. Pewne, że ruchy rąk i instrumentów badacza powodują poczucie wiary w pacjenta, który następnie odgrywa ważną rolę w powodzeniu leczenia. Badania prowadzone są w swobodnej atmosferze, z uwzględnieniem wieku i stanu pacjenta. U dzieci badanie będzie skuteczniejsze, jeśli badacz nie użyje licznych narzędzi otorynolaryngologicznych. Często nos dziecka można z powodzeniem przebadać bez użycia lusterka nosowego, lekko unosząc jego czubek, a także za pomocą lejka usznego zamiast nasilacza, aby uniknąć obrażeń podczas nagłych ruchów dziecka.