Ogólna charakterystyka mechanizmów odporności mikroorganizmów na leki przeciwbakteryjne. Krótki opis i klasyfikacja leków przeciwbakteryjnych

Antybiotyk - substancja „przeciw życiu” - lek stosowany w leczeniu chorób wywołanych przez żywe czynniki, z reguły różne patogeny.

Antybiotyki są podzielone na wiele typów i grup z różnych powodów. Klasyfikacja antybiotyków pozwala najskuteczniej określić zakres każdego rodzaju leku.

Nowoczesna klasyfikacja antybiotyków

1. W zależności od pochodzenia.

• Naturalny (naturalny).
• Półsyntetyczny - w początkowej fazie produkcji substancja jest uzyskiwana z naturalnych surowców, a następnie sztucznie syntetyzuje lek.
• Syntetyczny.

Ściśle mówiąc, tylko preparaty pochodzące z naturalnych surowców są antybiotykami. Wszystkie inne leki nazywane są „lekami przeciwbakteryjnymi”. We współczesnym świecie pojęcie „antybiotyku” oznacza wszelkiego rodzaju leki, które mogą walczyć z żywymi patogenami.

Z czego wytwarzają naturalne antybiotyki?

• z grzybów pleśniowych;
• z promieniowców;
• od bakterii;
• z roślin (fitoncydy);
• z tkanek ryb i zwierząt.

2. W zależności od wpływu.

• Antybakteryjny.
• Przeciwnowotworowy.
• Przeciwgrzybicze.

3. Zgodnie z widmem wpływu na określoną liczbę różnych mikroorganizmów.

• Antybiotyki o wąskim spektrum działania.
  Leki te są korzystne do leczenia, ponieważ są ukierunkowane na określony typ (lub grupę) mikroorganizmów i nie tłumią zdrowej mikroflory pacjenta.
• Antybiotyki o szerokim spektrum działania.

4. Z natury wpływu na bakterie komórkowe.

• Leki bakteriobójcze - niszczą patogeny.
• Bakteriostatyki - zawieszają wzrost i reprodukcję komórek. Następnie układ odpornościowy organizmu musi samodzielnie poradzić sobie z pozostałymi bakteriami wewnątrz.

5. Według struktury chemicznej.
Dla tych, którzy badają antybiotyki, decydująca jest klasyfikacja według struktury chemicznej, ponieważ struktura leku determinuje jego rolę w leczeniu różnych chorób.

1 Leki beta-laktamowe

1. Penicylina - substancja wytwarzana przez kolonie grzybów pleśniowych Penicillinum. Naturalne i sztuczne pochodne penicyliny mają działanie bakteriobójcze. Substancja niszczy ściany komórek bakteryjnych, co prowadzi do ich śmierci.

Bakterie chorobotwórcze przystosowują się do leków i stają się na nie oporne. Nowa generacja penicylin jest uzupełniona tazobaktamem, sulbaktamem i kwasem klawulanowym, które chronią lek przed zniszczeniem wewnątrz komórek bakteryjnych.

Niestety, penicyliny są często postrzegane przez organizm jako alergen.

Grupy antybiotyków penicylinowych:

• Naturalne penicyliny nie są chronione przed penicylinazami, enzymem wytwarzającym zmodyfikowane bakterie i niszczącym antybiotyk.
• Semisynthetics - odporny na działanie enzymów bakteryjnych:
  biosynteza penicyliny G - benzylopenicylina;
  aminopenicylina (amoksycylina, ampicylina, bekampitsellin);
  półsyntetyczna penicylina (leki metycylina, oksacylina, kloksacylina, dikloksacylina, flukloksacylina).

Stosowany w leczeniu chorób wywołanych przez bakterie oporne na penicyliny.

Obecnie znane są 4 pokolenia cefalosporyn.

1. Cefaleksyna, cefadroksyl, łańcuch.
2. Cefamezyna, cefuroksym (acetyl), cefazolina, cefaklor.
3. Cefotaksym, ceftriaxon, ceftizadim, ceftibuten, cefoperazon.
4. Cefpyr, cefepim.

Cefalosporyny powodują również reakcje alergiczne.

Cefalosporyny są stosowane w interwencjach chirurgicznych w celu zapobiegania powikłaniom w leczeniu chorób laryngologicznych, rzeżączki i odmiedniczkowego zapalenia nerek.

2 Makrolidy
Mają działanie bakteriostatyczne - zapobiegają wzrostowi i podziałowi bakterii. Makrolidy działają bezpośrednio w miejscu zapalenia.
Wśród nowoczesnych antybiotyków makrolidy są uważane za najmniej toksyczne i dają minimum reakcji alergicznych.

Makrolidy gromadzą się w organizmie i stosują krótkie kursy trwające 1-3 dni. Stosowany w leczeniu stanów zapalnych wewnętrznych narządów laryngologicznych, płuc i oskrzeli, zakażeń narządów miednicy.

Erytromycyna, roksytromycyna, klarytromycyna, azytromycyna, azalidy i ketolidy.

Grupa leków pochodzenia naturalnego i sztucznego. Posiadaj działanie bakteriostatyczne.

Tetracykliny stosuje się w leczeniu ciężkich zakażeń: brucelozy, wąglika, tularemii, narządów oddechowych i dróg moczowych. Główną wadą leku jest to, że bakterie bardzo szybko się do niego dostosowują. Tetracyklina jest najskuteczniejsza, gdy jest stosowana miejscowo jako maść.

• Naturalne tetracykliny: tetracyklina, oksytetracyklina.
• Półsyntetyczne tetracykliny: chlorotetryna, doksycyklina, metacyklina.

Aminoglikozydy są bakteriobójczymi, wysoce toksycznymi lekami, które są aktywne przeciwko bakteriom Gram-ujemnym.
Aminoglikozydy szybko i skutecznie niszczą bakterie chorobotwórcze, nawet przy osłabionej odporności. Aby uruchomić mechanizm niszczenia bakterii, wymagane są warunki tlenowe, to znaczy antybiotyki z tej grupy nie „działają” w martwych tkankach i narządach ze słabym krążeniem krwi (ubytki, ropnie).

Aminoglikozydy stosuje się w leczeniu następujących stanów: posocznica, zapalenie otrzewnej, furunculosis, zapalenie wsierdzia, zapalenie płuc, bakteryjne uszkodzenie nerek, zakażenia dróg moczowych, zapalenie ucha wewnętrznego.

Preparaty aminoglikozydowe: streptomycyna, kanamycyna, amikacyna, gentamycyna, neomycyna.

Lek z bakteriostatycznym mechanizmem działania na patogeny bakteryjne. Jest stosowany w leczeniu ciężkich zakażeń jelitowych.

Nieprzyjemnym skutkiem ubocznym leczenia chloramfenikolem jest uszkodzenie szpiku kostnego, w którym dochodzi do naruszenia procesu produkcji komórek krwi.

Preparaty o szerokim zakresie działania i silnym działaniu bakteriobójczym. Mechanizm działania na bakterie stanowi naruszenie syntezy DNA, która prowadzi do ich śmierci.

Fluorochinolony są stosowane do miejscowego leczenia oczu i uszu, ze względu na silny efekt uboczny. Leki działają na stawy i kości, są przeciwwskazane w leczeniu dzieci i kobiet w ciąży.

Fluorochinolony stosuje się w odniesieniu do następujących patogenów: gonococcus, shigella, salmonella, cholera, mykoplazma, chlamydia, pseudomonas Bacillus, legionella, meningokoki, prątki gruźlicze.

Preparaty: lewofloksacyna, hemifloksacyna, sparfloksacyna, moksyfloksacyna.

Antybiotyk o mieszanym działaniu na bakterie. Działa bakteriobójczo na większość gatunków i działa bakteriostatycznie na paciorkowce, enterokoki i gronkowce.

Preparaty glikopeptydów: teikoplanina (targotsid), daptomycyna, wankomycyna (wankatsyna, diatracyna).

8 Antybiotyki przeciwko gruźlicy
Preparaty: ftivazid, metazid, salyuzid, etionamid, protionamid, izoniazyd.

9 Antybiotyki o działaniu przeciwgrzybiczym
Zniszcz strukturę błonową komórek grzybów, powodując ich śmierć.

10 Leki przeciw trądowi
Stosowany do leczenia trądu: solusulfon, diutsifon, diaphenylosulfon.

11 Leki przeciwnowotworowe - antracyklina
Doksorubicyna, rubomycyna, karminomycyna, aclarubicyna.

12 Linkosamidy
Pod względem właściwości terapeutycznych są bardzo zbliżone do makrolidów, chociaż ich skład chemiczny jest zupełnie inną grupą antybiotyków.
Lek: kazeina S.

13 Antybiotyki, które są stosowane w praktyce medycznej, ale nie należą do żadnej ze znanych klasyfikacji.
Fosfomycyna, fusydyna, ryfampicyna.

Tabela leków - antybiotyki

Klasyfikacja antybiotyków do grup, tabela rozdziela niektóre rodzaje leków przeciwbakteryjnych, w zależności od struktury chemicznej.

Podsumowanie grup antybiotyków

Antybiotyki to grupa leków, które mogą hamować wzrost i rozwój żywych komórek. Najczęściej są stosowane do leczenia procesów zakaźnych wywołanych przez różne szczepy bakterii. Pierwszy lek został odkryty w 1928 roku przez brytyjskiego bakteriologa Alexandra Fleminga. Jednak niektóre antybiotyki są również przepisywane w przypadku patologii nowotworowych, jako składnik chemioterapii skojarzonej. Ta grupa leków nie ma praktycznie żadnego wpływu na wirusy, z wyjątkiem niektórych tetracyklin. We współczesnej farmakologii termin „antybiotyki” jest coraz częściej zastępowany przez „leki przeciwbakteryjne”.

Pierwsze zsyntetyzowane leki z grupy penicylin. Pomogły one znacznie zmniejszyć śmiertelność takich chorób, jak zapalenie płuc, posocznica, zapalenie opon mózgowych, zgorzel i kiła. Z biegiem czasu, ze względu na aktywne stosowanie antybiotyków, wiele mikroorganizmów zaczęło rozwijać na nie oporność. Dlatego ważnym zadaniem było poszukiwanie nowych grup leków przeciwbakteryjnych.

Stopniowo firmy farmaceutyczne syntetyzowały i zaczęły produkować cefalosporyny, makrolidy, fluorochinolony, tetracykliny, lewomycetynę, nitrofurany, aminoglikozydy, karbapenemy i inne antybiotyki.

Antybiotyki i ich klasyfikacja

Główną klasyfikacją farmakologiczną leków przeciwbakteryjnych jest rozdział przez działanie na mikroorganizmy. Za tą cechą wyróżnia się dwie grupy antybiotyków:

• bakteriobójcze - leki powodują śmierć i lizę mikroorganizmów. Działanie to wynika ze zdolności antybiotyków do hamowania syntezy błony lub hamowania wytwarzania składników DNA. Penicyliny, cefalosporyny, fluorochinolony, karbapenemy, monobaktamy, glikopeptydy i fosfomycyna mają tę właściwość.
• bakteriostatyczne - antybiotyki są w stanie hamować syntezę białek przez komórki drobnoustrojów, co uniemożliwia ich rozmnażanie. W rezultacie dalszy rozwój procesu patologicznego jest ograniczony. Działanie to jest charakterystyczne dla tetracyklin, makrolidów, aminoglikozydów, linkosamin i aminoglikozydów.

Za spektrum działania znajdują się również dwie grupy antybiotyków:

• szeroki - lek może być stosowany do leczenia patologii wywołanych przez dużą liczbę mikroorganizmów;
• z wąskim - lek wpływa na poszczególne szczepy i typy bakterii.

Nadal istnieje klasyfikacja leków przeciwbakteryjnych ze względu na ich pochodzenie:

• naturalny - otrzymywany z żywych organizmów;
• półsyntetyczne antybiotyki są zmodyfikowanymi naturalnymi cząsteczkami analogu;
• syntetyczne - są produkowane całkowicie sztucznie w specjalistycznych laboratoriach.

Opis różnych grup antybiotyków

Beta laktamy

Penicyliny

Historycznie pierwsza grupa leków przeciwbakteryjnych. Ma działanie bakteriobójcze na wiele różnych mikroorganizmów. Penicyliny wyróżniają następujące grupy:

• naturalne penicyliny (syntetyzowane w normalnych warunkach przez grzyby) - penicylina benzylowa, fenoksymetylopenicylina;
• półsyntetyczne penicyliny, które mają większą odporność na penicylinazy, co znacznie rozszerza ich spektrum działania - oksacylinę i metycylinę;
• z rozszerzonym działaniem - leki amoksycylina, ampicylina;
• penicyliny o szerokim działaniu na mikroorganizmy - leki mezlocylina, azlocylina.

Aby zmniejszyć oporność bakterii i zwiększyć wskaźnik skuteczności antybiotykoterapii, do penicylin aktywnie dodaje się inhibitory penicylinazy - kwas klawulanowy, tazobaktam i sulbaktam. Były więc narkotyki „Augmentin”, „Tazotsim”, „Tazrobida” i inne.

Leki te są stosowane w zakażeniach układu oddechowego (zapalenie oskrzeli, zapalenie zatok, zapalenie płuc, zapalenie gardła, zapalenie krtani), moczu (zapalenie pęcherza moczowego, zapalenie cewki moczowej, zapalenie gruczołu krokowego, rzeżączka), układu trawiennego (zapalenie pęcherzyka żółciowego, czerwonka), kiły i zmian skórnych. Spośród działań niepożądanych najczęściej występują reakcje alergiczne (pokrzywka, wstrząs anafilaktyczny, obrzęk naczynioruchowy).

Penicyliny są również najbezpieczniejszymi produktami dla kobiet w ciąży i niemowląt.

Cefalosporyny

Ta grupa antybiotyków ma działanie bakteriobójcze na dużą liczbę mikroorganizmów. Obecnie wyróżnia się następujące pokolenia cefalosporyn:

• I - leki cefazolina, cefaleksyna, cefradyna;
• II - leki zawierające cefuroksym, cefaklor, cefotiam, cefoksytynę;
• III - preparaty cefotaksymu, ceftazydymu, ceftriaksonu, cefoperazonu, cefodizymu;
• IV - leki zawierające cefepim, cefpirom;
• V - leki ceftorolina, ceftobiprol, ceftolosan.

Zdecydowana większość tych leków istnieje tylko w formie zastrzyków, dlatego są one stosowane głównie w klinikach. Cefalosporyny są najpopularniejszymi środkami przeciwbakteryjnymi do stosowania w szpitalach.

Leki te są stosowane w leczeniu ogromnej liczby chorób: zapalenia płuc, zapalenia opon mózgowych, uogólnień zakażeń, odmiedniczkowego zapalenia nerek, zapalenia pęcherza, zapalenia kości, tkanek miękkich, zapalenia naczyń chłonnych i innych patologii. Przy stosowaniu cefalosporyn często stwierdza się nadwrażliwość. Czasami występuje przejściowe zmniejszenie klirensu kreatyniny, ból mięśni, kaszel, zwiększone krwawienie (z powodu spadku witaminy K).

Karbapenemy

Są dość nową grupą antybiotyków. Podobnie jak inne beta laktamy, karbapenemy mają działanie bakteriobójcze. Ogromna liczba różnych szczepów bakterii pozostaje wrażliwa na tę grupę leków. Karbapenemy są również odporne na enzymy, które syntetyzują mikroorganizmy. Właściwości te doprowadziły do ​​tego, że uważa się je za leki ratunkowe, gdy inne środki przeciwbakteryjne pozostają nieskuteczne. Jednak ich stosowanie jest ściśle ograniczone ze względu na obawy dotyczące rozwoju oporności bakterii. Ta grupa leków obejmuje meropenem, doripenem, ertapenem, imipenem.

Karbapenemy stosuje się w leczeniu posocznicy, zapalenia płuc, zapalenia otrzewnej, ostrych patologii chirurgicznych jamy brzusznej, zapalenia opon mózgowych, zapalenia błony śluzowej macicy. Leki te są również przepisywane pacjentom z niedoborem odporności lub na tle neutropenii.

Wśród działań niepożądanych należy zauważyć zaburzenia dyspeptyczne, ból głowy, zakrzepowe zapalenie żył, rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego, drgawki i hipokaliemię.

Monobaktam

Monobaktamy wpływają głównie na florę Gram-ujemną. Klinika wykorzystuje tylko jedną substancję czynną z tej grupy - aztreonam. Dzięki swoim zaletom podkreśla się odporność na większość enzymów bakteryjnych, co czyni go lekiem z wyboru w przypadku niepowodzenia leczenia penicylinami, cefalosporynami i aminoglikozydami. W wytycznych klinicznych zaleca się stosowanie aztreonamu w zakażeniu enterobakteriami. Stosuje się go tylko dożylnie lub domięśniowo.

Wśród wskazań do przyjęcia należy wskazać posocznicę, pozaszpitalne zapalenie płuc, zapalenie otrzewnej, zakażenia narządów miednicy, skóry i układu mięśniowo-szkieletowego. Stosowanie aztreonamu czasami prowadzi do rozwoju objawów dyspeptycznych, żółtaczki, toksycznego zapalenia wątroby, bólu głowy, zawrotów głowy i wysypki alergicznej.

Makrolidy

Makrolidy są grupą leków przeciwbakteryjnych opartych na makrocyklicznym pierścieniu laktonowym. Leki te mają działanie bakteriostatyczne przeciwko bakteriom Gram-dodatnim, pasożytom wewnątrzkomórkowym i błonowym. Cechą makrolidów jest fakt, że ich ilość w tkankach jest znacznie wyższa niż w osoczu krwi pacjenta.

Leki odznaczają się również niską toksycznością, co pozwala na ich stosowanie w okresie ciąży i we wczesnym wieku dziecka. Są one podzielone na następujące grupy:

• naturalne, które zsyntetyzowano w latach 50. i 60. ubiegłego wieku - preparaty erytromycyny, spiramycyny, jozamycyny, midekamycyny;
• proleki (przekształcone w formę aktywną po metabolizmie) - troleandomycyna;
• półsyntetyczny - leki azytromycyna, klarytromycyna, dirytromycyna, telitromycyna.

Makrolidy stosuje się w wielu patologiach bakteryjnych: wrzodzie trawiennym, zapaleniu oskrzeli, zapaleniu płuc, zakażeniach górnych dróg oddechowych, zapaleniu skóry, boreliozie, zapaleniu cewki moczowej, zapaleniu szyjki macicy, różycy, zapaleniu pęcherza. Nie można używać tej grupy leków do zaburzeń rytmu serca, niewydolności nerek.

Tetracykliny

Tetracykliny zostały zsyntetyzowane po raz pierwszy ponad pół wieku temu. Ta grupa ma działanie bakteriostatyczne przeciwko wielu szczepom flory bakteryjnej. W wysokich stężeniach wykazują działanie bakteriobójcze. Cechą tetracyklin jest ich zdolność do gromadzenia się w tkance kostnej i szkliwie zębów.

Z jednej strony pozwala to lekarzom na aktywne wykorzystanie ich w przewlekłym zapaleniu kości i szpiku, a z drugiej strony narusza rozwój szkieletu u dzieci. Dlatego absolutnie nie można ich stosować w okresie ciąży, laktacji i w wieku poniżej 12 lat. Do tetracyklin, oprócz leku o tej samej nazwie, należą doksycyklina, oksytetracyklina, minocyklina i tygecyklina.

Stosuje się je do różnych patologii jelit, brucelozy, leptospirozy, tularemii, promienicy, jaglicy, boreliozy, zakażenia gonokokami i riketsji. Porfirię, przewlekłe choroby wątroby i indywidualną nietolerancję odróżnia się również od przeciwwskazań.

Fluorochinolony

Fluorochinolony to duża grupa środków przeciwbakteryjnych o szerokim działaniu bakteriobójczym na patogenną mikroflorę. Wszystkie leki są sprzedawane z kwasem nalidyksowym. Aktywne stosowanie fluorochinolonów rozpoczęło się w latach 70. ubiegłego wieku. Dziś są klasyfikowane według pokoleń:

• I - preparaty kwasu nalidyksowego i oksolinowego;
• II - leki zawierające ofloksacynę, cyprofloksacynę, norfloksacynę, pefloksacynę;
• III - preparaty lewofloksacyny;
• IV - leki zawierające gatifloksacynę, moksyfloksacynę, hemifloksacynę.

Najnowsze generacje fluorochinolonów są nazywane „oddechowymi”, ze względu na ich aktywność wobec mikroflory, która najczęściej powoduje zapalenie płuc. Stosuje się je również w leczeniu zapalenia zatok, zapalenia oskrzeli, zakażeń jelit, zapalenia gruczołu krokowego, rzeżączki, posocznicy, gruźlicy i zapalenia opon mózgowych.

Wśród niedociągnięć należy podkreślić fakt, że fluorochinolony mogą wpływać na powstawanie układu mięśniowo-szkieletowego, dlatego w dzieciństwie, podczas ciąży i w okresie laktacji mogą być przepisywane tylko ze względów zdrowotnych. Pierwsza generacja leków ma również wysoką wątrobę i nefrotoksyczność.

Aminoglikozydy

Aminoglikozydy znalazły aktywne zastosowanie w leczeniu zakażeń bakteryjnych wywołanych przez florę Gram-ujemną. Mają działanie bakteriobójcze. Ich wysoka skuteczność, która nie zależy od aktywności funkcjonalnej odporności pacjenta, uczyniła je niezbędnymi dla jego zakłócenia i neutropenii. Rozróżnia się następujące generacje aminoglikozydów:

• I - preparaty neomycyny, kanamycyny, streptomycyny;
• II - leki z tobramycyną, gentamycyną;
• III - preparaty amikacyny;
• IV - lek isepamycyna.

Aminoglikozydy są przepisywane w celu zakażenia układu oddechowego, posocznicy, infekcyjnego zapalenia wsierdzia, zapalenia otrzewnej, zapalenia opon mózgowych, zapalenia pęcherza moczowego, odmiedniczkowego zapalenia nerek, zapalenia szpiku i innych patologii. Wśród skutków ubocznych o dużym znaczeniu są skutki toksyczne dla nerek i ubytek słuchu.

Dlatego w trakcie terapii konieczne jest regularne przeprowadzanie analizy biochemicznej krwi (kreatyniny, SCF, mocznika) i audiometrii. U kobiet w ciąży, w okresie laktacji, pacjentom z przewlekłą chorobą nerek lub poddawanym hemodializie podaje się aminoglikozydy tylko ze względów życiowych.

Glikopeptydy

Antybiotyki glikopeptydowe mają szerokie spektrum działania bakteriobójczego. Najbardziej znanymi z nich są bleomycyna i wankomycyna. W praktyce klinicznej glikopeptydy są lekami rezerwowymi, które są przepisywane ze względu na nieskuteczność innych środków przeciwbakteryjnych lub specyficzną podatność czynnika zakaźnego na nie.

Często łączy się je z aminoglikozydami, co umożliwia zwiększenie kumulacji efektu na Staphylococcus aureus, enterokokach i Streptococcus. Antybiotyki glikopeptydowe nie działają na prątki i grzyby.

Ta grupa środków przeciwbakteryjnych jest przepisywana na zapalenie wsierdzia, posocznicę, zapalenie szpiku, ropowicę, zapalenie płuc (w tym powikłania), ropień i rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego. Nie można stosować antybiotyków glikopeptydowych w przypadku niewydolności nerek, nadwrażliwości na leki, laktację, zapalenie nerwu nerwowego, ciążę i laktację.

Linkosamidy

Linkosyamidy obejmują linkomycynę i klindamycynę. Leki te wykazują działanie bakteriostatyczne na bakterie Gram-dodatnie. Używam ich głównie w połączeniu z aminoglikozydami, jako leki drugiej linii, dla ciężkich pacjentów.

Linozamidy są przepisywane do aspiracyjnego zapalenia płuc, zapalenia kości i szpiku, stopy cukrzycowej, martwiczego zapalenia powięzi i innych patologii.

Dość często podczas ich przyjęcia rozwija się zakażenie Candida, ból głowy, reakcje alergiczne i ucisk krwi.

Wideo

Film opowiada, jak szybko leczyć przeziębienie, grypę lub ARVI. Opinia doświadczonego lekarza.

Antybiotyki: klasyfikacja, zasady i funkcje aplikacji

Antybiotyki - ogromna grupa leków bakteriobójczych, z których każdy charakteryzuje się spektrum działania, wskazaniami do stosowania i obecnością pewnych efektów

Antybiotyki to substancje, które mogą hamować wzrost mikroorganizmów lub je niszczyć. Zgodnie z definicją GOST antybiotyki obejmują substancje pochodzenia roślinnego, zwierzęcego lub mikrobiologicznego. Obecnie definicja ta jest nieco przestarzała, ponieważ stworzono ogromną liczbę narkotyków syntetycznych, ale naturalne antybiotyki służyły jako prototyp ich tworzenia.

Historia leków przeciwdrobnoustrojowych zaczyna się w 1928 roku, kiedy A. Fleming po raz pierwszy odkrył penicylinę. Substancja ta została dokładnie odkryta, a nie stworzona, jak zawsze istniała w naturze. W naturze wytwarzają go mikroskopijne grzyby z rodzaju Penicillium, chroniąc się przed innymi mikroorganizmami.

W ciągu niecałych 100 lat stworzono ponad sto różnych leków przeciwbakteryjnych. Niektóre z nich są już przestarzałe i nie są stosowane w leczeniu, a niektóre są wprowadzane do praktyki klinicznej.

Zalecamy wyświetlenie filmu, który szczegółowo opisuje historię walki ludzkości z drobnoustrojami i historię powstania pierwszych antybiotyków:

Jak działają antybiotyki

Wszystkie leki przeciwbakteryjne działające na mikroorganizmy można podzielić na dwie duże grupy:

• bakteriobójczy - bezpośrednio powodować śmierć drobnoustrojów;
• bakteriostatyczny - zakłóca reprodukcję mikroorganizmów. Nie można się rozwijać i rozmnażać, bakterie są niszczone przez układ odpornościowy chorej osoby.

Antybiotyki realizują swoje efekty na wiele sposobów: niektóre z nich zakłócają syntezę mikrobiologicznych kwasów nukleinowych; inne zakłócają syntezę ściany komórkowej bakterii, inne zakłócają syntezę białek, a czwarte blokują funkcje enzymów oddechowych.

Mechanizm działania antybiotyków

Grupy antybiotykowe

Pomimo różnorodności tej grupy leków, wszystkie z nich można przypisać kilku głównym typom. Podstawą tej klasyfikacji jest struktura chemiczna - leki z tej samej grupy mają podobny wzór chemiczny, różniący się od siebie obecnością lub brakiem pewnych fragmentów cząsteczek.

Klasyfikacja antybiotyków oznacza obecność grup:

1. Pochodne penicyliny. Obejmuje to wszystkie leki oparte na pierwszym antybiotyku. W tej grupie wyróżnia się następujące podgrupy lub generacje preparatów penicylinowych:

• Naturalna benzylopenicylina, która jest syntetyzowana przez grzyby i leki półsyntetyczne: metycylina, nafcylina.
• Leki syntetyczne: karbpenicylina i tikarcylina, o szerszym zakresie efektów.
• Metcillam i azlocylina, o jeszcze szerszym spektrum działania.

1. Cefalosporyny - najbliżsi krewni penicyliny. Pierwszy antybiotyk z tej grupy, Cefazolina C, jest produkowany przez grzyby z rodzaju Cephalosporium. Preparaty z tej grupy w większości mają działanie bakteriobójcze, to znaczy zabijają mikroorganizmy. Rozróżnia się kilka generacji cefalosporyn:

• I pokolenie: cefazolina, cefaleksyna, cefradyna i inne.
• Generacja II: cefsulodyna, cefamandol, cefuroksym.
• Generacja III: cefotaksym, ceftazydym, cefodizym.
• Generacja IV: cefpyr.
• 5. generacja: ceftosan, ceftopibrol.

Różnice między różnymi grupami dotyczą głównie ich skuteczności - późniejsze pokolenia mają większe spektrum działania i są bardziej skuteczne. Cefalosporyny 1 i 2 pokolenia w praktyce klinicznej są obecnie stosowane bardzo rzadko, większość z nich nie jest nawet produkowana.

1. Makrolidy - preparaty o złożonej strukturze chemicznej, które mają działanie bakteriostatyczne na wiele różnych drobnoustrojów. Przedstawiciele: azytromycyna, rovamycin, josamycyna, leukomycyna i wiele innych. Makrolidy są uważane za jeden z najbezpieczniejszych leków przeciwbakteryjnych - mogą być stosowane nawet u kobiet w ciąży. Azalidy i ketolidy są odmianami makorlidów z różnicami w strukturze aktywnych cząsteczek.

Kolejna zaleta tej grupy leków - są one w stanie wniknąć do komórek ludzkiego ciała, co czyni je skutecznymi w leczeniu zakażeń wewnątrzkomórkowych: chlamydii, mykoplazmozy.

1. Aminoglikozydy. Przedstawiciele: gentamycyna, amikacyna, kanamycyna. Skuteczny przeciwko dużej liczbie tlenowych gram-ujemnych mikroorganizmów. Leki te są uważane za najbardziej toksyczne, mogą prowadzić do poważnych powikłań. Stosowany w leczeniu zakażeń układu moczowego, furunculosis.
2. Tetracykliny. Zasadniczo to półsyntetyczne i syntetyczne leki, do których należą: tetracyklina, doksycyklina, minocyklina. Skuteczny przeciwko wielu bakteriom. Wadą tych leków jest oporność krzyżowa, to znaczy mikroorganizmy, które rozwinęły oporność na jeden lek, będą niewrażliwe na inne leki z tej grupy.
3. Fluorochinolony. Są to w pełni syntetyczne leki, które nie mają swojego naturalnego odpowiednika. Wszystkie leki w tej grupie są podzielone na pierwszą generację (pefloksacyna, cyprofloksacyna, norfloksacyna), a druga (lewofloksacyna, moksyfloksacyna). Stosowany najczęściej w leczeniu zakażeń górnych dróg oddechowych (zapalenie ucha, zapalenie zatok) i dróg oddechowych (zapalenie oskrzeli, zapalenie płuc).
4. Linozamidy. Ta grupa obejmuje naturalną antybiotyk linkomycynę i jej pochodną klindamycynę. Mają zarówno działanie bakteriostatyczne, jak i bakteriobójcze, efekt zależy od stężenia.
5. Karbapenemy. Jest to jeden z najnowocześniejszych antybiotyków działających na dużą liczbę mikroorganizmów. Leki z tej grupy należą do antybiotyków rezerwowych, to znaczy są stosowane w najtrudniejszych przypadkach, gdy inne leki są nieskuteczne. Przedstawiciele: imipenem, meropenem, ertapenem.
6. Polimyksyna. Są to wysoce wyspecjalizowane leki stosowane w leczeniu zakażeń wywołanych pałeczką pyocyjanową. Polimyksyna M i B są polimyksynami, a wadą tych leków jest działanie toksyczne na układ nerwowy i nerki.
7. Leki przeciwgruźlicze. Jest to osobna grupa leków, które mają wyraźny wpływ na prątek gruźlicy. Należą do nich ryfampicyna, izoniazyd i PAS. Inne antybiotyki są również stosowane w leczeniu gruźlicy, ale tylko wtedy, gdy opracowano oporność na te leki.
8. Środki przeciwgrzybicze. W tej grupie znajdują się leki stosowane w leczeniu grzybic - zmiany grzybicze: amfotyrecyna B, nystatyna, flukonazol.

Zastosowania antybiotyków

Leki antybakteryjne występują w różnych postaciach: tabletki, proszek, z których przygotowują zastrzyk, maści, krople, spray, syrop, świece. Główne metody stosowania antybiotyków:

1. Ustne - spożycie doustne. Lek można przyjmować w postaci tabletki, kapsułki, syropu lub proszku. Częstotliwość podawania zależy od rodzaju antybiotyków, na przykład azytromycyna jest przyjmowana raz dziennie, a tetracyklina jest przyjmowana 4 razy dziennie. Dla każdego rodzaju antybiotyku istnieją zalecenia wskazujące, kiedy należy go przyjmować - przed posiłkami, w trakcie lub po. Od tego zależy skuteczność leczenia i nasilenie działań niepożądanych. Antybiotyki są czasami przepisywane małym dzieciom w postaci syropu - dzieciom łatwiej jest pić płyn niż połykać pigułkę lub kapsułkę. Ponadto syrop można słodzić, aby pozbyć się nieprzyjemnego lub gorzkiego smaku samego leku.
2. Wtrysk - w postaci zastrzyków domięśniowych lub dożylnych. Dzięki tej metodzie lek szybko staje się przedmiotem infekcji i jest bardziej aktywny. Wadą tego sposobu podawania jest ból podczas nakłuwania. Zastosuj zastrzyki na umiarkowaną i ciężką chorobę.

Ważne: Zastrzyki powinny być wykonywane wyłącznie przez pielęgniarkę w klinice lub szpitalu! W domu antybiotyki nie są zalecane.

1. Lokalny - stosowanie maści lub kremów bezpośrednio w miejscu zakażenia. Ta metoda podawania leku stosowana jest głównie w przypadku zakażeń skóry - zapalenia nabłonkowego, jak również w okulistyce - w przypadku zakaźnych uszkodzeń oczu, na przykład maści tetracykliny na zapalenie spojówek.

Droga podania jest ustalana wyłącznie przez lekarza. Uwzględnia to wiele czynników: wchłanianie leku w przewodzie pokarmowym, stan układu pokarmowego jako całości (w niektórych chorobach szybkość wchłaniania maleje, a skuteczność leczenia maleje). Niektóre leki można podawać tylko w jeden sposób.

Podczas wstrzykiwania należy wiedzieć, co może rozpuścić proszek. Na przykład Abaktal można rozcieńczyć tylko glukozą, ponieważ gdy stosowany jest chlorek sodu, ulega on zniszczeniu, co oznacza, że ​​leczenie będzie nieskuteczne.

Wrażliwość na antybiotyki

Każdy organizm prędzej czy później przyzwyczaja się do najcięższych warunków. To stwierdzenie odnosi się również do mikroorganizmów - w odpowiedzi na długotrwałe narażenie na antybiotyki drobnoustroje rozwijają na nie odporność. Koncepcja wrażliwości na antybiotyki została wprowadzona do praktyki medycznej - jak skutecznie dany lek wpływa na patogen.

Wszelkie recepty na antybiotyki powinny opierać się na wiedzy na temat wrażliwości patogenu. Idealnie, przed przepisaniem leku, lekarz powinien przeprowadzić analizę wrażliwości i przepisać najbardziej skuteczny lek. Ale czas na taką analizę wynosi co najwyżej kilka dni, aw tym czasie infekcja może doprowadzić do najbardziej smutnego wyniku.

Płytka Petriego do określania wrażliwości na antybiotyki

Dlatego w przypadku zakażenia niewyjaśnionym patogenem lekarze przepisują empirycznie leki - biorąc pod uwagę najbardziej prawdopodobny czynnik sprawczy, ze znajomością sytuacji epidemiologicznej w danym regionie i szpitalu. W tym celu stosuje się antybiotyki o szerokim spektrum działania.

Po przeprowadzeniu analizy wrażliwości lekarz ma możliwość zmiany leku na skuteczniejszy. Zastąpienie leku może nastąpić bez efektu leczenia przez 3-5 dni.

Bardziej skuteczny etiotropowy (celowany) cel antybiotyków. Jednocześnie okazuje się, że choroba jest spowodowana - badanie bakteriologiczne określa rodzaj patogenu. Następnie lekarz wybiera konkretny lek, dla którego mikrob nie ma oporu (oporu).

Czy antybiotyki są zawsze skuteczne?

Antybiotyki działają tylko na bakterie i grzyby! Bakterie są mikroorganizmami jednokomórkowymi. Istnieje kilka tysięcy gatunków bakterii, z których niektóre współistnieją całkiem normalnie z ludźmi - w jelicie grubym żyje ponad 20 gatunków bakterii. Niektóre bakterie są warunkowo patogenne - stają się przyczyną choroby tylko pod pewnymi warunkami, na przykład, gdy wchodzą do siedliska, które jest dla nich nietypowe. Na przykład bardzo często zapalenie gruczołu krokowego jest wywoływane przez E. coli, która unosi się do prostaty z odbytnicy.

Uwaga: antybiotyki są absolutnie nieskuteczne w chorobach wirusowych. Wirusy są wielokrotnie mniejsze niż bakterie, a antybiotyki po prostu nie mają zastosowania. Dlatego antybiotyki na przeziębienie nie mają efektu, tak zimnego w 99% przypadków spowodowanych przez wirusy.

Antybiotyki na kaszel i zapalenie oskrzeli mogą być skuteczne, jeśli te zjawiska są powodowane przez bakterie. Zrozum, co spowodowało chorobę, może być tylko lekarzem - w tym przypadku przepisuje badania krwi, jeśli to konieczne - badanie plwociny, jeśli ona odejdzie.

Ważne: niedopuszczalne jest przepisywanie sobie antybiotyków! Doprowadzi to tylko do tego, że niektóre patogeny rozwiną odporność, a następnym razem choroba będzie trudniejsza do wyleczenia.

Oczywiście antybiotyki na ból gardła są skuteczne - choroba ta ma wyłącznie bakteryjny charakter, spowodowany przez paciorkowce lub gronkowce. W leczeniu dławicy piersiowej stosuje się najprostsze antybiotyki - penicylinę, erytromycynę. Najważniejszą rzeczą w leczeniu bólów gardła jest przestrzeganie wielości leków i czasu trwania leczenia - co najmniej 7 dni. Nie należy przerywać przyjmowania leku natychmiast po wystąpieniu stanu, który zwykle obserwuje się przez 3-4 dni. Nie należy mylić prawdziwego bólu gardła z zapaleniem migdałków, które może być pochodzenia wirusowego.

Uwaga: nie w pełni leczone ból gardła może powodować ostrą gorączkę reumatyczną lub zapalenie kłębuszków nerkowych!

Zapalenie płuc (zapalenie płuc) może być pochodzenia bakteryjnego i wirusowego. Bakterie powodują zapalenie płuc w 80% przypadków, więc nawet przy empirycznym oznaczeniu antybiotyków z zapaleniem płuc mają dobry wpływ. W wirusowym zapaleniu płuc antybiotyki nie mają działania leczniczego, chociaż zapobiegają przyleganiu flory bakteryjnej do procesu zapalnego.

Antybiotyki i alkohol

Jednoczesne spożywanie alkoholu i antybiotyków w krótkim czasie nie prowadzi do niczego dobrego. Niektóre leki są niszczone w wątrobie, jak alkohol. Obecność antybiotyku i alkoholu we krwi powoduje silne obciążenie wątroby - po prostu nie ma czasu na neutralizację alkoholu etylowego. W rezultacie prawdopodobieństwo wystąpienia nieprzyjemnych objawów: nudności, wymioty, zaburzenia jelitowe.

Ważne: wiele leków oddziałuje z alkoholem na poziomie chemicznym, w wyniku czego efekt terapeutyczny jest bezpośrednio zmniejszony. Takie leki obejmują metronidazol, chloramfenikol, cefoperazon i kilka innych. Jednoczesne spożywanie alkoholu i tych leków może nie tylko zmniejszyć efekt terapeutyczny, ale także prowadzić do duszności, drgawek i śmierci.

Oczywiście niektóre antybiotyki można przyjmować na tle spożywania alkoholu, ale po co ryzykować zdrowie? Lepiej jest powstrzymać się od alkoholu na krótki czas - kurs terapii antybiotykowej rzadko przekracza 1,5-2 tygodnie.

Antybiotyki podczas ciąży

Kobiety w ciąży cierpią na choroby zakaźne nie mniej niż wszystkie inne. Lecz leczenie kobiet w ciąży antybiotykami jest bardzo trudne. W ciele kobiety w ciąży płód rośnie i rozwija się - nienarodzone dziecko, bardzo wrażliwe na wiele substancji chemicznych. Spożycie antybiotyków do rozwijającego się organizmu może spowodować rozwój wad rozwojowych płodu, toksyczne uszkodzenie ośrodkowego układu nerwowego płodu.

W pierwszym trymestrze pożądane jest unikanie stosowania antybiotyków w ogóle. W drugim i trzecim trymestrze ciąży ich powołanie jest bardziej bezpieczne, ale także, jeśli to możliwe, powinno być ograniczone.

Aby odmówić powołania antybiotyków na kobietę w ciąży nie może być w następujących chorobach:

• Zapalenie płuc;
• ból gardła;
• odmiedniczkowe zapalenie nerek;
• zakażone rany;
• sepsa;
• specyficzne zakażenia: bruceloza, boreloza;
• infekcje narządów płciowych: kiła, rzeżączka.

Jakie antybiotyki można przepisać w ciąży?

Penicylina, preparaty cefalosporynowe, erytromycyna, josamycyna prawie nie wywierają wpływu na płód. Penicylina, chociaż przechodzi przez łożysko, nie wpływa niekorzystnie na płód. Cefalosporyna i inne wymienione leki przenikają przez łożysko w ekstremalnie niskich stężeniach i nie są w stanie zaszkodzić nienarodzonemu dziecku.

Warunkowo bezpieczne leki obejmują metronidazol, gentamycynę i azytromycynę. Są powoływani wyłącznie ze względów zdrowotnych, gdy korzyści dla kobiet przewyższają ryzyko dla dziecka. Takie sytuacje obejmują ciężkie zapalenie płuc, posocznicę i inne poważne infekcje, w których kobieta może po prostu umrzeć bez antybiotyków.

Które z leków nie mogą być przepisane w czasie ciąży

Następujące leki nie powinny być stosowane u kobiet w ciąży:

• aminoglikozydy - może prowadzić do wrodzonej głuchoty (wyjątek - gentamycyna);
• klarytromycyna, roksytromycyna - w eksperymentach wywarł toksyczny wpływ na zarodki zwierząt;
• fluorochinolony;
• tetracyklina - narusza tworzenie się układu kostnego i zębów;
• chloramfenikol - jest niebezpieczny w późnych stadiach ciąży z powodu zahamowania czynności szpiku kostnego u dziecka.

W przypadku niektórych leków przeciwbakteryjnych nie ma dowodów na szkodliwe działanie na płód. Powód jest prosty - nie prowadzą eksperymentów na kobietach w ciąży, aby określić toksyczność leków. Eksperymenty na zwierzętach nie pozwalają na wykluczenie wszystkich negatywnych skutków ze 100% pewnością, ponieważ metabolizm leków u ludzi i zwierząt może się znacznie różnić.

Należy zauważyć, że przed planowaną ciążą należy również odmówić przyjmowania antybiotyków lub zmienić plany poczęcia. Niektóre leki mają efekt kumulacyjny - mogą gromadzić się w ciele kobiety, a nawet po pewnym czasie od zakończenia leczenia są stopniowo metabolizowane i wydalane. Ciążę zaleca się nie wcześniej niż 2-3 tygodnie po zakończeniu antybiotyków.

Skutki antybiotyków

Kontakt z antybiotykami w organizmie człowieka prowadzi nie tylko do zniszczenia bakterii chorobotwórczych. Podobnie jak wszystkie obce leki chemiczne, antybiotyki mają działanie ogólnoustrojowe - w taki czy inny sposób wpływają na wszystkie układy ciała.

Istnieje kilka grup działań niepożądanych antybiotyków:

Reakcje alergiczne

Prawie każdy antybiotyk może powodować alergie. Ciężkość reakcji jest różna: wysypka na ciele, obrzęk naczynioruchowy (obrzęk naczynioruchowy), wstrząs anafilaktyczny. Jeśli wysypka alergiczna nie jest praktycznie niebezpieczna, wstrząs anafilaktyczny może być śmiertelny. Ryzyko wstrząsu jest znacznie większe w przypadku wstrzyknięć antybiotyków, dlatego zastrzyki należy podawać tylko w placówkach medycznych - można tam zapewnić opiekę w nagłych wypadkach.

Antybiotyki i inne leki przeciwbakteryjne powodujące reakcje alergiczne:

Reakcje toksyczne

Antybiotyki mogą uszkodzić wiele narządów, ale wątroba jest najbardziej podatna na ich działanie - toksyczne zapalenie wątroby może wystąpić podczas leczenia przeciwbakteryjnego. Oddzielne leki działają selektywnie toksycznie na inne narządy: aminoglikozydy - w aparacie słuchowym (powodują głuchotę); tetracykliny hamują wzrost tkanki kostnej u dzieci.

Zwróć uwagę: Toksyczność leku zwykle zależy od jego dawki, ale jeśli jesteś nadwrażliwy, czasami nawet mniejsze dawki wystarczą, aby wywołać efekt.

Wpływ na przewód pokarmowy

Podczas przyjmowania niektórych antybiotyków pacjenci często skarżą się na ból brzucha, nudności, wymioty i zaburzenia stolca (biegunka). Reakcje te spowodowane są najczęściej miejscowym działaniem drażniącym leków. Specyficzny wpływ antybiotyków na florę jelitową prowadzi do zaburzeń czynnościowych jej aktywności, czemu często towarzyszy biegunka. Stan ten nazywany jest biegunką związaną z antybiotykami, która jest powszechnie znana pod pojęciem dysbakteriozy po antybiotykach.

Inne skutki uboczne

Inne niekorzystne skutki obejmują:

• ucisk immunitetu;
• pojawienie się opornych na antybiotyki szczepów mikroorganizmów;
• superinfekcja - stan, w którym mikroorganizmy odporne na ten antybiotyk są aktywowane, co prowadzi do pojawienia się nowej choroby;
• naruszenie metabolizmu witamin - ze względu na hamowanie naturalnej flory okrężnicy, która syntetyzuje pewne witaminy z grupy B;
• bakterioliza Yarish-Herxheimer jest reakcją wynikającą ze stosowania preparatów bakteriobójczych, gdy duża liczba toksyn jest uwalniana do krwi w wyniku jednoczesnej śmierci dużej liczby bakterii. Reakcja jest podobna w klinice z szokiem.

Czy antybiotyki można stosować profilaktycznie?

Samokształcenie w dziedzinie leczenia doprowadziło do tego, że wielu pacjentów, zwłaszcza młode matki, próbuje przepisać sobie antybiotyk (lub swojemu dziecku) na najmniejsze oznaki przeziębienia. Antybiotyki nie mają działania zapobiegawczego - leczą przyczynę choroby, to znaczy eliminują mikroorganizmy, a przy jej braku pojawiają się tylko skutki uboczne leków.

Istnieje ograniczona liczba sytuacji, w których antybiotyki podaje się przed objawami klinicznymi zakażenia, aby temu zapobiec:

• operacja - w tym przypadku antybiotyk, który jest we krwi i tkankach, zapobiega rozwojowi infekcji. Z reguły wystarcza pojedyncza dawka leku, podawana 30-40 minut przed interwencją. Czasami, nawet po operacji wyrostka robaczkowego, antybiotyki nie są nakłuwane. Po „czystych” operacjach w ogóle nie przepisuje się antybiotyków.
• poważne obrażenia lub rany (otwarte pęknięcia, zanieczyszczenie rany ziemią). W tym przypadku jest absolutnie oczywiste, że infekcja dostała się do rany i powinna zostać „zmiażdżona” zanim się przejawi;
• zapobieganie awaryjne kiły Przeprowadza się go podczas niezabezpieczonego kontaktu seksualnego z potencjalnie chorym człowiekiem, a także wśród pracowników służby zdrowia, którzy otrzymali krew osoby zakażonej lub innego płynu biologicznego na błonie śluzowej;
• penicylina może być podawana dzieciom do zapobiegania gorączce reumatycznej, która jest powikłaniem dusznicy bolesnej.

Antybiotyki dla dzieci

Stosowanie antybiotyków u dzieci na ogół nie różni się od ich stosowania w innych grupach ludzi. Dzieci w małym wieku pediatrzy najczęściej przepisują antybiotyki w syropie. Ta postać dawkowania jest wygodniejsza do przyjmowania, w przeciwieństwie do zastrzyków, jest całkowicie bezbolesna. Starszym dzieciom można podawać antybiotyki w tabletkach i kapsułkach. W przypadku ciężkiego zakażenia podaje się pozajelitową drogę podawania - zastrzyki.

Ważne: główną cechą stosowania antybiotyków w pediatrii jest dawkowanie - dzieciom przepisuje się mniejsze dawki, ponieważ lek obliczany jest w kilogramach masy ciała.

Antybiotyki są bardzo skutecznymi lekami, które jednocześnie mają dużą liczbę skutków ubocznych. Aby zostać wyleczonym z ich pomocą i nie zaszkodzić ciału, należy je przyjmować wyłącznie zgodnie z zaleceniami lekarza.

Czym są antybiotyki? W jakich przypadkach konieczne jest stosowanie antybiotyków, a w których niebezpieczne? Głównymi zasadami leczenia antybiotykami są pediatrzy, dr Komarovsky:

Gudkov Roman, resuscytator

68 994 odsłon ogółem, 1 odsłon dzisiaj

Gazeta „Wiadomości o medycynie i farmacji” Terapia przeciwdrobnoustrojowa (343) 2010 (zagadnienie tematyczne)

Powrót do numeru

Charakterystyka głównych grup leków przeciwbakteryjnych stosowanych w medycynie krytycznej

Autorzy: V.I. Cherniy, A.N. Kolesnikow, I.V. Kuznetsova i in., Wydział Anestezjologii, Intensywnej Terapii i Medycyny Ratunkowej, Wydział Kształcenia Podyplomowego, Doniecki Narodowy Uniwersytet Medyczny. M. Gorky

Antybiotyki są klasyfikowane na podstawie ich wpływu na mikroflorę, strukturę chemiczną i mechanizm działania.
Podstawą klasyfikacji leków przeciwbakteryjnych (ABP) jest ich struktura chemiczna. Klasyfikacja antybiotyków zgodnie z ich strukturą chemiczną jest podana w tabeli. 1

Formalnie termin „antybiotyki” rozumie tylko te substancje, które są wytwarzane przez drobnoustroje. Dlatego środki przeciwbakteryjne lub przeciwbakteryjne, takie jak sulfonamidy, chinolony i trimetoprim, nie są ściśle antybiotykami.
Jeśli zaczniemy od ogólnych koncepcji teoretycznych bakteriobójczych i bakteriostatycznych, te pojęcia są względne, ponieważ obie grupy leków naruszają syntezę białek w różnych strukturach komórkowych. Jedyną różnicą jest to, że aktywność bakteriobójcza zależy od stężenia leku w płynach biologicznych, a bakteriostatyczny nie zależy od niego lub zależy od niego w niewielkim stopniu. W wyniku narażenia na mikroorganizmy uwalniane są antybiotyki bakteriobójcze - niszczą one komórkę drobnoustrojów i bakteriostatyczne - hamują jej wzrost i rozmnażanie (tabela 2). Leki bakteriobójcze są stosowane w ciężkich ostrych procesach zakaźnych. Ostry proces zakaźny jest spowodowany intensywnym podziałem komórek. Wpływ na dzielące się komórki z upośledzoną syntezą białek nie jest długim procesem, dlatego preparaty o działaniu bakteriobójczym - nietrwałe zastosowanie, są stosowane w celu uzyskania efektu klinicznego.

Leki bakteriostatyczne - długotrwałe stosowanie leków w leczeniu przewlekłego przebiegu lub zakażeń na etapie redukcji ostrych procesów. Jednak odporność na makrolidy, ryfampicynę, linkomycynę, fuzidynę szybko się rozwija, dlatego zaleca się stosowanie krótkich kursów trwających do 5 dni. Zgodnie z mechanizmem działania antybiotyki są zwykle podzielone na 3 grupy.

Grupa I - antybiotyki naruszające syntezę ściany mikrobiologicznej podczas mitozy: penicyliny, cefalosporyny (CA), karbapenemy, monobaktamy (aztreonam), ristomycyna, fosfomycyna, leki glikopeptydowe (wankomycyna, teikoplanina). Zgodnie z efektem farmakologicznym, leki z tej grupy są antybiotykami bakteriobójczymi.

Grupa II - antybiotyki, które zakłócają funkcjonowanie błony cytoplazmatycznej: polimyksyny, preparaty polienowe (nystatyna, leworyna, amfoterycyna B itp.).

W zależności od ich działania farmakologicznego są również bakteriobójcze.

Grupa III - antybiotyki naruszające syntezę białek i kwasów nukleinowych: chloramfenikol, tetracykliny, linkosamidy (linkomycyna, klindamycyna), makrolidy (erytromycyna, roksytromycyna, azytromycyna itp.), Rifamycyna, fuzydyna, gryzeofulwina, aminoglikozydy, dehydrocykliczne likosydrofity, zephromycyna. netilmicyna itp.).

W zależności od ich działania farmakologicznego są bakteriostatyczne. Wyjątkiem jest amikacyna, która jest bakteriobójcza niezależnie od stężenia.

Ostatnio przyjęto podział antybiotyków przez mechanizm działania na 5 głównych grup (tabela 3).

Charakterystyka głównych grup PUPZ

Aby usystematyzować stosowanie ABP, znajduje się lista podstawowych leków z WHO (WHO Model List of essential Drugs) [11]. Lista dostarczona przez WHO stanowi przykładowy model opracowania takiej listy w każdym kraju, z uwzględnieniem specyfiki lokalnej opieki zdrowotnej. Jak pokazuje praktyka, liczba leków przeciwdrobnoustrojowych jest w przybliżeniu taka sama w różnych krajach. W naszym przeglądzie chcemy przedstawić główne PUPZ, które są stosowane w medycynie stanów krytycznych.

Stabilne penicyliny penicyliny. Zakres aktywności przeciwdrobnoustrojowej oksacyliny jest zbliżony do naturalnego penicyliny (bakterie Gram-dodatnie), jednak poziom aktywności przeciw paciorkowcom i pneumokokom jest kilkakrotnie niższy; nie dotyczy enterokoków, gonokoków i bakterii beztlenowych. Główną różnicą oksacyliny od naturalnych i innych półsyntetycznych penicylin jest odporność na beta-laktamazy gronkowcowe - enzymy, które niszczą pierścień beta-laktamowy penicylin.

Oksacylina jest wysoce aktywnym środkiem przeciwko gronkowcom złocistym i koagulazo-ujemnym, ale nie działa na gronkowce z innym mechanizmem oporności, tak zwanymi gronkowcami opornymi na metycylinę lub oksacylinę. Główne wskazania do oksacylina - infekcje wywołane przez wrażliwe na metycylinę oksacylinę, a zamierzone gronkowce (ostre zapalenie stawów, ostre zapalenie szpiku nieskomplikowane infekcje skóry i tkanek miękkich, zapalenie wsierdzia zastawki trójdzielnej). Oksacylina odpowiedni reżim dawkowania w czasie infekcji gronkowcowych szpitalnych. - 2 g dożylnie w odstępach 4-6 godzin w doustnej oksacylina słabo wchłania się w układzie pokarmowym, byłoby korzystne stosowanie kloksacylina i dikloksacylina.

Aminopenicyliny mają szersze spektrum aktywności w porównaniu z naturalnymi penicylinami ze względu na niektóre bakterie gram-ujemne - E. coli, Shigella spp., Salmonella spp., Proteus mirabilis, Haemophilus influenzae (głównie szczepy nabyte przez społeczność); leki są również aktywne przeciwko mikroorganizmom beztlenowym, ale poziom odporności na nie jest wysoki. Jednocześnie aminopenicyliny ulegają hydrolizie przez β-laktamazy gronkowców i bakterii Gram-ujemnych, dlatego nie są obecnie niezbędne do leczenia zakażeń szpitalnych.

Ampicylina jest stosowana pozajelitowo (przy podawaniu doustnym, niska biodostępność) w pozaszpitalnym zapaleniu płuc, infekcyjnym zapaleniu wsierdzia, zapaleniu opon mózgowych. Amoksycylina jest stosowana w łagodnych zakażeniach układu oddechowego nabytych w społeczności i może być również przepisana w celu zastąpienia ampicyliny terapią krokową.

Ingibitorzaschischennye nie aminopenicylinami zniszczone przez większość beta-laktamazy, bakterie Gram-ujemne, w której ich spektrum działania przeciwbakteryjnego, w porównaniu z preparatami niechronionych szerszych przeciwko niektórym bakteriom Gram-ujemnym (Klebsiella spp., Proteus vulgaris, Moraxella catarrhalis, Citrobacter diversus) i beztlenowce (Bacteroides fragilis). Głównym wskazaniem do stosowania penicylin chronionych inhibitorami w szpitalu jest śródoperacyjna profilaktyka powikłań septycznych pooperacyjnych. W tym celu lek podaje się w pojedynczej dawce 30–60 minut przed operacją (amoksycylina / klawulanian 1,2 g (augmentina, amoxiclav), ampicylina / sulbaktam (ampisulina) 3 g, unazin). Penicyliny chronione przez inhibitory są wysoce skuteczne w przypadku zapalenia ropnia i drobnych infekcji miednicy. Amoksycylina / klawulanian (augmentina) jest również podstawowym narzędziem do leczenia hospitalizowanych pacjentów z pozaszpitalnym zapaleniem płuc o umiarkowanym przebiegu lub zaostrzeniem przewlekłego zapalenia oskrzeli. W zakażeniach szpitalnych (zapalenie płuc, zapalenie otrzewnej, skóra i tkanki miękkie) wartość tych leków jest niewielka ze względu na znaczny poziom oporności głównych patogenów [4, 9, 14, 43, 45, 47, 48, 50, 52, 61, 83, 84, 91, 99].

Karboksypenicyliny i ureilopenitsillin. Leki te są zwykle połączone jedną nazwą - penicyliny antypseudomonadowe. Mają szersze spektrum aktywności niż aminopenicyliny (wrażliwe na większość bakterii z rodziny Enterobacteriaceae, Pseudomonas aeruginosa), jednak leki te są niszczone przez β-laktamazy bakterii Gram-ujemnych i gronkowców, więc ich stosowanie jest obecnie ograniczone. Głównym wskazaniem są zakażenia pseudomonas, jednak należy wziąć pod uwagę zwiększony poziom oporności na P. aeruginosa karboksylu i ureidopenicyliny. (! Na wrażliwości Set), gdy zakażenie Pseudomonas Celem tych preparatów, które można połączyć z aminoglikozydów, stosować odpowiednie dawki: 5,4 g karbenicyliny dożylnie co 4 godziny, piperacylina dożylnie 2-4 g co 6-8 godzin, używając antipsevdomonadnyh (penicyliny. zwłaszcza karboksypenicyliny!) konieczne jest kontrolowanie elektrolitów we krwi i we wskaźnikach krzepnięcia krwi.

Chronione penicyliny przeciw pseudomonadom. Mają szersze wskazania do zakażeń szpitalnych, ale należy wziąć pod uwagę oporność bakterii Gram-ujemnych na te leki, która wzrosła w ostatnich latach. Tikarcylina / klawulanian (timentin) i piperacylina / tazobaktam stosowane są głównie w mieszanych zakażeniach tlenowo-beztlenowych - zakażeniach wewnątrzbrzusznych i ginekologicznych, ropieniach płucnych. Wskazane jest łączenie tych leków z aminoglikozydami, szczególnie w ciężkich zakażeniach. tikarcylina / kwas klawulanowy, wynosi 3,2 g dożylnie w odstępach 6-8 godzin, na piperacylinę / tazobaktam. - 2,5-4,5 g co 8 godzin większość interesujące pod względem klinicznym tikarcylina / kwas klawulanowy (Timentin). Tikarcylina jest odporna na działanie cefalosporynaz, w tym. wytwarzane przez bakterie z rodziny Enterobacteriacea. Kwas klawulanowy (ryc. 1) zapewnia ochronę tikarcyliny przed rozpadem pod wpływem β-laktamazy:

- chromosomalne β-laktamazy bakterie Gram-ujemne klasy A;

- szerokie i rozszerzone spektrum plazmidu β-laktamazy.

Tylko timentin jest aktywny przeciwko maltofilii Stenotrophomonas, która ma naturalną oporność wielolekową, w tym karbapenemy.

Thimentin można stosować jako początkowy środek monoterapii:

- z infekcjami brzucha;

- zakażenia skóry i tkanek miękkich;

- infekcje kości i stawów;

- infekcje dróg oddechowych;

- zakażenia dróg moczowych;

- zakażenia ginekologiczne, zapalenie błony śluzowej macicy.

Cefalosporyny. Spożycie cefalosporyn „wzrosło tak dramatycznie, że można je porównać z początkową reakcją na pojawienie się penicyliny” [85]. Są one uważane za najbardziej zalecane w środkach przeciwdrobnoustrojowych na oddziałach intensywnej opieki medycznej na świecie (ryc. 2).

Ta grupa obejmuje leki o różnym spektrum aktywności przeciwdrobnoustrojowej, dlatego w zależności od spektrum dzieli się je na pokolenia. Wspólne dla wszystkich cefalosporyn (z wyjątkiem cefoperazonu / sulbaktamu - sulperazonu) jest słabą aktywnością wobec mikroorganizmów beztlenowych (dlatego w zakażeniach mieszanych powinny być łączone z metronidazolem lub linkozamidami). Wszystkie CA nie są aktywne przeciwko enterokokom, gronkowcom opornym na metycylinę, Listeria i atypowym mikroorganizmom (legionella, chlamydia, mykoplazma).

Cefalosporyny I generacji. Mają dominującą aktywność przeciwko bakteriom Gram-dodatnim (gronkowcom, paciorkowcom, pneumokokom) i niektórym bakteriom Gram-ujemnym - E.coli, Shigella spp., Salmonella spp., P.mirabilis. Jednak ze względu na szerokie rozpowszechnienie nabytej oporności szczepów szpitalnych bakterii Gram-ujemnych znaczenie kliniczne cefalosporyn pierwszej generacji w tych zakażeniach jest niewielkie. Głównym obszarem zastosowania klinicznego cefazoliny w szpitalu jest ustalona infekcja gronkowcowa o różnej lokalizacji.

Cefalosporyny II generacji, który jest reprezentatywny dla cefuroksymu (zinatsef, kimatsef) o szerszym spektrum działania przeciwko bakteriom gram-ujemnym, są coraz szerzej stosowane w szpitalnych infekcji, ale w większości przypadków powinna być połączona z aminoglikozydów. Cefuroksym jest skuteczny w niepowikłanym pozaszpitalnym zapaleniu płuc. Lek z wyboru w zapobieganiu powikłaniom zakaźnym po operacji.

Cefalosporyny III generacji charakteryzują się wysoką aktywnością wobec Gram-ujemnych enterobakterii, a cefotaksym i ceftriakson przewyższają ceftazydym i cefoperazon. Zasadnicza różnica między tymi lekami jest w akcji na Pseudomonas aeruginosa: cefotaksym i ceftriakson nie mają znaczącej aktywności przeciwko P.aeruginosa (powinny być izolowane w podgrupie IIIa), ceftazydym i ceftazydym aktywność przeciwko P.aeruginosa (ceftazydym nieznacznie przekracza ceftazydym) - podgrupy IIIb. Miejsce tych cefalosporyn z zakażeniami szpitalnymi również różni się odpowiednio. Ceftazydym (fortum, ceftum) i cefoperazon (hepaceph, cefobid) są podstawowymi lekami w leczeniu stwierdzonych zakażeń pseudomonadalnych lub chorób o wysokim ryzyku P.aeruginosa.

Jedną z najważniejszych cech określających skuteczność antybiotykoterapii w chorobach ropno-zapalnych jest odporność patogenów. Jest oczywiste, że wraz ze wzrostem oporności drobnoustrojów na leki przeciwbakteryjne zmniejszy się skuteczność standardowych schematów dawkowania, co pobudzi rozwój nowych schematów leczenia.

Nowoczesne stanowiska do zrozumienia zależności między dawką BPA i jego skuteczność muszą wspólnie uważane farmakokinetyki - FC (absorpcja, dystrybucja, metabolizm i wydalanie ABP) i farmakodynamiczne - PD (wpływ leku na patogen w zainfekowanym miejscu, zależność aktywności przeciwko drobnoustrojom, w stężeniu i czas ekspozycji na PUPZ). Najważniejsze z nich w systemie PK / PD wpływające na wynik leczenia to:

- okres czasu (T), w którym stężenie leku w surowicy przekracza minimalne stężenie hamujące (MIC);

- stosunek szczytowego stężenia ABP (Сmax) i BMD;

- stosunek powierzchni pod krzywą farmakokinetyczną (PFC) i BMD (ryc. 3).

Wśród wielu klas ABP istnieją dwa główne rodzaje aktywności przeciwbakteryjnej: zależne od czasu i zależne od stężenia.

ABP zależny od stężenia obejmuje fluorochinolony (PC), aminoglikozydy, ketolidy, azytromycynę, metronidazol. Mają długi efekt po antybiotyku (PAE), który zapobiega namnażaniu się mikroorganizmów przez pewien czas po usunięciu ABP ze środowiska, w którym rosną bakterie. Głównymi wskaźnikami PK / PD określającymi aktywność kliniczną i mikrobiologiczną tych ABP są axmax / BMD (najwyższą skuteczność osiąga się przy wartościach> 10–12) i PFC / BMD (dobre wyniki obserwowano przy wartościach e = 25–30 u pacjentów z prawidłowym funkcjonowaniem) układ odpornościowy i Streptococcus pneumoniae oraz w> 100-125 - u pacjentów z obniżoną odpornością i bakterii Gram-ujemnych).

Aktywność zależna od czasu jest charakterystyczna dla β-laktamów (penicylin, cefalosporyn, monobaktamów, karbapenemów), makrolidów (z wyjątkiem azytromycyny), glikopeptydów, ko-trimoksazolu, klindamycyny, tetracyklin, linezolidu.

Definiującym wskaźnikiem PK / PD jest czas, w którym stężenie ABP przekracza BMD. Doświadczenia in vitro i na zwierzętach wykazały, że β-laktamy mają maksymalną aktywność przeciwdrobnoustrojową w stężeniach przekraczających IPC patogenu 4–5 razy, a dalszy wzrost stężenia nie prowadzi do zwiększenia działania bakteriobójczego.

Różne klasy β-laktamów mają nierówny wskaźnik T> BMD wymagany do osiągnięcia maksymalnego i podtrzymującego stężenia bakteriobójczego. Jego parametry zależą od rodzaju patogenu (zabicie Pseudomonas aeruginosa występuje w wyższych odstępach czasu powyżej BMD), lokalizacja źródła zakażenia (w tkankach gruczołu krokowego, kości tworzą niewystarczające stężenia β-laktamów), wiek pacjentów (u pacjentów w podeszłym wieku z zahamowaniem funkcji wydalniczych wyczerpanie z organizmu spowalnia, a stężenie ABP wzrasta) oraz obecność lub brak antybiotyku PAE w stosunku do konkretnego mikroorganizmu. Penicyliny i cefalosporyny nie mają PAE na bakteriach Gram-ujemnych.

U pacjentów z niedoborami odporności, w celu uzyskania efektu klinicznego, konieczne jest dążenie do tego, aby stężenie ABP przekraczało 5 BMD przez 100% odstępu między dawkami.

Optymalny procent β-laktamów T> IPC można osiągnąć przez zwiększenie (do pewnej granicy) pojedynczej dawki, zmniejszając odstęp między wydzielinami lub zwiększając czas trwania dożylnej infuzji dziennej dawki antybiotyku.

W standardowych schematach dawkowania β-laktamów, opartych na przerywanym podawaniu leku ze szczytowymi wzrostami i spadkami stężenia w osoczu, odpowiednio, wyższymi i niższymi niż IPC, można wznowić reprodukcję mikroorganizmów o zwiększonej oporności na antybiotyk, co wybiera oporne komórki w populacji bakterii z powodu każde wstrzyknięcie „okna selekcji odporności”, gdy stężenie ABP w ognisku jest wyższe niż poziom IPC wrażliwych szczepów, ale niższe niż stężenie, które zapobiega Wybór zmutowanych szczepów o zwiększonej odporności. Szczególnie ważne jest działanie inokulum, które jest szczególnie podatne na pseudogenne β-laktamy.

Tryb infuzji przedłużonej (PI) polega na tworzeniu stężeń β-laktamu w osoczu przekraczających MPC na stałym poziomie, co pozwala uzyskać maksymalny efekt bakteriobójczy i kliniczny oraz zmniejszyć „okno selekcji”, pozostawiając je tylko przy pierwszym i ostatnim podaniu antybiotyku. Aby osiągnąć optymalne stężenie> 4–5 IPC i zmniejszyć wybór szczepów opornych na początku infuzji od pierwszych minut terapii, konieczne jest zastosowanie dawki nasycającej, którą podaje się strumieniem (bolus).

Wiele badań wykazało, że wartości wskaźników PK / PD są podobne u różnych gatunków zwierząt iu ludzi, dlatego wyniki eksperymentów na modelach zwierzęcych mogą być przydatne w opracowywaniu schematów dawkowania BPA w sytuacjach, w których trudno jest zebrać wystarczającą ilość danych klinicznych, w szczególności wraz z pojawieniem się nowego szczepu odpornego na antybiotyki.

W badaniach skuteczności klinicznej β-laktamów w PI większość prac poświęcono ceftazydymowi.

Przy wyborze β-laktamu dla PI należy rozważyć jego stabilność w roztworze w temperaturze pokojowej przez 12-24 godziny, co jest niezwykle ważne dla utrzymania aktywności leku i zmniejszenia ryzyka działań niepożądanych spowodowanych przez produkty rozkładu antybiotyku. Na przykład, w roztworze benzylopenicyliny przez 24 godziny pozostaje tylko 53% aktywnej postaci antybiotyku, a produkty jej rozkładu podczas PI mogą powodować reakcję nadwrażliwości. Dlatego jego użycie w trybie PI jest możliwe pod warunkiem, że roztwór jest przygotowywany co 12 godzin.

Z tego samego powodu zaleca się, aby Meropenem przygotowywał świeże roztwory co 8 godzin.

Ze względu na niestabilność roztworów w temperaturze pokojowej, aminopenicyliny i imipenem zaleca się podawać z przerwami.

Ważna jest fizykochemiczna zgodność β-laktamu z jednocześnie przepisywanymi lekami innych grup w kompleksowym leczeniu pacjenta. Na przykład nie można łączyć ich z aminoglikozydami w tym samym systemie infuzyjnym.

Zalety PI są bardziej namacalne w przypadku antybiotyków o krótkim okresie półtrwania (na fortum 2 godziny), wymagających częstego podawania przez cały dzień, więc praktycznie nie ma badań dotyczących badania ceftriaksonu, w którym T1 / 2 = 8,5 godziny.

Podsumowując korzyści płynące z PI, należy podkreślić, że w całym przedziale dawkowania możliwe jest utrzymanie optymalnego stężenia w osoczu> 4–5 BMD, co zapewnia lepszą penetrację antybiotyku do miejsca zakażenia, co w razie potrzeby jest łatwiejsze do kontrolowania, aby uniknąć przedawkowania u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek.

Skuteczność kliniczna PI nie jest gorsza niż recepta ABP w trybie standardowym, ale zmniejsza ryzyko selekcji szczepów opornych i zmniejsza koszt terapii ze względu na niższą dawkę dzienną leku i zmniejszone koszty pracy personelu medycznego związane z przygotowaniem roztworów, zastrzyków itp.

Dawkowanie leku Fortum, gdy przepisano go w trybie przedłużonego wlewu: 1 g i / v przez 30 minut jako dawkę nasycającą, następnie 2 g jako wlew i / v przez 12 godzin, 2 razy dziennie.

Cefoperazon, który wchodzi w żółć w wysokich stężeniach, jest również wskazany w leczeniu zakażeń dróg żółciowych. Cefotaksym i ceftriakson są obecnie podstawowymi lekami w leczeniu różnych zakażeń szpitalnych. Poziom aktywności tych cefalosporyn jest taki sam, różnice między nimi są związane z szybkością eliminacji: okres półtrwania ceftriaksonu wynosi około 8 godzin, więc lek jest podawany w dawce 2 g w odstępie 24 godzin, cefotaksym jest eliminowany szybciej, dlatego zazwyczaj 2 g jest wydawane w odstępie 6-8 godzin.

Cefalosporyny IV generacji. Obecnie są one reprezentowane przez pojedynczy lek, cefepim (kwadryt), który ma najszersze i zrównoważone spektrum aktywności przeciwbakteryjnej wśród antybiotyków cefalosporynowych. Istotne jest, że cefepim może zachować aktywność wobec niektórych szczepów Enterobacteriaceae (głównie Enterobacter spp., Serratia spp., Morganella morganii, Providencia rettgeri, C.freundii, które są hiperproduktorami beta-laktamazy chromosomalnej klasy C) opornych na cefalosporyny. Cefepim jest aktywny wobec niektórych szczepów Klebsiella spp., Które wytwarzają beta-laktamazę o szerokim spektrum działania, ale wiele szczepów jest stabilnych. Głównym obszarem zastosowania cefepimu w klinice są ciężkie zakażenia szpitalne, szczególnie w przypadku enterobakterii opornych na cefalosporyny trzeciej generacji. Cefepim może być stosowany w klinice w systemach rotacyjnych, tj. do czasowego zastąpienia w schematach terapii empirycznej cefalosporyn trzeciej generacji w przypadku oporności na nie. Wykazano, że okresowa rotacja cefalosporyn trzeciej generacji na cefepimie w oddziale intensywnej opieki medycznej i na oddziale intensywnej opieki medycznej ogranicza wzrost opornych szczepów mikroorganizmów, a nawet przywraca wrażliwość drobnoustrojów na cefalosporyny trzeciej generacji.

Cefalosporyny chronione przed inhibitorami. Połączenie antipsevdomonadnogo generacji cefoperazon cefalosporyny III i inhibitor beta-laktamaz, sulbaktam - cefoperazon / sulbaktam (sulperazon) - ma szerszy zakres aktywności niż sam CA III Wytwarzanie przechowując aktywność przeciw pałeczki jelitowe i bakterie beztlenowe produkujących beta-laktamazę, w tym o widmie rozproszonym (ESBL) i niszczenie innych CA. Lek stosuje się w leczeniu ciężkich zakażeń szpitalnych o różnej lokalizacji i mieszanych zakażeń tlenowo-beztlenowych - w monoterapii.

- osiąga wysokie stężenia terapeutyczne w różnych tkankach i płynach za pomocą a / in, in / m wstępu i zapasów;

- brak danych dotyczących akumulacji przy wielokrotnym podawaniu;

- może być stosowany u pacjentów w podeszłym wieku, dzieci i indywidualnie u pacjentów z umiarkowaną lub umiarkowanie ciężką niewydolnością nerek;

- ma niski poziom interakcji z innymi lekami;

- sulbaktam indukuje β-laktamazę mniej niż kwas klawulanowy.

Cefoperazon / sulbaktam wykazuje aktywność przeciwko szerokiej gamie patogenów:

- Staphylococcus aureus, Staphylococcus epidermidis, Streptococcus pneumoniae, Streptococcus pyogenes;

- Haemophilus influenzae, Moraxella catarrhalis, Enterobacteriaceae (Klebsiella pneumoniae, Enterobacter spp., Proteus spp., Escherichia coli);

- Bacteroides fragilis, Bacteroides spp., Fusobacterium i Peptostreptococcus spp.

Cefoperazon / sulbaktam (sulperazon) jest odpowiedni jako terapia empiryczna dla wielu chorób zakaźnych:

- infekcje dróg oddechowych (górna i dolna część);

- zapalenie otrzewnej, zapalenie pęcherzyka żółciowego, zapalenie dróg żółciowych i inne infekcje jamy brzusznej;

- zakażenia skóry i tkanek miękkich;

- infekcje kości i stawów;

- choroby zapalne miednicy, zapalenie błony śluzowej macicy, rzeżączka i inne infekcje narządów płciowych.

Karbapenemy [4]. Ukraiński rynek farmaceutyczny jest reprezentowany przez cztery antybiotyki - imipenem / cilastatynę (tienes, lastin, propenem), meropenem (meronem, drohn, mezonex), doriphenom (doribax) i ertapenem (invanz).

Charakteryzuje się najszerszym spektrum aktywności przeciwdrobnoustrojowej wśród wszystkich antybiotyków beta-laktamowych - Gram-dodatnich i Gram-ujemnych bakterii tlenowych, beztlenowców. Spośród czynników sprawczych zakażeń szpitalnych tylko trzy mikroorganizmy wykazują naturalną odporność na karbapenemy (ale nie na doribax): Enterococcus faecium, Stenotrophomonas maltophilia, a także oporne na metycylinę szczepy Staphylococcus spp. Klinicznie istotne jest, że wtórna oporność szczepów szpitalnych mikroorganizmów na karbapenemy jest niezwykle rzadka (wyjątek: P.aeruginosa). Oporność P.aeruginosa na karbapenemy jest wyższa i na OIT może sięgać 15–20% (z wyjątkiem doribaxu). Karbapenemy zachowują aktywność przeciwko szczepom Enterobacteriaceae opornym na cefalosporyny, III i IV rodzaje, aminoglikozydy i fluorochinolony. Imipenem charakteryzuje się nieco wyższą aktywnością in vitro przeciwko drobnoustrojom gram-dodatnim, meropenem wykazuje wyższą aktywność przeciwko bakteriom Gram-ujemnym (klinicznie różnice te prawdopodobnie nie są znaczące); aktywność leków przeciwko beztlenowcom jest taka sama i przewyższa aktywność metronidazolu i linozamidów. Nowy karbapenem - ertapenem, MSD (Invanz), charakteryzuje się brakiem działania na P.aeruginosa i przepisywany jest 1,0 g raz dziennie; droga podania: domięśniowo i dożylnie. Unikalny karbapenem doripenem (doribax) jest wysoce aktywny przeciwko drobnoustrojom gram-dodatnim i gram-ujemnym i jest 2-4 razy bardziej aktywny wobec P.aeruginosa w porównaniu z innymi karbapenemami. Ponadto doribax (dorypenem) ma najniższy potencjał rozwoju oporności na patogeny zakażeń szpitalnych w porównaniu z innymi karbapenemami, co pozwala na skuteczne działanie leku przez długi czas.

Karbapenemy stosuje się w leczeniu ciężkich zakażeń szpitalnych wywołanych przez wielooporną i mieszaną mikroflorę, zwłaszcza z nieskutecznością leków pierwszego rzutu - cefalosporyn lub fluorochinolonów. W kontrolowanych badaniach klinicznych wykazano, że karbapenemy są równie skuteczne lub lepsze od standardowych schematów skojarzonej antybiotykoterapii opartych na cefalosporynach (lub półsyntetycznych penicylinach) i aminoglikozydach.

Główne wskazania do stosowania karbapenemów to zakażenia wewnątrzbrzuszne, zakażenia ran pooperacyjnych, szpitalne zapalenie płuc, w tym związane z wentylacją mechaniczną (wentylacja mechaniczna), ropienie płuc (ropień, ropniak), zakażenie miednicy, powikłania zakażeń dróg moczowych posocznicą i zapalenie szpiku; (tylko meropenem). Należy podkreślić, że w przypadku zakażeń zagrażających życiu karbapenemy nie powinny być uważane za środki rezerwowe, ale jako antybiotyki pierwszego rzutu, ponieważ rokowanie u ciężkich pacjentów może być poprawione tylko wtedy, gdy wcześniej zastosowane zostanie odpowiednie leczenie antybiotykami. Sytuacje te obejmują przede wszystkim powikłania zakaźne u pacjentów na OIOM w respiratorze (szczególnie w APACHE II> 20), zakażenia wywołane przez P. aeruginosa i Acinetobacter spp., Bakterie Gram-ujemne (zwłaszcza Klebsiella spp., P.vulgaris) które wytwarzają beta-laktamazę o szerokim spektrum działania, infekcje u pacjentów z niedoborem odporności (gorączka neutropeniczna), ropne pooperacyjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych wywołane przez bakterie Gram-ujemne lub P.aeruginosa.

Aminoglikozydy. Istnieją trzy generacje leków. Generacja AG I (streptomycyna, kanamycyna) jest obecnie stosowana wyłącznie w fisiologii. Generacja AG II (gentamycyna, tobramycyna) i III generacja (netilmicyna, amikacyna (amikin, amycyl)) są szeroko stosowane w praktyce klinicznej. AG ma szeroki zakres naturalnej aktywności przeciwdrobnoustrojowej, jednak leki mają niewielki wpływ na paciorkowce i pneumokoki i nie są aktywne przeciwko bakteriom beztlenowym. Najwyższe wartości IPC in vitro wobec bakterii Gram-ujemnych obserwuje się w amikacynie, jednak jest to równoważone przez wyższe dawki amikacyny w porównaniu z innymi aminoglikozydami i odpowiednio wyższe stężenia w surowicy. Poziom nabytej oporności bakterii Gram-ujemnych znacznie się różni i różni się w zależności od aminoglikozydów. Oporność na aminoglikozyd zwiększa się w następującej kolejności: amikacyna < нетилмицин < гентамицин = тобрамицин, т.е. штаммы грамотрицательных бактерий, резистентные к амикацину, будут также резистентны к другим аминогликозидам; штаммы, резистентные к нетилмицину, могут сохранять чувствительность к амикацину, но всегда будут устойчивы к гентамицину и тобрамицину. В отношении стафилококков эталонным аминогликозидом является гентамицин: при устойчивости стафилококков к гентамицину другие АГ также будут не активны.

Wady aminoglikozydów, ograniczające ich stosowanie, powinny obejmować toksyczność (neurotoksyczność, ototoksyczność, nefrotoksyczność), słabą penetrację układu oskrzelowo-płucnego do tkanek, spadek aktywności podczas procesów ropnych. W celu zmniejszenia działania nefrotoksycznego wskazane jest podanie pojedynczej dziennej dawki aminoglikozydów (takie podejście nie jest stosowane w przypadku infekcyjnego zapalenia wsierdzia, neutropenii u noworodków). Biorąc pod uwagę te wady, nadciśnienie w zakażeniach szpitalnych powinno być stosowane tylko w połączeniu z innymi antybiotykami. W szpitalu optymalne jest stosowanie dwóch aminoglikozydów - gentamycyny i amikacyny. Pierwszy jest bardziej racjonalny w użyciu w biurach ogólnych; amikacyna ze względu na niski poziom odporności na nią - na OIT, a także z zakażeniami pseudomonad. Netilmicyna nie ma znaczących korzyści w porównaniu z amikacyną, ale jej koszt jest wyższy.

AG są również stosowane w podstawowych schematach leczenia etiotropowego niektórych zakażeń: Enterococcus faecalis: gentamycyna + ampicylina (benzylopenicylina); Enterococcus faecium: gentamycyna + wankomycyna (teikoplanina); Streptococcus viridans (zapalenie wsierdzia): gentamycyna + benzylopenicylina (ceftriakson); Pseudomonas aeruginosa: amikacyna (gentamycyna) + ceftazydym (cefoperazon, cefepim).

Fluorochinolony. Posiadają szeroki zakres aktywności przeciwbakteryjnej. Najwyższą aktywność wykazano w odniesieniu do bakterii Gram-ujemnych, w tym P. aeruginosa. Aktywność „starych” fluorochinolonów w stosunku do gronkowców jest mniej wyraźna w stosunku do paciorkowców i pneumokoków - słaba. „Stare” PF charakteryzują się niską naturalną aktywnością wobec beztlenowców, dlatego w przypadku infekcji mieszanych wskazane jest ich połączenie z linkozamidami (linkomycyna lub dalacyna C) lub metronidazol. W ostatnich latach pojawiły się komputery PC o zwiększonej aktywności przeciwko bakteriom Gram-dodatnim i beztlenowym (moksyfloksacyna, gatifloksacyna (bigaflon), lewofloksacyna (leflotsin)).

W ostatnich latach zaobserwowano wzrost oporności szczepów szpitalnych bakterii Gram-ujemnych na „stare” fluorochinolony, głównie u P.aeruginosa. Poziom oporności bakterii Gram-ujemnych na „wczesne” fluorochinolony można warunkowo układać w następującej kolejności: ciprofloksacyna (digitran) < офлоксацин (заноцин) = пефлоксацин < ломефлоксацин.

W przypadku „nowych” fluorochinolonów sytuacja jest inna. Według badania TRUST, w latach 2000-2005, oporność pneumokoków na lewofloksacynę zmieniła się od 0 do 0,5%, podczas gdy klindamycyna wzrosła 1,5 raza (z 12,1 do 18,6%), a do amoksycyliny / klawulanianu - 2 razy (od 6,5 do 12,9%) [107]. Co więcej, jeśli S. pneumoniae wykazała wielokrotną oporność, 99,1% z nich pozostało wrażliwych na lewofloksacynę (tylko 18,3% na cefuroksym, 16,8% na azytromycynę) [107].

„Nowe” fluorochinolony jako wyjątkowa klasa leków przeciwbakteryjnych mają pewne zalety w porównaniu z innymi klasami ALP. Ze względu na unikalny mechanizm działania (wpływ na aparat genetyczny komórki mikrobiologicznej) działanie bakteriobójcze fluorochinolonów nie prowadzi do masowego uwalniania endotoksyn (w przeciwieństwie do ALD, niszcząc ścianę mikroorganizmów), co jest niezwykle ważne w leczeniu uogólnionych zakażeń, w których masowe uwalnianie endotoksyn może prowadzić do wstrząsu endotoksycznego. „Nowe” fluorochinolony (leflotsin, bigaflon) mają długi okres półtrwania i wyraźny efekt po antybiotyku, co pozwala im podawać 1 raz dziennie.

„Nowe” fluorochinolony, w przeciwieństwie do β-laktamów, są skuteczne zarówno przeciwko patogenom zewnątrzkomórkowym, jak i wewnątrzkomórkowym, a nawet formom L mikroorganizmów, co pozwala na ich zastosowanie do empirycznego ABT w monoterapii.

Moxifloxacin (Avelox) - fluorochinolon IV generacji, który jest wysoce aktywny przeciwko Gram-dodatnim i Gram-ujemnym drobnoustrojom tlenowym, nietypowym mikroorganizmom i beztlenowcom, ma najbardziej zrównoważone spektrum przeciwbakteryjne wśród wszystkich leków przeciwbakteryjnych w zakażeniach układu oddechowego nabytych w społeczności, w trybie monoterapii krokowej, zespół naczynioruchowy. pozaszpitalnego zapalenia płuc, powikłanego zakażeniem wewnątrzbrzusznym o różnej lokalizacji, powikłanym zakażeniem skóry i tkanek miękkich, Choroby ospalitelnyh narządów miednicy. Moksifloksacyna ma dobry profil bezpieczeństwa i tolerancję.

Gatifloksacyna (bigaflon) - pokolenie fluorochinolonu IV, ma zwiększoną aktywność przeciwko beztlenowcom, zachowując wysoką aktywność w stosunku do spektrum mikroorganizmów nieodłącznie związanych z PC wcześniejszych pokoleń, co pozwala na jego skuteczne stosowanie w leczeniu ciężkich zakażeń szpitalnych.

Ze względu na dobrą penetrację praktycznie wszystkich narządów i tkanek, „nowe” fluorochinolony są skutecznie stosowane w leczeniu zakażeń praktycznie w każdym miejscu.

Porównawcze właściwości „wczesnych” fluorochinolonów przedstawiono w dodatku. PF jest obecnie uważany za leki drugiej linii (po cefalosporynach) w leczeniu różnych zakażeń szpitalnych. Dzięki wysokiemu poziomowi odporności w szpitalu bakterie Gram-ujemne na cefalosporyny PF są stosowane jako leki pierwszego rzutu.

Glikopeptydy. Glikopeptydy obejmują naturalne antybiotyki - wankomycynę i teikoplaninę. Wankomycyna jest stosowana w praktyce klinicznej od 1958 r., Teikoplanina - od połowy lat 80. XX wieku. W ostatnich latach zainteresowanie glikopeptydami wzrosło z powodu wzrostu częstości zakażeń szpitalnych wywołanych przez drobnoustroje gram-dodatnie. Obecnie glikopeptydy są lekami z wyboru w przypadku zakażeń wywołanych przez gronkowce oporne na metycylinę, a także enterokoki oporne na ampicylinę. Jako środki do leczenia empirycznego glikopeptydy stosuje się w posocznicy związanej z cewnikiem oraz u pacjentów z gorączką neutropeniczną (w drugim etapie terapii).

Glikopeptydy mają działanie bakteriobójcze, jednak działają bakteriostatycznie w odniesieniu do enterokoków, niektórych paciorkowców i gronkowców koagulazo-ujemnych. Glikopeptydy wykazują aktywność wobec bakterii Gram-dodatnie mikroorganizmy tlenowe i beztlenowe: Staphylococcus aureus (w tym szczepy oporne na metycylinę), Streptococcus pneumoniae (włączając szczepy odporne na penicylinę), enterokoki peptostreptokokkov, Listeria, Clostridium, Corynebacterium (włącznie z C. difficile). W odniesieniu do drobnoustrojów gram-ujemnych glikopeptydy nie są aktywne, ponieważ nie przenikają przez ścianę komórkową. Zakres aktywności przeciwdrobnoustrojowej wankomycyny i teikoplaniny jest podobny, ale istnieją pewne różnice w poziomie naturalnej aktywności i nabytej oporności. Teikoplanina wykazuje in vitro wyższą aktywność przeciwko Staphylococcus aureus (w tym szczepy oporne na metycylinę), różne typy paciorkowców (w tym S. pneumoniae) i enterokoki. Wankomycyna in vitro jest bardziej aktywna przeciwko gronkowcom koagulazo-ujemnym. W odniesieniu do beztlenowych ziarniaków i Clostridia aktywność leków jest taka sama.

Nabyta oporność na glikopeptydy u bakterii Gram-dodatnich rzadko się rozwija. Jednocześnie w procesie stosowania teikoplaniny może wystąpić zmniejszenie wrażliwości gronkowca, a nawet rozwój oporności. Okres półtrwania wankomycyny wynosi 6–8 godzin, a teikoplaniny od 40 do 120 godzin, w zależności od metody użytej do jego określenia. Duży okres półtrwania wyjaśnia możliwość przepisywania teykoplaniny raz na dobę. Wankomycyna i teikoplanina są wydalane przez nerki przez filtrację kłębuszkową, dlatego pacjenci z niewydolnością nerek wymagają korekty schematu dawkowania. Leki nie są usuwane podczas hemodializy. Zakres stężeń terapeutycznych glikopeptydów we krwi: wankomycyna - maksimum (po 0,5 h) - 20–50 mg / l, minimum (przed następnym wstrzyknięciem) - 5–10 mg / l; teykoplanina - maksymalna - 20–40 mg / l, minimalna - 5–15 mg / l.

Skutki uboczne glikopeptydów. Nefrotoksyczność: odwracalne zaburzenia czynności nerek (zwiększenie stężenia kreatyniny i mocznika we krwi, bezmocz) obserwuje się podczas stosowania wankomycyny w 5% lub więcej przypadkach; częstotliwość zależy od dawki i czasu stosowania leku, wieku pacjentów; ryzyko zwiększa się w połączeniu z aminoglikozydami lub diuretykami pętlowymi, a gdy stężenie wankomycyny we krwi wynosi powyżej 10 mg / l. W przypadku stosowania teikoplaniny upośledzenie czynności nerek jest rzadsze. Ototoksyczność: utrata słuchu, zaburzenia przedsionkowe (u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek). Neurotoksyczność: zawroty głowy, ból głowy.

Reakcje dożylne: zaczerwienienie twarzy i górnej części ciała, świąd, ból w klatce piersiowej i tachykardia, czasami niedociśnienie w wyniku uwalniania histaminy z komórek tucznych obserwowane przy szybkim dożylnym podawaniu wankomycyny. Na tle stosowania teikoplaniny reakcje te praktycznie nie są obserwowane.

Możliwe są również inne działania niepożądane: zapalenie żył, ból, pieczenie w miejscu wstrzyknięcia, odwracalna leukopenia, małopłytkowość, przemijające zwiększenie aktywności aminotransferaz, fosfataza alkaliczna. Najbardziej dobrze zbadanym i szeroko stosowanym jest wankomycyna. Wankomycynę stosuje się w następujących przypadkach:

- udokumentowana infekcja różnych lokalizacji spowodowana przez gronkowca opornego na metycylinę (zapalenie płuc, zakażenie skóry i tkanek miękkich, dróg moczowych, kości i stawów, zapalenie otrzewnej, infekcyjne zapalenie wsierdzia, posocznica);

- zakażenia gronkowcowe o różnej lokalizacji w przypadku alergii na penicyliny i cefalosporyny;

- ciężkie zakażenia wywołane przez wrażliwe szczepy Enterococcus faecium, Enterococcus faecalis, Corynebacterium jejkeium;

- Infekcyjne zapalenie wsierdzia wywołane przez Streptococcus viridans i S. bovis (z alergiami na antybiotyki beta-laktamowe), E.faecalis (w połączeniu z gentamycyną);

- zapalenie opon mózgowych wywołane przez szczepy S.pneumoniae oporne na penicylinę;

- jako środek empirycznego leczenia zagrażających życiu zakażeń w przypadkach podejrzenia etiologii gronkowcowej;

- Zakaźne zapalenie wsierdzia zastawki trójdzielnej lub zastawki protetycznej (w połączeniu z gentamycyną);

- pourazowe lub pooperacyjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych (w połączeniu z cefalosporynami trzeciej generacji lub fluorochinolonami);

- zapalenie otrzewnej podczas dializy otrzewnowej;

- gorączka neutropeniczna (z nieskutecznością terapii początkowej).

Wankomycynę podaje się również doustnie na biegunkę związaną z antybiotykiem spowodowaną przez Clostridium difficile. Wankomycynę podaje się tylko dożylnie w powolnym wlewie przez 60–120 minut. U dorosłych wankomycyna jest przepisywana 1 g w odstępach 12 h. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek dawkę wankomycyny dostosowuje się do klirensu kreatyniny. W przypadku końcowej niewydolności nerek lek podaje się w dawce 1 g w odstępie 7–10 dni. W leczeniu rzekomobłoniastego zapalenia jelita grubego wywołanego przez C.difficile, wankomycynę podaje się doustnie w dawce 0,125 g co 6 godzin (proszek rozcieńcza się w 30 ml wody w celu przygotowania roztworu leku; możliwe jest użycie syropów lub innych dodatków w celu poprawy smaku).

Oksazolidynony. Linezolid (Zyvox) jest pierwszym przedstawicielem nowej klasy syntetycznych środków przeciwdrobnoustrojowych - oksazolidynonów. Mechanizm działania jest związany z hamowaniem syntezy białek w rybosomach komórki bakteryjnej. W przeciwieństwie do innych antybiotyków, które hamują syntezę białek, Zyvox działa we wczesnych stadiach translacji (nieodwracalne wiązanie z podjednostkami rybosomów 30S i 50S), co powoduje tworzenie się kompleksu 70S i tworzenie łańcucha peptydowego. Ze względu na unikalny mechanizm działania, nie obserwuje się oporności krzyżowej mikroorganizmów na zyvox i innych antybiotyków działających na rybosomy (makrolidy, linkosamidy, streptograminy, AG, tetracykliny i chloramfenikol).

Podstawowym punktem przy wyznaczaniu linezolidu jest obecność w dziale gronkowca opornego na metycylinę (szczepy MRSA), odporność na glikopeptydy (wankomycyna), obecność szczepów enterokoków opornych na wankomycynę. Linezolid stosuje się w ciężkim szpitalnym i związanym z wentylacją zapaleniu płuc. Efekt postantybiotyku in vitro (PABE) dla Staphylococcus aureus wynosi około 2 godzin. W modelach doświadczalnych u zwierząt PABE u zwierząt wynosiło odpowiednio 3,6–3,9 godziny dla Staphylococcus aureus i Streptococcus pneumoniae.

Mikroorganizmy wrażliwe na linezolid to:

- Gram-dodatnie tlenowe: Corynebacterium jeikeium, Enterococcus faecalis (w tym szczepów glikopeptidrezistentnye, Enterococcus faecium (szczepy glikopeptidrezistentnye), Enterococcus casseliflavus, Enterococcus gallinarum, Listeria, Staphylococcus aureus (MRSA szczepów), Staphylococcus epidermidis, Staphylococcus haemolyticus, Streptococcus agalactiae, Streptococcus intermedius Streptococcus pneumoniae (w tym szczepy o wrażliwości krzyżowej na szczepy oporne na penicylinę i penicylinę), Streptococcus pyogenes, Streptococcus Viridans, Streptococcus C;

- Gram-ujemne tlenowce: Pasteurella canis, Pasteurella multocida;

- Gram-dodatnie beztlenowce: Clostridium perfringens, Peptostreptococcus anaerobius, Peptostreptococcus spp.;

- Gram-ujemne beztlenowce: Bacteroidesfragilis, Prevotella spp.;

- Inne: Chlamydia pneumoniae.

Umiarkowanie wrażliwe mikroorganizmy: Legionella spp., Moraxella catarrhalis, Mycoplasma spp.

Oporne mikroorganizmy: Neisseria spp., Pseudomonas spp.

Linezolid jest metabolizowany w wątrobie przez utlenianie, tworząc dwa metabolity o bardzo słabej aktywności przeciwbakteryjnej. Jest stosowany w leczeniu zakażeń o różnej lokalizacji u dorosłych i dzieci wywołanych przez drobnoustroje gram-dodatnie (gronkowce, pneumokoki, enterokoki):

- ciężkie pozaszpitalne lub szpitalne zapalenie płuc;

- Skomplikowane infekcje skóry i tkanek miękkich;

- niepowikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich w praktyce ambulatoryjnej;

- powikłane infekcje dróg moczowych;

- bakteriemia lub posocznica;

Linezolid ma słabe działanie na bakterie Gram-ujemne, dlatego w przypadku izolacji tego ostatniego do leczenia należy dodać cefalosporynę trzeciej generacji lub fluorochinolon. Jako środek terapii empirycznej, może być uważany za środek wyboru dla ciężkich zakażeń - zapalenia kości i szpiku, zapalenia wsierdzia lub protezy zastawki, bakteriemii lub posocznicy związanej z cewnikiem, zapalenia otrzewnej u pacjentów z trwałą ambulatoryjną dializą otrzewnową. U pacjentów z gorączką neutropeniczną może być przepisany w drugim etapie leczenia z niepowodzeniem rozpoczęcia leczenia. W szpitalach o wysokiej częstości występowania MRSA linezolid można uznać za środek empirycznej terapii ciężkich pacjentów (OIOM, zapalenie płuc przy wentylacji mechanicznej, hemodializie, oparzeniach).

Specjalne wskazania do wyznaczenia linezolidu jako sposobu leczenia etiotropowego to:

- zakażenia dowolnej lokalizacji spowodowanej przez MRSA;

- zakażenia wywołane enterokokami opornymi na ampicylinę;

- zakażenia oporne na wankomycynę wywołane przez E.faecium;

- ciężkie zakażenia wywołane przez S. pneumoniae, oporne na penicylinę i cefalosporyny trzeciej generacji, zwłaszcza zapalenie opon mózgowych i posocznicę.

Makrolidy bakteriobójcze

Makrolidy-azalidy - azytromycyna: najmniej toksyczny antybiotyk, aktywność przeciwko Gram-dodatnim ziarniakom i patogenom wewnątrzkomórkowym - chlamydia, mykoplazma, Campylobacter, Legionella.

Makrolidy ketrolidowe - erytromycyna-acistat: wysoka aktywność przeciwko enterokokom, w tym szpitalnym, opornym na wankomycynę szczepom, mykobakteriom, bakteroidom.

Makrolidy bakteriostatyczne: szerokie spektrum leków, długi okres półtrwania, można wprowadzić 1-2 p / dzień, szeroko stosowane w leczeniu toksoplazmozy i zapobieganiu zapaleniu opon mózgowo-rdzeniowych, aktywności przeciwko chlamydiom i legionelli.

I generacja - erytromycyna, oleandomycyna.

Generacja II - spiromycyna, roksytromycyna, midekamycyna, jozamycyna, dirytromycyna, klarytromycyna (klacid), cytazamina.

Ogólne właściwości makrolidów:

1. Głównie działanie bakteriostatyczne.

2. Aktywność przeciwko ziarniakom Gram-dodatnim (paciorkowce, gronkowce) i patogenom wewnątrzkomórkowym (mykoplazma, chlamydia, legionella).

3. Wysokie stężenia w tkankach (5–10–100 razy wyższe niż w osoczu).

4. Niska toksyczność.

5. Brak alergii krzyżowej z β-laktamami.