Jak leczyć odmiedniczkowe zapalenie nerek za pomocą farmakoterapii

Choroba taka jak odmiedniczkowe zapalenie nerek często występuje w praktyce nefrologicznej i urologicznej lekarzy. Według statystyk choroba występuje u 20% populacji różnych kategorii wiekowych. Leczenie odmiedniczkowego zapalenia nerek jest długim i żmudnym procesem, więc podczas diagnozowania tej choroby pacjenci muszą nie tylko przyjmować leki przez długi czas, ale także stosować dietę i rezygnować ze złych nawyków. Przygotowania do odmiedniczkowego zapalenia nerek pomogą nie tylko wyeliminować objawy choroby, ale także wpłyną na samą przyczynę jej rozwoju.

Odmiedniczkowe zapalenie nerek odnosi się do patologii zakaźnych przebiegu ostrego lub przewlekłego. Choroba może dotyczyć zarówno jednej, jak i obu nerek, wywołując bardzo poważne choroby. Rozwija się w wyniku przenikania patogenów patogennych do dolnych części układu moczowo-płciowego, które mnożą się wystarczająco szybko, przemieszczają się wzdłuż kanałów moczowo-płciowych, docierają do nerek, a następnie wywołują proces zapalny.

Zapalenie nerek jest zaliczane do grupy chorób układu moczowego, których leczenie powinno być prowadzone pod nadzorem lekarza i dopiero po wynikach diagnostyki laboratoryjnej i instrumentalnej.

Leczenie farmakologiczne odmiedniczkowego zapalenia nerek ma na celu tłumienie i niszczenie patogennych patogenów, dlatego środki przeciwbakteryjne i przeciwbakteryjne będą pierwszymi lekami do leczenia objawowego. Schemat leczenia odmiedniczkowego zapalenia nerek polega zawsze na przyjmowaniu kilku leków o różnym mechanizmie działania, które pomogą nie tylko powstrzymać agresywność bakterii chorobotwórczych, ale także poprawić funkcjonowanie nerek i całego układu moczowego. Aby skutecznie leczyć odmiedniczkowe zapalenie nerek, ważne jest nie tylko rozpoznanie choroby na czas, ale także zidentyfikowanie i wyeliminowanie jej głównej przyczyny.

Przyczyny i czynniki ryzyka

Choroba taka jak odmiedniczkowe zapalenie nerek rozwija się w wyniku przedostania się flory patogennej do układu moczowego. Najczęstszymi czynnikami zakaźnymi są mikroorganizmy jelitowe - Escherichia coli, enterokoki, proteas, gronkowce, paciorkowce i inne bakterie, które mogą utrzymywać się w organizmie przez długi czas, wykazywać swoją agresywność na tle wielu czynników lub przenikać do środowiska zewnętrznego.

U kobiet choroba jest diagnozowana znacznie częściej niż u mężczyzn. Powodem tego jest anatomiczna struktura układu moczowo-płciowego. Przyczyną rozwoju odmiedniczkowego zapalenia nerek mogą być następujące czynniki:

Przechłodzenie ciała.
Zmniejszona odporność.
Współistniejące choroby układu moczowo-płciowego.
Częsty stres, nerwowe przeciążenie.
Nieprzestrzeganie higieny osobistej.
Manipulacje ginekologiczne.
Cewnikowanie pęcherza moczowego.

W procesie rozwoju reakcji zapalnej w nerkach dochodzi do naruszenia odpływu moczu przez moczowód, co powoduje wzrost ciśnienia wewnątrzgałkowego, naruszenie przepływu krwi włośniczkowej i niedotlenienie tkanek. Takie patologiczne zmiany znacząco zakłócają pracę nerek, mogą mieć nieprzyjemne konsekwencje.

Odmiedniczkowe zapalenie nerek jest dość złożoną chorobą, więc wiele osób zastanawia się, czy można wyleczyć odmiedniczkowe zapalenie nerek?

Jak rozpoznać objawy odmiedniczkowego zapalenia nerek?

Pierwsze objawy odmiedniczkowego zapalenia nerek mogą pojawić się kilka godzin po kontakcie z patogenem lub po kilku dniach. Mogą być wymawiane lub wymazywane i bezpośrednio zależą od stopnia choroby, jej stadium i towarzyszących objawów pacjenta. Charakterystycznym objawem choroby jest ból w okolicy lędźwiowej, który można podawać z tyłu, podbrzusza. Z natury zespół bólu może mieć różną intensywność.

Kiedy pacjenci z odmiedniczkowym zapaleniem nerek skarżą się na następujące objawy:

Ból podczas oddawania moczu.
Obfite i częste oddawanie moczu.
Mętny mocz zmieszany z ropą lub krwią.
Leukocyty są podwyższone w badaniu krwi.
Zwiększenie temperatury ciała do 39 stopni.
Gorączka.
Nudności, chęć wymiotowania.

Choroba kliniczna, wyraźniejsza w ostrym okresie. W przewlekłej postaci choroby objawy są mniej wyraźne, a sama choroba może być zdiagnozowana przypadkowo po badaniu. W przypadku odmiedniczkowego zapalenia nerek lekarz przepisuje szereg badań, bada klinikę, a następnie wyznacza terapię medyczną.

Zasada leczenia farmakologicznego

Leczenie odmiedniczkowego zapalenia nerek u dorosłych, a także u dzieci, składa się z całego kompleksu środków terapeutycznych mających na celu zahamowanie zakażenia i rozprzestrzenienie go na inne części układu moczowego. Cechy terapii terapeutycznej zależą od wieku pacjenta, stopnia uszkodzenia struktur układu moczowo-płciowego.

Aby poradzić sobie z chorobą, lekarz przepisuje kilka leków, które pozwalają nie tylko wyeliminować chorobotwórczą florę, ale także przywrócić pracę nerek. Jak leczyć odmiedniczkowe zapalenie nerek i jak zapobiegać jego ewentualnym powikłaniom, określa lekarza prowadzącego po określeniu charakteru choroby.

Biorąc pod uwagę, że choroba ma charakter zakaźny, przed przepisaniem leczenia odmiedniczkowego zapalenia nerek ważne jest określenie szczepu patogenu, aby wybrać leki, na które patogen pozostał wrażliwy.

Jeśli charakter choroby nie jest jasny, lekarze przepisują środki przeciwdrobnoustrojowe, które mogą tłumić agresywną florę. Oprócz leków przeciwbakteryjnych pacjent przyjmuje inne leki, które mogą złagodzić ból, poprawić czynność nerek i zmniejszyć ryzyko zaostrzeń i powikłań.

Łączna terapia odmiedniczkowego zapalenia nerek często obejmuje następujące grupy leków:

antybiotyki;
moczopędny;
immunomodulatory;
leki przeciwhistaminowe;
środki przeciwskurczowe;
leki przeciwzapalne;
terapia witaminowa, immunoterapia;
leki ziołowe.

Głównymi procesami leczenia są antybiotyki, które mogą wyeliminować bakterie, zmniejszyć stan zapalny, a tym samym zatrzymać chorobę. Terapia antybakteryjna składa się z leków przeciwbakteryjnych. Ostry okres choroby zawsze wymaga przyjmowania leków przeciwzapalnych, przeciwbólowych i przeciwgorączkowych, które należy przyjmować od 3 do 7 dni. Poprawa funkcjonowania układu moczowego może powodować, że leki oparte na ziołach ziołowych, które są dobrze tolerowane, idealnie współdziałają z antybiotykami i innymi lekami o działaniu objawowym.

Ważnym miejscem w leczeniu odmiedniczkowego zapalenia nerek jest leczenie patogenetyczne, które ma na celu mechanizmy rozwoju samej choroby, przywrócenie ogólnego stanu zdrowia, zmniejszenie ryzyka powikłań po chorobie.

Statystyki pokazują, że około 20% osób cierpiących na odmiedniczkowe zapalenie nerek, choroba przybiera postać przewlekłą, która charakteryzuje się okresami remisji i zaostrzeń. W ostrym okresie lekarz zawsze przepisuje leki przeciwbakteryjne, a podczas remisji - leczenie zapobiegawcze, które zmniejszy częstość zaostrzeń.

Ostra postać odmiedniczkowego zapalenia nerek powinna być leczona w szpitalu, w którym choroba będzie stale monitorowana. Przy niewielkim zapaleniu, zadowalającym stanie pacjenta, proces leczenia można przeprowadzić w warunkach ambulatoryjnych. Leczenie domowe musi koniecznie obejmować zarówno przyjmowanie niektórych leków, jak i dietę i wszystkie zalecenia lekarza.

Zasadniczo leczenie odmiedniczkowego zapalenia nerek trwa co najmniej 2 tygodnie, więc jeśli po kilku dniach przyjmowania pacjenta stanie się o wiele lepiej, musisz przejść pełen cykl leczenia, co pomoże zmniejszyć ryzyko przewlekłej choroby.

Głównym czynnikiem w leczeniu odmiedniczkowego zapalenia nerek jest terapia antybakteryjna, ale wybór leku zależy od rodzaju patogenu, wieku pacjenta. Często lekarze stosują leki w celu leczenia objawów odmiedniczkowego zapalenia nerek o najwyższej możliwej skuteczności. Dlatego pacjenci muszą ściśle przestrzegać zalecanej dawki, kursu i częstotliwości przyjmowania.

Nitrofurany

Powszechną grupą leków stosowanych w leczeniu chorób nerek i układu moczowego są nitrofurany, które mają szerokie działanie przeciwbakteryjne przeciwko bakteriom Gram-dodatnim i Gram-ujemnym. Przyjmowanie takich leków może hamować agresywność gronkowców, paciorkowców, włośniczek, Escherichia coli i innych drobnoustrojów.

Przedstawiciele tej grupy:

Aktywne składniki takich leków szybko przenikają ognisko zapalenia, blokują i niszczą błony komórkowe patogenów chorobotwórczych, zatrzymując w ten sposób ich rozmnażanie. Zasadniczo leki te są przepisywane w leczeniu przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek. Typowymi przeciwwskazaniami do ich przyjęcia są dzieci w wieku do 3 miesięcy, okres ciąży, laktacja. Przebieg leczenia, dawka jest określana przez lekarza dla każdego pacjenta.

Fluorochinolony

Preparaty drugiej generacji o wyraźnym działaniu bakteriobójczym. Stosuje się je w zakażeniach układu moczowo-płciowego wywołanych przez pasożyty gram-dodatnie, beztlenowe i wewnątrzkomórkowe. Często stosowany w leczeniu chorób nerek, w tym odmiedniczkowego zapalenia nerek.

Norfloksacyna (Nolitsin).
Cyprofloksacyna (Ciprinol, Ciprolet).
Ofloksacyna.
Lomefloxacin (Lomfloks).

Przyjmowanie jakichkolwiek leków z grupy fluorochinolonów pozwala wpływać na komórki bakteryjne i zakłócać ich cykl życia. Najczęściej leki te są stosowane, gdy inne leki są nieskuteczne. Odbiór jakichkolwiek leków z tej grupy może przepisać tylko lekarz po określeniu patogennego patogenu.

Sulfanilamidy

Grupa leków stosowanych w leczeniu chorób układu moczowo-płciowego wywołanych przez bakterie chorobotwórcze. Sulfonamidy są często stosowane w połączeniu z nitrofuranami, co pozwala zwiększyć skuteczność i jakość leczenia.

Ta grupa obejmuje następujących przedstawicieli:

W ciągu ostatnich kilku lat w leczeniu odmiedniczkowego zapalenia nerek stosuje się je dość rzadko, ponieważ większość patogennych bakterii jest oporna na takie leki, więc ich stosowanie może nie przynieść pożądanego efektu terapeutycznego.

Pochodne kwasu fosfonowego

Jedynym lekiem z tej grupy jest Monural, który ma trwałe właściwości przeciwbakteryjne i pomaga szybko zneutralizować florę bakteryjną. Lek jest dobrze tolerowany i może być przepisywany dzieciom, a nawet kobietom w ciąży.

Podstawą leku Monural jest - fosfomycyna, która należy do antybiotyków o szerokim spektrum działania. Jak pokazuje praktyka, efekt po zażyciu tego leku może wystąpić w ciągu 1 do 2 dni. Lek można przyjmować tylko zgodnie z zaleceniami urologa lub nefrologa i dopiero po podjęciu decyzji o ostatecznej diagnozie.

Penicyliny lub cefalosporyny

Aby złagodzić objawy odmiedniczkowego zapalenia nerek, leczenie często obejmuje przyjmowanie leków z grupy penicylin lub cefalosporyn. Przyjmowanie takich leków pozwala tłumić i niszczyć chorobotwórczą florę.

Obejmują one:

Amoxiclav
Augmentin.
Amoksycyklina.
Cefazolina.
Ceftriakson.
Ems.

Leczenie preparatami z penicyliną lub cefalosporyną może trwać od 5 do 10 dni. Takie leki są wytwarzane w różnych postaciach uwalniania: tabletki, zawiesiny dla dzieci lub w ampułkach do podawania domięśniowego lub dożylnego. Penicyliny, jak również cefalosporyny, mogą powodować alergie, więc przed ich przyjęciem należy sprawdzić czułość.

Naturalne narkotyki

Szczególnie popularne są naturalne uroanteptydy z odmiedniczkowym zapaleniem nerek, które zawierają w swoim składzie zioła lecznicze. Takie leki są przepisywane w połączeniu z innymi lekami, w tym syntetycznymi antybiotykami. Preparaty oparte na ekstraktach roślin leczniczych mają wyraźne właściwości antyseptyczne, moczopędne.

Zaleta takich leków jest uważana za dobrze tolerowaną, bez skutków ubocznych, nawet przy długotrwałym stosowaniu. Uroseptics uważa się za nieskuteczne w przypadkach ropnego odmiedniczkowego zapalenia nerek. Leki z tej grupy są przepisywane do leczenia ambulatoryjnego lub zapobiegania chorobom nerek i dróg moczowych.

Inne leki do leczenia odmiedniczkowego zapalenia nerek

Oprócz głównych leków na odmiedniczkowe zapalenie nerek, leczenie obejmuje stosowanie terapii objawowej, która wyeliminuje te lub inne objawy choroby, poprawi ogólny stan pacjenta.

Niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ) - Ibuprofen, Nimesulid, Voltaren, Movalis i inne. Przyjmowanie tych leków pozwala na złagodzenie bólu, normalizację temperatury ciała, zmniejszenie procesu zapalnego.

Probiotyki - Linex, Laktovit, Ecoflor, Hilak forte. Stosowany w połączeniu z antybiotykami i środkami przeciwbakteryjnymi, chroni błonę śluzową jelit przed dysbiozą.

Diuretyki (diuretyki) - Lasix, Furagin. Stymuluj odpływ moczu z kanalików nerkowych, eliminując w ten sposób procesy zastoju, zmniejsz ryzyko powstawania kamieni w nerkach.

Skojarzona terapia odmiedniczkowego zapalenia nerek często obejmuje przyjmowanie leków stymulujących układ odpornościowy lub terapię witaminową.

Ważne jest, aby zrozumieć, że samoleczenie procesów zapalnych w układzie moczowym nie jest warte robienia. Tylko nefrolog lub urolog wie, jak leczyć odmiedniczkowe zapalenie nerek, aby wyeliminować wszelkie możliwe ryzyko powikłań. Wiadomo, że znacznie łatwiej jest zapobiegać rozwojowi odmiedniczkowego zapalenia nerek niż je leczyć, więc jeśli dana osoba czuwa nad swoim zdrowiem, składa wniosek o pomoc medyczną na czas, ryzyko jest zminimalizowane.

Odmiedniczkowe zapalenie nerek. Przyczyny, objawy, nowoczesna diagnoza i skuteczne leczenie choroby.

Witryna zawiera podstawowe informacje. Odpowiednia diagnoza i leczenie choroby są możliwe pod nadzorem sumiennego lekarza. Wszelkie leki mają przeciwwskazania. Wymagane konsultacje

Odmiedniczkowe zapalenie nerek jest ostrą lub przewlekłą chorobą nerek, która rozwija się w wyniku ekspozycji na nerki z pewnych przyczyn (czynników) prowadzących do zapalenia jednej z jej struktur, zwanej układem miedniczek nerkowych (struktura nerki, w której gromadzi się i wydziela mocz) i przylega do ta struktura, tkanka (miąższ), z późniejszym upośledzeniem funkcji zaatakowanej nerki.

Definicja „pyelonephritis” pochodzi od greckich słów (pyelos - przetłumaczone jako miednica i nerki - nerka). Zapalenie struktur nerek występuje z kolei lub w tym samym czasie, zależy od przyczyny rozwiniętego odmiedniczkowego zapalenia nerek, może być jednostronne lub obustronne. Ostre odmiedniczkowe zapalenie nerek pojawia się nagle, z ciężkimi objawami (ból w okolicy lędźwiowej, gorączka do 39 0 С, nudności, wymioty, zaburzenia oddawania moczu), po prawidłowym leczeniu w ciągu 10-20 dni pacjent w pełni wyzdrowieje.

Przewlekłe odmiedniczkowe zapalenie nerek, charakteryzujące się zaostrzeniami (najczęściej w zimnej porze roku) i remisjami (zmniejszającymi się objawami). Jego objawy są łagodne, najczęściej rozwijają się jako powikłanie ostrego odmiedniczkowego zapalenia nerek. Często przewlekłe odmiedniczkowe zapalenie nerek jest związane z każdą inną chorobą układu moczowego (przewlekłe zapalenie pęcherza moczowego, kamica moczowa, nieprawidłowości układu moczowego, gruczolak prostaty i inne).

Kobiety, zwłaszcza młode i w średnim wieku, chorują częściej niż mężczyźni, w przybliżeniu w stosunku 6: 1, wynika to z cech anatomicznych narządów płciowych, początku aktywności seksualnej i ciąży. Mężczyźni są bardziej narażeni na odmiedniczkowe zapalenie nerek u starszych pacjentów, co jest najczęściej związane z obecnością gruczolaka prostaty. Dzieci chorują również często we wczesnym wieku (do 5-7 lat), w porównaniu ze starszymi dziećmi, ze względu na niską odporność organizmu na różne infekcje.

Anatomia nerek

Nerka jest organem układu moczowego, który uczestniczy w usuwaniu nadmiaru wody z krwi i produktów wydzielanych przez tkanki organizmu, które powstają w wyniku metabolizmu (mocznik, kreatynina, leki, substancje toksyczne i inne). Nerki wydalają mocz z organizmu, później wzdłuż dróg moczowych (moczowody, pęcherz moczowy, cewka moczowa), są wydalane do środowiska.

Nerka jest sparowanym organem, w postaci fasoli, koloru ciemnobrązowego, zlokalizowanego w okolicy lędźwiowej, po bokach kręgosłupa.

Masa jednej nerki wynosi 120 - 200 g. Tkanka każdej nerki składa się z rdzenia (w postaci piramid) umieszczonego w środku i korowej znajdującej się na obrzeżu nerki. Wierzchołki piramid łączą się w 2-3 kawałki, tworząc brodawki nerkowe, które pokryte są formacjami w kształcie lejka (mały kielich nerkowy, średnio 8-9 sztuk), które z kolei łączą 2-3, tworząc duży kielich nerkowy (średnio 2-4 w jednej nerce). Następnie duże kielichy nerkowe przechodzą do jednej dużej miedniczki nerkowej (jamy w nerkach, w kształcie lejka), która z kolei przechodzi do następnego narządu układu moczowego, zwanego moczowodem. Od moczowodu, mocz dostaje się do pęcherza moczowego (zbiornik na mocz), a od niego przez cewkę moczową na zewnątrz.

Jak leczyć odmiedniczkowe zapalenie nerek

Czy możliwe jest wyleczenie odmiedniczkowego zapalenia nerek w domu i co można odzyskać? Odpowiedzi na te i wiele innych pytań dotyczą osób z zapaleniem nerek. Zdaniem ekspertów samoleczenie odmiedniczkowego zapalenia nerek w początkowych etapach może być bardzo skuteczne, ale należy zachować szczególną ostrożność. Po przeczytaniu tego artykułu otrzymasz ogólne informacje na temat metod leczenia choroby i dowiedz się, w jakich przypadkach możesz potrzebować pilnego leczenia w celu uzyskania pomocy medycznej.

Przyczyny choroby

Pierwszą rzeczą, na którą należy zwrócić uwagę, rozpoczynając walkę z chorobą - jest etiologia. Pyelonephritis rozwija się, gdy mieszana infekcja lub mikroorganizmy patogenne (takie jak E. coli, wszelkiego rodzaju ziarniaki itp.) Dostają się do ludzkiej krwi. Zanim nauczysz się leczyć odmiedniczkowe zapalenie nerek, sprawdź listę czynników związanych z zakażeniem:

przewlekłe stany przepracowania / osłabienia / stresu;
zmniejszona odporność;
brak witamin;
przejście moczu;
kamica moczowa;
obrzęk nerek;
zwężenie moczowodów.

Jak leczyć odmiedniczkowe zapalenie nerek u dorosłych

Wiadomo, że leczenie odmiedniczkowego zapalenia nerek u dojrzałych kobiet i mężczyzn jest złożonym zestawem środków leczniczych mających na celu normalizację stanu nerek. Program zwalczania choroby obejmuje stosowanie leków i procedur mających na celu wyeliminowanie ognisk zapalenia. Cechy leczenia nerek zależą od wieku, ogólnego stanu zdrowia i aktualnej postaci choroby.

Terapia dietetyczna

Pierwszą rzeczą, którą powinieneś zadbać, jest dieta, ponieważ organizm otrzymuje wszystkie składniki odżywcze wraz z pokarmem. Przy wyborze diety należy wziąć pod uwagę charakter choroby i indywidualne cechy pacjenta. Jeśli mówimy o ostrym odmiedniczkowym zapaleniu nerek, następujące produkty należy wykluczyć z diety:

przekąski, konserwy, wędliny, ogórki;
gorące przyprawy / przyprawy;
kawa;
rosół z bulionem;
rośliny strączkowe;
ciasta / kremy;
grzyby;
woda gazowana;
napoje alkoholowe.

Do jedzenia zalecane są produkty naturalnie nieszkodliwe, normalizujące równowagę substancji w organizmie i uzupełniające wewnętrzne mechanizmy obronne:

produkty mleczne;
owoce bogate w potas (suszone morele, suszone morele, rodzynki);
biały chleb (bez soli);
masło (z umiarem);
gotowane i starte warzywa;
kaszki;
cukier

Aby zmniejszyć poziom intoksykacji, zaleca się pić:

wywar ziołowy;
napoje owocowe / napoje owocowe / galaretki / soki;
herbaty (zielona, słaba czerń);
mineralna woda sodowa bez gazu.

W procesie leczenia przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek lista produktów do wykluczenia pozostaje niezmieniona. Podstawą diety są następujące produkty:

chude odmiany ryb / mięsa / drobiu (mięso mielone lub gotowane mięso);
zupy wegetariańskie i mleczne (owoce / warzywa);
nabiał i produkty mleczne;
produkty mączne;
jaja kurze;
makaron (dobrze ugotowany);
zboża;
puddingi;
surowe / gotowane warzywa (z wyjątkiem rzodkiewki, kalafiora, czosnku i cebuli);
owoce i jagody wszelkiego rodzaju;
melony i tykwy;
dżem, miód, cukier i inne nieszkodliwe słodycze.

Niuanse diety w odmiedniczkowym zapaleniu nerek (choroba nerek) muszą być uzgodnione z lekarzem, w przeciwnym razie mogą wystąpić zaburzenia trawienia. Produkty zalecane do wykluczenia z diety będą musiały zostać zapomniane, dopóki nerki nie zostaną całkowicie wyleczone, w przeciwnym razie skuteczność środków terapeutycznych znacznie się zmniejszy. Im szybciej pacjent zapewni równowagę substancji w organizmie, tym mniejsze prawdopodobieństwo odmiedniczkowego zapalenia nerek.

Farmakoterapia

Leczenie ostrej postaci odmiedniczkowego zapalenia nerek za pomocą leków ma na celu szybkie wyeliminowanie ognisk zapalenia w nerkach i zapobieganie wzmocnieniu choroby. Średni czas trwania kursu wynosi 12-16 dni. Ogólny kompleks środków terapeutycznych opiera się na następujących zasadach:

eliminacja czynników stymulujących infekcję nerek;
antybiotykoterapia po pobraniu próbek do siewu;
wzmocnienie układu odpornościowego, aby zapobiec nawrotom w przyszłości;
leczenie patogenne / objawowe.

Aby złagodzić stan pacjenta z rozpoznaniem ostrego odmiedniczkowego zapalenia nerek, przepisywane są leki przeciwskurczowe (Drotaverine, No-Spa, Spasmalgon). W trakcie bezpośredniego leczenia zapalenia nerek specjaliści przeprowadzają serię badań laboratoryjnych i zalecają kompleksowe leczenie lekami z kilku grup farmakologicznych:

Antybiotyki: cefaleksyna, cefaklor, amikacyna, gentamycyna. Wysoce skuteczne, ale jednocześnie nisko toksyczne leki przeciwbakteryjne do leczenia ostrych postaci odmiedniczkowego zapalenia nerek. W zależności od formy uwalniania są stosowane doustnie i dożylnie.
Niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ): Nimesulid, Voltaren, Movalis. Ostremu odmiedniczkowemu zapaleniu często towarzyszy gorączka. Tabletki NIP są przepisywane w celu obniżenia temperatury ciała i zablokowania procesów zapalnych w nerkach podczas leczenia tej choroby.
Probiotyki: Ecoflor, Trilakt, Bifidum BAG. Leki te przepisuje się w celu przywrócenia mikroflory jelitowej dotkniętej leczeniem ostrego odmiedniczkowego zapalenia nerek antybiotykami. Probiotyki zawierają korzystne mikroorganizmy, które zmniejszają poziom zatrucia i usuwają toksyny.
Anticoagulable: „Dipyridamolm”, „Heparin”, „Troxevasin”. Leki w tej kategorii normalizują przepływ krwi w nerkach, co znacznie zwiększa skuteczność leczenia.

Leczenie przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek wymaga długiego metodycznego podejścia. Po badaniu lekarze przepisują długotrwałe leczenie lekami z następujących grup farmakologicznych:

Penicyliny: karbenicylina, azocylina, amoksycylina. Są one przepisywane w leczeniu przewlekłych postaci odmiedniczkowego zapalenia nerek (choroby nerek) z minimalnym poziomem nietoksyczności.
Fluorochinole: „Ofloksacyna”, „Cyprofloksacyna”, „Lewoflonsacyna”. Wyznaczony w formie zastrzyków. Potężne działanie antybakteryjne tych leków znacznie zwiększa skuteczność walki z odmiedniczkowym zapaleniem nerek (choroba nerek).
Cefalosporyny 2, 3 pokolenia: Cefaklor, Cefaleksyna. Nisko toksyczne leki do zwalczania procesów zapalnych. Aktywne składniki tych cefalosporyn niszczą ściany komórkowe bakterii wywołujących odmiedniczkowe zapalenie nerek (choroby nerek) i zabijają je, przywracając normalne funkcjonowanie systemu kanalikowego.
Nitrofurany: „Furagin”, „Furazolidon”, „Furadonin”. Skuteczne w zwalczaniu przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek, jednak ze względu na wysoki stopień toksyczności, są one przepisywane w najbardziej ekstremalnych przypadkach choroby nerek.
Oksachinoliny: „Nitroksolina”, „5-Nok”. Leki w tej kategorii są dobrze tolerowane przez organizm, ale ich skuteczność w leczeniu przewlekłej postaci odmiedniczkowego zapalenia nerek (choroby nerek) znacznie się pogorszyła z powodu zmniejszenia wrażliwości drobnoustrojów na bakterie.

Interwencja chirurgiczna

Leczenie operacyjne odmiedniczkowego zapalenia nerek jest zalecane w najbardziej ekstremalnych przypadkach, gdy procesy zapalne wpływające na wewnętrzne tkanki nerek nie reagują na antybiotyki i preparaty NIP. Interwencja chirurgiczna jest prowadzona w celu zapobiegania stwardnieniu nerek i ropniakowi. Rozpoczęte stadia odmiedniczkowego zapalenia nerek prowadzą do jednostronnego marszczenia nerek.

Aby zapobiec dalszemu zapaleniu układu moczowego, przepisuje się nefrektomię - operację usunięcia nerki (w znieczuleniu ogólnym pacjent otwiera przestrzeń zaotrzewnową i odcina zaatakowany narząd). W rzadkich przypadkach, gdy obserwuje się zniszczenie jednej z połówek podwójnej nerki, chirurdzy uciekają się do resekcji. Operacja ta polega na usunięciu części tkanki nerki dotkniętej ropnymi procesami zapalnymi.

Środki ludowe do leczenia domowego

Tradycyjne metody radzenia sobie z odmiedniczkowym zapaleniem nerek (choroba nerek) implikują stosowanie narkotyków w szpitalu, ale tak naprawdę nie ma sposobu, aby obejść się bez lekarzy. Koneserzy domowych receptur twierdzą: na wczesnym etapie skuteczne leczenie odmiedniczkowego zapalenia nerek środkami domowymi w domu jest całkiem możliwe. Zapisz własne przepisy babci, aby być gotowym, jeśli istnieje zagrożenie zapaleniem nerek:

Propolis z masłem. Rozpuść 60-70 gramów masła, dodaj 15 gramów propolisu i wymieszaj. Użyj powstałej zawiesiny 5-7 gramów w odstępach 7-8 godzin.
Galaretka owsiana. Doskonały środek do leczenia ostrych i przewlekłych postaci odmiedniczkowego zapalenia nerek (choroby nerek). Gotuj 170 g owsa w litrze mleka. Konieczne jest gotowanie przez długi czas, aż połowa cieczy wyparuje. Ochłodzić powstałą galaretkę i wypić ją w odstępach 5-6 godzin. Po 2-3 tygodniach choroba nerek ustąpi.
Opatrunek solny. Wlej 230 gramów soli na gruby duży ręcznik i zanurz go w wodzie. Przed snem zawiąż swoje dolne plecy i idź spać. Wykonując tę procedurę co noc, możesz zmniejszyć nasilenie odmiedniczkowego zapalenia nerek (choroby nerek) w czasie krótszym niż dwa tygodnie.

Fitoterapia

Aby poprawić skuteczność leczenia farmakologicznego zapalenia nerek, pomoże naturalne herbaty ziołowe. Naturalne składniki pomagają normalizować równowagę substancji i oczyszczają organizm z toksyn. Oficjalna medycyna uznaje większość istniejących zabiegów ziołowych. Rosół ludowy zapewnia szereg korzystnych efektów:

uroseptichesky;
moczopędny;
detoksykacja;
tonik.

Lekarz rodzinny

Leczenie przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek (bardzo szczegółowy i zrozumiały artykuł, wiele dobrych zaleceń)

Okorokov A.N.
Leczenie chorób narządów wewnętrznych:
Praktyczny przewodnik. Tom 2.
Mińsk - 1997.

Leczenie przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek

Przewlekłe odmiedniczkowe zapalenie nerek jest przewlekłym niespecyficznym procesem infekcyjno-zapalnym z dominującym i początkowym uszkodzeniem tkanki śródmiąższowej, układu miedniczek nerkowych i kanalików nerkowych, z następczym zajęciem kłębuszków nerkowych i naczyń nerkowych.

1. Tryb

Schemat pacjenta zależy od ciężkości stanu, fazy choroby (zaostrzenie lub remisja), cech klinicznych, obecności lub braku zatrucia, powikłań przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek, stopnia CRF.

Wskazania do hospitalizacji pacjenta to:

ciężkie zaostrzenie choroby;
rozwój trudnego do skorygowania nadciśnienia tętniczego;
postęp CRF;
naruszenie urodynamiki, wymagające przywrócenia przepływu moczu;
wyjaśnienie stanu funkcjonalnego nerek;
o opracowanie rozwiązania eksperckiego.

W każdej fazie choroby pacjenci nie powinni być poddawani chłodzeniu, wykluczone są również znaczne obciążenia fizyczne.
Z utajonym przebiegiem przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek z normalnym poziomem ciśnienia krwi lub łagodnym nadciśnieniem, a także zachowaną czynnością nerek, ograniczenia trybu nie są wymagane.
W przypadku zaostrzeń choroby schemat jest ograniczony, a pacjenci z wysokim stopniem aktywności i gorączką otrzymują odpoczynek w łóżku. Pozwolono mi odwiedzić jadalnię i toaletę. U pacjentów z wysokim nadciśnieniem tętniczym, niewydolnością nerek wskazane jest ograniczenie aktywności ruchowej.
Wraz z eliminacją zaostrzeń, zanikiem objawów zatrucia, normalizacją ciśnienia krwi, zmniejszeniem lub zanikiem objawów przewlekłej choroby nerek, reżim pacjenta ulega rozszerzeniu.
Cały okres leczenia zaostrzenia przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek do pełnego rozwinięcia reżimu trwa około 4-6 tygodni (S. I. Ryabov, 1982).

2. Żywienie medyczne

Dieta pacjentów z przewlekłym odmiedniczkowym zapaleniem nerek bez nadciśnienia tętniczego, obrzęku i PChN niewiele różni się od normalnej diety, tj. zalecana żywność o wysokiej zawartości białek, tłuszczów, węglowodanów, witamin. Dieta mleczno-warzywna spełnia te wymagania, dozwolone jest również mięso i gotowane ryby. W dziennej racji żywnościowej należy podać potrawy z warzyw (ziemniaki, marchew, kapusta, buraki) oraz owoce bogate w potas i witaminy C, P, grupy B (jabłka, śliwki, morele, rodzynki, figi itp.), Mleko, produkty mleczne ( twarożek, ser, kefir, śmietana, kwaśne mleko, śmietana), jajka (gotowane, gotowane na miękko, jajecznica). Dzienna wartość energetyczna diety wynosi 2000-2500 kcal. Podczas całego okresu choroby spożycie pikantnych potraw i przypraw jest ograniczone.

W przypadku braku przeciwwskazań pacjentowi zaleca się spożywanie do 2-3 litrów płynu dziennie w postaci wód mineralnych, napojów wzbogaconych, soków, napojów owocowych, kompotów, galaretki. Sok żurawinowy lub napój owocowy jest szczególnie przydatny, ponieważ ma działanie antyseptyczne na nerki i drogi moczowe.

Wymuszona diureza przyczynia się do złagodzenia procesu zapalnego. Ograniczenie płynów jest konieczne tylko wtedy, gdy zaostrzeniu choroby towarzyszy naruszenie odpływu moczu lub nadciśnienia tętniczego.

W okresie zaostrzenia przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek stosowanie soli kuchennej jest ograniczone do 5-8 g dziennie, aw przypadku naruszenia odpływu moczu i nadciśnienia tętniczego - do 4 g dziennie. Poza zaostrzeniem, przy normalnym ciśnieniu krwi, dozwolona jest praktycznie optymalna ilość soli kuchennej - 12-15 g dziennie.

We wszystkich postaciach i na każdym etapie przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek zaleca się włączenie do diety arbuzów, melonów i dyni, które są moczopędne i pomagają oczyścić drogi moczowe z zarazków, śluzu i małych kamieni.

Wraz z rozwojem CRF, ilość białka w diecie jest zmniejszona, z hiperazotemią, przepisywana jest dieta niskobiałkowa, z pokarmami zawierającymi potas z hiperkaliemią (szczegóły, patrz „Leczenie przewlekłej niewydolności nerek”).

W przewlekłym odmiedniczkowym zapaleniu nerek wskazane jest przepisywanie przez 2-3 dni głównie żywności zakwaszającej (chleb, produkty mączne, mięso, jaja), a następnie na 2-3 dni dietę alkalizującą (warzywa, owoce, mleko). Zmienia to pH moczu, śródmiąższowej nerki i stwarza niekorzystne warunki dla mikroorganizmów.

3. Leczenie etiologiczne

Leczenie etiologiczne obejmuje eliminację przyczyn upośledzenia przepływu moczu lub krążenia nerkowego, zwłaszcza żylnego, a także terapii przeciwinfekcyjnej.

Odzyskiwanie odpływu moczu uzyskuje się za pomocą interwencji chirurgicznych (usunięcie gruczolaka prostaty, kamieni nerkowych i zakażeń dróg moczowych, nefropeksja w przypadku nefroptozy, plastyka cewki moczowej lub odcinka miedniczkowo-moczowodowego itp.), Tj. Odzyskanie moczu jest niezbędne dla tak zwanego wtórnego odmiedniczkowego zapalenia nerek. Bez przywrócenia moczu przywróconego w wystarczającym stopniu, zastosowanie terapii przeciwzakaźnej nie daje trwałej i przedłużonej remisji choroby.

Leczenie przeciwzakaźne przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek jest ważnym wydarzeniem zarówno dla wtórnego, jak i pierwotnego wariantu choroby (niezwiązanego z upośledzonym wypływem moczu przez drogi moczowe). Wybór leków jest dokonywany z uwzględnieniem rodzaju patogenu i jego wrażliwości na antybiotyki, skuteczności poprzednich kursów leczenia, nefrotoksyczności leków, stanu czynności nerek, ciężkości przewlekłej niewydolności nerek, wpływu reakcji moczu na aktywność leków.

Przewlekłe odmiedniczkowe zapalenie nerek jest spowodowane przez najbardziej zróżnicowaną florę. Najczęstszym patogenem jest Escherichia coli, ponadto choroba może być wywołana przez enterokoki, wulgarne Proteus, Staphylococcus, Streptococcus, Pseudomonas bacillus, Mycoplasma, rzadziej przez grzyby, wirusy.

Często przewlekłe odmiedniczkowe zapalenie nerek jest spowodowane przez związki drobnoustrojów. W niektórych przypadkach choroba jest wywoływana przez formy L bakterii, tj. transformowane mikroorganizmy z utratą ściany komórkowej. Forma L jest adaptacyjną postacią mikroorganizmów w odpowiedzi na środki chemioterapeutyczne. Bezskorupowe formy L są niedostępne dla najczęściej stosowanych środków przeciwbakteryjnych, ale zachowują wszystkie właściwości toksyczno-alergiczne i są w stanie wspierać proces zapalny (żadne konwencjonalne metody nie wykrywają bakterii).

W leczeniu przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek stosowano różne leki przeciwinfekcyjne - uroantiseptyki.

Główne czynniki powodujące odmiedniczkowe zapalenie nerek są wrażliwe na następujące środki antyseptyczne.
E. coli: lewomycetyna, ampicylina, cefalosporyny, karbenicylina, gentamycyna, tetracykliny, kwas nalidyksowy, związki nitrofuranu, sulfonamidy, fosfacyna, nolityna, palin są bardzo skuteczne.
Enterobacter: lewomycetyna, gentamycyna, palin są bardzo skuteczne; tetracykliny, cefalosporyny, nitrofurany, kwas nalidyksowy są umiarkowanie skuteczne.
Proteus: ampicylina, gentamycyna, karbenicylina, nolitsin, palin są bardzo skuteczne; Lewomycetyna, cefalosporyny, kwas nalidyksowy, nitrofurany, sulfonamidy są umiarkowanie skuteczne.
Pseudomonas aeruginosa: gentamycyna, karbenicylina jest wysoce skuteczna.
Enterococcus: Ampicylina jest wysoce skuteczna; Karbenicylina, gentamycyna, tetracykliny, nitrofurany są umiarkowanie skuteczne.
Staphylococcus aureus (nie tworzą penicylinazy): wysoce skuteczna penicylina, ampicylina, cefalosporyny, gentamycyna; Karbenicylina, nitrofurany, sulfonamidy są umiarkowanie skuteczne.
Staphylococcus aureus (tworzący penicylinazę): oksacylina, metycylina, cefalosporyny, gentamycyna są wysoce skuteczne; tetracykliny i nitrofurany są umiarkowanie skuteczne.
Streptococcus: wysoce skuteczna penicylina, karbenicylina, cefalosporyny; ampicylina, tetracykliny, gentamycyna, sulfonamidy, nitrofurany są umiarkowanie skuteczne.
Zakażenie mykoplazmą: tetracykliny, erytromycyna są bardzo skuteczne.

Aktywne leczenie uro-antyseptykami musi rozpoczynać się od pierwszych dni zaostrzenia i trwać do momentu wyeliminowania wszystkich objawów procesu zapalnego. Następnie konieczne jest przepisanie leczenia przeciw nawrotom.

Podstawowe zasady przepisywania antybiotykoterapii to:
1. Zgodność środka przeciwbakteryjnego i wrażliwości mikroflory moczu na niego.
2. Dawkowanie leku powinno być dokonywane z uwzględnieniem stanu czynności nerek, stopnia ESRI.
3. Należy rozważyć działanie nefrotoksyczne antybiotyków i innych środków antyseptycznych i należy przepisywać najmniej nefrotoksyczne.
4. W przypadku braku efektu terapeutycznego w ciągu 2-3 dni od rozpoczęcia leczenia, lek należy zmienić.
5. Przy wysokim stopniu aktywności procesu zapalnego, ciężkim zatruciu, ciężkim przebiegu choroby, nieskuteczności monoterapii, konieczne jest połączenie środków antyseptycznych urano.
6. Konieczne jest dążenie do reakcji moczu, najbardziej korzystnej dla działania środków przeciwbakteryjnych.

Następujące środki przeciwbakteryjne są stosowane w leczeniu przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek: antybiotyki (tabela 1), leki sulfonamidy, związki nitrofuranu, fluorochinolony, nitroksolina, nevigramon, gramuryna, palin.

3.1. Antybiotyki

3.1.1. Preparaty penicylinowe
Jeśli etiologia przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek nie jest znana (patogen nie jest zidentyfikowany), lepiej jest wybrać penicyliny o rozszerzonym spektrum aktywności (ampicylina, amoksycylina) z leków z grupy penicylin. Leki te aktywnie wpływają na florę Gram-ujemną, większość drobnoustrojów gram-dodatnich, ale gronkowce wytwarzające penicylinazę, nie są na nie wrażliwe. W tym przypadku muszą być połączone z oksacyliną (ampiox) lub stosować wysoce skuteczne kombinacje ampicyliny z inhibitorami beta-laktamazy (penicylinazy): unazyną (ampicylina + sulbaktam) lub augmentiną (amoksycylina + klawulanian). Karbenicylina i azklocylina wykazują wyraźną aktywność przeciw szkodnikom.

3.1.2. Narkotyki grupują cefalosporyny
Cefalosporyny są bardzo aktywne, mają silne działanie bakteriobójcze, mają szerokie spektrum działania przeciwbakteryjnego (aktywnie wpływają na florę Gram-dodatnią i Gram-ujemną), ale mają niewielki lub żaden wpływ na enterokoki. Tylko ceftazydym (fortum) i cefoperazon (cefobid) mają aktywny wpływ na szwy cefalosporyn w pseudomonas.

3.1.3. Karbapenemy
Karbapenemy mają szerokie spektrum działania (flora Gram-dodatnia i Gram-ujemna, w tym Pseudomonas aeruginosa i gronkowce, wytwarzające penicylinazę - beta-laktamazę).
Podczas leczenia odmiedniczkowego zapalenia nerek z leków z tej grupy stosuje się imipineum, ale zawsze w połączeniu z cilastatyną, ponieważ cylastatyna jest inhibitorem dehydropeptydazy i hamuje inaktywację nerek imipinem.
Imipineum jest rezerwą antybiotykową i jest wskazana w przypadku ciężkich zakażeń wywołanych przez wiele opornych szczepów mikroorganizmów, a także w przypadku zakażeń mieszanych.

3.1.5. Preparaty aminoglikozydowe
Aminoglikozydy mają silne i szybsze działanie bakteriobójcze niż antybiotyki beta-laktamowe, mają szerokie spektrum działania przeciwbakteryjnego (Gram-dodatnia, Gram-ujemna flora, Bacillus ropa niebieska). Należy pamiętać o możliwym nefrotoksycznym działaniu aminoglikozydów.

3.1.6. Preparaty linozaminy
Linozoaminy (linkomycyna, klindamycyna) mają działanie bakteriostatyczne, mają raczej wąskie spektrum aktywności (ziarniaki Gram-dodatnie - paciorkowce, gronkowce, w tym wytwarzające penicylinazę; beztlenowce nie tworzące przetrwalników). Linozoaminy nie są aktywne wobec enterokoków i flory Gram-ujemnej. Oporność mikroflory, zwłaszcza gronkowców, szybko rozwija się w kierunku linozoamin. W ciężkim przewlekłym odmiedniczkowym zapaleniu nerek linozoaminy należy łączyć z aminoglikozydami (gentamycyna) lub z innymi antybiotykami działającymi na bakterie Gram-ujemne.

3.1.7. Lewomycetyna
Lewomycetyna - antybiotyk bakteriostatyczny, aktywny wobec bakterii Gram-dodatnich, Gram-ujemnych, tlenowych, beztlenowych, mykoplazmy, chlamydii. Pseudomonas aeruginosa jest odporny na chloramfenikol.

3.1.8. Fosfomycyna
Fosfomycyna - antybiotyk bakteriobójczy o szerokim spektrum działania (działa na drobnoustroje Gram-dodatnie i Gram-ujemne, jest również skuteczna przeciwko patogenom opornym na inne antybiotyki). Lek jest wydalany w postaci niezmienionej z moczem, dlatego jest bardzo skuteczny w odmiedniczkowym zapaleniu nerek i jest nawet uważany za lek rezerwowy dla tej choroby.

3.1.9. Uwzględnienie reakcji moczu
W powołaniu antybiotyków na odmiedniczkowe zapalenie nerek należy rozważyć reakcję moczu.
Z kwaśną reakcją moczu, działanie następujących antybiotyków jest wzmocnione:
- penicylina i jej leki półsyntetyczne;
- tetracykliny;
- novobiocina.
Gdy alkaliczny mocz zwiększa działanie następujących antybiotyków:
- erytromycyna;
- oleandomycyna;
- linkomycyna, dalacyna;
- aminoglikozydy.
Leki, których działanie nie zależy od środowiska reakcji:
- chloramfenikol;
- ristomycyna;
- wankomycyna.

3.2. Sulfanilamidy

Sulfonamidy w leczeniu pacjentów z przewlekłym odmiedniczkowym zapaleniem nerek są stosowane rzadziej niż antybiotyki. Mają właściwości bakteriostatyczne, działają na ziarniaki Gram-dodatnie i Gram-ujemne, Gram-ujemne „pałeczki” (Escherichia coli), chlamydie. Jednak enterokoki, Pseudomonas aeruginosa, beztlenowce nie są wrażliwe na sulfonamidy. Wpływ sulfonamidów wzrasta wraz z moczem zasadowym.

Urosulfan - podaje się 1 g 4-6 razy dziennie, podczas gdy w moczu powstaje wysokie stężenie leku.

Połączone preparaty sulfonamidów z trimetoprimem - charakteryzują się synergizmem, wyraźnym działaniem bakteriobójczym i szerokim spektrum aktywności (Gram-dodatnia flora - paciorkowce, gronkowce, w tym wytwarzająca penicylinę; flora gram-ujemna - bakterie, chlamydia, mykoplazma). Leki nie działają na pałeczki pseudomonas i beztlenowce.
Bactrim (Biseptol) - połączenie 5 części sulfametoksazolu i 1 części trimetoprimu. Jest podawany doustnie w tabletkach 0,48 g przy 5-6 mg / kg dziennie (w 2 dawkach); dożylnie w ampułkach 5 ml (0,4 g sulfametoksazolu i 0,08 g trimetoprimu) w izotonicznym roztworze chlorku sodu 2 razy dziennie.
Groseptol (0,4 g sulfamerazolu i 0,08 g trimetoprimu w 1 tabletce) podaje się doustnie 2 razy dziennie w średniej dawce 5-6 mg / kg dziennie.
Lidaprim to preparat złożony zawierający sulfametrol i trimetoprim.

Te sulfonamidy dobrze rozpuszczają się w moczu, prawie nie wypadają w postaci kryształów w drogach moczowych, ale nadal zaleca się picie każdej dawki leku wodą sodową. W trakcie leczenia konieczne jest również kontrolowanie liczby leukocytów we krwi, ponieważ możliwy jest rozwój leukopenii.

3.3. Chinolony

Chinolony są oparte na 4-chinolonie i są podzielone na dwa pokolenia:
I pokolenie:
- kwas nalidyksowy (nevigramone);
- kwas oksolinowy (gramuryna);
- pipemidovy acid (palin).
II generacji (fluorochinolony):
- cyprofloksacyna (cyprobay);
- Ofloksacyna (Tarvid);
- pefloksacyna (abaktalna);
- norfloksacyna (nolitsin);
- lomefloxacin (maksakvin);
- enoksacyna (penetreks).

3.3.1. Chinolony I generacji
Kwas nalidyksowy (Nevigramone, Negram) - lek jest skuteczny w zakażeniach dróg moczowych wywołanych przez bakterie Gram-ujemne, z wyjątkiem Pseudomonas aeruginosa. Jest nieskuteczny wobec bakterii Gram-dodatnich (gronkowców, paciorkowców) i beztlenowców. Działa bakteriostatycznie i bakteriobójczo. Podczas przyjmowania leku wewnątrz tworzy wysokie stężenie w moczu.
W przypadku zasadowego moczu zwiększa się przeciwbakteryjne działanie kwasu nalidyksowego.
Dostępny w kapsułkach i tabletkach 0,5 g. Jest podawany doustnie w 1-2 tabletkach 4 razy dziennie przez co najmniej 7 dni. Przy długotrwałym leczeniu, stosuj 0,5 g 4 razy dziennie.
Możliwe działania niepożądane leku: nudności, wymioty, ból głowy, zawroty głowy, reakcje alergiczne (zapalenie skóry, gorączka, eozynofilia), zwiększona wrażliwość skóry na światło słoneczne (fotodermatoza).
Przeciwwskazania do stosowania Nevigrammon: nieprawidłowa czynność wątroby, niewydolność nerek.
Kwas nalidyksowy nie powinien być podawany jednocześnie z nitrofuranami, ponieważ zmniejsza to działanie przeciwbakteryjne.

Kwas oksolinowy (gramurina) - w spektrum przeciwbakteryjnym gramuryny jest zbliżony do kwasu nalidyksowego, jest skuteczny przeciwko bakteriom Gram-ujemnym (Escherichia coli, Proteus), Staphylococcus aureus.
Dostępne w tabletkach 0,25 g. Przypisane do 2 tabletek 3 razy dziennie po posiłkach przez co najmniej 7-10 dni (do 2-4 tygodni).
Skutki uboczne są takie same jak w leczeniu Nevigrammon.

Kwas pipemidowy (palin) - jest skuteczny wobec flory gram-ujemnej, a także pseudomonas, gronkowców.
Dostępne w kapsułkach 0,2 gi tabletkach 0,4 g. Wyznaczane 0,4 g 2 razy dziennie przez 10 dni lub dłużej.
Tolerancja leku jest dobra, czasem nudności, reakcje alergiczne skóry.

3.3.2. Chinolony II generacji (fluorochinolony)
Fluorochinolony są nową klasą syntetycznych środków przeciwbakteryjnych o szerokim spektrum działania. Fluorochinolony mają szerokie spektrum działania, są aktywne wobec flory gram-ujemnej (Escherichia coli, enterobacter, Pseudomonas aeruginosa), bakterii gram-dodatnich (gronkowce, paciorkowce), legionelli, mykoplazmy. Jednak enterokoki, chlamydie i większość beztlenowców są na nie niewrażliwe. Fluorochinolony dobrze wnikają do różnych narządów i tkanek: płuca, nerki, kości, prostaty mają długi okres półtrwania, więc można je stosować 1-2 razy dziennie.
Działania niepożądane (reakcje alergiczne, zaburzenia dyspeptyczne, dysbioza, pobudzenie) są dość rzadkie.

Cyprofloksacyna (Cyprobay) jest „złotym standardem” wśród fluorochinolonów, ponieważ jest silniejsza niż przeciwbakteryjne działanie wielu antybiotyków.
Dostępny w tabletkach 0,25 i 0,5 gi fiolkach z roztworem do infuzji zawierającym 0,2 g cyprobialu. Przydzielony do środka, niezależnie od przyjmowania pokarmu 0,25-0,5 g, 2 razy dziennie, z bardzo poważnym zaostrzeniem odmiedniczkowego zapalenia nerek, lek podaje się najpierw dożylnie, 0,2 g 2 razy dziennie, a następnie kontynuuje się podawanie doustne.

Ofloksacyna (Tarvid) - dostępna w postaci tabletek 0,1 gi 0,2 g oraz fiolek do podawania dożylnego 0,2 g.
Najczęściej ofloksacyna jest podawana doustnie 0,2 g 2 razy dziennie, w przypadku bardzo poważnych zakażeń lek podaje się najpierw dożylnie w dawce 0,2 g 2 razy dziennie, a następnie przenosi się do podawania doustnego.

Pefloxacin (abactal) - dostępny w tabletkach 0,4 gi 5 ml ampułek zawierających 400 mg leku. Przypisany w ciągu 0,2 g 2 razy dziennie podczas posiłków, w przypadku poważnego stanu chorobowego, 400 mg wprowadza się dożylnie w 250 ml 5% roztworu glukozy (abakalu nie można rozpuścić w roztworach soli) rano i wieczorem, a następnie przenieść do spożycia.

Norfloksacyna (Nolitsin) jest wytwarzana w tabletkach 0,4 g, podawanych doustnie w dawce 0,2-0,4 g 2 razy dziennie, w ostrych zakażeniach dróg moczowych przez 7-10 dni, w przypadku przewlekłych i nawracających zakażeń - do 3 miesięcy.

Lomefloxacin (maksakvin) - produkowany w tabletkach 0,4 g, podawany doustnie 400 mg 1 raz dziennie przez 7-10 dni, w ciężkich przypadkach można stosować dłużej (do 2-3 miesięcy).

Enoxacin (Penetrex) - dostępny w tabletkach 0,2 i 0,4 g, podawany doustnie w dawce 0,2-0,4 g, 2 razy dziennie, nie może być łączony z NLPZ (mogą wystąpić drgawki).

Ze względu na fakt, że fluorochinolony mają wyraźny wpływ na patogeny zakażeń dróg moczowych, są uważane za środki z wyboru w leczeniu przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek. Przy niepowikłanych zakażeniach dróg moczowych za wystarczający uznaje się trzydniowy cykl leczenia fluorochinolonami, przy skomplikowanych zakażeniach dróg moczowych leczenie kontynuuje się przez 7–10 dni, przy przewlekłych zakażeniach dróg moczowych możliwe jest dłuższe stosowanie (3-4 tygodnie).

Ustalono, że fluorochinolony można łączyć z antybiotykami bakteriobójczymi - antyseksonowymi panikylinami (karbenicylina, azlocylina), ceftazydymem i imipenemem. Te kombinacje są przepisywane dla pojawienia się szczepów bakterii opornych na monoterapię fluorochinolonami.
Należy podkreślić niską aktywność fluorochinolonów w stosunku do pneumokoków i beztlenowców.

3.4. Związki nitrofuranu

Związki nitrofuranu mają szerokie spektrum aktywności (ziarniaki Gram-dodatnie - paciorkowce, gronkowce; bakterie Gram-ujemne - Escherichia coli, Proteus, Klebsiella, Enterobacter). Niewrażliwe na związki nitrofuranu beztlenowe, pseudomonas.
Podczas leczenia związki nitrofuranu mogą mieć niepożądane skutki uboczne: zaburzenia dyspeptyczne;
hepatotoksyczność; neurotoksyczność (uszkodzenie centralnego i obwodowego układu nerwowego), zwłaszcza z niewydolnością nerek i długotrwałym leczeniem (ponad 1,5 miesiąca).
Przeciwwskazania do powołania związków nitrofuranu: ciężka choroba wątroby, niewydolność nerek, choroby układu nerwowego.
Następujące związki nitrofuranowe są najczęściej stosowane w leczeniu przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek.

Furadonin - dostępny w tabletkach 0,1 g; dobrze wchłaniany w przewodzie pokarmowym, tworzy niskie stężenia we krwi, wysokie - w moczu. Wyznaczony do środka przez 0,1-0,15 g 3-4 razy dziennie podczas lub po posiłku. Czas trwania leczenia wynosi 5-8 dni, przy braku efektu w tym okresie kontynuowanie leczenia jest niepraktyczne. Działanie furadoniny jest wzmocnione przez kwaśny mocz i osłabione, gdy pH moczu wynosi> 8.
Lek jest zalecany w przewlekłym odmiedniczkowym zapaleniu nerek, ale jest nieodpowiedni w przypadku ostrego odmiedniczkowego zapalenia nerek, ponieważ nie powoduje wysokiego stężenia w tkance nerek.

Furagin - w porównaniu z furadoniną jest lepiej wchłaniany w przewodzie pokarmowym, jest lepiej tolerowany, ale jego stężenie w moczu jest niższe. Dostępny w tabletkach i kapsułkach 0,05 gi w postaci proszku w puszkach 100 g
Stosuje się go wewnętrznie na 0,15-0,2 g 3 razy dziennie. Czas trwania leczenia wynosi 7-10 dni. Jeśli to konieczne, powtórz zabieg po 10-15 dniach.
W przypadku ciężkiego zaostrzenia przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek można wstrzykiwać dożylnie rozpuszczalną furaginę lub solafur (300-500 ml 0,1% roztworu dziennie).

Związki nitrofuranu są dobrze połączone z antybiotykami aminoglikozydami, cefalosporynami, ale nie są połączone z penicylinami i chloramfenikolem.

3.5. Chinoliny (pochodne 8-hydroksychinoliny)

Nitroksolina (5-NOK) - dostępna w tabletkach 0,05 g. Ma szerokie spektrum działania przeciwbakteryjnego, tj. wpływa na florę Gram-ujemną i Gram-dodatnią, szybko wchłaniany w przewodzie pokarmowym, wydalany w postaci niezmienionej przez nerki i powodujący wysokie stężenie w moczu.
Mianowany 2 tabletkami 4 razy dziennie przez co najmniej 2-3 tygodnie. W opornych przypadkach przepisuje się 3-4 tabletki 4 razy dziennie. W razie potrzeby możesz ubiegać się o długie kursy 2 tygodnie w miesiącu.
Toksyczność leku jest nieznaczna, możliwe są skutki uboczne; zaburzenia żołądkowo-jelitowe, wysypki skórne. W leczeniu 5-NOC mocz staje się żółty szafranowy.

Podczas leczenia pacjentów z przewlekłym odmiedniczkowym zapaleniem nerek należy wziąć pod uwagę nefrotoksyczność leków i preferować najmniej nefrotoksyczne - penicylinę i półsyntetyczne penicyliny, karbenicylinę, cefalosporyny, chloramfenikol, erytromycynę. Najbardziej nefrotoksyczna grupa aminoglikozydowa.

Jeśli niemożliwe jest określenie czynnika powodującego przewlekłe odmiedniczkowe zapalenie nerek lub przed otrzymaniem danych z antybiogramu, konieczne jest przepisanie leków przeciwbakteryjnych o szerokim spektrum działania: ampioks, karbenicylina, cefalosporyny, chinolony nitroksolina.

Wraz z rozwojem CRF dawki uroanteptydów zmniejszają się, a odstępy zwiększają się (patrz „Leczenie przewlekłej niewydolności nerek”). Aminoglikozydy nie są przepisywane dla CRF, związki nitrofuranu i kwas nalidyksowy mogą być przepisywane do CRF tylko w etapach utajonych i kompensowanych.

Biorąc pod uwagę konieczność dostosowania dawki w przewlekłej niewydolności nerek, można wyróżnić cztery grupy leków przeciwbakteryjnych:

antybiotyki, których stosowanie jest możliwe w zwykłych dawkach: dikloksacylina, erytromycyna, chloramfenikol, oleandomycyna;
antybiotyki, których dawka jest zmniejszona o 30% przy wzroście zawartości mocznika we krwi o ponad 2,5 razy w porównaniu z normą: penicylina, ampicylina, oksacylina, metycylina; leki te nie są nefrotoksyczne, ale z CKD gromadzą się i wywołują skutki uboczne;
leki przeciwbakteryjne, których stosowanie w przewlekłej niewydolności nerek wymaga obowiązkowego dostosowania dawki i odstępów podawania: gentamycyna, karbenicylina, streptomycyna, kanamycyna, biseptol;
środki przeciwbakteryjne, których stosowanie nie jest zalecane w ciężkiej PChN: tetracykliny (z wyjątkiem doksycykliny), nitrofurany, nevigramon.

Leczenie środkami przeciwbakteryjnymi w przewlekłym odmiedniczkowym zapaleniu nerek przeprowadza się systematycznie i przez długi czas. Początkowy przebieg leczenia przeciwbakteryjnego wynosi 6-8 tygodni, w tym czasie konieczne jest osiągnięcie zahamowania czynnika zakaźnego w nerkach. Z reguły w tym okresie możliwe jest wyeliminowanie klinicznych i laboratoryjnych objawów aktywności procesu zapalnego. W ciężkich przypadkach procesu zapalnego stosuje się różne kombinacje środków przeciwbakteryjnych. Skuteczne połączenie penicyliny i jej półsyntetycznych leków. Preparaty kwasu nalidyksowego można łączyć z antybiotykami (karbenicylina, aminoglikozydy, cefalosporyny). Antybiotyki łączą 5 NOK. Doskonale łączą i wzmacniają działanie antybiotyków bakteriobójczych (penicyliny i cefalosporyny, penicyliny i aminoglikozydy).

Po osiągnięciu remisji, leczenie przeciwbakteryjne powinno być kontynuowane w kursach przerywanych. Powtarzane cykle antybiotykoterapii u pacjentów z przewlekłym odmiedniczkowym zapaleniem nerek należy przepisywać 3-5 dni przed spodziewanym pojawieniem się objawów zaostrzenia choroby, tak aby faza remisji utrzymywała się przez długi czas. Powtarzane cykle leczenia przeciwbakteryjnego prowadzi się przez 8-10 dni z lekami, na które wcześniej zidentyfikowano wrażliwość czynnika wywołującego chorobę, ponieważ nie ma bakteriurii w utajonej fazie zapalenia i remisji.

Metody kursów przeciw nawrotom w przewlekłym odmiedniczkowym zapaleniu nerek przedstawiono poniżej.

A. Ya Pytel zaleca leczenie przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek w dwóch etapach. W pierwszym okresie leczenie prowadzi się w sposób ciągły, zastępując lek przeciwbakteryjny innym co 7-10 dni, aż do wystąpienia trwałego zaniku leukocyturii i bakteriurii (przez okres co najmniej 2 miesięcy). Następnie przez 4-5 miesięcy przeprowadza się przerywane leczenie lekami przeciwbakteryjnymi przez 15 dni w odstępach 15-20 dni. Przy utrzymującej się długotrwałej remisji (po 3-6 miesiącach leczenia) nie można przepisywać leków przeciwbakteryjnych. Następnie przeprowadza się leczenie przeciw nawrotom - sekwencyjny (3-4 razy w roku) kurs stosowania środków przeciwbakteryjnych, antyseptycznych, roślin leczniczych.

4. Stosowanie NLPZ

W ostatnich latach omówiono możliwość stosowania NLPZ w przewlekłym odmiedniczkowym zapaleniu nerek. Leki te mają działanie przeciwzapalne ze względu na zmniejszenie dostaw energii w miejscu zapalenia, zmniejszenie przepuszczalności naczyń włosowatych, stabilizację błon lizosomów, wywołanie łagodnego działania immunosupresyjnego, działanie przeciwgorączkowe i przeciwbólowe.
Ponadto, stosowanie NLPZ ma na celu zmniejszenie efektów reaktywnych powodowanych przez proces zakaźny, zapobieganie proliferacji, niszczenie barier włóknistych, tak aby leki przeciwbakteryjne osiągnęły ostrość zapalną. Ustalono jednak, że długotrwałe stosowanie indometacyny może powodować martwicę brodawek nerkowych i upośledzenie hemodynamiki nerek (Yu. A. Pytel).
Spośród NLPZ najbardziej odpowiedni jest Voltaren (diklofenak sodowy), który ma silne działanie przeciwzapalne i najmniej toksyczny. Voltaren przepisuje się 0,25 g 3-4 razy dziennie po posiłkach przez 3-4 tygodnie.

5. Poprawa przepływu krwi przez nerki

Upośledzony przepływ krwi przez nerki odgrywa ważną rolę w patogenezie przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek. Ustalono, że w tej chorobie występuje nierównomierny rozkład przepływu krwi przez nerki, co wyraża się w niedotlenieniu kory i flebostazie w substancji rdzeniowej (Yu. A. Pytel, I. I. Zolotarev, 1974). W związku z tym w złożonej terapii przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek konieczne jest stosowanie leków, które korygują zaburzenia krążenia w nerkach. W tym celu stosuje się następujące środki.

Trental (pentoksyfilina) - zwiększa elastyczność erytrocytów, zmniejsza agregację płytek, zwiększa filtrację kłębuszkową, ma niewielkie działanie moczopędne, zwiększa dostarczanie tlenu do obszaru dotkniętego niedokrwienną tkanką, a także objętość tętna nerki.
Trental podaje się doustnie w dawce 0,2-0,4 g 3 razy dziennie po posiłkach, po 1-2 tygodniach dawkę zmniejsza się do 0,1 g 3 razy dziennie. Czas trwania leczenia wynosi 3-4 tygodnie.

Curantil - zmniejsza agregację płytek, poprawia mikrokrążenie, przypisuje się 0,025 g 3-4 razy dziennie przez 3-4 tygodnie.

Venoruton (troksevazin) - zmniejsza przepuszczalność naczyń włosowatych i obrzęki, hamuje agregację płytek krwi i krwinki czerwone, zmniejsza niedokrwienne uszkodzenie tkanki, zwiększa przepływ krwi w naczyniach włosowatych i odpływ żylny z nerek. Venoruton jest półsyntetyczną pochodną rutyny. Lek jest dostępny w kapsułkach po 0,3 gi 5 ml ampułek z 10% roztworem.
Yu A. Pytel i Yu M. Esilevsky sugerują, że w celu skrócenia czasu trwania leczenia zaostrzenia przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek, oprócz terapii przeciwbakteryjnej, dożylnie należy przepisywać dożylnie w dawce 10-15 mg / kg przez 5 dni, a następnie 5 mg / kg 2 razy dzień dla całego przebiegu leczenia.

Heparyna - zmniejsza agregację płytek krwi, poprawia mikrokrążenie, ma działanie przeciwzapalne i anty-komplementarne, działa immunosupresyjnie, hamuje cytotoksyczne działanie limfocytów T, w małych dawkach chroni błony wewnętrzne naczyń krwionośnych przed szkodliwym działaniem endotoksyny.
W przypadku braku przeciwwskazań (skaza krwotoczna, wrzody żołądka i dwunastnicy), heparynę można podawać podczas złożonej terapii przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek z 5000 U, 2-3 razy dziennie pod skórą brzucha przez 2-3 tygodnie, a następnie stopniowo zmniejszać dawkę o 7-10 dni do pełnego anulowania.

6. Funkcjonalna gimnastyka bierna nerek.

Istota czynnościowej gimnastyki biernej nerek polega na okresowej zmianie obciążenia funkcjonalnego (ze względu na działanie saluretyku) i stanie względnego odpoczynku. Środki saluretyczne, powodujące wielomocz, pomagają zmaksymalizować mobilizację wszystkich rezerwowych możliwości nerek poprzez włączenie dużej liczby nefronów do aktywności (w normalnych warunkach fizjologicznych tylko 50-85% kłębuszków jest w stanie aktywnym). W funkcjonalnej biernej gimnastyce nerek wzrasta nie tylko diureza, ale także nerkowy przepływ krwi. Z powodu wyłonionej hipowolemii wzrasta stężenie substancji przeciwbakteryjnych w surowicy krwi i tkance nerkowej, a ich skuteczność w strefie zapalenia wzrasta.

Jako środek funkcjonalnej biernej gimnastyki nerek powszechnie stosuje się lasix (Yu. A. Pytel, I. I. Zolotarev, 1983). Powołano 2-3 razy w tygodniu 20 mg lasix dożylnie lub 40 mg furosemidu wewnątrz z kontrolą dziennej diurezy, zawartości elektrolitów w surowicy krwi i parametrów biochemicznych krwi.

Reakcje negatywne, które mogą wystąpić podczas biernej gimnastyki nerek:

długotrwałe stosowanie metody może prowadzić do wyczerpania rezerwowej pojemności nerek, co objawia się pogorszeniem ich funkcji;
nienadzorowana gimnastyka pasywna nerek może prowadzić do zakłócenia równowagi wodno-elektrolitowej;
bierna gimnastyka nerek jest przeciwwskazana z naruszeniem przepływu moczu z górnych dróg moczowych.

7. Ziołolecznictwo

W złożonej terapii przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek stosuje się leki o działaniu przeciwzapalnym, moczopędnym oraz z rozwojem krwiomoczu - efekt hemostatyczny (Tabela 2).

Zapalenie migdałków