loader

Główny

Zapalenie krtani

POChP - objawy i leczenie przewlekłej obturacyjnej choroby płuc

Choroby układu oskrzelowo-płucnego zajmują jedno z wiodących miejsc w strukturze ogólnej zachorowalności. Ulegając w całkowitej liczbie przypadków tylko zmianom sercowo-naczyniowym i chorobom przewodu pokarmowego, przyczyniają się one nie tylko do obniżenia jakości życia dużej liczby osób, ale także do rozwoju niepełnosprawności znacznej części populacji.

Oczywiście istnieją tak dobrze znane choroby, że wszyscy cierpieli, bez przesady. Na przykład zapalenie oskrzeli. U palaczy często przekształca się w proces przewlekły. Niektórzy mieli zapalenie płuc lub zapalenie opłucnej. Ale to wszystko są osobne diagnozy.

Okazuje się jednak, że istnieje cała grupa chorób, które „szkodzą” systemowi oskrzelowo-płucnemu i całemu ciału. Nazywa się to tajemniczym skrótem - POChP - co to jest i jak leczy się tę dolegliwość? W rzeczywistości jest to przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP). Poznaj ją lepiej.

Szybkie przejście na stronie

POChP - co to jest?

Przewlekła obturacyjna choroba płuc jest chorobą (serią chorób), która charakteryzuje się zmniejszeniem objętości i szybkości przepływu powietrza, które wpływa do płuc.

Początkowo zaburzenie to jest funkcjonalne i dość odwracalne, ale z czasem pojawiają się zaburzenia organiczne, prowadzące do niewydolności oddechowej.

Jakim chorobom może towarzyszyć funkcja zmniejszania częstości oddechów? Oto one:

  1. Przewlekłe obturacyjne zapalenie oskrzeli, w tym ropne.
  2. Rozedma płuc (choroba, która charakteryzuje się nadmierną przewiewnością tkanki płucnej). Jeśli w płucach jest już dużo powietrza, funkcja inhalacji jest naturalnie ograniczona.
  3. Rozlana pneumoskleroza. Stan ten charakteryzuje się nadmierną proliferacją tkanki łącznej, ze szkodą dla funkcjonalnej tkanki pęcherzykowej. Stwardnienie jest procesem uniwersalnym, który może być wynikiem wielu chorób. Więc skleroza lub zwłóknienie wątroby to inna nazwa - marskość.

Oprócz chorób płuc, uszkodzenia serca i naczyń krążenia płucnego mogą powodować objawy niedrożności, na przykład zespół nadciśnienia płucnego, z rozwojem serca płucnego lub serca płucnego.

W tym stanie serce, zamiast w pełni nasycić organy i tkanki tlenem i składnikami odżywczymi, „zmaga się” z wysokim ciśnieniem w naczyniach krążenia płucnego, marnując całą swoją siłę ze szkodą dla głównej funkcji.

Przyczyny POChP i mechanizm rozwoju

Przede wszystkim konieczne jest wyjaśnienie znaczenia terminu głównego - obturacja oskrzeli. Przeszkoda jest przeszkodą dla normalnej pracy. Występuje przeszkoda parlamentarna, gdy następuje celowe przerwanie spotkania.

I jest obturacja oskrzeli, w której oddychanie jest trudne. Dzieje się tak z jednego powodu: wzrasta opór dróg oddechowych. Kilka powodów prowadzi do tego:

  • Zmiany w drogach oddechowych, ich konfiguracja pod wpływem stwardnienia (przebudowy);
  • Wraz ze zniszczeniem pęcherzyków zanika ich „funkcja ssania negatywnego” lub trakcja elastyczna;
  • Występuje nagromadzenie wysięku w oskrzelach (śluz, ropa, komórki zapalne), ze zmniejszeniem światła;
  • Przewlekły skurcz mięśni gładkich małych oskrzeli. Prowadzi to ponownie do zwężenia ich światła;
  • Zaburzona funkcja nabłonka rzęskowego oskrzeli. Te komórki „zamiatają” cały brud i zarazki. Ich dysfunkcja prowadzi do stagnacji i zapalenia, powodując upośledzenie transportu śluzowo-rzęskowego. Szczególnie często ten mechanizm niedrożności występuje u palaczy.

Jak widać, pierwsze dwa powody prowadzą do nieodwracalnych zmian, a trzy ostatnie można wyeliminować. Jest oczywiste, że im mniejsze jest prześwit oskrzeli, tym większa jest ich liczba, całkowita powierzchnia i całkowity efektywny przekrój.

Jest to najmniejsze i najmniejsze oskrzela, a nie wszystkie duże, które są odpowiedzialne za powstawanie tej przeszkody, aw niektórych jej formach opór wobec nadchodzącego przepływu powietrza może nawet podwoić się w stosunku do normy.

O kryteriach określania wagi

Aby prognozować, należy wziąć pod uwagę dwa czynniki: objawy kliniczne (na przykład kaszel z plwociną, pojawienie się duszności) oraz stopień zaburzeń czynnościowych układu oddechowego. Spirografię wykonuje się z określeniem FVC (czyli wymuszonej pojemności życiowej płuc) i wymuszonej objętości wydechowej w ciągu jednej sekundy.

  • Aby to zrobić, po normalnym, cichym oddechu, wydychaj „do granicy” tak ostro i mocno, jak to możliwe.

Uzyskana objętość będzie niezbędnym wskaźnikiem powietrza, które znajdowało się w głębokich częściach drzewa oskrzelowego. Jeśli wymuszona objętość wydechowa wynosi 80% normy, wówczas niedrożność jest wyrażana nieznacznie, a jeśli zmniejsza się, (mniej niż 80% z umiarkowaną ciężkością, mniej niż 50% z ciężką, 30% lub mniej z wyjątkowo ciężką), to jest to obiektywna ocena niedrożności..

Objawy i objawy POChP u ludzi

Objawy POChP są znane wszystkim - indywidualnie, są to dolegliwości pacjentów z płucami:

Najpierw występuje kaszel. Kaszel POChP początkowo rzadki, a następnie pojawia się coraz bardziej, nabierając przewlekłego przebiegu. Podczas zaostrzeń dochodzi do powstawania plwociny i bez zaostrzeń kaszel jest suchy.

  • Jednym z najważniejszych czynników jego występowania jest palenie tytoniu i narażenie na aerozole (na przykład u fryzjerów);

Flegma. Ponieważ jest to konsekwencja kaszlu, pojawia się nieco później. Początkowo jest poranek w naturze i zawiera śluz, ale potem, z naruszeniem drożności oskrzeli i dysfunkcji nabłonka rzęskowego, występuje obfita plwocina, która jest ropna.

  • Jest to oznaką pogorszenia procesu.

Duszność lub duszność. Jest to późny i prognostyczny niekorzystny znak. Z reguły występuje 10-12 lat później niż kaszel.

Początkowo pojawia się skrócenie oddechu z ciężkim wysiłkiem fizycznym, następnie umiarkowanym, a następnie lekkim (codziennym domowym) ćwiczeniem. Następnie duszność stopniowo przechodzi w niewydolność oddechową, która czasami pojawia się nawet w spoczynku.

  • Z reguły pojawienie się zadyszki „napędza” pacjentów do lekarza.

Jak dowiedzieć się, czy pacjent ma ciężką duszność? W przypadku, gdy pacjent podczas chodzenia pozostaje w tyle za swoimi rówieśnikami, i prosi, by „iść wolniej” - oznacza to, że ma umiarkowany stopień, a jeśli musisz zatrzymać się co 120–130 kroków, jest to zadyszka.

Może to być również bardzo ciężka forma, gdy zadyszka nie pozwala opuścić domu lub jest zakłócana przez mycie i zmianę ubrania. Tacy pacjenci stale potrzebują dostępności tlenu w domu.

O rodzajach choroby

Istnieją dwa różne rodzaje przepływu: typ zapalenia oskrzeli i rozedmowy typ choroby. Ich cechy to:

  • W przypadku zapalenia oskrzeli, więcej niepokoju, wskaźniki obturacji oskrzeli są bardziej wyraźne, rozwija się sinica skóry - sinica. W ciężkich przypadkach możliwa jest śmierć we wczesnym wieku, czerwienica często rozwija się jako kompensacja - wzrost liczby czerwonych krwinek;
  • Typ rozedmowy często rozwija się w wieku dorosłym i podeszłym wieku. Niedrożność oskrzeli jest mniej wyraźna, rozwija się komponent pęcherzykowy. Duszność bardziej się martwi, występuje hiperwentylacja. Sinica jest szara, a policytemia zwykle nie występuje.

Jak leczyć POChP? - Przygotowania, gimnastyka

Leczenie przewlekłej niedrożności płuc, w większości przypadków, rozpoczyna się od metod nielekowych. Najważniejsze z nich to:

Całkowite zaprzestanie palenia lub znaczne zmniejszenie liczby wypalanych papierosów. Jak pokazuje praktyka, palacze są podatni na częsty rozwój tej patologii.

Po odrzuceniu tego nawyku obserwuje się w 70% przypadków przywrócenie nabłonka rzęskowego, poprawę funkcji drenażu, eliminację skurczu oskrzeli i przywrócenie światła małych oskrzeli.

Leczenie gimnastyki oddechowej POChP. Istnieją różne techniki, ale podstawowe ćwiczenia powinien wykonywać specjalista - instruktor fizykoterapii.

Ćwiczenia mają na celu ćwiczenie głębokiego oddychania, co poprawia przepływ krwi do małych oskrzeli. Oczywiście w przypadku, gdy pacjent (ka) pali - efekt ćwiczeń będzie maksymalny po odmowie tego uzależnienia.

Dodatkowe metody terapii nielekowej to zapobieganie wdychaniu środków powodujących skurcz oskrzeli wraz z dalszym rozwojem niedrożności dróg oddechowych. Należą do nich: eliminacja alergenów oddechowych i zaprzestanie narażenia na szkodliwe czynniki produkcyjne.

W niektórych przypadkach wymagane jest nawet przeniesienie do innej pracy (na przykład podczas pracy w fermach drobiu, a także w salonach fryzjerskich i galwanizerniach) lub przy użyciu sprzętu do ochrony dróg oddechowych.

Rodzaje i nazwy narkotyków

Preparaty do leczenia POChP są obecnie reprezentowane przez różne grupy leków. Najczęściej są to:

Leki rozszerzające oskrzela

Wpływają na obturację typu oskrzelowego, w której możesz zmienić sytuację. Środki te obejmują b-adrenomimetyki, które rozluźniają mięśnie gładkie oskrzeli (formoterol). Ponadto stymulują pracę nabłonka rzęskowego, aktywując transport śluzowo-rzęskowy.

Stosowano także holinoblokacyjne receptory muskarynowe (Salbutamol). Takie leki jak „Berodual” i „Atrovent” są znane. Zapewniają efekt rozszerzania oskrzeli przez dłuższy czas. Leki te mogą powodować charakterystyczne skutki uboczne - suche błony śluzowe, a także powodować arytmię.

Długi czas iz powodzeniem stosuję niedrogi lek „Eufillin” z grupy ksantyn. Leczenie POChP u osób starszych często sprowadza się do wezwania pogotowia, w którym dziadkowie proszą o gorące jajko od lekarza.

Jednak lek ten ma niski zakres terapeutyczny: może powodować zaburzenia rytmu serca, więc nie można go stosować więcej niż raz dziennie. Lepiej jest stosować ksantyny w kompleksie, ale nie w postaci monoterapii.

Hormony kortykosteroidowe

Najczęściej są powoływani w formie inhalacji. Najkorzystniejsza jest ich nominacja w astmie. Leczenie astmy i POChP jest wskazaniem do leczenia prednizonem, nebulizatorem.

Jeśli nie ma astmy, hormony należy stosować bardzo ostrożnie, ze względu na nieznaczny efekt i dużą liczbę skutków ubocznych.

Leki przeciwbakteryjne

Leczenie przewlekłego zapalenia oskrzeli rozpoczyna się od nich, jeśli istnieje klinika zapalenia, ropne wydzieliny z plwociny i wzrost wzorca płucnego na radiogramie.

Przy odpowiedniej terapii i pełnym wyzdrowieniu dozwolona jest obturacja oskrzeli. Lepiej przepisywać leki przeciwbakteryjne nie empirycznie (to znaczy „losowo”), ale na podstawie wyniku określenia wrażliwości patogenu na antybiotyki.

  • Spośród innych metod leczenia, mukolityki, leki wykrztuśne (ACC, Lazolvan, Ambrobene), jak również tradycyjne leki (aleja, lukrecja) powinny być nazywane.

Zamiast zawarcia

Jak widać, przyjrzeliśmy się objawom i leczeniu POChP - jest to podstępna patologia. Przeszkody mają tendencję do postępu przez wiele lat, ale jeśli zignorujesz leczenie, wynik jest nieuchronnie opłakany - rozwój przewlekłej, a następnie ostrej niewydolności oddechowej.

Ci, którzy niedbale lekceważą własne zdrowie, chciałbym przypomnieć, że śmierć z powodu uduszenia jest jedną z najbardziej bolesnych, zwłaszcza jeśli ten stan rozciąga się na tygodnie, a czasem miesiące. Na tym tle ostra śmierć wieńcowa z zawału serca wydaje się być wyzwoleniem.

Dlatego w początkowej fazie pojawienia się przewlekłego kaszlu, osoba ma kilka lat do przodu, aby opamiętać się, dokonać wyboru i odzyskać wolność oddechu i radość życia.

ASC Doctor - strona internetowa o pulmonologii

Choroby płuc, objawy i leczenie narządów oddechowych.

Przewlekła obturacyjna choroba płuc: przyczyny, objawy, formy

Przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP) jest chorobą, której towarzyszy naruszenie wentylacji płuc, to znaczy powietrze przedostające się do nich przez oskrzela. Jednocześnie zakłócenie dopływu powietrza jest ściśle powiązane z obturacyjnym spadkiem drożności oskrzeli. Obturacja oskrzeli u pacjentów jest tylko częściowo odwracalna, ich światło oskrzelowe nie jest w pełni przywrócone.

Patologia ma stopniowo postępujący przebieg. Jest to związane z nadmierną reakcją zapalną i obturacyjną organów oddechowych na obecność w powietrzu szkodliwych zanieczyszczeń, gazów i pyłu.

Przewlekła obturacyjna choroba płuc - co to jest

Zgodnie z tradycją, obturacyjne zapalenie oskrzeli i rozedma płuc (wzdęcia) płuc są objęte koncepcją POChP.

Przewlekłe (obturacyjne) zapalenie oskrzeli jest stanem zapalnym drzewa oskrzelowego, które określa się klinicznie. Pacjent z przewlekłym zapaleniem oskrzeli ma kaszel z plwociną. W ciągu ostatnich dwóch lat osoba musi kaszleć w sumie co najmniej trzy miesiące. Jeśli czas trwania kaszlu jest mniejszy, diagnoza przewlekłego zapalenia oskrzeli nie jest ustalona. Jeśli masz przedłużający się kaszel, skonsultuj się z lekarzem - wczesne leczenie może spowolnić postęp patologii.

Jak rozwija się POChP?

Rozedma płuc jest pojęciem morfologicznym, to znaczy związanym ze zmianą struktury płuc. Jest to trwałe rozszerzenie dróg oddechowych, które leżą poniżej dystalnych tętniczek, któremu towarzyszy zniszczenie ścian pęcherzyków.

W POChP oba te stany są najczęściej obecne w tym samym czasie, ale jeden z nich przeważa.

Częstość występowania i znaczenie przewlekłej obturacyjnej choroby płuc

Patologia jest uznawana za problem globalny. W niektórych krajach dotyka do 20% populacji (na przykład w Chile). Średnio wśród osób powyżej 40 roku życia przewlekła obturacyjna choroba płuc występuje u około 11–14% mężczyzn i 8–11% kobiet. Wśród ludności wiejskiej patologia występuje około dwukrotnie częściej niż wśród mieszkańców miast. Wraz z wiekiem częstość występowania POChP wzrasta, a do 70. roku życia co drugi wieśniak - człowiek cierpiący na obturacyjną chorobę płuc.

Przewlekła obturacyjna choroba płuc jest czwartą wiodącą przyczyną śmierci na świecie. Śmiertelność z tego powodu wzrasta, a wśród kobiet istnieje tendencja do wzrostu śmiertelności z powodu tej patologii.

Koszty ekonomiczne związane z POChP zajęły pierwsze miejsce, pomijając koszty leczenia pacjentów z astmą o połowę. Największe straty występują w opiece szpitalnej dla pacjentów w zaawansowanym stadium, a także w leczeniu zaostrzeń procesu obturacyjnego. Biorąc pod uwagę czasową niepełnosprawność i zmniejszoną zdolność do pracy przy wyjeździe do pracy, straty ekonomiczne w Rosji przekraczają 24 mld rubli rocznie.

Przewlekła obturacyjna choroba płuc jest ważnym problemem społecznym i ekonomicznym. Znacznie pogarsza jakość życia konkretnego pacjenta i obciąża system opieki zdrowotnej. Dlatego zapobieganie, terminowa diagnoza i leczenie tej choroby jest bardzo ważne.

Przyczyny i rozwój POChP

W 80–90% przypadków palenie jest przyczyną przewlekłej obturacyjnej choroby płuc. W grupie palaczy najwyższa śmiertelność z tej patologii szybko zmienia nieodwracalne zmiany w wentylacji płuc, wyraźniejsze objawy. Jednak patologia występuje również u osób niepalących.

Ustalono rolę zagrożeń zawodowych, głównie pyłu krzemowego i kadmowego. Istnieją zawody o podwyższonym ryzyku rozwoju patologii: są to górnicy, budowniczowie pracujący z cementem, hutnicy, pracownicy kolei, pracownicy zajmujący się przetwarzaniem zboża i bawełny, a także w produkcji papieru. Po pierwsze w niebezpieczeństwie zachorowania - pracownicy przedsiębiorstw górniczych.

Nie wszyscy palacze chorują na POChP. Wynika to między innymi z genetycznej predyspozycji do tej choroby, na przykład niedoboru alfa-1 antytrypsyny.

Następujące czynniki są mniej wyraźne, ale nadal mają duże znaczenie w rozwoju obturacyjnej choroby płuc:

  • zanieczyszczenie powietrza (tlenki azotu, siarki, ozonu);
  • ubóstwo
  • bierne palenie w dzieciństwie;
  • wcześniactwo;
  • wysoki poziom immunoglobuliny E;
  • zwiększona reaktywność oskrzeli;
  • rodzinny charakter choroby.

Jest prawdopodobne, że zakażenie adenowirusem, niedobór witaminy C, brak immunoglobuliny A, a także druga grupa krwi odgrywają pewną rolę w rozwoju patologii.

Połączenie czynników zewnętrznych i wewnętrznych zwiększa prawdopodobieństwo rozwoju choroby obturacyjnej. Pod ich wpływem rozwija się przewlekłe zapalenie oskrzeli. Zmniejsza to aktywność rzęsek, oczyszczając powierzchnię oskrzeli z zanieczyszczeń i zwiększa liczbę komórek wytwarzających śluz.

Równolegle dochodzi do uszkodzenia komórek przez wolne rodniki, w dużej liczbie emitowanej przez neutrofile. Te komórki krwi są niezbędnym uczestnikiem stanu zapalnego. Przyciągają również inne składniki krwi - makrofagi i limfocyty T. Razem wytwarzają substancje aktywne, które uszkadzają komórki oskrzeli - interleukiny, czynnik martwicy nowotworów, mieloperoksydazę i inne.

W śluzie wydzielanym przez zmienione komórki zmniejsza się zawartość naturalnych substancji ochronnych - interferonu, lizozymu i innych. Śluz staje się lepki, mikroorganizmy łatwo się w nim rozmnażają - wirusy, bakterie, grzyby.

Pod wpływem wszystkich tych czynników receptory drzewa oskrzelowego są podrażnione, nerw błędny jest aktywowany. Pod jego wpływem ściany oskrzeli puchną, w ścianach drzewa oskrzelowego występuje skurcz małych mięśni. W rezultacie rozwija się obturacja oskrzeli z nieodwracalnymi i odwracalnymi składnikami. Składnik odwracalny jest stopniowo tracony. Rozwija się rozedma i zwłóknienie (stwardnienie) tkanek otaczających oskrzela.

Rozedma płuc jest spowodowana brakiem równowagi enzymów ochronnych i degradujących białka. W rezultacie ściany pęcherzyków zapadają się i nie mogą już skutecznie zmniejszać się podczas wydechu - następuje zapaść wydechowa (płuca wydają się zamrażać w fazie wdechowej). Jest to główna przyczyna nieodwracalnej obturacji oskrzeli. W obszarach płuc, które nie są zaangażowane w oddychanie, następuje spadek sieci naczyniowej, krążenie krwi ulega redystrybucji. Płuca nie są w stanie dostarczyć organizmowi tlenu. Ciśnienie w układzie tętnicy płucnej wzrasta, co niekorzystnie wpływa na stan prawego serca. Nadciśnienie płucne i serce płucne, failure i niewydolność serca.

Wreszcie, aby utrzymać oddychanie, konieczne staje się wzmocnienie pracy mięśni oddechowych, co prowadzi do ich szybkiego zmęczenia.

Objawy POChP

Przewlekła obturacyjna choroba płuc rozwija się powoli. Przez bardzo długi czas pacjenci wcale się nie martwią. Pierwsze dolegliwości, z którymi pacjenci chodzą do lekarza, to kaszel z plwociną lub duszność podczas chodzenia, a także częste przeziębienia.

Pacjent z POChP Najczęściej kaszel występuje u palaczy. Towarzyszy temu oddzielenie niewielkiej ilości lepkiej plwociny, głównie rano (pacjent po podniesieniu musi kaszleć przez jakiś czas). Intensywność kaszlu i ilość plwociny wydalanej w zimnej porze lub podczas przeziębienia.

Najważniejszym objawem obturacyjnej choroby płuc jest duszność. Często to ona jest przyczyną poszukiwania pomocy medycznej. Skrócenie oddechu ogranicza aktywność fizyczną i zdolność pracy pacjenta, pogarsza jakość jego życia. Początkowo pojawia się duszność podczas biegania, wchodzenia po schodach, a następnie pojawia się podczas normalnego chodzenia. Wraz z postępem choroby niewydolność oddechowa jest tak wyraźna, że ​​zmusza pacjenta do przebywania w domu.

Charakterystyczne cechy obturacyjnej choroby płuc:

  • długi kurs bezobjawowy;
  • brak charakterystycznych znaków;
  • stały postęp choroby.

Patologia może być stabilna lub towarzyszyć jej zaostrzenie. Przy stabilnym przebiegu zmiany stanu pacjenta można wykryć tylko przy regularnej obserwacji przez sześć miesięcy - rok.

Pogorszenie - pogorszenie, trwające co najmniej 3 dni, któremu towarzyszy zwiększony kaszel i duszność. Obturacyjny suchy świszczący oddech, pojawia się uczucie ucisku w klatce piersiowej. Zmniejsza się tolerancja obciążenia: jeśli podczas remisji osoba mogłaby wznieść się na 3 piętro bez zadyszki, to podczas zaostrzenia dusi się podczas normalnego chodzenia.

Kaszel staje się bardziej intensywny, objętość plwociny wzrasta lub, przeciwnie, gwałtownie spada, zmienia się jego kolor i lepkość. Wskaźniki funkcji oddechowych pogarszają się.

Zaostrzenie może rozwijać się stopniowo i może wystąpić gwałtownie, na przykład na tle infekcji bakteryjnej. Ciężkie zaostrzenie może spowodować rozwój ostrej niewydolności oddechowej lub ostrej niewydolności serca.

Formy POChP

Objawy przewlekłej obturacyjnej choroby płuc w dużej mierze zależą od tzw. Fenotypu - zestawu indywidualnych cech każdego pacjenta. Tradycyjnie wszyscy pacjenci dzielą się na dwa fenotypy: zapalenie oskrzeli i rozedmę.

Gdy typ obturacyjny zapalenia oskrzeli jest zdominowany przez objawy zapalenia oskrzeli - kaszel z plwociną. Z rozedmowym typem dominuje duszność. Jednak „czyste” fenotypy są rzadkie, zazwyczaj występuje mieszany obraz choroby.

Niektóre kliniczne objawy fenotypów w POChP:

POChP - szczegółowo o chorobie i jej leczeniu

Przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP) jest śmiertelną chorobą. Liczba zgonów rocznie na całym świecie sięga 6% całkowitej liczby zgonów.

Ta choroba, która występuje z wieloletnim uszkodzeniem płuc, jest obecnie uważana za nieuleczalną, terapia może tylko zmniejszyć częstotliwość i nasilenie zaostrzeń i zmniejszyć poziom zgonów.
POChP (przewlekła obturacyjna choroba płuc) jest chorobą, w której przepływ powietrza jest ograniczony w drogach oddechowych, który jest częściowo odwracalny. Ta niedrożność stale się rozwija, zmniejszając funkcjonowanie płuc i prowadząc do przewlekłej niewydolności oddechowej.

Kto jest chory na POChP

POChP (przewlekła obturacyjna choroba płuc) rozwija się głównie u osób z wieloletnim doświadczeniem w paleniu. Choroba jest rozpowszechniona na całym świecie, wśród mężczyzn i kobiet. Najwyższa śmiertelność występuje w krajach o niskim poziomie życia.
[wpmfc_short code = "immuniti"]

Pochodzenie choroby

Przy wielu latach podrażnienia płuc szkodliwymi gazami i mikroorganizmami stopniowo rozwija się przewlekłe zapalenie. Rezultatem jest zwężenie oskrzeli i zniszczenie pęcherzyków płucnych. Ponadto, wszystkie drogi oddechowe, tkanki i naczynia krwionośne płuc ulegają zmianie, co prowadzi do nieodwracalnych patologii powodujących brak tlenu w organizmie. POChP (przewlekła obturacyjna choroba płuc) rozwija się powoli, stale postępując przez wiele lat.

Nieleczona POChP prowadzi do niepełnosprawności, a następnie śmierci.

Główne przyczyny choroby

  • Palenie jest główną przyczyną do 90% przypadków;
  • czynniki zawodowe - praca w niebezpiecznej produkcji, wdychanie pyłu zawierającego krzem i kadm (górnicy, budowniczowie, pracownicy kolei, pracownicy zakładów metalurgicznych, celulozowo-papierniczych, zbożowych i bawełnianych);
  • czynniki dziedziczne - rzadki wrodzony niedobór α1-antytrypsyny.

Główne objawy choroby

  • Kaszel jest najwcześniejszym i często niedocenianym objawem. Po pierwsze, kaszel jest okresowy, a następnie staje się codzienny, w rzadkich przypadkach pojawia się tylko w nocy;
  • plwocina - pojawia się we wczesnych stadiach choroby w postaci niewielkiej ilości śluzu, zazwyczaj rano. Wraz z rozwojem choroby plwocina staje się ropna i coraz bardziej obfita;
  • duszność - wykrywana jest zaledwie 10 lat po wystąpieniu choroby. Początkowo pojawia się tylko podczas ciężkiego wysiłku fizycznego. Ponadto uczucie braku powietrza rozwija się wraz z drobnymi gestami, później występuje ciężka postępująca niewydolność oddechowa.

Klasyfikacja POChP


Choroba jest klasyfikowana według stopni ciężkości:

Łagodny - z nieznacznie wyraźną dysfunkcją płuc. Pojawia się lekki kaszel. Na tym etapie choroba jest bardzo rzadko diagnozowana.

Umiarkowane nasilenie - nasilają się zaburzenia obturacyjne w płucach. Pojawia się brak tchu z fizycznością. ładunki. Choroba jest diagnozowana, gdy pacjenci są leczeni z powodu zaostrzeń i duszności.

Ciężki - istnieje znaczne ograniczenie wlotu powietrza. Rozpoczynają się częste zaostrzenia, duszność wzrasta.

Niezwykle ciężki - z ciężką obturacją oskrzeli. Stan zdrowia pogarsza się, zaostrzenia stają się groźne, rozwija się niepełnosprawność.

Metody diagnostyczne

Biorąc historię - analiza czynników ryzyka. Palacze oceniają wskaźnik palacza (IC): liczba papierosów wypalanych dziennie jest mnożona przez liczbę lat palenia i podzielona przez 20. IR większe niż 10 wskazuje na rozwój POChP.
Spirometria służy do oceny czynności płuc. Pokazuje ilość powietrza podczas wdechu i wydechu oraz prędkość wejścia i wyjścia powietrza.

Test z lekiem rozszerzającym oskrzela - pokazuje prawdopodobieństwo odwracalności procesu zwężania oskrzeli.

Badanie rentgenowskie - określa nasilenie zmian w płucach. Rozpoznaje się również sarkoidozę płuc.

Analiza plwociny - w celu określenia drobnoustrojów w zaostrzeniu i selekcji antybiotyków.

Diagnostyka różnicowa

POChP często różni się od astmy charakterem duszności. W astmie przez krótki czas pojawia się duszność po wysiłku fizycznym w POChP - natychmiast.

Jeśli to konieczne, POChP jest różnicowana przez prześwietlenie rentgenowskie z niewydolności serca, rozstrzenie oskrzeli.

Kaszel i duszność przeszkadzają ci? Mogą być objawami niebezpiecznej choroby zakaźnej - gruźlicy. Rozpoznaj gruźlicę, aby uniknąć rozprzestrzeniania się choroby!

Najcięższe choroby układu oddechowego zaczynają się od zwykłego zapalenia oskrzeli. Możesz dowiedzieć się więcej o tym, czym jest zapalenie oskrzeli.

Jak leczyć chorobę

Ogólne zasady

  • Palenie - zawsze zatrzymuje się na zawsze. Przy ciągłym paleniu nie będzie skuteczne leczenie POChP;
  • stosowanie osobistego wyposażenia ochronnego układu oddechowego, zmniejszanie w jak największym stopniu liczby czynników szkodliwych w obszarze roboczym;
  • racjonalne, dobre odżywianie;
  • redukcja do normalnej masy ciała;
  • regularne ćwiczenia (ćwiczenia oddechowe, pływanie, chodzenie).

Leczenie narkotyków

Jego celem jest zmniejszenie częstości zaostrzeń i nasilenia objawów, aby zapobiec rozwojowi powikłań. W miarę postępu choroby objętość leczenia wzrasta. Główne leki w leczeniu POChP:

  • Leki rozszerzające oskrzela są głównymi lekami stymulującymi ekspansję oskrzeli (atrovent, salmeterol, salbutamol, formoterol). Korzystnie podaje się przez inhalację. Przygotowania do krótkich działań są używane, gdy jest to konieczne, długo - stale;
  • wziewne glikokortykosteroidy - stosowane w ciężkich stopniach choroby, do zaostrzeń (prednizon). W ciężkiej niewydolności oddechowej, glukokortykoidy zatrzymują ataki w postaci tabletek i zastrzyków;
  • szczepionki - szczepienia przeciwko grypie zmniejszają śmiertelność w połowie przypadków. Przeprowadź go raz w październiku - na początku listopada;
  • mukolityki - rozrzedzają śluz i ułatwiają jego eliminację (karbocysteina, bromheksyna, ambroksol, trypsyna, chymotrypsyna). Stosowany tylko u pacjentów z lepką plwociną;
  • antybiotyki stosuje się tylko w przypadku zaostrzenia choroby (można stosować penicyliny, cefalosporyny, fluorochinolony). Stosuje się tabletki, zastrzyki, inhalacje;
  • Przeciwutleniacze - zdolne do zmniejszenia częstotliwości i czasu trwania zaostrzeń, są stosowane w kursach przez okres do sześciu miesięcy (N-acetylocysteina).

Leczenie chirurgiczne

  • Bullectomy - usunięcie dużych byków może zmniejszyć duszność i poprawić czynność płuc;
  • spadek objętości płuc przy pomocy operacji jest badany. Operacja pozwala poprawić stan fizyczny pacjenta i zmniejszyć procent śmiertelności;
  • przeszczep płuc - skutecznie poprawia jakość życia, funkcjonowanie płuc i sprawność fizyczną pacjenta. Zastosowanie jest utrudnione przez problem wyboru dawcy i wysoki koszt operacji.

Terapia tlenowa

Terapia tlenowa prowadzona jest w celu skorygowania niewydolności oddechowej: krótkoterminowej - z zaostrzeniami, długotrwałej - z czwartym stopniem POChP. Przy stabilnym kursie przepisywana jest stała długoterminowa terapia tlenowa (co najmniej 15 godzin dziennie).

Terapia tlenowa nigdy nie jest przepisywana pacjentom, którzy nadal palą lub chorują na alkoholizm.

Leczenie środków ludowych

Napary ziołowe. Przygotowuje się je przez parzenie łyżeczki kolekcji szklanką wrzącej wody, a każda jest pobierana w ciągu 2 miesięcy:

√ 1 część szałwii, 2 części rumianku i malwy;

√ 1 część nasion lnu, 2 części eukaliptusa, kwiaty lipy, rumianek;

√ 1 część rumianku, malwy, słodkiej koniczyny, anyżu, lukrecji i korzeni althea, 3 części siemię lniane.

  • Rzodkiew infuzyjna. Czarne rzodkiewki i średniej wielkości buraki, zetrzeć, wymieszać i zalać chłodną wrzącą wodą. Pozostaw na 3 godziny. Stosować trzy razy dziennie w ciągu miesiąca na 50 ml.
  • Pokrzywa. Korzenie pokrzywy zmielić na papkę i wymieszać z cukrem w stosunku 2: 3, nalegać 6 godzin. Syrop usuwa flegmę, łagodzi stany zapalne i eliminuje kaszel.
  • Mleko:

√ szklankę mleka, aby zaparzyć łyżkę tsetrarii (mech islandzki), pić w ciągu dnia;

√ W litrze mleka gotować przez 10 minut 6 posiekanych cebul i ząbek czosnku. Wypij pół szklanki po posiłku.

Wdychanie

√ wywary z ziół (mięta, rumianek, igły, oregano);

Ions cebula;

√ olejki eteryczne (eukaliptus, drzewa iglaste);

√ gotowane ziemniaki;

√ roztwór soli morskiej.

Metody zapobiegania

Podstawowy

  • rzucenie palenia - pełne i na zawsze;
  • neutralizacja wpływu szkodliwych czynników środowiskowych (pył, gazy, opary).

Częste zapalenie płuc u dziecka może następnie wywołać rozwój POChP. Dlatego każda matka powinna zdecydowanie znać objawy zapalenia płuc u dzieci!

Epizody kaszlu sprawiają, że nie śpisz w nocy? Możesz mieć tchawicę. Możesz dowiedzieć się więcej o tej chorobie na tej stronie.

  • ćwiczenia fizyczne, regularne i pomiarowe, ukierunkowane na mięśnie oddechowe;
  • coroczne szczepienia przeciwko szczepionkom przeciw grypie i pneumokokom;
  • regularne przyjmowanie przepisanych leków i regularne kontrole z pulmonologiem;
  • właściwe użycie inhalatorów.

Prognoza

POChP ma warunkowo złe rokowanie. Choroba postępuje powoli, ale stale, prowadząc do niepełnosprawności. Leczenie, nawet najbardziej aktywne, może tylko spowolnić ten proces, ale nie wyeliminować patologii. W większości przypadków leczenie przez całe życie, z coraz większą dawką leków.

Przy ciągłym paleniu obstrukcja postępuje znacznie szybciej, znacznie zmniejszając średnią długość życia.

Nieuleczalna i śmiertelna POChP po prostu wzywa ludzi do rzucenia palenia na zawsze. A dla ludzi zagrożonych istnieje tylko jedna rada - jeśli znajdziesz objawy choroby, natychmiast skontaktuj się z pulmonologiem. Wszakże im wcześniej choroba zostanie wykryta, tym mniejsze prawdopodobieństwo przedwczesnej śmierci.

Przewlekła obturacyjna choroba płuc - objawy i leczenie

Terapeuta, doświadczenie 24 lat

Data publikacji 29 marca 2018 r

Treść

Co to jest przewlekła obturacyjna choroba płuc? Przyczyny, diagnoza i metody leczenia zostaną omówione w artykule dr Nikitin I.L., lekarza USG z 24-letnim doświadczeniem.

Definicja choroby. Przyczyny choroby

Przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP) jest chorobą, która nabiera rozpędu, postępując w rankingu przyczyn zgonów osób powyżej 45 roku życia. Dzisiaj, według prognoz WHO, choroba jest na 6. miejscu wśród wiodących przyczyn zgonów na świecie, w 2020 r. POChP zajmie 3 miejsce.

Choroba ta jest podstępna, ponieważ główne objawy choroby, w szczególności podczas palenia tytoniu, pojawiają się dopiero 20 lat po rozpoczęciu palenia. Nie daje objawów klinicznych przez długi czas i może być bezobjawowy, jednak przy braku leczenia, niedrożność dróg oddechowych niewidocznie postępuje, co staje się nieodwracalne i prowadzi do wczesnej niepełnosprawności i ogólnie do średniej długości życia. Dlatego temat POChP jest obecnie szczególnie istotny.

Ważne jest, aby wiedzieć, że POChP jest pierwotną chorobą przewlekłą, w której wczesna diagnoza na wczesnym etapie jest ważna, ponieważ choroba ma tendencję do postępu.

Jeśli lekarz zdiagnozował przewlekłą obturacyjną chorobę płuc (POChP), pacjent ma szereg pytań: co to znaczy, jak niebezpieczne jest to, co zmienić w stylu życia, jaka jest prognoza choroby?

Tak więc przewlekła obturacyjna choroba płuc lub POChP jest przewlekłą chorobą zapalną obejmującą małe oskrzela (drogi oddechowe), która prowadzi do niewydolności oddechowej z powodu zwężenia światła oskrzeli. [1] Z czasem rozedma rozwija się w płucach. Jest to nazwa stanu, w którym zmniejsza się elastyczność płuc, to znaczy ich zdolność do kurczenia się i rozszerzania podczas oddychania. Jednocześnie płuca są stale w stanie inhalacji, zawsze jest w nich dużo powietrza, nawet podczas wydechu, co zakłóca normalną wymianę gazową i prowadzi do rozwoju niewydolności oddechowej.

Przyczyny POChP to:

  • narażenie na zagrożenia dla środowiska;
  • palenie tytoniu;
  • czynniki ryzyka zawodowego (pył zawierający kadm, krzem);
  • ogólne zanieczyszczenie środowiska (spaliny pojazdu, SO2, NIE2);
  • częste infekcje dróg oddechowych;
  • dziedziczność;
  • niedobór α1-antytrypsyna.

Objawy przewlekłej obturacyjnej choroby płuc

POChP - choroba drugiej połowy życia, często rozwija się po 40 latach. Rozwój choroby jest stopniowym, długim procesem, często niewidocznym dla pacjenta.

Duszność i kaszel są najczęstszymi objawami choroby (duszność jest prawie stała; kaszel jest częsty i codziennie, z plwociną rano). [2]

Typowym pacjentem z POChP jest palacz w wieku 45-50 lat, który skarży się na częste duszności przy wysiłku.

Kaszel jest jednym z najwcześniejszych objawów choroby. Jest często niedoceniany przez pacjentów. W początkowej fazie choroby kaszel jest epizodyczny, ale później staje się codzienny.

Flegma jest również stosunkowo wczesnym objawem choroby. Na wczesnym etapie jest uwalniany w małych ilościach, głównie rano. Charakter śluzowaty. Podczas zaostrzenia choroby pojawia się dużo ropnej plwociny.

Duszność występuje w późniejszych stadiach choroby i jest początkowo odnotowywana tylko przy znacznym i intensywnym wysiłku fizycznym, i nasila się przy chorobach układu oddechowego. W przyszłości duszność jest modyfikowana: uczucie braku tlenu podczas normalnego wysiłku fizycznego zastępuje się poważną niewydolnością oddechową i zwiększa się z czasem. Jest to duszność, która staje się częstym powodem konsultacji z lekarzem.

Kiedy mogę podejrzewać POChP?

Oto kilka pytań dotyczących algorytmu wczesnej diagnostyki POChP: [1]

  • Czy kilka razy kaszlesz codziennie? Czy to ci przeszkadza?
  • Czy plwocina lub śluz powstają podczas kaszlu (często / codziennie)?
  • Czy szybciej / częściej masz duszność w porównaniu z rówieśnikami?
  • Masz ponad 40 lat?
  • Czy palisz i palisz wcześniej?

Jeśli odpowiedź jest pozytywna na więcej niż 2 pytania, konieczna jest spirometria z testem rozszerzającym oskrzela. Ze wskaźnikiem testowym FEV1/ FVC ≤ 70 określa podejrzenie POChP.

Patogeneza przewlekłej obturacyjnej choroby płuc

W POChP dotyczy to zarówno dróg oddechowych, jak i samej tkanki płucnej - miąższu płuc.

Choroba zaczyna się w małych drogach oddechowych z zablokowaniem śluzu, któremu towarzyszy stan zapalny z tworzeniem się zwłóknienia okołoskrzelowego (konsolidacja tkanki łącznej) i obliteracji (przerost jamy).

W przypadku uformowanej patologii składnik zapalenia oskrzeli obejmuje:

  • rozrost gruczołów śluzowych (nadmierny wzrost komórek);
  • zapalenie śluzówki i obrzęk;
  • skurcz oskrzeli i niedrożność dróg oddechowych przez wydzielanie, co prowadzi do zwężenia dróg oddechowych i zwiększenia ich odporności.

Poniższa ilustracja wyraźnie pokazuje proces hiperplazji gruczołów śluzowych oskrzeli wraz ze wzrostem ich grubości: [4]

Składnik rozedmowy prowadzi do zniszczenia końcowych odcinków dróg oddechowych - ścian pęcherzyków i struktur podtrzymujących z utworzeniem znacznie rozszerzonych przestrzeni powietrznych. Brak szkieletu tkankowego dróg oddechowych prowadzi do ich zwężenia ze względu na tendencję do dynamicznego zapadania się podczas wydechu, co powoduje zapadanie się wydechu oskrzeli. [4]

Ponadto zniszczenie błony pęcherzykowo-kapilarnej wpływa na procesy wymiany gazowej w płucach, zmniejszając ich zdolność rozproszenia. W rezultacie następuje zmniejszenie natlenienia (nasycenie krwi tlenem) i wentylacja pęcherzyków płucnych. Występuje nadmierna wentylacja stref niedostatecznie perfundowanych, co prowadzi do zwiększenia wentylacji martwej przestrzeni i osłabienia usuwania CO przez dwutlenek węgla.2. Powierzchnia powierzchni pęcherzykowo-kapilarnej jest zmniejszona, ale może być wystarczająca do wymiany gazowej w spoczynku, gdy te anomalie mogą się nie pojawić. Jednak podczas wysiłku fizycznego, gdy wzrasta zapotrzebowanie na tlen, jeśli nie ma dodatkowych rezerw jednostek wymiany gazowej, występuje hipoksemia - brak tlenu we krwi.

Pojawiająca się hipoksemia podczas długotrwałego życia u pacjentów z POChP obejmuje szereg reakcji adaptacyjnych. Uszkodzenie jednostek kapilarnych pęcherzyków płucnych powoduje wzrost ciśnienia w tętnicy płucnej. Ponieważ prawa komora serca w takich warunkach powinna rozwinąć większy nacisk, aby przezwyciężyć zwiększone ciśnienie w tętnicy płucnej, przerost i rozszerza się (wraz z rozwojem niewydolności serca w prawej komorze). Ponadto przewlekła hipoksemia może powodować wzrost erytropoezy, co z kolei zwiększa lepkość krwi i zwiększa niewydolność prawej komory.

Klasyfikacja i stadia rozwojowe przewlekłej obturacyjnej choroby płuc

Monitorowanie FEV1 - ważna metoda potwierdzania diagnozy. Spireometryczny pomiar FEV1 przeprowadzane wielokrotnie w ciągu kilku lat. Stopa rocznego spadku FEV1 dla osób w wieku dojrzałym wynosi 30 ml rocznie. Dla pacjentów z POChP charakterystycznym wskaźnikiem takiego spadku jest 50 ml rocznie lub więcej.

Test rozszerzający oskrzela - wstępne badanie, które określa maksymalny FEV1, ustala się stadium i nasilenie POChP, wyklucza się astmę oskrzelową (z wynikiem dodatnim), wybiera się taktykę i zakres leczenia, ocenia się skuteczność terapii i przewiduje się przebieg choroby. Bardzo ważne jest odróżnienie POChP od astmy oskrzelowej, ponieważ te powszechne choroby mają tę samą manifestację kliniczną - obturację oskrzeli. Jednak podejście do leczenia jednej choroby różni się od innego. Główną cechą wyróżniającą diagnozę jest odwracalność obturacji oskrzeli, która jest charakterystyczną cechą astmy oskrzelowej. Stwierdzono, że u osób z rozpoznaniem XO BL po przyjęciu leku rozszerzającego oskrzela procentowy wzrost FEV 1 - mniej niż 12% oryginału (lub ≤200 ml), a u pacjentów z astmą oskrzelową zwykle przekracza 15%.

RTG klatki piersiowej ma znaczenie pomocnicze, ponieważ zmiany pojawiają się tylko w późniejszych stadiach choroby.

EKG może wykryć zmiany charakterystyczne dla serca płucnego.

EchoCG jest konieczne do wykrywania objawów nadciśnienia płucnego i zmian w prawym sercu.

Całkowita liczba krwinek - za pomocą tej metody można ocenić stężenie hemoglobiny i hematokrytu (może się zwiększyć z powodu erytrocytozy).

Oznaczanie poziomu tlenu we krwi (SpO2) - pulsoksymetria, nieinwazyjne badanie w celu wyjaśnienia nasilenia niewydolności oddechowej, z reguły u pacjentów z ciężką obturacją oskrzeli. Nasycenie tlenem krwi poniżej 88%, określone samodzielnie, wskazuje na wyraźną hipoksemię i potrzebę terapii tlenowej.

Leczenie przewlekłej obturacyjnej choroby płuc

Leczenie POChP przyczynia się do:

  • zmniejszenie objawów klinicznych;
  • zwiększyć tolerancję wysiłku;
  • zapobieganie postępowi choroby;
  • zapobieganie i leczenie powikłań i zaostrzeń;
  • poprawa jakości życia;
  • zmniejszyć śmiertelność.

Główne obszary leczenia obejmują:

  • osłabienie wpływu czynników ryzyka;
  • programy edukacyjne;
  • leczenie farmakologiczne.

Osłabienie wpływu czynników ryzyka

Wymagane jest rzucenie palenia. Jest to najskuteczniejszy sposób na zmniejszenie ryzyka rozwoju POChP.

Należy również monitorować zagrożenia zawodowe i zmniejszać ich skutki, stosując odpowiednie wentylatory i oczyszczacze powietrza.

Programy edukacyjne

Programy edukacyjne w POChP obejmują:

  • podstawowa wiedza na temat choroby i ogólne metody leczenia, które zachęcają pacjentów do rzucenia palenia;
  • nauka prawidłowego używania indywidualnych inhalatorów, przekładek, nebulizatorów;
  • praktyka samokontroli z wykorzystaniem przepływomierzy szczytowych, badanie środków pomocy w sytuacjach awaryjnych.

Edukacja pacjenta zajmuje znaczące miejsce w leczeniu pacjentów i wpływa na późniejsze rokowanie (poziom dowodów A).

Metoda pomiaru przepływu szczytowego umożliwia pacjentowi codzienne niezależne monitorowanie szczytowej wymuszonej objętości wydechowej - wskaźnik ściśle korelujący z wartością FEV1.

Pacjenci z POChP na każdym etapie otrzymują programy treningu fizycznego w celu zwiększenia tolerancji wysiłku.

Leczenie narkotyków

Farmakoterapia POChP zależy od stadium choroby, nasilenia objawów, ciężkości obturacji oskrzeli, obecności niewydolności oddechowej lub prawej komory i chorób towarzyszących. Narkotyki zwalczające POChP dzielą się na fundusze na złagodzenie ataku i zapobieganie rozwojowi ataku. Pierwszeństwo mają inhalowane formy leków.

W celu złagodzenia rzadkich ataków skurczu oskrzeli zaleca się wziewne krótkodziałające stymulatory β-adrenergiczne: salbutamol, fenoterol.

Przygotowania do zapobiegania atakom:

  • formoterol;
  • bromek tiotropium;
  • leki złożone (berotek, burovent).

Jeśli zastosowanie inhalacji nie jest możliwe lub ich skuteczność jest niewystarczająca, konieczne może być zastosowanie teofiliny.

Gdy zaostrzenie bakteryjne POChP wymaga połączenia antybiotyków. Może być stosowany: amoksycylina 0,5-1 g 3 razy dziennie, azytromycyna 500 mg przez trzy dni, klarytromycyna CP 1000 mg 1 raz dziennie, klarytromycyna 500 mg 2 razy dziennie, amoksycylina + kwas klawulanowy 625 mg 2 razy dziennie, cefuroksym 750 mg 2 razy dziennie.

Glikokortykosteroidy, które również podaje się drogą wziewną (dipropionian beklometazonu, propionian flutykazonu), również pomagają złagodzić objawy POChP. Jeśli POChP jest stabilna, nie jest wskazane podanie glikokortykosteroidów ogólnoustrojowych.

Tradycyjne środki wykrztuśne i mukolityczne dają słaby pozytywny efekt u pacjentów z POChP.

U ciężkich pacjentów z częściowym ciśnieniem tlenu (pO255 mmHg Art. i mniej w spoczynku wskazana jest terapia tlenowa.

Prognoza. Zapobieganie

Rokowanie choroby zależy od stopnia zaawansowania POChP i liczby powtarzających się zaostrzeń. Jednocześnie każde zaostrzenie niekorzystnie wpływa na ogólny przebieg procesu, dlatego najwcześniejsza możliwa diagnoza POChP jest wysoce pożądana. Leczenie jakiegokolwiek zaostrzenia POChP powinno rozpocząć się jak najszybciej. Ważne jest również, aby mieć pełnoprawne leczenie zaostrzeń, w żadnym wypadku nie wolno nosić go „na piechotę”.

Często ludzie decydują się zwrócić się o pomoc medyczną z drugiego etapu umiarkowanego. W stadium III choroba zaczyna wywierać dość silny wpływ na pacjenta, objawy stają się bardziej wyraźne (wzrost duszności i częste zaostrzenia). Na etapie IV zauważalne jest pogorszenie jakości życia, każde pogorszenie staje się zagrożeniem dla życia. Przebieg choroby staje się niepełnosprawny. Temu etapowi towarzyszy niewydolność oddechowa, nie wyklucza się rozwoju serca płucnego.

Rokowanie choroby zależy od przestrzegania przez pacjenta zaleceń lekarskich, przestrzegania leczenia i zdrowego stylu życia. Dalsze palenie przyczynia się do postępu choroby. Zaprzestanie palenia powoduje wolniejszy postęp choroby i wolniejszy spadek FEV1. Ze względu na fakt, że choroba ma postępujący przebieg, wielu pacjentów jest zmuszonych do przyjmowania narkotyków przez całe życie, wielu wymaga stopniowego zwiększania dawek i dodatkowych środków podczas zaostrzeń.

Najlepszym sposobem zapobiegania POChP są: zdrowy styl życia, w tym dobre odżywianie, stwardnienie organizmu, rozsądna aktywność fizyczna i eliminacja ekspozycji na szkodliwe czynniki. Zaprzestanie palenia jest absolutnym warunkiem zapobiegania zaostrzeniu POChP. Dostępne zagrożenia zawodowe przy diagnozowaniu POChP - wystarczający powód do zmiany pracy. Środki zapobiegawcze to także unikanie hipotermii i ograniczenie kontaktu z chorymi ARVI.

W celu zapobiegania zaostrzeniom u pacjentów z POChP wykazano coroczne szczepienie przeciwko grypie. Osoby z POChP w wieku 65 lat i starsze oraz pacjenci z FEV1

Przewlekła obturacyjna choroba płuc

Przewlekła obturacyjna choroba płuc jest postępującą chorobą charakteryzującą się składnikiem zapalnym, upośledzoną drożnością oskrzeli na poziomie dystalnych oskrzeli i zmianami strukturalnymi w tkance płucnej i naczyniach. Główne objawy kliniczne to kaszel z śluzowo-ropną plwociną, duszność, przebarwienia skóry (sinica lub różowawy kolor). Diagnostyka opiera się na danych spirometrycznych, bronchoskopii, badaniu gazów krwi. Leczenie obejmuje terapię inhalacyjną, leki rozszerzające oskrzela.

Przewlekła obturacyjna choroba płuc

Przewlekła choroba obturacyjna (POChP) jest obecnie izolowana jako niezależna choroba płuc i różni się od wielu przewlekłych procesów układu oddechowego występujących w zespole obturacyjnym (obturacyjne zapalenie oskrzeli, wtórna rozedma płuc, astma oskrzelowa itp.). Według danych epidemiologicznych POChP często dotyka mężczyzn powyżej 40 roku życia, zajmuje wiodącą pozycję wśród przyczyn niepełnosprawności i 4 miejsce wśród przyczyn śmiertelności aktywnej i pełnosprawnej części populacji.

Przyczyny POChP

Wśród przyczyn rozwoju przewlekłej obturacyjnej choroby płuc 90-95% przypada na palenie. Wśród innych czynników (około 5%) występują zagrożenia zawodowe (wdychanie szkodliwych gazów i cząstek), infekcje dróg oddechowych w dzieciństwie, współistniejąca patologia oskrzelowo-płucna, stan ekologii. U mniej niż 1% pacjentów POChP opiera się na predyspozycjach genetycznych, przejawiających się niedoborem alfa1 - antytrypsyny, która powstaje w tkankach wątroby i chroni płuca przed uszkodzeniem przez enzym elastazę. Wśród zagrożeń zawodowych wśród przyczyn rozwoju POChP znajdują się kontakty z kadmem i krzemem, obróbka metali, szkodliwa rola produktów powstających podczas spalania paliwa. POChP jest chorobą zawodową górników, pracowników kolei, budowniczych mających kontakt z pracownikami cementu, celulozowni, papierników i hutników oraz pracowników rolnych zajmujących się przetwarzaniem bawełny i zboża.

Patogeneza

Czynniki środowiskowe i predyspozycje genetyczne powodują przewlekłe uszkodzenie zapalne wewnętrznej wyściółki oskrzeli, co prowadzi do zakłócenia miejscowej odporności oskrzeli. Zwiększa to produkcję śluzu oskrzelowego, zwiększa jego lepkość, tworząc w ten sposób korzystne warunki dla rozmnażania się bakterii, upośledzenia drożności oskrzeli, zmian w tkance płuc i pęcherzyków płucnych. Postęp POChP prowadzi do utraty odwracalnego składnika (obrzęku błony śluzowej oskrzeli, skurczu mięśni gładkich, wydzielania śluzu) i zwiększenia nieodwracalnych zmian prowadzących do rozwoju zwłóknienia okołoskrzelowego i rozedmy płuc. Powikłania bakteryjne mogą prowadzić do postępującej niewydolności oddechowej w POChP, prowadzącej do nawracających zakażeń płuc.

Przebieg POChP jest pogarszany przez zaburzenie wymiany gazowej, objawiające się zmniejszeniem stężenia O2 i opóźnieniem CO2 w krwi tętniczej, wzrostem ciśnienia w złożu tętnicy płucnej i prowadzącym do powstania serca płucnego. Przewlekłe serce płuc powoduje niewydolność krążenia i śmierć u 30% pacjentów z POChP.

Klasyfikacja

Międzynarodowym ekspertom w rozwoju przewlekłej obturacyjnej choroby płuc przydzielono 4 etapy. Kryterium leżącym u podstaw klasyfikacji POChP jest zmniejszenie stosunku FEV (wymuszona objętość wydechowa) do FVC (wymuszona pojemność płuc) 80% normalnego, przewlekłego kaszlu i wytwarzania plwociny.

  • Etap II (umiarkowanie ciężka POChP). Postępują zaburzenia obturacyjne (50% < ОФВ1 < 80 % от нормы). Наблюдаются одышка и клинические симптомы, усиливающиеся при нагрузке.
  • Etap III (ciężka POChP). Zwiększa ograniczenie przepływu powietrza podczas wydechu (30% < ОФВ, < 50 % от нормы), усиливается одышка, учащаются обострения.
  • Etap IV (bardzo ciężka POChP). Objawy ciężkiej zagrażającej życiu obturacji oskrzeli (FEV, < 30 % от нормы), дыхательной недостаточностью, развитием легочного сердца.
  • Objawy POChP

    We wczesnych stadiach przewlekłej obturacyjnej choroby płuc występuje potajemnie i nie zawsze jest wykrywana na czas. Rozwija się charakterystyczna klinika, począwszy od umiarkowanego stadium POChP.

    Przebieg POChP charakteryzuje się kaszlem z plwociną i dusznością. We wczesnych stadiach sporadyczny kaszel z wydzieliną śluzową plwociny (do 60 ml dziennie) i duszność z intensywnym wysiłkiem; w miarę postępu choroby kaszel staje się trwały, duszność jest odczuwana w spoczynku. Wraz z pojawieniem się zakażenia, przebieg POChP staje się ostry, natura plwociny staje się ropna, jej ilość wzrasta. Przebieg POChP może rozwijać się w dwóch typach postaci klinicznych:

    • Typ zapalenia oskrzeli. U pacjentów z zapaleniem oskrzeli typu POChP dominującymi objawami są ropne procesy zapalne w oskrzelach, którym towarzyszy zatrucie, kaszel i obfita plwocina. Obturacja oskrzeli ulega znacznej ekspresji, rozedma płuc jest słaba. Ta grupa pacjentów jest zwykle określana jako „niebieskie obrzęki” z powodu rozlanej niebieskiej sinicy skóry. Rozwój powikłań i stadium terminalnego występuje w młodym wieku.
    • Rodzaj rozedrowany. Wraz z rozwojem POChP typu rozedmowego, duszność wydechowa (z trudnością wydechową) wysuwa się na pierwszy plan w symptomatologii. Rozedma przeważa nad niedrożnością oskrzeli. Zgodnie z charakterystycznym wyglądem pacjentów (różowo-szary kolor skóry, klatka piersiowa, kacheksja) nazywa się je „różowymi pufferami”. Ma bardziej łagodny przebieg, pacjenci zwykle żyją do starości.

    Komplikacje

    Postępujący przebieg przewlekłej obturacyjnej choroby płuc może być powikłany zapaleniem płuc, ostrą lub przewlekłą niewydolnością oddechową, spontaniczną odmy opłucnowej, stwardnieniem płuc, wtórną policytemią (erytrocytozą), zastoinową niewydolnością serca itp. W ciężkim i bardzo ciężkim stopniu POChP pacjent może rozwinąć płaszcz serca.. Postępujący przebieg POChP prowadzi do zmian w aktywności domowej pacjentów i obniżenia ich jakości życia.

    Diagnostyka

    Powolny i postępujący przebieg przewlekłej obturacyjnej choroby płuc rodzi pytanie o terminową diagnozę choroby, przyczyniając się do poprawy jakości i wydłużenia średniej długości życia. Podczas zbierania danych anamnestycznych należy zwrócić uwagę na obecność złych nawyków (palenie) i czynników produkcji.

    Najważniejszą metodą diagnostyki funkcjonalnej jest spirometria, która ujawnia pierwsze objawy POChP. Obowiązkowe jest zmierzenie parametrów prędkości i objętości: pojemność życiowa płuc (VC), wymuszona pojemność życiowa płuc (FVC), wymuszona objętość wydechowa w ciągu 1 sekundy. (FEV1) i inne w teście po rozszerzeniu oskrzeli. Podsumowanie i stosunek tych wskaźników pozwala zdiagnozować POChP.

    Badanie cytologiczne plwociny u pacjentów z POChP pozwala nam ocenić charakter i nasilenie zapalenia oskrzeli, aby wykluczyć zwężenie. Poza pogorszeniem natury śluzu śluzowego z przewagą makrofagów. W ostrej fazie POChP plwocina staje się lepka, ropna.

    Kliniczne badanie krwi w POChP ujawnia poliketemię (wzrost liczby czerwonych krwinek, hematokrytu, hemoglobiny, lepkości krwi) w wyniku rozwoju hipoksemii w zapaleniu oskrzeli typu choroby. U pacjentów z ciężką niewydolnością oddechową badany jest gaz krwi. Gdy radiografia płuc wyklucza inne choroby o podobnych objawach klinicznych. U pacjentów z POChP na radiogramie określa się uszczelnienie i deformację ścian oskrzeli, zmiany rozedmowe w tkance płucnej.

    Zmiany określone przez EKG charakteryzują się przerostem prawego serca, wskazującym na rozwój nadciśnienia płucnego. Diagnostyczna bronchoskopia w POChP jest wskazana w diagnostyce różnicowej, badaniu błony śluzowej oskrzeli i ocenie jej stanu, zbieraniu do analizy wydzielin oskrzelowych.

    Leczenie POChP

    Celem terapii przewlekłej obturacyjnej choroby płuc jest spowolnienie postępu obturacji oskrzeli i niewydolności oddechowej, zmniejszenie częstości i nasilenia zaostrzeń, poprawa jakości i zwiększenie długości życia pacjentów. Istotnym elementem kompleksowej terapii jest eliminacja przyczyny choroby (szczególnie palenia).

    Leczenie POChP jest wykonywane przez pulmonologa i składa się z następujących elementów:

    • nauczanie pacjenta używania inhalatorów, przekładek, nebulizatorów, kryteriów oceny stanu zdrowia i umiejętności samopomocy;
    • mianowanie leków rozszerzających oskrzela (leków, które rozszerzają światło oskrzeli);
    • powołanie mukolitów (leków, które rozrzedzają plwocinę i ułatwiają jej wyładowanie);
    • podawanie wziewnych glikokortykosteroidów;
    • antybiotykoterapia podczas zaostrzeń;
    • dotlenienie organizmu i rehabilitacja płucna.

    W przypadku kompleksowego, metodycznego i odpowiednio dobranego leczenia POChP możliwe jest zmniejszenie tempa rozwoju niewydolności oddechowej, zmniejszenie liczby zaostrzeń i przedłużenie życia.

    Rokowanie i zapobieganie

    W odniesieniu do całkowitego wyzdrowienia rokowanie jest niekorzystne. Stały postęp POChP prowadzi do niepełnosprawności. Do kryteriów prognostycznych POChP należą: możliwość wykluczenia czynnika prowokującego, przestrzeganie zaleceń przez pacjenta i środki terapeutyczne, status społeczny i ekonomiczny pacjenta. Niekorzystny przebieg POChP obserwuje się w przypadku ciężkich chorób współistniejących, niewydolności serca i układu oddechowego, pacjentów w podeszłym wieku i zapalenia oskrzeli typu choroby. Jedna czwarta pacjentów z ciężkimi zaostrzeniami umiera w ciągu roku. Środki zapobiegania POChP to wykluczenie czynników szkodliwych (rzucenie palenia tytoniu, przestrzeganie wymogów ochrony pracy w obecności zagrożeń zawodowych), zapobieganie zaostrzeniom i innym zakażeniom oskrzelowo-płucnym.