loader

Główny

Zapalenie oskrzeli

Charakterystyka nowej generacji leków przeciwwirusowych

Według międzynarodowych statystyk przeciętna osoba cierpi na średnio 2-3 tygodnie z ostrymi infekcjami dróg oddechowych, przeziębieniem lub grypą. Każdy wie, że takie choroby bardzo osłabiają organizm, zmniejszają odporność, niekorzystnie wpływają na samopoczucie po wyzdrowieniu. I chociaż takie choroby nie są uważane za śmiertelne, ich złagodzenie i przyspieszenie procesu gojenia nie jest łatwym zadaniem.

Gdy wirus dostanie się do organizmu, szybko się rozmnaża i wywołuje szereg objawów - może to być załamanie, nieżyt nosa, kaszel, hipertermia i utrata ogólnego napięcia ciała. Dlatego konieczne jest przyjmowanie skutecznych leków, które zapobiegną lub zmniejszą przebieg choroby. Ale na obecnym etapie rozwoju społeczeństwa nie wynaleźli leków, które mogłyby zapobiec infekcji wirusowej o 100 procent. Pomimo niedoskonałości takich funduszy ich liczba rośnie z roku na rok, a także skuteczność takich leków.

W ostatnich latach międzynarodowe firmy farmaceutyczne stale prowadzą badania nad rozwojem leków przeciwwirusowych. Pod takimi lekami uważa się to za środek, którego główną funkcją jest działanie hamujące na patogen, a dokładniej na sam wirus.

Jak wiemy, wchodząc do organizmu, wirus rozpoczyna działanie z górnych dróg oddechowych. To tutaj zlokalizowana jest formacja patogeniczna i zaczyna się namnażanie wirusów, zamieniając się w ognisko infekcji. Wirus zakaża błonę śluzową nosa, krtani, migdałków i gardła. Złożoność rozwoju leku przeciwwirusowego, który ma maksymalny efekt, polega na tym, że obszar jego działania powinien obejmować wszystkie górne drogi oddechowe.

Leki przeciwwirusowe nowej generacji są podzielone na kilka grup:

  • środki przeciw cytomegalii (na przykład gancyklowir);
  • środki przeciw grypie (Tamiflu, Amantadyna);
  • antyherpetyczny (acyklowir);
  • o rozszerzonym spektrum aktywności (Rimantadine, Arbidol, Amiksin).

Jak nowoczesne leki przeciwwirusowe

Leki przeciwwirusowe można podzielić na dwa typy: te, które tłumią działanie wirusów (inhibitory neuraminidazy) i te, które symulują tworzenie interferonu.

Działanie pierwszej kategorii leku jest bezpośrednio związane z samym wirusem: zakłóca strukturę białek wirusowych, co zapobiega namnażaniu się komórek wirusowych.

Drugi typ odnosi się do liczby induktorów interferonu (klasy białek, które mogą zmniejszyć podatność komórek na wirusy). Najczęściej lekarze zalecają przyjmowanie w celu zapobiegania grypie. Jak widać, ten rodzaj leków przeciwwirusowych nie jest w stanie wpływać na działanie wirusa, ale zwiększa reakcję ochronną organizmu.

Kiedy zacząć przyjmować leki przeciwwirusowe

Leki te, niezależnie od mechanizmu ich działania na organizm, są skuteczne w pierwszym stadium choroby wirusowej - w ciągu pierwszych 2-3 dni po wystąpieniu objawów. Oznacza to, że leki mają największy wpływ na profilaktykę, nawet przed infekcją. W tym przypadku, jeśli łączysz zapobiegawcze spożycie i bierne czynniki ochrony ciała - częste mycie rąk, noszenie maski, stosowanie maści oksolinowej, dezynfekcję pokoju - szansa na przeżycie epidemii grypy jest znacznie wyższa.

Jak wybrać lek przeciwwirusowy

Z teoretycznego punktu widzenia do profilaktyki konieczne jest przyjęcie obu kategorii leków - induktorów interferonu i inhibitorów neuraminidazy.

Należy jednak pamiętać, że nie wszystkie leki przeciwwirusowe mają działanie zapobiegawcze. Jeśli większość induktorów interferonu nie ma działania ubocznego na organizm i jest dobrze tolerowana, to środki, które hamują działanie enzymów wirusowych, mogą prowadzić do niepożądanych objawów - nudności, niestrawności i tak dalej. Takie leki są przepisywane wyłącznie na ciężkie postacie choroby i pod ścisłym nadzorem lekarza.

Leczenie przeciwwirusowe powinno dawać maksymalne wyniki przy minimalnych negatywnych skutkach. Wynik leczenia zależy głównie od stanu układu odpornościowego. Dlatego przy określaniu wyboru leku należy postępować zgodnie z zasadą „nie szkodzić” i wybierać produkty o udowodnionej skuteczności i dobrze zbadanej farmakokinetyce.

Naprawdę dobry lek powinien mieć następujące właściwości:

  • brak przenikania leku przeciwwirusowego do DNA zdrowej komórki;
  • działanie wyłącznie w zainfekowanych komórkach;
  • brak szkodliwego działania toksykologicznego i rozładowania w stanie początkowym z organizmu;
  • spowalniając metabolizm konkretnego wirusa, tj. lek musi być zaprojektowany do zwalczania konkretnej choroby;
  • wygodna forma podawania i dawkowania.

Istnieje kategoria pacjentów, dla których konieczne jest wybranie leków antywirusowych ze szczególną ostrożnością - są to dzieci, osoby w wieku emerytalnym, kobiety w ciąży i osoby o obniżonym statusie immunologicznym (wirusowe zapalenie wątroby typu C, HIV, AIDS itp.).

A co najważniejsze, przy pierwszych objawach skonsultuj się z lekarzem. Nie należy samoleczyć, w przeciwnym razie można znacznie zaszkodzić ciału.

Spodoba Ci się również:

Alergie można z pewnością nazwać chorobą XX wieku. Nawet w latach 50. ubiegłego wieku było niewiele...

Niestety, od chorób nikt nie jest ubezpieczony. Ogromnej większości chorób towarzyszy stan zapalny, ból, gorączka...

I dlaczego nazywa się to kubek głupi ludzie? Honorowy łopian stał się synonimem osoby nieprzystosowanej - nie jest znany. Z drugiej strony, wykorzystanie tego cenionego zakładu w Rosji jest dobrze znane. Naprawdę nie można tego nazwać głupim i bezwartościowym. Łopian należy do szlachetnej rodziny Asterów, rośnie przez dwa lata, a małe kwiaty, pojawiające się w drugim roku życia łopianu, są jednak bardzo podobne do astry. Po rozkwicie kwiatów roślina pokryta jest kolcami i jest recytowana jako łopian. Uzdrowienie to wszystkie części łopianu, ale przede wszystkim - jego korzenie, które nie tylko leczą, ale także karma mogą być pyszne. Używane łopian i kosmetyki. Łopian: właściwości lecznicze Możliwe jest zbieranie korzeni łopianu tylko w pierwszym roku jego życia. W pierwszym roku w korzeniach łopianu koncentracja substancji leczniczych była najbardziej optymalna i terapeutyczna. Na 45% korzeń łopianu składa się z polisacharydu inuliny. Są w nim olejki eteryczne i tłuszczowe, białko. W liściach łopianu jest śluz i garbniki. Leczenie to nasiona tej rośliny. Wszystko to razem sprawia, że ​​łopian jest analogiem żeń-szenia w Centralnej Rosji, a właściwości przeciwbólowe i przeciwzapalne łopianu są dobrze znane: konieczne jest przymocowanie dużego liścia łopianu do chorej głowy, a ból jest zmniejszony. Zastosuj kleik z liści i miejsc z zapaleniem i rannych. Antyseptyczne właściwości łopianu pomagają leczyć czyraki i inne rany stafilakkokovye. Skuteczne wykorzystanie liści łopianu i zapalenia piersi. Ustalono eksperymentalnie, że łopian może nawet zatrzymać wzrost komórek nowotworowych. W medycynie ludowej z powodzeniem stosuje się trzy rodzaje łopianu: małe, duże i filcowe. Ale w medycynie urzędowej prawo do leczenia ludzi dawało tylko łopian. Nasz przemysł farmaceutyczny wytwarza leki na łopian, na przykład lek o nazwie „korzeń łopianu”. Lek ten należy do diuretyków, środków żółciopędnych i nie narkotycznych leków przeciwbólowych i jest wytwarzany w postaci okrągłych brykietów o wadze 10 g. Jest sprzedawany w aptekach i rozdrobnionych korzeniach tej rośliny. Łatwo jest zrobić lek z łopianu i niezależnie. Łopian jako produkt spożywczy Na próżno uważamy łopian za naszego rodaka. Mówią, że królewska kawaleria sprowadziła go do Rosji po wojnie z Francuzami w 1812 roku. Ogólnie w niektórych krajach, na przykład w Japonii, łopian uprawia się w łóżkach jako cenne warzywo. Od swoich korzeni w pierwszym roku rozwoju możesz przygotować smaczny i zdrowy dżem. Liście i kępki łopianu nadają się do robienia sałatek, są umieszczane w zupach i dodawane do dodatków. Prażone korzenie można wykorzystać do przygotowania napoju kawowego, zmielone korzenie dodane do ciasta sprawiają, że...

Czytając przepisy, czasami znajdujemy składnik, taki jak majeranek. Ta przyprawa jest bardzo popularna na...

Leki przeciwwirusowe dla dzieci, udowodniona skuteczność

Z czasem każdy rodzic myśli o tym, jak kupić całą listę niezbędnych leków przeciwwirusowych dla małych dzieci. W końcu ochrona ciała dziecka przed skutkami różnych infekcji jest dość trudnym zadaniem. Ciało dzieci jest znacznie słabsze niż dorosły.

Różni się znacznie pod wpływem różnych mikroorganizmów, które mogą powodować choroby. Główna trudność w leczeniu dziecka polega na tym, że duża liczba preparatów składowych jest po prostu przeciwwskazana dla młodego ciała lub może prowadzić do dalszych komplikacji.

Leki przeciwwirusowe dla dzieci, udowodniona skuteczność

Najważniejszą rzeczą, która istnieje w życiu każdego człowieka, jest jego zdrowie. Musisz go zapisać od najmłodszych lat. Niestety nikt nie jest odporny na skutki infekcji i pojawienia się choroby. Jeśli dziecko rozwija chorobę, rodzice mają ważne pytania, na przykład, jak znaleźć lek wysokiej jakości w leczeniu choroby.

Zanim zaczniesz kupować lek przeciwwirusowy dla dzieci, należy zauważyć, że:

  1. Przy pierwszym dyskomfortie i złym samopoczuciu należy natychmiast udać się do specjalisty. Będzie mógł zbadać pacjenta i napisać dokładny sposób leczenia choroby. Lekarz ustali, czy zakażenie jest wirusem, czy przeziębieniem.
  2. Wybierając narzędzie, musisz przyjrzeć się rodzajowi patogenu, który sprowokował reakcję organizmu, wiek dziecka, jego cechy strukturalne. Leki przeciwwirusowe różnią się od siebie wpływem na konkretną chorobę i ich skutecznością.

Co roku wzrasta liczba infekcji i bakterii. Liczba leków farmakologicznych również szybko rośnie. Istnieją nowe rodzaje leków przeciwwirusowych. Aby nie zgubić się w takiej ilości środków na leczenie, musisz mieć umiejętności wyszukiwania informacji o zakupionych preparatach.

Środki przeciwwirusowe różnią się metodami leczenia. Zapobieganie jest uważane za ich główną cechę. Mogą usunąć wirusa z ciała dzieci we wczesnym stadium choroby. Jeśli choroba zaczyna się rozprzestrzeniać w organizmie w dużym stopniu, takie fundusze są uważane za całkowicie niepotrzebne.

Zgodnie z ich metodą wpływu na ciało dziecka, środki są podzielone na:

  1. Anty-grypa. Działają z komórkami dotkniętymi infekcją wirusową. W ramach preparatów najczęściej występuje kwas askorbinowy, który pozytywnie wpływa na funkcjonowanie układu odpornościowego. Ta grupa obejmuje: Amantadynę, Orvirem, Tamiflu, Zanamivir, Remantadin.
  2. Antiherpetic. Nie zabijają wirusa opryszczki. Ale jednocześnie mogą działać z patogenami DNA, które opóźniają jego dalszy rozwój. Leki przeciwpasożytnicze nie eliminują opryszczki, ale jednocześnie poprawiają ogólną kondycję osoby. Ta sekcja obejmuje: Famvir, Zovirax, Valacyclovir, Acyklowir.
  3. Preparaty o szerokim zakresie działania na organizm. Są one dobrze stosowane w leczeniu różnych chorób: przeziębienia, ostre infekcje wirusowe dróg oddechowych, ostre infekcje dróg oddechowych. Ta klasyfikacja obejmuje najlepsze leki. z wysoką wydajnością. Nie tylko eliminują różne choroby, ale także kompleksowo wzmacniają odporność organizmu u dzieci. Kategoria ta obejmuje: Anaferon, Egoferon, Lavomaks, Arbidol, Kagocel, Viferon, Isoprinosine.
  4. Leki antyretrowirusowe. Oznacza to ze szczególnym naciskiem. Mogą w pełni poradzić sobie z jednym patogenem. Stosuje się je w profilaktyce i leczeniu zakażeń HIV: foskarnet, gancyklowir.

Dziecięcy lek przeciwwirusowy

Najtrudniejsze jest znalezienie leku dla bardzo małego dziecka. W końcu bardzo trudno jest zrozumieć, w jaki sposób ciało dziecka, które niedawno się urodziło, może reagować na składniki leku.

Najlepszy lek przeciwwirusowy dla dzieci.

  1. Upuszcza Aflubin.
  2. Suchy interferon leukocytowy.
  3. Grippferon
  4. Świece Viferon.
  5. Oscillococcinum.
  6. Świece Genferon Light.
  7. Świece Kipferon.

1 miesiąc dziecka - Anaferon.

6-miesięczne dziecko - Ergoferon.

Roczne dziecko Rimantadyna, Tamiflu i Cytophyre 3.

Najlepsze leki profilaktyczne

Najczęściej używane narzędzia do leczenia niemowląt:

Arbidol

Dostępne w postaci kapsułek i tabletek. Główne cechy leku:

  1. Walczy z wirusami.
  2. Wzmacnia odporność organizmu.
  3. Zmniejsza ryzyko powikłań i patologii.
  4. Zmniejsza zatrucie całego organizmu.
  5. Skraca czas leczenia.

Zalecany do leczenia:

  1. Przeziębienia.
  2. Zapalenie płuc.
  3. Grypa.
  4. Zapalenie oskrzeli.
  5. Opryszczka
  6. SARS.
  7. Choroby jelitowe pochodzenia wirusowego

To narzędzie może być również stosowane jako środek zapobiegawczy.

Dawka zależy od wieku każdego pacjenta:

  1. od 3 lat - 50 mg
  2. od 6 lat - 100 mg.
  3. od 12 lat - 300 mg.

Rozwój działań niepożądanych jest minimalny. Występują głównie w postaci alergii. Taka reakcja najczęściej występuje z powodu indywidualnej nadwrażliwości ciała dziecka.

Anaferon

Lek homeopatyczny, który jest sprzedawany w aptece w postaci tabletek, ma specjalne funkcje:

  1. Doskonałe czyste nieprzyjemne objawy.
  2. Popraw odporność dziecka, wzmacniając go.
  3. Zwiększa syntezę przeciwciał w organizmie, a także rozwój interferonu.
  4. Pomaga zmniejszyć liczbę leków przeciwzapalnych i przeciwgorączkowych w trakcie terapii.

Anaferon jest stosowany głównie, gdy:

  1. Grypa, ostre infekcje wirusowe układu oddechowego, powikłania wywołane różnymi chorobami.
  2. Opryszczka
  3. Wirus cytomegalii.

Użyj narzędzia powinno być 3-6 razy dziennie na 1 tabletkę.

Oscillococcinum

Lek homeopatyczny, który przyniesie korzyść dziecku tylko podczas łagodnej infekcji wirusowej.

Eksperci zalecają stosowanie 1 dawki kilka razy dziennie. Używanie tego narzędzia jest zabronione, jeśli występuje nietolerancja laktozy.

Kagocel

Narzędzie skutecznie wpływa na powstawanie w organizmie interferonu, który jest w stanie skutecznie oddziaływać na wirusy.

Środki są używane podczas:

  1. Grypa.
  2. Choroba układu oddechowego.

Kagocel zapewnia największy wpływ, jeśli leczenie nastąpi w ciągu pierwszych czterech dni od rozprzestrzenienia się choroby.

Zgodnie z instrukcjami użycia leku stosuje się:

  1. Od wieku trzech lat 1 tabletka dwa razy dziennie.
  2. Od szóstego roku życia przyjmuj jedną tabletkę trzy razy dziennie.
  3. Dla dzieci od 12 lat liczba tabletek wypijanych dziennie powinna wynosić 6.

Amiksin

Działa z dużą liczbą szkodliwych mikroorganizmów. Obejmuje to takie efekty jak:

  1. Zwiększona produkcja interferonu.
  2. Poprawa ogólnej odporności dziecka.

Jest stosowany jako profilaktyka organizmu. Jest stosowany w kompleksowym kursie leczenia w celu zwalczania chorób wirusowych. Bardzo często w leczeniu problemów z wirusowym układem oddechowym. Dobrze stosowany w połączeniu z antybiotykami.

Użyto Amiksin, biorąc pod uwagę wiek pacjenta:

  1. Od 7 lat - należy stosować 60 mg dziennie.
  2. Od 12 lat - należy stosować 125 mg dziennie.

Czasami mogą wystąpić reakcje wtórne. Dziecko może mieć dreszcze, drażliwość i zaburzenia dyspeptyczne.

Ingavirin

Różni się od innych środków leczniczych swoim specjalnym działaniem na różne mikroorganizmy. Niesie wysokie właściwości przeciwzapalne.

Ingavirin pomaga:

  1. Zmniejszenie temperatury ciała (intensywność i okres wzrostu).
  2. Chroni przed chorobami i komplikacjami.

Stosowany w połączeniu z leczeniem patologii, które występują z powodu różnych chorób wirusowych.

Użyj narzędzia Ingavirin jako asystenta w leczeniu różnych chorób jest możliwe tylko od 13 lat. Dzieci poniżej osiemnastego roku życia powinny spożywać 30 mg dziennie.

Viferon

Ma właściwości immunomodulujące o zwiększonym działaniu przeciwwirusowym. Może nawet wpływać na niektóre rodzaje bakterii. Viferon rozprzestrzenia się podczas leczenia różnych chorób wirusowych, zakaźnych i zapalnych.

Leczenie terapią za pomocą tego narzędzia pozwala zmniejszyć liczbę stosowanych leków hormonalnych, a także antybiotyków.

W sprzedaży idzie jak maść lub świece.

Grippferon

Dostępne w postaci kropli, sprayu, które są stosowane w całym zabiegu. Dobrze przyczynia się do zapobiegania ciału. Jakościowo wpływa na ciało pacjenta w początkowej fazie choroby, wyłączając dalszy rozwój infekcji wirusowej.

Powinien użyć narzędzia:

  1. Do jednego roku, 3-4 krople dziennie, 1 kropla.
  2. od 1 roku do trzech lat - ilość leku zwiększa się do dwóch kropli trzy razy dziennie.
  3. Przed ukończeniem 14 lat dwie krople są pisane 3-4 razy dziennie.

Gripperferon może powodować uczucie pieczenia w okolicy nosa dziecka. Nie należy go stosować w przypadku chorób alergicznych.

Rimantadyna

Różni się od innych leków o specjalnych właściwościach przeciwwirusowych. Najlepszy ze wszystkich leków radzi sobie z grypą. Najczęściej dystrybuowane w postaci tabletek i kapsułek.

Może być stosowany do różnych chorób i zapobiegania ciału.

Specjalne dawkowanie oznacza:

  1. 7–11 lat - dawka dziennie wynosi 100 mg.
  2. od 11 do 14 lat - dawka wynosi 150 mg.
  3. Od 14 roku życia dopuszczalna dawka wynosi 300 mg na dobę.

Dzięki wszystkim pozytywnym cechom rymantadyna może wywoływać skutki uboczne:

  1. Senność.
  2. Ochrypły.
  3. Szumy uszne.
  4. Wysypka
  5. W niektórych przypadkach biegunka.

Stosowanie tego leku w przypadku, gdy:

  1. Istnieją poważne choroby związane z wątrobą pacjenta.
  2. Patologia w rozwoju nerek.
  3. Tiretoksikoz.

Groprinosin

Najważniejsze cechy:

  1. Może kompleksowo poprawić odporność dziecka.
  2. Zmniejsza wpływ alergenów na ciało dziecka.
  3. Tworzy specjalną, zrównoważoną ochronę dla różnego rodzaju infekcji.

Groprinosin ma postać tabletek i syropu. Eksperci doradzają stosowanie leku tym dzieciom, które mają słabo rozwiniętą odporność.

Dawka środka leczniczego dla dziecka starszego niż jeden rok składa się w proporcji: 1 kg masy ciała na 50 mg leku.

Surowo zabrania się używania narzędzia w obecności choroby nerek i dny

Eksperci zauważają, że leczenie powinno uwzględniać niektóre cechy:

  1. Absolutnie każde dziecko ma swoje własne cechy charakterystyczne. A środki, które dobrze nadają się do jednego dziecka, mogą być całkowicie złej jakości w odniesieniu do leczenia drugiego. Biorąc pod uwagę te dane, powinieneś w pełni zadbać o zdrowie dziecka od momentu jego narodzin. Uważa się, że najwyższa jakość ochrony organizmu przed wirusem zwiększa odporność. Powinieneś stale wpajać dziecku zajęcia sportowe, stosować się do jego diety. Takie działania są wystarczające, aby zapewnić dziecku odporność i niezawodną ochronę, która może skutecznie radzić sobie z różnymi infekcjami.
  2. Nigdy nie używaj samoleczenia. I chociaż nowoczesny rynek farmakologiczny obejmuje dużą ilość leków do leczenia chorób, które są swobodnie sprzedawane bez recepty, istnieje duże ryzyko popełnienia silnego błędu przy ich wyborze. Taki błąd spowoduje rozwój niebezpiecznych komplikacji zdrowotnych i patologii. Oprócz tego duża liczba niebezpiecznych chorób zaczyna się od prostej ARVI. Tylko sam lekarz może określić patologię na czas i przepisać pacjentowi właściwą terapię.

Leki przeciwwirusowe są dobrą bronią, którą można stosować przeciwko chorobom pochodzenia wirusowego. Jednak nie są w stanie usunąć choroby. Tylko ludzki układ odpornościowy jest w stanie zwalczać składniki wirusów. Z tego powodu nie trzeba myśleć, że leki wyleczą chorobę w złożony sposób. Od najmłodszych lat należy wzmacniać odporność dzieci.

Ogólna charakterystyka leków przeciwwirusowych

Kierunek działania leków przeciwwirusowych może być inny. Dotyczy różnych etapów interakcji wirusa z komórką. Wiadomo zatem, że substancje działają w następujący sposób:

  • · Zmniejszenie reabsorpcji wirusa w komórce i (lub) jego penetracja do komórki (globulina);
  • · Przygnębienie procesu uwalniania („deproteinizacji”) genomu wirusowego (midantan, rimantadyna);
  • · Hamują syntezę „wczesnych” wirusowych białek enzymatycznych (guanidyna);
  • · Hamowanie syntezy kwasów nukleinowych (zydowudyna, acyklowir, widarabina, idoksurydyna i inne analogi nukleozydów);
  • · Hamują syntezę „późnych” białek wirusowych (sakwinawir);
  • · Przygnębienie „montażu” wirionów (metysazonu).

Główne substancje przeciwwirusowe stosowane jako leki mogą być reprezentowane przez następujące grupy:

  • 1. Substancje syntetyczne:
    • · Analogi nukleozydów: zydowudyna, acyklowir, widarabina, gancyklowir, triflurydyna, idoksurydyna;
    • · Pochodne peptydów: sakwinawir;
    • · Pochodne Adamantanu: midantan, rimantadyna;
    • · Pochodna kwasu fosfomucarowego: foskarnet;
    • · Indolowa pochodna kwasu karboksylowego: Arbidol;
    • · Pochodne tiosemikarbazonu: metizazon.
  • 2. Substancje biologiczne wytwarzane przez komórki mikroorganizmu: interferony.

Wskazania do stosowania wielu leków przeciwwirusowych.

Tabela 2. Główne wirusy. Choroby. Leki przeciwwirusowe. Uwaga: Obraz kliniczny zakażenia wirusem cytomegalii jest bardzo zróżnicowany. Cytomegalowirusy są częstą przyczyną zakażeń wewnątrzmacicznych i okołoporodowych, czasem z ciężkimi skutkami. Aktywację tych wirusów obserwuje się podczas immunosupresji związanej ze stosowaniem cytostatyków, jak również z zakażeniem HIV (z AIDS).

Wirus opryszczki zwykłej: opryszczka skóry, błony śluzowe, narządy płciowe, opryszczkowe zapalenie mózgu. Opryszczkowe zapalenie rogówki

Acyklowir, walacyklowir, foskarnet, widarabina. Trifururycyna, idoksurydyna

Zapalenie siatkówki, zapalenie jelita grubego, zapalenie płuc i wiele innych

Wirus Varicella zoster

Półpasiec, ospa wietrzna

Acyklowir, foskarnet. Poxvirus

Wirus Variola

Wirusy zapalenia wątroby typu B i C. Przewlekłe aktywne zapalenie wątroby

Ludzki wirus niedoboru odporności (HIV, HIV)

Zakażenie HIV (w tym AIDS)

Zydowudyna, didanozyna, zalcytabina, sakwinawir, rytonawir

Wirusy grypy Wirus grypy typu A.

Wirusy grypy typu A i B.

Midantan (amantadyna), rimantadyna; Arbidol.

Wirus oddechowy: Broncholitis, zapalenie płuc

Dużą grupą skutecznych leków przeciwwirusowych są pochodne nukleozydów purynowych i pirymidynowych. Są to antymetabolity, które hamują syntezę kwasów nukleinowych.

Leki przeciwretrowirusowe, które obejmują inhibitory odwrotnej transkryptazy i inhibitory proteazy, przyciągnęły szczególną uwagę. Zwiększone zainteresowanie tą grupą substancji jest związane z ich stosowaniem w leczeniu zespołu nabytego niedoboru odporności (AIDS). Jest to spowodowane przez specjalny retrowirus, ludzki wirus niedoboru odporności (HIV; HIV). [7]

Leczenie AIDS wymaga terapii antyretrowirusowej, immunomodulacyjnej i objawowej. Spośród substancji przeciwwirusowych stosuje się pochodną nukleozydową azydotymidynę (3-azydo-3-deoksytymidynę). [7]

Lek azydotymidyna nazywany jest zydowudyną (azydotymidyna, retrowir). Zasada działania zydowudyny polega na tym, że fosforylowana w komórkach i zmieniająca się w trifosforan hamuje odwrotną transkryptazę wirionu, zapobiegając tworzeniu się DNA z wirusowego RNA. Ten ostatni hamuje syntezę zarówno RNA, jak i białek wirusowych, co zapewnia efekt terapeutyczny. Lek jest dobrze wchłaniany. Biodostępność wynosi około 65%. Cóż przenika barierę krew-mózg. Okres półtrwania wynosi około 1 godziny. Około 75% leku jest metabolizowane w wątrobie (powstaje glukuronid azydotymidyny). Część zydowudyny jest wydalana w postaci niezmienionej przez nerki (zgodnie z serią danych, 16-18%). Zydowudynę należy rozpocząć jak najszybciej. Efekt terapeutyczny objawia się głównie w pierwszych 6-8 miesiącach od rozpoczęcia leczenia. Zydowudyna nie leczy pacjentów, ale jedynie opóźnia rozwój choroby. Należy pamiętać, że rozwija on oporność retrowirusa. Z działań niepożądanych zydowudyny na pierwszym miejscu są zaburzenia hematologiczne: niedokrwistość, neutropenia, małopłytkowość, trzustka. Możliwy ból głowy, bezsenność, bóle mięśni, depresja funkcji nerek. [8]

Stawudyna (zerowa) jest również skuteczna przeciwko ludzkiemu wirusowi niedoboru odporności. Jest syntetycznym analogiem tymidyny. W organizmie zmienia się w trifosforan, który hamuje replikację wirusów HIV poprzez hamowanie odwrotnej transkryptazy i hamowanie syntezy DNA oraz RNA i białek wirusowych. Dobrze i szybko wchłaniany przez podawanie dojelitowe; biodostępność

70-90%. Maksymalne stężenie w osoczu określa się po 1 godzinie. W niewielkim stopniu wiąże się z białkami osocza. Okres półtrwania wynosi 1,5 godziny. Główna część leku i jego metabolity są wydalane przez nerki. Jest stosowany w leczeniu pacjentów zakażonych HIV po długotrwałym stosowaniu zydowudyny. Podany dojelitowo. Działania niepożądane obejmują neuropatię obwodową, ból głowy, gorączkę, zaburzenia dyspeptyczne, jadłowstręt, bezsenność i reakcje alergiczne.

Didanoside (Videx) i Zalcitabine (Hivid) zostały zaproponowane do leczenia zakażeń HIV, w tym AIDS. Oba leki hamują odwrotną transkryptazę wirusów. Spośród działań niepożądanych najczęściej obserwuje się neuropatię obwodową. Możliwe zaostrzenie przewlekłego zapalenia trzustki, niedokrwistość, leukopenia, małopłytkowość, objawy dyspeptyczne, zaburzenia czynności wątroby (w przypadku didanozyny). Leki te są stosowane konsekwentnie z zydowudyną lub z jej nieskutecznością. Wprowadzony do środka.

Zaproponowano nową grupę leków, inhibitorów proteazy HIV, do leczenia zakażenia HIV. Enzym ten, który reguluje powstawanie białek strukturalnych i enzymów wirionu HIV, jest niezbędny do reprodukcji retrowirusów. Gdy występuje niedobór, powstają niedojrzałe przodki wirusa, co opóźnia rozwój infekcji. [10]

Proteaza HIV (proteaza asparaginianowa HIV) jest strukturalnie istotnie różna od podobnych ludzkich enzymów, co umożliwia tworzenie leków tego typu o wyraźnej selektywności działania przeciwwirusowego. Ta grupa obejmuje pochodne peptydów - sakwinawir (Invirase), nelfinawir (viracept), indynawir, rytonawir i inne. Dostępne dane wskazują na wyraźną aktywność antyretrowirusową zsyntetyzowanych inhibitorów proteazy HIV i względne bezpieczeństwo ich stosowania. Bardziej intensywnie badany w klinice sakwinawiru (Invirase). Jest wysoce aktywnym i selektywnym inhibitorem proteaz HIV-1 i HIV-2. pomimo niskiej biodostępności leku (

4%), możliwe jest osiągnięcie wymaganych stężeń x w osoczu krwi, które tłumią reprodukcję retrowirusów. Około 98% substancji wiąże się z białkami osocza. Wchodzi do środka. Lek jest dobrze tolerowany. Spośród działań niepożądanych, zaburzeń dyspeptycznych, czasami obserwuje się zwiększoną aktywność aminotransferaz wątrobowych. Rozwój oporności na sakwinawir jest możliwy. Podczas leczenia zakażenia HIV najskuteczniejsza jest najskuteczniejsza kombinacja inhibitorów proteazy HIV z innymi lekami (na przykład sakwinawir + zydowudyna, sakwinawir + zydowudyna + zalcytabina). [10]

Istotnym osiągnięciem jest stworzenie selektywnie działających leków przeciwkaszlowych, które są syntetycznymi pochodnymi nukleozydów. Acyklowir (Zovirax) należy do bardzo skutecznych leków w tej grupie. Według struktury chemicznej jest to analog nukleozydów purynowych. W komórkach acyklowir ulega fosforylacji. W zakażonych komórkach acyklowir działa jak trójfosforan, wywierając hamujący wpływ na polimerazę DNA wirusa, który hamuje replikację wirusowego DNA. Jak już wspomniano, ten ostatni jest znacznie (setki razy) bardziej wrażliwy na acyklowir niż analogiczny enzym komórek mikroorganizmu. Absorpcja z przewodu pokarmowego jest niekompletna. Maksymalne stężenie kumuluje się w ciągu 1-2 godzin. Biodostępność - około 20%. 12-15% substancji wiąże się z białkami osocza. Całkiem zadowalająco przechodzi przez barierę krew-mózg. Jest przepisywany głównie na opryszczkę zwykłą (herpes simplex), z uszkodzeniem oczu, narządów płciowych i opryszczkowych zmian o innej lokalizacji, czasami z półpaścem (półpasiec), jak również z zakażeniem wirusem cytomegalii. Acyklowir podaje się doustnie, dożylnie (w postaci soli sodowej) i miejscowo. Przy stosowaniu miejscowym może wystąpić lekkie działanie drażniące. Przy dożylnym podawaniu acyklowiru, zaburzeń czynności nerek, encefalopatii, zapalenia żył czasami występują wysypki skórne. Gdy podawanie dojelitowe oznaczało nudności, wymioty, biegunkę, ból głowy. [16]

Nowy lek przeciwkaszlowy walacyklowir (valtrex) - ester L-walylowy acyklowiru - różni się od acyklowiru większą dostępnością biologiczną, gdy jest podawany dojelitowo (dla walacyklowiru, biodostępność

54%, czyli znacznie więcej niż acyklowir). Jest to prolek, z którego acyklowir jest uwalniany podczas pierwszego przejścia przez jelita i wątrobę, co zapewnia działanie przeciwpasożytnicze. Widarabina (arabinozyd adeniny) jest również skutecznym lekiem przeciwwirusowym. Po wniknięciu do komórki widarabina ulega fosforylacji. Hamuje wirusową polimerazę DNA. Jednocześnie tłumiona jest replikacja dużych wirusów zawierających DNA. W organizmie jest częściowo przekształcany w arabinozyd hipoksantyny, który jest mniej aktywny wobec wirusów hipoksantyny. Jest z powodzeniem stosowany do opryszczkowego zapalenia mózgu (podawanego w infuzji dożylnej), zmniejszając śmiertelność w tej chorobie o 30-75%. Czasami jest używany do skomplikowanych gontów. Skuteczny z opryszczkowym zapaleniem rogówki i spojówki (mianowany miejscowo w maściach). W tym ostatnim przypadku, w mniejszym stopniu, powoduje podrażnienie i mniej hamuje gojenie rogówki niż idoksurydyna. Łatwo przenika do głębszych warstw tkanki (w leczeniu opryszczkowego zapalenia rogówki). Można zastosować vidarabinę do reakcji alergicznych na idoksurydynę i jej nieskuteczność. Spośród działań niepożądanych, objawów dyspeptycznych (nudności, wymioty, biegunka), wysypki skórne, zaburzenia funkcji ośrodkowego układu nerwowego (omamy, psychozy, drżenia i inne) możliwe jest zakrzepowe zapalenie żył w miejscu wstrzyknięcia.

Stosowane miejscowo triflurydyna i idoksurydyna. Triflurydyna jest fluorowanym nukleozydem pirymidynowym. Hamuje syntezę DNA. Jest on stosowany w pierwotnym zapaleniu rogówki i spojówki oraz związanym z wiekiem nabłonkowym zapaleniu rogówki wywołanym przez wirus opryszczki pospolitej (typy 1 i 2). Roztwór triflurydyny nakłada się miejscowo na błonę śluzową oka. Być może przemijające podrażnienie, obrzęk powiek. Idoksurydyna (kerecyd, idudrydyna, oftan-IDU), która jest analogiem tymidyny, jest wprowadzana do cząsteczki wirusów zawierających DNA. Idoksurydyna jest stosowana miejscowo na opryszczkę oka (zapalenie rogówki). Może powodować podrażnienie, obrzęk powiek. Jest mało użyteczny do działania resorpcyjnego, ponieważ toksyczność leku jest znacząca (tłumi leukopoezę). [17]

W przypadku zakażenia wirusem cytomegalii stosuje się gancyklowir i foskarnet. Gancyklowir (cymeven) jest syntetycznym analogiem nukleozydu 2-deoksyguanozyny. Mechanizm działania jest podobny do acyklowiru. Hamuje syntezę wirusowego DNA. Jest stosowany w zapaleniu siatkówki wywołanym wirusem cytomegalii. Wprowadzony dożylnie i do jamy spojówki. Często obserwuje się działania niepożądane, a wiele z nich prowadzi do dysfunkcji różnych narządów i układów. Tak więc u niektórych pacjentów obserwuje się granulocytopenię i małopłytkowość. Niekorzystne efekty neurologiczne, takie jak bóle głowy, ostra psychoza, drgawki i inne, nie są rzadkością. Być może rozwój anemii, alergii skórnych, działanie hepatotoksyczne. W doświadczeniach na zwierzętach ma działanie mutagenne i teratogenne.

Foskarnet (foscarvir) jest pochodną kwasu fosfonoformowego. Ma działanie hamujące na polimerazę DNA wirusów. Jest on stosowany w zapaleniu siatkówki wywołanym wirusem cytomegalii u pacjentów z AIDS. Jest również stosowany w przypadku nieskuteczności acyklowiru z opryszczką zwykłą i półpaścem. Jest podawany dożylnie, ponieważ jest słabo wchłaniany z przewodu pokarmowego. Ogólnie foskarnet jest mniej dobrze tolerowany niż gancyklowir. Jednak leukopoez uciska w mniejszym stopniu. Nefrotoksyczny. Może powodować hipokalcemię. Przy jego stosowaniu może wystąpić gorączka, nudności, wymioty, biegunka, bóle głowy, drgawki. [5]

Szereg substancji skutecznych jako leki przeciw grypie. Należą do nich midantan (chlorowodorek adamantadyny, amantadyna, simmetrel), który wpływa na ortomyksowirusy (dotyczy wirusów zawierających RNA). Uważa się, że midantan hamuje proces uwalniania genomu wirusa w komórce. Dobrze wchłaniany z przewodu pokarmowego. Wydalane głównie przez nerki. Głównym zastosowaniem midantanu jest zapobieganie trippowi typu A. Nie jest on bardzo skuteczny jako środek terapeutyczny. Wchodzi do środka. Midantan może mieć negatywny wpływ na ośrodkowy układ nerwowy (drażliwość, senność, drżenie, ataksja). Zaburzenia dyspeptyczne, zmiany skórne są możliwe. Podobne właściwości, wskazania do stosowania i działania niepożądane zawierają rymantadynę (chlorowodorek rymantadyny), podobną strukturą chemiczną do midantanu. Okres półtrwania jest dwa razy dłuższy niż okres półtrwania i odpowiada 24-30 godzinom.

Arbidol należy do najbardziej skutecznych leków. Jest stosowany w zapobieganiu i leczeniu grypy wywołanej przez wirusy grypy typu A i B, jak również w ostrych chorobach układu oddechowego. Zgodnie z dostępnymi danymi arbidol, oprócz działania przeciwwirusowego, wykazuje aktywność interferonogenną. Ponadto stymuluje odporność komórkową i humoralną. Wchodzi do środka. Lek jest dobrze tolerowany.

Stworzył leki stosowane w innych zakażeniach wirusowych. Liczba z grupy leków syntetycznych hamujących syntezę kwasu nukleinowego to rybawiryna (rybamidyl) (1-b-D-rybofuranozylo-4,3,4-triazolo-3-karboksamid). W organizmie lek ulega fosforylacji. Monofosforan rybawiryny hamuje syntezę nukleotydów guanidyny, a trifosforan hamuje wirusową polimerazę RNA i zakłóca tworzenie RNA. Jest skuteczny w ciężkiej infekcji wirusowej układu oddechowego (podawanej przez inhalację), w gorączce krwotocznej z zespołem nerkowym oraz w gorączce Lasskaya (dożylnie). Do działań niepożądanych należą wysypki skórne, zapalenie spojówek. Doświadczenie wykazało, że rybawiryna ma działanie mutagenne, teratogenne i rakotwórcze. [8]

Metizazon (marbotan) wykazuje wyraźną aktywność przeciwwirusową. Jest skuteczny przeciwko wirusowi ospy. Mechanizm działania wydaje się być związany z faktem, że metisazon zaburza proces składania wirionów, hamując syntezę wirusowego białka strukturalnego. Lek jest stosowany w zapobieganiu ospie, jak również w celu zmniejszenia powikłań szczepień przeciwko ospie. Wewnątrz wyznaczono Metisazon. Obecnie prawie nie używany. Z działań niepożądanych często występują objawy dyspeptyczne (nudności, wymioty). Przeciwwskazaniami do stosowania metysazonu są ciężkie choroby wątroby, nerek i przewodu pokarmowego.

Lek oksolin ma umiarkowaną skuteczność w adenowirusowym zapaleniu rogówki i spojówki, opryszczkowym zapaleniu rogówki, niektórych wirusowych chorobach skóry (z prostym porostem pęcherzykowym, półpaścem), etiologii wirusowej nieżytu nosa, a także w zapobieganiu grypie. Są stosowane miejscowo. Oksolin może powodować podrażnienie, pieczenie.

Powyższe leki odnoszą się do związków syntetycznych. Jednak substancje biogenne są stosowane w terapii przeciwwirusowej, zwłaszcza interferony.

Charakterystyka porównawcza szeregu leków stosowanych w leczeniu ostrych zakażeń wirusowych układu oddechowego i grypy

Opublikowano w czasopiśmie:
„Pediatria” Nr 13 (114) / 2015 M.V. Zhuravleva 1, T. R. Kameneva 2, T. M. Chernykh 3, T. A. Chursina 4

1 Pierwszy Moskiewski Uniwersytet Państwowy im. I. M. Sechenowa
2 Państwowy Szpital Kliniczny nr 3 w Moskiewskim Departamencie Zdrowia
3 Państwowa Akademia Medyczna w Woroneżu im. N. N. Burdenki
4 Państwowy Szpital Kliniczny nr 23 o nazwie Medsrudrud z Moskiewskiego Wydziału Zdrowia Miasta

Cel: zidentyfikowanie zalet i wad umifenowiru, kwasu imidazoliloetanoamidowego pentanodiowego, interferonu gamma, Kagocelu i ergoferonu na podstawie analizy porównawczej danych przedstawionych w otwartych źródłach (1985–2013) w celu zoptymalizowania wyboru leku do leczenia SARS w codziennej praktyce klinicznej.
Główne przepisy. Ponieważ ARVI pozostaje słabo kontrolowanymi infekcjami, do ich leczenia, profilaktyki przed sezonem i w nagłych wypadkach ważne jest stosowanie leków o jednoczesnym działaniu przeciwwirusowym i immunomodulacyjnym. Wybór konkretnego leku zależy od sytuacji klinicznej i powinien być dokonany na podstawie jego danych dotyczących skuteczności i bezpieczeństwa oraz z uwzględnieniem możliwości jego zastosowania w wielofunkcyjnej terapii mono- i skojarzonej.
Wniosek Analiza pokazuje perspektywy stosowania ergoferonu w świetle powyższych kryteriów.

Słowa kluczowe: ergoferon, umifenowir, kagocel, imidazoliloetanoamid, kwas pentanodiowy, interferon gamma, ostra infekcja wirusowa układu oddechowego, leczenie, profilaktyka.

Wirusy są przyczyną większości ostrych zakażeń układu oddechowego na świecie, a liczba zgonów związanych z chorobami wirusowymi sięga 4 milionów rocznie. Wirusy grypy, syncytialny wirus oddechowy, adenowirus i paragrypa są najczęstszymi wirusami wśród czynników powodujących ARVI. Wirusy grypy są głównymi patogenami ludzkimi, mają zasięg globalny, powodują ponad 500 000 zgonów rocznie na całym świecie, niekorzystnie wpływają na jakość życia i aktywność produkcyjną społeczeństwa. Światowa społeczność naukowa zajmuje się problemem ograniczonej skuteczności szczepień i rosnącej oporności na określone antybiotyki przeciwwirusowe, w tym inhibitory neuraminidazy [7].

Obecna sytuacja nie tylko pilnie poszukuje nowych sposobów zapobiegania i leczenia SARS, ale także wskazuje na potrzebę oceny skuteczności istniejących leków i poszukiwania możliwości wykorzystania ich w terapii skojarzonej w celu skutecznej kontroli epidemii i pandemii grypy. W naszym kraju problem leczenia ostrych zakażeń wirusowych układu oddechowego w codziennej praktyce klinicznej pogłębia nieuzasadnione powszechne stosowanie antybiotyków i nieodpowiednia taktyka: brak wykorzystania nowoczesnych możliwości terapii etiotropowej i patogenetycznej na tle przesycenia rynku produktów farmaceutycznych w leczeniu objawowym choroby. Ta sytuacja jest tym bardziej zaskakująca, że ​​wkład krajowych naukowców w tworzenie leków przeciwwirusowych do leczenia i zapobiegania powszechnym i społecznie znaczącym zakażeniom wirusowym, w szczególności grypie, wirusowi opryszczki, zapaleniu wątroby, jest dość poważny.

Spośród wielu różnych leków zalecanych przez producentów i szeroko stosowanych w rosyjskim systemie opieki zdrowotnej, leki bez recepty umifenowir, kwas Kagocel, kwas imidazoliloetanoamidowy pentanodiowy (IPK), interferon gamma (IFN-γ) i ergoferon są najbardziej obiecujące w leczeniu i zapobieganiu ARVI. Zainteresowanie nimi wynika z imponujących wyników badań naukowych i szeregu cech ich zastosowania klinicznego.

Cel: zidentyfikowanie zalet i wad umifenowiru, PKI, IFN-γ, Kagocelu i ergoferonu na podstawie analizy porównawczej danych przedstawionych w otwartych źródłach (1985-2013), w celu zoptymalizowania wyboru leku do leczenia SARS w codziennej praktyce klinicznej.

Umifenowir jest lekiem przeciwwirusowym o szerokim spektrum działania stosowanym w leczeniu grypy [19]. Po raz pierwszy pojawił się na rynku w 1988 r. W celu zwalczania wirusów grypy A i B [37]. Umifenowir jest w stanie hamować zmiany konformacyjne hemaglutyniny wirusów w procesie ich fuzji (fuzji) z błoną endosomu, tym samym blokując tę ​​fuzję - proces niezbędny do reprodukcji wirusów [55, 59]. Zatem główne działanie umiphenowiru jest skierowane przeciwko swoistemu wirusowemu białku hemaglutyninie. W warunkach naturalnych procesy dryfu genetycznego i zmiany genomów wirusów grypy zachodzą w sposób ciągły.

Geny neuraminidazy i hemaglutyniny wirusów są najbardziej podatne na mutacje, co jest głównym mechanizmem, dzięki któremu wirusy unikają kontroli układu odpornościowego i rozwijają odporność na leki przeciwwirusowe [7]. Oprócz reasortacji następuje stopniowa akumulacja mutacji punktowych, głównie dla genu hemaglutyniny. Tak więc w badaniu przeprowadzonym w 2009 r. Wykazano, że wiele mutacji oporności na umifenowir jest zmapowanych w genie hemaglutyniny na granicy podjednostek HA1 i HA2 wirusów grypy. W procesie badania mechanizmu działania leku poprzez reasortację genomów różnych wirusów grypy powstały zmutowane wirusy oporne na umifenowir. Oporność wynika z niezdolności umifenowiru do wiązania się ze zmutowaną hemaglutyniną. Zatem wykazano możliwość mutacji związanych z pojedynczymi substytucjami aminokwasów i prowadzącą do pojawienia się szczepów wirusa opornych na umifenowir [64].

Skuteczność leku nie tylko przeciwko wirusom grypy, ale także przeciw wirusom powodującym inne ostre infekcje wirusowe układu oddechowego, jest częściowo przypisywana jego zdolności do stymulowania produkcji IFN, chociaż indukcja IFN nie jest głównym mechanizmem działania umifenowiru [6]. Zgodnie z badaniami in vitro u zdrowych ochotników, efekt indukowania IFN przez lek słabnie po ponownym podaniu [6, 29]. Wcześniej w klasyfikacji anatomiczno-terapeutyczno-chemicznej (ATC) umifenowir został przypisany do grupy „Inne immunostymulanty” pod kodem L03AX. Obecnie jego kod ATCh to J05AX, który definiuje grupę „Inne leki przeciwwirusowe” [19].

Wiadomo, że krążące metabolity mogą wpływać na skuteczność umifenowiru i powodować działania niepożądane. Ponadto należy zwrócić uwagę naukowców i praktyków na metabolity, stanowiące ponad 10% zawartości pierwotnego leku. Krążące metabolity zmieniają aktywność farmakologiczną pierwotnego leku, dlatego bardzo ważne jest zbadanie ich bezpieczeństwa. Ponadto identyfikacja szlaków metabolicznych leku jest istotna dla przewidywania interakcji leków. Szczegółowe dane dotyczące metabolitów umiphenoviru w osoczu, a także w ludzkim moczu i kale pojawiły się całkiem niedawno. Zgodnie z tymi informacjami w moczu znaleziono 31 metabolitów, 24 w kale i 16 w osoczu krwi. Umifenowir ma co najmniej trzy istotne metabolity, których wpływ na skuteczność i bezpieczeństwo leku oraz indywidualna zmienność tych parametrów nie zostały zbadane [59 ].

Najważniejsza ocena skuteczności i bezpieczeństwa metabolitu umiphenoviru M6-1 wynika z jego wysokiego stężenia w osoczu i długiego okresu półtrwania. Uważa się, że M6-1 może powodować pewne efekty farmakologiczne [59]. Ponadto zalecana dawka leku w leczeniu grypy (200 mg 3 razy dziennie) w ciągu 5–10 dni i długi okres półtrwania M6-1 wskazują na jego kumulację podczas powtarzanego podawania.

Pomiary stężenia umifenowiru bez uwzględnienia stężeń jego metabolitów mogą prowadzić do niedoszacowania efektów farmakologicznych leku, a przede wszystkim - jego bezpieczeństwa.

Biorąc pod uwagę wysokie stężenie w osoczu i długi okres półtrwania M6-1 (17-21 godzin), konieczne są dalsze badania w celu oceny wpływu tego metabolitu M6-1 na skuteczność i bezpieczeństwo umifenowiru [18, 55, 59].

Główne mechanizmy interakcji leku są związane ze zmianami ich farmakokinetyki lub farmakodynamiki. Najważniejsze, zgodnie z nowoczesnymi koncepcjami, są zmiany farmakokinetyki w metabolizmie leków z udziałem cytochromu P450.

Umifenowir ulega biotransformacji w wątrobie [18]. Najbardziej aktywnym enzymem zaangażowanym w metabolizm umifenowiru w wątrobie i jelitach jest CYP3A4. Ponadto zidentyfikowano kilka kolejnych izoenzymów cytochromu, które biorą udział w metabolizmie tego leku. Cytochrom P3A4 metabolizuje ponad 60% wszystkich znanych leków. Wpływ izoenzymów cytochromu P450 na metabolizm umiphenowiru sugeruje możliwość niekorzystnych interakcji lekowych z induktorami i inhibitorami tych izoenzymów. Wiadomo, że hamowanie izoenzymu CYP3A4 przez ketokonazol prowadzi do zwiększenia stężenia M6-1 w osoczu (do 185%). Dane te pokazują, że między umifenowirem i inhibitorami, induktorami CYP3A4, możliwe są interakcje leków [59].

Należy zauważyć, że w krótkiej adnotacji dotyczącej stosowania umifenowiru, opublikowanej 23 marca 1988 r., Kiedy lek został zatwierdzony do użytku medycznego w ZSRR, został on przedstawiony dorosłym jako lekarstwo na grypę wywołaną przez wirusy grypy typu A i B (bez powiązanych chorób układ sercowo-naczyniowy, wątroba i nerki).

Zalecany czas podawania nie przekraczał trzech dni [37]. W nowoczesnych instrukcjach stosowania umifenowiru nie ma środków ostrożności dotyczących chorób współistniejących, a dawka leku zwiększa się 1,5 raza [18], natomiast dane dotyczące farmakokinetyki leku u pacjentów z grup ryzyka (osoby z przewlekłymi chorobami wątroby, nerkami, osobami starszymi i dziećmi oraz także kobiety w ciąży i karmiące) nie wystarczy.

Zatem bezpieczeństwo i możliwe interakcje umifenowiru z lekami wydają się być niewystarczająco badane, aby można je było przepisać z ufnością, w szczególności u pacjentów z przewlekłymi chorobami wątroby, niewydolnością nerek, pacjentami w podeszłym wieku, podczas ciąży i laktacji. Ze względu na prawdopodobieństwo interakcji z lekiem należy zachować ostrożność podczas podawania umifenowiru w połączeniu z innymi lekami, takimi jak makrolidy, leki przeciwgrzybicze, a także z wieloma lekami stosowanymi w leczeniu chorób układu krążenia (atorwastatyna, lowastatyna, losartan, amlodypina itp.). Badania kliniczne potwierdzające skuteczność przeciwwirusową umifenowiru przeprowadzono głównie z udziałem pacjentów z grypą i niezróżnicowanym ARVI [2, 8, 28, 30, 31, 42, 48, 52, 65, 73]. Na przykład badania kliniczne wykazały, że przyjmowanie 200 mg umifeviru 3 razy dziennie przez 3 dni skraca czas trwania objawów grypy o 1,7–2,65 dni [31]. Tylko stosunkowo najnowsze badania rozszerzyły koncepcję aktywności umifenowiru na inne ludzkie wirusy, takie jak wirus zapalenia wątroby typu C, nosorożec, adenowirus, syncytialny wirus oddechowy i wirus Chikungunya [58, 68, 71].

Według chińskich autorów umifenowir wykazywał wyraźną aktywność in vitro przed, podczas i po zakażeniu wirusami RNA (wirusem grypy A, syncytialem oddechowym, rinowirusem). Jednak w odniesieniu do adenowirusa lek wykazywał in vivo selektywną aktywność przeciwwirusową tylko wtedy, gdy był stosowany po zakażeniu [71].

Kwas pentanodiowy imidazoliloetanoamidu, zgodnie z instrukcją, wykazuje wyraźne działanie przeciwwirusowe przeciwko wirusom grypy A, B i paragrypy, adenowirusowi, a także wirusom, które powodują zakażenie syncytium oddechowego [19].

Mechanizm działania PKI opiera się na hamowaniu reprodukcji wirusów na etapie fazy jądrowej, jak również na hamowaniu migracji nowo syntetyzowanego nukleoproteiny wirusa [5]. Wszystkie wirusy z ujemnym polarnym genomem RNA kodują jednoniciową nukleoproteinę wiążącą RNA. Główną funkcją nukleoproteiny jest kapsułkowanie genomu wirusowego w celu transkrypcji, replikacji i pakowania RNA. Funkcja jego cząsteczki jest znacznie szersza niż strukturalne białko wiążące RNA, działa również jako podstawowy adapter molekularny między procesami wirusa i komórki. Eksperyment wykazał, że IPP hamuje tworzenie specyficznego patogenu hemaglutyniny odpowiednio o 66,7 i 58,3% [40].

Zatem opisany mechanizm IPA, jak również umifenowiru, jest przede wszystkim związany z pewnymi białkami wirusowymi, które są podatne na mutacje podczas cyklu życia wirusów. Przyłączenie mechanizmu działania do pewnych białek wirusa w pewnym stopniu ogranicza możliwość uniwersalnego działania PKI w odniesieniu do różnych wirusów. Ostatnio nadzieje na rozwój terapii przeciwwirusowej i szczepień coraz częściej wiążą się z aktywnością za pośrednictwem specyficznych i niespecyficznych mechanizmów odporności przeciwwirusowej.

Komórki nabłonkowe błony śluzowej dróg oddechowych mają mechanizmy obronne przed infekcją wirusową, które są stymulowane przez wirusowe RNA i białka i prowadzą do aktywacji programów komórek przeciwwirusowych. Wirusy opracowały sposoby przeciwdziałania czynnikom komórkowym ochrony antywirusowej. Wirus pokonuje stan przeciwwirusowy komórki za pomocą białka NS1. IPK neutralizuje swoje działanie, co prowadzi do bardziej wydajnego działania głównych czynników komórkowych ochrony przeciwwirusowej - białek MxA i kinazy białkowej PKR, przyspieszając w ten sposób eliminację wirusa z dróg oddechowych [9]. Aktywność przeciwwirusowa białka Moss jest skierowana przeciwko ortomiksowirusom, których typowym przedstawicielem jest wirus grypy, podczas gdy w odniesieniu do wirusów zawierających DNA, takich jak adenowirusy, aktywność ta nie została jeszcze w pełni określona [74]. Potwierdzają to opublikowane dane dotyczące skuteczności IPC in vitro, zgodnie z którymi morfogeneza infekcji hepatocytów adenowirusem po podaniu IPC nie różniła się od kontroli, a proporcja morfologicznie zmodyfikowanych wirionów w obecności IPC wzrosła tylko nominalnie z 35% do 46% [17].

Istnieją dwa leki, które zawierają IPC jako substancję czynną, ale Dikarbamin i Ingavirin są stosowane w różnych dawkach. W rzeczywistości, do tej pory, dikarbamina jest jedynym lekiem na świecie, który jest oficjalnie włączony do grupy klasyfikacyjnej stymulantów leukopoezy i jednocześnie odnosi się do środków detoksykacyjnych do terapii przeciwnowotworowej. Ingavirin odnosi się do leków przeciwwirusowych. Zgodnie z instrukcjami ta sama substancja, która jest częścią obu leków, ma inny metabolizm i drogę wydalania [19]. Podczas stosowania dikarbaminy, IPP jest wydalany w dużym stopniu z moczem, podczas gdy w przypadku Ingawiryny 77% IPA jest wydalane w postaci niezmienionej z kałem, podczas gdy osocze nie wykrywa substancji w osoczu krwi [19]. Niestety, dane dotyczące farmakokinetyki leku nie są wystarczające, nie ma również informacji na temat biodostępności, która jest zazwyczaj związana z jego niskimi dawkami terapeutycznymi.

Skuteczność PKI przeciwko wirusom grypy typu A, B, paragrypy, adenowirusa, jak również zapaleniu płuc wywołanemu przez wirusy, w tym w porównaniu z umifenowirem i oseltamiwirem, badano w badaniach przedklinicznych [5, 14-17, 33, 34, 40, 66]. W szczególności dane eksperymentalne uzyskane in vitro i in vivo ujawniły skuteczność przeciwwirusową PKI w zintegrowanym modelu zapalenia płuc grypy u myszy spowodowanych wirusem grypy A / Aichi / 2/69 (H3N2) przy braku znaczącej aktywności w reprodukcji pandemicznych wirusów A / Kalifornia / 04/2009 (H1N1), A / California / 07/2009 (H1N1) i A / Moscow / 01/2009 (H1N1) swl w hodowli komórkowej MDCK (linia komórek nerkowych psów Madin-Darby). Umifenowir w tym badaniu wykazywał wyraźne działanie przeciwwirusowe zarówno w hodowli komórkowej, jak iw modelu zapalenia płuc w przebiegu grypy [32].

W odniesieniu do skuteczności klinicznej dane znalezione w otwartym dostępie są raczej rzadkie [23–26, 45]. Dotychczas opublikowano wyniki kilku badań dotyczących skuteczności PKI, głównie w leczeniu grypy typu A [23-25]. Rozpoczęcie leczenia od momentu wystąpienia choroby nie trwało dłużej niż 36 godzin, a jako porównanie zastosowano placebo lub umifenowir [23]. W przypadku oseltamiwiru PKI porównywano w pilotażowym, nie randomizowanym badaniu z udziałem małej liczby pacjentów. Jego wyniki sugerują, że w odniesieniu do głównych objawów grypy leki te są porównywalne pod względem skuteczności [24].

Interferon gamma. Wśród leków przeciwwirusowych zajmują specjalne miejsce leków IFN. Rekombinowany ludzki IFN-γ składa się ze 144 reszt aminokwasowych i jest pozbawiony pierwszych trzech - Cys-Tyr-Cys - które są zastąpione przez Met [19]. Lek otrzymano przez syntezę mikrobiologiczną w zrekombinowanym szczepie Escherichia coli, a następnie wyizolowano i oczyszczono stosując chromatografię kolumnową i jest on dostępny w postaci liofilizowanego proszku do przygotowania roztworu w fiolkach. IFN-γ ma działanie przeciwwirusowe, immunostymulujące i immunomodulujące. Jest to ważna prozapalna cytokina, której producentami w ludzkim ciele są komórki NK, cytotoksyczne komórki supresorowe CD4 i CD8 [12].

Wiadomo, że IFN-γ powoduje wiele skutków w organizmie i aktywuje wiele czynników i komórek, które odgrywają ważną rolę w rozwoju i tworzeniu przeciwwirusowej odpowiedzi immunologicznej. Receptory dla IFN-γ mają makrofagi, neutrofile, komórki NK, cytotoksyczne limfocyty T. IFN-γ aktywuje funkcje efektorowe tych komórek, w szczególności ich cytotoksyczność, wytwarzanie cytokin, rodników ponadtlenkowych i rodników nitrooksydowych, powodując w ten sposób śmierć pasożytów wewnątrzkomórkowych. IFN-γ hamuje odpowiedź komórek B na IL-4, hamuje wytwarzanie IgE i ekspresję antygenu CD23 i jest induktorem apoptozy zróżnicowanych komórek B, dając początek klonom autoreaktywnym. Ponadto anuluje hamujący wpływ IL-4 na zależną od IL-2 proliferację i wytwarzanie komórek zabójców aktywowanych limfokinami, aktywuje produkcję białek w ostrej fazie zapalenia, zwiększa ekspresję genów kodujących składniki C2 i C4 układu dopełniacza [36].

Zgodnie z instrukcjami IFN-γ, w przeciwieństwie do innych IFN, zwiększa ekspresję antygenów głównego kompleksu zgodności tkankowej zarówno pierwszej, jak i drugiej klasy na różnych komórkach i indukuje ekspresję tych cząsteczek nawet na tych komórkach, które ich nie wyrażają konstytutywnie [19, 36]. Zwiększa to skuteczność prezentacji antygenów i zdolność ich rozpoznawania przez limfocyty T.

IFN-γ blokuje replikację wirusowego DNA i RNA, syntezę białek wirusowych i gromadzenie dojrzałych cząstek wirusowych oraz działa cytotoksycznie na zainfekowane komórki. Blokuje także syntezę transformującego czynnika wzrostu TGF-β, wpływając na rozwój zwłóknienia płuc i wątroby [12].

Należy zauważyć, że zgodnie z literaturą aktywność przeciwwirusowa IFN-γ jest znacznie wyższa w profilaktycznym zastosowaniu zarówno w systemach in vitro, jak i in vivo [12, 36]. Obecnie wiadomo, że IFN-γ zapewnia łączny efekt: etiotropowy (przeciwwirusowy) o szerokim spektrum działania i silnym działaniu immunomodulującym (immunostymulującym i indukującym ochronę niespecyficzną) [36].

W przypadku ostrej infekcji wirusowej dróg oddechowych i grypy, w tym ptasiej grypy, IFN-γ zaleca się stosować jako część terapii złożonej donosowo, po rozpuszczeniu zawartości fiolki w 5 ml wody do wstrzykiwań, w celach terapeutycznych 5 razy dziennie przez 5–7 dni i profilaktycznie - co drugi dzień przez 10 dni, w razie potrzeby powtarzając kursy profilaktyczne.

Przeciwwskazaniami do stosowania leku do podawania donosowego, oprócz indywidualnej nietolerancji jego składników, są ciąża i wiek poniżej 7 lat. Skutki uboczne stosowania miejscowego nie są zgłaszane [26].

Wyniki badań w Instytucie Badawczym Grypy Ministerstwa Zdrowia Rosji wykazały, że lek wykazuje wyraźną aktywność przeciwwirusową przeciwko różnym szczepom wirusa grypy, w tym wirusom ptasiej grypy, w niektórych przypadkach znacznie przekraczającym aktywność rymantadyny stosowanej jako lek referencyjny [36].

Kagocel jest solą sodową kopolimeru (1- ”4) -6-0-karboksymetylo-p-D-glukozy, (1-” 4) -p-D-glukozy i (21- ”24) -2,3, 14,15,21,24,29,32-oktahydroksy-23- (karboksymetoksymetylo) -7,10-dimetylo-4,13-di (2-propylo) -19,22,26,30,31-pen-taoxaheptacyclo - [23.3.2.216.20.05.28.08.27.099.18.012.17] Dotiaconth-1,3,5 (28), 6,8 (27), 9 (18), 10,12 (17), 13, 15- decaine [19]. Zgodnie ze strukturą chemiczną Kagocel jest polimerem otrzymywanym w wyniku syntezy chemicznej z materiałów roślinnych - rozpuszczalnej w wodzie karboksymetylocelulozy i gossypolu. Gossypol jest zawarty w Kagozelu w ilości nie większej niż 3% i jest w preparacie w formie związanej i nie jest uwalniany w procesie metabolizmu. Sama karboksymetyloceluloza nie wykazuje aktywności indukującej IFN, ale wraz z wprowadzeniem gossypolu do cząsteczki tworzy nowy związek o wysokiej aktywności biologicznej [20].

Głównym mechanizmem działania kopolimeru gossypolu i karboksymetylocelulozy (SGK) jest zdolność do indukowania produkcji IFN [19]. Powoduje powstawanie w ludzkim ciele mieszaniny IFN-α i -β o wysokiej aktywności przeciwwirusowej. Gossypol, który jest częścią SGK, ma zdolność do stymulowania interferonogenezy i ma działanie przeciwwirusowe [63, 69]. Z drugiej strony gossypol w czystej postaci w doświadczeniach in vitro wykazał zdolność do wywoływania apoptozy makrofagów, które są ważnym elementem odporności przeciwwirusowej i źródłem IFN [60]. Ponadto, in vitro dla gossypolu, który jest częścią FGC, zdolność do zakłócania wytwarzania cytokin Th1 i Th2, do zmniejszenia populacji limfocytów T CD4 + i stosunek CD4 + / CD8 + jest pokazany [72]. Dane doświadczalne in vitro pokazują, że gossypol ma działanie immunosupresyjne poprzez hamowanie aktywacji limfocytów T, w przeciwieństwie do przeciwciał aktywujących uwalnianie (RA) wobec CD4, które są częścią ergoferonu i stymulują odpowiedź przeciwwirusową Th (CD4 +) [19]. Ponadto in vitro pokazuje cytotoksyczność gossypolu wobec komórek nowotworowych o różnej lokalizacji (płuc, trzustki i prostaty) [54, 67, 75], a także jego negatywny wpływ na spermatogenezę in vivo u ludzi [56, 57, 70].

Pomimo obecności cytozydu i działania gonadotoksycznego w gossypolu, gossypol w SGK jest w stanie związanym z polimerami, co zmniejsza jego toksyczność. Badanie na białych szczurach wykazało brak negatywnego wpływu na gonady zwierząt i ich płodność w FGC [39]. Jednak obecnie nie ma opublikowanych danych dotyczących bezpieczeństwa leku w odniesieniu do spermatogenezy u ludzi.

Jeśli chodzi o skuteczność kliniczną, wielu autorów donosi o wynikach stosowania CHC u dorosłych pacjentów oprócz standardowej terapii objawowej zarówno powikłanej, jak i niepowikłanej grypy i ARVI [3, 11, 38, 43, 44]. We wszystkich badaniach FGC przepisywano nie później niż 48 godzin od początku choroby. Po 24–36 godzinach od rozpoczęcia leczenia odnotowano zmniejszenie objawów klinicznych grypy (gorączka, zatrucie, kaszel, nieżyt nosa). Badanie skuteczności terapeutycznej CHS, przeprowadzone na bazie klinicznej Instytutu Badawczego Grypy Rosyjskiego Ministerstwa Zdrowia u 51 pacjentów ze zdiagnozowaną grypą, wykazało, że podawanie SGK powoduje statystycznie istotny spadek liczby powikłanych postaci grypy o 2 razy w porównaniu z grupą placebo (p W badaniach klinicznych SGK wykazano skuteczność w zapobieganiu ostrym zakażeniom wirusowym układu oddechowego w różnych grupach populacji (dzieci w wieku przedszkolnym, personel wojskowy, pracownicy kolei rosyjskich OJSC) [10, 13, 35, 41].

Ergoferon. Chociaż wiele leków przeciwwirusowych ma zdolność do pozytywnego wpływu na indukcję IFN, skład subpopulacji limfocytów, a także ma pewne działanie przeciwzapalne, efekt ten jest zazwyczaj pośredni i jest wtórną odpowiedzią układu immunologicznego na pobudzenie wirusowym RNA i białkiem.

Główne mechanizmy odporności antywirusowej są niemal uniwersalne w stosunku do różnych czynników sprawczych ARVI. Najbardziej obiecującym kierunkiem jest indukcja mechanizmów obronnych komórek i cytokin przed wirusami ze względu na ich wszechstronność i niezależność od mutacji w genomie wirusa. Do tej pory jedynym lekiem, który ma ukierunkowany wpływ na główne ogniwa odporności przeciwwirusowej i zapalenia, jest ergoferon. Ergoferon to tabletka resorpcyjna, której substancja czynna jest reprezentowana przez połączenie oczyszczonych przeciwciał w postaci RA dla ludzkiego IFN-γ, dla histaminy, dla CD4 [19, 50]. Główną cechą tego leku jest to, że dzięki unikalnej kompozycji działa jednocześnie na różne części odporności, zapewniając kompleksowe działanie przeciwwirusowe i przeciwzapalne. Pod względem właściwości farmakologicznych względną wadą ergoferonu jest brak danych na temat jego farmakokinetyki, co wiąże się z niską wrażliwością obecnie istniejących metod. Czułość współczesnych metod fizykochemicznych analizy (chromatografia gaz-ciecz, wysokosprawna chromatografia cieczowa, chromatografia-spektrometria masowa) nie pozwala na ocenę zawartości ultra-niskich dawek przeciwciał w płynach biologicznych, narządach i tkankach, co czyni technicznie niemożliwym badanie farmakokinetyki leku [51].

Gdy wirus jest zainfekowany w organizmie, aktywowane są wrodzone mechanizmy ochrony przeciwwirusowej, a komórka jednocześnie realizuje dwie strategie - apoptozę, aby umrzeć i zapobiec rozprzestrzenianiu się wirusa i stymulowaniu stanu przeciwwirusowego otaczających komórek. Wraz ze śmiercią komórek przez apoptozę odpowiedź zapalna nie rozwija się, a zatem aktywacja komórkowych kinaz białkowych PKR i uruchomienie apoptozy zainfekowanych komórek do pewnego stopnia „zapobiega” rozwojowi zapalenia. W procesie wdrażania drugiej strategii zainfekowana komórka „informuje” otaczające komórki, że nastąpiła inwazja. Przeprowadza się to głównie za pomocą IFN, jak również innych cytokin. Ścieżki sygnału IFN-α / β (odnoszą się do IFN typu I), IFN-γ (odnosi się do IFN typu II) wielokrotnie przecinają się (mają wiele punktów styku), co pozwala na synergistyczne lub antagonistyczne oddziaływanie między IFN typu I i II w zależności od warunki ciała. Takie przecięcie jest celowe biologicznie, ponieważ komórki in vivo są eksponowane nie na pojedynczą cytokinę, ale na „koktajl cytokinowy”, który powoduje ekspresję genu poprzez integrację wielu ścieżek sygnałowych. Na przykład według A. Takaoka i in. (2005), jeden z wariantów procesu transmisji sygnału IFN-γ może wymagać dodatkowego podprogowego sygnału instalacyjnego IFN α / β [62]. Zatem IFN-I promuje interakcję IFN-γ z błoną komórkową. W przypadku grypy i ostrych infekcji wirusowych układu oddechowego, przeciwwirusowej odpowiedzi immunologicznej często towarzyszy brak rezerwowej zdolności układu odpornościowego, defekt w syntezie i odbiorze IFN-γ, naruszenie stosunku subpopulacji limfocytów T i zespół niedoboru immunologicznego. Wśród tych mechanizmów biologicznych, leki, które mają stymulujący wpływ na oba systemy IFN i w większym stopniu efekty aktywujące IFN-γ i limfocyty T CD4 + mają przewagę w stymulowaniu odpowiedzi przeciwwirusowej.

Takie leki jak Kagocel, IPC, głównie stymulują pierwsze ogniwo wrodzonej odporności przeciwwirusowej poprzez aktywację mechanizmów obronnych komórek i status antywirusowy komórek z udziałem IFN-I. System IFN-I i wrodzone mechanizmy molekularne ochrony komórkowej nie zawsze są w stanie skutecznie oprzeć się infekcji wirusowej. W przypadku, gdy organizm nie radzi sobie z inwazją wirusową lokalnie za pomocą wrodzonej odporności, aktywowana jest swoista przeciwwirusowa odpowiedź immunologiczna, aw nabłonku wirusa rozwija się pełnowartościowa reakcja zapalna ze wzrostem przepuszczalności naczyń i wypadaniem komórek immunologicznych i białek osocza. Ponadto najważniejszą częścią odporności przeciwwirusowej są limfocyty T CD4 + (pomocnicy), które odgrywają kluczową rolę, odgrywając rolę w rozwoju przeciwwirusowej odpowiedzi immunologicznej, kontrolując jej jakość, ciężkość i czas trwania. Na przykładzie HIV ustalono, że bez udziału limfocytów CD4 organizm nie jest w stanie rozwinąć pełnej odpowiedzi immunologicznej na inwazję wirusów.

Zaletą ergoferon jest obecność w swoim składzie składników, które mają modulujący wpływ na główny składnik odporności przeciwwirusowej - na limfocyty T CD4 +, IFN-γ - a także przeciwciała przeciwko histaminie RA, które łagodzą objawy zapalenia (obrzęk błon śluzowych, przekrwienie, zaczerwienienie, ból gardło, hipertermia). Przeciwciała RA na histaminę ergoferonu, regulujące aktywność receptorów H1, mają objawowe działanie przeciwzapalne, zmniejszając nasilenie kliniczne i czas trwania objawów zapalenia [1].

Przeciwciała RA na CD4 nie tylko mają właściwości przeciwwirusowe pośredniczone przez limfocyty, ale także aktywnie uczestniczą w regulacji procesu zapalnego u pacjentów z SARS. Wiadomo, że w normie główną cechą odporności przeciwwirusowej jest przewaga odpowiedzi immunologicznej Th1 z nadprodukcją T-pomocników IFN-γ i monocytów / makrofagów z nadmierną syntezą cytokin prozapalnych dla organizmu (TNF-a, IL-1p, IL-6, IL-8 i inne.) [7].

Należy zauważyć cechy procesu infekcyjno-zapalnego w ostrych infekcjach wirusowych układu oddechowego u pacjentów podatnych na objawy alergiczne, obturację oskrzeli, astmę oskrzelową, często u dzieci chorych. Utrzymywanie się infekcji wirusowej u tych pacjentów jest związane z niedoborem odporności zależnej od Th1, głównie ze względu na niedobór wytwarzania IFN-γ i nadmierną odpowiedź Th2. Odpowiedź immunologiczna typu Th2 ma stosunkowo słabą aktywność przeciwwirusową i pod pewnymi warunkami może nawet zakłócać ochronę przeciwwirusową, zwiększając szanse powodzenia replikacji wirusa. Ponadto odpowiedź Th2 w infekcjach wirusowych układu oddechowego przyczynia się do przejściowego wzrostu całkowitej IgE i syntezy swoistych dla wirusa przeciwciał IgE, które powodują degranulację bazofilów i komórek tucznych w płucach z uwolnieniem histaminy do sekretu nosogardzieli i tajemnicą oskrzeli, co koreluje z pogorszeniem zakażenia, rozwojem niedotlenienia i duszności. [61].

Cechą ergoferonu jest to, że jego składowe RA-przeciwciała przeciwko CD4 mają nie tyle stymulujący wpływ regulacyjny, co wzmacniają niedostatecznie wyrażone składniki i hamują nadmierne reakcje cytotoksyczne i humoralne. Przeciwciała RA na CD4 zwiększają przeciwwirusowe i przeciwzapalne działanie innych składników ergoferonu - przeciwciał przeciwko RA na IFN-γ i histaminę, zmniejszają nasilenie infekcyjno-alergicznych objawów zapalenia wywołanego przez wirusy. Skuteczność ergoferonu w leczeniu SARS i grypy została udowodniona w kilku lokalnych randomizowanych badaniach kontrolowanych placebo, a także w wieloośrodkowym randomizowanym badaniu w porównaniu z oseltamiwirem [1, 4, 21, 22, 27, 46]. Zgodnie z uzyskanymi danymi u pacjentów włączonych do grupy ergoferon przebieg choroby nie był powikłany rozwojem powikłań bakteryjnych i we wszystkich przypadkach zakończył się powrotem do zdrowia lub znaczącą poprawą w okresie obserwacji, w przeciwieństwie do pacjentów przyjmujących placebo [21, 27]. Ponadto ergoferon wykazał skuteczność w leczeniu ostrych zakażeń wirusowych układu oddechowego u pacjentów z przewlekłymi chorobami płuc, u których zaostrzenie choroby podstawowej występuje w kontekście ostrych zakażeń wirusowych układu oddechowego, czemu często towarzyszy niedrożność oskrzeli [22]. Wykazano również wysoką skuteczność terapeutyczną ergoferonu przeciwko grypie, paragrypie i innym wirusowym zakażeniom dróg oddechowych zweryfikowanym za pomocą PCR [4]. W jednym badaniu ergoferon wykazał swoją skuteczność w złożonej terapii pozaszpitalnego zapalenia płuc u dorosłych, znacznie zmniejszając czas trwania objawów klinicznych (reakcja temperaturowa, ból w klatce piersiowej, objawy osłuchowe) i nasilenie objawów laboratoryjnych (leukocytoza, fibrynogen, CRP) w porównaniu z rutynową terapią. objawy zapalenia płuc. W grupie głównej czas trwania antybiotykoterapii wynosił 8,2 ± 0,2 dnia, w grupie porównawczej - 10,4 ± 0,2 dni (p. Ostatnio przeprowadzono wieloośrodkowe randomizowane badanie kliniczne w celu porównania skuteczności i bezpieczeństwa ergoferonu i oseltamiwiru w leczeniu grypy W badaniu wzięło udział 213 pacjentów z objawami grypopodobnymi Pacjentów włączono do badania w ciągu pierwszych 48 godzin po wystąpieniu choroby, czas trwania leczenia wynosił 5 dni. Pierwszorzędowym punktem końcowym był odsetek pacjentów Temperaturę normalizowano od drugiego do piątego dnia leczenia, a ergoferon wykazywał maksymalną skuteczność w porównaniu z oseltamiwirem w drugim dniu leczenia, gdy temperatura była normalizowana u 48% pacjentów w grupie ergoferon w porównaniu z 28% w grupie oseltamiwiru. stwierdzono, że temperatura ciała podczas 5 dni terapii testem Cochrana-Mantela-Hensela była statystycznie istotną różnicą między grupami na korzyść ergoferonu (χ 2 = 7,1; p = 0,008). Odsetek pacjentów przyjmujących leki przeciwgorączkowe drugiego dnia leczenia w grupie ergoferon zmniejszył się 3-krotnie (do 17% w porównaniu z 41% w grupie oseltamiwiru). Okres gorączki w obu grupach nie przekraczał dwóch dni. W obu grupach w trzecim dniu leczenia nasilenie objawów zatrucia oddechowego i ogólnego znacznie się zmniejszyło, większość pacjentów nie miała objawów grypy w tym okresie lub objawy były minimalne.

Poprawie klinicznej towarzyszyły pozytywne zmiany w jakości życia. W siedmiodniowym okresie obserwacji nie wystąpiły żadne komplikacje wymagające antybiotyków.

Nie było działań niepożądanych związanych z przyjmowaniem badanego leku. Na podstawie uzyskanych danych stwierdzono, że ergoferon jest skuteczny i bezpieczny w leczeniu grypy. Skuteczność kliniczna ergoferonu w badaniu była porównywalna do skuteczności oseltamiwiru [1].

Dowody na to, że skuteczność ergoferonu w leczeniu grypy jest porównywalna ze złotym standardem (oseltamivir) została przedstawiona w 2013 r. Podczas dorocznego kongresu Europejskiego Towarzystwa Chorób Płuc w Barcelonie. W raporcie ustnym dm. A.V. Averyanova przedstawiła wyniki wieloośrodkowego, randomizowanego, porównawczego badania klinicznego skuteczności i bezpieczeństwa ergoferonu w leczeniu grypy. Badanie potwierdziło wysoki profil bezpieczeństwa leku, a także skuteczność kliniczną porównywalną do skuteczności oseltamiwiru [53]. Baza dowodowa ergoferon aktywnie się rozwija, obecnie prowadzone są cztery wieloośrodkowe badania randomizowane (faza III i IV) skuteczności tego leku na grypę i ARVI w porównaniu z placebo i złotym standardowym leczeniem przeciwwirusowym oseltamiwirem [49]:

  • wieloośrodkowe, otwarte, porównawcze randomizowane badanie kliniczne w równoległych grupach dotyczące skuteczności i bezpieczeństwa stosowania ergoferonu w leczeniu grypy;
  • porównawcza randomizowana próba kliniczna grupy równoległej skuteczności i bezpieczeństwa ergoferonu w porównaniu do oseltamiwiru w leczeniu grypy;
  • wieloośrodkowe, podwójnie ślepe, kontrolowane placebo, randomizowane badanie kliniczne w równoległych grupach dotyczące bezpieczeństwa i skuteczności klinicznej płynnej postaci dawkowania ergoferonu w leczeniu ostrych zakażeń dróg oddechowych górnych dróg oddechowych u dzieci;
  • Wieloośrodkowe, podwójnie ślepe, kontrolowane placebo, randomizowane badanie kliniczne w równoległych grupach dotyczące bezpieczeństwa i skuteczności klinicznej płynnej postaci dawkowania ergoferonu w leczeniu ostrych zakażeń górnych dróg oddechowych u dorosłych pacjentów.
Wniosek

Obecnie nie ma uniwersalnej szczepionki przeciw grypie zdolnej do ochrony przed wszystkimi wirusami grypy, a ze względu na ich zmienność wirusy ze względu na swoją zmienność rozwijają odporność na leki przeciwwirusowe działające na określone białka wirusowe. Dlatego obecnie istnieje ogromne zapotrzebowanie na leki przeciwwirusowe, które działają nie na specyficzne białko wirusa, ale na mechanizmy odpornościowe ochrony przeciwwirusowej (komórkowej lub humoralnej).

Istnieje dość duża różnica w mechanizmie działania między kopolimerem umifenowiru, kwasu imidazoliloetanamidowego (IPA), IFN-γ, gossypolu i karboksymetylocelulozy - Kagocel i ergoferon. Umifenowir i IPK mają bezpośrednią aktywność przeciwwirusową ukierunkowaną na zmienne białka wirusowe, a Kagocel, IFN-γ i ergoferon charakteryzują się nieswoistym działaniem przeciwwirusowym w połączeniu z działaniem immunomodulującym. Ponadto ergoferon ma wyraźne działanie przeciwzapalne.

Oczywiste jest, że porównanie tych leków ze sobą jest nieprawidłowe, ponieważ mają różne mechanizmy działania i muszą być stosowane zgodnie z oficjalnymi wskazaniami, aktualnymi rosyjskimi i międzynarodowymi zaleceniami i standardami, a także danymi na temat wrażliwości patogenu.