loader

Główny

Zapalenie krtani

Co to są antybiotyki?

Antybiotyki są lekami, które wywierają szkodliwy i niszczący wpływ na drobnoustroje. Jednocześnie, w przeciwieństwie do środków dezynfekujących i antyseptycznych, antybiotyki mają niską toksyczność dla organizmu i nadają się do podawania doustnego.

Antybiotyki to tylko ułamek wszystkich środków przeciwbakteryjnych. Oprócz nich środki antybakteryjne obejmują:

  • sulfonamidy (ftalazol, sulfacyl sodu, sulfazyna, etazol, sulfalen itp.);
  • pochodne chinolonu (fluorochinolony - ofloksacyna, cyprofloksacyna, lewofloksacyna itp.);
  • środki antyfilityczne (benzylopenicyliny, preparaty bizmutu, związki jodu itp.);
  • leki przeciwgruźlicze (rimfapicyna, kanamycyna, izoniazyd itp.);
  • inne leki syntetyczne (furatsilin, furazolidon, metronidazol, nitroksolina, nososalid itp.).

Antybiotyki są preparatami pochodzenia biologicznego, uzyskiwane są przy użyciu grzybów (promieniujących, pleśni), a także przy pomocy pewnych bakterii. Również ich analogi i pochodne są otrzymywane przez sztuczne - syntetyczne - przez.

Kto wynalazł pierwszy antybiotyk?

Pierwszy antybiotyk, penicylina, został odkryty przez brytyjskiego naukowca Alexandra Fleminga w 1929 roku. Naukowiec zauważył, że pleśń, która przypadkowo weszła i wyrosła na szalce Petriego, miała bardzo interesujący wpływ na rosnące kolonie bakterii: wszystkie bakterie wokół pleśni zginęły. Zainteresowany tym zjawiskiem i po zbadaniu substancji uwalnianej przez pleśń - naukowiec wyizolował substancję przeciwbakteryjną i nazwał ją „penicyliną”.

Jednak produkcja narkotyków z tej substancji Fleming wydawała się bardzo trudna i nie angażował się w nie. Prace te kontynuował dla niego Howard Florey i Ernst Boris Chain. Opracowali metody czyszczenia penicyliny i wprowadzili ją do powszechnej produkcji. Później wszyscy trzej naukowcy otrzymali Nagrodę Nobla za odkrycie. Interesującym faktem było to, że nie opatentowali swojego odkrycia. Wyjaśnili to, mówiąc, że lek, który może pomóc całej ludzkości, nie powinien być sposobem na zysk. Dzięki ich odkryciu, z pomocą penicyliny, wiele chorób zakaźnych zostało pokonanych, a życie ludzkie przedłużono o trzydzieści lat.

W Związku Radzieckim mniej więcej w tym samym czasie „drugie” odkrycie penicyliny zostało dokonane przez kobietę-naukowca Zinaida Ermolyeva. Odkrycie dokonano w 1942 r. Podczas Wielkiej Wojny Ojczyźnianej. W tym czasie obrażeniom niezakończonym zgonem często towarzyszyły powikłania infekcyjne i spowodowały śmierć żołnierzy. Odkrycie leku przeciwbakteryjnego dokonało przełomu w medycynie wojskowej i umożliwiło uratowanie milionów istnień ludzkich, co mogło determinować przebieg wojny.

Klasyfikacja antybiotyków

Wiele zaleceń medycznych dotyczących leczenia niektórych zakażeń bakteryjnych zawiera preparaty takie jak „antybiotyk takiej i takiej serii”, na przykład: antybiotyk z serii penicylin, seria tetracyklin i tak dalej. W tym przypadku chodzi o podział chemiczny antybiotyku. Aby się w nich poruszać, wystarczy przejść do głównej klasyfikacji antybiotyków.

Jak działają antybiotyki?

Każdy antybiotyk ma spektrum działania. Jest to szerokość obwodu różnych rodzajów bakterii, na które działa antybiotyk. Ogólnie rzecz biorąc, bakterie można podzielić w strukturze na trzy duże grupy:

  • z grubą ścianą komórkową - bakterie gram-dodatnie (patogeny bólu gardła, szkarlatyna, choroby ropno-zapalne, infekcje dróg oddechowych itp.);
  • z cienką ścianą komórkową - bakterie Gram-ujemne (czynniki wywołujące syfilis, rzeżączkę, chlamydię, infekcje jelitowe itp.);
  • bez ściany komórkowej - (patogeny mykoplazmozy, ureaplazmozy);

Antybiotyki z kolei dzielą się na:

  • działa głównie na bakterie Gram-dodatnie (benzylopenicyliny, makrolidy);
  • działa głównie na bakterie Gram-ujemne (polimyksyny, aztreonam itp.);
  • działanie na obie grupy bakterii - antybiotyki o szerokim spektrum (karbapenemy, aminoglikozydy, tetracykliny, lewomycetyna, cefalosporyny itp.);

Antybiotyki mogą powodować śmierć bakterii (manifestacja bakteriobójcza) lub hamować ich rozmnażanie (manifestacja bakteriostatyczna).

Zgodnie z mechanizmem działania leki te są podzielone na 4 grupy:

  • leki z pierwszej grupy: penicyliny, cefalosporyny, karbapenemy, monobaktamy i glikopeptydy - nie pozwalają bakteriom na syntezę ściany komórkowej - bakteria jest pozbawiona ochrony zewnętrznej;
  • leki z drugiej grupy: polipeptydy - zwiększają przepuszczalność błony bakteryjnej. Membrana jest miękką powłoką, która otacza bakterię. U bakterii Gram-ujemnych membrana jest główną „pokrywą” mikroorganizmu, ponieważ nie ma ściany komórkowej. Antybiotyk, uszkadzając jego przepuszczalność, zakłóca równowagę chemikaliów wewnątrz komórki, co prowadzi do jego śmierci;
  • leki z trzeciej grupy: makrolidy, azalidy, vewomycetyna, aminoglikozydy, linkozamidy - naruszają syntezę białka drobnoustrojów, powodując śmierć bakterii lub zahamowanie jej rozmnażania;
  • leki z czwartej grupy: rimfapicyna - naruszają syntezę kodu genetycznego (RNA).

Stosowanie antybiotyków w chorobach ginekologicznych i wenerycznych

Przy wyborze antybiotyku ważne jest, aby dokładnie rozważyć, który patogen spowodował chorobę.


Jeśli jest to warunkowo patogenny drobnoustrój (tj. Normalnie występuje na skórze lub błonie śluzowej i nie powoduje choroby), wówczas stan zapalny jest uważany za niespecyficzny. Najczęściej takie niespecyficzne stany zapalne są wywoływane przez Escherichia coli, a następnie przez Proteus, Enterobacter, Klebsiella, Pseudomonads. Rzadziej - bakterie gram-dodatnie (enterokoki, gronkowce, paciorkowce itp.). Szczególnie często występuje kombinacja 2 lub więcej bakterii. Co do zasady, przy niespecyficznych bólach dróg moczowych, cefalosporyny trzeciej generacji (Ceftriakson, Cefotaksym, Cefiksym), fluorochinolon (Ofloksacyna, Cyprofloksacyna), nitrofuran (Furadolumina) podaje się szerokiemu spektrum leczenia trimoksazol).

Jeśli mikroorganizm jest czynnikiem sprawczym zakażenia narządów płciowych, stan zapalny jest specyficzny i wybiera się odpowiedni antybiotyk:

  • W leczeniu kiły stosuje się głównie penicyliny (bicylina, penicylina benzylowa, sól sodowa), rzadziej - tetracykliny, makrolidy, azalidy, cefalosporyny;
  • do leczenia rzeżączki - cefalosporyn trzeciej generacji (ceftriakson, cefiksym), rzadziej - fluorochinolonów (cyprofloksacyny, ofloksacyny);
  • do leczenia zakażeń chlamydią, mykoplazmą i ureaplazmą - stosuje się azalidy (azytromycyna) i tetracykliny (doksycyklina);
  • Do leczenia rzęsistkowicy stosuje się pochodne nitroimidazolu (metronidazol).

Antybiotyki

Antybiotyki (ze starożytnego greckiego ἀντί - przeciwko + βίος - życie) są substancjami pochodzenia naturalnego lub półsyntetycznego, które hamują wzrost żywych komórek, najczęściej prokariotycznych lub pierwotniaków.

Naturalne antybiotyki są najczęściej wytwarzane przez promieniowce, rzadziej przez bakterie bez grzybni.

Niektóre antybiotyki wywierają silny wpływ hamujący na wzrost i rozmnażanie się bakterii, a jednocześnie stosunkowo niewielkie lub żadne uszkodzenia komórek mikroorganizmu, a zatem są stosowane jako leki.

Niektóre antybiotyki są stosowane jako leki cytostatyczne (przeciwnowotworowe) w leczeniu raka.

Antybiotyki nie wpływają na wirusy, a zatem są bezużyteczne w leczeniu chorób wywoływanych przez wirusy (na przykład grypa, wirusowe zapalenie wątroby typu A, B, C, ospa wietrzna, opryszczka, różyczka, odra).

Terminologia

W pełni syntetyczne leki, które nie mają naturalnych analogów i wywierają hamujący wpływ na wzrost bakterii podobnych do antybiotyków, tradycyjnie nazywano antybiotykami, ale chemioterapią przeciwbakteryjną. W szczególności, gdy znane były tylko sulfonamidy z leków przeciwbakteryjnych do chemioterapii, zwykle mówiono o całej klasie leków przeciwbakteryjnych jako „antybiotykach i sulfonamidach”. Jednak w ostatnich dziesięcioleciach, w związku z wynalezieniem wielu bardzo silnych leków chemioterapeutycznych przeciwbakteryjnych, w szczególności fluorochinolonów, zbliżających się lub przekraczających „tradycyjne” antybiotyki w działaniu, pojęcie „antybiotyku” zaczęło się rozmazywać i rozszerzać i jest często stosowane nie tylko w odniesieniu do związków naturalnych i półsyntetycznych, ale także do wielu silnych leków przeciwbakteryjnych.

Historia

Wynalezienie antybiotyków można nazwać rewolucją w medycynie. Penicylina i streptomycyna były pierwszymi antybiotykami.

Klasyfikacja

Ogromna różnorodność antybiotyków i ich rodzaje działania na organizm ludzki spowodowały klasyfikację i podział antybiotyków na grupy. Z natury oddziaływania na komórkę bakteryjną antybiotyki można podzielić na dwie grupy:

  • bakteriostatyczny (bakterie żyją, ale nie są w stanie się rozmnażać),
  • bakteriobójcze (bakterie umierają, a następnie wydalane z organizmu).

Klasyfikacja według struktury chemicznej, która jest szeroko stosowana w środowisku medycznym, składa się z następujących grup:

  • Antybiotyki beta-laktamowe, podzielone na dwie podgrupy:
    • Penicyliny - wytwarzane przez kolonie grzybów pleśniowych Penicillinum;
    • Cefalosporyny - mają podobną strukturę do penicylin. Stosowany przeciwko bakteriom opornym na penicylinę.
  • Makrolidy - antybiotyki o złożonej strukturze cyklicznej. Działanie jest bakteriostatyczne.
  • Tetracykliny stosuje się w leczeniu zakażeń układu oddechowego i dróg moczowych, w leczeniu ciężkich zakażeń, takich jak wąglik, tularemia, bruceloza. Działanie jest bakteriostatyczne.
  • Aminoglikozydy - mają wysoką toksyczność. Stosowany w leczeniu ciężkich zakażeń, takich jak zatrucie krwi lub zapalenie otrzewnej. Działanie jest bakteriobójcze.
  • Chloramfenikol - stosowanie jest ograniczone ze względu na zwiększone ryzyko poważnych powikłań - uszkodzenie szpiku kostnego wytwarzającego krwinki. Działanie jest bakteriostatyczne.
  • Antybiotyki glikopeptydowe naruszają syntezę ściany komórkowej bakterii. Mają działanie bakteriobójcze, jednak działają bakteriostatycznie w odniesieniu do enterokoków, niektórych paciorkowców i gronkowców.
  • Linozamidy mają działanie bakteriostatyczne, które jest spowodowane przez hamowanie syntezy białek przez rybosomy. W wysokich stężeniach wobec wysoce wrażliwych mikroorganizmów może wykazywać działanie bakteriobójcze.
  • Leki przeciw TB - Izoniazyd, Ftiwazyd, Saluzid, Metazyd, Etionamid, Protionamid.
  • Antybiotyki różnych grup - rifamycyna, siarczan rystomycyny, sól sodowa fuzydyny, siarczan polimyksyny M, siarczan polimyksyny B, gramicydyna, heliomycyna.
  • Leki przeciwgrzybicze - niszczą błonę komórkową grzybów i powodują ich śmierć. Działanie - polityczne. Stopniowo zastępowane przez wysoce skuteczne syntetyczne leki przeciwgrzybicze.
  • Leki przeciwtrądowe - diaphenylosulfon, solusulfon, Diucifon.

Antybiotyki beta-laktamowe

Antybiotyki beta-laktamowe (antybiotyki β-laktamowe, β-laktamy) to grupa antybiotyków połączonych obecnością pierścienia β-laktamowego w strukturze. Beta-laktamy obejmują podgrupy penicylin, cefalosporyn, karbapenemów i monobaktamów. Podobieństwo struktury chemicznej określa ten sam mechanizm działania wszystkich β-laktamów (zaburzona synteza ściany komórkowej bakterii), jak również alergię krzyżową na nich u niektórych pacjentów.

Penicyliny

Penicyliny - leki przeciwbakteryjne należące do klasy antybiotyków β-laktamowych. Przodkiem penicylin jest benzylopenicylina (penicylina G lub po prostu penicylina), która jest stosowana w praktyce klinicznej od wczesnych lat 40-tych.

Cefalosporyny

„Cefalosporyny (ang. Cephalosporins) to klasa antybiotyków β-laktamowych, oparta na strukturze chemicznej której jest kwas 7-aminocefalosporanowy (7-ACC). Głównymi cechami cefalosporyn w porównaniu z penicylinami jest ich większa odporność na β-laktamazy - enzymy wytwarzane przez mikroorganizmy. Jak się okazało, pierwsze antybiotyki, cefalosporyny, o wysokiej aktywności przeciwbakteryjnej, nie posiadają całkowitej odporności na β-laktamazy. Będąc odpornymi na laktamazy plazmidowe, są niszczone przez laktamy chromosomalne, które są wytwarzane przez bakterie Gram-ujemne. Aby zwiększyć stabilność cefalosporyn, poszerzyć spektrum działania przeciwbakteryjnego, poprawić parametry farmakokinetyczne, zsyntetyzowano ich liczne półsyntetyczne pochodne.

Karbapenemy

Karbapenemy (angielski karbapenemy) są klasą antybiotyków β-laktamowych, o szerokim zakresie działania, o strukturze, która czyni je wysoce odpornymi na beta-laktamazy. Nieodporny na nowy typ beta-laktamazy NDM1.

Makrolidy

Makrolidy są grupą leków, głównie antybiotyków, których struktura chemiczna opiera się na makrocyklicznym 14- lub 16-członowym pierścieniu laktonowym, do którego przyłączona jest jedna lub kilka reszt węglowodanowych. Makrolidy należą do klasy poliketydów, związków pochodzenia naturalnego. Makrolidy należą do najmniej toksycznych antybiotyków.

Odnosi się również do makrolidów:

  • azalidy, które są 15-członową strukturą makrocykliczną otrzymaną przez wprowadzenie atomu azotu do 14-członowego pierścienia laktonowego o 9 do 10 atomach węgla;
  • Ketolidy są 14-członowymi makrolidami, w których grupa ketonowa jest przyłączona do pierścienia laktonowego przy 3 atomach węgla.

Ponadto grupa makrolidów nominalnie obejmuje takrolimus, lek immunosupresyjny, którego struktura chemiczna to 23-członowy pierścień laktonowy.

Tetracykliny

Tetracykliny (ang. Tetracyclines) - grupa antybiotyków należących do klasy poliketydów, podobnych pod względem budowy chemicznej i właściwości biologicznych. Przedstawiciele tej rodziny charakteryzują się wspólnym spektrum i mechanizmem działania przeciwdrobnoustrojowego, całkowitą opornością krzyżową i podobnymi właściwościami farmakologicznymi. Różnice dotyczą pewnych właściwości fizykochemicznych, stopnia działania przeciwbakteryjnego, charakterystyki absorpcji, dystrybucji, metabolizmu w makroorganizmach i tolerancji.

Aminoglikozydy

Aminoglikozydy - grupa antybiotyków, której wspólną strukturą chemiczną jest obecność cząsteczki aminocukru, która jest połączona wiązaniem glikozydowym z pierścieniem aminocyklicznym. Struktura chemiczna aminoglikozydów jest również zbliżona do spektynomycyny, antybiotyku aminocyklitolowego. Główne znaczenie kliniczne aminoglikozydów polega na ich aktywności przeciw tlenowym bakteriom Gram-ujemnym.

Linkosamidy

Linozamidy (syn.: linkosamidy) to grupa antybiotyków, która obejmuje naturalny antybiotyk, linkomycynę i jej półsyntetyczny analog klindamycynę. Mają właściwości bakteriostatyczne lub bakteriobójcze, w zależności od stężenia w organizmie i wrażliwości drobnoustrojów. Działanie jest spowodowane tłumieniem syntezy białek w komórkach bakteryjnych przez wiązanie się z podjednostką 30S błony rybosomalnej. Linozamidy są odporne na kwas chlorowodorowy soku żołądkowego. Po spożyciu jest szybko wchłaniany. Jest stosowany w zakażeniach wywołanych przez ziarniaki Gram-dodatnie (głównie jako leki drugiej linii) i beztlenową florę beztlenową. Zazwyczaj łączy się je z antybiotykami, które wpływają na florę Gram-ujemną (na przykład aminoglikozydy).

Chloramfenikol

Chloramfenikol (chloramfenikol) jest antybiotykiem o szerokim spektrum działania. Bezbarwne kryształy o bardzo gorzkim smaku. Chloramfenikol jest pierwszym syntetycznym antybiotykiem. Stosowany w leczeniu duru brzusznego, czerwonki i innych chorób. Toksyczny. Numer rejestracyjny CAS: 56-75-7. Postacią racemiczną jest syntomycyna.

Antybiotyki glikopeptydowe

Antybiotyki glikopeptydowe - klasa antybiotyków, składa się z glikozylowanych cyklicznych lub policyklicznych peptydów nie-rybosomalnych. Ta klasa antybiotyków hamuje syntezę ścian komórkowych wrażliwych mikroorganizmów, hamując syntezę peptydoglikanów.

Polimyksyna

Polimyksyny są grupą antybiotyków bakteriobójczych o wąskim spektrum aktywności przeciw flory gram-ujemnej. Główne znaczenie kliniczne to aktywność polimyksyn przeciwko P. aeruginosa. Z natury chemicznej są to związki polienowe, w tym reszty polipeptydowe. W normalnych dawkach leki z tej grupy działają bakteriostatycznie, w wysokich stężeniach - mają działanie bakteriobójcze. Spośród leków najczęściej stosowano polimyksynę B i polimyksynę M. Posiadają wyraźny nefro i neurotoksyczność.

Sulfanilamidowe leki przeciwbakteryjne

Sulfonyloamid (łac. Sulfanilamid) to grupa chemikaliów pochodzących od para-aminobenzenosulfamidu - amidu kwasu sulfanilowego (kwasu para-aminobenzenosulfonowego). Wiele z tych substancji jest stosowanych jako leki przeciwbakteryjne od połowy XX wieku. Para-aminobenzenosulfamid, najprostszy związek z klasy, nazywany jest również białym streptocydem i nadal jest stosowany w medycynie. Prontosil (czerwony streptocyd), nieco bardziej złożony pod względem struktury sulfanilamid, był pierwszym lekiem z tej grupy i, ogólnie, pierwszym na świecie syntetycznym lekiem przeciwbakteryjnym.

Chinolony

Chinolony są grupą leków przeciwbakteryjnych, które obejmują również fluorochinolony. Pierwsze leki z tej grupy, głównie kwas nalidyksowy, przez wiele lat były stosowane tylko w zakażeniach dróg moczowych. Ale po otrzymaniu fluorochinolonów stało się oczywiste, że mogą mieć duże znaczenie w leczeniu ogólnoustrojowych zakażeń bakteryjnych. W ostatnich latach jest to najszybciej rosnąca grupa antybiotyków.

Fluorochinolony (angielskie fluorochinolony) - grupa substancji leczniczych o wyraźnej aktywności przeciwbakteryjnej, szeroko stosowana w medycynie jako antybiotyki o szerokim spektrum działania. Szerokość spektrum działania przeciwbakteryjnego, aktywności i wskazań do stosowania są bardzo zbliżone do antybiotyków, ale różnią się od siebie pod względem struktury chemicznej i pochodzenia. (Antybiotyki są produktami pochodzenia naturalnego lub podobnymi ich syntetycznymi analogami, podczas gdy fluorochinolony nie mają naturalnego analogu). Fluorochinolony dzielą się na leki pierwszego (pefloksacyna, ofloksacyna, cyprofloksacyna, lomefloksacyna, norfloksacyna) i drugiej generacji (lewofloksacyna, sparfloksacyna, moksyfloksacyna). Spośród leków fluorochinolonowych lomefloksacyna, ofloksacyna, cyprofloksacyna, lewofloksacyna, sparfloksacyna i moksyfloksacyna są wymienione na liście leków podstawowych i zasadniczych.

Pochodne nitrofuranu

Nitrofurany są grupą środków przeciwbakteryjnych. Bakterie Gram-dodatnie i Gram-ujemne, a także chlamydie i niektóre pierwotniaki (trichomonady, Giardia) są wrażliwe na nitrofurany. Nitrofurany zwykle działają bakteriostatycznie na mikroorganizmy, ale w wysokich dawkach mogą mieć działanie bakteriobójcze. Nitrofuranam rzadko rozwija odporność na mikroflorę.

Leki przeciwgruźlicze

Leki przeciw gruźlicy są aktywne przeciwko kijowi Kokha (łac. Mycobactérium tuberculósis). Zgodnie z międzynarodową klasyfikacją chemiczną anatomiczną i terapeutyczną („ATC”, angielski ATC), należy podać kod J04A.

Aktywność leków przeciw TB jest podzielona na trzy grupy:

Antybiotyki przeciwgrzybicze

  • Nystatyna jest lekiem przeciwgrzybiczym z serii polienowej, stosowanym w leczeniu kandydozy. Najpierw wyizolowany ze Streptomyces noursei w 1950 roku.
  • Amfoterycyna B - lek, lek przeciwgrzybiczy. Polienowy antybiotyk makrocykliczny o działaniu przeciwgrzybiczym. Produkowany przez Streptomyces nodosus. Ma działanie grzybobójcze lub fungistatyczne w zależności od stężenia w płynach biologicznych i wrażliwości patogenu. Wiąże się ze sterolami (ergosterolami) znajdującymi się w błonie komórkowej grzyba i jest osadzony w błonie, tworząc nisko selektywny kanał jonowy o bardzo wysokiej przewodności. Wynikiem jest uwolnienie składników wewnątrzkomórkowych w przestrzeni pozakomórkowej i liza grzyba. Aktywny przeciwko Candida spp., Cryptococcus neoformans, Aspergillus spp. i inne grzyby. Nie wpływa na bakterie, riketsje, wirusy.
  • Ketokonazol, nazwa handlowa Nizoral (składnik aktywny, według IUPAC: cis-1-acetylo-4- [4 [[2- (2,4) -dichlorofenylo) -2- (1H-imidazol-1-ilo-metyl) -1, 3-dioksolan-4-ylo] metoksy] fenylo] piperazyna) jest lekiem przeciwgrzybiczym, pochodną imidazolu. Ważnymi cechami ketokonazolu są jego skuteczność po podaniu doustnym, a także jego wpływ na grzybice powierzchniowe i układowe. Działanie leku wiąże się z naruszeniem biosyntezy ergosterolu, triglicerydów i fosfolipidów, niezbędnych do tworzenia błony komórkowej grzybów.
  • Mikonazol jest lekiem do miejscowego leczenia większości chorób grzybiczych, w tym dermatofitów, drożdży i drożdży, zewnętrznych postaci kandydozy. Działanie grzybobójcze mikonazolu jest związane z upośledzoną syntezą ergosterolu - składnika błony komórkowej grzyba.
  • Flukonazol (Flukonazol, 2- (2,4-difluorofenylo) -1,3-bis (1H-1,2,4-triazol-1-ilo) -2-propanol) jest powszechnym lekiem syntetycznym grupy triazolowej do leczenia i zapobiegania kandydoza i niektóre inne grzybice. Środek przeciwgrzybiczy ma wysoce specyficzny efekt poprzez hamowanie aktywności enzymów grzybowych zależnych od cytochromu P450. Blokuje konwersję lanosterolu grzybowego do ergosterolu; zwiększa przepuszczalność błony komórkowej, narusza jej wzrost i replikację. Flukonazol, będąc wysoce selektywny dla grzybów cytochromu P450, prawie nie hamuje tych enzymów w organizmie człowieka (w porównaniu z itrakonazolem, klotrimazolem, ekonazolem i ketokonazolem, w mniejszym stopniu, hamuje procesy oksydacyjne zależne od cytochromu P450 w ludzkiej błonie mikrosomalnej).

Nomenklatura

Przez długi czas nie istniały jednolite zasady nadawania nazw antybiotykom. Najczęściej nazywano je nazwą rodzajową lub gatunkową producenta, rzadziej - zgodnie ze strukturą chemiczną. Niektóre antybiotyki są nazwane zgodnie z lokalizacją, z której producent został wyizolowany, i na przykład etamycynę nazwano po numerze szczepu (8).

  1. Jeśli znana jest struktura chemiczna antybiotyku, nazwa powinna być wybrana z uwzględnieniem klasy związków, do których należy.
  2. Jeśli struktura nie jest znana, nazwa jest podawana przez nazwę rodzaju, rodziny lub kolejności (a jeśli są używane, to typ), do którego należy producent. Przyrostek „Mitsin” jest przypisany tylko do antybiotyków syntetyzowanych przez bakterie z rzędu Actinomycetales.
  3. W tytule można podać wskazanie widma lub sposobu działania.

Działanie antybiotykowe

Antybiotyki, w przeciwieństwie do środków antyseptycznych, wykazują działanie przeciwbakteryjne nie tylko, gdy są stosowane zewnętrznie, ale także w mediach biologicznych organizmu, gdy są stosowane ogólnoustrojowo (doustnie, domięśniowo, dożylnie, doodbytniczo, dopochwowo itp.).

Mechanizmy działania biologicznego

  • Zakłócenie syntezy ściany komórkowej poprzez hamowanie syntezy peptydoglikanów (penicylina, cefalosporyna, monobaktam), tworzenie dimerów i ich przenoszenie do rosnących łańcuchów peptydoglikanów (wankomycyna, flawomityna) lub synteza chityny (nikomycyna, tunikamycyna). Antybiotyki działające podobnym mechanizmem mają działanie bakteriobójcze, nie zabijają komórek spoczynkowych i komórek pozbawionych ściany komórkowej (formy L bakterii).
  • Zakłócenie funkcjonowania błon: naruszenie integralności błony, tworzenie kanałów jonowych, wiązanie jonów w kompleksy rozpuszczalne w lipidach i ich transport. Nystatyna, gramicydyny, polimyksyny działają w podobny sposób.
  • Tłumienie syntezy kwasów nukleinowych: wiązanie z DNA i utrudnianie rozwoju polimerazy RNA (aktydyny), łączenie nici DNA, co uniemożliwia jego rozwikłanie (rubomycyna), hamowanie enzymów.
  • Naruszenie syntezy puryn i pirymidyn (azaseryna, sarkomycyna).
  • Naruszenie syntezy białek: hamowanie aktywacji i transferu aminokwasów, funkcje rybosomów (streptomycyna, tetracyklina, puromycyna).
  • Hamowanie enzymów oddechowych (antymycyna, oligomycyna, aurowertyna).

Interakcja z alkoholem

Alkohol może wpływać na aktywność i metabolizm antybiotyków, wpływając na aktywność enzymów wątrobowych rozkładających antybiotyki. W szczególności, niektóre antybiotyki, włącznie z metronidazolem, tynidazolu, chloramfenikol, kotrimoksazol, cefamandol, ketokonazol, latamoxef, cefoperazon, cefmenoxime furazolidonu chemicznie oddziaływać z alkoholem, co prowadzi do poważnych skutków ubocznych, takie jak nudności, wymioty, duszność, drgawki, a nawet śmierć Stosowanie alkoholu z tymi antybiotykami jest absolutnie przeciwwskazane. Ponadto stężenie doksycykliny i erytromycyny może, w pewnych okolicznościach, być znacznie zmniejszone przez picie alkoholu.

Odporność na antybiotyki

Pod wpływem oporności na antybiotyki rozumiemy zdolność mikroorganizmu do przeciwdziałania działaniu antybiotyku.

Oporność na antybiotyki występuje spontanicznie z powodu mutacji i jest ustalona w populacji pod wpływem antybiotyku. Sam antybiotyk nie jest przyczyną oporu.

Mechanizmy oporu

  • Mikroorganizm może nie mieć struktury, na którą działa antybiotyk (na przykład bakterie z rodzaju Mycoplasma (Latin Mycoplasma) są niewrażliwe na penicylinę, ponieważ nie mają ściany komórkowej);
  • Mikroorganizm jest nieprzepuszczalny dla antybiotyku (większość bakterii Gram-ujemnych jest odpornych na penicylinę G, ponieważ ściana komórkowa jest chroniona przez dodatkową membranę);
  • Mikroorganizm jest w stanie przekształcić antybiotyk w postać nieaktywną (wiele gronkowców (łac. Staphylococcus) zawiera enzym β-laktamazę, która niszczy pierścień β-laktamowy większości penicylin)
  • Ze względu na mutacje genów metabolizm mikroorganizmu można zmienić w taki sposób, aby reakcje zablokowane przez antybiotyk nie były już krytyczne dla żywotnej aktywności organizmu;
  • Mikroorganizm jest w stanie pompować antybiotyk z komórki.

Aplikacja

Antybiotyki są stosowane w celu zapobiegania i leczenia procesów zapalnych wywołanych przez mikroflorę bakteryjną. W zależności od ich wpływu na organizmy bakteryjne, rozróżnia się bakteriobójcze (zabijające bakterie, na przykład w wyniku zniszczenia ich zewnętrznej błony) i bakteriostatyczne (hamujące rozmnażanie mikroorganizmu) antybiotyki.

Inne zastosowania

Niektóre antybiotyki mają również dodatkowe cenne właściwości niezwiązane z ich aktywnością przeciwbakteryjną, ale związane z ich wpływem na mikroorganizm.

  • Doksycyklina i minocyklina, oprócz ich głównych właściwości przeciwbakteryjnych, mają działanie przeciwzapalne w reumatoidalnym zapaleniu stawów i są inhibitorami metaloproteinaz macierzy.
  • Opisano działanie immunomodulujące (immunosupresyjne lub immunostymulujące) niektórych innych antybiotyków.
  • Znane antybiotyki przeciwnowotworowe.

Antybiotyki: oryginalne i ogólne

W 2000 r. Opublikowano przegląd, który dostarcza danych na temat analizy porównawczej jakości oryginalnego leku przeciwbakteryjnego i 40 jego generyków z 13 różnych krajów świata. U 28 leków generycznych ilość substancji czynnej uwalnianej po rozpuszczeniu była znacznie niższa niż w przypadku oryginału, chociaż wszystkie miały odpowiednią specyfikację. W 24 z 40 leków zalecany limit 3% ciał obcych i próg zawartości (> 0,8%) 6,11-di-O-metyloerytromycyny A, związku odpowiedzialnego za występowanie niepożądanych reakcji, został przekroczony.

Badanie właściwości farmaceutycznych leków generycznych azytromycyny, najpopularniejszych w Rosji, wykazało również, że całkowita ilość zanieczyszczeń w kopiach jest 3,1–5,2 razy większa niż w oryginalnym Sumamed (produkowanym przez Teva Pharmaceutical Industries), w tym nieznane zanieczyszczenia - 2-3,4 razy.

Ważne jest, że zmiana właściwości farmaceutycznych leku generycznego zmniejsza jego biodostępność, a zatem ostatecznie prowadzi do zmiany specyficznej aktywności przeciwbakteryjnej, zmniejszenia stężenia tkanek i osłabienia efektu terapeutycznego. Tak więc, w przypadku azytromycyny, jedna z kopii o kwaśnej wartości pH (1,2) w teście rozpuszczalności, symulująca szczyt rozdziału soku żołądkowego, rozpuszczona tylko 1/3, a druga zbyt wcześnie, w 10 minucie, co nie pozwoli lek jest całkowicie wchłaniany w jelitach. A jeden z leków generycznych azytromycyny stracił zdolność rozpuszczania się przy wartości pH 4,5.

Rola antybiotyków w naturalnej mikrobiocenozie

Nie jest jasne, jak duża jest rola antybiotyków w stosunkach konkurencyjnych między mikroorganizmami w warunkach naturalnych. Zelman Waksman uważał, że ta rola jest minimalna, antybiotyki nie powstają, z wyjątkiem czystych kultur w bogatych środowiskach. Następnie jednak stwierdzono, że u wielu producentów aktywność syntezy antybiotyków wzrasta w obecności innych gatunków lub specyficznych produktów ich metabolizmu. W 1978 r. L. M. Polyanskaya, na przykładzie heliomycyny S. olivocinereus, która wykazuje luminescencję pod wpływem promieniowania UV, wykazała możliwość syntezy antybiotyków w glebie. Antybiotyki są przypuszczalnie szczególnie ważne w rywalizacji o zasoby środowiskowe dla wolno rosnących promieniowców. Eksperymentalnie wykazano, że przy wprowadzaniu hodowli promieniowców do gleby gęstość populacji gatunków promieniowców wystawionych na działanie antagonisty zmniejsza się szybciej i stabilizuje na niższym poziomie niż w innych populacjach.

Ciekawe fakty

Według sondażu przeprowadzonego w 2011 r. Przez Ogólnorosyjskie Centrum Badań Opinii Publicznej (VTsIOM), 46% Rosjan uważa, że ​​antybiotyki zabijają zarówno wirusy, jak i bakterie.

Według WHO największą liczbę podróbek - 42% - stanowią antybiotyki.

ANTYBIOTYKI

Encyklopedia Collier. - Otwarte społeczeństwo. 2000

Zobacz, jakie antybiotyki znajdują się w innych słownikach:

ANTYBIOTYKI - (z anty i greckiego biosu życia), substancje organiczne utworzone przez mikroorganizmy i działają toksycznie na inne mikroorganizmy. Antybiotyki są również nazywane substancjami antybakteryjnymi wydzielanymi z...... Nowoczesnej Encyklopedii

ANTYBIOTYKI - (z anty. I greckiego życia Bios) substancje organiczne utworzone przez mikroorganizmy i mają zdolność zabijania drobnoustrojów (lub zapobiegania ich wzrostowi). Antybiotyki są również nazywane substancjami antybakteryjnymi ekstrahowanymi z roślin i...... dużego encyklopedycznego słownika

Antybiotyki - (z anty i greckich biosów), substancje organiczne utworzone przez mikroorganizmy i działają toksycznie na inne mikroorganizmy. Antybiotyki są również określane jako substancje antybakteryjne wydzielane z...... Ilustrowanego słownika encyklopedycznego

ANTYBIOTYKI - ANTYBIOTYKI, substancje zdolne do zawieszania wzrostu lub niszczenia BAKTERII i innych mikroorganizmów. Wiele antybiotyków jest wytwarzanych przez mikroorganizmy (bakterie i pleśnie). Są środkiem bakteriobójczym, który można bezpiecznie podawać w formie...... Encyklopedycznego Słowniku Naukowego i Technicznego

Antybiotyki są biologicznie czynnymi substancjami syntetyzowanymi przez mikroorganizmy, wyższe rośliny lub tkanki zwierzęce i zdolnymi do wywierania hamującego lub śmiertelnego wpływu na bakterie, wirusy itp. Antybiotyki są stosunkowo niskocząsteczkowe...... Słownik ekologiczny

ANTYBIOTYKI - środki chemiczne stosowane do zwalczania większości patogenów ropotwórczych i innych. Antybiotyki są produktem niektórych grzybów pleśniowych i mikrobów. Ich działanie polega na tłumieniu wzrostu i zawieszaniu...... Krótkiej encyklopedii gospodarstwa domowego

ANTYBIOTYKI - (od anty. I greckiego. Bios), specyfika. chem. substancje utworzone przez mikroorganizmy i zdolne do zapewnienia niewielkich głosów. toksyczny działanie na inne mikroorganizmy i komórki złośliwe. guzy. A. odnosi się również do A. w szerokim znaczeniu...... Biologiczny słownik encyklopedyczny

antybiotyki - specyficzne chem. substancje utworzone przez mikroorganizmy, które w małych ilościach mogą wywierać selektywny toksyczny wpływ na inne mikroorganizmy i komórki nowotworów złośliwych. Środki przeciwdrobnoustrojowe są również określane jako A. w szerokim znaczeniu...... Słownik mikrobiologiczny

Antybiotyki - (łac. Anty versus + grecki. Bios) substancje pochodzenia naturalnego lub półsyntetycznego, które hamują wzrost żywych komórek, najczęściej prokariotów lub pierwotniaków (w tym bakterii, wirusów itp.). Źródło: VP P8 2322. Kompleksowy program...... Oficjalna terminologia

ANTIBIOTICS - ANTIBIOTICS, s, pkt antybiotyk, ach, mężu. Substancje biologicznie czynne pochodzenia mikrobiologicznego, zwierzęcego i roślinnego (jak również syntetyzowane), które mogą tłumić żywotność mikroorganizmów. | przym antybiotyk, och, och. Wyjaśnienie...... Słownik wyjaśniający Ogegov

antybiotyki - grupa substancji antybakteryjnych stosowanych jako leki... Krótki słownik terminów biochemicznych

Antybiotyki: klasyfikacja, zasady i funkcje aplikacji

Antybiotyki - ogromna grupa leków bakteriobójczych, z których każdy charakteryzuje się spektrum działania, wskazaniami do stosowania i obecnością pewnych efektów

Antybiotyki to substancje, które mogą hamować wzrost mikroorganizmów lub je niszczyć. Zgodnie z definicją GOST antybiotyki obejmują substancje pochodzenia roślinnego, zwierzęcego lub mikrobiologicznego. Obecnie definicja ta jest nieco przestarzała, ponieważ stworzono ogromną liczbę narkotyków syntetycznych, ale naturalne antybiotyki służyły jako prototyp ich tworzenia.

Historia leków przeciwdrobnoustrojowych zaczyna się w 1928 roku, kiedy A. Fleming po raz pierwszy odkrył penicylinę. Substancja ta została dokładnie odkryta, a nie stworzona, jak zawsze istniała w naturze. W naturze wytwarzają go mikroskopijne grzyby z rodzaju Penicillium, chroniąc się przed innymi mikroorganizmami.

W ciągu niecałych 100 lat stworzono ponad sto różnych leków przeciwbakteryjnych. Niektóre z nich są już przestarzałe i nie są stosowane w leczeniu, a niektóre są wprowadzane do praktyki klinicznej.

Zalecamy wyświetlenie filmu, który szczegółowo opisuje historię walki ludzkości z drobnoustrojami i historię powstania pierwszych antybiotyków:

Jak działają antybiotyki

Wszystkie leki przeciwbakteryjne działające na mikroorganizmy można podzielić na dwie duże grupy:

  • bakteriobójczy - bezpośrednio powodować śmierć drobnoustrojów;
  • bakteriostatyczny - zakłóca reprodukcję mikroorganizmów. Nie można się rozwijać i rozmnażać, bakterie są niszczone przez układ odpornościowy chorej osoby.

Antybiotyki realizują swoje efekty na wiele sposobów: niektóre z nich zakłócają syntezę mikrobiologicznych kwasów nukleinowych; inne zakłócają syntezę ściany komórkowej bakterii, inne zakłócają syntezę białek, a czwarte blokują funkcje enzymów oddechowych.

Mechanizm działania antybiotyków

Grupy antybiotykowe

Pomimo różnorodności tej grupy leków, wszystkie z nich można przypisać kilku głównym typom. Podstawą tej klasyfikacji jest struktura chemiczna - leki z tej samej grupy mają podobny wzór chemiczny, różniący się od siebie obecnością lub brakiem pewnych fragmentów cząsteczek.

Klasyfikacja antybiotyków oznacza obecność grup:

  1. Pochodne penicyliny. Obejmuje to wszystkie leki oparte na pierwszym antybiotyku. W tej grupie wyróżnia się następujące podgrupy lub generacje preparatów penicylinowych:
  • Naturalna benzylopenicylina, która jest syntetyzowana przez grzyby i leki półsyntetyczne: metycylina, nafcylina.
  • Leki syntetyczne: karbpenicylina i tikarcylina, o szerszym zakresie efektów.
  • Metcillam i azlocylina, o jeszcze szerszym spektrum działania.
  1. Cefalosporyny - najbliżsi krewni penicyliny. Pierwszy antybiotyk z tej grupy, Cefazolina C, jest produkowany przez grzyby z rodzaju Cephalosporium. Preparaty z tej grupy w większości mają działanie bakteriobójcze, to znaczy zabijają mikroorganizmy. Rozróżnia się kilka generacji cefalosporyn:
  • I pokolenie: cefazolina, cefaleksyna, cefradyna i inne.
  • Generacja II: cefsulodyna, cefamandol, cefuroksym.
  • Generacja III: cefotaksym, ceftazydym, cefodizym.
  • Generacja IV: cefpyr.
  • 5. generacja: ceftosan, ceftopibrol.

Różnice między różnymi grupami dotyczą głównie ich skuteczności - późniejsze pokolenia mają większe spektrum działania i są bardziej skuteczne. Cefalosporyny 1 i 2 pokolenia w praktyce klinicznej są obecnie stosowane bardzo rzadko, większość z nich nie jest nawet produkowana.

  1. Makrolidy - preparaty o złożonej strukturze chemicznej, które mają działanie bakteriostatyczne na wiele różnych drobnoustrojów. Przedstawiciele: azytromycyna, rovamycin, josamycyna, leukomycyna i wiele innych. Makrolidy są uważane za jeden z najbezpieczniejszych leków przeciwbakteryjnych - mogą być stosowane nawet u kobiet w ciąży. Azalidy i ketolidy są odmianami makorlidów z różnicami w strukturze aktywnych cząsteczek.

Kolejna zaleta tej grupy leków - są one w stanie wniknąć do komórek ludzkiego ciała, co czyni je skutecznymi w leczeniu zakażeń wewnątrzkomórkowych: chlamydii, mykoplazmozy.

  1. Aminoglikozydy. Przedstawiciele: gentamycyna, amikacyna, kanamycyna. Skuteczny przeciwko dużej liczbie tlenowych gram-ujemnych mikroorganizmów. Leki te są uważane za najbardziej toksyczne, mogą prowadzić do poważnych powikłań. Stosowany w leczeniu zakażeń układu moczowego, furunculosis.
  2. Tetracykliny. Zasadniczo to półsyntetyczne i syntetyczne leki, do których należą: tetracyklina, doksycyklina, minocyklina. Skuteczny przeciwko wielu bakteriom. Wadą tych leków jest oporność krzyżowa, to znaczy mikroorganizmy, które rozwinęły oporność na jeden lek, będą niewrażliwe na inne leki z tej grupy.
  3. Fluorochinolony. Są to w pełni syntetyczne leki, które nie mają swojego naturalnego odpowiednika. Wszystkie leki w tej grupie są podzielone na pierwszą generację (pefloksacyna, cyprofloksacyna, norfloksacyna), a druga (lewofloksacyna, moksyfloksacyna). Stosowany najczęściej w leczeniu zakażeń górnych dróg oddechowych (zapalenie ucha, zapalenie zatok) i dróg oddechowych (zapalenie oskrzeli, zapalenie płuc).
  4. Linozamidy. Ta grupa obejmuje naturalną antybiotyk linkomycynę i jej pochodną klindamycynę. Mają zarówno działanie bakteriostatyczne, jak i bakteriobójcze, efekt zależy od stężenia.
  5. Karbapenemy. Jest to jeden z najnowocześniejszych antybiotyków działających na dużą liczbę mikroorganizmów. Leki z tej grupy należą do antybiotyków rezerwowych, to znaczy są stosowane w najtrudniejszych przypadkach, gdy inne leki są nieskuteczne. Przedstawiciele: imipenem, meropenem, ertapenem.
  6. Polimyksyna. Są to wysoce wyspecjalizowane leki stosowane w leczeniu zakażeń wywołanych pałeczką pyocyjanową. Polimyksyna M i B są polimyksynami, a wadą tych leków jest działanie toksyczne na układ nerwowy i nerki.
  7. Leki przeciwgruźlicze. Jest to osobna grupa leków, które mają wyraźny wpływ na prątek gruźlicy. Należą do nich ryfampicyna, izoniazyd i PAS. Inne antybiotyki są również stosowane w leczeniu gruźlicy, ale tylko wtedy, gdy opracowano oporność na te leki.
  8. Środki przeciwgrzybicze. W tej grupie znajdują się leki stosowane w leczeniu grzybic - zmiany grzybicze: amfotyrecyna B, nystatyna, flukonazol.

Zastosowania antybiotyków

Leki antybakteryjne występują w różnych postaciach: tabletki, proszek, z których przygotowują zastrzyk, maści, krople, spray, syrop, świece. Główne metody stosowania antybiotyków:

  1. Ustne - spożycie doustne. Lek można przyjmować w postaci tabletki, kapsułki, syropu lub proszku. Częstotliwość podawania zależy od rodzaju antybiotyków, na przykład azytromycyna jest przyjmowana raz dziennie, a tetracyklina jest przyjmowana 4 razy dziennie. Dla każdego rodzaju antybiotyku istnieją zalecenia wskazujące, kiedy należy go przyjmować - przed posiłkami, w trakcie lub po. Od tego zależy skuteczność leczenia i nasilenie działań niepożądanych. Antybiotyki są czasami przepisywane małym dzieciom w postaci syropu - dzieciom łatwiej jest pić płyn niż połykać pigułkę lub kapsułkę. Ponadto syrop można słodzić, aby pozbyć się nieprzyjemnego lub gorzkiego smaku samego leku.
  2. Wtrysk - w postaci zastrzyków domięśniowych lub dożylnych. Dzięki tej metodzie lek szybko staje się przedmiotem infekcji i jest bardziej aktywny. Wadą tego sposobu podawania jest ból podczas nakłuwania. Zastosuj zastrzyki na umiarkowaną i ciężką chorobę.

Ważne: Zastrzyki powinny być wykonywane wyłącznie przez pielęgniarkę w klinice lub szpitalu! W domu antybiotyki nie są zalecane.

  1. Lokalny - stosowanie maści lub kremów bezpośrednio w miejscu zakażenia. Ta metoda podawania leku stosowana jest głównie w przypadku zakażeń skóry - zapalenia nabłonkowego, jak również w okulistyce - w przypadku zakaźnych uszkodzeń oczu, na przykład maści tetracykliny na zapalenie spojówek.

Droga podania jest ustalana wyłącznie przez lekarza. Uwzględnia to wiele czynników: wchłanianie leku w przewodzie pokarmowym, stan układu pokarmowego jako całości (w niektórych chorobach szybkość wchłaniania maleje, a skuteczność leczenia maleje). Niektóre leki można podawać tylko w jeden sposób.

Podczas wstrzykiwania należy wiedzieć, co może rozpuścić proszek. Na przykład Abaktal można rozcieńczyć tylko glukozą, ponieważ gdy stosowany jest chlorek sodu, ulega on zniszczeniu, co oznacza, że ​​leczenie będzie nieskuteczne.

Wrażliwość na antybiotyki

Każdy organizm prędzej czy później przyzwyczaja się do najcięższych warunków. To stwierdzenie odnosi się również do mikroorganizmów - w odpowiedzi na długotrwałe narażenie na antybiotyki drobnoustroje rozwijają na nie odporność. Koncepcja wrażliwości na antybiotyki została wprowadzona do praktyki medycznej - jak skutecznie dany lek wpływa na patogen.

Wszelkie recepty na antybiotyki powinny opierać się na wiedzy na temat wrażliwości patogenu. Idealnie, przed przepisaniem leku, lekarz powinien przeprowadzić analizę wrażliwości i przepisać najbardziej skuteczny lek. Ale czas na taką analizę wynosi co najwyżej kilka dni, aw tym czasie infekcja może doprowadzić do najbardziej smutnego wyniku.

Płytka Petriego do określania wrażliwości na antybiotyki

Dlatego w przypadku zakażenia niewyjaśnionym patogenem lekarze przepisują empirycznie leki - biorąc pod uwagę najbardziej prawdopodobny czynnik sprawczy, ze znajomością sytuacji epidemiologicznej w danym regionie i szpitalu. W tym celu stosuje się antybiotyki o szerokim spektrum działania.

Po przeprowadzeniu analizy wrażliwości lekarz ma możliwość zmiany leku na skuteczniejszy. Zastąpienie leku może nastąpić bez efektu leczenia przez 3-5 dni.

Bardziej skuteczny etiotropowy (celowany) cel antybiotyków. Jednocześnie okazuje się, że choroba jest spowodowana - badanie bakteriologiczne określa rodzaj patogenu. Następnie lekarz wybiera konkretny lek, dla którego mikrob nie ma oporu (oporu).

Czy antybiotyki są zawsze skuteczne?

Antybiotyki działają tylko na bakterie i grzyby! Bakterie są mikroorganizmami jednokomórkowymi. Istnieje kilka tysięcy gatunków bakterii, z których niektóre współistnieją całkiem normalnie z ludźmi - w jelicie grubym żyje ponad 20 gatunków bakterii. Niektóre bakterie są warunkowo patogenne - stają się przyczyną choroby tylko pod pewnymi warunkami, na przykład, gdy wchodzą do siedliska, które jest dla nich nietypowe. Na przykład bardzo często zapalenie gruczołu krokowego jest wywoływane przez E. coli, która unosi się do prostaty z odbytnicy.

Uwaga: antybiotyki są absolutnie nieskuteczne w chorobach wirusowych. Wirusy są wielokrotnie mniejsze niż bakterie, a antybiotyki po prostu nie mają zastosowania. Dlatego antybiotyki na przeziębienie nie mają efektu, tak zimnego w 99% przypadków spowodowanych przez wirusy.

Antybiotyki na kaszel i zapalenie oskrzeli mogą być skuteczne, jeśli te zjawiska są powodowane przez bakterie. Zrozum, co spowodowało chorobę, może być tylko lekarzem - w tym przypadku przepisuje badania krwi, jeśli to konieczne - badanie plwociny, jeśli ona odejdzie.

Ważne: niedopuszczalne jest przepisywanie sobie antybiotyków! Doprowadzi to tylko do tego, że niektóre patogeny rozwiną odporność, a następnym razem choroba będzie trudniejsza do wyleczenia.

Oczywiście antybiotyki na ból gardła są skuteczne - choroba ta ma wyłącznie bakteryjny charakter, spowodowany przez paciorkowce lub gronkowce. W leczeniu dławicy piersiowej stosuje się najprostsze antybiotyki - penicylinę, erytromycynę. Najważniejszą rzeczą w leczeniu bólów gardła jest przestrzeganie wielości leków i czasu trwania leczenia - co najmniej 7 dni. Nie należy przerywać przyjmowania leku natychmiast po wystąpieniu stanu, który zwykle obserwuje się przez 3-4 dni. Nie należy mylić prawdziwego bólu gardła z zapaleniem migdałków, które może być pochodzenia wirusowego.

Uwaga: nie w pełni leczone ból gardła może powodować ostrą gorączkę reumatyczną lub zapalenie kłębuszków nerkowych!

Zapalenie płuc (zapalenie płuc) może być pochodzenia bakteryjnego i wirusowego. Bakterie powodują zapalenie płuc w 80% przypadków, więc nawet przy empirycznym oznaczeniu antybiotyków z zapaleniem płuc mają dobry wpływ. W wirusowym zapaleniu płuc antybiotyki nie mają działania leczniczego, chociaż zapobiegają przyleganiu flory bakteryjnej do procesu zapalnego.

Antybiotyki i alkohol

Jednoczesne spożywanie alkoholu i antybiotyków w krótkim czasie nie prowadzi do niczego dobrego. Niektóre leki są niszczone w wątrobie, jak alkohol. Obecność antybiotyku i alkoholu we krwi powoduje silne obciążenie wątroby - po prostu nie ma czasu na neutralizację alkoholu etylowego. W rezultacie prawdopodobieństwo wystąpienia nieprzyjemnych objawów: nudności, wymioty, zaburzenia jelitowe.

Ważne: wiele leków oddziałuje z alkoholem na poziomie chemicznym, w wyniku czego efekt terapeutyczny jest bezpośrednio zmniejszony. Takie leki obejmują metronidazol, chloramfenikol, cefoperazon i kilka innych. Jednoczesne spożywanie alkoholu i tych leków może nie tylko zmniejszyć efekt terapeutyczny, ale także prowadzić do duszności, drgawek i śmierci.

Oczywiście niektóre antybiotyki można przyjmować na tle spożywania alkoholu, ale po co ryzykować zdrowie? Lepiej jest powstrzymać się od alkoholu na krótki czas - kurs terapii antybiotykowej rzadko przekracza 1,5-2 tygodnie.

Antybiotyki podczas ciąży

Kobiety w ciąży cierpią na choroby zakaźne nie mniej niż wszystkie inne. Lecz leczenie kobiet w ciąży antybiotykami jest bardzo trudne. W ciele kobiety w ciąży płód rośnie i rozwija się - nienarodzone dziecko, bardzo wrażliwe na wiele substancji chemicznych. Spożycie antybiotyków do rozwijającego się organizmu może spowodować rozwój wad rozwojowych płodu, toksyczne uszkodzenie ośrodkowego układu nerwowego płodu.

W pierwszym trymestrze pożądane jest unikanie stosowania antybiotyków w ogóle. W drugim i trzecim trymestrze ciąży ich powołanie jest bardziej bezpieczne, ale także, jeśli to możliwe, powinno być ograniczone.

Aby odmówić powołania antybiotyków na kobietę w ciąży nie może być w następujących chorobach:

  • Zapalenie płuc;
  • ból gardła;
  • odmiedniczkowe zapalenie nerek;
  • zakażone rany;
  • sepsa;
  • specyficzne zakażenia: bruceloza, boreloza;
  • infekcje narządów płciowych: kiła, rzeżączka.

Jakie antybiotyki można przepisać w ciąży?

Penicylina, preparaty cefalosporynowe, erytromycyna, josamycyna prawie nie wywierają wpływu na płód. Penicylina, chociaż przechodzi przez łożysko, nie wpływa niekorzystnie na płód. Cefalosporyna i inne wymienione leki przenikają przez łożysko w ekstremalnie niskich stężeniach i nie są w stanie zaszkodzić nienarodzonemu dziecku.

Warunkowo bezpieczne leki obejmują metronidazol, gentamycynę i azytromycynę. Są powoływani wyłącznie ze względów zdrowotnych, gdy korzyści dla kobiet przewyższają ryzyko dla dziecka. Takie sytuacje obejmują ciężkie zapalenie płuc, posocznicę i inne poważne infekcje, w których kobieta może po prostu umrzeć bez antybiotyków.

Które z leków nie mogą być przepisane w czasie ciąży

Następujące leki nie powinny być stosowane u kobiet w ciąży:

  • aminoglikozydy - może prowadzić do wrodzonej głuchoty (wyjątek - gentamycyna);
  • klarytromycyna, roksytromycyna - w eksperymentach wywarł toksyczny wpływ na zarodki zwierząt;
  • fluorochinolony;
  • tetracyklina - narusza tworzenie się układu kostnego i zębów;
  • chloramfenikol - jest niebezpieczny w późnych stadiach ciąży z powodu zahamowania czynności szpiku kostnego u dziecka.

W przypadku niektórych leków przeciwbakteryjnych nie ma dowodów na szkodliwe działanie na płód. Powód jest prosty - nie prowadzą eksperymentów na kobietach w ciąży, aby określić toksyczność leków. Eksperymenty na zwierzętach nie pozwalają na wykluczenie wszystkich negatywnych skutków ze 100% pewnością, ponieważ metabolizm leków u ludzi i zwierząt może się znacznie różnić.

Należy zauważyć, że przed planowaną ciążą należy również odmówić przyjmowania antybiotyków lub zmienić plany poczęcia. Niektóre leki mają efekt kumulacyjny - mogą gromadzić się w ciele kobiety, a nawet po pewnym czasie od zakończenia leczenia są stopniowo metabolizowane i wydalane. Ciążę zaleca się nie wcześniej niż 2-3 tygodnie po zakończeniu antybiotyków.

Skutki antybiotyków

Kontakt z antybiotykami w organizmie człowieka prowadzi nie tylko do zniszczenia bakterii chorobotwórczych. Podobnie jak wszystkie obce leki chemiczne, antybiotyki mają działanie ogólnoustrojowe - w taki czy inny sposób wpływają na wszystkie układy ciała.

Istnieje kilka grup działań niepożądanych antybiotyków:

Reakcje alergiczne

Prawie każdy antybiotyk może powodować alergie. Ciężkość reakcji jest różna: wysypka na ciele, obrzęk naczynioruchowy (obrzęk naczynioruchowy), wstrząs anafilaktyczny. Jeśli wysypka alergiczna nie jest praktycznie niebezpieczna, wstrząs anafilaktyczny może być śmiertelny. Ryzyko wstrząsu jest znacznie większe w przypadku wstrzyknięć antybiotyków, dlatego zastrzyki należy podawać tylko w placówkach medycznych - można tam zapewnić opiekę w nagłych wypadkach.

Antybiotyki i inne leki przeciwbakteryjne powodujące reakcje alergiczne:

Reakcje toksyczne

Antybiotyki mogą uszkodzić wiele narządów, ale wątroba jest najbardziej podatna na ich działanie - toksyczne zapalenie wątroby może wystąpić podczas leczenia przeciwbakteryjnego. Oddzielne leki działają selektywnie toksycznie na inne narządy: aminoglikozydy - w aparacie słuchowym (powodują głuchotę); tetracykliny hamują wzrost tkanki kostnej u dzieci.

Zwróć uwagę: Toksyczność leku zwykle zależy od jego dawki, ale jeśli jesteś nadwrażliwy, czasami nawet mniejsze dawki wystarczą, aby wywołać efekt.

Wpływ na przewód pokarmowy

Podczas przyjmowania niektórych antybiotyków pacjenci często skarżą się na ból brzucha, nudności, wymioty i zaburzenia stolca (biegunka). Reakcje te spowodowane są najczęściej miejscowym działaniem drażniącym leków. Specyficzny wpływ antybiotyków na florę jelitową prowadzi do zaburzeń czynnościowych jej aktywności, czemu często towarzyszy biegunka. Stan ten nazywany jest biegunką związaną z antybiotykami, która jest powszechnie znana pod pojęciem dysbakteriozy po antybiotykach.

Inne skutki uboczne

Inne niekorzystne skutki obejmują:

  • ucisk immunitetu;
  • pojawienie się opornych na antybiotyki szczepów mikroorganizmów;
  • superinfekcja - stan, w którym mikroorganizmy odporne na ten antybiotyk są aktywowane, co prowadzi do pojawienia się nowej choroby;
  • naruszenie metabolizmu witamin - ze względu na hamowanie naturalnej flory okrężnicy, która syntetyzuje pewne witaminy z grupy B;
  • bakterioliza Yarish-Herxheimer jest reakcją wynikającą ze stosowania preparatów bakteriobójczych, gdy duża liczba toksyn jest uwalniana do krwi w wyniku jednoczesnej śmierci dużej liczby bakterii. Reakcja jest podobna w klinice z szokiem.

Czy antybiotyki można stosować profilaktycznie?

Samokształcenie w dziedzinie leczenia doprowadziło do tego, że wielu pacjentów, zwłaszcza młode matki, próbuje przepisać sobie antybiotyk (lub swojemu dziecku) na najmniejsze oznaki przeziębienia. Antybiotyki nie mają działania zapobiegawczego - leczą przyczynę choroby, to znaczy eliminują mikroorganizmy, a przy jej braku pojawiają się tylko skutki uboczne leków.

Istnieje ograniczona liczba sytuacji, w których antybiotyki podaje się przed objawami klinicznymi zakażenia, aby temu zapobiec:

  • operacja - w tym przypadku antybiotyk, który jest we krwi i tkankach, zapobiega rozwojowi infekcji. Z reguły wystarcza pojedyncza dawka leku, podawana 30-40 minut przed interwencją. Czasami, nawet po operacji wyrostka robaczkowego, antybiotyki nie są nakłuwane. Po „czystych” operacjach w ogóle nie przepisuje się antybiotyków.
  • poważne obrażenia lub rany (otwarte pęknięcia, zanieczyszczenie rany ziemią). W tym przypadku jest absolutnie oczywiste, że infekcja dostała się do rany i powinna zostać „zmiażdżona” zanim się przejawi;
  • zapobieganie awaryjne kiły Przeprowadza się go podczas niezabezpieczonego kontaktu seksualnego z potencjalnie chorym człowiekiem, a także wśród pracowników służby zdrowia, którzy otrzymali krew osoby zakażonej lub innego płynu biologicznego na błonie śluzowej;
  • penicylina może być podawana dzieciom do zapobiegania gorączce reumatycznej, która jest powikłaniem dusznicy bolesnej.

Antybiotyki dla dzieci

Stosowanie antybiotyków u dzieci na ogół nie różni się od ich stosowania w innych grupach ludzi. Dzieci w małym wieku pediatrzy najczęściej przepisują antybiotyki w syropie. Ta postać dawkowania jest wygodniejsza do przyjmowania, w przeciwieństwie do zastrzyków, jest całkowicie bezbolesna. Starszym dzieciom można podawać antybiotyki w tabletkach i kapsułkach. W przypadku ciężkiego zakażenia podaje się pozajelitową drogę podawania - zastrzyki.

Ważne: główną cechą stosowania antybiotyków w pediatrii jest dawkowanie - dzieciom przepisuje się mniejsze dawki, ponieważ lek obliczany jest w kilogramach masy ciała.

Antybiotyki są bardzo skutecznymi lekami, które jednocześnie mają dużą liczbę skutków ubocznych. Aby zostać wyleczonym z ich pomocą i nie zaszkodzić ciału, należy je przyjmować wyłącznie zgodnie z zaleceniami lekarza.

Czym są antybiotyki? W jakich przypadkach konieczne jest stosowanie antybiotyków, a w których niebezpieczne? Głównymi zasadami leczenia antybiotykami są pediatrzy, dr Komarovsky:

Gudkov Roman, resuscytator

68 994 odsłon ogółem, 1 odsłon dzisiaj

Czytaj Więcej O Nieżytu Nosa

Pytania

Pytania

Życie bez migdałków

Zapalenie krtani

Rozlana pneumoskleroza

Zapalenie krtani