Preparaty podgrup są wykluczone. Włącz
Opis
Cefalosporyny - antybiotyki, których struktura chemiczna to kwas 7-aminokefalosporowy. Główne cechy cefalosporyn to szerokie spektrum działania, wysoka aktywność bakteriobójcza, stosunkowo duża odporność na beta-laktamazy w porównaniu z penicylinami.
Cefalosporyny I, II, III i IV generacji wyróżniają się spektrum aktywności przeciwbakteryjnej i wrażliwości na beta-laktamazę. Cefalosporyny pierwszej generacji (wąskie spektrum) obejmują cefazolinę, cefalotynę, cefaleksynę itp.; Cefalosporyny II generacji (działają na bakterie Gram-dodatnie i niektóre bakterie Gram-ujemne) - cefuroksym, cefotiam, cefaklor itp.; Cefalosporyny III generacji (szeroki zakres) - cefiksym, cefotaksym, ceftriakson, ceftazydym, cefoperazon, ceftibuten itp.; Generacja IV - cefepim, cefpirim.
Wszystkie cefalosporyny wykazują wysoką aktywność chemioterapeutyczną. Główną cechą cefalosporyn pierwszej generacji jest ich wysoka aktywność przeciwbakteryjna, w tym przeciwko opornym na penicylinę (tworzącym beta-laktamazy) opornym na benzylopenicylinę szczepom wszystkich rodzajów paciorkowców (z wyjątkiem enterokoków), gonokokom. Cefalosporyny II generacji mają także wysoką aktywność antyaphaphococcus, w tym w odniesieniu do szczepów opornych na penicylinę. Są bardzo aktywne przeciwko Escherichia, Klebsiella, Proteus. Cefalosporyny III generacji mają szersze spektrum działania niż cefalosporyny I i II generacji oraz większą aktywność przeciwko bakteriom Gram-ujemnym. Cefalosporyny IV generacji mają szczególne różnice. Podobnie jak cefalosporyny II i III generacji, są one odporne na beta-laktamazy plazmidowe bakterii Gram-ujemnych, ale ponadto są odporne na beta-laktamazy chromosomalne i, w przeciwieństwie do innych cefalosporyn, są wysoce aktywne w stosunku do wszystkich bakterii beztlenowych, jak również bakteroidów. W odniesieniu do drobnoustrojów gram-dodatnich są one nieco mniej aktywne niż cefalosporyny pierwszej generacji i nie przekraczają działania cefalosporyn trzeciej generacji na drobnoustroje gram-ujemne, ale są odporne na beta-laktamazy i wysoce skuteczne przeciwko beztlenowcom.
Cefalosporyny mają właściwości bakteriobójcze i powodują lizę komórek. Mechanizm tego działania jest związany z uszkodzeniem błony komórkowej dzielących się bakterii, ze względu na specyficzne hamowanie jego enzymów.
Powstało wiele połączonych leków zawierających penicyliny i cefalosporyny w połączeniu z inhibitorami beta-laktamazy (kwas klawulanowy, sulbaktam, tazobaktam).
Cefalosporyny w pediatrii
Opublikowano w czasopiśmie:
W świecie leków »» №1 2000 PACJENT - DZIECI PROFESOR G. A. SAMSYGIN,
CHIEF DZIECI FEDERACJI ROSYJSKIEJ I]. Ale cefalosporyny weszły do praktyki klinicznej dopiero pod koniec lat pięćdziesiątych, aw latach sześćdziesiątych stały się już uznanymi lekami przeciwbakteryjnymi. Jednak niektóre cechy farmakologiczne tamtych czasów, a mianowicie ich słaba wchłanialność z przewodu pokarmowego i konieczność stosowania tylko pozajelitowego, powstrzymały powszechne stosowanie antybiotyków z tej serii. Gdy w latach 70. zsyntetyzowano pierwsze cefalosporyny o wysokiej biodostępności i ich zastosowanie stało się możliwe wewnątrz, cefalosporyny stają się jednym z najczęściej stosowanych leków przeciwbakteryjnych w praktyce klinicznej. Obecnie na świecie istnieje około 70 różnych antybiotyków cefalosporynowych.
Zgodnie ze sposobem stosowania cefalosporyny można podzielić na doustne (do podawania doustnego) i pozajelitowe (do podawania domięśniowego i dożylnego) (tabela 1) *. Niektóre, takie jak cefuroksym, mają dwie postacie dawkowania: do podawania doustnego - aksetyl cefuroksymu (zinnat) ** i do podawania pozajelitowego - cefuroksym (zinaceph) - i mogą być stosowane w terapii dwuetapowej, gdy w ostrym okresie choroby leczenie rozpoczyna się od podawania pozajelitowego leku a następnie, w 2-3 dniu terapii, przestawiają się na spożycie antybiotyku.
* W Tabeli 1 iw całym artykule wymieniono tylko te leki z serii cefalosporyn, które są zatwierdzone do stosowania w pediatrii. Wyjątkiem jest tabela 2, w której cefalosporyny zarejestrowane w kraju są wymienione niezależnie od ograniczeń wiekowych, tj. i leki, które nie są zatwierdzone do stosowania u dzieci.
** W nawiasach podano nazwy handlowe leków.
Zgodnie z wymogami praktyki
W okresie, kiedy antybiotyki cefalosporynowe zaczęły być szeroko stosowane w praktyce klinicznej, paciorkowce (paciorkowce grupy A), a zwłaszcza zakażenia gronkowcowe były najbardziej znaczące etiologicznie i badane. Stosowane leki były w pełni zgodne z potrzebami praktyki klinicznej. Cefalosporyny tego okresu wykazywały wyraźną aktywność przeciwbakteryjną przeciwko paciorkowcom grupy A i gronkowcom bez wyraźnej aktywności beta-laktamazy. Następnie nazwano je cefalosporynami pierwszej generacji lub pierwszej generacji.
Powszechne stosowanie penicylin i cefalosporyn I generacji, jak również jako immunomodulatorów (gronkowcowe anatoksynę i bakteriofagów antistaphylococcal osocza i immunoglobuliny), pomogły zmniejszyć etiologiczny znaczenie paciorkowców grupy A i gronkowce niskiej syntezę beta-laktamazy w patologii zakaźnego 70 - na początku lat 80-tych. Ale takie Gram-ujemne patogeny jak hemofilne Bacillus, Moraxsella Catarralis, Neisseries, członkowie rodziny bakterii jelitowych, stawały się w tym czasie coraz ważniejsze. Cefalosporyny pierwszej generacji stają się coraz mniej skuteczne, a leki drugiej generacji wchodzą w praktykę kliniczną. Mają działanie przeciwbakteryjne na N. influenzae, M. catarrhalis, E. coli, Klebsiella spp. i bardziej stabilny w stosunku do wielu grup beta-laktamazy, w tym wielu bakterii Gram-ujemnych beta-laktamazy chromosomalnej. Doustne cefalosporyny syntetyzowane w tym samym okresie czasu (Tabela 1), które nazywano cefalosporynami doustnymi pierwszej generacji, były podobne w swoim spektrum działania przeciwbakteryjnego do cefalosporyn pozajelitowych drugiej generacji, tj. posiadał wysoką aktywność przeciwko gronkowcom, paciorkowcom, Escherichia coli i Klebsiella. Ale w przeciwieństwie do pozajelitowych cefalosporyn drugiej generacji, ich aktywność w stosunku do moraksella catarralis i hemofilnych Bacillus była niewielka, zostały one zniszczone przez dużą liczbę beta-laktamaz. Doustne cefalosporyny II generacji zostały już pozbawione tych niedociągnięć: są znacznie bardziej stabilne w stosunku do destrukcyjnego działania beta-laktamazy i są aktywne zarówno przeciwko gronkowcom, paciorkowcom, E. coli i Klebsielli, jak i hemofilnym pałeczkom i moraxelli.
Tak więc pojawienie się nowych i nowych generacji antybiotyków cefalosporynowych odzwierciedla głównie zmiany w etiologii procesów zakaźnych, które miały miejsce w ciągu ostatnich pięćdziesięciu lat. Dlatego podział cefalosporyn przez pokolenia odzwierciedla raczej nasze idee ogólnie o etiologii procesu zakaźnego na pewnym etapie rozwoju medycyny, a zatem o potrzebach praktyki klinicznej w tym okresie.
Charakter działania antybakteryjnego
Z farmakologicznego punktu widzenia i ze stanowiska racjonalnego wyboru leku do leczenia każdego konkretnego pacjenta uzasadniony jest podział cefalosporyn zgodnie z charakterem działania przeciwbakteryjnego (tabela 2) [I]. Wybrane 4 grupy leków.
Cefalosporyny pozajelitowe
Grupa 1 składa się z cefalosporyn o głównie wysokiej aktywności przeciwko ziarniakom Gram-dodatnim, w tym gronkowcom złocistym i koagulazo-ujemnym, paciorkowcom beta-hemolizującym grupy A, pneumokokom, znacznej części (do 80%) zielonych szczepów paciorkowców itp. Są to głównie preparaty pozajelitowe pierwszej generacji.
Paciorkowce z grupy B charakteryzują się niską wrażliwością na cefalosporyny z tej grupy, a paciorkowce z grup D i F są oporne. Preparaty pierwszej grupy są również łatwo niszczone przez beta-laktamazy bakterii Gram-ujemnych. W związku z tym są one praktycznie nieskuteczne w chorobach wywoływanych przez patogeny gram-ujemne, w tym bakterie hemophilus, moraxella catarralis, meningokoki itp.
Przeciwnie, cefalosporyny z drugiej grupy charakteryzują się raczej wysoką aktywnością wobec wymienionych powyżej drobnoustrojów gram-ujemnych, jak również przeciw bakteriom Gram-ujemnym z rodziny jelitowej: E. coli, Klebsiella spp., Proteus vulgaris i mirabilis, Enterobacter spp. Trzecia grupa cefalosporyn obejmuje antybiotyki, które mają podobne spektrum aktywności przeciwbakteryjnej do cefalosporyn drugiej grupy, ale mają także wyraźną aktywność przeciwsaponiczną, tj. mają działanie przeciwbakteryjne na bakterie Gram-ujemne nie fermentujące.
Grupa 4 składa się z cefalosporyn, które wykazują wysoką aktywność przeciwko beztlenowcom Gram-dodatnim i Gram-ujemnym, a także przeciwko ropie pylori, bakteriom Gram-ujemnym z rodziny Enterobacteriaceae i umiarkowanej aktywności przeciwko gronkowcom. Preparaty pierwszych 3 grup są szeroko stosowane w pediatrii, czwarta grupa cefalosporyn jest nadal ograniczona w pediatrii.
Zasady wyboru antybiotyków
Stosowanie antybiotyków w ogóle w pediatrii, aw szczególności w cefalosporynach, podlega wielu cechom dzieciństwa, z których najbardziej kardynalną cechą jest stała zmiana procesów fizjologicznych, która określa naturę farmakodynamiki i farmakokinetyki leków przeciwbakteryjnych. Wiek ciążowy i chronologiczny dziecka ma ogromny wpływ na wchłanianie, dystrybucję, metabolizm i wydalanie wszystkich leków, w tym leków przeciwbakteryjnych, bez wyjątku. Ponadto wiek ciążowy i chronologiczny określają spektrum patogenów procesu zakaźnego, od którego zależy wybór leku.
Jak wiadomo, zwyczajowo rozróżnia się kilka okresów dzieciństwa - noworodek (pierwsze 27 dni życia), klatki piersiowej (do 12 miesięcy włącznie), okres wczesnego dzieciństwa (do 3 lat włącznie), sam okres dzieciństwa (do 10 lat) i okres dojrzewania (do 18 lat).
Najbardziej intensywne zmiany w kształtowaniu funkcji najważniejszych narządów i układów, które zapewniają stałość wewnętrznego środowiska ciała spadają w pierwszych trzech latach życia. Co więcej, im młodsze dziecko, tym wyraźniejsze są te zmiany. Tak więc w pierwszym roku życia są one najbardziej widoczne w pierwszym miesiącu. A jeśli mówimy o okresie noworodkowym, to największe zmiany w homeostazie i aktywności funkcjonalnej narządów i układów obserwuje się w okresie wczesnej adaptacji noworodkowej, tj. w pierwszych 6 dniach życia.
Oczywiste jest, że ciało dziecka pierwszego dnia życia różni się funkcjonalnością od dziecka w wieku trzech i nawet siedmiu dni, a cechy funkcjonalne noworodka w pierwszym tygodniu życia będą się znacznie różnić od cech dziecka w wieku 1 miesiąca, a nawet więcej - od kilku miesięcy życia lub 15 lat. Wiek ciążowy również pozostawia swoje ślady: homeostatyczne funkcje narządów i układów wcześniaków w pierwszych miesiącach życia różnią się od pełnoletnich dzieci, a stopień wcześniactwa ma również znaczący wpływ na te różnice.
Spośród całej gamy stale zmieniających się procesów fizjologicznych w rosnącym i rozwijającym się ciele dziecka, największy wpływ na farmakokinetykę i farmakodynamikę leków przeciwbakteryjnych mają:
- charakter i intensywność wchłaniania leku, która jest ściśle związana z charakterystyką przewodu pokarmowego (przyjmowanego doustnie) oraz z cechami hemodynamiki i metabolizmu (przy podawaniu pozajelitowym);
- poziom aktywności układów enzymatycznych, który jest ściśle związany z wiekiem i stopniem dojrzałości;
- objętość płynu pozakomórkowego i stężenie białka w osoczu, które zależą również od wieku i stopnia dojrzałości ciążowej;
- dojrzałość funkcjonalna organów wydalających - nerki i wątroba.
Inną cechą jest to, że wczesne dzieciństwo to okres powstawania biocenozy jelitowej. Pierwsze 2-3 dni życia charakteryzują się niskim skażeniem mikrobiologicznym przewodu pokarmowego. W 3-5 dniu życia wzrasta stopień zanieczyszczenia mikrobiologicznego, prowadząc tlenowe gram-ujemne mikroorganizmy, które mogą być reprezentowane przez 6-12 lub więcej gatunków. W dniach 3-7 mnoży się bifidobakterie i bakterie kwasu mlekowego, które mają działanie hamujące na reprodukcję patogennej mikroflory warunkowej gram-ujemnej i gram-dodatniej. Tworzenie się normalnej biocenozy z powodu stopniowego wzrostu normalnej mikroflory tubylczej w jelicie i stopniowe przemieszczanie się przejściowo chorobotwórczych drobnoustrojów występuje najintensywniej w okresie noworodkowym, ale zwykle trwa co najmniej 3-4 miesiące.
Oczywiście mianowanie antybiotyków dzieciom pierwszego roku życia, zwłaszcza pierwszego trymestru, które mają bezpośredni wpływ na rodzimą mikroflorę jelitową (są to 2, 3 i 4 cefalosporyny), może zrujnować intymne procesy powstawania normalnej biocenozy. Konsekwencją tego jest powstawanie uporczywej dysbiocenozy z rozwojem niedoboru enzymatycznego, biegunki i zapalenia błony śluzowej jelit. Klinicznie, często objawia się tak zwaną „post-antybiotykową biegunką”, która opiera się na zapaleniu jelit spowodowanym przez tlenową lub beztlenową warunkowo chorobotwórczą mikroflorę. Możliwe są również wirusowe mikrobiologiczne lub wirusowe połączenia grzybów. W ciężkich przypadkach możliwe jest opracowanie najbardziej groźnego powikłania terapii przeciwbakteryjnej, rzekomobłoniastego zapalenia jelit.
Cefalosporyny mają znaczący wpływ na biocenozę jelitową, zwłaszcza w przypadku tych różnych preparatów o podwójnym szlaku wydalania (nerkowego i wątrobowego). Są to ceftriakson (rocephin, longacef) i cefoperazon (cefobid). Częstość występowania powikłań jelitowych z zastosowaniem cefoperazonu może osiągnąć 6-10%, a przy użyciu ceftriaksonu - 14-16, a nawet 18%, zwłaszcza u noworodków. Te same antybiotyki przyczyniają się do szybkiej proliferacji (reprodukcji) grzybów z rodzaju Candida. Oprócz cech przewodu pokarmowego, biotransformacja substancji leczniczych w dzieciństwie jest w znacznym stopniu uzależniona od właściwości metabolicznych rosnącego organizmu. W tym względzie ważną rolę odgrywa aktywność wątrobowej glukuronylotransferazy, która bierze udział w sprzęganiu wielu antybiotyków i poziomu wydalania cewkowego koniugatów leku. Wiadomo, że w pierwszych 7 dniach życia poziom glukuronylotransferazy jest zmniejszony, a wydalanie kanalikowe koniugatów jest niższe w ciągu pierwszych kilku miesięcy życia niż u dorosłych. Ponadto u wcześniaków te cechy homeostazy są bardziej wyraźne i dłuższe niż u noworodków urodzonych o czasie.
Należy zauważyć, że zaburzenia metaboliczne, które łatwo występują u małych dzieci z ciężkimi zakażeniami, takie jak niedotlenienie, kwasica, nagromadzenie toksyn, przyczyniają się do akumulacji leków. Są konkurentami na poziomie receptorów albuminy osocza i glukuronylotransferazy wątrobowej, a także enzymów odpowiedzialnych za transport cewek w kanalikach nerek. W ten sposób zwiększa się zawartość antybiotyków w organizmie dziecka, co może powodować lub zwiększać ich działanie toksyczne. Z drugiej strony wiele antybiotyków, w szczególności cefalosporyny I generacji, same mają zdolność hamowania tych enzymów, z którymi, na przykład, łączą rozwój żółtaczki i wzrost poziomu enzymów wątrobowych. Niektóre antybiotyki cefalosporynowe, w szczególności ceftriakson (rocephin, longacef), moksalaktam (moksam), w zwykłych dawkach terapeutycznych mogą, jeśli nie, wyprzeć (z powodu niższego powinowactwa do cząsteczki albuminy) bilirubiny z wiązania z albuminą lub co najmniej związać wolne receptory albuminy, najbardziej opóźnia wiązanie i usuwanie bilirubiny z tkanek. Powoduje również rozwój żółtaczki, aw okresie noworodkowym może powodować rozwój encefalopatii jądrowej.
U wcześniaków i wcześniaków niedojrzałych morfofunkcjonalnie, zwłaszcza u dzieci w pierwszym tygodniu życia, powyższe zmiany mogą być bardzo wyraźne, powodując wyraźną patologię. Jest to ułatwione przez niskie poziomy albuminy, niską aktywność glukuronylotransferazy wątrobowej, zwiększoną aktywność beta-glukuronidazy jelitowej, wyższą przepuszczalność bariery krew-mózg dla bilirubiny i wyższy poziom lizy erytrocytów (w wyniku czego powstają zwiększone ilości bilirubiny pośredniej). Wysokie stężenia (wyższe niż terapeutyczne) cefoperazonu (cefobid) mają podobny efekt.
Zdolność wiązania i stopień wiązania antybiotyku z białkami osocza, w szczególności z albuminą, ma również znaczący wpływ na transport antybiotyku do tkanek ciała, głównie do ogniska lub ognisk zapalenia. Niski poziom albuminy w osoczu krwi, charakterystyczny dla małych dzieci, zwłaszcza dla noworodków i wcześniaków, zmniejsza skuteczność takich leków. W szczególności dotyczy to również leku takiego jak ceftriakson. Tak więc nasze obserwacje i dane od zagranicznych badaczy wskazują na niską aktywność przeciwbakteryjną ceftriaksonu u noworodków z ropnym zapaleniem opon mózgowych (w naszych obserwacjach nie przekraczającą 50%). Podobny wzór można zaobserwować u dzieci z wrodzoną lub nabytą hipotrofią, a także u dzieci z ciężką biegunką.
Antybiotyki, działanie przeciwbakteryjne, które praktycznie niezależnie od poziomu białek osocza obejmują takie jak cefalosporyny (kefzol cefazolinę, cefamandol tsefamezin) (mandola, kefadol), cefotaksymu (Claforan), cefuroksym (Zinnat, zinatsef), ceftazydym (Fortum kefadim ). Oczywiste jest, że ich działanie antybiotykowe nie zmieni się w warunkach fizjologicznej lub patologicznej hipoproteinemii.
Ważnym czynnikiem determinującym cechy biotransformacji leków, w tym antybiotyków, jest objętość płynu pozakomórkowego. Wiadomo, że u dzieci jest znacznie więcej niż u dorosłych. Co więcej, im młodsze dziecko lub im mniej dojrzałe funkcjonalnie, tym więcej płynu pozakomórkowego zawiera tkanki jego ciała. Tak więc u noworodków płyn pozakomórkowy stanowi 45% masy ciała, czyli prawie połowę. Podczas pierwszych trzech miesięcy życia objętość płynu pozakomórkowego jest zmniejszona o prawie 1,5 raza. Następnie spadek objętości płynu pozakomórkowego występuje wolniej.
Większość leków jest początkowo rozprowadzana w płynie pozakomórkowym. A znacznie większa objętość dystrybucji charakterystyczna dla dzieci ma znaczący wpływ na farmakodynamikę leku. W szczególności czas osiągnięcia maksymalnego stężenia we krwi, tj. lek później ma działanie terapeutyczne.
Ściśle zależny od dystrybucji antybiotyków w organizmie dziecka jest taki problem, jak dojrzałość układów wydalniczych, a przede wszystkim nerek. Większość cefalosporyn jest wydalana głównie przez filtrację kłębuszkową. U noworodków współczynnik filtracji kłębuszkowej wynosi 1/20 - 1/30 wielkości osoby dorosłej, a to głównie z powodu oligonephronii związanej z wiekiem. Do roku wielkość filtracji kłębuszkowej sięga około 70-80% wielkości dorosłego człowieka i tylko w wieku 2-3 lat odpowiada wielkości dorosłego. Rozwój funkcji kanalikowych nerek jest nawet wolniejszy i może osiągnąć poziom typowy dla osoby dorosłej, tylko o 5-7 lat, a pod pewnymi względami nawet później.
Te cechy czynności nerek prowadzą do wydłużenia okresu półtrwania antybiotyków. Jest to najbardziej widoczne u dzieci w pierwszej połowie życia. Choroby, którym towarzyszą zaburzenia hemodynamiczne, które zmniejszają szybkość przesączania kłębuszkowego, przyczyniają się do jeszcze dłuższego wydalania leków, któremu może towarzyszyć działanie toksyczne. Stąd potrzeba stałego monitorowania funkcji nerek dziecka, przynajmniej pod względem dziennej diurezy i odpowiedniego dostosowania dawki. Jednakże doświadczenie pokazuje, że jeśli pomiar diurezy, chociaż nie zawsze, jest przeprowadzany, nie jest to brane pod uwagę podczas prowadzenia terapii przeciwbakteryjnej.
Należy zauważyć, że poprzedzająca, w szczególności, wewnątrzmaciczna patologia może znacząco wpływać na stan funkcjonalny nerek. Nasze obserwacje i dane literaturowe pokazały, że u dzieci poddawanych przewlekłemu niedotlenieniu wewnątrzmacicznemu występuje wyraźna niewydolność czynnościowa nerek z powodu niedojrzałości, bardziej znaczący stopień oligonefronii, późniejszy rozwój funkcji kanalikowych. W przypadku zakażenia wrodzonego, w niektórych przypadkach obserwuje się wrodzone śródmiąższowe zapalenie nerek, tj. Sytuacja, która sprawia, że wdrożenie nefrotoksycznego działania antybiotyków, takich jak cefalosporyny, jest bardzo, bardzo istotne.
Cefalosporyny mają oczywiście szerokie zastosowanie w pediatrii i mogą być stosowane zarówno ambulatoryjnie (doustnie), jak iw szpitalu w przypadku ciężkich chorób zakaźnych prowadzących do hospitalizacji chorych dzieci oraz w przypadkach zakażeń szpitalnych. Ale wszystko to określa potrzebę bardzo świadomego podejścia do wyboru tych leków w pediatrii. Przewaga wśród pacjentów z pierwszych trzech lat życia, zwłaszcza pierwszego roku życia, dzieci z obciążonym przedchorobowym tłem stawia szereg specjalnych wymagań wobec wyboru antybiotyku, oprócz uwzględnienia jego aktywności przeciwdrobnoustrojowej.
Po pierwsze, jest to wysoki poziom bezpieczeństwa. Po drugie, systematyczne działanie, jak często ciężka infekcja u dziecka, zwłaszcza pierwsze miesiące życia, prowadzi do rozwoju zapalenia opon mózgowych i / lub posocznicy. Po trzecie, najdelikatniejszy wpływ na normalną biocenozę błon śluzowych, zwłaszcza przewodu pokarmowego. I wreszcie, bezwarunkowa wiedza o spektrum przeciwdrobnoustrojowym i farmakodynamice leku.
Wskazania do stosowania cefalosporyn pozajelitowego Grupa 1, doustne cefalosporyny I WYTWARZANIE są zakażenia pozaszpitalne Streptococcus i gronkowce górnych dróg oddechowych i paciorkowce i stafilodsrmii u dzieci, jak i infekcji, które uzyskał spowodowane przez Escherichia coli i Klebsiella (ostre nieskomplikowane infekcje dróg moczowych).
W pediatrii stosowane są głównie cefalotyna (keflin) i cefazolina (kefzol, cefamezyna), które wykazały wysokie bezpieczeństwo. Cefazolina podawana w maksymalnych stężeniach przenika w wystarczających ilościach przez barierę krew-mózg w obecności zapalenia opon mózgowych i może być stosowana w leczeniu gronkowcowego (poza szpitalem) i paciorkowcowego (ropotwórczego i zielonego) zapalenia opon mózgowych u dzieci w pierwszych miesiącach życia. W przypadku pneumokokowego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych skuteczność leku jest niska, a przy zapaleniu opon mózgowo-rdzeniowych wywołanym przez S. agalactiae (paciorkowce z grupy B) nie jest w ogóle skuteczna.
Cefalosporyny pozajelitowe drugiej grupy, doustne cefalosporyny II generacji są szeroko stosowane w leczeniu typowych ostrych chorób zakaźnych dolnych dróg oddechowych (zapalenie oskrzeli i zapalenie płuc), niepowikłanych i powikłanych zakażeń dróg moczowych, ostrych chorób jelit i ostrego zakażenia bakteryjnego OUN. Doustne cefalosporyny mogą być stosowane w warunkach ambulatoryjnych i szpitalnych, a pozajelitowe często w szpitalu.
Optymalnie, dwa preparaty pozajelitowe drugiej grupy, cefotaksym i ceftriakson, spełniają wymagania pediatrii. Ich spektrum działania przeciwdrobnoustrojowego jest bardzo podobne i obejmuje prawie wszystkie czynniki powodujące ciężkie choroby zakaźne nabyte w społeczności.
W szpitalu stosuje się cefalosporyny pozajelitowe trzeciej i czwartej grupy, ponieważ są one wskazane głównie w przypadku ciężkiej patologii zapalnej, głównie w zakażeniach szpitalnych. Spośród dość dużej liczby cefalosporyn tych grup tylko dwie z nich spełniają kryteria selekcji - ceftazydym i cefoperazon.
Cztery leki drugiej i trzeciej grupy (cefotaksym, ceftriakson, ceftazydym i cefoperazon) wywierają działanie ogólnoustrojowe i przechodzą przez barierę krew-mózg. Ponadto, w warunkach zapalenia opon mózgowych, ich zdolność do przenikania do płynu mózgowo-rdzeniowego i tkanki mózgowej jest w przybliżeniu taka sama, chociaż poza stanem zapalnym jest nieco inna.
Wyraźniejsze różnice pod względem farmakokinetyki i farmakodynamiki tych leków. Po pierwsze, długi okres eliminacji ceftriaksonu pozwala na wejście do niego raz dziennie. Cefoperazon i ceftazydym podaje się co najmniej 2 razy dziennie, a cefotaksym zaleca się wprowadzić trzy razy.
Ceftriakson i cefoperazon są wydalane z organizmu na dwa sposoby: z moczem iz żółcią. To sprawia, że są one bardzo skuteczne w zakażeniach dróg żółciowych, przewodu pokarmowego, narządów jamy brzusznej i znacznie bezpieczniej w patologii nerek, zwłaszcza w warunkach zmniejszonej zdolności filtracyjnej nerek. Z drugiej strony, ta sama cecha wydalania leków prowadzi do znacznie bardziej wyraźnego negatywnego wpływu na normalną biocenozę jelit. Dlatego stosowaniu ceftriaksonu i cefoperazonu towarzyszy częstsze i bardziej klinicznie bardziej nasilone jelitowe działanie niepożądane w postaci biegunki.
Cefotaksym i ceftazydym również niekorzystnie wpływają na biocenozę, dlatego ich stosowaniu może towarzyszyć rozwój biegunki. Częstotliwość tego efektu ubocznego nie przekracza jednak 6-8% obserwacji. Leki te są prawie pozbawione działania hepatotoksycznego i dlatego są bezpieczniejsze w przypadku stosowania u noworodków, przedwczesnych pierwszych trzech miesięcy życia, pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Ze względu na nerkową drogę wydalania z organizmu, mają większą skuteczność w zakażeniu dróg moczowych, jeśli nie ma objawów niewydolności nerek.
Dane te ponownie pokazują potrzebę świadomego, kompetentnego i zróżnicowanego stosowania cefalosporyn w pediatrii.
1. Yu.B. Biełousow, V. Omelyanovsky - // Farmakologia kliniczna chorób układu oddechowego / / M. 1996, s.32-53.
Cefalosporyny
Jedna z najbardziej rozległych klas antybiotyków. Ze względu na ich dobrą skuteczność i niską toksyczność są one szeroko rozpowszechnione. Cefalosporyny można podzielić na pozajelitowe i doustne, a głównie na aktywność. Na przykład cefalosporyny o działaniu antyseptycznym (cefoperazon, ceftazydym, cefepim). Ale najbardziej powszechna jest klasyfikacja według pokoleń (Tabela 3).
Tabela 3. Klasyfikacja cefalosporyn
Ogólne właściwości
- Działanie bakteriobójcze.
- Szeroki zakres terapeutyczny.
- Alergia krzyżowa u 5-10% pacjentów z alergią na penicylinę.
- Nie oddziaływać na enterokoki, Listeria, MRSA.
- Zniszczone przez β-laktamazy o rozszerzonym spektrum.
- Synergizm z aminoglikozydami.
Niechciane reakcje
Ogólnie cefalosporyny są dobrze tolerowane, co jest jedną z przyczyn ich dużej popularności. Następujące niepożądane reakcje są możliwe przy ich użyciu.
- Reakcje alergiczne - pokrzywka, wysypka rdzeniowa, gorączka, eozynofilia, choroba posurowicza, wstrząs anafilaktyczny.
U pacjentów z alergią na penicylinę ryzyko wystąpienia reakcji alergicznych na cefalosporyny (zwłaszcza w pierwszej generacji) wzrasta 4-krotnie. W rezultacie alergia krzyżowa może wystąpić w 5-10% przypadków. Dlatego, jeśli istnieją oznaki reakcji alergicznych typu natychmiastowego (pokrzywka, wstrząs anafilaktyczny itp.) Na penicyliny, cefalosporyny I generacji są przeciwwskazane. W wątpliwych przypadkach można wykonać testy skórne lub rozpocząć leczenie, przyjmując pojedynczą dawkę doustnej cefalosporyny (cefaleksyna itp.). - Reakcje hematologiczne. W rzadkich przypadkach może wystąpić pozytywny wynik testu Coombsa - leukopenia, eozynofilia. Podczas stosowania cefoperazonu może wystąpić hipoprotrombinemia.
- Disulfiramopodobny efekt (cefoperazon, cefemandol, cefotetan) podczas przyjmowania alkoholu.
- Zwiększona aktywność transaminaz.
- Zapalenie żył (częściej z cefalotyną).
- Zaburzenia dyspeptyczne i dyspeptyczne.
CEFALOSPORIN I GENERACJA
Cefalosporyny I generacji mają wąskie spektrum działania przeciwbakteryjnego. Największe znaczenie kliniczne ma ich wpływ na ziarniaki Gram-dodatnie, z wyjątkiem MRSA i enterokoków.
PARENTERALNA CEFALOSPORIN I GENERACJA
CEFASOLIN
Cefamezin, Kefzol
Najbardziej znane pokolenie cefalosporyn I.
Tabela klasyfikacji cefalosporyn
Cefalosporyny mają działanie bakteriobójcze, które jest związane z upośledzonym tworzeniem ściany komórkowej bakterii (patrz „Grupa penicyliny”).
Widmo aktywności
W serii od I do III generacji cefalosporyny charakteryzują się tendencją do poszerzania spektrum działania i zwiększania poziomu aktywności przeciwdrobnoustrojowej przeciwko bakteriom Gram-ujemnym z pewnym spadkiem aktywności przeciwko drobnoustrojom gram-dodatnim.
Wspólne dla wszystkich cefalosporyn jest brak znaczącej aktywności przeciwko enterokokom, MRSA i L.monocytogenes. OUN, mniej wrażliwy na cefalosporyny niż S. aureus.
Cefalosporyny I generacji
Charakteryzujące się podobnym spektrum działania przeciwbakteryjnego, leki przeznaczone do podawania doustnego (cefaleksyna, cefadroksyl) są nieco gorsze od leków podawanych pozajelitowo (cefazolina).
Antybiotyki są aktywne przeciwko Streptococcus spp. (S. pyogenes, S. pneumoniae) i Staphylococcus spp. Wrażliwe na metycylinę. Poprzez poziom aktywności przeciw pneumokokowej cefalosporyny pierwszej generacji są gorsze od aminopenicylin i większości późniejszych cefalosporyn. Istotną klinicznie cechą jest brak aktywności przeciwko enterokokom i listerii.
Pomimo faktu, że cefalosporyny pierwszej generacji są odporne na działanie β-laktamazy gronkowcowej, niektóre szczepy, które są hiperproducentami tych enzymów, mogą wykazywać umiarkowaną odporność na nie. Pneumokoki wykazują pełną PR do cefalosporyn pierwszej generacji i penicylin.
Cefalosporyny I generacji mają wąskie spektrum aktywności i niski poziom aktywności przeciwko bakteriom Gram-ujemnym. Są one skuteczne przeciwko Neisseria spp., Jednak znaczenie kliniczne tego faktu jest ograniczone. Aktywność przeciwko H.influenzae i M.сatarrhalis jest klinicznie nieistotna. Naturalna aktywność przeciwko M. сatarrhalis jest dość wysoka, ale są one wrażliwe na hydrolizę przez β-laktamazy, które wytwarzają prawie 100% szczepów. Spośród członków rodziny Enterobacteriaceae wrażliwych E.coli, Shigella spp., Salmonella spp. i P.mirabilis, podczas gdy aktywność przeciwko Salmonella i Shigella nie ma znaczenia klinicznego. Wśród szczepów E.coli i P.mirabilis, powodujących zakażenia nabyte przez społeczność, a zwłaszcza zakażenia szpitalne, powszechna jest nabyta oporność, ze względu na wytwarzanie szerokiego i rozszerzonego spektrum działania β-laktamazy.
Inne enterobakterie, Pseudomonas spp. i bakterie niefermentujące odporne.
Wiele beztlenowców jest wrażliwych, B.fragilis i pokrewne mikroorganizmy są odporne.
Cefalosporyny drugiej generacji
Istnieją pewne różnice między dwoma głównymi przedstawicielami tej generacji - cefuroksymem i cefaklorem. Przy podobnym spektrum przeciwbakteryjnym cefuroksym jest bardziej aktywny przeciwko Streptococcus spp. i Staphylococcus spp. Oba leki są nieaktywne wobec enterokoków, MRSA i Listeria.
Pneumokoki wykazują PR do cefalosporyn drugiej generacji i penicyliny.
Zakres działania cefalosporyn II generacji przeciwko drobnoustrojom gram-ujemnym jest szerszy niż wśród przedstawicieli pierwszej generacji. Oba leki są aktywne przeciwko Neisseria spp., Ale tylko aktywność cefuroksymu przeciwko gonokokom ma znaczenie kliniczne. Cefuroksym jest bardziej aktywny przeciwko M. catarrhalis i Haemophilus spp. Ponieważ jest odporny na hydrolizę przez ich β-laktamazy, podczas gdy cefaklor jest częściowo niszczony przez te enzymy.
Z rodziny Enterobacteriaceae wrażliwe są nie tylko E.coli, Shigella spp., Salmonella spp., P.mirabilis, ale także Klebsiella spp., P.vulgaris, C.diversus. Gdy produkty tych mikroorganizmów wytwarzają szerokie spektrum β-laktamazy, pozostają wrażliwe na cefuroksym. Cefuroksym i cefaklor są niszczone przez BLRS.
Niektóre szczepy Enterobacter spp., C.freundii, Serratia spp., M.morganii, P.stuartii, P.rettgeri mogą wykazywać umiarkowaną wrażliwość na cefuroksym in vitro, jednak kliniczne zastosowanie tego AMP w zakażeniach wywołanych przez wymienione mikroorganizmy nie jest wskazane.
Pseudomonady, inne niefermentujące mikroorganizmy, beztlenowce z grupy B.fragilis są odporne na cefalosporyny drugiej generacji.
Cefalosporyny III generacji
Cefalosporyny III generacji oraz wspólne cechy charakteryzują się pewnymi cechami.
Podstawowe AMP z tej grupy to cefotaksym i ceftriakson, prawie identyczne pod względem właściwości przeciwbakteryjnych. Oba charakteryzują się wysokim poziomem aktywności przeciwko Streptococcus spp., Ze znaczną częścią opornych na penicylinę pneumokoków zachowujących wrażliwość na cefotaksym i ceftriakson. Ten sam wzór jest charakterystyczny dla zielonych paciorkowców. Cefotaksym i ceftriakson są aktywne przeciwko S. aureus, z wyjątkiem MRSA, w nieco mniejszym stopniu - przeciwko CNS. Corynebacteria (z wyjątkiem C.jeikeium) są na ogół wrażliwe.
Enterokoki, MRSA, L. monocytogenes, B.antracis i B. cereus są odporne.
Cefotaksym i ceftriakson są bardzo aktywne przeciwko meningokokom, gonokokom, H.influenzae i M.catarrhalis, w tym przeciwko szczepom o zmniejszonej wrażliwości na penicylinę, niezależnie od mechanizmu oporności.
Cefotaksym i ceftriakson wykazują wysoką naturalną aktywność wobec prawie wszystkich członków rodziny Enterobacteriaceae, w tym mikroorganizmów wytwarzających β-laktamazę o szerokim spektrum działania. Oporność na E.coli i Klebsiella spp. najczęściej ze względu na produkcję BLS. Oporność Enterobacter spp., C.freundii, Serratia spp., M.morganii, P.stuartii, P.rettgeri jest zwykle związana z hiperprodukcją β-laktamazy chromosomalnej klasy C.
Cefotaksym i ceftriakson są czasami aktywne in vitro przeciwko niektórym szczepom P.aeruginosa, innym niefermentującym mikroorganizmom i B. fragilis, ale nigdy nie powinny być stosowane z odpowiednimi infekcjami.
Ceftazydym i cefoperazon pod względem ich głównych właściwości przeciwbakteryjnych są podobne do cefotaksymu i ceftriaksonu. Ich charakterystyczne cechy obejmują:
wyraźna (zwłaszcza w ceftazydymie) aktywność przeciwko P. aeruginosa i innym niefermentującym mikroorganizmom;
znacznie mniejsza aktywność przeciw paciorkowcom, zwłaszcza S. pneumoniae;
wysoka wrażliwość na hydrolizę BLRS.
Cefiksym i ceftibuten różnią się od cefotaksymu i ceftriaksonu następującymi sposobami:
brak znaczącej aktywności przeciwko Staphylococcus spp.;
ceftibuten jest nieaktywny wobec pneumokoków i zielonych paciorkowców;
oba leki są nieaktywne lub nieaktywne w stosunku do Enterobacter spp., C.freundii, Serratia spp., M.morganii, P.stuartii, P.rettgeri.
Cefalosporyny IV generacji
Pod wieloma względami cefepim jest bliski cefalosporynom III generacji. Jednak ze względu na pewne cechy struktury chemicznej, ma zwiększoną zdolność penetracji zewnętrznej błony bakterii Gram-ujemnych i względną oporność na hydrolizę β-laktamazy chromosomalnej klasy C. Dlatego też, wraz z właściwościami charakterystycznymi dla cefalosporyn podstawowych III generacji (cefotaksym, ceftriakson), cefepim wykazuje następujące cechy:
wysoka aktywność przeciwko P.eruginosa i mikroorganizmom niefermentującym;
aktywność przeciw mikroorganizmom - hiperprodukty chromosomowej β-laktamazy klasy C, takie jak: Enterobacter spp., C. freundii, Serratia spp., M.morganii, P.stuartii, P.rettgeri;
większa odporność na hydrolizę BLRS (jednakże znaczenie kliniczne tego faktu nie jest całkowicie jasne).
Cefalosporyny inhibitorowe
Jedynym przedstawicielem tej grupy β-laktamów jest cefoperazon / sulbaktam. W porównaniu z cefoperazonem spektrum działania połączonego leku jest rozszerzane przez mikroorganizmy beztlenowe, lek jest także aktywny wobec większości szczepów enterobakterii wytwarzających szerokie i rozszerzone spektrum β-laktamazy. Ten AMP jest wysoce aktywny przeciwko Acinetobacter spp. ze względu na przeciwbakteryjne działanie sulbaktamu.
Farmakokinetyka
Doustne cefalosporyny są dobrze wchłaniane w przewodzie pokarmowym. Biodostępność zależy od konkretnego leku i waha się od 40-50% (cefiksym) do 95% (cefaleksyna, cefadroksyl, cefaklor). Cefaklor, cefiksym i ceftibuten mogą być nieco wolniejsze, jeśli masz pokarm. Aksytil cefuroksymu podczas hydratacji jest hydrolizowany w celu uwolnienia aktywnego cefuroksymu, a pokarm przyczynia się do tego procesu. Cefalosporyny pozajelitowe są dobrze wchłaniane po podaniu i / m.
Cefalosporyny są rozprowadzane w wielu tkankach, narządach (z wyjątkiem gruczołu krokowego) i tajemnicach. Wysokie stężenia występują w płucach, nerkach, wątrobie, mięśniach, skórze, tkankach miękkich, kościach, mazi stawowej, osierdziowej, opłucnej i otrzewnej. W żółci ceftriakson i cefoperazon tworzą najwyższe poziomy. Cefalosporyny, zwłaszcza cefuroksym i ceftazydym, wnikają dobrze do płynu wewnątrzgałkowego, ale nie tworzą poziomów terapeutycznych w tylnej komorze oka.
Zdolność do przezwyciężenia BBB i wytworzenia stężenia terapeutycznego w CSF jest najbardziej widoczna w cefalosporynach trzeciej generacji - cefotaksymie, ceftriaksonie i ceftazydymie, a także cefepimie, należących do czwartej generacji. Cefuroksym umiarkowanie przechodzi przez BBB tylko z zapaleniem wyściółki mózgu.
Większość cefalosporyn praktycznie nie jest metabolizowana. Wyjątkiem jest cefotaksym, który ulega biotransformacji i tworzy aktywny metabolit. Leki są głównie wydalane przez nerki, a bardzo wysokie stężenia powstają w moczu. Ceftriakson i cefoperazon mają podwójną drogę wydalania - przez nerki i wątrobę. Okres półtrwania większości cefalosporyn waha się między 1-2 godzinami. Cefiksym, ceftibuten (3-4 godziny) i ceftriakson (do 8,5 godziny) mają dłuższy okres półtrwania, co umożliwia podawanie ich raz dziennie. W niewydolności nerek schematy dawkowania cefalosporyn (z wyjątkiem ceftriaksonu i cefoperazonu) wymagają korekty.
Niechciane reakcje
Reakcje alergiczne: pokrzywka, wysypka, rumień wielopostaciowy, gorączka, eozynofilia, choroba posurowicza, skurcz oskrzeli, obrzęk naczynioruchowy, wstrząs anafilaktyczny. Środki pomocy w rozwoju wstrząsu anafilaktycznego: zapewnienie dróg oddechowych (w razie potrzeby, intubacja), tlenoterapia, adrenalina, glukokortykoidy.
Reakcje hematologiczne: dodatni wynik testu Coombsa, w rzadkich przypadkach eozynofilia, leukopenia, neutropenia, niedokrwistość hemolityczna. Cefoperazon może powodować hipoprotrombinemię z tendencją do krwawienia.
OUN: drgawki (przy stosowaniu dużych dawek u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek).
Wątroba: zwiększona aktywność transaminazy (częściej z cefoperazonem). Wysokie dawki ceftriaksonu mogą powodować cholestazę i rzekomą kamicę żółciową.
Przewód pokarmowy: ból brzucha, nudności, wymioty, biegunka, rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego. Jeśli podejrzewasz rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego (pojawienie się płynnego stolca zmieszanego z krwią), konieczne jest anulowanie leku i przeprowadzenie badań rektomomanoskopowych. Środki pomocy: przywrócenie równowagi wodno-elektrolitowej, jeśli to konieczne, przepisanie antybiotyków, działających przeciwko C.difficile (metronidazol lub wankomycyna). Nie stosować loperamidu.
Miejscowe reakcje: ból i naciek z zastrzykiem / m, zapalenie żyły - z a / we wstępie.
Inne: kandydoza jamy ustnej i pochwa.
Wskazania
Cefalosporyny I generacji
Głównym wskazaniem do stosowania cefazoliny jest obecnie profilaktyka okołooperacyjna w chirurgii. Jest również stosowany w leczeniu zakażeń skóry i tkanek miękkich.
Zalecenia dotyczące stosowania cefazoliny w leczeniu zakażeń dróg oddechowych i zakażeń dróg oddechowych należy dziś uznać za niewystarczająco uzasadnione ze względu na wąskie spektrum aktywności i powszechną odporność na potencjalne patogeny.
zakażenia nabyte przez społeczność skóry i tkanek miękkich o nasileniu łagodnym do umiarkowanego.
Cefalosporyny drugiej generacji
zakażenie MWP (umiarkowane odmiedniczkowe zapalenie nerek i ciężkie);
Aksetyl cefuroksymu, cefaklor:
infekcje VDP i NDP (CCA, ostre zapalenie zatok, zaostrzenie przewlekłego zapalenia oskrzeli, pozaszpitalne zapalenie płuc);
zakażenia IMP (łagodne do umiarkowanego odmiedniczkowe zapalenie nerek, odmiedniczkowe zapalenie nerek u kobiet w ciąży i karmiących piersią, ostre zapalenie pęcherza moczowego i odmiedniczkowe zapalenie nerek u dzieci);
zakażenia nabyte przez społeczność skóry i tkanek miękkich o nasileniu łagodnym do umiarkowanego.
Cefuroksym i aksetyl cefuroksymu można stosować jako terapię krokową.
Cefalosporyny III generacji
Ciężkie zakażenia pozaszpitalne i szpitalne:
Ciężkie zakażenia pozaszpitalne i szpitalne o różnej lokalizacji z potwierdzoną lub prawdopodobną rolą etiologiczną P.aeruginosa i innych niefermentujących mikroorganizmów.
Zakażenia na tle neutropenii i niedoboru odporności (w tym gorączki neutropenicznej).
Zastosowanie pozajelitowych cefalosporyn trzeciej generacji jest możliwe zarówno w postaci monoterapii, jak iw połączeniu z innymi grupami AMP.
Zakażenia infekcyjne: łagodne do umiarkowanego odmiedniczkowe zapalenie nerek, odmiedniczkowe zapalenie nerek u kobiet w ciąży i karmiących piersią, ostre zapalenie pęcherza moczowego i odmiedniczkowe zapalenie nerek u dzieci.
Etap doustny stopniowego leczenia różnych ciężkich zakażeń Gram-ujemnych nabytych w społeczności i szpitalnych po osiągnięciu trwałego efektu stosowania leków pozajelitowych.
Infekcje VDP i NDP (ceftibuten nie jest zalecany ze względu na możliwą etiologię pneumokokową).
Ciężkie, głównie szpitalne zakażenia wywołane przez mikroflorę wielooporną i mieszaną (tlenowo-beztlenową):
Zakażenia NDP (zapalenie płuc, ropień płuc, ropniak opłucnej);
Zakażenia na tle neutropenii i innych stanów niedoboru odporności.
Cefalosporyny IV generacji
Ciężkie, głównie szpitalne, zakażenia wywołane przez mikroflorę wielooporną:
Zakażenia NDP (zapalenie płuc, ropień płuc, ropniak opłucnej);
Zakażenia na tle neutropenii i innych stanów niedoboru odporności.
Przeciwwskazania
Reakcja alergiczna na cefalosporyny.
Ostrzeżenia
Alergia. Przejdź do wszystkich cefalosporyn. Alergie na cefalosporyny pierwszej generacji mogą wystąpić u 10% pacjentów z alergią na penicylinę. Występowanie alergii krzyżowej na penicyliny i cefalosporyny II-III występuje znacznie rzadziej (1-3%). Jeśli w przeszłości wystąpiły reakcje alergiczne typu natychmiastowego (na przykład pokrzywka, wstrząs anafilaktyczny) na penicyliny, cefalosporyny pierwszej generacji należy stosować ostrożnie. Cefalosporyny innych pokoleń są bezpieczniejsze.
Ciąża Cefalosporyny są stosowane w czasie ciąży bez żadnych ograniczeń, chociaż nie przeprowadzono odpowiednich kontrolowanych badań ich bezpieczeństwa dla kobiet w ciąży i płodu.
Karmienie piersią. Cefalosporyny w niskich stężeniach przenikają do mleka matki. W przypadku stosowania przez matki karmiące, mikroflora jelitowa może się zmienić, uczulenie dziecka, wysypka skórna, kandydoza. Uważaj na karmienie piersią. Nie należy stosować cefiksymu i ceftibutenu ze względu na brak odpowiednich badań klinicznych.
Pediatria U noworodków możliwy jest okres półtrwania cefalosporyn ze względu na opóźnione wydalanie nerkowe. Ceftriakson, który ma wysoki stopień wiązania z białkami osocza, może wypierać bilirubinę z jej związku z białkami, dlatego powinien być stosowany ostrożnie u noworodków z hiperbilirubinemią, zwłaszcza u wcześniaków.
Geriatria Ze względu na zmiany czynności nerek u osób starszych, wydalanie cefalosporyn może spowolnić, co może wymagać korekty schematu dawkowania.
Zaburzenia czynności nerek. Ze względu na fakt, że większość cefalosporyn jest wydalana z organizmu przez nerki głównie w stanie aktywnym, reżimy dawkowania tych AMP (z wyjątkiem ceftriaksonu i cefoperazonu) w przypadku niewydolności nerek podlegają korekcie. Podczas stosowania cefalosporyn w dużych dawkach, zwłaszcza w połączeniu z aminoglikozydami lub diuretykami pętlowymi, możliwe jest działanie nefrotoksyczne.
Zaburzenia czynności wątroby. Znaczna część cefoperazonu jest wydalana z żółcią, dlatego w ciężkich chorobach wątroby należy zmniejszyć jego dawkę. U pacjentów z chorobą wątroby istnieje zwiększone ryzyko hipoprotrombinemii i krwawienia podczas stosowania cefoperazonu; w profilaktyce zaleca się przyjmowanie witaminy K.
Stomatologia Przy długotrwałym stosowaniu cefalosporyn może rozwinąć się kandydoza jamy ustnej.
Interakcje narkotykowe
Leki zobojętniające zmniejszają wchłanianie doustnych cefalosporyn w przewodzie pokarmowym. Między przyjmowaniem tych leków powinny być co najmniej 2-godzinne przerwy.
W połączeniu z antykoagulantami cefoperazonowymi i lekami przeciwpłytkowymi zwiększa się ryzyko krwawienia, zwłaszcza w przewodzie pokarmowym. Nie zaleca się łączenia cefoperazonu z lekami trombolitycznymi.
W przypadku spożywania alkoholu podczas leczenia cefoperazonem może wystąpić reakcja podobna do disulfiramu.
Połączenie cefalosporyn z aminoglikozydami i (lub) diuretykami pętlowymi, zwłaszcza u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, może zwiększać ryzyko nefrotoksyczności.
Informacje o pacjencie
Wewnątrz cefalosporyn pożądane jest spożywanie dużej ilości wody. Aksytil cefuroksymu należy przyjmować z jedzeniem, wszystkie inne leki - niezależnie od posiłku (z pojawieniem się zjawisk dyspeptycznych, możemy je przyjmować w trakcie lub po posiłku).
Płynne postacie dawkowania do spożycia należy przygotować i przyjmować zgodnie z załączonymi instrukcjami.
Ściśle przestrzegać przepisanego trybu podawania podczas całego okresu leczenia, nie pomijać dawek i przyjmować je w regularnych odstępach czasu. W przypadku pominięcia dawki należy ją przyjąć jak najszybciej; Nie należy przyjmować leku, jeśli zbliża się pora przyjęcia kolejnej dawki; nie podwajaj dawki. Aby wytrzymać czas trwania terapii, szczególnie w przypadku zakażeń paciorkowcowych.
Skonsultuj się z lekarzem, jeśli poprawa nie nastąpi w ciągu kilku dni lub pojawią się nowe objawy. Jeśli wystąpi wysypka, pokrzywka lub inne objawy reakcji alergicznej, należy przerwać przyjmowanie leku i skonsultować się z lekarzem.
Nie należy przyjmować leków zobojętniających w ciągu 2 godzin przed i po zażyciu cefalosporyny w środku.
Podczas leczenia cefoperazonem i przez dwa dni po jego zakończeniu należy unikać alkoholu.
Tabela klasyfikacji cefalosporyn
Obecnie w praktyce klinicznej stosuje się ponad 50 cefalosporyn. Zaproponowano różne klasyfikacje cefalosporyn (leki doustne i pozajelitowe; cefalosporyny z grup I-IV), ale najwygodniejszy z praktycznego punktu widzenia jest ten, który odzwierciedla aktywność przeciwbakteryjną, cechy kinetyki, metabolizmu i eliminacji leków.
W zależności od aktywności przeciwbakteryjnej zidentyfikowano 4 grupy cefalosporyn.
Klasyfikacja antybiotyków cefalosporynowych.
I pokolenie
Uwaga: * - leki o wyraźnej aktywności antyaerobowej (cefamycyna); ** - leki o wyraźnej aktywności przeciwko P. aeruginosa i mikroorganizmom niefermentującym.
Źródło: materiały artykułu Russian Medical Journal
.
Cefalosporyny zajmują pierwsze miejsce wśród wszystkich środków przeciwdrobnoustrojowych w częstości stosowania. Popularność tych antybiotyków tłumaczy się obecnością wielu pozytywnych cech wśród nich, w tym:
• szeroki zakres działania przeciwbakteryjnego ze wszystkimi lekami tej klasy, obejmującymi prawie wszystkie mikroorganizmy, z wyjątkiem enterokoków, chlamydii i mykoplazm;
• bakteriobójczy mechanizm działania;
• odporność na gronkowce beta-laktamazowe w preparatach pokoleń I i II oraz bakterie gram-ujemne w preparatach pokoleń III i IV;
• dobra tolerancja i mała częstość występowania działań niepożądanych;
• prostota i wygoda dozowania.
Cefalosporyny I generacji
Aktywny głównie przeciwko ziarniakom Gram-dodatnim (gronkowce, paciorkowce, pneumokoki). Leki są niszczone przez beta-laktamazy bakterii Gram-ujemnych, ale są stabilne wobec beta-laktamaz wytwarzanych przez gronkowce. W tym względzie głównym obszarem stosowania cefalosporyn pierwszej generacji w klinice jest udowodnione lub podejrzewane zakażenie gronkowcem (skóry i tkanek miękkich, kości i stawów, z zapaleniem sutka, posocznicą i zapaleniem wsierdzia). W tym przypadku są alternatywnymi środkami penicylin odpornych na penicylinę (oksacylina itp.).
Wszystkie leki w tej grupie mają bliski okres półtrwania (40–60 min), z wyjątkiem cefazoliny (około 2 godzin) i są przepisywane w odstępie 6 godzin (cefazolina - 8 godzin), są głównie wydalane z moczem, dobrze wnikają do tkanek, ale nie przez barierę krew-mózg (dlatego nie jest stosowany w leczeniu zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych, nawet spowodowanego przez wrażliwe ziarniaki), ma wysoką stabilność metaboliczną (metabolizuje tylko cefalotynę).
Cefalosporyny I generacji są również stosowane w leczeniu ostrego niepowikłanego odmiedniczkowego zapalenia nerek, w etiologii, w której przeważa E. coli.
W leczeniu zakażeń szpitalnych (dróg moczowych, posocznicy i zapalenia płuc) cefalosporyny pierwszej generacji należy stosować wyłącznie w połączeniu z innymi środkami przeciwbakteryjnymi aktywnymi przeciwko drobnoustrojom gram-ujemnym (aminoglikozydy, fluorochinolony).
Leki z tej grupy nie są aktywne przeciwko H. influenzae, dlatego ich podawanie nie jest wskazane w przypadku zakażeń, w których etiologiczna rola tego drobnoustroju jest duża (zapalenie oskrzeli, pozaszpitalne zapalenie płuc, zapalenie zatok, zapalenie ucha środkowego). Cefalosporyny pierwszej generacji są obecnie uważane za skuteczne środki do zapobiegania powikłaniom zakaźnym w chirurgii w operacjach dróg żółciowych, żołądka i jelita cienkiego, narządów miednicy, w traumatologii i ortopedii, chirurgii naczyniowej i kardiologicznej. Optymalnym lekiem jest cefazolina, ponieważ ma najwyższy okres półtrwania i może być podawana w pojedynczej dawce (1 g 30 minut przed znieczuleniem).
Cefalosporyny drugiej generacji
Mają zwiększoną aktywność przeciwko bakteriom Gram-ujemnym i szerszemu spektrum działania w porównaniu z lekami pierwszej generacji. Leki są stabilne wobec beta-laktamaz wytwarzanych przez H. influenzae, M. catarrhalis, E. coli, P. mirabilis. Są podobne do cefalosporyn pierwszej generacji w działaniu na ziarniaki Gram-dodatnie. Niektóre leki (cefoksytyna, cefmetazol, cefotetan) wykazują aktywność przeciwko bakteriom beztlenowym, w tym B. fragilis.
Ta grupa obejmuje leki do stosowania pozajelitowego (cefuroksym, cefamandol, cefoksytyna, cefotetan, cefmetazol) i do podawania doustnego (aksetyl cefuroksymu, cefaklor). Leki w tej grupie mają bliski okres półtrwania (50–80 min), z wyjątkiem cefotetanu, który ma wyższy wskaźnik (około 4 godzin), jest wydalany głównie przez nerki i nie jest metabolizowany w organizmie (z wyjątkiem cefoksytyny).
Cefalosporyny II generacji są szeroko stosowane w praktyce klinicznej w leczeniu zakażeń o różnej lokalizacji (nabyte przez społeczność - jako monoterapia, szpital - zazwyczaj w połączeniu z aminoglikozydami).
Cefuroksym aksetyl i cefaklor są lekami pierwszego rzutu w leczeniu różnych zakażeń dróg oddechowych w praktyce ambulatoryjnej: zapalenia zatok, zapalenia ucha środkowego, zaostrzenia przewlekłego zapalenia oskrzeli, zapalenia płuc (z wyjątkiem mykoplazmy i chlamydii), jako alternatywnych środków stosowanych w leczeniu zapalenia migdałków / zapalenia gardła, ostrego i przewlekłego infekcje dróg moczowych, skóra i tkanki miękkie.
Aksetyl cefuroksymu przewyższa aktywność cefakloru przeciwko H. influenzae, gromadzi się w wyższych stężeniach w oskrzelach i plwocinie, ma dłuższy okres półtrwania i wymaga rzadszego dawkowania (aksetyl cefuroksymu - co 12 godzin, cefaklor - co 8 godzin), ze względu na co jest obecnie uważane za najlepszy lek wśród doustnych cefalosporyn II generacji.
Cefalosporyny II generacji (cefuroksym i cefamandol) stosuje się w leczeniu ciężkich zakażeń wywołanych przez H. influenzae (zapalenie nagłośni, posocznica po splenektomii), w tym u noworodków i niemowląt w pierwszych miesiącach (zapalenie płuc, ostre krwiotwórcze zapalenie szpiku, zapalenie stawów), a także w połączeniu z aminoglikozydy lub fluorochinolony do empirycznego leczenia zakażeń szpitalnych o różnej lokalizacji i posocznicy. Cefalosporyny z tej grupy o aktywności przeciw beztlenowej stosuje się w leczeniu zakażeń mieszanych (wewnątrzbrzusznych, ginekologicznych).
Wraz z cefalosporynami pierwszej generacji cefuroksym jest uważany za lek z wyboru w zapobieganiu zakażeniom pooperacyjnym w chirurgii brzucha, układu sercowo-naczyniowego i klatki piersiowej, a także w traumatologii i ortopedii, aw większości operacji wystarczy podać pojedynczą dawkę leku (1,5 g na 30 minut przed znieczuleniem).
Cefalosporyny III generacji
Mają one wyższą aktywność in vitro wobec bakterii Gram-ujemnych (rodzina Enterobacteriaceae, H. influenzae, M. catarrhalis, N. gonorrhoeae, N. meningitidis) w porównaniu do generacji II cefalosporyn. Ponadto niektóre cefalosporyny z tej grupy są aktywne przeciwko Pseudomonas aeruginosa; siła działania na P. aeruginosa, są ułożone w następującej kolejności:
ceftazidime >> cefoperazon> ceftriakson> cefotaksym> ceftizoksym.
Wszystkie leki w tej grupie mają podobny okres półtrwania (1,2 - 2 godziny), z wyjątkiem ceftriaksonu (około 8 godzin), są wydalane głównie przez nerki (wyjątek: cefoperazon, który jest wydalany w znaczących ilościach z żółci). Cefotaksym jest metabolicznie niestabilny; W wyniku biotransformacji powstaje aktywny metabolit, desacetylcefotaksym, który działa synergistycznie z głównym lekiem. W przeciwieństwie do wcześniejszych cefalosporyn, leki III generacji przenikają przez barierę krew-mózg i mogą być stosowane jako alternatywny sposób leczenia zakażeń ośrodkowego układu nerwowego wywołanych przez bakterie Gram-ujemne.
Cefalosporyny III generacji są stosowane w leczeniu różnych ciężkich zakażeń, głównie szpitalnych, wywoływanych przez drobnoustroje gram-ujemne, w tym wielooporne (zapalenie płuc, odmiedniczkowe zapalenie nerek, zapalenie szpiku, zakażenie jamy brzusznej i miednicy, rany i oparzenia, sepsa). Skuteczność niektórych leków z tej grupy (ceftazydym, ceftriakson) wykazano u pacjentów z niedoborem odporności, agranulocytozą, w tym w monoterapii. Ceftazydym jest lekiem z wyboru w przypadku zakażeń wywołanych przez P. aeruginosa, a także jako leczenie empiryczne w sytuacjach wysokiego ryzyka zakażenia pseudomonas (w resuscytacji, onkologii, u pacjentów hematologicznych i pacjentów z mukowiscydozą). Cefotaksym i ceftriakson są lekami pierwszego rzutu w praktyce pediatrycznej do leczenia zagrażających życiu zakażeń u noworodków wywołanych przez Streptococcus spp., S. pneumoniae, H. influenzae, Enterobacteriaceae (zapalenie płuc, posocznica, zapalenie opon mózgowych), a także jako alternatywne środki dla zakażeń u dorosłych spowodowane przez S. pneumoniae i N. gonorrhoeae oporne na penicylinę.
Cefalosporyny IV generacji
Charakteryzują się wysoką aktywnością wobec bakterii Gram-ujemnych, w tym P. aeruginosa, i porównywalne z cefalosporynami pokoleń I-II, aktywnością przeciwko gronkowcom wrażliwym na metycylinę; leki mają umiarkowaną aktywność wobec E. faecalis.
Leki z tej grupy pojawiły się ostatnio w praktyce klinicznej, a ich miejsce w leczeniu zakażeń bakteryjnych wymaga wyjaśnienia. Głównym obszarem zastosowania są ciężkie zakażenia szpitalne spowodowane przez wielooporne szczepy bakterii.
Obecną sytuację i prognozę rozwoju rosyjskiego rynku cefalosporyn można znaleźć w raporcie Academy of Industrial Market Studies „Rynek antybiotyków cefalosporynowych w Rosji”.
O autorze:
Akademia Koniunktury Rynków Przemysłowych zapewnia trzy rodzaje usług związanych z analizą rynków, technologii i projektów w sektorach przemysłowych - badania marketingowe, opracowanie studiów wykonalności i biznesplanów dla projektów inwestycyjnych.
• Badania rynku
• Studium wykonalności
• Planowanie biznesowe