Klasyfikacja antybiotyków farmakologicznych

Antybiotyk - substancja „przeciw życiu” - lek stosowany w leczeniu chorób wywołanych przez żywe czynniki, z reguły różne patogeny.

Antybiotyki są podzielone na wiele typów i grup z różnych powodów. Klasyfikacja antybiotyków pozwala najskuteczniej określić zakres każdego rodzaju leku.

Nowoczesna klasyfikacja antybiotyków

1. W zależności od pochodzenia.

• Naturalny (naturalny).
• Półsyntetyczny - w początkowej fazie produkcji substancja jest uzyskiwana z naturalnych surowców, a następnie sztucznie syntetyzuje lek.
• Syntetyczny.

Ściśle mówiąc, tylko preparaty pochodzące z naturalnych surowców są antybiotykami. Wszystkie inne leki nazywane są „lekami przeciwbakteryjnymi”. We współczesnym świecie pojęcie „antybiotyku” oznacza wszelkiego rodzaju leki, które mogą walczyć z żywymi patogenami.

Z czego wytwarzają naturalne antybiotyki?

• z grzybów pleśniowych;
• z promieniowców;
• od bakterii;
• z roślin (fitoncydy);
• z tkanek ryb i zwierząt.

2. W zależności od wpływu.

• Antybakteryjny.
• Przeciwnowotworowy.
• Przeciwgrzybicze.

3. Zgodnie z widmem wpływu na określoną liczbę różnych mikroorganizmów.

• Antybiotyki o wąskim spektrum działania.
  Leki te są korzystne do leczenia, ponieważ są ukierunkowane na określony typ (lub grupę) mikroorganizmów i nie tłumią zdrowej mikroflory pacjenta.
• Antybiotyki o szerokim spektrum działania.

4. Z natury wpływu na bakterie komórkowe.

• Leki bakteriobójcze - niszczą patogeny.
• Bakteriostatyki - zawieszają wzrost i reprodukcję komórek. Następnie układ odpornościowy organizmu musi samodzielnie poradzić sobie z pozostałymi bakteriami wewnątrz.

5. Według struktury chemicznej.
Dla tych, którzy badają antybiotyki, decydująca jest klasyfikacja według struktury chemicznej, ponieważ struktura leku determinuje jego rolę w leczeniu różnych chorób.

1 Leki beta-laktamowe

1. Penicylina - substancja wytwarzana przez kolonie grzybów pleśniowych Penicillinum. Naturalne i sztuczne pochodne penicyliny mają działanie bakteriobójcze. Substancja niszczy ściany komórek bakteryjnych, co prowadzi do ich śmierci.

Bakterie chorobotwórcze przystosowują się do leków i stają się na nie oporne. Nowa generacja penicylin jest uzupełniona tazobaktamem, sulbaktamem i kwasem klawulanowym, które chronią lek przed zniszczeniem wewnątrz komórek bakteryjnych.

Niestety, penicyliny są często postrzegane przez organizm jako alergen.

Grupy antybiotyków penicylinowych:

• Naturalne penicyliny nie są chronione przed penicylinazami, enzymem wytwarzającym zmodyfikowane bakterie i niszczącym antybiotyk.
• Semisynthetics - odporny na działanie enzymów bakteryjnych:
  biosynteza penicyliny G - benzylopenicylina;
  aminopenicylina (amoksycylina, ampicylina, bekampitsellin);
  półsyntetyczna penicylina (leki metycylina, oksacylina, kloksacylina, dikloksacylina, flukloksacylina).

Stosowany w leczeniu chorób wywołanych przez bakterie oporne na penicyliny.

Obecnie znane są 4 pokolenia cefalosporyn.

1. Cefaleksyna, cefadroksyl, łańcuch.
2. Cefamezyna, cefuroksym (acetyl), cefazolina, cefaklor.
3. Cefotaksym, ceftriaxon, ceftizadim, ceftibuten, cefoperazon.
4. Cefpyr, cefepim.

Cefalosporyny powodują również reakcje alergiczne.

Cefalosporyny są stosowane w interwencjach chirurgicznych w celu zapobiegania powikłaniom w leczeniu chorób laryngologicznych, rzeżączki i odmiedniczkowego zapalenia nerek.

2 Makrolidy
Mają działanie bakteriostatyczne - zapobiegają wzrostowi i podziałowi bakterii. Makrolidy działają bezpośrednio w miejscu zapalenia.
Wśród nowoczesnych antybiotyków makrolidy są uważane za najmniej toksyczne i dają minimum reakcji alergicznych.

Makrolidy gromadzą się w organizmie i stosują krótkie kursy trwające 1-3 dni. Stosowany w leczeniu stanów zapalnych wewnętrznych narządów laryngologicznych, płuc i oskrzeli, zakażeń narządów miednicy.

Erytromycyna, roksytromycyna, klarytromycyna, azytromycyna, azalidy i ketolidy.

Grupa leków pochodzenia naturalnego i sztucznego. Posiadaj działanie bakteriostatyczne.

Tetracykliny stosuje się w leczeniu ciężkich zakażeń: brucelozy, wąglika, tularemii, narządów oddechowych i dróg moczowych. Główną wadą leku jest to, że bakterie bardzo szybko się do niego dostosowują. Tetracyklina jest najskuteczniejsza, gdy jest stosowana miejscowo jako maść.

• Naturalne tetracykliny: tetracyklina, oksytetracyklina.
• Półsyntetyczne tetracykliny: chlorotetryna, doksycyklina, metacyklina.

Aminoglikozydy są bakteriobójczymi, wysoce toksycznymi lekami, które są aktywne przeciwko bakteriom Gram-ujemnym.
Aminoglikozydy szybko i skutecznie niszczą bakterie chorobotwórcze, nawet przy osłabionej odporności. Aby uruchomić mechanizm niszczenia bakterii, wymagane są warunki tlenowe, to znaczy antybiotyki z tej grupy nie „działają” w martwych tkankach i narządach ze słabym krążeniem krwi (ubytki, ropnie).

Aminoglikozydy stosuje się w leczeniu następujących stanów: posocznica, zapalenie otrzewnej, furunculosis, zapalenie wsierdzia, zapalenie płuc, bakteryjne uszkodzenie nerek, zakażenia dróg moczowych, zapalenie ucha wewnętrznego.

Preparaty aminoglikozydowe: streptomycyna, kanamycyna, amikacyna, gentamycyna, neomycyna.

Lek z bakteriostatycznym mechanizmem działania na patogeny bakteryjne. Jest stosowany w leczeniu ciężkich zakażeń jelitowych.

Nieprzyjemnym skutkiem ubocznym leczenia chloramfenikolem jest uszkodzenie szpiku kostnego, w którym dochodzi do naruszenia procesu produkcji komórek krwi.

Preparaty o szerokim zakresie działania i silnym działaniu bakteriobójczym. Mechanizm działania na bakterie stanowi naruszenie syntezy DNA, która prowadzi do ich śmierci.

Fluorochinolony są stosowane do miejscowego leczenia oczu i uszu, ze względu na silny efekt uboczny. Leki działają na stawy i kości, są przeciwwskazane w leczeniu dzieci i kobiet w ciąży.

Fluorochinolony stosuje się w odniesieniu do następujących patogenów: gonococcus, shigella, salmonella, cholera, mykoplazma, chlamydia, pseudomonas Bacillus, legionella, meningokoki, prątki gruźlicze.

Preparaty: lewofloksacyna, hemifloksacyna, sparfloksacyna, moksyfloksacyna.

Antybiotyk o mieszanym działaniu na bakterie. Działa bakteriobójczo na większość gatunków i działa bakteriostatycznie na paciorkowce, enterokoki i gronkowce.

Preparaty glikopeptydów: teikoplanina (targotsid), daptomycyna, wankomycyna (wankatsyna, diatracyna).

8 Antybiotyki przeciwko gruźlicy
Preparaty: ftivazid, metazid, salyuzid, etionamid, protionamid, izoniazyd.

9 Antybiotyki o działaniu przeciwgrzybiczym
Zniszcz strukturę błonową komórek grzybów, powodując ich śmierć.

10 Leki przeciw trądowi
Stosowany do leczenia trądu: solusulfon, diutsifon, diaphenylosulfon.

11 Leki przeciwnowotworowe - antracyklina
Doksorubicyna, rubomycyna, karminomycyna, aclarubicyna.

12 Linkosamidy
Pod względem właściwości terapeutycznych są bardzo zbliżone do makrolidów, chociaż ich skład chemiczny jest zupełnie inną grupą antybiotyków.
Lek: kazeina S.

13 Antybiotyki, które są stosowane w praktyce medycznej, ale nie należą do żadnej ze znanych klasyfikacji.
Fosfomycyna, fusydyna, ryfampicyna.

Tabela leków - antybiotyki

Klasyfikacja antybiotyków do grup, tabela rozdziela niektóre rodzaje leków przeciwbakteryjnych, w zależności od struktury chemicznej.

Antybiotyki Klasyfikacja farmakologiczna

PRZECIWBAKTERYJNE ŚRODKI CHEMOTERAPEUTYCZNE

Antybakteryjne środki chemioterapeutyczne obejmują antybiotyki i syntetyczne środki przeciwbakteryjne.

37.1. ANTYBIOTYKI (FARMAKOLOGIA)

Antybiotyki są substancjami chemoterapeutycznymi pochodzenia biologicznego, które selektywnie hamują aktywność mikroorganizmów.

Przy klasyfikacji antybiotyków stosuje się różne zasady.

W zależności od źródeł produkcji antybiotyki dzielą się na dwie grupy: naturalną (biosyntetyczną), wytwarzaną przez mikroorganizmy i niższe grzyby oraz półsyntetyczną, otrzymywaną przez modyfikację struktury naturalnych antybiotyków.

Na temat struktury chemicznej następujących grup antybiotyków:

(Antybiotyki 3-laktamowe (penicyliny, cefalosporyny, karbapenemy, monobaktamy).

Makrolidy i antybiotyki są im bliskie.

Polyenes (antybiotyki przeciwgrzybicze).

Leki chloramfenikol (chloramfenikol).

Antybiotyki różnych grup chemicznych.

Charakter (rodzaj) działania antybiotyków może być bakteriobójczy (grzybów lub protozoacidnym, w zależności od patogenu), co oznacza całkowite zniszczenie komórki czynnika zakaźnego i bakteriostatyczne (fungi-protozoastaticheskim), które objawia się ustaniem wzrostu i podziałem jego komórek.

Bakteriobójczy lub bakteriostatyczny wpływ działania antybiotyków na mikroflorę w dużej mierze zależy od charakterystyki mechanizmu ich działania. Ustalono, że przeciwbakteryjne działanie antybiotyków rozwija się głównie w wyniku naruszenia:

synteza mikroorganizmów w ścianie komórkowej;

przepuszczalność błony cytoplazmatycznej komórki mikrobiologicznej;

synteza białek wewnątrzkomórkowych w komórce mikrobiologicznej;

Synteza RNA w mikroorganizmach.

Porównując naturę i mechanizm działania antybiotyków (tabela 37.1), można zauważyć, że działanie bakteriobójcze to głównie antybiotyki, które zakłócają syntezę ściany komórkowej, zmieniają przepuszczalność błony cytoplazmatycznej lub zakłócają syntezę RNA w mikroorganizmach. Działanie bakteriostatyczne jest charakterystyczne dla antybiotyków, które naruszają syntezę białek wewnątrzkomórkowych.

Według spektrum działania przeciwdrobnoustrojowego, antybiotyki można podzielić na leki o szerokim spektrum działania (działające na mikroflorę gram-dodatnią i gram-ujemną: tetracykliny, chloramfenikol, aminoglikozydy, cefalosporyny, półsyntetyczne penicyliny) i leki stosunkowo

Tabela 37.1. Mechanizm i charakter przeciwbakteryjnego działania antybiotyków

Dominujący charakter działania przeciwbakteryjnego

Zakłócenie syntezy ściany komórkowej

Antybiotyki glikopeptydowe Cyklseryna Bacytracyna

Polimyksyny Antybiotyki polienowe

Naruszenie syntezy białek wewnątrzkomórkowych

Naruszenie syntezy RNA

wąskie spektrum działania. Druga grupa z kolei może być podzielona na antybiotyki, które działają głównie na mikroflorę gram-dodatnią (biosyntetyczne penicyliny, makrolidy) i antybiotyki, które działają głównie na mikroflorę gram-ujemną (polimyksyny). Ponadto istnieją antybiotyki przeciwgrzybicze i przeciwnowotworowe.

Do użytku klinicznego emitują podstawowe antybiotyki, z których rozpoczynają leczenie przed określeniem wrażliwości drobnoustrojów wywołujących chorobę na nie, oraz tych rezerwowych, które są stosowane, gdy mikroorganizmy są odporne na główne antybiotyki lub jeśli nie tolerują tych ostatnich.

W procesie nakładania na nie antybiotyków może rozwinąć się odporność (oporność) mikroorganizmów, tj. zdolność mikroorganizmów do namnażania się w obecności dawki terapeutycznej antybiotyku. Odporność mikroorganizmów na antybiotyki może być naturalna i nabyta.

Naturalna oporność jest związana z brakiem „celu” mikroorganizmów dla działania antybiotyku lub niedostępnością „celu” ze względu na niską przepuszczalność ściany komórkowej, jak również enzymatyczną inaktywację antybiotyku. Jeśli bakterie mają naturalną odporność, antybiotyki są klinicznie nieskuteczne.

Pod wpływem nabytej odporności rozumiemy właściwości poszczególnych szczepów bakterii w celu utrzymania żywotności przy tych stężeniach antybiotyków, które tłumią większość populacji drobnoustrojów. Nabyta oporność jest wynikiem spontanicznych mutacji w genotypie komórki bakteryjnej lub jest związana z przenoszeniem plazmidów z naturalnie opornych bakterii na gatunki wrażliwe.

Znane są następujące mechanizmy biochemiczne oporności bakterii na antybiotyki:

enzymatyczna inaktywacja leków;

modyfikacja „celu” antybiotyków;

aktywne usuwanie leków przeciwbakteryjnych z komórki mikrobiologicznej;

zmniejszona przepuszczalność ściany komórkowej bakterii;

powstawanie metabolicznego „zastawki”.

Odporność drobnoustrojów na antybiotyki może mieć specyficzność grupową, tj. nie tylko zastosowanego preparatu, ale także innych preparatów z tej samej grupy chemicznej. Opór ten nazywany jest „krzyżem”.

Zgodność z zasadami stosowania środków chemioterapeutycznych zmniejsza prawdopodobieństwo oporności.

Pomimo faktu, że antybiotyki charakteryzują się wysoką selektywnością działania, mają one jednak szereg skutków ubocznych o charakterze alergicznym i niealergicznym.

Antybiotyki beta-laktamowe są lekami o cyklu p-laktamowym w cząsteczce: penicyliny, cefalosporyny, karbapenemy i monobaktamy.

(Cykl β-laktamowy jest niezbędny do wykazania aktywności przeciwdrobnoustrojowej tych związków. Po rozszczepieniu (cykl β-laktamowy przez enzymy bakteryjne (p-laktamazy), antybiotyki tracą swoje działanie przeciwbakteryjne.

Wszystkie antybiotyki beta-laktamowe mają działanie bakteriobójcze, które opiera się na hamowaniu syntezy ściany komórkowej bakterii. Antybiotyki z tej grupy naruszają syntezę biopolimeru peptydoglikanu, który jest głównym składnikiem ściany komórkowej bakterii. Peptydoglikan składa się z polisacharydów i polipeptydów.

Polisacharydy obejmują aminosugar-acetyloglukozaminę i kwas N-acetylomuraminowy. Krótkie łańcuchy peptydowe są połączone z aminocukrami. Ostateczną sztywność ściany komórkowej dają poprzeczne łańcuchy peptydowe składające się z 5 reszt glicyny (mostki pentaglycynowe). Synteza peptydoglikanu przebiega w 3 etapach: 1) prekursory peptydoglikanu (acetylomurylopentapeptyd i acetyloglukozamina) syntetyzowane są w cytoplazmie, która jest przenoszona przez błonę cytoplazmatyczną z udziałem hamowanej bacytracyny; 2) włączenie tych prekursorów do rosnącego łańcucha polimeru; 3) sieciowanie między dwoma sąsiednimi łańcuchami w wyniku reakcji transpeptydacji katalizowanej przez enzym transpeptydazy peptydoglikanu.

Proces rozszczepiania peptydoglikanu jest katalizowany przez hydrolazę enzym-murena, która w normalnych warunkach jest hamowana przez endogenny inhibitor.

Antybiotyki beta-laktamowe hamują:

a) transpeptydaza peptydoglikanowa, która prowadzi do zakłócenia tworzenia
peptydoglikan;

b) endogenny inhibitor, który prowadzi do aktywacji hydrolazy mureny,
rozszczepiający peptydoglikan.

Antybiotyki beta-laktamowe mają niską toksyczność dla makroorganizmów, ponieważ błony komórek ludzkich nie zawierają peptydoglikanu. Antybiotyki z tej grupy są skuteczne głównie w odniesieniu do podziału, a nie „odpoczynku”

komórki, ponieważ w komórkach, które są na etapie aktywnego wzrostu, synteza peptydoglikanu jest najbardziej intensywna.

Struktura penicylin opiera się na kwasie 6-aminopenicylanowym (6-AIC), który jest układem heterocyklicznym składającym się z 2 skondensowanych pierścieni: czteroczłonowego (β-laktam (A) i pięcioczłonowej tiazolidyny (B).

Penicyliny różnią się od siebie strukturą reszty acylowej w grupie aminowej 6-APK.

Wszystkie penicyliny według metody produkcji można podzielić na naturalne (biosyntetyczne) i półsyntetyczne.

-Naturalne penicyliny są produkowane przez różnego rodzaju grzyby pleśniowe Penicillium.

Zakres działania naturalnych penicylin obejmuje głównie drobnoustroje gram-dodatnie: ziarniaki Gram-dodatnie (paciorkowce, pneumokoki; gronkowce, które nie wytwarzają penicylinazy), ziarniaki Gram-ujemne (meningokoki i gonokoki), pałeczki Gram-dodatnie (patogeny błonicy; treponema, leptospira, borrelia), beztlenowce (clostridia), promieniowce.

Naturalne penicyliny są stosowane w zapaleniu migdałków i migdałków (ból gardła), szkarlatynie, różycy, bakteryjnym zapaleniu wsierdzia, zapaleniu płuc, błonicy, zapaleniu opon mózgowych, zakażeniach ropnych, zgorzelach gazowych i promienicy. Preparaty z tej grupy są najlepszym wyborem w leczeniu kiły i zapobiegania zaostrzeniom chorób reumatycznych.

Wszystkie naturalne penicyliny są niszczone (β-laktamazy, więc nie mogą być stosowane do leczenia zakażeń gronkowcowych, ponieważ w większości przypadków gronkowce wytwarzają takie enzymy.

Preparaty z naturalnych penicylin są podzielone na:

1. Preparaty do podawania pozajelitowego (kwasoodporne)

Krótko działające benzylopenicyliny sodowe i potasowe.

Penicylina benzylowa, prokaina (sól nowokainy benzylopenicyliny), benzylopenicylina Ben-zatiny (Bitsylina-1), Bitsillin-5.

2. Preparaty do podawania dojelitowego (kwasoodporne)
Penicylina fenoksymetylowa.

Sole sodowe i potasowe penicyliny benzylowej są lekami wysoko rozpuszczalnymi, benzylopenicyliną. Szybko wchłania się do krążenia ogólnoustrojowego i wytwarza wysokie stężenia w osoczu krwi, co pozwala na ich stosowanie w ostrych, ciężkich procesach zakaźnych.

sah. Po podaniu domięśniowym leki gromadzą się we krwi w maksymalnych ilościach po 30–60 minutach i są prawie całkowicie usuwane z organizmu po 3-4 godzinach, więc domięśniowe zastrzyki leków należy wykonywać co 3-4 godziny, aw ciężkich stanach septycznych roztwory leków podaje się dożylnie. Sól sodowa penicyliny benzylowej jest również wstrzykiwana pod wyściółkę mózgu (endolyumbno) z zapaleniem opon mózgowych i jamy ciała - opłucnej, brzucha, stawowej (z zapaleniem opłucnej, zapaleniem otrzewnej i zapaleniem stawów). Podskórnie stosowane leki do przenikania nacieków. Sól potasowa penicyliny benzylowej nie może być podawana endolyumbno i dożylnie, ponieważ uwalniane z leku jony potasu mogą powodować drgawki i depresję aktywności serca.

Potrzeba częstych zastrzyków soli sodowej i potasowej benzylopenicyliny była powodem tworzenia długo działających leków benzylopenicyliny (depot-penicyliny). Ze względu na słabą rozpuszczalność w wodzie, preparaty te tworzą zawiesiny z wodą i są podawane tylko domięśniowo. Depo-penicyliny są powoli wchłaniane z miejsca wstrzyknięcia i nie tworzą wysokich stężeń w osoczu krwi, dlatego są stosowane w przewlekłych zakażeniach o łagodnym i umiarkowanym nasileniu.

Przedłużone penicyliny obejmują benzylopenicylinę pro Cain lub benzylopenicylinę prokainę, która trwa 12–18 godzin, benzatyna benzylowa penicylina (bicylina-1), która trwa 7–10 dni, i bicyklina-5, która działa przeciwbakteryjnie na 1 mqq.

Fenoksymetylopenicylina ma inną strukturę chemiczną niż
obecność grupy fenoksymetylowej w cząsteczce zamiast benzylopenicyliny
silny, który zapewnia stabilność w kwaśnym środowisku żołądka i sprawia, że ​​staje się
nadaje się do użytku wewnątrz.

Naturalne penicyliny mają kilka wad, z których głównymi są: zniszczenie przez penicylinazę, niestabilność w kwaśnym środowisku żołądka (z wyjątkiem fenoksymetylopenicyliny) i stosunkowo wąskie spektrum działania.

W procesie poszukiwania bardziej zaawansowanych antybiotyków z grupy penicylin na podstawie 6-AIC uzyskano leki półsyntetyczne. Chemiczne modyfikacje 6-APC przeprowadzono przez dodanie różnych grup do grupy aminowej. Główne różnice pół-syntetycznych penicylin od naturalnych są związane z odpornością na kwasy, odpornością na penicylinazę i spektrum działania.

1. Leki o wąskim spektrum oporności na penicylinazę

• Penicyliny izoksazolilowe
Oksacylina, dikloksacylina.

2. Preparaty o szerokim spektrum, nieodporne na działanie kar.
Cyllinazy

Carbenicillin, Carcicillin, Ticarcillin.

Azlocylina, piperacylina, mezlocylina. Półsyntetyczne penicyliny odporne na działanie penicylinazy różnią się od preparatów penicyliny benzylowej tym, że są skuteczne w zakażeniach wywołanych przez gronkowce tworzące penicylinę, dlatego leki z tej grupy nazywane są penicylinami „antystaphylococcus”. Reszta spektrum działania odpowiada spektrum naturalnych penicylin, ale aktywność jest znacznie niższa.

Oksacylina jest stabilna w kwaśnym środowisku żołądka, ale wchłania tylko 20-30% z przewodu pokarmowego. Wiele z nich wiąże się z białkami krwi. Przez BBB nie przenika.

Lek podaje się doustnie, domięśniowo i dożylnie.

Dikloksacylina różni się od oksacyliny wysokim stopniem absorpcji z przewodu pokarmowego (40–45%).

Aminopenicyliny różnią się od preparatów benzylopenicyliny szerszym spektrum działania, a także odpornością na kwasy.

Spektrum działania aminopenicylin obejmuje zarówno drobnoustroje Gram-dodatnie, jak i Gram-ujemne (Salmonella, Shigella, E. coli, niektóre szczepy proteusowe, hemofilne pałeczki). Leki z tej grupy nie działają na gronkowce pseudo-ropne i gronkowce tworzące penicylinę.

Aminopenicyliny stosuje się w ostrych zakażeniach bakteryjnych górnych dróg oddechowych, bakteryjnym zapaleniu opon mózgowych, infekcjach jelitowych, infekcjach żółci i dróg moczowych, a także w zwalczaniu Helicobacter pylori w chorobie wrzodowej żołądka.

Ampicylina z przewodu pokarmowego jest wchłaniana niekompletnie (30-40%). W osoczu nieznacznie (do 15-20%) wiąże się z białkami. Bad przenika przez BBB. Z ciała wydalany jest z moczem i żółcią, gdzie powstają wysokie stężenia leku. Lek podaje się wewnątrz i dożylnie.

Amoksycylina jest pochodną ampicyliny o znacznie poprawionej farmakokinetyki po podaniu doustnym. Jest dobrze wchłaniany z przewodu pokarmowego (biodostępność 90-95%) i powoduje wyższe stężenia w osoczu. Jest stosowany tylko wewnątrz.

W praktyce medycznej stosowanie preparatów złożonych zawierających różne sole ampicyliny i oksacyliny. Leki te obejmują ampioks (mieszanina trihydratu ampicyliny i soli sodowej oksacyliny w stosunku 1: 1) i amoks sodu (mieszanina soli sodowych ampicyliny i około

Sacillin w stosunku 2: 1). Leki te łączą szeroki zakres działania i odporność na penicylinazę. Pod tym względem ampioki i ampioks-on-triy są stosowane w ciężkich procesach zakaźnych (posocznica, zapalenie wsierdzia, zakażenie poporodowe itp.); z niezidentyfikowaną ramką antybiotykową i niewybranym patogenem; w zakażeniach mieszanych wywołanych przez drobnoustroje gram-dodatnie i gram-ujemne. Ampioks jest podawany doustnie, podczas gdy ampoksyd sodu jest podawany domięśniowo i dożylnie.

Główną zaletą karboksy- i ureidopenitsiliny jest aktywność przeciwko Pseudomonas aeruginosa (Pseudomonas aeruginosa), w związku z którą te penicyliny nazywane są „antyseptycznymi”. Główne wskazania dla tej grupy leków to zakażenia wywołane przez Pseudomonas aeruginosa, Proteus, Escherichia coli (posocznica, zakażenia ran, zapalenie płuc itp.).

Karbenicylina jest niszczona w przewodzie pokarmowym, dlatego jest podawana domięśniowo i dożylnie. Przez BBB nie przenika. Około 50% leku wiąże się z białkami osocza. Wydalane głównie przez nerki.

Carbecillin, w przeciwieństwie do karbenicyliny, jest kwasoodporny i jest stosowany wewnątrz. Tikarcylina jest bardziej aktywna niż karbenicylina, zwłaszcza pod względem jej działania na pałeczkę pyjaninową.

Ureidopenitsilliny 4-8 razy wyższe niż karboksypenicyliny w aktywności przeciw Pseudomonas aeruginosa. Podawane są pozajelitowo.

Wszystkie półsyntetyczne penicyliny o szerokim spektrum działania są niszczone przez bakteryjne R-laktamazy (penicylinazy), co znacznie zmniejsza ich skuteczność kliniczną. Na tej podstawie otrzymano związki, które inaktywują bakterie R-laktamazy. Należą do nich kwas klawulanowy, baktam i tazobaktam. Są one częścią połączonych preparatów zawierających półsyntetyczną penicylinę i jeden z inhibitorów R-laktamazy. Takie leki nazywane są „penicylinami chronionymi przed inhibitorami”. W przeciwieństwie do monopreparatów, penicyliny chronione inhibitorami działają na szczepy gronkowców tworzące penicylinazę, są wysoce aktywne przeciwko bakteriom Gram-ujemnym wytwarzającym R-laktamazę, a także są skuteczne przeciwko bakteriom.

Przemysł farmaceutyczny wytwarza następujące połączone leki: amoksycylina / kwas klawulanowy (Amoxiclav, Augmentacja), ampicylina / sulbaktam (Unazine), piperacylina / tazobaktam (Tazotsin).

Preparaty penicylinowe mają niską toksyczność i mają szeroki zakres działania terapeutycznego. Jednak stosunkowo często powodują reakcje alergiczne, które mogą objawiać się pokrzywką, wysypką skórną, obrzękiem naczynioruchowym, skurczem oskrzeli i wstrząsem anafilaktycznym. Reakcje alergiczne mogą wystąpić przy dowolnej drodze podawania leku, ale najczęściej obserwuje się je przy podawaniu pozajelitowym. Leczenie reakcji alergicznych polega na eliminacji preparatów penicylinowych, a także na podawaniu leków przeciwhistaminowych i glikokortykosteroidów. W wstrząsie anafilaktycznym podaje się dożylnie adrenalinę i glikokortykosteroidy.

Ponadto penicyliny powodują pewne skutki uboczne o charakterze niealergicznym. Obejmują one działanie drażniące. Po połknięciu mogą powodować nudności, zapalenie błony śluzowej języka i ust. Przy podawaniu domięśniowym może wystąpić ból i rozwój nacieków, a przy podawaniu dożylnym może wystąpić zapalenie żył i zakrzepowe zapalenie żył.

Cefalosporyny obejmują grupę naturalnych i półsyntetycznych antybiotyków, opartych na kwasie 7-aminocefalosporanowym (7-ACC).

W strukturze chemicznej podstawa tych antybiotyków (7-ACC) jest podobna do 6-AIC. Istnieją jednak znaczne różnice: struktura penicylin obejmuje pierścień tiazolidynowy, a cefalosporyny - pierścień dihydrotiazynowy.

Istniejące podobieństwa strukturalne cefalosporyn z penicylinami określają ten sam mechanizm i rodzaj działania przeciwbakteryjnego, wysoką aktywność i skuteczność, niską toksyczność dla mikroorganizmu, jak również reakcje alergiczne krzyżowe z penicylinami. Ważnymi cechami wyróżniającymi cefalosporyny są ich odporność na penicylinazę i szeroki zakres działania przeciwbakteryjnego.

Cefalosporyny są zazwyczaj klasyfikowane przez pokolenia, w których izolowane są leki do podawania pozajelitowego i dojelitowego (Tabela 37.2).

Tabela 37.2. Klasyfikacja cefalosporyn