PRZECIWBAKTERYJNE ŚRODKI CHEMOTERAPEUTYCZNE
Antybakteryjne środki chemioterapeutyczne obejmują antybiotyki i syntetyczne środki przeciwbakteryjne.
37.1. ANTYBIOTYKI (FARMAKOLOGIA)
Antybiotyki są substancjami chemoterapeutycznymi pochodzenia biologicznego, które selektywnie hamują aktywność mikroorganizmów.
Przy klasyfikacji antybiotyków stosuje się różne zasady.
W zależności od źródeł produkcji antybiotyki dzielą się na dwie grupy: naturalną (biosyntetyczną), wytwarzaną przez mikroorganizmy i niższe grzyby oraz półsyntetyczną, otrzymywaną przez modyfikację struktury naturalnych antybiotyków.
Na temat struktury chemicznej następujących grup antybiotyków:
(Antybiotyki 3-laktamowe (penicyliny, cefalosporyny, karbapenemy, monobaktamy).
Makrolidy i antybiotyki są im bliskie.
Polyenes (antybiotyki przeciwgrzybicze).
Leki chloramfenikol (chloramfenikol).
Antybiotyki różnych grup chemicznych.
Charakter (rodzaj) działania antybiotyków może być bakteriobójczy (grzybów lub protozoacidnym, w zależności od patogenu), co oznacza całkowite zniszczenie komórki czynnika zakaźnego i bakteriostatyczne (fungi-protozoastaticheskim), które objawia się ustaniem wzrostu i podziałem jego komórek.
Bakteriobójczy lub bakteriostatyczny wpływ działania antybiotyków na mikroflorę w dużej mierze zależy od charakterystyki mechanizmu ich działania. Ustalono, że przeciwbakteryjne działanie antybiotyków rozwija się głównie w wyniku naruszenia:
synteza mikroorganizmów w ścianie komórkowej;
przepuszczalność błony cytoplazmatycznej komórki mikrobiologicznej;
synteza białek wewnątrzkomórkowych w komórce mikrobiologicznej;
Synteza RNA w mikroorganizmach.
Porównując naturę i mechanizm działania antybiotyków (tabela 37.1), można zauważyć, że działanie bakteriobójcze to głównie antybiotyki, które zakłócają syntezę ściany komórkowej, zmieniają przepuszczalność błony cytoplazmatycznej lub zakłócają syntezę RNA w mikroorganizmach. Działanie bakteriostatyczne jest charakterystyczne dla antybiotyków, które naruszają syntezę białek wewnątrzkomórkowych.
Według spektrum działania przeciwdrobnoustrojowego, antybiotyki można podzielić na leki o szerokim spektrum działania (działające na mikroflorę gram-dodatnią i gram-ujemną: tetracykliny, chloramfenikol, aminoglikozydy, cefalosporyny, półsyntetyczne penicyliny) i leki stosunkowo
Tabela 37.1. Mechanizm i charakter przeciwbakteryjnego działania antybiotyków
Dominujący charakter działania przeciwbakteryjnego
Zakłócenie syntezy ściany komórkowej
Antybiotyki glikopeptydowe Cyklseryna Bacytracyna
Polimyksyny Antybiotyki polienowe
Naruszenie syntezy białek wewnątrzkomórkowych
Naruszenie syntezy RNA
wąskie spektrum działania. Druga grupa z kolei może być podzielona na antybiotyki, które działają głównie na mikroflorę gram-dodatnią (biosyntetyczne penicyliny, makrolidy) i antybiotyki, które działają głównie na mikroflorę gram-ujemną (polimyksyny). Ponadto istnieją antybiotyki przeciwgrzybicze i przeciwnowotworowe.
Do użytku klinicznego emitują podstawowe antybiotyki, z których rozpoczynają leczenie przed określeniem wrażliwości drobnoustrojów wywołujących chorobę na nie, oraz tych rezerwowych, które są stosowane, gdy mikroorganizmy są odporne na główne antybiotyki lub jeśli nie tolerują tych ostatnich.
W procesie nakładania na nie antybiotyków może rozwinąć się odporność (oporność) mikroorganizmów, tj. zdolność mikroorganizmów do namnażania się w obecności dawki terapeutycznej antybiotyku. Odporność mikroorganizmów na antybiotyki może być naturalna i nabyta.
Naturalna oporność jest związana z brakiem „celu” mikroorganizmów dla działania antybiotyku lub niedostępnością „celu” ze względu na niską przepuszczalność ściany komórkowej, jak również enzymatyczną inaktywację antybiotyku. Jeśli bakterie mają naturalną odporność, antybiotyki są klinicznie nieskuteczne.
Pod wpływem nabytej odporności rozumiemy właściwości poszczególnych szczepów bakterii w celu utrzymania żywotności przy tych stężeniach antybiotyków, które tłumią większość populacji drobnoustrojów. Nabyta oporność jest wynikiem spontanicznych mutacji w genotypie komórki bakteryjnej lub jest związana z przenoszeniem plazmidów z naturalnie opornych bakterii na gatunki wrażliwe.
Znane są następujące mechanizmy biochemiczne oporności bakterii na antybiotyki:
enzymatyczna inaktywacja leków;
modyfikacja „celu” antybiotyków;
aktywne usuwanie leków przeciwbakteryjnych z komórki mikrobiologicznej;
zmniejszona przepuszczalność ściany komórkowej bakterii;
powstawanie metabolicznego „zastawki”.
Odporność drobnoustrojów na antybiotyki może mieć specyficzność grupową, tj. nie tylko zastosowanego preparatu, ale także innych preparatów z tej samej grupy chemicznej. Opór ten nazywany jest „krzyżem”.
Zgodność z zasadami stosowania środków chemioterapeutycznych zmniejsza prawdopodobieństwo oporności.
Pomimo faktu, że antybiotyki charakteryzują się wysoką selektywnością działania, mają one jednak szereg skutków ubocznych o charakterze alergicznym i niealergicznym.
Antybiotyki beta-laktamowe są lekami o cyklu p-laktamowym w cząsteczce: penicyliny, cefalosporyny, karbapenemy i monobaktamy.
(Cykl β-laktamowy jest niezbędny do wykazania aktywności przeciwdrobnoustrojowej tych związków. Po rozszczepieniu (cykl β-laktamowy przez enzymy bakteryjne (p-laktamazy), antybiotyki tracą swoje działanie przeciwbakteryjne.
Wszystkie antybiotyki beta-laktamowe mają działanie bakteriobójcze, które opiera się na hamowaniu syntezy ściany komórkowej bakterii. Antybiotyki z tej grupy naruszają syntezę biopolimeru peptydoglikanu, który jest głównym składnikiem ściany komórkowej bakterii. Peptydoglikan składa się z polisacharydów i polipeptydów.
Polisacharydy obejmują aminosugar-acetyloglukozaminę i kwas N-acetylomuraminowy. Krótkie łańcuchy peptydowe są połączone z aminocukrami. Ostateczną sztywność ściany komórkowej dają poprzeczne łańcuchy peptydowe składające się z 5 reszt glicyny (mostki pentaglycynowe). Synteza peptydoglikanu przebiega w 3 etapach: 1) prekursory peptydoglikanu (acetylomurylopentapeptyd i acetyloglukozamina) syntetyzowane są w cytoplazmie, która jest przenoszona przez błonę cytoplazmatyczną z udziałem hamowanej bacytracyny; 2) włączenie tych prekursorów do rosnącego łańcucha polimeru; 3) sieciowanie między dwoma sąsiednimi łańcuchami w wyniku reakcji transpeptydacji katalizowanej przez enzym transpeptydazy peptydoglikanu.
Proces rozszczepiania peptydoglikanu jest katalizowany przez hydrolazę enzym-murena, która w normalnych warunkach jest hamowana przez endogenny inhibitor.
Antybiotyki beta-laktamowe hamują:
a) transpeptydaza peptydoglikanowa, która prowadzi do zakłócenia tworzenia
peptydoglikan;
b) endogenny inhibitor, który prowadzi do aktywacji hydrolazy mureny,
rozszczepiający peptydoglikan.
Antybiotyki beta-laktamowe mają niską toksyczność dla makroorganizmów, ponieważ błony komórek ludzkich nie zawierają peptydoglikanu. Antybiotyki z tej grupy są skuteczne głównie w odniesieniu do podziału, a nie „odpoczynku”
komórki, ponieważ w komórkach, które są na etapie aktywnego wzrostu, synteza peptydoglikanu jest najbardziej intensywna.
Struktura penicylin opiera się na kwasie 6-aminopenicylanowym (6-AIC), który jest układem heterocyklicznym składającym się z 2 skondensowanych pierścieni: czteroczłonowego (β-laktam (A) i pięcioczłonowej tiazolidyny (B).
Penicyliny różnią się od siebie strukturą reszty acylowej w grupie aminowej 6-APK.
Wszystkie penicyliny według metody produkcji można podzielić na naturalne (biosyntetyczne) i półsyntetyczne.
-Naturalne penicyliny są produkowane przez różnego rodzaju grzyby pleśniowe Penicillium.
Zakres działania naturalnych penicylin obejmuje głównie drobnoustroje gram-dodatnie: ziarniaki Gram-dodatnie (paciorkowce, pneumokoki; gronkowce, które nie wytwarzają penicylinazy), ziarniaki Gram-ujemne (meningokoki i gonokoki), pałeczki Gram-dodatnie (patogeny błonicy; treponema, leptospira, borrelia), beztlenowce (clostridia), promieniowce.
Naturalne penicyliny są stosowane w zapaleniu migdałków i migdałków (ból gardła), szkarlatynie, różycy, bakteryjnym zapaleniu wsierdzia, zapaleniu płuc, błonicy, zapaleniu opon mózgowych, zakażeniach ropnych, zgorzelach gazowych i promienicy. Preparaty z tej grupy są najlepszym wyborem w leczeniu kiły i zapobiegania zaostrzeniom chorób reumatycznych.
Wszystkie naturalne penicyliny są niszczone (β-laktamazy, więc nie mogą być stosowane do leczenia zakażeń gronkowcowych, ponieważ w większości przypadków gronkowce wytwarzają takie enzymy.
Preparaty z naturalnych penicylin są podzielone na:
1. Preparaty do podawania pozajelitowego (kwasoodporne)
Krótko działające benzylopenicyliny sodowe i potasowe.
Penicylina benzylowa, prokaina (sól nowokainy benzylopenicyliny), benzylopenicylina Ben-zatiny (Bitsylina-1), Bitsillin-5.
2. Preparaty do podawania dojelitowego (kwasoodporne)
Penicylina fenoksymetylowa.
Sole sodowe i potasowe penicyliny benzylowej są lekami wysoko rozpuszczalnymi, benzylopenicyliną. Szybko wchłania się do krążenia ogólnoustrojowego i wytwarza wysokie stężenia w osoczu krwi, co pozwala na ich stosowanie w ostrych, ciężkich procesach zakaźnych.
sah. Po podaniu domięśniowym leki gromadzą się we krwi w maksymalnych ilościach po 30–60 minutach i są prawie całkowicie usuwane z organizmu po 3-4 godzinach, więc domięśniowe zastrzyki leków należy wykonywać co 3-4 godziny, aw ciężkich stanach septycznych roztwory leków podaje się dożylnie. Sól sodowa penicyliny benzylowej jest również wstrzykiwana pod wyściółkę mózgu (endolyumbno) z zapaleniem opon mózgowych i jamy ciała - opłucnej, brzucha, stawowej (z zapaleniem opłucnej, zapaleniem otrzewnej i zapaleniem stawów). Podskórnie stosowane leki do przenikania nacieków. Sól potasowa penicyliny benzylowej nie może być podawana endolyumbno i dożylnie, ponieważ uwalniane z leku jony potasu mogą powodować drgawki i depresję aktywności serca.
Potrzeba częstych zastrzyków soli sodowej i potasowej benzylopenicyliny była powodem tworzenia długo działających leków benzylopenicyliny (depot-penicyliny). Ze względu na słabą rozpuszczalność w wodzie, preparaty te tworzą zawiesiny z wodą i są podawane tylko domięśniowo. Depo-penicyliny są powoli wchłaniane z miejsca wstrzyknięcia i nie tworzą wysokich stężeń w osoczu krwi, dlatego są stosowane w przewlekłych zakażeniach o łagodnym i umiarkowanym nasileniu.
Przedłużone penicyliny obejmują benzylopenicylinę pro Cain lub benzylopenicylinę prokainę, która trwa 12–18 godzin, benzatyna benzylowa penicylina (bicylina-1), która trwa 7–10 dni, i bicyklina-5, która działa przeciwbakteryjnie na 1 mqq.
Fenoksymetylopenicylina ma inną strukturę chemiczną niż
obecność grupy fenoksymetylowej w cząsteczce zamiast benzylopenicyliny
silny, który zapewnia stabilność w kwaśnym środowisku żołądka i sprawia, że staje się
nadaje się do użytku wewnątrz.
Naturalne penicyliny mają kilka wad, z których głównymi są: zniszczenie przez penicylinazę, niestabilność w kwaśnym środowisku żołądka (z wyjątkiem fenoksymetylopenicyliny) i stosunkowo wąskie spektrum działania.
W procesie poszukiwania bardziej zaawansowanych antybiotyków z grupy penicylin na podstawie 6-AIC uzyskano leki półsyntetyczne. Chemiczne modyfikacje 6-APC przeprowadzono przez dodanie różnych grup do grupy aminowej. Główne różnice pół-syntetycznych penicylin od naturalnych są związane z odpornością na kwasy, odpornością na penicylinazę i spektrum działania.
1. Leki o wąskim spektrum oporności na penicylinazę
• Penicyliny izoksazolilowe
Oksacylina, dikloksacylina.
2. Preparaty o szerokim spektrum, nieodporne na działanie kar.
Cyllinazy
Carbenicillin, Carcicillin, Ticarcillin.
Azlocylina, piperacylina, mezlocylina. Półsyntetyczne penicyliny odporne na działanie penicylinazy różnią się od preparatów penicyliny benzylowej tym, że są skuteczne w zakażeniach wywołanych przez gronkowce tworzące penicylinę, dlatego leki z tej grupy nazywane są penicylinami „antystaphylococcus”. Reszta spektrum działania odpowiada spektrum naturalnych penicylin, ale aktywność jest znacznie niższa.
Oksacylina jest stabilna w kwaśnym środowisku żołądka, ale wchłania tylko 20-30% z przewodu pokarmowego. Wiele z nich wiąże się z białkami krwi. Przez BBB nie przenika.
Lek podaje się doustnie, domięśniowo i dożylnie.
Dikloksacylina różni się od oksacyliny wysokim stopniem absorpcji z przewodu pokarmowego (40–45%).
Aminopenicyliny różnią się od preparatów benzylopenicyliny szerszym spektrum działania, a także odpornością na kwasy.
Spektrum działania aminopenicylin obejmuje zarówno drobnoustroje Gram-dodatnie, jak i Gram-ujemne (Salmonella, Shigella, E. coli, niektóre szczepy proteusowe, hemofilne pałeczki). Leki z tej grupy nie działają na gronkowce pseudo-ropne i gronkowce tworzące penicylinę.
Aminopenicyliny stosuje się w ostrych zakażeniach bakteryjnych górnych dróg oddechowych, bakteryjnym zapaleniu opon mózgowych, infekcjach jelitowych, infekcjach żółci i dróg moczowych, a także w zwalczaniu Helicobacter pylori w chorobie wrzodowej żołądka.
Ampicylina z przewodu pokarmowego jest wchłaniana niekompletnie (30-40%). W osoczu nieznacznie (do 15-20%) wiąże się z białkami. Bad przenika przez BBB. Z ciała wydalany jest z moczem i żółcią, gdzie powstają wysokie stężenia leku. Lek podaje się wewnątrz i dożylnie.
Amoksycylina jest pochodną ampicyliny o znacznie poprawionej farmakokinetyki po podaniu doustnym. Jest dobrze wchłaniany z przewodu pokarmowego (biodostępność 90-95%) i powoduje wyższe stężenia w osoczu. Jest stosowany tylko wewnątrz.
W praktyce medycznej stosowanie preparatów złożonych zawierających różne sole ampicyliny i oksacyliny. Leki te obejmują ampioks (mieszanina trihydratu ampicyliny i soli sodowej oksacyliny w stosunku 1: 1) i amoks sodu (mieszanina soli sodowych ampicyliny i około
Sacillin w stosunku 2: 1). Leki te łączą szeroki zakres działania i odporność na penicylinazę. Pod tym względem ampioki i ampioks-on-triy są stosowane w ciężkich procesach zakaźnych (posocznica, zapalenie wsierdzia, zakażenie poporodowe itp.); z niezidentyfikowaną ramką antybiotykową i niewybranym patogenem; w zakażeniach mieszanych wywołanych przez drobnoustroje gram-dodatnie i gram-ujemne. Ampioks jest podawany doustnie, podczas gdy ampoksyd sodu jest podawany domięśniowo i dożylnie.
Główną zaletą karboksy- i ureidopenitsiliny jest aktywność przeciwko Pseudomonas aeruginosa (Pseudomonas aeruginosa), w związku z którą te penicyliny nazywane są „antyseptycznymi”. Główne wskazania dla tej grupy leków to zakażenia wywołane przez Pseudomonas aeruginosa, Proteus, Escherichia coli (posocznica, zakażenia ran, zapalenie płuc itp.).
Karbenicylina jest niszczona w przewodzie pokarmowym, dlatego jest podawana domięśniowo i dożylnie. Przez BBB nie przenika. Około 50% leku wiąże się z białkami osocza. Wydalane głównie przez nerki.
Carbecillin, w przeciwieństwie do karbenicyliny, jest kwasoodporny i jest stosowany wewnątrz. Tikarcylina jest bardziej aktywna niż karbenicylina, zwłaszcza pod względem jej działania na pałeczkę pyjaninową.
Ureidopenitsilliny 4-8 razy wyższe niż karboksypenicyliny w aktywności przeciw Pseudomonas aeruginosa. Podawane są pozajelitowo.
Wszystkie półsyntetyczne penicyliny o szerokim spektrum działania są niszczone przez bakteryjne R-laktamazy (penicylinazy), co znacznie zmniejsza ich skuteczność kliniczną. Na tej podstawie otrzymano związki, które inaktywują bakterie R-laktamazy. Należą do nich kwas klawulanowy, baktam i tazobaktam. Są one częścią połączonych preparatów zawierających półsyntetyczną penicylinę i jeden z inhibitorów R-laktamazy. Takie leki nazywane są „penicylinami chronionymi przed inhibitorami”. W przeciwieństwie do monopreparatów, penicyliny chronione inhibitorami działają na szczepy gronkowców tworzące penicylinazę, są wysoce aktywne przeciwko bakteriom Gram-ujemnym wytwarzającym R-laktamazę, a także są skuteczne przeciwko bakteriom.
Przemysł farmaceutyczny wytwarza następujące połączone leki: amoksycylina / kwas klawulanowy (Amoxiclav, Augmentacja), ampicylina / sulbaktam (Unazine), piperacylina / tazobaktam (Tazotsin).
Preparaty penicylinowe mają niską toksyczność i mają szeroki zakres działania terapeutycznego. Jednak stosunkowo często powodują reakcje alergiczne, które mogą objawiać się pokrzywką, wysypką skórną, obrzękiem naczynioruchowym, skurczem oskrzeli i wstrząsem anafilaktycznym. Reakcje alergiczne mogą wystąpić przy dowolnej drodze podawania leku, ale najczęściej obserwuje się je przy podawaniu pozajelitowym. Leczenie reakcji alergicznych polega na eliminacji preparatów penicylinowych, a także na podawaniu leków przeciwhistaminowych i glikokortykosteroidów. W wstrząsie anafilaktycznym podaje się dożylnie adrenalinę i glikokortykosteroidy.
Ponadto penicyliny powodują pewne skutki uboczne o charakterze niealergicznym. Obejmują one działanie drażniące. Po połknięciu mogą powodować nudności, zapalenie błony śluzowej języka i ust. Przy podawaniu domięśniowym może wystąpić ból i rozwój nacieków, a przy podawaniu dożylnym może wystąpić zapalenie żył i zakrzepowe zapalenie żył.
Cefalosporyny obejmują grupę naturalnych i półsyntetycznych antybiotyków, opartych na kwasie 7-aminocefalosporanowym (7-ACC).
W strukturze chemicznej podstawa tych antybiotyków (7-ACC) jest podobna do 6-AIC. Istnieją jednak znaczne różnice: struktura penicylin obejmuje pierścień tiazolidynowy, a cefalosporyny - pierścień dihydrotiazynowy.
Istniejące podobieństwa strukturalne cefalosporyn z penicylinami określają ten sam mechanizm i rodzaj działania przeciwbakteryjnego, wysoką aktywność i skuteczność, niską toksyczność dla mikroorganizmu, jak również reakcje alergiczne krzyżowe z penicylinami. Ważnymi cechami wyróżniającymi cefalosporyny są ich odporność na penicylinazę i szeroki zakres działania przeciwbakteryjnego.
Cefalosporyny są zazwyczaj klasyfikowane przez pokolenia, w których izolowane są leki do podawania pozajelitowego i dojelitowego (Tabela 37.2).
Tabela 37.2. Klasyfikacja cefalosporyn
Podsumowanie grup antybiotyków
Antybiotyki to grupa leków, które mogą hamować wzrost i rozwój żywych komórek. Najczęściej są stosowane do leczenia procesów zakaźnych wywołanych przez różne szczepy bakterii. Pierwszy lek został odkryty w 1928 roku przez brytyjskiego bakteriologa Alexandra Fleminga. Jednak niektóre antybiotyki są również przepisywane w przypadku patologii nowotworowych, jako składnik chemioterapii skojarzonej. Ta grupa leków nie ma praktycznie żadnego wpływu na wirusy, z wyjątkiem niektórych tetracyklin. We współczesnej farmakologii termin „antybiotyki” jest coraz częściej zastępowany przez „leki przeciwbakteryjne”.
Pierwsze zsyntetyzowane leki z grupy penicylin. Pomogły one znacznie zmniejszyć śmiertelność takich chorób, jak zapalenie płuc, posocznica, zapalenie opon mózgowych, zgorzel i kiła. Z biegiem czasu, ze względu na aktywne stosowanie antybiotyków, wiele mikroorganizmów zaczęło rozwijać na nie oporność. Dlatego ważnym zadaniem było poszukiwanie nowych grup leków przeciwbakteryjnych.
Stopniowo firmy farmaceutyczne syntetyzowały i zaczęły produkować cefalosporyny, makrolidy, fluorochinolony, tetracykliny, lewomycetynę, nitrofurany, aminoglikozydy, karbapenemy i inne antybiotyki.
Antybiotyki i ich klasyfikacja
Główną klasyfikacją farmakologiczną leków przeciwbakteryjnych jest rozdział przez działanie na mikroorganizmy. Za tą cechą wyróżnia się dwie grupy antybiotyków:
- bakteriobójcze - leki powodują śmierć i lizę mikroorganizmów. Działanie to wynika ze zdolności antybiotyków do hamowania syntezy błony lub hamowania wytwarzania składników DNA. Penicyliny, cefalosporyny, fluorochinolony, karbapenemy, monobaktamy, glikopeptydy i fosfomycyna mają tę właściwość.
- bakteriostatyczne - antybiotyki są w stanie hamować syntezę białek przez komórki drobnoustrojów, co uniemożliwia ich rozmnażanie. W rezultacie dalszy rozwój procesu patologicznego jest ograniczony. Działanie to jest charakterystyczne dla tetracyklin, makrolidów, aminoglikozydów, linkosamin i aminoglikozydów.
Za spektrum działania znajdują się również dwie grupy antybiotyków:
- szeroki - lek może być stosowany do leczenia patologii wywołanych przez dużą liczbę mikroorganizmów;
- z wąskim - lek wpływa na poszczególne szczepy i typy bakterii.
Nadal istnieje klasyfikacja leków przeciwbakteryjnych ze względu na ich pochodzenie:
- naturalny - otrzymywany z żywych organizmów;
- półsyntetyczne antybiotyki są zmodyfikowanymi naturalnymi cząsteczkami analogu;
- syntetyczne - są produkowane całkowicie sztucznie w specjalistycznych laboratoriach.
Opis różnych grup antybiotyków
Beta laktamy
Penicyliny
Historycznie pierwsza grupa leków przeciwbakteryjnych. Ma działanie bakteriobójcze na wiele różnych mikroorganizmów. Penicyliny wyróżniają następujące grupy:
- naturalne penicyliny (syntetyzowane w normalnych warunkach przez grzyby) - penicylina benzylowa, fenoksymetylopenicylina;
- półsyntetyczne penicyliny, które mają większą odporność na penicylinazy, co znacznie rozszerza ich spektrum działania - oksacylinę i metycylinę;
- z rozszerzonym działaniem - leki amoksycylina, ampicylina;
- penicyliny o szerokim działaniu na mikroorganizmy - leki mezlocylina, azlocylina.
Aby zmniejszyć oporność bakterii i zwiększyć wskaźnik skuteczności antybiotykoterapii, do penicylin aktywnie dodaje się inhibitory penicylinazy - kwas klawulanowy, tazobaktam i sulbaktam. Były więc narkotyki „Augmentin”, „Tazotsim”, „Tazrobida” i inne.
Leki te są stosowane w zakażeniach układu oddechowego (zapalenie oskrzeli, zapalenie zatok, zapalenie płuc, zapalenie gardła, zapalenie krtani), moczu (zapalenie pęcherza moczowego, zapalenie cewki moczowej, zapalenie gruczołu krokowego, rzeżączka), układu trawiennego (zapalenie pęcherzyka żółciowego, czerwonka), kiły i zmian skórnych. Spośród działań niepożądanych najczęściej występują reakcje alergiczne (pokrzywka, wstrząs anafilaktyczny, obrzęk naczynioruchowy).
Penicyliny są również najbezpieczniejszymi produktami dla kobiet w ciąży i niemowląt.
Cefalosporyny
Ta grupa antybiotyków ma działanie bakteriobójcze na dużą liczbę mikroorganizmów. Obecnie wyróżnia się następujące pokolenia cefalosporyn:
- I - leki cefazolina, cefaleksyna, cefradyna;
- II - leki zawierające cefuroksym, cefaklor, cefotiam, cefoksytynę;
- III - preparaty cefotaksymu, ceftazydymu, ceftriaksonu, cefoperazonu, cefodizymu;
- IV - leki zawierające cefepim, cefpirom;
- V - leki ceftorolina, ceftobiprol, ceftolosan.
Zdecydowana większość tych leków istnieje tylko w formie zastrzyków, dlatego są one stosowane głównie w klinikach. Cefalosporyny są najpopularniejszymi środkami przeciwbakteryjnymi do stosowania w szpitalach.
Leki te są stosowane w leczeniu ogromnej liczby chorób: zapalenia płuc, zapalenia opon mózgowych, uogólnień zakażeń, odmiedniczkowego zapalenia nerek, zapalenia pęcherza, zapalenia kości, tkanek miękkich, zapalenia naczyń chłonnych i innych patologii. Przy stosowaniu cefalosporyn często stwierdza się nadwrażliwość. Czasami występuje przejściowe zmniejszenie klirensu kreatyniny, ból mięśni, kaszel, zwiększone krwawienie (z powodu spadku witaminy K).
Karbapenemy
Są dość nową grupą antybiotyków. Podobnie jak inne beta laktamy, karbapenemy mają działanie bakteriobójcze. Ogromna liczba różnych szczepów bakterii pozostaje wrażliwa na tę grupę leków. Karbapenemy są również odporne na enzymy, które syntetyzują mikroorganizmy. Właściwości te doprowadziły do tego, że uważa się je za leki ratunkowe, gdy inne środki przeciwbakteryjne pozostają nieskuteczne. Jednak ich stosowanie jest ściśle ograniczone ze względu na obawy dotyczące rozwoju oporności bakterii. Ta grupa leków obejmuje meropenem, doripenem, ertapenem, imipenem.
Karbapenemy stosuje się w leczeniu posocznicy, zapalenia płuc, zapalenia otrzewnej, ostrych patologii chirurgicznych jamy brzusznej, zapalenia opon mózgowych, zapalenia błony śluzowej macicy. Leki te są również przepisywane pacjentom z niedoborem odporności lub na tle neutropenii.
Wśród działań niepożądanych należy zauważyć zaburzenia dyspeptyczne, ból głowy, zakrzepowe zapalenie żył, rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego, drgawki i hipokaliemię.
Monobaktam
Monobaktamy wpływają głównie na florę Gram-ujemną. Klinika wykorzystuje tylko jedną substancję czynną z tej grupy - aztreonam. Dzięki swoim zaletom podkreśla się odporność na większość enzymów bakteryjnych, co czyni go lekiem z wyboru w przypadku niepowodzenia leczenia penicylinami, cefalosporynami i aminoglikozydami. W wytycznych klinicznych zaleca się stosowanie aztreonamu w zakażeniu enterobakteriami. Stosuje się go tylko dożylnie lub domięśniowo.
Wśród wskazań do przyjęcia należy wskazać posocznicę, pozaszpitalne zapalenie płuc, zapalenie otrzewnej, zakażenia narządów miednicy, skóry i układu mięśniowo-szkieletowego. Stosowanie aztreonamu czasami prowadzi do rozwoju objawów dyspeptycznych, żółtaczki, toksycznego zapalenia wątroby, bólu głowy, zawrotów głowy i wysypki alergicznej.
Makrolidy
Makrolidy są grupą leków przeciwbakteryjnych opartych na makrocyklicznym pierścieniu laktonowym. Leki te mają działanie bakteriostatyczne przeciwko bakteriom Gram-dodatnim, pasożytom wewnątrzkomórkowym i błonowym. Cechą makrolidów jest fakt, że ich ilość w tkankach jest znacznie wyższa niż w osoczu krwi pacjenta.
Leki odznaczają się również niską toksycznością, co pozwala na ich stosowanie w okresie ciąży i we wczesnym wieku dziecka. Są one podzielone na następujące grupy:
- naturalne, które zsyntetyzowano w latach 50. i 60. ubiegłego wieku - preparaty erytromycyny, spiramycyny, jozamycyny, midekamycyny;
- proleki (przekształcone w formę aktywną po metabolizmie) - troleandomycyna;
- półsyntetyczny - leki azytromycyna, klarytromycyna, dirytromycyna, telitromycyna.
Makrolidy stosuje się w wielu patologiach bakteryjnych: wrzodzie trawiennym, zapaleniu oskrzeli, zapaleniu płuc, zakażeniach górnych dróg oddechowych, zapaleniu skóry, boreliozie, zapaleniu cewki moczowej, zapaleniu szyjki macicy, różycy, zapaleniu pęcherza. Nie można używać tej grupy leków do zaburzeń rytmu serca, niewydolności nerek.
Tetracykliny
Tetracykliny zostały zsyntetyzowane po raz pierwszy ponad pół wieku temu. Ta grupa ma działanie bakteriostatyczne przeciwko wielu szczepom flory bakteryjnej. W wysokich stężeniach wykazują działanie bakteriobójcze. Cechą tetracyklin jest ich zdolność do gromadzenia się w tkance kostnej i szkliwie zębów.
Z jednej strony pozwala to lekarzom na aktywne wykorzystanie ich w przewlekłym zapaleniu kości i szpiku, a z drugiej strony narusza rozwój szkieletu u dzieci. Dlatego absolutnie nie można ich stosować w okresie ciąży, laktacji i w wieku poniżej 12 lat. Do tetracyklin, oprócz leku o tej samej nazwie, należą doksycyklina, oksytetracyklina, minocyklina i tygecyklina.
Stosuje się je do różnych patologii jelit, brucelozy, leptospirozy, tularemii, promienicy, jaglicy, boreliozy, zakażenia gonokokami i riketsji. Porfirię, przewlekłe choroby wątroby i indywidualną nietolerancję odróżnia się również od przeciwwskazań.
Fluorochinolony
Fluorochinolony to duża grupa środków przeciwbakteryjnych o szerokim działaniu bakteriobójczym na patogenną mikroflorę. Wszystkie leki są sprzedawane z kwasem nalidyksowym. Aktywne stosowanie fluorochinolonów rozpoczęło się w latach 70. ubiegłego wieku. Dziś są klasyfikowane według pokoleń:
- I - preparaty kwasu nalidyksowego i oksolinowego;
- II - leki zawierające ofloksacynę, cyprofloksacynę, norfloksacynę, pefloksacynę;
- III - preparaty lewofloksacyny;
- IV - leki zawierające gatifloksacynę, moksyfloksacynę, hemifloksacynę.
Najnowsze generacje fluorochinolonów są nazywane „oddechowymi”, ze względu na ich aktywność wobec mikroflory, która najczęściej powoduje zapalenie płuc. Stosuje się je również w leczeniu zapalenia zatok, zapalenia oskrzeli, zakażeń jelit, zapalenia gruczołu krokowego, rzeżączki, posocznicy, gruźlicy i zapalenia opon mózgowych.
Wśród niedociągnięć należy podkreślić fakt, że fluorochinolony mogą wpływać na powstawanie układu mięśniowo-szkieletowego, dlatego w dzieciństwie, podczas ciąży i w okresie laktacji mogą być przepisywane tylko ze względów zdrowotnych. Pierwsza generacja leków ma również wysoką wątrobę i nefrotoksyczność.
Aminoglikozydy
Aminoglikozydy znalazły aktywne zastosowanie w leczeniu zakażeń bakteryjnych wywołanych przez florę Gram-ujemną. Mają działanie bakteriobójcze. Ich wysoka skuteczność, która nie zależy od aktywności funkcjonalnej odporności pacjenta, uczyniła je niezbędnymi dla jego zakłócenia i neutropenii. Rozróżnia się następujące generacje aminoglikozydów:
- I - preparaty neomycyny, kanamycyny, streptomycyny;
- II - leki z tobramycyną, gentamycyną;
- III - preparaty amikacyny;
- IV - lek isepamycyna.
Aminoglikozydy są przepisywane w celu zakażenia układu oddechowego, posocznicy, infekcyjnego zapalenia wsierdzia, zapalenia otrzewnej, zapalenia opon mózgowych, zapalenia pęcherza moczowego, odmiedniczkowego zapalenia nerek, zapalenia szpiku i innych patologii. Wśród skutków ubocznych o dużym znaczeniu są skutki toksyczne dla nerek i ubytek słuchu.
Dlatego w trakcie terapii konieczne jest regularne przeprowadzanie analizy biochemicznej krwi (kreatyniny, SCF, mocznika) i audiometrii. U kobiet w ciąży, w okresie laktacji, pacjentom z przewlekłą chorobą nerek lub poddawanym hemodializie podaje się aminoglikozydy tylko ze względów życiowych.
Glikopeptydy
Antybiotyki glikopeptydowe mają szerokie spektrum działania bakteriobójczego. Najbardziej znanymi z nich są bleomycyna i wankomycyna. W praktyce klinicznej glikopeptydy są lekami rezerwowymi, które są przepisywane ze względu na nieskuteczność innych środków przeciwbakteryjnych lub specyficzną podatność czynnika zakaźnego na nie.
Często łączy się je z aminoglikozydami, co umożliwia zwiększenie kumulacji efektu na Staphylococcus aureus, enterokokach i Streptococcus. Antybiotyki glikopeptydowe nie działają na prątki i grzyby.
Ta grupa środków przeciwbakteryjnych jest przepisywana na zapalenie wsierdzia, posocznicę, zapalenie szpiku, ropowicę, zapalenie płuc (w tym powikłania), ropień i rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego. Nie można stosować antybiotyków glikopeptydowych w przypadku niewydolności nerek, nadwrażliwości na leki, laktację, zapalenie nerwu nerwowego, ciążę i laktację.
Linkosamidy
Linkosyamidy obejmują linkomycynę i klindamycynę. Leki te wykazują działanie bakteriostatyczne na bakterie Gram-dodatnie. Używam ich głównie w połączeniu z aminoglikozydami, jako leki drugiej linii, dla ciężkich pacjentów.
Linozamidy są przepisywane do aspiracyjnego zapalenia płuc, zapalenia kości i szpiku, stopy cukrzycowej, martwiczego zapalenia powięzi i innych patologii.
Dość często podczas ich przyjęcia rozwija się zakażenie Candida, ból głowy, reakcje alergiczne i ucisk krwi.
Wideo
Film opowiada, jak szybko leczyć przeziębienie, grypę lub ARVI. Opinia doświadczonego lekarza.
FARMAKOLOGIA ANTYBIOTYCZNA (ciąg dalszy)
Klasyfikacja antybiotyków według mechanizmu i typu
Klasyfikacja antybiotyków według spektrum przeciwbakteryjnego
akcje (główne):
1. Antybiotyki działające destrukcyjnie głównie na mikroflorę gram-dodatnią, w tym naturalne penicyliny, z półsyntetycznych penicylin - oksacylina; makrolidy, a także fuzidyna, linkomycyna, ristomycyna itp.
2. Antybiotyki, głównie szkodliwe działanie na drobnoustroje gram-ujemne. Obejmują one polimyksyny.
3. Antybiotyki o szerokim spektrum działania. Tetracykliny, chloramfenikol z półsyntetycznych penicylin - ampicylina, karbenicylina, cefalosporyny, aminoglikozydy, ryfampicyna, cykloseryna itp.
4. Antybiotyki przeciwgrzybicze, nystatyna, leworyna, amfoterycyna B, gryzeofulwina i inne.
5. Antybiotyki przeciwnowotworowe, które później.
działanie przeciwbakteryjne:
1. Antybiotyki, które hamują powstawanie mikrobiologicznej ściany. Penicyliny, cefalosporyny itp. Są bakteriobójcze.
2. Antybiotyki, które naruszają przepuszczalność błony cytoplazmatycznej. Polimyksyna. Działanie bakteriobójcze.
3. Antybiotyki blokujące syntezę białek. Tetracykliny, chloramfenikol, makrolidy, aminoglikozydy itp. Są bakteriostatyczne, z wyjątkiem aminoglikozydów, mają działanie bakteriobójcze.
4. Antybiotyki, które naruszają syntezę RNA, obejmują ryfampicynę, bakteriobójczą.
Istnieją również główne i rezerwowe antybiotyki.
Główne antybiotyki są otwarte na początku. Naturalne penicyliny, streptomycyna, tetracykliny, a następnie, gdy mikroflora zaczęła się przyzwyczajać do wcześniej stosowanych antybiotyków, pojawiły się tzw. Antybiotyki zapasowe. Należą do nich półsyntetyczne penicyliny, oksacylina, makrolidy, aminoglikozydy, polimyksyny itp. Antybiotyki zapasowe są gorsze od głównych. Są one mniej aktywne (makrolidy) lub mają bardziej wyraźne działanie uboczne i toksyczne (aminoglikozydy, polimyksyny) lub lekooporność na nie (makrolidy) rozwija się szybciej. Ale nie da się ściśle podzielić antybiotyków na główne i rezerwowe, ponieważ w różnych chorobach mogą zmieniać miejsca, co zależy głównie od rodzaju i wrażliwości drobnoustrojów wywołujących chorobę na antybiotyki (patrz tabela w Charkowiczu).
Farmakologia Penicillium (antybiotyki b-laktamowe)
Penicyliny są produkowane przez różne rodzaje grzybów pleśniowych.
Widmo działania przeciwbakteryjnego. Mają one szkodliwy wpływ głównie na drobnoustroje gram-dodatnie: na ziarniaki, ale 90 procent lub więcej gronkowców tworzy penicylinazę i dlatego nie są na nie wrażliwe, czynniki sprawcze błonicy, wąglika, czynniki sprawcze zgorzeli gazowej, tężca, czynnika kiły (blady krętek), który pozostaje najbardziej wrażliwy na penicylina benzylowa i niektóre inne mikroorganizmy.
Mechanizm działania: Penicyliny zmniejszają aktywność transpeptydazy, w wyniku czego zakłócają syntezę polimeru mureiny, która jest niezbędna do tworzenia ściany komórkowej mikroorganizmów. Penicyliny działają antybakteryjnie tylko w okresie aktywnej reprodukcji i wzrostu drobnoustrojów, na etapie spoczynku drobnoustrojów są nieskuteczne.
Rodzaj akcji: bakteriobójczy.
Preparaty biosyntetycznych penicylin: benzylopenicylina, sole sodowe i potasowe, ta ostatnia, w przeciwieństwie do soli sodowej, ma bardziej wyraźne właściwości drażniące i dlatego jest stosowana rzadziej.
Farmakokinetyka: leki są inaktywowane w przewodzie pokarmowym, co jest jedną z ich wad, dlatego podaje się je tylko pozajelitowo. Główną drogą podawania jest droga domięśniowa, można ją podawać podskórnie, w ciężkich przypadkach choroby podaje się dożylnie, a sól sodową penicyliny benzylowej w zapaleniu opon mózgowo-rdzeniowych i endolyumbalno. Wprowadza się go do jam (jamy brzusznej, opłucnej itp.), W przypadku chorób płuc - także w aerozolu, w przypadku chorób oczu i uszu - kroplami. Podczas podawania, są dobrze wchłaniane, tworzą skuteczne stężenie we krwi, dobrze wnikają do tkanek i płynów, słabo przechodzą przez BBB, są wydalane w postaci zmodyfikowanej i niezmienionej przez nerki, tworząc tutaj skuteczne stężenie.
Druga wada z tych leków jest ich szybka eliminacja z organizmu, skuteczne stężenie we krwi, a zatem w tkankach, gdy podawanie i / m spada po 3-4 godzinach, jeśli rozpuszczalnikiem nie jest nowokaina, nowokaina przedłuża ich działanie do 6 godzin.
Wskazania do stosowania benzylopenicyliny: Jest stosowany w chorobach wywołanych przez wrażliwe drobnoustroje do niego, po pierwsze, jest głównym leczeniem syfilisu (zgodnie ze specjalnymi instrukcjami); szeroko stosowany w chorobach zapalnych płuc i dróg oddechowych, rzeżączka, róży, ból gardła, posocznica, zakażenie rany, zapalenie wsierdzia, błonica, gorączka szkarłatna, choroby dróg moczowych itp.
Dawka Penicylina benzylowa zależy od ciężkości, postaci choroby i stopnia wrażliwości drobnoustrojów na nią. Zwykle w przypadku chorób umiarkowanie chorych pojedyncza dawka tych leków do podawania i / m wynosi 1 000 000 IU 4-6 razy dziennie, ale nie mniej niż 6 razy, jeśli rozpuszczalnikiem nie jest Novocain. W ciężkich chorobach (posocznica, septyczne zapalenie wsierdzia, zapalenie opon mózgowych itp.) Do 10 000 000 000 000 000 IU dziennie i ze względów zdrowotnych (zgorzel gazowa) do 4 000 000–6 000 000 000 IU dziennie. Czasami podawany dożylnie 1-2 razy, naprzemiennie z podaniem / m.
W związku z inaktywacją benzylopenicyliny w przewodzie pokarmowym powstała kwasoodporna penicylina-fenoksymetylopenicylina. Jeśli dodamy do środowiska, w którym uprawiany jest kwas fenoksyoctowy Penicillium chrysogenum, grzyby zaczynają produkować fenoksymetylopenicylina, który jest wprowadzany do środka.
Obecnie jest rzadko używany, ponieważ w porównaniu z solami benzylopenicyliny tworzy niższe stężenie we krwi, a zatem mniej skuteczne.
Ponieważ sól benzylopenicyliny i sole potasu działają krótko, powstały penicyliny o przedłużonym działaniu, w których substancją czynną jest penicylina benzylowa. Obejmują one sól nowokainy benzylopenicyliny, wprowadź 3-4 razy dziennie; bitsillin-1 wprowadź 1 raz w 7-14 dni; bitsillin-5 wprowadź 1 raz na miesiąc. Wprowadzane są w formie zawieszenia i tylko w / m. Ale tworzenie długotrwałych penicylin nie rozwiązało problemu, ponieważ nie tworzą skutecznego stężenia w uszkodzeniu i są stosowane tylko do leczenia kiły spowodowanej przez najbardziej wrażliwy drobnoustrój do penicylin (nawet w takich stężeniach) do sezonowego i całorocznego zapobiegania nawrotom reumatyzmu. Należy powiedzieć, że im częściej mikroorganizmy znajdują się w środku chemioterapeutycznym, tym szybciej się przyzwyczajają.. Ponieważ biosyntetyczne penicyliny w mikroorganizmach, zwłaszcza gronkowce, okazały się oporne, powstały półsyntetyczne penicyliny, które nie były inaktywowane przez penicylinazę. Struktura penicylin opiera się na 6-APC (kwas 6-aminopenicylanowy). A jeśli dodasz różne rodniki do grupy aminowej 6-APC, otrzymasz różne półsyntetyczne penicyliny. Wszystkie półsyntetyczne penicyliny są mniej skuteczne w soli sodowej i potasowej penicyliny benzylowej, jeśli zachowują wrażliwość drobnoustrojów.
Sól sodowa oksacyliny w przeciwieństwie do soli penicyliny benzylowej, nie jest inaktywowany przez penicylinazę, dlatego jest skuteczny w leczeniu chorób wywołanych przez gronkowce wytwarzające penicylinę (jest rezerwowym preparatem biosyntetycznych penicylin). Nie jest inaktywowany w przewodzie pokarmowym, można go używać wewnątrz. Sól sodowa oksacyliny jest stosowana w chorobach wywołanych przez gronkowce i inne, które wytwarzają penicylinazę. Skuteczny w leczeniu pacjentów z kiłą. Lek jest podawany wewnątrz, w / m, w / w. Pojedyncza dawka dla dorosłych i dzieci powyżej 6 lat w dawce 0,5 g podawana jest 4-6 razy dziennie, z ciężkimi zakażeniami do 6-8 g.
Nafcylina również odporny na penicylinazę, ale w przeciwieństwie do soli sodowej oksacyliny jest bardziej aktywny i dobrze przenika przez BBB.
Ampicylina - doustnie i sól sodowa ampicyliny do podawania IV i IM. Ampicylina, w przeciwieństwie do soli sodowej oksacyliny, jest niszczona przez penicylinazę i dlatego nie będzie rezerwą biosyntetycznych penicylin, ale z drugiej strony jest szerokim spektrum. Antybakteryjne spektrum ampicyliny obejmuje spektrum penicyliny benzylowej plus niektóre mikroorganizmy gram-ujemne: E. coli, shigella, salmonella, Klebsiella (czynnik sprawczy nieżytowego zapalenia płuc, tj. Różdżka Friedlendera), niektóre szczepy Proteus, różdżka grypy.
Farmakokinetyka: jest dobrze wchłaniany z przewodu pokarmowego, ale wolniej niż inne penicyliny, wiąże się z białkami do 10-30%, dobrze przenika do tkanek i lepiej niż oksacylina przez BBB, jest wydalany przez nerki, a częściowo z żółcią. Pojedyncza dawka ampicyliny 0,5 g 4-6 razy, w ciężkich przypadkach, dzienna dawka jest zwiększana do 10 g
Ampicylina jest stosowana w chorobach o nieznanej etiologii; spowodowane przez Gram-ujemną i mieszaną mikroflorę wrażliwą na ten czynnik. Wytwarzany jest kombinowany ampioks leku (sól sodowa ampicyliny i oksacyliny). Unazin jest połączeniem ampicyliny z sulbaktamem sodu, który hamuje penicylinazę. Dlatego też unazin wpływa również na szczepy oporne na penicylinę. Amoksycylina w przeciwieństwie do ampicyliny jest lepiej wchłaniany i wstrzykiwany tylko do środka. W połączeniu z amoksycyliną kwasu klawulanowego pojawia się amoxiclav. Sól disodowa karbenicyliny ponieważ ampicylina jest niszczona przez penicylinazę drobnoustrojową i jest również szerokim spektrum, ale w przeciwieństwie do ampicyliny działa na wszystkie rodzaje proteusa i sztyft jelita grubego i jest niszczona w przewodzie pokarmowym, dlatego jest wstrzykiwana tylko domięśniowo i dożylnie 1,0 4-6 razy dziennie na choroby spowodowane przez mikroflorę Gram-ujemną, w tym Pseudomonas aeruginosa, Proteus i Escherichia coli itp., w odmiedniczkowym zapaleniu nerek, zapaleniu płuc, zapaleniu otrzewnej itp. Karfecylina - Ester karbenicyliny nie jest inaktywowany w przewodzie pokarmowym i jest podawany tylko do wewnątrz. Tacarcillin, azlocillin et al. bardziej aktywne niż karbenicylina działa na błękit pałeczki ropy.
Skutki uboczne i toksyczne działanie penicylin. Penicyliny są mało toksycznymi antybiotykami, mają większy zakres działania terapeutycznego. Do działań niepożądanych, które zasługują na uwagę, należą reakcje alergiczne. Występują od 1 do 10% przypadków i występują w postaci wysypek skórnych, gorączki, obrzęku błon śluzowych, zapalenia stawów, uszkodzenia nerek i innych zaburzeń. W cięższych przypadkach rozwija się wstrząs anafilaktyczny, czasem śmiertelny. W takich przypadkach konieczne jest pilne anulowanie leków i przepisanie leków przeciwhistaminowych, chlorku wapnia, w ciężkich przypadkach - glikokortykosteroidów, oraz wstrząsu anafilaktycznego w / w i chlorowodorku adrenaliny adrenaliny i b-adrenomimetycznej. Penicyliny powodują kontaktowe zapalenie skóry u personelu medycznego i osób zaangażowanych w ich produkcję.
Penicyliny mogą powodować skutki uboczne o charakterze biologicznym: a) reakcja Yarsh-Gensgeinera, polegająca na zatruciu organizmu endotoksyną, która jest uwalniana po śmierci bladego krętka u pacjenta z kiłą. Tacy pacjenci otrzymują terapię detoksykacyjną; b) penicyliny o szerokim zakresie działania przeciwdrobnoustrojowego po podaniu doustnym powodują kandydozę jelitową, dlatego stosuje się je razem z antybiotykami przeciwgrzybiczymi, na przykład nystatyną; c) penicyliny, które mają szkodliwy wpływ na E. coli, powodują hipowitaminozę, w celu zapobiegania której wstrzykują preparaty witamin z grupy B.
Podrażniają również błony śluzowe przewodu pokarmowego i wywołują nudności, biegunkę; po wstrzyknięciu domięśniowym mogą powodować nacieki, infuzję dożylną - zapalenie żył, endolyumbal - encefalopatię i inne działania niepożądane.
Ogólnie penicyliny są aktywnymi i niskotoksycznymi antybiotykami.
Cefalosporyny Farmakologia (antybiotyki b-laktamowe)
Są produkowane przez cephalosporium i są półsyntetycznymi pochodnymi. Podstawą ich struktury jest kwas 7-aminocefalosporanowy (7-ACC). Posiadają szeroki zakres działania przeciwbakteryjnego. Cefalosporyny obejmują spektrum działania benzylopenicyliny, w tym gronkowca wytwarzającego penicylinazę, jak również E. coli, shigella, salmonella, nieżytowe nieżytowe zapalenie płuc, protei, niektóre działają na pręcik strzykawki i inne mikroorganizmy. Cefalosporyny różnią się spektrum działania przeciwbakteryjnego.
Mechanizm przeciwbakteryjny. Podobnie jak penicyliny, zakłócają one powstawanie ściany mikrobiologicznej poprzez zmniejszenie aktywności enzymu transpeptydazy.
Rodzaj akcji bakteriobójczy.
W zależności od spektrum działania przeciwbakteryjnego i oporności na b-laktamazy cefalosporyny dzielą się na 4 pokolenia.
Wszystkie cefalosporyny nie są inaktywowane przez b-laktamazy plazmidowe (penicylinaza) i stanowią rezerwę benzylopenicyliny.
Cefalosporyny I generacji skuteczne przeciwko ziarniakom Gram-dodatnim (pneumokoki, paciorkowce i gronkowce, w tym tworzące penicylinę), bakterie Gram-ujemne: E. coli, czynnik sprawczy nieżytowego zapalenia płuc, niektóre szczepy Proteus, nie działają na Bacillus synefaliczny.
Obejmują one wstrzyknięcie do / w i w / m, ponieważ nie wchłania się z przewodu pokarmowego, cefalorydyny, cefalotyny, cefazoliny itp. Jest dobrze wchłaniany i wstrzykiwany cefaleksyna itp.
Cefalosporyny drugiej generacji mniej aktywne niż pierwsza generacja, w odniesieniu do ziarniaków Gram-dodatnich, ale działają również na gronkowce tworzące penicylinazę (rezerwa benzylopenicyliny), bardziej aktywnie działają na drobnoustroje Gram-ujemne, ale nie działają również na Bacillus ropny niebieskiej. Obejmują one niezabsorbowane z przewodu pokarmowego, dożylne i domięśniowe wstrzyknięcie cefuroksymu, cefoksytyny itp. Do podawania dojelitowego cefakloru itp.
Cefalosporyny III generacji Ziarna Gram-dodatnie działają nawet mniej niż leki drugiej generacji. Mają szersze spektrum działania przeciwko bakteriom Gram-ujemnym. Należą do nich cefotaksym wstrzykiwany do / w oraz w / m (mniej aktywny w stosunku do szyjki pyocyjanowej), ceftazydym, cefoperazon, oba działają na sztyft strzykawkowy itp., Wewnątrz używanego cefiksymu itp.
Większość leków tej generacji dobrze przenika do BBB.
Cefalosporyny IV generacji mają szerszy zakres działania przeciwbakteryjnego niż leki III generacji. Są bardziej skuteczne przeciwko ziarniakom Gram-dodatnim, bardziej aktywnie oddziałują na Pseudomonas aeruginosa i inne bakterie Gram-ujemne, w tym Stavmas produkujące b-laktamazy chromosomalne (cefalosporynaza), tj. są rezerwatem pierwszych trzech pokoleń. Obejmują one wstrzyknięcie w / m i / w cefepim, cefpirim.
Farmakokinetyka, z wyjątkiem leków do generacji IV. Większość cefalosporyn nie jest wchłaniana z przewodu pokarmowego. Po podaniu doustnym ich biodostępność wynosi 50-90%. Cefalosporyny nie przenikają dobrze przez BBB, z wyjątkiem większości leków trzeciej generacji, większość z nich jest wydalana w postaci zmodyfikowanej i niezmienionej przez nerki i tylko niektóre leki trzeciej generacji z żółcią.
Wskazania do użycia: Stosuje się je w chorobach wywoływanych przez nieznaną mikroflorę; bakterie Gram-dodatnie z nieskutecznością penicylin, głównie w walce z gronkowcami; spowodowane przez drobnoustroje gram-ujemne, w tym przez nieżytowe zapalenie płuc, są lekami z wyboru. W przypadku chorób związanych z szwem Pseudomonas, ceftazydymem, cefoperazonem.
Dawka i rytm podawania.Cefaleksyna jest podawana doustnie, której pojedyncza dawka wynosi 0,25-0,5 4 razy dziennie, w przypadku poważnych chorób dawkę zwiększa się do 4 g dziennie.
Cefotaksynę podaje się dorosłym i dzieciom w wieku powyżej 12 lat w / c i domięśniowo 1 g 2 razy dziennie, w przypadku ciężkich chorób 3 g 2 razy dziennie i 12 g dziennej dawki można podawać w 3-4 dawkach.
Wszystkie cefalosporyny nie są inaktywowane przez b-laktamazy plazmidowe (penicylinaza) i dlatego są rezerwą penicylin i inaktywowane przez b-laktamazy chromosomalne (cefalosporynaza), z wyjątkiem leków czwartej generacji cefalosporyn, które są rezerwą pierwszych trzech pokoleń.
Efekty uboczne: czasami obserwuje się reakcje alergiczne, uczulenie krzyżowe na penicyliny. Mogą wystąpić uszkodzenia nerek (cefalorydyna i inne), leukopenia z naciekami domięśniowymi, dożylne zapalenie żył, dojelitowo-dyspeptyczne itp. Ogólnie cefalosporyny są wysoce aktywnymi i niskotoksycznymi antybiotykami i stanowią ozdobę praktycznej medycyny.
Makrolidy zawierają w swojej strukturze makrocykliczny pierścień laktonowy, wytwarzany przez promieniujące grzyby. Należą do nich erytromycyna. Spektrum jego działania przeciwbakteryjnego: spektrum benzylopenicyliny, w tym gronkowce wytwarzające penicylinazę, a także czynniki powodujące tyfus, nawracającą gorączkę, nieżytowe zapalenie płuc, czynniki powodujące brucelozę, chlamydię: czynniki sprawcze ornitozy, jaglicy, pachymphocytosis, tromofoma i patogenów brucelozy;
Mechanizm działania erytromycyny: Z powodu blokady translokaza peptydowa zakłóca syntezę białek.
Rodzaj akcji: bakteriostatyczny
Farmakokinetyka. Gdy spożycie nie jest całkowicie wchłonięte i częściowo inaktywowane, należy je wprowadzić do kapsułek lub tabletek powlekanych. Wnika dobrze do tkanek, w tym przez łożysko, słabo przez BBB. Jest głównie wydalany z żółcią, w niewielkich ilościach w moczu i wydalany z mlekiem, ale takie mleko można karmić, ponieważ u dzieci poniżej jednego roku nie jest wchłaniany.
Wadą erytromycyny jest to, że szybko rozwija oporność na leki i nie jest bardzo aktywna, dlatego należy do rezerw antybiotyków.
Wskazania do użycia: Erytromycyna jest stosowana w chorobach wywołanych przez wrażliwe drobnoustroje, ale które utraciły wrażliwość na penicyliny i inne antybiotyki, lub na nietolerancję penicyliny. Erytromycyna jest podawana doustnie 0,25, w cięższych przypadkach 0,5 do 4-6 razy dziennie, miejscowo stosowana w maści. Do podawania dożylnego stosuje się fosforan erytromycyny. Ta grupa obejmuje fosforan oleandomycyny, który jest jeszcze mniej aktywny i dlatego rzadko stosowany.
W ostatnich latach do praktycznej medycyny wprowadzono nowe makrolidy: spiramycyna, roksytromycyna, klarytromycyna i inni
Azytromycyna - antybiotyk z grupy makrolidów, wyizolowany w nową podgrupę azalidów ma nieco inną strukturę. Wszystkie nowe makrolidy i azalidy o szerszym zakresie działania przeciwdrobnoustrojowego są bardziej aktywne, są lepiej wchłaniane z przewodu pokarmowego, z wyjątkiem azytromycyny, są uwalniane wolniej (są podawane 2-3 razy, a azytromycyna 1 raz dziennie), są lepiej tolerowane.
Roksytromycyna jest podawana wewnątrz 0,15 g, 2 razy dziennie.
Efekty uboczne: Może powodować reakcje alergiczne, nadkażenie, objawy dyspeptyczne, z których niektóre powodują uszkodzenie wątroby i inne działania niepożądane. Nie są przepisywane karmiącym kobietom, z wyjątkiem erytromycyny i azytromycyny. Ogólnie rzecz biorąc, są to antybiotyki o niskiej toksyczności..
Tetracykliny - są produkowane przez promienne grzyby. Sercem ich struktury są cztery sześcioczłonowe cykle, system pod wspólną nazwą „tetracyklina”
Widmo przeciwbakteryjne: Spektrum benzylopenicyliny, w tym gronkowca wytwarzającego penicylinazę, czynniki wywołujące tyfus, gorączkę nawracającą, nieżytowe zapalenie płuc (różdżka Friedlandera), dżumę, tularemię, brucelozę, E. coli, shigella, viberae cholerae, czerwonka, mszyca, bruceloza, E. coli, shigella, viberae, deysthy;, jaglica, ornitoza, limfogranulomatoza pachwinowa itp. Nie działają na pałeczki pseudomonas, proteus, salmonellę, prątek gruźlicy, wirusy i grzyby. Są mniej aktywne na mikroflorze Gram-dodatniej niż penicyliny.
Mechanizm działania: Tetracykliny zakłócają syntezę białek przez bakteryjne rybosomy, a tetracykliny tworzą związki chelatowe z magnezem i wapniem, hamując enzymy.
Farmakokinetyka: Są dobrze wchłaniane z przewodu pokarmowego, wiążą się z 20 do 80% z białkami osocza, dobrze wnikają do tkanek, przez łożysko, słabo przez BBB. Wydalany z moczem, żółcią, kałem i mlekiem, takiego mleka nie można nakarmić!
Przygotowania: W zależności od przyłączenia różnych rodników do struktury czterocyklicznej występują naturalne: tetracyklina, chlorowodorek tetracykliny, dihydrat oksytetracykliny, chlorowodorek oksytetracykliny; półsyntetyczny: chlorowodorek metacykliny (rondomycyna), chlorowodorek doksycykliny (wibramycyna).
Powstaje oporność krzyżowa na wszystkie tetracykliny, dlatego półsyntetyczne tetracykliny nie są rezerwą naturalnych tetracyklin, ale są bardziej trwałe. Przez aktywność wszystkie tetracykliny są podobne.
Wskazania do użycia: Tetracykliny stosuje się w chorobach wywołanych przez nieznaną mikroflorę; w chorobach wywołanych przez drobnoustroje odporne na penicyliny i inne antybiotyki lub gdy pacjent jest uczulony na te antybiotyki: w leczeniu kiły, rzeżączki, czerwonki bakteryjnej i amebowej, cholery itp. (patrz spektrum działania przeciwbakteryjnego).
Drogi administracyjne: Główną drogą podawania jest doustnie, niektóre dobrze rozpuszczalne sole chlorowodorkowe to im / i / v we wnęce, szeroko stosowane w maściach. Chlorowodorek doksycykliny wewnątrz i na / w nałożyć 0,2 g (0,1 g ´ 2 razy lub 0,2 ´ 1 razy) pierwszego dnia, w kolejnych dniach 0,1 ´ 1 razy; w ciężkich chorobach w pierwszym i kolejnych dniach 0,2 g. Wlew / kroplówka jest przepisywana na ciężkie ropne procesy martwicze, jak również na trudności w podawaniu leku do środka.
Tetracykliny, tworzące kompleksy z wapniem, odkładają się w kościach, zębach i pąkach, zakłócając w nich syntezę białek, co prowadzi do zakłócenia ich rozwoju, opóźniając pojawienie się zębów do dwóch lat, mają one nieregularny kształt, kolor żółty. Jeśli kobieta w ciąży i dziecko w wieku poniżej 6 miesięcy wzięły tetracyklinę, to dotknięte są zęby mleczne, a jeśli po 6 miesiącach i do 5 lat rozwój zębów stałych ulega pogorszeniu. Dlatego tetracykliny są przeciwwskazane u kobiet w ciąży i dzieci poniżej 8 lat. Mają działanie teratogenne. Mogą powodować kandydozę, dlatego stosuje się je z antybiotykami przeciwgrzybiczymi, superinfekcją pałeczkami pirocyjanowymi, gronkowcami i Proteusem. Hipowitaminozę stosuje się zatem z witaminami z grupy B. Ze względu na działanie anaboliczne tetracyklin u dzieci mogą one powodować hipotrofię. Może zwiększać ciśnienie śródczaszkowe u dzieci. Zwiększyć wrażliwość skóry na promienie ultrafioletowe (fotouczulenie), a zatem występuje zapalenie skóry. Skumulowane w błonie śluzowej przewodu pokarmowego, zakłócając wchłanianie pokarmu. Mieć hepatotoksyczność. Podrażniają błony śluzowe i powodują zapalenie gardła, zapalenie błony śluzowej żołądka, zapalenie przełyku, wrzodziejące zmiany w przewodzie pokarmowym, więc są stosowane po posiłkach; z zastrzykiem domięśniowym, naciekami i podaniem dożylnym, zapalenie żyły. Powoduje reakcje alergiczne i inne działania niepożądane.
Leki kombinowane: erycyklina - połączenie dihydratu oksytetracykliny i erytromycyny, oletetrin i zamknij tetraolean - połączenie tetracykliny i fosforanu oleandomycyny.
Tetracykliny, ze względu na zmniejszenie wrażliwości drobnoustrojów na nie i poważne skutki uboczne, stały się obecnie mniej powszechne.
Farmakologia grupy chloramfenikolu
Lewomycetyna jest syntetyzowana przez promieniujące grzyby i otrzymywana syntetycznie (chloramfenikol).
Widmo przeciwbakteryjne tak samo jak w tetracyklinach, ale w przeciwieństwie do nich nie działa na najprostszy, cholera vibrio, beztlenowce, ale jest wysoce aktywny w stosunku do Salmonelli. Podobnie jak tetracykliny, nie ma wpływu na Proteus, Pseudomonas aeruginosa, prątek gruźlicy, prawdziwe wirusy, grzyby.
Mechanizm działania. Lewomycetyna hamuje transferazę peptydylową i zakłóca syntezę białek.
Farmakokinetyka: jest dobrze wchłaniany z przewodu pokarmowego, znaczna część wiąże się z albuminą osocza, dobrze przenika do tkanek, w tym przez łożysko, przez barierę krew-mózg, w przeciwieństwie do większości antybiotyków. Rozwija się głównie w wątrobie i jest wydalany głównie przez nerki w postaci koniugatów i 10% w postaci niezmienionej, częściowo z żółcią i kałem, a także z mlekiem matki i nie można karmić takiego mleka.
Przygotowania. Lewomycetyna, stearynian chloramfenikolu (w przeciwieństwie do lewomycetyny, nie gorzki i mniej aktywny), bursztynian chloramfenikolu rozpuszczalny do podawania pozajelitowego (s / c, v / m, v / v), do stosowania miejscowego Maść Levomikol, syntomycyna maziowa itp.
Wskazania do użycia. Wcześniej powszechnie stosowany był chloramfenikol, ale obecnie stosuje się go jako zapasowy antybiotyk ze względu na nieskuteczność innych antybiotyków ze względu na wysoką toksyczność, głównie z powodu ucisku krwi. Stosuje się go głównie w salmonellozie (dur brzuszny, toksykoinfekcja żywności) i riketsjozie (tyfus). Czasami jest on stosowany w zapaleniu opon mózgowo-rdzeniowych, spowodowanym kijem grypy i hemofilicznym pręcikiem, ropniem mózgu, ponieważ dobrze przenika przez BBB i inne choroby. Lewomitsetina jest powszechnie stosowana miejscowo do zapobiegania i leczenia chorób zakaźnych i zapalnych oka oraz ropnych ran.
Lewomitsetin hamuje tworzenie krwi, któremu towarzyszy agranulocytoza, retikulocytopenia, w ciężkich przypadkach niedokrwistość aplastyczna występuje ze skutkiem śmiertelnym. Przyczyną poważnych naruszeń krwi jest uczulenie lub idiosynkrazja. Depresja hematopoetyczna zależy również od dawki chloramfenikolu, dlatego nie można go stosować przez długi czas i wielokrotnie. Lewomycetyna jest przepisywana pod kontrolą obrazu krwi. U noworodków i dzieci do jednego roku z powodu niedoboru enzymów wątrobowych i powolnej eliminacji chloramfenikolu przez nerki rozwija się zatrucie, któremu towarzyszy ostre osłabienie naczyń (zapaść szarości). Powoduje podrażnienie błony śluzowej przewodu pokarmowego (nudności, biegunka, zapalenie gardła, zespół anorektalny: podrażnienie wokół odbytu). Może rozwinąć się dysbakterioza (kandydoza, zakażenia Pseudomonas aeruginosa, Proteus, Staphylococcus aureus); hipowitaminoza grupa B. Hipotropia u dzieci z powodu upośledzonego wychwytu żelaza i zmniejszenie zawartości enzymów zawierających żelazo, które stymulują syntezę białek. Neurotoksyczny, może powodować zaburzenia psychomotoryczne. Powoduje reakcje alergiczne; niekorzystnie wpływa na mięsień sercowy.
Ze względu na wysoką toksyczność chloramfenikolu nie można wyznaczyć w sposób niekontrolowany iw łagodnych przypadkach, zwłaszcza u dzieci.
Nazywa się je tak, ponieważ ich cząsteczka zawiera aminocukry połączone wiązaniem glikozydowym z ugrupowaniem aglikonu. Są produktami aktywności życiowej różnych grzybów, a także są tworzone w sposób półsyntetyczny.
Widmo przeciwbakteryjne szeroki. Te antybiotyki są skuteczne przeciwko wielu tlenowym gram-ujemnym i wielu gram-dodatnim mikroorganizmom. Większość aktywnie wpływa na mikroflorę gram-ujemną i różni się spektrum działania przeciwbakteryjnego. Tak więc w spektrum amikacyny, streptomycyny, kanamycyny i pochodnej kanamycyny, występuje prątek gruźlicy, monomitsin - niektóre pierwotniaki (toksoplazmoza, czerwonka amebowa, leiszmanioza skórna itp.), Gentamycyna, tobramycyna, sizomycyna i amikacyna - protei i synema, sinus i synema oraz synema i synema, synemia i synema oraz synema i synemina i synema oraz synema i synemina; Skuteczny przeciwko drobnoustrojom, które nie są wrażliwe na penicyliny, tetracykliny, chloramfenikol i inne antybiotyki. Aminoglikozydy nie działają na beztlenowce, grzyby, krętki, riketsje, prawdziwe wirusy.
Odporność na nie rozwija się powoli, ale krzyżuje się, z wyjątkiem amikacyny, która jest odporna na działanie enzymów inaktywujących aminoglikozydy.
Mechanizm działania. Naruszaj syntezę białek, a także powód, by sądzić, że naruszają syntezę błony cytoplazmatycznej (patrz Mashkovsky 2000)
Rodzaj akcji bakteriobójczy.
Farmakokinetyka. Nie są one wchłaniane z przewodu pokarmowego, to znaczy są słabo wchłaniane, dlatego przyjmowane doustnie mają działanie miejscowe, gdy są podawane pozajelitowo (główna droga w / m, ale szeroko wprowadzane i / lub) wnikają dobrze do tkanek, w tym przez łożysko, gorzej w tkance płucnej, dlatego w chorobach płuc, wraz z zastrzykami, są także wstrzykiwane do tchawicy. Nie penetruje BBB. Są wydalane z różnymi prędkościami głównie przez nerki w niezmienionej postaci, tworząc tutaj obecne stężenie, po wstrzyknięciu - z kałem. Mleko wyróżnia się, możesz karmić, ponieważ nie wchłania się z przewodu pokarmowego.
Klasyfikacja. W zależności od spektrum działania przeciwbakteryjnego i aktywności dzieli się je na trzy pokolenia. Pierwsza generacja obejmuje siarczan streptomycyny, siarczan monomityny, siarczan kanamycyny i monosiarczan. Do drugiego - siarczan gentamycyny. Do trzeciej generacji - siarczan tobramycyny, siarczan sizomycyny, siarczan amikacyny, netilmycyna. Przez czwartą generację - izepamitsin (Markova). Przygotowania drugiej i trzeciej generacji działają na pyjocyjaninowy kij i proteus. Według aktywności znajdują się w następujący sposób: amikacyna, sizomycyna, gentamycyna, kanamycyna, monomitsin.
Wskazania do użycia. Jedynie monomitsin i kanamycyna monosiarczan są podawane wewnątrz wszystkich aminoglikozydów w przypadku infekcji żołądkowo-jelitowych: czerwonki bakteryjnej, karetki czerwonki, salmonelli itp., Jak również rehabilitacji jelitowej w ramach przygotowań do operacji żołądkowo-jelitowej. Resorpcyjne działanie aminoglikozydów, ze względu na ich wysoką toksyczność, jest głównie stosowane jako zapasowe antybiotyki w ciężkich zakażeniach wywołanych przez mikroflorę gram-ujemną, w tym bakterie ropne i Proteus; mieszana mikroflora, która straciła wrażliwość na mniej toksyczne antybiotyki; czasami stosowane w walce z gronkowcami odpornymi na wilgoć, a także w chorobach wywołanych przez nieznaną mikroflorę (zapalenie płuc, zapalenie oskrzeli, ropień płuc, zapalenie opłucnej, zapalenie otrzewnej, zakażenie rany, zakażenia dróg moczowych itp.).
Dawka i rytm podawania siarczan gentamycyny. Podaje się domięśniowo i dożylnie (kroplówka) W zależności od ciężkości choroby pojedyncza dawka dla dorosłych i dzieci powyżej 14 lat wynosi 0,4-1 mg / kg 2-3 razy dziennie. Najwyższa dzienna dawka 5 mg / kg (liczba).
Efekty uboczne: Po pierwsze, ototoksyczne, wpływają na gałęzie słuchowe i przedsionkowe 8 par nerwów czaszkowych, ponieważ gromadzą się w płynie mózgowo-rdzeniowym i strukturach ucha wewnętrznego, powodując w nich zmiany zwyrodnieniowe, w wyniku których może wystąpić nieodwracalna głuchota. U małych dzieci - głuchoniemy mutizm, dlatego w dużych dawkach i przez długi czas nie są one używane (nie więcej niż 5-7-10 dni), jeśli są powtarzane, a następnie w 2-3-4 tygodniach. Aminoglikozydy nie są przepisywane w drugiej połowie ciąży, ponieważ dziecko może urodzić się głuche i głupie, nieufne wobec noworodków i małych dzieci.
Leki ototoksyczne są (zmniejszają się) monomitsin, więc dzieci poniżej pierwszego roku życia nie otrzymują pozajelitowej kanamycyny, amikacyny, gentamycyny, tobramycyny.
Po drugie, mają nefrotoksyczność, gromadzą się w nerkach, naruszają ich funkcję, efekt ten jest nieodwracalny, po ich zniesieniu czynność nerek zostaje przywrócona w ciągu 1-2 miesięcy, ale jeśli wystąpiła patologia nerek, dysfunkcja może się pogorszyć i utrzymywać. Pod względem nefrotoksyczności leki są uporządkowane w kolejności malejącej: gentamycyna, amikacyna, kanamycyna, tobramycyna, streptomycyna.
Po trzecie, hamują przewodzenie nerwowo-mięśniowe, ponieważ zmniejszyć uwalnianie wapnia i acetylocholiny z końców nerwów cholinergicznych i zmniejszyć wrażliwość na acetylocholinę receptorów cholinergicznych H mięśni szkieletowych. Ze względu na słabość mięśni oddechowych może wystąpić osłabienie oddechu lub jego zatrzymanie u osłabionych dzieci w pierwszych miesiącach życia, dlatego po wprowadzeniu tych antybiotyków dzieci nie powinny pozostawać bez nadzoru. Aby wyeliminować blok nerwowo-mięśniowy, należy wprowadzić prozerynę i glukonian lub chlorek wapnia we wstępnym wprowadzeniu siarczanu atropiny. Gromadzą się w błonie śluzowej przewodu pokarmowego, hamując jego mechanizmy transportowe i zakłócają wchłanianie pokarmu i niektórych leków z jelit (digoksyna itp.). Powodują reakcje alergiczne, dysbakteriozę (kandydozę), hipowitaminozę witaminy B i inne działania niepożądane. W związku z tym aminoglikozydy są bardzo toksycznymi antybiotykami i są stosowane głównie w walce z poważnymi chorobami wywoływanymi przez wielooporną mikroflorę gram-ujemną.
Są produkowane przez Bacillus polimixa.
Widmo działania przeciwbakteryjnego. W spektrum drobnoustrojów gram-ujemnych: patogeny nieżytowego zapalenia płuc, dżumy, tularemii, brucelozy, E. coli, shigelli, salmonellozy, pałeczek grypy, krztusiec patogenów kaszlu, miękkiej chancre, Pseudomonas bacillus itp.
Mechanizm działania. Narusza przepuszczalność błony cytoplazmatycznej, przyczyniając się do usunięcia wielu składników cytoplazmy do środowiska.
Rodzaj akcji bakteriobójczy.
Farmakokinetyka. Słabo wchłaniany z przewodu pokarmowego, tworząc tutaj obecne stężenie. Gdy i / v i v / m drogi podawania dobrze przenikają do tkanek, słabo przez BBB, są metabolizowane w wątrobie, wydalane z moczem w stosunkowo wysokich stężeniach i częściowo z żółcią.
Przygotowania. Siarczan polimyksyny M jest bardzo toksyczny, dlatego jest przepisywany tylko doustnie w przypadku infekcji jelitowych wywołanych przez wrażliwe drobnoustroje do niego, a także w celu rehabilitacji jelit przed operacją przewodu pokarmowego. Stosowany miejscowo w maści do leczenia procesów ropnych spowodowanych głównie przez drobnoustroje gram-ujemne, a to jest bardzo cenny prątek ropny niebieskiej. Nie stosuje się resorpcyjnego działania tego leku. Dawka i rytm podawania doustnego 500 000 IU 4-6 razy dziennie.
Siarczan polimyksyny B jest mniej toksyczny, dlatego jest wstrzykiwany do / m i / w (kroplówka) tylko w szpitalu z powodu poważnych chorób spowodowanych przez mikroflorę gram-ujemną, które utraciły wrażliwość na mniej toksyczne antybiotyki, w tym prątki Pseudomonas (posocznica, zapalenie opon mózgowych, zapalenie płuc, zakażenia infekcje dróg moczowych, oparzenia itp.) pod kontrolą analizy moczu.
Odporność na polimyksyny rozwija się powoli.
Efekty uboczne. Przy doustnym i miejscowym stosowaniu tych antybiotyków zwykle nie obserwuje się działań niepożądanych. Przy podawaniu pozajelitowym siarczan polimyksyny B może mieć działanie nefrotoksyczne i neurotoksyczne, w rzadkich przypadkach powodować blokadę przewodnictwa nerwowo-mięśniowego, z i / m wstrzykiwaniem - nacieki, z i / w - zapaleniem żył. Polimyksyna B powoduje reakcje alergiczne. Polimyksyny powodują objawy dyspeptyczne, czasem nadkażenie. Ciężarny siarczan polimyksyny B jest stosowany tylko ze względów zdrowotnych.
Profilaktyczne stosowanie antybiotyków. W tym celu stosuje się je w zapobieganiu chorobom, gdy ludzie wchodzą w kontakt z chorymi na dżumę, riketsjozę, gruźlicę, szkarlatynę, choroby żylne: syfilis itp.; do zapobiegania atakom reumatyzmu (bitsillina); ze zmianami paciorkowcowymi nosogardzieli, ubytkami pomocniczymi, które zmniejszają częstość występowania ostrego zapalenia kłębuszków nerkowych; w położnictwie z przedwczesnym wypływem wody i innymi warunkami, które zagrażają matce i płodowi, są one przepisywane połogu i noworodkowi; jednocześnie zmniejszając odporność organizmu na infekcje (terapia hormonalna, radioterapia, nowotwory złośliwe itp.); dla osób starszych ze zmniejszoną reaktywnością szczególnie ważne jest szybkie przepisywanie, gdy istnieje ryzyko zakażenia; z uciskiem tworzenia krwi: agranulocytoza, siatkówka; z endoskopią diagnostyczną i terapeutyczną dróg moczowych; z otwartymi złamaniami kości; rozległe oparzenia; w transplantacji narządów i tkanek; podczas operacji na świadomie zainfekowanych obszarach (stomatologia, organorgany, płuca, przewód pokarmowy); podczas operacji na sercu, naczyniach krwionośnych, mózgu (przepisanych przed zabiegiem, w trakcie i po zabiegu 3-4 dni) itp.
Zasady chemioterapii(najpowszechniejsze zasady). Zastosowanie przeciwbakteryjnych środków chemioterapeutycznych ma swoje własne cechy.
1. Konieczne jest określenie, czy chemioterapia jest wskazana, w tym celu należy postawić diagnozę kliniczną. Na przykład odra, oskrzelowe zapalenie płuc. Przyczyną odry jest wirus, na który nie wpływają środki chemioterapeutyczne, dlatego nie ma sensu go wykonywać. W przypadku zapalenia oskrzeli i płuc konieczna jest chemioterapia.
2. Wybór leku. W tym celu konieczne jest: a) wyizolowanie patogenu i określenie jego wrażliwości na środki, które zostaną do tego wykorzystane; b) określić, czy pacjent ma przeciwwskazania do tego środka. Zastosuj lekarstwo, na które drobnoustrój wywołujący chorobę jest wrażliwy, a pacjent nie ma przeciwwskazań. W przypadku nieznanego patogenu wskazane jest użycie narzędzia o szerokim spektrum działania przeciwbakteryjnego lub kombinacji dwóch lub trzech leków, których całkowite spektrum obejmuje prawdopodobne patogeny.
3. Ponieważ środki chemioterapeutyczne są czynnikami działania koncentracji, konieczne jest stworzenie i utrzymanie skutecznego stężenia leku w uszkodzeniu. Aby to zrobić: a) przy wyborze leku, należy wziąć pod uwagę jego farmakokinetykę i wybrać drogę podawania, która może zapewnić niezbędne stężenie w uszkodzeniu. Na przykład, w chorobach przewodu pokarmowego wstrzyknięty do leku nie jest z niego wchłaniany. W chorobach dróg moczowych stosowanie leku, który jest wydalany w postaci niezmienionej z moczem i przy odpowiedniej drodze podawania, może spowodować w nich niezbędne stężenie; b) w celu stworzenia i utrzymania obecnego stężenia, lek jest przepisywany w odpowiedniej dawce (czasami zaczynając od dawki nasycającej przekraczającej kolejne) i odpowiedniego rytmu podawania, to znaczy stężenie musi być ściśle stałe.
4. Konieczne jest łączenie środków chemioterapeutycznych, jednocześnie przepisując 2-3 leki o różnych mechanizmach działania w celu zwiększenia ich działania i spowolnienia uzależnienia drobnoustrojów od środków chemioterapeutycznych. Należy pamiętać, że gdy możliwa jest kombinacja leków, nie tylko synergizm, ale także antagonizm substancji w odniesieniu do aktywności przeciwbakteryjnej, jak również sumowanie ich skutków ubocznych. Należy zauważyć, że synergizm częściej manifestuje się, gdy połączone środki tego samego rodzaju działania przeciwbakteryjnego i antagonizmu, jeśli środki z innym rodzajem działania (w każdym przypadku połączenie, należy użyć literatury na ten temat). Nie można łączyć produktów o tych samych skutkach ubocznych, co jest jedną z podstawowych zasad farmakologii.
5. Przypisz leczenie jak najwcześniej, ponieważ na początku choroby ciała drobnoustrojów są mniejsze i są w stanie silnego wzrostu i rozmnażania. Na tym etapie są one najbardziej wrażliwe na środki chemioterapeutyczne. I dopóki nie pojawią się wyraźniejsze zmiany ze strony makroorganizmu (zatrucie, destrukcyjne zmiany).
6. Optymalny czas trwania leczenia jest bardzo ważny. Nie należy przerywać przyjmowania leku chemioterapeutycznego natychmiast po zniknięciu objawów klinicznych choroby (temperatura itp.), Ponieważ może wystąpić nawrót choroby.
7. Aby zapobiec dysbakteriozie, leki są przepisywane razem ze środkami, które mają szkodliwy wpływ na białe Candida i inne mikroorganizmy, które mogą powodować nadkażenie.
8. Wraz ze środkami chemioterapeutycznymi stosuje się czynniki patogenetyczne (leki przeciwzapalne), które stymulują odporność organizmu na infekcje Immunomodulatory: tymalina; preparaty witaminowe, przeprowadzają terapię detoksykacyjną. Przypisz dobre odżywianie.