Wybór antybiotyku w leczeniu zakażeń układu oddechowego

Opublikowano w czasopiśmie:
consilium provisorum »» 2010; Nr 1 str. 16-17

Rzeczywistym problemem współczesnej medycyny jest racjonalne stosowanie środków przeciwbakteryjnych. Po pierwsze, antybiotyki mają wysoką aktywność farmakologiczną, a ich spożyciu może towarzyszyć rozwój poważnych działań niepożądanych. Po drugie, z czasem oporność drobnoustrojów rozwija się na wiele antybiotyków, co prowadzi do zmniejszenia ich aktywności. Po trzecie, antybiotyki są często przyjmowane irracjonalnie - pacjenci często uciekają się do samoleczenia, co prowadzi do powikłań. Dlatego przy wyborze antybiotyku bardzo ważne jest skonsultowanie się z lekarzem, który prawidłowo ustali diagnozę i zaleci odpowiednie leczenie. Andrei Alekseevich Zaitsev, Ph.D., Kierownik Zakładu Chorób Płuc Głównego Szpitala Wojskowego im. N.N. Burdenko.

- Andrei Aleksiejewicz, jakie znaczenie ma stosowanie antybiotyków w chorobach zakaźnych górnych dróg oddechowych i płucach? Czy można to zrobić bez ich nominacji?
Jest oczywiste, że antybiotyki są wskazane tylko w leczeniu zakażeń dróg oddechowych wywołanych przez patogeny bakteryjne. Chodzi przede wszystkim o takie choroby, jak pozaszpitalne zapalenie płuc, zakaźne zaostrzenie przewlekłej obturacyjnej choroby płuc (POChP) i szereg zakażeń górnych dróg oddechowych - ostre bakteryjne zapalenie zatok, paciorkowcowe zapalenie migdałków i gardła, ostre zapalenie ucha środkowego. Wręcz przeciwnie, w przypadku infekcji wirusowych (grypa, inne ostre infekcje wirusowe układu oddechowego), w których konieczne jest włączenie ostrego zapalenia oskrzeli (należy pamiętać, że podstawą tej choroby jest porażenie nabłonka dróg oddechowych przez wirusy grypy), terapia antybakteryjna nie jest wskazana. Ponadto stosowanie antybiotyków w infekcjach wirusowych prowadzi do wzrostu opornych na antybiotyki szczepów mikroorganizmów, towarzyszy im szereg skutków ubocznych i, oczywiście, znacznie „obciąża” koszt leczenia.

- Jakie trudności występują przy wyznaczaniu antybiotykoterapii?
Do tej pory terapia antybakteryjna pozostaje kamieniem węgielnym współczesnej medycyny, co wynika przede wszystkim z obiektywnych trudności w określeniu etiologii procesu zakaźnego (zmiany bakteryjne lub wirusowe). W ostatnich latach wzrasta liczba dowodów, że przyczyną, na przykład, ostrego zapalenia zatok w większości przypadków jest zakażenie wirusowe. Dlatego przepisywanie antybiotyków jest czysto medyczną prerogatywą i opiera się na analizie obrazu klinicznego, nasileniu wielu objawów itp. Jednak pomimo faktu, że antybiotyki nie są zawarte w „Wykazie leków wydawanych bez recepty”, są one sprzedawane swobodnie nasz kraj, który ostatecznie stanowi najpoważniejszy problem związany z wysoką częstotliwością ich nieracjonalnego stosowania, przede wszystkim podczas infekcji dróg oddechowych. Tak więc, zgodnie z badaniami farmakoepidemiologicznymi, około 60% populacji naszego kraju stosuje antybiotyki w obecności objawów infekcji wirusowej, a wśród najpopularniejszych leków są przestarzałe, czasami potencjalnie toksyczne leki.

- Jeśli mówimy o grupach leków, które z antybiotyków są najbardziej zalecane w leczeniu chorób zakaźnych dróg oddechowych?
Trzy grupy leków przeciwbakteryjnych stosuje się w leczeniu zakażeń układu oddechowego nabytych przez społeczność: beta-laktamy (penicyliny, w tym „chronione”, cefalosporyny), makrolidy i fluorochinolony „oddechowe”. Należy pamiętać, że wybór konkretnego leku zależy od konkretnej sytuacji klinicznej, analizy wielu czynników (obecności chorób towarzyszących u pacjenta, wcześniejszej terapii przeciwbakteryjnej i wielu innych).

- Zgodnie z analizą sprzedaży leków przeciwbakteryjnych w aptekach, antybiotyki makrolidowe są na topie od wielu lat. Jaki jest powód ich popularności?
Rzeczywiście, nie tylko w naszym kraju, ale na całym świecie, makrolidy należą do najczęściej stosowanych antybiotyków. Chciałbym zwrócić uwagę na fakt, że w leczeniu zakażeń dróg oddechowych najbardziej zalecanymi lekami z tej grupy są tak zwane „nowoczesne” makrolidy. Mówimy o dwóch lekach - azytromycynie i klarytromycynie. Co więcej, interesujące jest, że w ostatnich latach azytromycyna osiągnęła szczyt popularności, co jest najprawdopodobniej spowodowane świadomością jej możliwości, takich jak stosowanie krótkich kursów, obecność efektów nie-antybakteryjnych (immunomodulujących, przeciwzapalnych itp.) W tym leku. Perspektywy zastosowania nowoczesnych makrolidów w zakażeniach dróg oddechowych ze względu na ich szerokie spektrum działania przeciwko drobnoustrojom (makrolidy są aktywne w stosunku do większości potencjalnymi patogenami układu oddechowego. - pneumokoki, paciorkowce, itp mają niespotykaną aktywność wobec „nietypowych” mikroorganizmy - Chlamydia, Mycoplasma, Legionella), optymalne farmakologiczne cechy (możliwość zastosowania 1-2 razy dziennie) i wysokie bezpieczeństwo terapii. Unikalne właściwości makrolidów obejmują ich zdolność do tworzenia wysokich skutecznych stężeń tkanek w wydzielinach oskrzelowych, tkance płucnej, to jest bezpośrednio w ognisku zakażenia. Co więcej, właściwość ta jest najbardziej widoczna w azytromycynie. Inną ważną cechą azytromycyny jest jej przenoszenie przez leukocyty i makrofagi polimorfonuklearne bezpośrednio do ogniska zapalnego, gdzie uwalnianie antybiotyku zachodzi pod wpływem bodźców bakteryjnych.

- Ważną cechą każdego leku jest jego bezpieczeństwo. Co można powiedzieć o bezpieczeństwie makrolidów?
Obecnie „nowoczesne” makrolidy są najbezpieczniejszymi lekami przeciwbakteryjnymi. Tak więc, zgodnie z autorytatywnym badaniem, poziom anulowania tych leków w leczeniu zakażeń dróg oddechowych z powodu zdarzeń niepożądanych nie przekroczył 1%. W zależności od bezpieczeństwa stosowania u kobiet w ciąży makrolidy należą do leków o mało prawdopodobnym ryzyku działania toksycznego na płód. Również „nowoczesne” makrolidy są z powodzeniem stosowane w praktyce pediatrycznej.

- Ostatnio kwestia odporności jest bardzo istotna - dziś wiele antybiotyków jest nieskutecznych, ponieważ mikroorganizmy są niewrażliwe na te leki. Jakie są aktualne dane na temat odporności mikroorganizmów na makrolidy w naszym kraju?
W niektórych krajach świata, w szczególności w krajach Azji Południowo-Wschodniej (Hongkong, Singapur itd.), Oporność głównego czynnika wywołującego zakażenia układu oddechowego - pneumokoki na makrolidy sięga 80%, w krajach europejskich liczba opornych S. pneumoniae waha się od 12% ( Zjednoczone Królestwo) do 36% i 58% (odpowiednio Hiszpania i Francja). Wręcz przeciwnie, w Rosji poziom odporności pneumokoków na makrolidy nie jest tak znaczny i wynosi 4-7%. Należy pamiętać, że poziom odporności na doksycyklinę i ko-trimoksazol jest bardzo wysoki i sięga 30%, więc leki te nie powinny być stosowane w leczeniu zakażeń dróg oddechowych. W odniesieniu do Bacillus hemophilus, wiadomo, że częstość występowania szczepów umiarkowanie opornych na azytromycynę w Rosji nie przekracza 1,5%. Pilnym problemem jest rosnąca odporność paciorkowców grupy A na antybiotyki makrolidowe na całym świecie, ale w naszym kraju poziom oporności nie przekracza 7–8%, co umożliwia skuteczne stosowanie makrolidów w leczeniu paciorkowcowego zapalenia migdałków.

- Jak ważne jest przestrzeganie zaleceń lekarskich podczas leczenia antybiotykami? Jakie są sposoby skutecznego wpływania na przestrzeganie zaleceń przez pacjentów?
Nieprzestrzeganie zaleceń lekarskich podczas leczenia przeciwbakteryjnego jest niezwykle ważnym problemem, ponieważ niskiej podatności towarzyszy spadek skuteczności leczenia. Główne czynniki, które mogą wpływać na przestrzeganie zaleceń przez pacjenta, to wielość przyjmowanego leku (1-2 razy więcej niż w przypadku przyjmowania leku) oraz czas trwania terapii. W odniesieniu do wielości odbioru, warto zauważyć, że obecnie większość nowoczesnych antybiotyków jest dostępna w postaciach, które pozwalają przyjmować je 1-2 razy dziennie. Jednakże możliwość modyfikacji terapii (krótkie kursy) w przypadku nie-ciężkich zakażeń dróg oddechowych występuje tylko przy stosowaniu azytromycyny i fluorochinolonów oddechowych. Ponadto czas trwania terapii z użyciem fluorochinolonów „oddechowych” można skrócić do 5 dni, natomiast zastosowanie azytromycyny jest możliwe w trybie 3-dniowej terapii. W związku z tym taki schemat leczenia zapewnia całkowitą zgodność.

- Andriej Aleksiejewicz, obecnie na rynku farmaceutycznym Federacji Rosyjskiej istnieje duża liczba generycznych form azytromycyny. Który lek wybrać - oryginalny czy generyczny?
Oczywiście, tylko taki wskaźnik, jak koszt leku, jest dowodem na generyczne formy antybiotyku. Dla wszystkich innych cech, które ostatecznie określają skuteczność azytromycyny (biodostępność, inne parametry farmakokinetyczne), formy ogólne mogą być zbliżone tylko do oryginału. W szczególności, porównując oryginalną azytromycynę z generykami prezentowanymi na rynku rosyjskim, wykazano, że całkowita ilość zanieczyszczeń w kopiach jest 3-5 razy wyższa niż w oryginale i są one gorsze od niego pod względem rozpuszczania. I wreszcie, istnieje szereg badań farmakoekonomicznych, zgodnie z którymi oryginalna azytromycyna (Sumamed®), ze względu na jej wysoką skuteczność kliniczną, również pokazuje wskaźniki ekonomiczne do leczenia infekcji dróg oddechowych w porównaniu do form generycznych.

Antybiotyk dla górnych dróg oddechowych - przegląd leków wraz z instrukcjami, wskazaniami, składem i ceną

W chorobach narządów laryngologicznych i oskrzeli przepisywane są leki przeciwbakteryjne. Takie leki pomagają zatrzymać aktywną reprodukcję flory patogennej, łagodzą objawy, poprawiają stan pacjenta. Wszystkie antybiotyki są podzielone na kilka grup i mają różny wpływ na organizm, więc ich wyznaczenie jest obsługiwane przez lekarza prowadzącego.

Wskazania do stosowania antybiotyków

Gdy występują choroby górnych dróg oddechowych, ważną rolę odgrywa określenie etiologii (charakteru choroby). Potrzeba ta wynika z faktu, że antybiotyki do infekcji wirusowych dróg oddechowych są z reguły bezsilne. Podnoszą tylko odporność flory patogennej na inne leki i mogą służyć jako rozwój powikłań.

Stosowanie leków przeciwbakteryjnych jest wskazane tylko w przypadkach, gdy analiza flory (rozmaz z gardła lub nosa) wykazała obecność bakterii. Podstawą powołania takich leków jest obecność następujących chorób:

• skomplikowany ARVI (ostra infekcja wirusowa układu oddechowego);
• zapalenie zatok - zapalenie błony śluzowej lub zatok;
• nieżyt nosa (katar);
• różne rodzaje bólów gardła;
• zapalenie krtani - zapalenie błony śluzowej krtani lub strun głosowych;
• zapalenie gardła - zapalenie błony śluzowej i tkanki limfoidalnej gardła;
• zapalenie migdałków - zapalenie migdałków;
• zapalenie gruczołowe - porażenie przez bakterie i wirusy migdałków gardłowych;
• zapalenie nosogardzieli - uszkodzenie błony śluzowej nosa i gardła;
• zapalenie zatok - zapalenie zatoki szczękowej (szczęki) z tworzeniem się w niej ropy;
• zapalenie płuc jest chorobą płuc.

Rodzaje antybiotyków

Do leczenia chorób górnych dróg oddechowych stosuje się pięć głównych grup antybiotyków: penicyliny, makrolidy, celofazory, fluorochinolony i karbapenemy. Są wygodne, ponieważ są dostępne w różnych postaciach dawkowania: tabletki i kapsułki do podawania doustnego, roztwory do podawania dożylnego lub domięśniowego. Każda grupa ma swoje własne cechy, różniące się składem, przeciwwskazaniami.

Penicyliny

Leki penicylinowe należą do pierwszych leków przeciwbakteryjnych stosowanych w leczeniu chorób górnych dróg oddechowych. Podstawą ich wzoru strukturalnego jest specjalny związek chemiczny składający się z pierścienia laktamowego. Ten element strukturalny zapobiega wytwarzaniu polimeru peptydoglikanu, który jest podstawą błony komórki bakteryjnej, powodując śmierć patogennych mikroorganizmów.

Antybiotyki dla zapalenia górnych dróg oddechowych grupy penicylinowej są uważane za stosunkowo bezpieczne, ale ze względu na szybki rozwój oporności (oporności) bakterii, leki te są rzadko przepisywane i w dużych dawkach. Stosunkowo niedrogim lekiem w tej grupie jest Flemoxin Solutab w tabletkach z aktywnym składnikiem aktywnym - trihydrat amoksycyliny. Koszt opakowania 20 sztuk. w Moskwie jest 240 rubli.

Flemoksin skutecznie radzi sobie z infekcjami układu oddechowego, układu moczowego i rozrodczego, przewodu pokarmowego (przewodu pokarmowego). Lek jest przepisywany w dawkach 500-750 mg 2 razy dziennie, w ciągu 5-7 dni. Flemoksyna jest przeciwwskazana w przypadku nadwrażliwości na penicyliny lub inne antybiotyki z pierścieniem beta-laktamowym (cefalosporyny, karbapenemy).

Lek należy przyjmować ostrożnie u osób z niewydolnością wątroby lub nerek, w czasie ciąży i podczas karmienia piersią. Podczas leczenia mogą wystąpić negatywne reakcje z różnych układów organizmu:

• trawienny - zmiana smaku, nudności, wymioty, dysbioza (naruszenie mikroflory jelitowej);
• nerwowy - lęk, zawroty głowy, bezsenność, ból głowy, depresja;
• alergie - wysypka skórna, świąd, alergiczne zapalenie naczyń (zapalenie ścian naczyń krwionośnych).

Skutecznym analogiem Flemoxin jest Augmentin. Jest dostępny w postaci tabletek zawierających dwa składniki aktywne - trójwodzian amoksycyliny i kwas klawulanowy. Koszt opakowania z 20 kart. 375 mg w Moskwie to około 263 rubli. Lek jest przepisywany w przypadku chorób górnych dróg oddechowych, dróg moczowych, zakażeń skóry.

Schemat dawkowania i czas stosowania ustalane są indywidualnie dla każdego. Następujące negatywne skutki mogą wystąpić podczas przyjmowania tabletek:

• naruszenie mikroflory błony śluzowej jelit;
• ból głowy;
• drgawki;
• nudności i wymioty;
• biegunka;
• zawroty głowy;
• bezsenność;
• nerwowa drażliwość;
• zaburzenia trawienia;
• zapalenie błony śluzowej żołądka (zapalenie błony śluzowej żołądka);
• zapalenie jamy ustnej (zapalenie błony śluzowej jamy ustnej);
• zwiększone stężenie bilirubiny;
• pokrzywka.

Makrolidy

Antybiotyki makrolidowe są nieco wolniejsze niż penicyliny. Wynika to z faktu, że ta grupa leków nie zabija bakterii, ale zatrzymuje ich rozmnażanie. Makrolidy do wstrzykiwania są niezwykle rzadkie i są przepisywane tylko w ciężkich przypadkach. Częściej stosowane leki w tabletkach lub w postaci proszku do sporządzania zawiesin.

Charakterystycznym przedstawicielem grupy makrolidów leków przeciwbakteryjnych jest Sumamed. Antybiotyk dla górnych dróg oddechowych jest dostępny w postaci kapsułek do podawania doustnego z aktywnym składnikiem aktywnym - dihydratem azytromycyny. Sumamed jest przepisywany na bakteryjne zapalenie gardła, zapalenie oskrzeli, zapalenie migdałków, zapalenie płuc. Cena pakietu 6 kapsułek w aptekach w Moskwie waha się od 461 do 563 rubli.

Sumamed nie jest zalecany do leczenia w obecności ciężkich zaburzeń wątroby lub nerek. Ostrożnie, leki przepisywane dla kobiet w ciąży, pacjentów z predyspozycjami do arytmii (kołatanie serca). W innych przypadkach kapsułki przyjmują godzinę przed posiłkami, 2 szt. 1 raz dziennie przez 3-5 dni. Czasami po zażyciu leku może wystąpić:

Cefalosporyny

Ze względu na niską toksyczność, wysoką aktywność bakteryjną i dobrą tolerancję pacjenta, cefalosporyny należą do reszty leków pod względem częstotliwości podawania. Te antybiotyki na choroby górnych dróg oddechowych są często stosowane do podawania domięśniowego lub dożylnego. Przed wprowadzeniem leków rozcieńczonych środkami znieczulającymi (lidokaina lub nowokaina) i wodą do wstrzykiwań. Głównym przeciwwskazaniem do powołania cefalosporyn jest indywidualna nietolerancja.

W przypadku zakażeń górnych dróg oddechowych przepisywane są następujące leki:

• Ceftriakson. Substancją czynną jest sól disodowa. Cena 50 butelek po 1 gram każda wynosi 874-910 rubli. Dawka dzienna dla dorosłych wynosi 1-2 gramy ceftriaksonu. W niektórych przypadkach po zastosowaniu leku występują biegunka, wymioty, nudności, obrzęk naczynioruchowy.
• Zinnat - pigułki. Substancją czynną jest cefuroksym. Koszt opakowania leku z 10 tabletkami po 125 mg wynosi 239 rubli. Antybiotyk dla górnych dróg oddechowych jest przepisywany w dawce 250 mg 2 razy dziennie. Podczas leczenia działania niepożądane są rzadkie, wśród nich możliwe są: tachykardia (szybkie bicie serca), pokrzywka, świąd, gorączka, upośledzone tworzenie krwi (neutropenia, małopłytkowość, leukopenia), grzybica jelit lub narządy płciowe.

Choroby górnych dróg oddechowych u dorosłych - który antybiotyk jest potrzebny

Zakażenia górnych dróg oddechowych mają tendencję do rozprzestrzeniania się na błony śluzowe nosogardzieli i krtani, powodując rozwój nieprzyjemnych objawów. Antybiotyk dla górnych dróg oddechowych powinien wybrać specjalista, biorąc pod uwagę wrażliwość patogennej mikroflory. Ponadto wybrany lek powinien gromadzić się w nabłonku oddechowym, tworząc w ten sposób skuteczne stężenie terapeutyczne.

Wskazania do stosowania i zasada wyboru antybiotyków

Antybiotyki są stosowane w przypadkach podejrzenia pochodzenia bakteryjnego choroby. Wskazania do ich powołania to:

1. Skomplikowana forma ARVI.
2. Nieżyt nosa.
3. Zapalenie zatok.
4. Angina
5. Zapalenie krtani.
6. Zapalenie gardła
7. Zapalenie migdałków.
8. Zapalenie gruczołu krokowego
9. Wirusowe zapalenie nosogardzieli.
10. Zapalenie zatok, zapalenie płuc.

Po dokonaniu dokładnej diagnozy specjalista ustala stosowność terapii antybiotykowej. Badanie bakteriologiczne przeprowadza się przed przepisaniem konkretnego leku. Podstawą tego jest biomateriał pacjenta pobrany z tylnej części ustnej części gardła lub nosogardzieli. Badanie wymazu pozwala określić stopień wrażliwości patogenów na działanie leków i dokonać właściwego wyboru leku.

Jeśli proces patologiczny w górnych drogach oddechowych jest spowodowany infekcją wirusową lub grzybiczą, zastosowanie antybiotyków nie będzie w stanie zapewnić niezbędnego efektu terapeutycznego. W takich przypadkach stosowanie takich leków może pogorszyć sytuację i zwiększyć odporność patogenów na leczenie farmakologiczne.

Często przepisywane antybiotyki

Głównym zadaniem antybiotyków jest pomoc układowi odpornościowemu pacjenta w walce z patogenami. W tym celu stosuje się antybiotyki do leczenia górnych dróg oddechowych:

• penicyliny;
• makrolidy;
• cefalosporyny;
• fluorochinolony;
• karbapenemy.

Wśród preparatów penicylinowych najważniejsze są Flemoxin i Augmentin. Często przypisywanymi makrolidami są Sumamed i Azithromycin. Wśród cefalosporyn w leczeniu osób dorosłych popyt na Ceftriaxone i Zinnat.

Antybiotyki do infekcji wirusowych dróg oddechowych, reprezentowane przez fluorochinolony i karbapenemy, są przepisywane w złożonym przebiegu choroby. U dorosłych stosuje się takie leki jak Ofloxin, Ziprinol, Tienam, Invans.

Flemoxin i Augmentin

Flemoksynę można stosować w leczeniu chorób górnych dróg oddechowych w każdym wieku. Dawkowanie leku określa lekarz, kierując się wiekiem pacjenta i charakterystyką przebiegu choroby.

Zgodnie z konwencjonalnymi schematami leczenia lek przyjmuje się w następujący sposób - dorośli i pacjenci powyżej 10 lat - 500–750 mg (2-3 tabletki) doustnie dwa razy na dobę (dawkę można podzielić na 3 dawki dziennie).

Flemoxin ma minimalne przeciwwskazania. Główną z nich jest indywidualna nadwrażliwość na skład leku, ciężka patologia nerek i wątroby. Efekt uboczny leku może objawiać się jako nudności, zawroty głowy, wymioty i bóle głowy.

Augmentin to połączenie amoksycyliny i kwasu klawulanowego. Wiele bakterii chorobotwórczych uważa się za wrażliwe na działanie tego leku, które obejmują:

1. Staphylococcus aureus.
2. Streptococcus.
3. Moraxella.
4. Enterobakterie.
5. E. coli.

Lek jest szeroko stosowany w leczeniu chorób układu oddechowego. Dorośli zalecali tabletki Augmentin. Ta kategoria pacjentów jest przepisywana 250-500 mg co 8-12 godzin. Przy ciężkiej chorobie dzienna dawka wzrasta.

Lek nie jest zalecany do podawania osobom podatnym na rozwój alergii na penicylinę, z rozpoznaniem mononukleozy zakaźnej lub ciężkiej choroby wątroby. Czasami lek powoduje działania niepożądane, wśród których dominują nudności, wymioty, alergiczne zapalenie skóry. Może także mieć negatywny wpływ na czynność wątroby.

Oprócz Flemoxin i Augmentin, z liczby skutecznych produktów penicylinowych na choroby górnych dróg oddechowych można przepisać leki o następujących nazwach - Flemoklav, Ranklav, Arlet, Klamosar, Amoksikomb.

Zabieg makrolidowy

Sumamed jest często przepisywany na rozwój zapalenia oskrzeli, któremu towarzyszy świszczący oddech w klatce piersiowej. Antybiotyk ten jest również wskazany w różnych chorobach górnych dróg oddechowych i zapaleniu płuc wywołanym przez nietypowy patogen bakteryjny.

Dorośli Sumamed wypisywali w postaci tabletek (kapsułek). Lek przyjmuje się 1 raz w ciągu 24 godzin, 250-500 mg 1 godzinę przed posiłkiem lub 2 godziny po następnym posiłku. Dla lepszego wchłaniania lek jest spłukiwany wystarczającą ilością wody.

Azytromycyna jest skuteczna w zapaleniu zatok, zapaleniu migdałków, różnych postaciach zapalenia oskrzeli (ostre, przewlekłe, obturacyjne). Narzędzie jest przeznaczone do monoterapii.

W przypadku łagodnej do umiarkowanej choroby lek jest przepisywany w kapsułkach. Dawkowanie określa lekarz w każdym przypadku. Zgodnie z zaleceniami instrukcji użytkowania dla dorosłych może to być:

• pierwszy dzień terapii wynosi 500 mg;
• 2 i 5 dni - 250 mg.

Antybiotyk należy przyjmować raz dziennie, 1 godzinę przed posiłkiem lub 2 godziny po posiłku. Przebieg aplikacji jest ustalany indywidualnie. Minimalny czas trwania terapii wynosi 5 dni. Azytromycyna może być również podawana w krótkim czasie (500 mg raz na dobę przez 3 dni).

W wykazie przeciwwskazań do leczenia antybiotykami marolidy wykazują zaburzenia czynności wątroby i nerek, komorowe zaburzenia rytmu serca. Lek nie jest przepisywany pacjentom podatnym na alergie na makrolidy.

Ciężkie przypadki chorób górnych dróg oddechowych wymagają wstrzyknięcia makrolidów. Iniekcje mogą być wykonywane tylko w warunkach instytucji medycznej, w dawce wskazanej przez lekarza prowadzącego.

Ceftriaxone i Zinnat

Ceftriakson ma szerokie spektrum działania przeciwbakteryjnego. Ten nowoczesny antybiotyk jest stosowany zarówno w leczeniu chorób zakaźnych górnych, jak i dolnych dróg oddechowych.

Lek jest przeznaczony do podawania domięśniowego lub dożylnego. Biodostępność leku wynosi 100%. Po wstrzyknięciu maksymalne stężenie leku w surowicy obserwuje się po 1-3 godzinach. Ta cecha ceftriaksonu zapewnia jego wysoką skuteczność przeciwbakteryjną.

Wskazania do domięśniowego podawania leku to rozwój:

• ostre zapalenie oskrzeli związane z infekcją bakteryjną;
• zapalenie zatok;
• bakteryjne zapalenie migdałków;
• ostre zapalenie ucha środkowego.

Przed wprowadzeniem lek rozcieńcza się wodą do wstrzykiwań i środkiem znieczulającym (Novocain lub Lidocaine). Wymagane są środki przeciwbólowe, ponieważ strzały antybiotykowe są godne uwagi z powodu namacalnego bólu. Wszelkie manipulacje muszą być wykonywane przez specjalistę w sterylnych warunkach.

Zgodnie ze standardowym schematem leczenia chorób układu oddechowego opracowanym dla dorosłych, ceftriakson podaje się raz na dobę w dawce 1-2 g. W przypadku ciężkich zakażeń dawkę zwiększa się do 4 g, podzielonego na 2 dawki w ciągu 24 godzin. Dokładna dawka antybiotyku jest określana przez specjalistę na podstawie rodzaju patogenu, ciężkości jego wystąpienia oraz indywidualnych cech pacjenta.

W leczeniu chorób, które przechodzą stosunkowo łatwo, wystarczy 5-dniowy cykl leczenia. Skomplikowane formy infekcji wymagają leczenia przez 2-3 tygodnie.

Skutki uboczne leczenia ceftriaksonem mogą być naruszeniem tworzenia krwi, tachykardii, biegunki. Bóle głowy i zawroty głowy, zmiany parametrów nerek, reakcje alergiczne, takie jak świąd, pokrzywka, gorączka. U wyniszczonych pacjentów na tle terapii rozwija się kandydoza, która wymaga równoległego podawania probiotyków.

Ceftriakson nie jest stosowany w przypadku indywidualnej nietolerancji na cefalosporyny pacjenta.

Zinnat to cefalosporyna drugiej generacji. Działanie bakteriobójcze leku osiąga się dzięki wprowadzeniu do kompozycji składnika przeciwbakteryjnego cefuroksymu. Substancja ta wiąże się z białkami zaangażowanymi w syntezę ścian komórkowych bakterii, pozbawiając je zdolności do regeneracji. W wyniku tego działania bakterie giną i pacjent odzyskuje zdrowie.

W leczeniu dorosłych Zinnat przepisał tabletki. Czas trwania kursu terapeutycznego zależy od ciężkości procesu patologicznego i trwa od 5 do 10 dni. Schemat leczenia zakażeń układu oddechowego obejmuje przyjmowanie 250 mg Zinnatu dwa razy dziennie.

Podczas leczenia antybiotykiem mogą wystąpić następujące działania niepożądane:

• zaburzenia trawienia;
• nieprawidłowa czynność wątroby i dróg żółciowych;
• wysypki na skórze;
• pleśniawki jelit lub genitaliów.

Tabletki Zinnat są przeciwwskazane ze względu na słabą tolerancję cefalosporyn, patologii nerek, poważnych chorób przewodu pokarmowego.

Jak działa terapia fluorochinolonem

Spośród fluorochinolonów o szerokim spektrum działania, Ofloksyna lub Ziprinol mogą być przepisywane na rozwój zapalenia oskrzeli, zapalenia płuc lub zapalenia zatok. Ofloksyna zapewnia destabilizację łańcuchów DNA mikroorganizmów patogenów, prowadząc tym samym do śmierci tych ostatnich.

Lek w postaci tabletek przepisywany jest 200-600 mg co 24 godziny. Dawka mniejsza niż 400 mg jest przeznaczona do jednorazowego spożycia. Jeśli pacjentowi podaje się więcej niż 400 mg ofloksacyny na dobę, zaleca się podzielenie dawki na 2 dawki. Podczas podawania dożylnego przez kroplówkę pacjent otrzymuje 200-400 mg dwa razy w ciągu dnia.

Czas trwania kursu jest ustalany przez lekarza. Średnio może to być od 3 do 10 dni.

Ofloksyna wywołuje wiele skutków ubocznych, dlatego nie należy do antybiotyków pierwszego wyboru. Warianty działań niepożądanych tego leku mogą stanowić żółtaczka cholestatyczna, ból brzucha, zapalenie wątroby, drętwienie kończyn, zapalenie pochwy u kobiet, depresja, zwiększona nerwowość, zapalenie naczyń, zaburzenia węchu i słuchu. Leku nie należy stosować w leczeniu osób z padaczką, a także u pacjentów, którzy doznali urazów głowy, udarów, uszkodzeń ścięgien.

Ziprinol jest pod wieloma względami podobny do zasady stosowania ofloksacyny, listy przeciwwskazań i skutków ubocznych. Wraz z rozwojem procesów zakaźnych w górnych drogach oddechowych, przepisuje się go dwa razy dziennie, doustnie, w dawce od 250 do 750 mg.

Fluorochinolony nie są zalecane do stosowania w okresie dojrzewania, a także u pacjentów w podeszłym wieku. Leczenie tym antybiotykiem wymaga ciągłego monitorowania przez lekarza prowadzącego.

Skuteczne karbapenemy - Tienam i Invans

Thienam to antybiotyk-karbapenem podawany domięśniowo. Lek charakteryzuje się wyraźnym działaniem bakteriobójczym na wiele odmian patogenów. Należą do nich mikroorganizmy Gram-dodatnie, Gram-ujemne, tlenowe i beztlenowe.

Lek jest przepisywany w przypadkach rozpoznania u pacjenta zakażeń umiarkowanych i ciężkich, rozwijających się w górnych i dolnych drogach oddechowych:

Dorośli pacjenci otrzymują lek w dawce 500-750 mg co 12 godzin przez 7-14 dni.

Invanz podaje się raz na 24 godziny drogą domięśniową lub dożylną. Przed wykonaniem iniekcji 1 g leku rozcieńcza się 0,9% roztworem chlorku sodu, przeznaczonym do infuzji. Terapia prowadzona jest przez 3-14 dni.

Skutki uboczne karbapenemów mogą objawiać się jako:

• reakcje alergiczne (wysypka skórna, świąd, zespół Stevensa-Johnsona, obrzęk naczynioruchowy);
• zmienić kolor języka;
• barwienie zębów;
• napady;
• krwawienie z nosa;
• suche usta;
• zwiększyć ciśnienie krwi;
• przebarwienie stolca;
• osłabienie mięśni;
• zmniejszyć poziom hemoglobiny we krwi;
• bezsenność;
• zmiany stanu psychicznego.

Oba leki przeciwbakteryjne są przeciwwskazane w przypadku chorób przewodu pokarmowego, ośrodkowego układu nerwowego, indywidualnej nietolerancji kompozycji. W leczeniu pacjentów w wieku powyżej 65 lat należy zachować zwiększoną ostrożność.

Jakie antybiotyki są dozwolone w czasie ciąży

Wraz z rozwojem chorób górnych dróg oddechowych u kobiet w ciąży nieunikniony zakaz stosowania większości antybiotyków. Jeśli przyjmowanie takich leków staje się obowiązkowe, można przepisać następujące rodzaje leków:

1. W pierwszym trymestrze ciąży antybiotyki typu penicyliny (Ampicillin, Amoxicillin, Flemoxin Soluteb).
2. W drugim i trzecim trymestrze, oprócz penicylin, możliwe jest stosowanie cefalosporyn (Cefuroksym, Cefiksym, Zinatseff, Cefiksym).

W leczeniu ostrych procesów zakaźnych rozwijających się w drogach oddechowych często zaleca się stosowanie wziewnego antybiotyku Bioparox (fusafungina). Środek ten charakteryzuje lokalny efekt terapeutyczny, połączenie działania przeciwzapalnego i przeciwbakteryjnego, brak działania ogólnoustrojowego na organizm. Takie właściwości leku eliminują możliwość przenikania jego składników do łożyska i negatywny wpływ na rozwijający się płód.

W leczeniu schorzeń gardła lub innych patologii, Bioparox jest rozpylany kilka razy dziennie (z 4-godzinnymi przerwami). Wdychanie odbywa się w jamie ustnej lub nosowej, wykonując 4 wstrzyknięcia na raz.

W przypadkach, w których stosowanie antybiotyków staje się niemożliwe, usunięcie zatrucia, przywrócenie upośledzonej funkcji układu oddechowego.

Najbardziej skuteczne antybiotyki w zakażeniach górnych dróg oddechowych

Procesy zakaźne górnych dróg oddechowych są bardzo częste w praktycznej pracy terapeuty, pediatry i otolaryngologa. Lekarz w takich przypadkach określa przypuszczalną etiologię choroby i przepisuje odpowiednią terapię.

Jeśli bakteryjna przyczyna choroby zostanie ustalona, ​​istnieje istotny powód, aby przepisać lek przeciwbakteryjny dla takiego pacjenta. Istnieje również kilka ważnych wymagań.

Co najważniejsze, musi działać na szczepy mikroorganizmów, które najczęściej powodują patologie górnych dróg oddechowych.

W tym kontekście ważną rolę odgrywa nie tylko wrażliwość bakterii na określony lek, ale także zdolność tych ostatnich do gromadzenia się w nabłonku oddechowym, gdzie musi tworzyć skuteczne stężenie terapeutyczne.

Reguły selekcji antybakteryjnej

W przypadku zakażenia górnych dróg oddechowych bardzo ważne jest ustalenie zamierzonej etiologii. Wynika to z faktu, że leki przeciwbakteryjne nie działają na patogeny wirusowe lub grzybicze. A nierozsądne stosowanie antybiotyków tylko zwiększa ich odporność na mikroflorę i zmniejsza ich skuteczność w przyszłości dla pacjentów.

Według statystyk medycznych większość przypadków patologii górnych dróg oddechowych ma etiologię wirusową. Pierwszy dotyczy sezonowych zakażeń układu oddechowego w okresie zimnym (ARVI).

Dlatego, gdy pacjent odwiedza lekarza, należy najpierw starannie zebrać wszystkie skargi i historię ich wystąpienia. Ważna jest również informacja o kontaktach z innymi chorymi członkami rodziny lub znajomymi. Ważny wkład ma badanie pacjenta, dane laboratoryjnych i instrumentalnych metod badań. Obecność wzrostu liczby leukocytów, neutrofili i ich młodych form jest dobrym argumentem na rzecz bakteryjnej etiologii procesu i powołania antybiotyków.

Dość często infekcjom wirusowym górnych dróg oddechowych towarzyszy spadek lokalnej i ogólnej odporności organizmu. Stwarza to warunki do przystąpienia bakteryjnej flory patogennej przez 3-5 dni choroby. Klinicznie objawia się to pojawieniem się nowych objawów, wzrostem temperatury, zmianą charakteru kaszlu i bólem gardła.

Najdokładniejszą metodą, która może określić etiologię choroby zakaźnej układu oddechowego, jest badanie bakteriologiczne. W tym celu pobierany jest materiał biologiczny (rozmaz z tylnej ściany ustnej części gardła lub gardła). Nie tylko daje pełną odpowiedź na temat rodzaju patogenu, ale także na jego wrażliwość na działanie różnych środków przeciwbakteryjnych. Jedyną istotną wadą metody jest czas trwania procedury. Dlatego strategia rozpoczęcia leczenia jest wybierana empirycznie przez lekarza.

Zasady antybiotyków

Leki przeciwbakteryjne do leczenia powinny być przepisywane wyłącznie przez wykwalifikowanego lekarza. Wynika to nie tylko z faktu, że musi on oceniać stan pacjenta, obecność chorób współistniejących, ale także fakt, że niezależne stosowanie antybiotyków ma znacznie niższą skuteczność i częściej towarzyszy mu rozwój działań niepożądanych.

Czas trwania antybiotykoterapii w przypadku infekcji bakteryjnej jest indywidualny, ale minimum wynosi 3 dni.

Należy monitorować parametry krwi, kontrolę rentgenowską (z zapaleniem zatok) i parametry funkcjonalne poszczególnych układów narządów, w obecności patologii somatycznej.

Niezależne odstawienie leku przy pierwszych oznakach poprawy stanu ogólnego ze względu na ich „toksyczność i niebezpieczeństwo” często prowadzi do nawrotu i progresji choroby. Wielokrotne podawanie tego antybiotyku w takich sytuacjach zazwyczaj ma gorszą skuteczność.

Podczas stosowania leków w postaci tabletek zazwyczaj zaleca się picie ich szklanką wody. Jednak niektóre środki przeciwbakteryjne muszą być przyjmowane na pusty żołądek w celu lepszego wchłaniania.

Jeśli pacjent ma objawy jakichkolwiek działań niepożądanych, należy poinformować lekarza prowadzącego. Musi je odpowiednio ocenić i podjąć decyzję o dalszej taktyce terapii.

Azitro Sandoz

Azitro Sandoz jest środkiem bakteryjnym z grupą makrolidów. Jego aktywnym składnikiem jest azytromycyna - główny przedstawiciel podklasy azalidów. Antybiotyki z tej grupy są ostatnio najczęściej stosowane w leczeniu patologii bakteryjnych górnych dróg oddechowych.

Wynika to z ich wysokiej wydajności (ze względu na niskie tempo wzrostu oporności na antybiotyki) na tle niskiej częstotliwości niepożądanych działań.

W rzeczywistości Azitro Sandoz w różnych dawkach może być przepisywany prawie wszystkim grupom pacjentów.

Właściwości farmakologiczne

Azitro Sandoz jest dostępny w postaci doustnej - tabletki i zawiesiny. Wynika to z faktu, że lek jest bardzo dobrze wchłaniany w świetle jelita ludzkiego.

Na proces ten nie ma również wpływu spożycie żywności. Azitro Sandoz charakteryzuje się również wysoką selektywnością w organizmie. Jego cząsteczki gromadzą się w nabłonku oddechowym w wysokich stężeniach, które utrzymują się przez długi czas po ostatniej dawce leku.

Azitro Sandoz ma działanie bakteriostatyczne przeciwko najczęstszym szczepom paciorkowców, gronkowców, Neisseria i mykobakterii. Jego cząsteczki zakłócają proces syntezy białek i reprodukcji tych mikroorganizmów, co czyni je łatwym celem dla ludzkiego układu odpornościowego.

Azitro Sandoz jest wydalany z organizmu niemal całkowicie przez mocz.

Należy to wziąć pod uwagę w przewlekłym lub ostrym uszkodzeniu nerek.

Możliwe działania niepożądane podczas przyjmowania leku

Podobnie jak w przypadku innych środków przeciwbakteryjnych, możliwe są skutki uboczne dla Azitro Sandoz. Przede wszystkim mówimy o zaburzeniach czynnościowych układu pokarmowego - uczucie ciężkości w żołądku, bóle w nadbrzuszu, nudności, biegunka.

Najbardziej niebezpieczne jest tu rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego, które w niektórych przypadkach przekształca się w uogólnioną formę zakażenia lub prowadzi do perforacji jelit.

Wśród innych skutków ubocznych, na które warto zwrócić uwagę, są reakcje alergiczne, które jednak są znacznie rzadsze niż przy stosowaniu beta-laktamowych środków przeciwbakteryjnych.

Ponadto, podczas stosowania Azitro Sandoz, możliwe jest działanie neurotoksyczne, które objawia się bólem głowy, zawrotami głowy, sennością, podrażnieniem i naruszeniem uroku. Były również przypadki nieprawidłowej czynności wątroby, której towarzyszyło zwiększenie stężenia enzymów cytolizy i bilirubiny.

Przeciwwskazania do stosowania antybiotyku

Azitro Sandoz jest zabroniony w następujących sytuacjach:

• obecność nadwrażliwości na makrolidowe leki przeciwbakteryjne;
• wrodzone zaburzenia układu przewodzenia serca (zwiększona tendencja do hemodynamicznie istotnych tachyarytmii);
• miastenia (lek zmniejsza skuteczność leków stosowanych w tej patologii);
• z poważnymi zaburzeniami elektrolitowymi.

W przypadku upośledzenia czynności nerek preparat Azitro Sandoz do leczenia może być stosowany podczas monitorowania stężenia leku we krwi obwodowej i niezdolności do użycia bezpieczniejszego leku.

Cechy korzystania z Azitro Sandoz

W przypadku większości bakteryjnych zakażeń górnych dróg oddechowych u dorosłych wystarczy stosować antybiotyk 1 tabletkę 500 mg 1 raz dziennie przez trzy dni. W tym przypadku efekt terapeutyczny utrzymuje się przez kolejne 48 godzin po ostatniej dawce leku.

Dla dzieci istnieją formy leku w tabletkach 250 mg i syropie. Tryb przyjęć dla nich jest identyczny jak dla dorosłych. Azitro Sandoz zezwolił na używanie dzieci od pierwszego roku życia.

Lek również nie wywiera działania teratogennego na płód, dlatego jest przepisywany, jeśli istnieją wskazania dla kobiet w ciąży.

Medoclav

Medoclav to połączony środek przeciwbakteryjny składający się z antybiotyku z grupy penicylin amoksycyliny i blokera penicylinazy kwasu klawulanowego. Jest często przepisywany w przypadku chorób bakteryjnych górnych dróg oddechowych, ponieważ charakteryzuje się wysoką wydajnością i zwiększonym profilem bezpieczeństwa dla różnych grup pacjentów.

Farmakologiczne cechy leku

Medoclav jest idealny do podawania doustnego. Jest produkowany w postaci tabletek o różnych dawkach i zawiesinach. Ale jest też proszek do przygotowania roztworu. Wskaźniki biodostępności Medoklav (część otrzymanej dawki, która wchodzi do krążenia ogólnego) wynosi ponad 60%. Pokarm wpływa na wchłanianie tego środka przeciwbakteryjnego.

Medoclav ma charakterystyczny wpływ bakteriobójczy na szeroką gamę mikroflory. Jego cząsteczki są w stanie zniszczyć cytoplazmatyczne ściany patogenów bakteryjnych, co prowadzi do ich śmierci. Przez długi okres stosowania amoksycyliny wiele szczepów bakterii nauczyło się przystosowywać do niego i produkować specjalne enzymy, które rozkładają cząsteczki antybiotyków. Zapobiega to drugiemu składnikowi, kwasowi klawulanowemu.

Medoklav pochodzi z organizmu poprzez reakcje metaboliczne w wątrobie i przez układ kłębuszkowy nerek.

Możliwe skutki uboczne

Podczas stosowania leku Medoklava najczęstszym niepożądanym skutkiem jest występowanie reakcji alergicznych o różnym nasileniu. Wynika to z faktu, że znaczna część populacji ludzkiej jest nadwrażliwa na antybiotyki o strukturze beta-laktamowej (która obejmuje również ten lek).

Następujące działania niepożądane odnotowano również podczas przyjmowania leku Medoclav.

• przystąpienie do wtórnej patologii bakteryjnej, wirusowej lub grzybiczej;
• zaburzenia czynności jelit (zaparcia, biegunka, wzdęcia, uczucie ciężkości lub bólu);
• opisano również zawroty głowy, bóle głowy zależne od dawki, pojedyncze przypadki napadów;
• do stosowania dożylnego, ostre zakrzepowe zapalenie żył;
• zmniejszenie liczby krwinek z odpowiadającymi im objawami.

Przeciwwskazania do stosowania leku Medoklava

Głównym przeciwwskazaniem do stosowania leku Medoklava jest obecność w przeszłości pacjenta reakcji alergicznych na dowolny antybiotyk o strukturze beta-laktamowej cząsteczki działającej. Oprócz penicylin obejmują one również cefalosporyny, monobaktamy i karbapenemy.

Należy również pamiętać, że przed pierwszym użyciem antybiotyku należy zbadać na obecność nadwrażliwości.

Medoclav może być stosowany u kobiet w ciąży i kobiet w okresie laktacji.

Sposób podawania

Do podawania dożylnego dla dorosłych, należy stosować dawkę Medoklav 1 / 0,2 g, 2-3 razy dziennie, którą rozcieńcza się roztworem soli fizjologicznej. Dla dzieci dzienna dawka antybiotyku jest obliczana na podstawie masy ciała i wieku (25/5 mg na 1 kg).

Medoclav jest również stosowany w postaci tabletek 875/125 mg w przypadku leczenia ambulatoryjnego patologii bakteryjnych górnych dróg oddechowych.

Loraxon

Loraxon jest antybiotykiem z grupy preparatów cefalosporyn trzeciej generacji. Jego aktywnym składnikiem jest ceftriakson. To on pozostaje liderem w stosowaniu leczenia szpitalnego patologii bakteryjnych górnych dróg oddechowych w szpitalu.

Loraxon jest również lekiem z wyboru dla pacjentów z poważnymi współistniejącymi chorobami somatycznymi.

Właściwości farmakologiczne

Ceftriakson, który jest aktywnym składnikiem leku, jest słabo wchłaniany po podaniu doustnym, dlatego jest przepisywany tylko domięśniowo lub dożylnie. Loraxon równomiernie gromadzi się w różnych układach ciała, w tym w układzie oddechowym.

Lek ma działanie bakteriobójcze, jak Medoclav, niszczy ścianę komórkową bakterii.

Interwał terapeutyczny Loraxon wynosi 6-8 godzin.

Usunięcie antybiotyku z organizmu jest wydalane głównie przez wątrobę, gdzie jego cząsteczki przechodzą wraz z żółcią do światła jelita. Kolejna porcja dawki Loraxon przechodzi przez procesy filtracji w nerkach.

Przeciwwskazania do Loraksona

Loraxon przeciwwskazany w następujących sytuacjach:

• obecność nadwrażliwości u pacjenta na leki beta-laktamowe;
• dzieci poniżej 1 miesiąca z zaburzonym metabolizmem bilirubiny.

Surowo zabrania się rozcieńczania fiolki Loraxon roztworem zawierającym wapń, ponieważ prowadzi to do krystalizacji antybiotyku.

Skutki uboczne Loraxona

Dzięki zastosowaniu Loraksona obserwowane są prawie takie same jak Medoclav.

Jednakże lek ten odnotował także przejściowy wzrost aktywności enzymów wątrobowych, skurcz oskrzeli, zaburzenia czynności nerek i toksyczne zapalenie wątroby.

Cechy użycia leku

W przypadku zakażeń bakteryjnych górnych dróg oddechowych leczenie Loraxonem podaje się głównie domięśniowo. Jednakże, jeśli jest to pożądane, pacjent może mieć kaniulę lub ciężki stan ogólny, może być podawany dożylnie.

Standardowa dawka Loraxone dla dorosłych wynosi 1 g leku 2 lub 3 razy dziennie. Czas trwania leczenia wynosi zwykle 5 dni. Obliczanie leku dla dzieci należy przeprowadzić na podstawie wzoru 20-40 mg na 1 kg masy ciała.

Wideo

Film opowiada, jak szybko leczyć przeziębienie, grypę lub ARVI. Opinia doświadczonego lekarza.

Antybiotyki w drogach oddechowych

Choroby układu oddechowego Określenie taktyki pacjenta, w tym wybór (przeprowadzony zgodnie z najważniejszymi kryteriami: skuteczność, bezpieczeństwo, koszt itp.) Optymalnego produktu leczniczego najbardziej odpowiedniego dla każdego pacjenta w danej sytuacji klinicznej, jest jednym z najważniejszych i najbardziej złożonych procesów w działalności lekarza.

Złożoność prawidłowej decyzji klinicznej w tej sytuacji wynika przede wszystkim z potrzeby uzasadnienia jej stosowania w oparciu o wiedzę na temat nowoczesnych koncepcji farmakologicznych, które są stale rozwijane. Podstawową pomocą lekarza w codziennej praktyce podejmowania właściwych decyzji klinicznych jest stosowanie wytycznych klinicznych - systematycznie opracowywanych dokumentów opisujących działania lekarza w diagnozowaniu, leczeniu i zapobieganiu chorobom. Zastosowanie tych zaleceń umożliwia wprowadzenie najbardziej skutecznych i bezpiecznych technologii (w tym leków) do praktyki klinicznej, porzucenie nieuzasadnionych interwencji medycznych i poprawę jakości opieki medycznej.

Poważnym problemem dla medycyny jest racjonalizacja antybiotykoterapii. Wynika to z faktu, że w ostatnich latach liczba form opornych wśród głównych bakteryjnych patogenów zakażeń układu oddechowego znacznie wzrosła. Dzisiaj odporność na antybiotyki nazywa się problemem XXI wieku, a prognozy są pesymistyczne. Znaczący wkład w to zjawisko ma nieuzasadnione stosowanie leków przeciwbakteryjnych przez setki tysięcy ludzi, zarówno w celu wypełniania wizyt lekarskich, jak iw procesie samoleczenia z niekontrolowanym i nieuzasadnionym użyciem w zakażeniach wirusowych, nieodpowiednimi dawkami i nieodpowiednim czasem. Jednocześnie tylko 70-80% pacjentów przechodzi pełny cykl antybiotykoterapii. Prowadzi to nie tylko do pojawienia się szczepów mikroorganizmów opornych na niektóre klasy antybiotyków, ale także do nawracającego i przewlekłego przebiegu chorób zakaźnych!

Obecnie patologia zakaźna zajmuje drugie miejsce w strukturze zachorowalności i śmiertelności na całym świecie. Pomimo faktu, że lekarz ma dużą liczbę leków przeciwbakteryjnych, problem optymalizacji leczenia tej patologii jest niezwykle ważny. Przede wszystkim jest to spowodowane tworzeniem odporności mikroorganizmów na najpowszechniejsze klasy antybiotyków. Utrata zdolności do leczenia infekcji dróg oddechowych ma zagrażające życiu konsekwencje dla całej populacji ludzkiej. W związku z tym konieczne jest wzmocnienie nie tylko prac wyjaśniających wśród ludności, mających na celu ograniczenie stosowania leków przeciwbakteryjnych w zakażeniach górnych dróg oddechowych, ale także profesjonalne szkolenie lekarzy na podstawie wiarygodnych informacji naukowych.

Biorąc pod uwagę fakt, że w większości przypadków w chorobach dróg oddechowych i narządów laryngologicznych nie wykonuje się badań laboratoryjnych w celu wykrycia patogennych mikroorganizmów, lekarz musi wybrać antybiotyk empirycznie, to znaczy biorąc pod uwagę, które patogeny najprawdopodobniej spowodują jedną lub inną patologię, również w oparciu o moje własne doświadczenie w przepisywaniu leku.

Przy wyborze antybiotyku ważne jest rozważenie wszystkich głównych patogenów, w tym ich opornych szczepów. Zalecenia dotyczące leczenia przeciwdrobnoustrojowego zakażeń dróg oddechowych powinny opierać się na zasadzie osiągnięcia całkowitej eradykacji bakterii, z uwzględnieniem lokalnych cech szczepów opornych. Nieodpowiednie zwalczanie organizmów zakaźnych może prowadzić do rozwoju odpornych klonów, które rekolonizują błonę śluzową po zaprzestaniu terapii przeciwbakteryjnej. Bezwzględna liczba opornych populacji wzrośnie, ponieważ po proliferacji wewnątrz organizmu gospodarza następuje przeniesienie opornych klonów na innych gospodarzy.

Zakażenia górnych dróg oddechowych są uważane za najczęstsze choroby wśród ludności świata i stanowią około 80-90% wszystkich zakażeń dróg oddechowych. Ostre zapalenie błony śluzowej nosa i zatok, na przykład, jest nie tylko ekonomicznym, ale także istotnym problemem klinicznym, ponieważ jego objawy są często ciężkie i powodują znaczny dyskomfort u pacjentów, a jeśli nie są odpowiednio leczone, istnieje ryzyko poważnych powikłań i przejścia do stadium przewlekłego.

Przyczyną jest z reguły infekcja wirusowa, w wyniku której rozwija się wirusowy nieżyt nosa, powodując obrzęk zapalny i blok przetok zatok przynosowych. Zakażenia górnych dróg oddechowych są powikłane zapaleniem zatok w około 0,5% przypadków, a częściej u dorosłych, ponieważ u dzieci zatoki nie są w pełni rozwinięte. Większość ostrego zapalenia zatok jest wywoływana przez te same wirusy, co zwykłe przeziębienie.

Ostre zapalenie zatok przynosowych rozpoznaje się 10 dnia po wystąpieniu choroby górnych dróg oddechowych, niezależnie od etiologii. Ostre zapalenie zatok jest samoograniczającą się chorobą, chociaż większość autorów zaleca stosowanie leków zmniejszających początek objawów. Leki na receptę, które zmniejszają obrzęk i przekrwienie, prowadzą do lepszego drenażu zatok, co znacznie łagodzi ciężkość choroby. Miejscowe lub ogólnoustrojowe α-adrenomimetyki (leki zmniejszające przekrwienie), zmniejszające liczbę objawów i poprawiające stan pacjenta, nie zmniejszają prawdopodobieństwa rozwoju bakteryjnego zapalenia zatok.

Lekarze ogólni w ostrym zapaleniu zatok zalecają antybiotyki w 77–100% przypadków, mimo że istnieje jeden punkt widzenia dotyczący niewłaściwości stosowania antybiotykoterapii w wirusowym zapaleniu zatok przynosowych. Antybiotyki nie są pokazane w tym przypadku, ponieważ nie mogą wpływać na wirusy i nie łagodzą symptomów stanu pacjenta.

Wtórna infekcja bakteryjna rozwija się u bardzo małej liczby pacjentów, zwłaszcza w praktyce ambulatoryjnej. U dzieci wirusowe zapalenie zatok przynosowych w 5-10% przypadków staje się bakteryjnym zapaleniem zatok przynosowych, u dorosłych występuje tylko u 0,2-2%. W przypadku zakażenia rinowirusem szczyt objawów wynosi 2-3 dni, a następnie zmniejsza się. W ciągu pierwszych 4 dni odróżnienie wirusowego zapalenia zatok przynosowych od debiutu ostrego bakteryjnego zapalenia zatok jest prawie niemożliwe na podstawie obrazu klinicznego choroby. Jeśli objawy utrzymują się dłużej niż 7 dni, najprawdopodobniej choroba ma charakter bakteryjny.

Rozpoznanie zapalenia zatok jest trudne, aw praktyce ambulatoryjnej jest często naznaczone nadmierną diagnozą choroby. Izolacja kultury od nosogardzieli nie ma wartości diagnostycznej. Wizualizacja zapalenia zatok przynosowych jest wykonywana za pomocą rentgenografii, tomografii komputerowej, rezonansu magnetycznego. Czułość badania rentgenowskiego w diagnostyce ostrego bakteryjnego zapalenia zatok przynosowych w porównaniu z badaniem nakłucia wynosi około 75%.

Rozpoznanie zapalenia zatok ustala się głównie w obecności objawów klinicznych na podstawie obecności więcej niż 4 objawów następujących:

1. przełożony w przeddzień zimna;
2. niska skuteczność stosowania leków zmniejszających zastój i obrzęk;
3. jednostronny ból zęba lub ból twarzy;
4. ból żucia;
5. czas trwania choroby wynosi ponad 10 dni, a jego przebieg dwufazowy;
6. jednostronne ropne wydzieliny i bolesność
7. w dziedzinie sinusów.

Proponowana aktywna taktyka oczekiwania na ostre bakteryjne zapalenie zatok przynosowych opiera się na danych z randomizowanych badań kontrolowanych, które wykazały spontaniczną poprawę w ciągu 7-14 dni u prawie 70% pacjentów, spontaniczne wyzdrowienie u 30%, ze wzrostem korzystnych wyników stosowania antybiotyków tylko 13-19%. Terapia przeciwbakteryjna jest wskazana u pacjentów z ciężkim bakteryjnym zapaleniem zatok przynosowych, zaostrzeniem przewlekłego zapalenia błony śluzowej nosa i zatok przy braku efektu leczenia objawowego, z powikłaniami miejscowymi lub układowymi.

Rozpoznanie nawracającego ostrego zapalenia zatok przynosowych ustala się na podstawie historii choroby (obecność 2 do 4 lub więcej epizodów ostrego bakteryjnego zapalenia zatok w ciągu roku bez zachowania objawów przedmiotowych i podmiotowych zapalenia zatok przynosowych między epizodami choroby). Czynnikami predysponującymi do utrzymywania się i nawrotu procesu zapalnego w zatokach przynosowych mogą być:

1. upośledzony status odpornościowy;
2. dyskineza rzęskowa;
3. anatomiczne nieprawidłowości struktury jamy nosowej;
4. alergiczny nieżyt nosa;
5. mukowiscydoza.

Testy diagnostyczne stosowane w celu identyfikacji przyczyn nawracającego ostrego zapalenia zatok przynosowych, przewlekłego zapalenia zatok przynosowych obejmują endoskopię endoskopową, wizualizację radiograficzną, testy alergologiczne i immunologiczne.

Według amerykańskich badaczy S. pneumoniae (20-43%), H. influenzae (22-35%), M. catarrhalis (2-10%) są najczęstszym badaniem bakteriologicznym zawartości zatoki szczękowej (M. aurus i beztlenowce). W związku z tym, jako lek pierwszego rzutu w leczeniu tej patologii, zgodnie z wytycznymi większości krajów, amoksycylina jest podawana ze zmianą leku przeciwbakteryjnego po 7 dniach leczenia przy braku zauważalnych objawów poprawy. Jeśli proces zapalny jest spowodowany przez oporny szczep patogenu, lekami z wyboru są połączenia amoksycyliny i kwasu klawulanowego w wysokich dawkach (4 g / dobę) lub fluorochinolony oddechowe. W tej sytuacji niepożądane jest stosowanie cefalosporyn, makrolidów.

Badania mikroflory zawartości zatok przynosowych u pacjentów z bakteryjnym zapaleniem zatok przynosowych, prowadzone w ukraińskich laboratoriach, najczęściej ujawniają S. pneumoniae (20-43%), S. aureus (18-20%), M. catarrhalis (2-10%), H, influenzae (2-5%), rzadziej - beztlenowce, pałeczki jelitowe i pseudomonas. Jednocześnie wyniki zeznań antybiotykowych wskazują na stosowność stosowania, wraz z amoksycyliną, w tym amoksycyliny w postaci inhibitora chroniącej przed inhibitorami (połączenie jej z kwasem klawulanowym), antybiotyków cefalosporynowych pokoleń II-III.

Epidemiologia i ostre infekcje dróg oddechowych, takie jak ostre zapalenie oskrzeli, są bezpośrednio związane z epidemiologią grypy, a także innymi infekcjami wirusowymi.

Ostre zapalenie oskrzeli jest jedną z najczęstszych przyczyn nadużywania antybiotyków. Większość z tych oskrzeli ma etiologię wirusową. Antybiotykoterapia jest wskazana z oczywistymi oznakami bakteryjnego uszkodzenia oskrzeli (wypływ ropnej plwociny i wzrost jej ilości, występowanie lub zwiększenie duszności i wzrost objawów zatrucia).

Głównymi bakteryjnymi patogenami ostrego zapalenia oskrzeli są pneumokoki (najczęściej u pacjentów w średnim wieku i w podeszłym wieku), mykoplazma, prątki hemofilne (u palaczy) i moraccella (u osób z obniżoną odpornością).

S. pneumoniae, N. nfluenzae i M. catarrhalis należą również do głównych patogenów bakteryjnych powodujących zakażenia dolnych dróg oddechowych nabyte przez społeczność (pozaszpitalne zapalenie płuc (VP), zaostrzenie przewlekłej obturacyjnej choroby płuc (POChP) i ostre zapalenie ucha środkowego).

Wirusowe infekcje dróg oddechowych, a przede wszystkim epidemiczna grypa, są niewątpliwie jednym z wiodących czynników ryzyka EAP, będąc rodzajem „przewodnika” infekcji bakteryjnej. Biorąc pod uwagę znane cechy patogenezy WPR, oczywiste jest, że w przeważającej większości przypadków jej etiologia jest związana z mikroflorą górnych dróg oddechowych, której skład zależy od środowiska zewnętrznego, wieku pacjenta i ogólnego stanu zdrowia.

Terapia antybakteryjna jest jedynym rozsądnym kierunkiem leczenia WPR. (Antybiotyki β-laktamowe odgrywają ważną rolę w leczeniu tych pacjentów, ze względu na ich silne działanie bakteriobójcze na wiele kluczowych patogenów EIT, głównie S. pneumoniae, niska toksyczność, wieloletnie skuteczne i bezpieczne stosowanie. Pomimo zwiększonej odporności S. pneumoniae do penicyliny ß-laktamy zachowują wysoką skuteczność kliniczną w WPR spowodowaną przez patogeny oporne na penicylinę W większości badań u pacjentów bez poważnego upośledzenia odporności między opornością na prącie Llyn gorsze rezultaty i leczenie VP połączenie nie zostało ustanowione.

Amoksycylina i jej połączenia z inhibitorami ß-laktamazy, głównie kwasem klawulanowym, mają największe znaczenie w leczeniu CAP u pacjentów ambulatoryjnych.

W zaleceniach dotyczących empirycznej terapii przeciwbakteryjnej u pacjentów ambulatoryjnych amoksycylina i makrolidy są wskazane jako środki z wyboru u pacjentów w wieku poniżej 60 lat bez chorób współistniejących (z nietolerancją ß-laktamów lub podejrzewaną atypową etiologią choroby - chlamydią i mykoplazmą). U pacjentów w podeszłym wieku i / lub z chorobami współistniejącymi, gdy prawdopodobieństwo etiologicznej roli drobnoustrojów gram-ujemnych (w tym tych z niektórymi mechanizmami oporności) wzrasta, chronione aminopenicyliny lub cefuroksym są zalecane jako leki z wyboru. U pacjentów hospitalizowanych z CAP, zaleca się rozpoczęcie leczenia antybiotykami w postaci pozajelitowej, wśród których chronione aminopenicyliny są również wskazane jako leki z wyboru (w tym w połączeniu z makrolidami).

Klinicznym markerem wyraźnego zapalenia dolnych dróg oddechowych przy obecności dużej liczby mikroorganizmów jest uwalnianie ropnej plwociny. Z punktu widzenia lekarza, obecność zielonkawej (ropnej) plwociny u pacjentów z POChP, w przeciwieństwie do światła (śluzu), jest uważana za jeden z najdokładniejszych i najprostszych objawów zapalenia zakaźnego, które jest wskazaniem do przepisywania leku przeciwbakteryjnego.

Biorąc pod uwagę dostępne obecnie dowody, należy przepisywać antybiotyki na POChP pacjentom z:

1. zaostrzenie z trzema objawami kardynalnymi (zwiększona duszność, zwiększona objętość i ropna natura plwociny);
2. zaostrzenie POChP z 2 objawami kardynalnymi, jeśli jednym z nich jest zwiększenie objętości i ropnej natury plwociny;
3. ciężkie zaostrzenie POChP wymagające inwazyjnej lub nieinwazyjnej wentylacji.

Powołanie odpowiedniego antybiotyku na ostre zaostrzenia POChP powinno być traktowane nie tylko jako sposób na zatrzymanie obecnego zaostrzenia, pozbycie się istniejących objawów, ale także jako zapobieganie kolejnym zaostrzeniom POChP poprzez zwalczanie patogenu.

Problem ten rozwiązuje odpowiednia terapia antybakteryjna, w której zdolność do powodowania eradykacji patogenów staje się głównym czynnikiem przy wyborze antybiotyku, ponieważ stopień usunięcia etiologicznie istotnych mikroorganizmów określa czas trwania remisji i czas kolejnego nawrotu.

Rozpoczęcie terapii zakaźnych zaostrzeń POChP i przewlekłego nieobturacyjnego zapalenia oskrzeli jest empiryczne, koncentrując się na spektrum głównych patogenów, nasileniu zaostrzeń, prawdopodobieństwie regionalnej oporności, bezpieczeństwie leków przeciwbakteryjnych, wygodnym użyciu, wskaźnikach kosztów.

Wiele wytycznych uwzględnia aminopenicyliny, w tym te chronione przez inhibitory β-laktamazy, jako leki z wyboru w celu zaostrzenia POChP. Wybór ten opiera się na aktywności leków w stosunku do patogenów, których rola w wystąpieniu ostrego zaostrzenia jest najbardziej prawdopodobna. Głównymi czynnikami zakaźnymi podczas zaostrzenia POChP są Haemophilus influenzae (41-52%), Streptococcus pneumoniae (7-17%), Moraxella catarrhalis (10-13%). Wyniki badań na zwierzętach i badań klinicznych u pacjentów z POChP wskazują na obecność wysokiej skuteczności amoksycyliny / kwasu klawulanowego przeciwko H. influenzae i M. catarrhalis, w tym szczepów wytwarzających ß-laktamazę. Chociaż wytyczne dotyczące leczenia zakażeń układu oddechowego mają pewne cechy krajowe w różnych krajach, amoksycylina / kwas klawulanowy jest obecny we wszystkich wiodących zaleceniach.

Zgodnie z zaleceniami ukraińskimi (Order M3 Ukrainy nr 128), dla pacjentów poniżej 65 lat bez chorób towarzyszących, które mają zaostrzenia mniej niż 4 razy w roku i FEV₁> 50%, leki pierwszego rzutu to aminopenicyliny i makrolidy. Fluorochinolony oddechowe w tym przypadku są określane jako leki drugiej linii. Pacjenci powyżej 65 roku życia z chorobami współistniejącymi, częstymi zaostrzeniami i FEV₁ od 30 do 50% zalecanych chronionych aminopenicylin, cefalosporyn drugiej generacji i fluorochinolonów oddechowych.

Obecność amoksycyliny / kwasu klawulanowego w zaleceniach leczenia zaostrzeń POChP wynika z wysokiej skuteczności klinicznej i bakteriologicznej leku przeciwko S. pneumoniae i H. influenzae i M. catarrhalis wytwarzającym ß-laktamazę.

Kombinacja amoksycyliny i kwasu klawulanowego została pierwotnie opracowana w celu poszerzenia spektrum działania przeciwdrobnoustrojowego amoksycyliny przez gatunki wytwarzające ß-laktamazę. Z biegiem lat ta właściwość stała się szczególnie ważna, ponieważ w wielu krajach wzrosła liczba bakterii wytwarzających ß-laktamazę.

Amoksycylina / kwas klawulanowy u pacjentów z ostrymi zaostrzeniami POChP i przewlekłego nieobturacyjnego zapalenia oskrzeli ma kilka zalet w porównaniu z innymi lekami przeciwbakteryjnymi. Dotyczy to przede wszystkim obecności szczepów H. influenzae produkujących H. lactamase. Ich częstotliwość zmienia się w szerokim zakresie, aw niektórych regionach osiąga 30%. Biorąc pod uwagę, że H. influenzae jest głównym czynnikiem sprawczym w ostrych zaostrzeniach POChP, stosowanie zabezpieczonych penicylin jest uzasadnione i celowe.

Wraz z aktywnością przeciwko opornym szczepom H. influenzae, amoksycylina / kwas klawulanowy jest skuteczny przeciwko S. pneumoniae o niskiej wrażliwości na penicylinę. Ta aktywność jest spowodowana optymalnymi parametrami farmakokinetycznymi i farmakodynamicznymi leku, co pozwala na stworzenie wysokiego minimalnego stężenia hamującego (BMD) dla opornego S. pneumoniae. Efekt ten jest szczególnie wyraźny przy stosowaniu amoksycyliny / kwasu klawulanowego w dawce 875/125 mg, stosowanej dwukrotnie.

Likwidacja bakteriologiczna jest ważna nie tylko dla osiągnięcia efektu klinicznego, ale także dla zmniejszenia możliwości powstawania i rozprzestrzeniania się oporności. Skuteczność bakteriologiczna środków przeciwbakteryjnych zależy od ich właściwości farmakokinetycznych / farmakodynamicznych (PK / PD). W środkach ß-laktamowych skuteczność bakteriologiczna w dużej mierze zależy od czasu, w którym wolne stężenie leku w osoczu krwi przekracza BMD (T> MPC) dla danego patogenu. Aby amoksycylina wykazywała maksymalną skuteczność bakteriologiczną przeciwko głównemu patogenowi układu oddechowego S. pneumoniae w modelowaniu zakażeń u zwierząt, konieczne jest, aby wartość T> BMD była większa niż 40% odstępu między dawkami tego leku.

Uważa się, że do eradykacji H. influenzae wymagana jest taka sama wartość T> BMD. Przy stosowaniu (3-laktamów, zwłaszcza tych, w których zależność między dawką a efektem jest liniowa, BMD patogenów można zoptymalizować przez zwiększenie pojedynczej dawki, częstotliwości podawania i / lub poprawy farmakokinetyki, co pomoże utrzymać odpowiedni poziom T> BMD. kwas klawulanowy jest taki, że parametry PK / PD, zoptymalizowane pod kątem maksymalnej eradykacji patogenu, umożliwiają nie tylko zwiększenie częstotliwości leczenia klinicznego i bakteriologicznego, ale także spowalniają rozwój i Szczepy oporne rostranenie.

Prawdopodobieństwo klinicznego sukcesu amoksycyliny / kwasu klawulanowego w zakażeniach dróg oddechowych i ostrego zapalenia ucha środkowego wynosi około 90%. Dlatego lek jest cennym lekiem na infekcje dróg oddechowych, zwłaszcza, jeśli uważasz, że lekarze często nie mogą określić rodzaju patogenu, który spowodował zapalenie ucha, a terapia powinna być empiryczna.

Obecnie amoksycylina / kwas klawulanowy jest najczęściej stosowany do empirycznego leczenia zakażeń bakteryjnych dróg oddechowych, takich jak CAP, zaostrzenie POChP i przewlekłe nieobturacyjne zapalenie oskrzeli, ostre bakteryjne zapalenie zatok przynosowych i ostre zapalenie ucha środkowego.

Ważnym czynnikiem przy wyborze leku przeciwbakteryjnego jest obecność działań niepożądanych. Amoksycylina / kwas klawulanowy jest zwykle dobrze tolerowany. Spośród skutków ubocznych najczęściej obserwuje się zaburzenia przewodu pokarmowego, głównie biegunkę, która jest związana z działaniem kwasu klawulanowego. W związku z tym zaczęły pojawiać się nowe formy, pozwalające zmniejszyć dzienną i dawkę kwasu klawulanowego bez zmniejszania skuteczności ochrony przed β-laktamazą. W badaniu A. Calvera i in. przy udziale 1191 dorosłych pacjentów wykazano, że częstość występowania działań niepożądanych zmniejszała się u pacjentów, którzy otrzymywali amoksycylinę / kwas klawulanowy 875/125 mg 2 razy dziennie w porównaniu z grupą otrzymującą 500/125 mg 3 razy dziennie (2,9 w porównując 4,9%, p = 0,28).

Możliwość stosowania wysokich dawek amoksycyliny / kwasu klawulanowego umożliwia osiągnięcie sukcesu częściej, gdy oporne mikroorganizmy biorą udział w procesie patologicznym i, co ma duże znaczenie, zminimalizować selekcję i pojawienie się szczepów opornych w przyszłości. Unikalna kombinacja amoksycylina / kwas klawulanowy, pierwotnie opracowana i ulepszona w celu zwalczania opornych mikroorganizmów, nadal stanowi cenne narzędzie kliniczne do leczenia zakażeń dróg oddechowych.