Antybiotyki

Antybiotyki (ze starożytnego greckiego ἀντί - przeciwko + βίος - życie) są substancjami pochodzenia naturalnego lub półsyntetycznego, które hamują wzrost żywych komórek, najczęściej prokariotycznych lub pierwotniaków.

Naturalne antybiotyki są najczęściej wytwarzane przez promieniowce, rzadziej przez bakterie bez grzybni.

Niektóre antybiotyki wywierają silny wpływ hamujący na wzrost i rozmnażanie się bakterii, a jednocześnie stosunkowo niewielkie lub żadne uszkodzenia komórek mikroorganizmu, a zatem są stosowane jako leki.

Niektóre antybiotyki są stosowane jako leki cytostatyczne (przeciwnowotworowe) w leczeniu raka.

Antybiotyki nie wpływają na wirusy, a zatem są bezużyteczne w leczeniu chorób wywoływanych przez wirusy (na przykład grypa, wirusowe zapalenie wątroby typu A, B, C, ospa wietrzna, opryszczka, różyczka, odra).

Terminologia

W pełni syntetyczne leki, które nie mają naturalnych analogów i wywierają hamujący wpływ na wzrost bakterii podobnych do antybiotyków, tradycyjnie nazywano antybiotykami, ale chemioterapią przeciwbakteryjną. W szczególności, gdy znane były tylko sulfonamidy z leków przeciwbakteryjnych do chemioterapii, zwykle mówiono o całej klasie leków przeciwbakteryjnych jako „antybiotykach i sulfonamidach”. Jednak w ostatnich dziesięcioleciach, w związku z wynalezieniem wielu bardzo silnych leków chemioterapeutycznych przeciwbakteryjnych, w szczególności fluorochinolonów, zbliżających się lub przekraczających „tradycyjne” antybiotyki w działaniu, pojęcie „antybiotyku” zaczęło się rozmazywać i rozszerzać i jest często stosowane nie tylko w odniesieniu do związków naturalnych i półsyntetycznych, ale także do wielu silnych leków przeciwbakteryjnych.

Historia

Wynalezienie antybiotyków można nazwać rewolucją w medycynie. Penicylina i streptomycyna były pierwszymi antybiotykami.

Klasyfikacja

Ogromna różnorodność antybiotyków i ich rodzaje działania na organizm ludzki spowodowały klasyfikację i podział antybiotyków na grupy. Z natury oddziaływania na komórkę bakteryjną antybiotyki można podzielić na dwie grupy:

• bakteriostatyczny (bakterie żyją, ale nie są w stanie się rozmnażać),
• bakteriobójcze (bakterie umierają, a następnie wydalane z organizmu).

Klasyfikacja według struktury chemicznej, która jest szeroko stosowana w środowisku medycznym, składa się z następujących grup:

• Antybiotyki beta-laktamowe, podzielone na dwie podgrupy:
  • Penicyliny - wytwarzane przez kolonie grzybów pleśniowych Penicillinum;
  • Cefalosporyny - mają podobną strukturę do penicylin. Stosowany przeciwko bakteriom opornym na penicylinę.

• Makrolidy - antybiotyki o złożonej strukturze cyklicznej. Działanie jest bakteriostatyczne.

• Tetracykliny stosuje się w leczeniu zakażeń układu oddechowego i dróg moczowych, w leczeniu ciężkich zakażeń, takich jak wąglik, tularemia, bruceloza. Działanie jest bakteriostatyczne.
• Aminoglikozydy - mają wysoką toksyczność. Stosowany w leczeniu ciężkich zakażeń, takich jak zatrucie krwi lub zapalenie otrzewnej. Działanie jest bakteriobójcze.
• Chloramfenikol - stosowanie jest ograniczone ze względu na zwiększone ryzyko poważnych powikłań - uszkodzenie szpiku kostnego wytwarzającego krwinki. Działanie jest bakteriostatyczne.
• Antybiotyki glikopeptydowe naruszają syntezę ściany komórkowej bakterii. Mają działanie bakteriobójcze, jednak działają bakteriostatycznie w odniesieniu do enterokoków, niektórych paciorkowców i gronkowców.
• Linozamidy mają działanie bakteriostatyczne, które jest spowodowane przez hamowanie syntezy białek przez rybosomy. W wysokich stężeniach wobec wysoce wrażliwych mikroorganizmów może wykazywać działanie bakteriobójcze.
• Leki przeciw TB - Izoniazyd, Ftiwazyd, Saluzid, Metazyd, Etionamid, Protionamid.
• Antybiotyki różnych grup - rifamycyna, siarczan rystomycyny, sól sodowa fuzydyny, siarczan polimyksyny M, siarczan polimyksyny B, gramicydyna, heliomycyna.
• Leki przeciwgrzybicze - niszczą błonę komórkową grzybów i powodują ich śmierć. Działanie - polityczne. Stopniowo zastępowane przez wysoce skuteczne syntetyczne leki przeciwgrzybicze.
• Leki przeciwtrądowe - diaphenylosulfon, solusulfon, Diucifon.

Antybiotyki beta-laktamowe

Antybiotyki beta-laktamowe (antybiotyki β-laktamowe, β-laktamy) to grupa antybiotyków połączonych obecnością pierścienia β-laktamowego w strukturze. Beta-laktamy obejmują podgrupy penicylin, cefalosporyn, karbapenemów i monobaktamów. Podobieństwo struktury chemicznej określa ten sam mechanizm działania wszystkich β-laktamów (zaburzona synteza ściany komórkowej bakterii), jak również alergię krzyżową na nich u niektórych pacjentów.

Penicyliny

Penicyliny - leki przeciwbakteryjne należące do klasy antybiotyków β-laktamowych. Przodkiem penicylin jest benzylopenicylina (penicylina G lub po prostu penicylina), która jest stosowana w praktyce klinicznej od wczesnych lat 40-tych.

Cefalosporyny

„Cefalosporyny (ang. Cephalosporins) to klasa antybiotyków β-laktamowych, oparta na strukturze chemicznej której jest kwas 7-aminocefalosporanowy (7-ACC). Głównymi cechami cefalosporyn w porównaniu z penicylinami jest ich większa odporność na β-laktamazy - enzymy wytwarzane przez mikroorganizmy. Jak się okazało, pierwsze antybiotyki, cefalosporyny, o wysokiej aktywności przeciwbakteryjnej, nie posiadają całkowitej odporności na β-laktamazy. Będąc odpornymi na laktamazy plazmidowe, są niszczone przez laktamy chromosomalne, które są wytwarzane przez bakterie Gram-ujemne. Aby zwiększyć stabilność cefalosporyn, poszerzyć spektrum działania przeciwbakteryjnego, poprawić parametry farmakokinetyczne, zsyntetyzowano ich liczne półsyntetyczne pochodne.

Karbapenemy

Karbapenemy (angielski karbapenemy) są klasą antybiotyków β-laktamowych, o szerokim zakresie działania, o strukturze, która czyni je wysoce odpornymi na beta-laktamazy. Nieodporny na nowy typ beta-laktamazy NDM1.

Makrolidy

Makrolidy są grupą leków, głównie antybiotyków, których struktura chemiczna opiera się na makrocyklicznym 14- lub 16-członowym pierścieniu laktonowym, do którego przyłączona jest jedna lub kilka reszt węglowodanowych. Makrolidy należą do klasy poliketydów, związków pochodzenia naturalnego. Makrolidy należą do najmniej toksycznych antybiotyków.

Odnosi się również do makrolidów:

• azalidy, które są 15-członową strukturą makrocykliczną otrzymaną przez wprowadzenie atomu azotu do 14-członowego pierścienia laktonowego o 9 do 10 atomach węgla;
• Ketolidy są 14-członowymi makrolidami, w których grupa ketonowa jest przyłączona do pierścienia laktonowego przy 3 atomach węgla.

Ponadto grupa makrolidów nominalnie obejmuje takrolimus, lek immunosupresyjny, którego struktura chemiczna to 23-członowy pierścień laktonowy.

Tetracykliny

Tetracykliny (ang. Tetracyclines) - grupa antybiotyków należących do klasy poliketydów, podobnych pod względem budowy chemicznej i właściwości biologicznych. Przedstawiciele tej rodziny charakteryzują się wspólnym spektrum i mechanizmem działania przeciwdrobnoustrojowego, całkowitą opornością krzyżową i podobnymi właściwościami farmakologicznymi. Różnice dotyczą pewnych właściwości fizykochemicznych, stopnia działania przeciwbakteryjnego, charakterystyki absorpcji, dystrybucji, metabolizmu w makroorganizmach i tolerancji.

Aminoglikozydy

Aminoglikozydy - grupa antybiotyków, której wspólną strukturą chemiczną jest obecność cząsteczki aminocukru, która jest połączona wiązaniem glikozydowym z pierścieniem aminocyklicznym. Struktura chemiczna aminoglikozydów jest również zbliżona do spektynomycyny, antybiotyku aminocyklitolowego. Główne znaczenie kliniczne aminoglikozydów polega na ich aktywności przeciw tlenowym bakteriom Gram-ujemnym.

Linkosamidy

Linozamidy (syn.: linkosamidy) to grupa antybiotyków, która obejmuje naturalny antybiotyk, linkomycynę i jej półsyntetyczny analog klindamycynę. Mają właściwości bakteriostatyczne lub bakteriobójcze, w zależności od stężenia w organizmie i wrażliwości drobnoustrojów. Działanie jest spowodowane tłumieniem syntezy białek w komórkach bakteryjnych przez wiązanie się z podjednostką 30S błony rybosomalnej. Linozamidy są odporne na kwas chlorowodorowy soku żołądkowego. Po spożyciu jest szybko wchłaniany. Jest stosowany w zakażeniach wywołanych przez ziarniaki Gram-dodatnie (głównie jako leki drugiej linii) i beztlenową florę beztlenową. Zazwyczaj łączy się je z antybiotykami, które wpływają na florę Gram-ujemną (na przykład aminoglikozydy).

Chloramfenikol

Chloramfenikol (chloramfenikol) jest antybiotykiem o szerokim spektrum działania. Bezbarwne kryształy o bardzo gorzkim smaku. Chloramfenikol jest pierwszym syntetycznym antybiotykiem. Stosowany w leczeniu duru brzusznego, czerwonki i innych chorób. Toksyczny. Numer rejestracyjny CAS: 56-75-7. Postacią racemiczną jest syntomycyna.

Antybiotyki glikopeptydowe

Antybiotyki glikopeptydowe - klasa antybiotyków, składa się z glikozylowanych cyklicznych lub policyklicznych peptydów nie-rybosomalnych. Ta klasa antybiotyków hamuje syntezę ścian komórkowych wrażliwych mikroorganizmów, hamując syntezę peptydoglikanów.

Polimyksyna

Polimyksyny są grupą antybiotyków bakteriobójczych o wąskim spektrum aktywności przeciw flory gram-ujemnej. Główne znaczenie kliniczne to aktywność polimyksyn przeciwko P. aeruginosa. Z natury chemicznej są to związki polienowe, w tym reszty polipeptydowe. W normalnych dawkach leki z tej grupy działają bakteriostatycznie, w wysokich stężeniach - mają działanie bakteriobójcze. Spośród leków najczęściej stosowano polimyksynę B i polimyksynę M. Posiadają wyraźny nefro i neurotoksyczność.

Sulfanilamidowe leki przeciwbakteryjne

Sulfonyloamid (łac. Sulfanilamid) to grupa chemikaliów pochodzących od para-aminobenzenosulfamidu - amidu kwasu sulfanilowego (kwasu para-aminobenzenosulfonowego). Wiele z tych substancji jest stosowanych jako leki przeciwbakteryjne od połowy XX wieku. Para-aminobenzenosulfamid, najprostszy związek z klasy, nazywany jest również białym streptocydem i nadal jest stosowany w medycynie. Prontosil (czerwony streptocyd), nieco bardziej złożony pod względem struktury sulfanilamid, był pierwszym lekiem z tej grupy i, ogólnie, pierwszym na świecie syntetycznym lekiem przeciwbakteryjnym.

Chinolony

Chinolony są grupą leków przeciwbakteryjnych, które obejmują również fluorochinolony. Pierwsze leki z tej grupy, głównie kwas nalidyksowy, przez wiele lat były stosowane tylko w zakażeniach dróg moczowych. Ale po otrzymaniu fluorochinolonów stało się oczywiste, że mogą mieć duże znaczenie w leczeniu ogólnoustrojowych zakażeń bakteryjnych. W ostatnich latach jest to najszybciej rosnąca grupa antybiotyków.

Fluorochinolony (angielskie fluorochinolony) - grupa substancji leczniczych o wyraźnej aktywności przeciwbakteryjnej, szeroko stosowana w medycynie jako antybiotyki o szerokim spektrum działania. Szerokość spektrum działania przeciwbakteryjnego, aktywności i wskazań do stosowania są bardzo zbliżone do antybiotyków, ale różnią się od siebie pod względem struktury chemicznej i pochodzenia. (Antybiotyki są produktami pochodzenia naturalnego lub podobnymi ich syntetycznymi analogami, podczas gdy fluorochinolony nie mają naturalnego analogu). Fluorochinolony dzielą się na leki pierwszego (pefloksacyna, ofloksacyna, cyprofloksacyna, lomefloksacyna, norfloksacyna) i drugiej generacji (lewofloksacyna, sparfloksacyna, moksyfloksacyna). Spośród leków fluorochinolonowych lomefloksacyna, ofloksacyna, cyprofloksacyna, lewofloksacyna, sparfloksacyna i moksyfloksacyna są wymienione na liście leków podstawowych i zasadniczych.

Pochodne nitrofuranu

Nitrofurany są grupą środków przeciwbakteryjnych. Bakterie Gram-dodatnie i Gram-ujemne, a także chlamydie i niektóre pierwotniaki (trichomonady, Giardia) są wrażliwe na nitrofurany. Nitrofurany zwykle działają bakteriostatycznie na mikroorganizmy, ale w wysokich dawkach mogą mieć działanie bakteriobójcze. Nitrofuranam rzadko rozwija odporność na mikroflorę.

Leki przeciwgruźlicze

Leki przeciw gruźlicy są aktywne przeciwko kijowi Kokha (łac. Mycobactérium tuberculósis). Zgodnie z międzynarodową klasyfikacją chemiczną anatomiczną i terapeutyczną („ATC”, angielski ATC), należy podać kod J04A.

Aktywność leków przeciw TB jest podzielona na trzy grupy:

Antybiotyki przeciwgrzybicze

• Nystatyna jest lekiem przeciwgrzybiczym z serii polienowej, stosowanym w leczeniu kandydozy. Najpierw wyizolowany ze Streptomyces noursei w 1950 roku.
• Amfoterycyna B - lek, lek przeciwgrzybiczy. Polienowy antybiotyk makrocykliczny o działaniu przeciwgrzybiczym. Produkowany przez Streptomyces nodosus. Ma działanie grzybobójcze lub fungistatyczne w zależności od stężenia w płynach biologicznych i wrażliwości patogenu. Wiąże się ze sterolami (ergosterolami) znajdującymi się w błonie komórkowej grzyba i jest osadzony w błonie, tworząc nisko selektywny kanał jonowy o bardzo wysokiej przewodności. Wynikiem jest uwolnienie składników wewnątrzkomórkowych w przestrzeni pozakomórkowej i liza grzyba. Aktywny przeciwko Candida spp., Cryptococcus neoformans, Aspergillus spp. i inne grzyby. Nie wpływa na bakterie, riketsje, wirusy.
• Ketokonazol, nazwa handlowa Nizoral (składnik aktywny, według IUPAC: cis-1-acetylo-4- [4 [[2- (2,4) -dichlorofenylo) -2- (1H-imidazol-1-ilo-metyl) -1, 3-dioksolan-4-ylo] metoksy] fenylo] piperazyna) jest lekiem przeciwgrzybiczym, pochodną imidazolu. Ważnymi cechami ketokonazolu są jego skuteczność po podaniu doustnym, a także jego wpływ na grzybice powierzchniowe i układowe. Działanie leku wiąże się z naruszeniem biosyntezy ergosterolu, triglicerydów i fosfolipidów, niezbędnych do tworzenia błony komórkowej grzybów.
• Mikonazol jest lekiem do miejscowego leczenia większości chorób grzybiczych, w tym dermatofitów, drożdży i drożdży, zewnętrznych postaci kandydozy. Działanie grzybobójcze mikonazolu jest związane z upośledzoną syntezą ergosterolu - składnika błony komórkowej grzyba.
• Flukonazol (Flukonazol, 2- (2,4-difluorofenylo) -1,3-bis (1H-1,2,4-triazol-1-ilo) -2-propanol) jest powszechnym lekiem syntetycznym grupy triazolowej do leczenia i zapobiegania kandydoza i niektóre inne grzybice. Środek przeciwgrzybiczy ma wysoce specyficzny efekt poprzez hamowanie aktywności enzymów grzybowych zależnych od cytochromu P450. Blokuje konwersję lanosterolu grzybowego do ergosterolu; zwiększa przepuszczalność błony komórkowej, narusza jej wzrost i replikację. Flukonazol, będąc wysoce selektywny dla grzybów cytochromu P450, prawie nie hamuje tych enzymów w organizmie człowieka (w porównaniu z itrakonazolem, klotrimazolem, ekonazolem i ketokonazolem, w mniejszym stopniu, hamuje procesy oksydacyjne zależne od cytochromu P450 w ludzkiej błonie mikrosomalnej).

Nomenklatura

Przez długi czas nie istniały jednolite zasady nadawania nazw antybiotykom. Najczęściej nazywano je nazwą rodzajową lub gatunkową producenta, rzadziej - zgodnie ze strukturą chemiczną. Niektóre antybiotyki są nazwane zgodnie z lokalizacją, z której producent został wyizolowany, i na przykład etamycynę nazwano po numerze szczepu (8).

1. Jeśli znana jest struktura chemiczna antybiotyku, nazwa powinna być wybrana z uwzględnieniem klasy związków, do których należy.
2. Jeśli struktura nie jest znana, nazwa jest podawana przez nazwę rodzaju, rodziny lub kolejności (a jeśli są używane, to typ), do którego należy producent. Przyrostek „Mitsin” jest przypisany tylko do antybiotyków syntetyzowanych przez bakterie z rzędu Actinomycetales.
3. W tytule można podać wskazanie widma lub sposobu działania.

Działanie antybiotykowe

Antybiotyki, w przeciwieństwie do środków antyseptycznych, wykazują działanie przeciwbakteryjne nie tylko, gdy są stosowane zewnętrznie, ale także w mediach biologicznych organizmu, gdy są stosowane ogólnoustrojowo (doustnie, domięśniowo, dożylnie, doodbytniczo, dopochwowo itp.).

Mechanizmy działania biologicznego

• Zakłócenie syntezy ściany komórkowej poprzez hamowanie syntezy peptydoglikanów (penicylina, cefalosporyna, monobaktam), tworzenie dimerów i ich przenoszenie do rosnących łańcuchów peptydoglikanów (wankomycyna, flawomityna) lub synteza chityny (nikomycyna, tunikamycyna). Antybiotyki działające podobnym mechanizmem mają działanie bakteriobójcze, nie zabijają komórek spoczynkowych i komórek pozbawionych ściany komórkowej (formy L bakterii).
• Zakłócenie funkcjonowania błon: naruszenie integralności błony, tworzenie kanałów jonowych, wiązanie jonów w kompleksy rozpuszczalne w lipidach i ich transport. Nystatyna, gramicydyny, polimyksyny działają w podobny sposób.
• Tłumienie syntezy kwasów nukleinowych: wiązanie z DNA i utrudnianie rozwoju polimerazy RNA (aktydyny), łączenie nici DNA, co uniemożliwia jego rozwikłanie (rubomycyna), hamowanie enzymów.
• Naruszenie syntezy puryn i pirymidyn (azaseryna, sarkomycyna).
• Naruszenie syntezy białek: hamowanie aktywacji i transferu aminokwasów, funkcje rybosomów (streptomycyna, tetracyklina, puromycyna).
• Hamowanie enzymów oddechowych (antymycyna, oligomycyna, aurowertyna).

Interakcja z alkoholem

Alkohol może wpływać na aktywność i metabolizm antybiotyków, wpływając na aktywność enzymów wątrobowych rozkładających antybiotyki. W szczególności, niektóre antybiotyki, włącznie z metronidazolem, tynidazolu, chloramfenikol, kotrimoksazol, cefamandol, ketokonazol, latamoxef, cefoperazon, cefmenoxime furazolidonu chemicznie oddziaływać z alkoholem, co prowadzi do poważnych skutków ubocznych, takie jak nudności, wymioty, duszność, drgawki, a nawet śmierć Stosowanie alkoholu z tymi antybiotykami jest absolutnie przeciwwskazane. Ponadto stężenie doksycykliny i erytromycyny może, w pewnych okolicznościach, być znacznie zmniejszone przez picie alkoholu.

Odporność na antybiotyki

Pod wpływem oporności na antybiotyki rozumiemy zdolność mikroorganizmu do przeciwdziałania działaniu antybiotyku.

Oporność na antybiotyki występuje spontanicznie z powodu mutacji i jest ustalona w populacji pod wpływem antybiotyku. Sam antybiotyk nie jest przyczyną oporu.

Mechanizmy oporu

• Mikroorganizm może nie mieć struktury, na którą działa antybiotyk (na przykład bakterie z rodzaju Mycoplasma (Latin Mycoplasma) są niewrażliwe na penicylinę, ponieważ nie mają ściany komórkowej);
• Mikroorganizm jest nieprzepuszczalny dla antybiotyku (większość bakterii Gram-ujemnych jest odpornych na penicylinę G, ponieważ ściana komórkowa jest chroniona przez dodatkową membranę);
• Mikroorganizm jest w stanie przekształcić antybiotyk w postać nieaktywną (wiele gronkowców (łac. Staphylococcus) zawiera enzym β-laktamazę, która niszczy pierścień β-laktamowy większości penicylin)
• Ze względu na mutacje genów metabolizm mikroorganizmu można zmienić w taki sposób, aby reakcje zablokowane przez antybiotyk nie były już krytyczne dla żywotnej aktywności organizmu;
• Mikroorganizm jest w stanie pompować antybiotyk z komórki.

Aplikacja

Antybiotyki są stosowane w celu zapobiegania i leczenia procesów zapalnych wywołanych przez mikroflorę bakteryjną. W zależności od ich wpływu na organizmy bakteryjne, rozróżnia się bakteriobójcze (zabijające bakterie, na przykład w wyniku zniszczenia ich zewnętrznej błony) i bakteriostatyczne (hamujące rozmnażanie mikroorganizmu) antybiotyki.

Inne zastosowania

Niektóre antybiotyki mają również dodatkowe cenne właściwości niezwiązane z ich aktywnością przeciwbakteryjną, ale związane z ich wpływem na mikroorganizm.

• Doksycyklina i minocyklina, oprócz ich głównych właściwości przeciwbakteryjnych, mają działanie przeciwzapalne w reumatoidalnym zapaleniu stawów i są inhibitorami metaloproteinaz macierzy.
• Opisano działanie immunomodulujące (immunosupresyjne lub immunostymulujące) niektórych innych antybiotyków.
• Znane antybiotyki przeciwnowotworowe.

Antybiotyki: oryginalne i ogólne

W 2000 r. Opublikowano przegląd, który dostarcza danych na temat analizy porównawczej jakości oryginalnego leku przeciwbakteryjnego i 40 jego generyków z 13 różnych krajów świata. U 28 leków generycznych ilość substancji czynnej uwalnianej po rozpuszczeniu była znacznie niższa niż w przypadku oryginału, chociaż wszystkie miały odpowiednią specyfikację. W 24 z 40 leków zalecany limit 3% ciał obcych i próg zawartości (> 0,8%) 6,11-di-O-metyloerytromycyny A, związku odpowiedzialnego za występowanie niepożądanych reakcji, został przekroczony.

Badanie właściwości farmaceutycznych leków generycznych azytromycyny, najpopularniejszych w Rosji, wykazało również, że całkowita ilość zanieczyszczeń w kopiach jest 3,1–5,2 razy większa niż w oryginalnym Sumamed (produkowanym przez Teva Pharmaceutical Industries), w tym nieznane zanieczyszczenia - 2-3,4 razy.

Ważne jest, że zmiana właściwości farmaceutycznych leku generycznego zmniejsza jego biodostępność, a zatem ostatecznie prowadzi do zmiany specyficznej aktywności przeciwbakteryjnej, zmniejszenia stężenia tkanek i osłabienia efektu terapeutycznego. Tak więc, w przypadku azytromycyny, jedna z kopii o kwaśnej wartości pH (1,2) w teście rozpuszczalności, symulująca szczyt rozdziału soku żołądkowego, rozpuszczona tylko 1/3, a druga zbyt wcześnie, w 10 minucie, co nie pozwoli lek jest całkowicie wchłaniany w jelitach. A jeden z leków generycznych azytromycyny stracił zdolność rozpuszczania się przy wartości pH 4,5.

Rola antybiotyków w naturalnej mikrobiocenozie

Nie jest jasne, jak duża jest rola antybiotyków w stosunkach konkurencyjnych między mikroorganizmami w warunkach naturalnych. Zelman Waksman uważał, że ta rola jest minimalna, antybiotyki nie powstają, z wyjątkiem czystych kultur w bogatych środowiskach. Następnie jednak stwierdzono, że u wielu producentów aktywność syntezy antybiotyków wzrasta w obecności innych gatunków lub specyficznych produktów ich metabolizmu. W 1978 r. L. M. Polyanskaya, na przykładzie heliomycyny S. olivocinereus, która wykazuje luminescencję pod wpływem promieniowania UV, wykazała możliwość syntezy antybiotyków w glebie. Antybiotyki są przypuszczalnie szczególnie ważne w rywalizacji o zasoby środowiskowe dla wolno rosnących promieniowców. Eksperymentalnie wykazano, że przy wprowadzaniu hodowli promieniowców do gleby gęstość populacji gatunków promieniowców wystawionych na działanie antagonisty zmniejsza się szybciej i stabilizuje na niższym poziomie niż w innych populacjach.

Ciekawe fakty

Według sondażu przeprowadzonego w 2011 r. Przez Ogólnorosyjskie Centrum Badań Opinii Publicznej (VTsIOM), 46% Rosjan uważa, że ​​antybiotyki zabijają zarówno wirusy, jak i bakterie.

Według WHO największą liczbę podróbek - 42% - stanowią antybiotyki.

Co to są antybiotyki?

Antybiotyki są lekami, które wywierają szkodliwy i niszczący wpływ na drobnoustroje. Jednocześnie, w przeciwieństwie do środków dezynfekujących i antyseptycznych, antybiotyki mają niską toksyczność dla organizmu i nadają się do podawania doustnego.

Antybiotyki to tylko ułamek wszystkich środków przeciwbakteryjnych. Oprócz nich środki antybakteryjne obejmują:

• sulfonamidy (ftalazol, sulfacyl sodu, sulfazyna, etazol, sulfalen itp.);
• pochodne chinolonu (fluorochinolony - ofloksacyna, cyprofloksacyna, lewofloksacyna itp.);
• środki antyfilityczne (benzylopenicyliny, preparaty bizmutu, związki jodu itp.);
• leki przeciwgruźlicze (rimfapicyna, kanamycyna, izoniazyd itp.);
• inne leki syntetyczne (furatsilin, furazolidon, metronidazol, nitroksolina, nososalid itp.).

Antybiotyki są preparatami pochodzenia biologicznego, uzyskiwane są przy użyciu grzybów (promieniujących, pleśni), a także przy pomocy pewnych bakterii. Również ich analogi i pochodne są otrzymywane przez sztuczne - syntetyczne - przez.

Kto wynalazł pierwszy antybiotyk?

Pierwszy antybiotyk, penicylina, został odkryty przez brytyjskiego naukowca Alexandra Fleminga w 1929 roku. Naukowiec zauważył, że pleśń, która przypadkowo weszła i wyrosła na szalce Petriego, miała bardzo interesujący wpływ na rosnące kolonie bakterii: wszystkie bakterie wokół pleśni zginęły. Zainteresowany tym zjawiskiem i po zbadaniu substancji uwalnianej przez pleśń - naukowiec wyizolował substancję przeciwbakteryjną i nazwał ją „penicyliną”.

Jednak produkcja narkotyków z tej substancji Fleming wydawała się bardzo trudna i nie angażował się w nie. Prace te kontynuował dla niego Howard Florey i Ernst Boris Chain. Opracowali metody czyszczenia penicyliny i wprowadzili ją do powszechnej produkcji. Później wszyscy trzej naukowcy otrzymali Nagrodę Nobla za odkrycie. Interesującym faktem było to, że nie opatentowali swojego odkrycia. Wyjaśnili to, mówiąc, że lek, który może pomóc całej ludzkości, nie powinien być sposobem na zysk. Dzięki ich odkryciu, z pomocą penicyliny, wiele chorób zakaźnych zostało pokonanych, a życie ludzkie przedłużono o trzydzieści lat.

W Związku Radzieckim mniej więcej w tym samym czasie „drugie” odkrycie penicyliny zostało dokonane przez kobietę-naukowca Zinaida Ermolyeva. Odkrycie dokonano w 1942 r. Podczas Wielkiej Wojny Ojczyźnianej. W tym czasie obrażeniom niezakończonym zgonem często towarzyszyły powikłania infekcyjne i spowodowały śmierć żołnierzy. Odkrycie leku przeciwbakteryjnego dokonało przełomu w medycynie wojskowej i umożliwiło uratowanie milionów istnień ludzkich, co mogło determinować przebieg wojny.

Klasyfikacja antybiotyków

Wiele zaleceń medycznych dotyczących leczenia niektórych zakażeń bakteryjnych zawiera preparaty takie jak „antybiotyk takiej i takiej serii”, na przykład: antybiotyk z serii penicylin, seria tetracyklin i tak dalej. W tym przypadku chodzi o podział chemiczny antybiotyku. Aby się w nich poruszać, wystarczy przejść do głównej klasyfikacji antybiotyków.

Jak działają antybiotyki?

Każdy antybiotyk ma spektrum działania. Jest to szerokość obwodu różnych rodzajów bakterii, na które działa antybiotyk. Ogólnie rzecz biorąc, bakterie można podzielić w strukturze na trzy duże grupy:

• z grubą ścianą komórkową - bakterie gram-dodatnie (patogeny bólu gardła, szkarlatyna, choroby ropno-zapalne, infekcje dróg oddechowych itp.);
• z cienką ścianą komórkową - bakterie Gram-ujemne (czynniki wywołujące syfilis, rzeżączkę, chlamydię, infekcje jelitowe itp.);
• bez ściany komórkowej - (patogeny mykoplazmozy, ureaplazmozy);

Antybiotyki z kolei dzielą się na:

• działa głównie na bakterie Gram-dodatnie (benzylopenicyliny, makrolidy);
• działa głównie na bakterie Gram-ujemne (polimyksyny, aztreonam itp.);
• działanie na obie grupy bakterii - antybiotyki o szerokim spektrum (karbapenemy, aminoglikozydy, tetracykliny, lewomycetyna, cefalosporyny itp.);

Antybiotyki mogą powodować śmierć bakterii (manifestacja bakteriobójcza) lub hamować ich rozmnażanie (manifestacja bakteriostatyczna).

Zgodnie z mechanizmem działania leki te są podzielone na 4 grupy:

• leki z pierwszej grupy: penicyliny, cefalosporyny, karbapenemy, monobaktamy i glikopeptydy - nie pozwalają bakteriom na syntezę ściany komórkowej - bakteria jest pozbawiona ochrony zewnętrznej;
• leki z drugiej grupy: polipeptydy - zwiększają przepuszczalność błony bakteryjnej. Membrana jest miękką powłoką, która otacza bakterię. U bakterii Gram-ujemnych membrana jest główną „pokrywą” mikroorganizmu, ponieważ nie ma ściany komórkowej. Antybiotyk, uszkadzając jego przepuszczalność, zakłóca równowagę chemikaliów wewnątrz komórki, co prowadzi do jego śmierci;
• leki z trzeciej grupy: makrolidy, azalidy, vewomycetyna, aminoglikozydy, linkozamidy - naruszają syntezę białka drobnoustrojów, powodując śmierć bakterii lub zahamowanie jej rozmnażania;
• leki z czwartej grupy: rimfapicyna - naruszają syntezę kodu genetycznego (RNA).

Stosowanie antybiotyków w chorobach ginekologicznych i wenerycznych

Przy wyborze antybiotyku ważne jest, aby dokładnie rozważyć, który patogen spowodował chorobę.

Jeśli jest to warunkowo patogenny drobnoustrój (tj. Normalnie występuje na skórze lub błonie śluzowej i nie powoduje choroby), wówczas stan zapalny jest uważany za niespecyficzny. Najczęściej takie niespecyficzne stany zapalne są wywoływane przez Escherichia coli, a następnie przez Proteus, Enterobacter, Klebsiella, Pseudomonads. Rzadziej - bakterie gram-dodatnie (enterokoki, gronkowce, paciorkowce itp.). Szczególnie często występuje kombinacja 2 lub więcej bakterii. Co do zasady, przy niespecyficznych bólach dróg moczowych, cefalosporyny trzeciej generacji (Ceftriakson, Cefotaksym, Cefiksym), fluorochinolon (Ofloksacyna, Cyprofloksacyna), nitrofuran (Furadolumina) podaje się szerokiemu spektrum leczenia trimoksazol).

Jeśli mikroorganizm jest czynnikiem sprawczym zakażenia narządów płciowych, stan zapalny jest specyficzny i wybiera się odpowiedni antybiotyk:

• W leczeniu kiły stosuje się głównie penicyliny (bicylina, penicylina benzylowa, sól sodowa), rzadziej - tetracykliny, makrolidy, azalidy, cefalosporyny;
• do leczenia rzeżączki - cefalosporyn trzeciej generacji (ceftriakson, cefiksym), rzadziej - fluorochinolonów (cyprofloksacyny, ofloksacyny);
• do leczenia zakażeń chlamydią, mykoplazmą i ureaplazmą - stosuje się azalidy (azytromycyna) i tetracykliny (doksycyklina);
• Do leczenia rzęsistkowicy stosuje się pochodne nitroimidazolu (metronidazol).

Antybiotyki - co to jest?

Antybiotyki - co to jest?

Antybiotyki - co to jest?

Antybiotyki (od anty. I gre. Bĺ®s - życie), substancje pochodzenia biologicznego, syntetyzowane przez mikroorganizmy, które mają tendencję zarówno do tłumienia wzrostu drobnoustrojów chorobotwórczych, jak i do całkowitego ich zniszczenia.

Nawet około 100 lat temu ludzie umierali z powodu takich chorób, jak zapalenie opon mózgowych, zapalenie płuc i wiele innych chorób zakaźnych. Ich śmierć była spowodowana brakiem jakichkolwiek leków przeciwbakteryjnych. Okazuje się, że antybiotyki uratowały ludzi przed wyginięciem. Z ich pomocą możliwe było zmniejszenie śmiertelności pacjentów z różnymi chorobami zakaźnymi setki, a czasem tysiące razy.

Czym są antybiotyki

Do chwili obecnej opracowano ponad 200 środków przeciwbakteryjnych, z których ponad 150 stosuje się w leczeniu dzieci. Ich sprytne nazwy są często zaskakiwane przez ludzi niezwiązanych z medycyną. Jak zrozumieć bogactwo zawiłych terminów? Wszystkie antybiotyki są podzielone na grupy - w zależności od metody ekspozycji na mikroorganizmy. Pierwsza grupa - antybiotyki bakteriobójcze, działają na mikroby, niszcząc je. Druga grupa jest bakteriostatyczna, hamuje wzrost bakterii.

Kiedy trzeba podawać antybiotyki dla dzieci?

Jeśli podejrzewasz chorobę zakaźną, pierwszą osobą, o której powinieneś poinformować, jest lekarz. Że pomoże ci określić, co się stało i postawić diagnozę. Chorobę można leczyć prawidłowo tylko wtedy, gdy diagnoza jest prawidłowo wykonana! To lekarz powinien podać niezbędny antybiotyk, określić dawkę i drogę podawania, doradzić w sprawie schematu i zgłosić możliwe działania niepożądane. Ważne jest, aby lekarz przepisał to leczenie, ponieważ tylko on może odpowiednio ocenić stan dziecka, ciężkość choroby, wziąć pod uwagę choroby współistniejące, a tym samym zminimalizować możliwość powikłań.

Jak długo trwa antybiotyk?

W większości ostrych chorób podaje się go w ciągu 2-3 dni po spadku temperatury, jednak są wyjątki. Zapalenie ucha jest zwykle leczone amoksycyliną przez nie więcej niż 7-10 dni, a ból gardła przez co najmniej 10 dni, w przeciwnym razie może wystąpić nawrót.

W jakiej formie lepiej jest podać antybiotyk dziecku?

Dla dzieci narkotyki są produkowane w specjalnych formach dla dzieci. Mogą to być tabletki rozpuszczalne, są łatwe do podania z mlekiem lub herbatą, syropami lub granulkami do przygotowania zawiesin. Często mają przyjemny aromat i smak, który nie powoduje negatywnych emocji u chorego dziecka.

Czy antybiotyki i dysbakterioza są zawsze razem?

Ponieważ antybiotyki hamują normalną florę organizmu, mogą powodować dysbiozę, tj. reprodukcja patogennych bakterii lub grzybów, które nie są charakterystyczne dla jelit. Jednak tylko w rzadkich przypadkach taka dysbakterioza jest niebezpieczna: przy krótkich cyklach leczenia antybiotykami objawy dysbakteriozy są niezwykle rzadkie. Tak więc leki przeciwgrzybicze (nystatyna) i bakteryjne (Linex, Bifidumbacterin itp.) Są stosowane w celu zapobiegania dysbakteriozie tylko w przypadku długotrwałego leczenia kilkoma lekami o szerokim spektrum działania przeciwbakteryjnego.

Jakie działania niepożądane są możliwe podczas przyjmowania antybiotyków?

Niebezpieczeństwa związane z przyjmowaniem antybiotyków są często przesadzone, ale zawsze należy o nich pamiętać. O dysbakteriozie już mówiliśmy. Innym niebezpieczeństwem czającym się podczas przyjmowania antybiotyków jest alergia. Niektóre osoby (w tym niemowlęta) są uczulone na penicyliny i inne leki antybiotykowe: wysypki, reakcje wstrząsowe (te ostatnie, na szczęście, są bardzo rzadkie). Jeśli twoje dziecko już zareagowało na ten lub inny antybiotyk, zdecydowanie powinieneś poinformować o tym swojego lekarza, a on z łatwością wybierze zastępcę. Reakcje alergiczne są szczególnie częste w przypadkach, gdy antybiotyk jest podawany pacjentowi cierpiącemu na chorobę nie bakteryjną (wirusową): faktem jest, że wiele zakażeń bakteryjnych wydaje się zmniejszać „gotowość alergiczną” pacjenta, co zmniejsza ryzyko reakcji na antybiotyk.

Najpoważniejsze zdarzenia niepożądane obejmują specyficzne uszkodzenia narządów i układów, które rozwijają się pod wpływem poszczególnych leków. Dlatego tylko dobrze zbadane leki przez wiele lat są dopuszczone do stosowania u dzieci w młodszych grupach wiekowych (i kobiet w ciąży) Z antybiotyków niebezpiecznych dla dzieci można nazywać aminoglikozydy (streptomycyna, gentamycyna itp.), Które mogą powodować uszkodzenie nerek i głuchotę; tetracykliny (doksycyklina) barwią szkliwo rosnących zębów, są one podawane dzieciom dopiero po 8 latach, fluorochinolony (norfloksacyna, cyprofloksacyna) nie są przepisywane dzieciom ze względu na niebezpieczeństwo dysplazji, są podawane tylko ze względów zdrowotnych.

Czy potrzebuję antybiotyków w leczeniu ARVI?

Antybiotyki mogą leczyć chorobę wywoływaną przez bakterie, grzyby i pierwotniaki, ale nie wirusy. Czy powinienem podawać antybiotyk na każdy epizod choroby? Rodzice powinni zrozumieć, że naturalna częstotliwość zakażeń dróg oddechowych u dzieci w wieku przedszkolnym wynosi od 6 do 10 epizodów rocznie, a przepisywanie antybiotyków na każdy epizod zakażenia jest nieuzasadnionym obciążeniem dla ciała dziecka. Wiadomo, że ostry nieżyt nosa i ostre zapalenie oskrzeli są prawie zawsze wywoływane przez wirusy, a dławica piersiowa, ostre zapalenie ucha i zapalenie zatok w dużej części przypadków są wywoływane przez bakterie. Dlatego w ostrym nieżycie nosa (zimnym) i zapaleniu oskrzeli nie pokazano antybiotyków. Należy zauważyć, że dla bardzo popularnego kryterium przepisywania antybiotyków na infekcje wirusowe - utrzymywanie podwyższonej temperatury przez 3 dni - nie ma absolutnie żadnego uzasadnienia. Naturalny czas trwania gorączki z infekcjami wirusowymi dróg oddechowych u dzieci może wynosić od 3 do 7 dni, czasem więcej. Dłuższe zachowanie tak zwanej temperatury podgorączkowej (37,0-37,5 ° C) może wynikać z wielu powodów. W takich sytuacjach próby osiągnięcia normalizacji temperatury ciała przez przepisywanie kolejnych cykli różnych antybiotyków są skazane na niepowodzenie i odkładanie prawdy w celu określenia przyczyny stanu patologicznego. Typowym wariantem przebiegu infekcji wirusowej jest również zachowanie kaszlu na tle poprawy ogólnego stanu i normalizacji temperatury ciała. Należy pamiętać, że antybiotyki nie są lekami przeciwkaszlowymi. Rodzice w tej sytuacji mają szerokie możliwości stosowania popularnych leków przeciwkaszlowych. Kaszel jest naturalnym mechanizmem obronnym, znika ostatni ze wszystkich objawów choroby.

Antybiotyki są osiągnięciem cywilizacji, z której nie powinniśmy odmawiać, ale powinny być również stosowane kompetentnie, tylko pod nadzorem lekarza i ściśle według wskazań!

Antybiotyki: 10 ważnych pytań, które są interesujące, aby poznać odpowiedź.

Antybiotyki zajmują jedno z głównych miejsc we współczesnej medycynie i mają na swoim koncie miliony ocalonych żyć. Niestety, ostatnio istnieje tendencja do nieuzasadnionego stosowania tych leków, szczególnie w przypadkach, gdy brak efektów z nich jest oczywisty. Stąd pojawia się oporność bakterii na antybiotyki, co dodatkowo komplikuje leczenie chorób przez nie wywołanych. Na przykład około 46% naszych rodaków jest przekonanych, że antybiotyki są dobre dla chorób wirusowych, co oczywiście nie jest prawdą.

Wiele osób nie wie nic o antybiotykach, ich historii występowania, zasadach ich stosowania i skutkach ubocznych. O tym będzie artykuł.

1. Co to są antybiotyki?

Antybiotyki są rzeczywistymi odpadami mikroorganizmów i ich syntetycznych pochodnych. Są więc substancją pochodzenia naturalnego, na podstawie której powstają ich syntetyczne pochodne. W naturze antybiotyki wytwarzają głównie promieniowce i znacznie rzadziej bakterie, które nie mają grzybni. Promieniowce są jednokomórkowymi bakteriami, które są zdolne do tworzenia rozgałęziającej się grzybni (cienkich włókien, takich jak grzyby) na pewnym etapie ich rozwoju.

Wraz z antybiotykami izoluje się leki przeciwbakteryjne, które są w pełni syntetyczne i nie mają naturalnych odpowiedników. Mają efekt podobny do działania antybiotyków - hamują wzrost bakterii. Dlatego z czasem antybiotykom przypisywano nie tylko substancje naturalne i ich półsyntetyczne odpowiedniki, ale także w pełni syntetyczne leki bez analogów.

2. Kiedy odkryto antybiotyki?

Po raz pierwszy o antybiotykach mówiono w 1928 roku, kiedy brytyjski naukowiec Alexander Fleming przeprowadził eksperyment z hodowlą kolonii gronkowcowych i odkrył, że niektóre z nich zostały zakażone pleśnią Penicillum, która rośnie na chlebie. Wokół każdej zakażonej kolonii znajdowały się obszary niezanieczyszczone bakteriami. Naukowiec zasugerował, że pleśń wytwarza substancję, która niszczy bakterie. Nowa otwarta substancja została nazwana penicyliną, a naukowiec ogłosił swoje odkrycie 13 września 1929 r. Na spotkaniu Medical Research Club przy University of London.

Jednak nowo odkryta substancja była trudna do powszechnego zastosowania, ponieważ była bardzo niestabilna i szybko zapadła się podczas krótkotrwałego przechowywania. Tylko w 1938 r. Penicylina została wyizolowana w czystej postaci przez naukowców z Oksfordu, Gorvarda Flory i Ernesta Cheneya, a masowa produkcja rozpoczęła się w 1943 r., A lek był aktywnie wykorzystywany w okresie II wojny światowej. Aby uzyskać nowy zwrot w medycynie, obaj naukowcy otrzymali Nagrodę Nobla w 1945 roku.

3. Kiedy przepisuje się antybiotyki?

Antybiotyki działają przeciwko wszystkim rodzajom infekcji bakteryjnych, ale nie przeciwko chorobom wirusowym.

Są aktywnie wykorzystywane zarówno w praktyce ambulatoryjnej, jak iw szpitalach. Ich „działaniami bojowymi” są bakteryjne infekcje narządów oddechowych (zapalenie oskrzeli, zapalenie płuc, pęcherzyki płucne), choroby górnych dróg oddechowych (zapalenie ucha, zapalenie zatok, zapalenie migdałków, zapalenie gardła laryna i zapalenie krtani i tchawicy itp.), Choroby układu moczowego (odmiedniczkowe zapalenie nerek, zapalenie pęcherza moczowego, zapalenie cewki moczowej), choroby przewód pokarmowy (ostre i przewlekłe zapalenie żołądka, wrzód trawienny i 12 wrzodów dwunastnicy, zapalenie jelita grubego, zapalenie trzustki i martwica trzustki itp.), choroby zakaźne skóry i tkanek miękkich (furunculosis, ropnie itp.), choroby układu nerwowego (mening) Ci, zapalenie opon mózgowych, zapalenie mózgu, itd.), stosuje się na zapalenie węzłów chłonnych (chłonnych), w onkologii, jak również zakażenia krwi posocznicą.

4. Jak działają antybiotyki?

W zależności od mechanizmu działania istnieją 2 główne grupy antybiotyków:

-antybiotyki bakteriostatyczne, które hamują wzrost i reprodukcję bakterii, podczas gdy same bakterie pozostają żywe. Bakterie nie są w stanie dalej wspierać procesu zapalnego, a osoba wraca do zdrowia.

-antybiotyki bakteriobójcze, które całkowicie niszczą bakterie. Mikroorganizmy giną, a następnie są wydalane z organizmu.

Obie metody pracy antybiotyków są skuteczne i prowadzą do powrotu do zdrowia. Wybór antybiotyku zależy przede wszystkim od choroby i drobnoustrojów, które do niej doprowadziły.

5. Jakie są rodzaje antybiotyków?

Obecnie w medycynie znane są następujące grupy antybiotyków:

beta-laktamy (penicyliny, cefalosporyny), makrolidy (bakteriostatyki), tetracykliny (bakterie), aminoglikozydy (bakteriocydy), lewomycetyna (bakteriostatyki), linozamidy (bakteriostatyki), leki przeciwgruźlicze (izoniazyd, etionamid), antybiotyki różnych grup różnych grup różnych grup różnych grup różnych grup, ludzie anty-TB, różne typy ludzi, różne typy ludzi; polimyksyna), leki przeciwgrzybicze (bakteriostatyczne), leki przeciwtrądowe (solusulfon).

6. Jak prawidłowo przyjmować antybiotyki i dlaczego jest to ważne?

Należy pamiętać, że wszystkie antybiotyki są przyjmowane tylko na receptę i zgodnie z instrukcjami dotyczącymi leku! Jest to bardzo ważne, ponieważ to lekarz przepisuje konkretny lek, jego stężenie i określa częstotliwość i czas trwania leczenia. Niezależne leczenie antybiotykami, jak również zmiana w przebiegu leczenia i stężenie leku są obarczone konsekwencjami, od rozwoju oporności czynnika sprawczego na lek, aż do pojawienia się odpowiednich skutków ubocznych.

Podczas przyjmowania antybiotyków należy ściśle przestrzegać czasu i częstotliwości leku - konieczne jest utrzymanie stałego stężenia leku w osoczu krwi, co zapewnia działanie antybiotyku przez cały dzień. Oznacza to, że jeśli lekarz polecił ci przyjmowanie antybiotyku 2 razy dziennie, to odstęp wynosi co 12 godzin (na przykład o 6 rano i o 18:00 wieczorem lub o 9.00 i 21.00). Jeśli antybiotyk jest przepisywany 3 razy dziennie, odstęp między dawkami powinien wynosić 8 godzin, a przyjmowanie leku 4 razy dziennie, odstęp wynosi 6 godzin.

Zwykle czas trwania antybiotyków wynosi 5–7 dni, ale czasami może to być 10–14 dni, wszystko zależy od choroby i jej przebiegu. Zwykle lekarz ocenia skuteczność leku po 72 godzinach, po czym podejmuje decyzję o kontynuowaniu przyjmowania leku (jeśli wynik jest pozytywny) lub zmianie antybiotyku w przypadku braku efektu z poprzedniego. Zazwyczaj antybiotyki są spłukiwane wystarczającą ilością wody, ale istnieją leki, które można przyjmować z mlekiem lub słabo parzoną herbatą, kawą, ale jest to możliwe tylko za zgodą w instrukcji przygotowania. Na przykład doksycyklina z grupy tetracyklin ma w swojej strukturze duże cząsteczki, które po spożyciu tworzą kompleks i nie mogą już działać, a antybiotyki z grupy makrolidów nie są w pełni kompatybilne z grejpfrutem, co może zmienić funkcję enzymatyczną wątroby, a lek jest trudniejszy do przetworzenia.

Należy również pamiętać, że probiotyki są pobierane 2-3 godziny po zażyciu antybiotyków, w przeciwnym razie ich wczesne użycie nie przyniesie żadnego efektu.

7. Czy antybiotyki i alkohol są zgodne?

Ogólnie rzecz biorąc, picie alkoholu podczas choroby niekorzystnie wpływa na organizm, ponieważ wraz z walką z chorobą, jest zmuszony wydać swoją siłę na eliminację i przetwarzanie alkoholu, co nie powinno być. W procesie zapalnym działanie alkoholu może być znacznie silniejsze ze względu na zwiększone krążenie krwi, w wyniku czego alkohol jest szybciej rozprowadzany. Niemniej jednak alkohol nie zmniejszy skutków większości antybiotyków, jak wcześniej sądzono.

W rzeczywistości małe dawki alkoholu podczas przyjmowania większości antybiotyków nie powodują żadnej znaczącej reakcji, ale stwarzają dodatkowe trudności dla twojego ciała, które już zmaga się z chorobą.

Ale z reguły zawsze istnieją wyjątki - rzeczywiście istnieje wiele antybiotyków, które są całkowicie niezgodne z alkoholem i mogą prowadzić do rozwoju pewnych działań niepożądanych, a nawet śmierci. Gdy etanol wchodzi w kontakt z określonymi cząsteczkami, proces wymiany zmian etanolu i produktu wymiany pośredniej, aldehydu octowego, zaczyna gromadzić się w organizmie, co prowadzi do rozwoju ciężkich reakcji.

Te antybiotyki obejmują:

-Metronidazol jest bardzo szeroko stosowany w ginekologii (Metrogil, Metroxan),

-ketokonazol (przepisywany na pleśniawki),

-chloramfenikol jest stosowany niezwykle rzadko ze względu na jego toksyczność, jest stosowany do infekcji dróg moczowych, dróg żółciowych,

-tinidazol nie jest często stosowany, głównie w chorobie wrzodowej żołądka wywołanej przez H. pylori,

-ko-trimoksazol (Biseptol) - ostatnio prawie nie przepisywany, wcześniej powszechnie stosowany w zakażeniach dróg oddechowych, dróg moczowych, zapalenia gruczołu krokowego,

-Furazolidon jest dziś stosowany w zatruciach pokarmowych, biegunkach,

-Cefotetan - rzadko stosowany, głównie w zakażeniach dróg oddechowych i górnych dróg oddechowych, układu moczowego itp.,

-Cefomandol nie jest często stosowany w zakażeniach o nieokreślonej etiologii ze względu na jego szerokie spektrum działania,

-cefoperazone-wyznaczony i dzisiaj z infekcjami dróg oddechowych, chorobami układu moczowo-płciowego,

-Moxalactam jest przepisywany w ciężkich zakażeniach.

Te antybiotyki mogą powodować raczej nieprzyjemne i ciężkie reakcje ze wspólnym spożyciem alkoholu, któremu towarzyszą następujące objawy - silny ból głowy, nudności i powtarzające się wymioty, zaczerwienienie twarzy i szyi, obszar klatki piersiowej, zwiększona częstość akcji serca i uczucie gorąca, ciężki przerywany oddech, drgawki. Stosowanie dużych dawek alkoholu może być śmiertelne.

Dlatego, biorąc wszystkie powyższe antybiotyki, należy bezwzględnie zrezygnować z alkoholu! Podczas przyjmowania innych rodzajów antybiotyków możesz pić alkohol, ale pamiętaj, że nie będzie to korzystne dla twojego osłabionego ciała i nie przyspieszy dokładnie procesu gojenia!

8. Dlaczego biegunka jest najczęstszym działaniem niepożądanym antybiotyków?

W praktyce ambulatoryjnej i klinicznej lekarze najczęściej na wczesnym etapie zalecają antybiotyki o szerokim spektrum działania, które działają przeciwko kilku typom mikroorganizmów, ponieważ nie znają rodzaju bakterii, które spowodowały chorobę. Dzięki temu chcą osiągnąć szybkie i gwarantowane odzyskanie.

Równolegle z czynnikiem sprawczym choroby, wpływają one również na normalną mikroflorę jelitową, niszcząc ją lub hamując jej wzrost. Prowadzi to do biegunki, która może objawiać się nie tylko we wczesnych etapach leczenia, ale także 60 dni po zakończeniu antybiotyków.

Bardzo rzadko antybiotyki mogą wywołać wzrost bakterii Clostridiumdifficile, co może prowadzić do masywnej biegunki. Grupa ryzyka obejmuje przede wszystkim osoby starsze, a także osoby stosujące blokery wydzielania żołądkowego, ponieważ kwas soku żołądkowego chroni przed bakteriami.

9. Czy antybiotyki pomagają w chorobach wirusowych?

Jest to bardzo ważne pytanie, ponieważ dziś bardzo często lekarze przepisują antybiotyki, gdy są całkowicie niepotrzebne, na przykład w przypadku chorób wirusowych. W zrozumieniu ludzi infekcje i choroby są związane z bakteriami i wirusami, a ludzie wierzą, że w każdym przypadku potrzebują antybiotyku, aby wyzdrowieć.

Aby zrozumieć ten proces, musisz wiedzieć, że bakterie są mikroorganizmami, często jednokomórkowymi, które mają nieformowane jądro i prostą strukturę, a także mogą mieć ścianę komórkową lub być bez niej. To na nich zaprojektowano antybiotyki, ponieważ dotyczą tylko żywych mikroorganizmów. Wirusy są związkami białka i kwasu nukleinowego (DNA lub RNA). Są one wstawiane do genomu komórki i zaczynają się aktywnie rozmnażać na jej koszt.

Antybiotyki nie są w stanie wpływać na genom komórki i zatrzymywać proces replikacji (rozmnażania) wirusa, więc są absolutnie nieskuteczne w chorobach wirusowych i mogą być przepisywane tylko w przypadku powikłań bakteryjnych. Zakażenie wirusem, które organizm musi samodzielnie pokonać, a także za pomocą specjalnych leków przeciwwirusowych (interferon, anaferon, acyklowir).

10. Co to jest odporność na antybiotyki i jak jej uniknąć?

Pod wpływem oporu zrozumieć oporność drobnoustrojów, które spowodowały chorobę, na jeden lub więcej antybiotyków. Oporność na antybiotyki może wystąpić spontanicznie lub poprzez mutacje spowodowane ciągłym stosowaniem antybiotyków lub ich dużych dawek.

Również w przyrodzie istnieją mikroorganizmy, które początkowo były na nie oporne, a całe bakterie są w stanie przekazywać następnym pokoleniom bakterii pamięć genetyczną odporności na jeden lub inny antybiotyk. Dlatego czasami okazuje się, że jeden antybiotyk w ogóle nie działa, a lekarze muszą go zmienić na inny. Obecnie prowadzone są hodowle bakteryjne, które początkowo wykazują oporność i wrażliwość czynnika na jeden lub inny antybiotyk.

Aby nie zwiększać populacji opornych bakterii, które pierwotnie występują w naturze, lekarze nie zalecają samodzielnego przyjmowania antybiotyków, a jedynie wskazania! Oczywiście nie da się całkowicie uniknąć oporności bakterii na antybiotyki, ale pomoże to znacznie zmniejszyć odsetek takich bakterii i znacznie zwiększyć szanse na odzyskanie bez przepisywania bardziej „ciężkich” antybiotyków.