loader

Główny

Zapalenie migdałków

Antybiotyki w leczeniu pęcherzykowego zapalenia migdałków

Leczenie dusznicy bolesnej przeprowadza się za pomocą tych samych antybiotyków, które są stosowane w walce z innymi formami choroby. Pierwszy wybór dotyczy leków opartych na penicylinach, jeśli z jakiegoś powodu nie są odpowiednie - wybiera się antybiotyki innych grup:

  • Cefalosporyny - dla bezpieczeństwa i skuteczności są prawie identyczne z penicylinami. Leki te obejmują Cefadroxil, Duracef, Suprax, Hazaran, Apo-Cefalex i inne;
  • Makrolidy, wśród których jest jeden z najczęściej stosowanych antybiotyków na anginę, erytromycynę. Ta grupa obejmuje azytromycynę, jozamycynę, spiromycynę i inne leki - Sumamed, Azitro-Sandoz, Hemomitsin.

Hemomitsin - jeden z preparatów na bazie azytromycyny

Linozamidy - klindamycyna i linkomycyna - są rzadko przepisywane. Te antybiotyki na ból gardła mogą powodować poważne skutki uboczne, a zatem ich stosowanie jest uzasadnione tylko w przypadkach, gdy reszta leków z tego lub innego powodu nie może być przepisana.

Dlaczego wszystkie formy dławicy są leczone tymi samymi antybiotykami?

Ponieważ wszystkie ból gardła są powodowane przez patogeny wrażliwe na te same antybiotyki. Gdy ogólnoustrojowa antybiotykoterapia nie ma znaczenia dla lokalizacji patogenu w tkankach migdałków. Każda substancja po wchłonięciu w żołądku (lub w miejscu wstrzyknięcia) i do krwi dostaje się do tkanki objętej stanem zapalnym i zaczyna wiązać się z komórkami bakteryjnymi, powodując ich śmierć lub blokując ich rozmnażanie. Jeśli bakterie z gardła nieżytowego są tylko w błonie śluzowej, antybiotyk dostanie je tutaj. Jeśli infekcja jest zlokalizowana w pęcherzykach migdałków, to w nich substancja wpływa na bakterie. Nawet dawka i częstotliwość antybiotyków są takie same dla różnych postaci dusznicy bolesnej. Rodzaj choroby zależy tylko od zestawu terapii objawowych: na przykład w przypadku gardła pęcherzykowego częściej konieczne jest stosowanie leków przeciwgorączkowych i miejscowych niż w przypadku katar.

Aby przepisać naprawdę skuteczny antybiotyk na ból gardła, lekarz powinien wiedzieć:

  1. Jakie bakterie spowodowały dusznicę bolesną;
  2. Jakie antybiotyki pacjent brał wcześniej, czy miał jakieś reakcje alergiczne;
  3. Czy pacjent miał w przeszłości ból gardła.

Z reguły lekarz zazwyczaj nie zna rodzaju patogenu - jego identyfikacja wymaga co najmniej 3-4 dni, podczas których dławica może być stłumiona za pomocą antybiotyków o szerokim spektrum działania. Dlatego, wybierając antybiotyk, który powinien być przepisany na ból gardła w konkretnym przypadku, lekarz zazwyczaj bierze pod uwagę prawdopodobieństwo alergii i przepisuje najskuteczniejszy lek, który będzie aktywny przeciwko paciorkowcom i przeciwko gronkowcowi. Jest oczywiste, że samodzielne przepisywanie antybiotyku jest niebezpieczne, bez lekarza i biorąc pod uwagę własną nadwrażliwość.

Staphylococcus powoduje ból gardła rzadziej niż paciorkowce, ale zwykle jest bardziej odporny na antybiotyki.

„Kiedyś mieliśmy ból gardła dla dwójki dzieci. Masza jest grudkowa, gdy ma cztery lata. Lekarz przepisał Sumamed, taki proszek z łyżką i strzykawką pomiarową. Wszystko jest wygodne, łatwe w użyciu, ale wynik najbardziej mnie zaskoczył. Wyobraź sobie: dziecko ma ból gardła, ból gardła, wrzody na migdałkach, płacze, gorączka. Naprawdę się boję. Trzy razy dziennie pije roztwór proszku, rano nie ma temperatury, chce jeść, wszystko minęło. Byłem naprawdę zaskoczony. Chociaż wrzody były wtedy jeszcze około tygodnia, ale maluch czuł się dobrze.

Penicyliny do pęcherzykowego zapalenia migdałków

Penicyliny są pierwszą linią z wyboru do gardła z pęcherzykami. Są dość bezpieczne (większość penicylin można stosować pod nadzorem lekarza podczas ciąży i karmienia piersią), mają doskonałe parametry farmakokinetyczne (szybko wchłaniane w żołądku, są słabo rozkładane przez enzymy), rzadko powodują działania niepożądane ze strony przewodu pokarmowego. Jeśli są używane przez ciężarną kobietę lub karmiącą matkę, ryzyko narażenia na płód lub niemowlę w tych antybiotykach jest minimalne.

Najczęściej leki na bazie amoksycyliny są przepisywane w leczeniu pęcherzykowego zapalenia migdałków. Według wszystkich wskazań antybiotyk ten przewyższa wszystkie analogi, podczas gdy leki na jego bazie są dość tanie i niedrogie.

Leki na bazie amoksycyliny to Flemoxin Solutab, Amosin, Amoxicar, Amoksisar, Apo-Amoxy, Ospamox.

Inne antybiotyki z grupy penicylin to:

  • Ampicylina - właściwości farmakokinetyczne są znacznie gorsze niż amoksycylina. Często używany do iniekcji, aby uniknąć rozszczepienia dużej części części żołądka. Leki na tej podstawie - Ampik, Apo-Ampi, Upsampi;
  • Fenoksymetylopenicylina - leki Vepikombin, Kleatsil, Ospen.

Słabym punktem wszystkich penicylin jest pojawienie się dużej liczby szczepów patogenów zapalenia migdałków, odpornych na nie dzięki wytwarzaniu enzymu penicylinazy. Tak więc, w większości przypadków gronkowcowego zapalenia migdałków, patogen jest odporny na penicyliny, a nawet przy zakażeniu paciorkowcami, leczenie penicyliną jest coraz bardziej nieskuteczne ze względu na obecność bakterii penicylinazowych w tkankach migdałków.

Z tego powodu ostatnio antybiotyki oparte na kompleksach penicylin chronionych inhibitorami są coraz częściej stosowane w leczeniu pęcherzykowego zapalenia migdałków. Te kompleksy obejmują:

  • Mieszanina amoksycyliny i kwasu klawulanowego, która jest częścią środków Augmentin, Amoksiklav, Flemoklav-Solyutab;
  • Mieszanina ampicyliny i sulbaktamu (sultamicillin) - Ampisid, Sultasin.

Takie antybiotyki są częściej skuteczne, ponieważ kwas klawulanowy i sulbaktam neutralizują ochronę opornych bakterii na penicyliny. Dzisiaj Augmentin i Amoxiclav na ból gardła są głównymi lekami z wyboru w leczeniu choroby w domu. Są one dostępne w prawie wszystkich postaciach dawkowania i mogą być stosowane u dorosłych i dzieci w każdym wieku.

Model 3D cząsteczki kwasu klawulanowego

Wszystkie te antybiotyki są szybkimi środkami. Pozwalają zniszczyć główną liczbę bakterii, patogenów zapalenia migdałków w ciągu kilku godzin. Zgodnie z danymi badawczymi, w ciągu 12-24 godzin po rozpoczęciu terapii tymi środkami, zatrzymuje się wydzielanie mikroflory paciorkowcowej z tkanek migdałków. Zasadniczo leki te są przepisywane w postaci doustnej - w tabletkach i kapsułkach dla dorosłych, a także w postaci proszku i granulek do przygotowania zawiesin dla dzieci. Iniekcje tych antybiotyków są uważane za przestarzałą metodę leczenia, której w większości przypadków można uniknąć.

W niektórych przypadkach, dławica piersiowa jest przepisywana biciliny, które są oparte na soli benzylopenicyliny. Ich główną cechą jest długotrwałe działanie po wprowadzeniu do ciała. U większości pacjentów leki są przechowywane we krwi po 2-3 tygodniach po wstrzyknięciu. Pozwala to skutecznie radzić sobie z dusznicą bolesną, nawet w sytuacjach, gdy możliwe jest tylko pojedyncze wstrzyknięcie leku.

Minusem bicilin, który znacznie ogranicza ich stosowanie, jest niemożność spożycia doustnego: w żołądku leki te są całkowicie podzielone. Można je wprowadzać tylko domięśniowo, a zatem stosowanie tych antybiotyków w gardle pęcherzykowym ogranicza się do sytuacji, w których zorganizowane leczenie metodyczne doustnymi środkami przyjmującymi jest niemożliwe. Ponadto biciliny są często stosowane po głównym leczeniu innymi antybiotykami w celu zapobiegania powikłaniom bólu gardła - trwale zapobiegają wpływowi na organizm resztkowej mikroflory paciorkowcowej.

Preparaty z tej grupy to Bicillin-1, Bicillin-3, Bicillin-5, Retarpen, Extensillin.

Retarpen - lek z grupy Bicillins, który ma przedłużone działanie

Cefalosporyny: kiedy stosuje się te antybiotyki?

Antybiotyki z grupy cefalosporyn stosuje się w leczeniu dusznicy bolesnej w takich sytuacjach:

  1. Czynnik sprawczy jest odporny na penicyliny, ale w ogóle nie ma oporności na β-laktamy;
  2. Pacjent jest uczulony na penicyliny.

Cefadroksyl, antybiotyk z tej grupy, jest najczęściej stosowanym antybiotykiem w pęcherzykowym zapaleniu migdałków. Jednak ostatnio na rynku pojawiło się wiele leków opartych na innych cefalosporynach - Suprax na bazie cefiksymu, Ecotsephron na bazie cefaleksyny, Mefoksyna na bazie cefoksytyny. W szczególności wysoka skuteczność preparatu Suprax w leczeniu dusznicy bolesnej została udowodniona w wielu przypadkach skutecznego leczenia. W większości przypadków Supraks jest skuteczny w przypadku walki z patogenami odpornymi na penicyliny. Jednak lek nie jest skuteczny przeciwko dławicy spowodowanej zakażeniem gronkowcowym.

Suprax - lek na bazie cefiksymu

Makrolidy do gardła z pęcherzykami

Z makrolidów na dusznicę bolesną najczęściej przepisuje się dwa antybiotyki:

  1. Erytromycyna, w tym leki Adimitsin, Eric, Gryunamitsin;
  2. Azytromycyna. Skuteczny, w tym przeciwko bakteriom opornym na erytromycynę.

Wadami tych funduszy jest to, że często powodują one skutki uboczne ze strony przewodu pokarmowego penicylin i cefalosporyn. Ponadto, w niektórych przypadkach, te działania niepożądane mogą być cięższe niż sama dławica pęcherzykowa. Sumamed i Azitro Sandoz są również przepisywane dzieciom od 1 roku życia i są dostępne w postaci proszków do przygotowania zawiesin, co powoduje ich szerokie zastosowanie w pediatrii.

Azitro Sandoz w formie proszku, wygodny dla dzieci w wieku 1-2 lat.

„Ostatnią diagnozą jest grudkowe zapalenie migdałków, przypuszczalnie paciorkowce. Lekarz wyznaczył Sumameda. Poprosiłem o coś z penicylin, ale powiedział, że w mieście jest zbyt wiele przypadków oporności dławicy na penicyliny, dlatego mądrzej jest pić makrolidy. Widziałem ze strachu, bojąc się zasadzić brzuch. Ale nic, niesione przez. Raczej nie uległo to zmianie). Ogólnie rzecz biorąc, było tak, jakby ten Sumamed nie czuł, nawet apetyt nie pogorszył się. Tak więc leczenie było takie, jakie jest teraz - drugiego dnia czułem się już dobrze, przez resztę tygodnia skończyłem pracę, ponieważ lekarz powiedział. Tak więc, ogólnie rzecz biorąc, możesz pić to, wystarczająco bezpieczne lekarstwo. ”

Tanya, z komentarzy

Jakie antybiotyki leczą pęcherzykowe zapalenie migdałków u dzieci?

U dzieci z bólem gardła przepisano te same antybiotyki, co u dorosłych. Prawie wszystkie popularne produkty mogą otrzymywać od pierwszych sześciu miesięcy życia. Biorąc pod uwagę fakt, że wcześniej ból gardła prawie nigdy nie występuje (migdałki zaczynają się rozwijać dopiero po trzech miesiącach, aw pierwszym roku życia mają rzadkie zjawisko, mogą użyć wszelkich środków, które są produkowane w odpowiedniej formie). Wśród tych leków są:

  • Sumamed;
  • Zetamax Retard;
  • Azitro Sandoz;
  • Amoxiclav;
  • Augmentin...

... i inne. Antybiotyki w postaci proszku i granulek do przygotowania zawiesin są odpowiednie dla dzieci.

Z drugiej strony dzieci często otrzymują zastrzyki bityliny, aby zapobiec uszkodzeniu mięśnia sercowego i rozwojowi innych powikłań.

Wideo: Jak lekarz wybiera antybiotyki na ból gardła?

Kiedy nadal przepisuje się antybiotyki na ból gardła?

W takich przypadkach konieczne mogą być zastrzyki antybiotykowe z powodu bólu gardła pęcherzykowego:

  1. Pacjent okazuje się przestrzegać poleceń lekarza - może to mieć miejsce w zakładach karnych, szpitalach psychiatrycznych;
  2. Pacjent jest nieprzytomny;
  3. Objawy dusznicy bolesnej są tak silne, że pacjent nie może połknąć pigułki lub roztworu;
  4. W przypadku braku poręcznych środków w innych formach.

Z reguły w prawie wszystkich innych przypadkach z bólem gardła, antybiotyki można przyjmować doustnie. Jeśli lekarz przepisze zastrzyki bez powodzenia, warto zapytać go, z czym jest to związane - nie mają dziś żadnych zalet w porównaniu z podawaniem doustnym, ale w związku z tym mogą powodować trwały strach przed leczeniem u dzieci.

Tylko w rzadkich przypadkach antybiotyki należy podawać domięśniowo

Procedura leczenia dusznicy bolesnej za pomocą antybiotyków

Z reguły leczenie dusznicy bolesnej za pomocą antybiotyków odbywa się w domu. Tylko w bardzo ciężkich przypadkach konieczna jest hospitalizacja. Lekarz przepisuje określony lek i wskazuje częstotliwość jego stosowania oraz ilość dla każdej dawki, a pacjent lub jego krewni już organizują leczenie w domu.

Wszelkie antybiotyki na gardło pęcherzykowe należy przyjmować przez co najmniej 7 dni z rzędu, w przeciwnym razie prawdopodobieństwo poważnych powikłań znacznie wzrośnie. Zwykle chorobie przepisuje się kurację przez 10-12 dni, jeśli jest ona zbyt ciężka, do 21 dni. Ograniczenie tego okresu podczas normalizacji stanu pacjenta jest surowo zabronione - to w sytuacjach, gdy pacjentowi wydaje się, że jest już zdrowy, możesz przestać pić antybiotyk, a on przestaje go wcześnie i dochodzi do uszkodzenia serca i nerek.

Każdy antybiotyk w określonej postaci, zgodnie z jego instrukcją, jest przyjmowany w określonym czasie z lub bez wiązania się z pożywieniem.

W ostrej fazie przebiegu choroby pacjent ma zapewniony odpoczynek w łóżku z obowiązkową ciągłą wentylacją pomieszczenia. W tym samym czasie zostaje mu przydzielona oszczędna dieta bez pikantnych, słonych i smażonych potraw. Pożądane jest zmiażdżenie wszystkich produktów i podanie pacjentowi w postaci puree ziemniaczanego, aby nie uszkodzić zapalonych migdałków.

Puree ziemniaczane - główne danie w ostrym okresie dusznicy bolesnej

Pacjent z dławicą piersiową wraz z przyjmowaniem antybiotyków musi dużo pić. Lepiej jest zrobić ze zwykłą czystą wodą, w razie potrzeby (zwłaszcza u dzieci) można ją zastąpić kompotami, uzvarami, herbatami - wszystko, jeśli tylko pacjent otrzymuje maksymalną ilość płynu.

Jako środek leczenia objawowego stosuje się:

  1. Leki przeciwgorączkowe - Nurofen, Paracetamol, Panadol - gdy temperatura wzrasta powyżej 38 ° C;
  2. Środki do płukania gardła - wywar z ziół, soli fizjologicznej, roztworu sody, różnych specjalistycznych mieszanek. Zapewniają oczyszczenie powierzchni migdałków i złagodzenie zespołu bólowego, ale nie mają efektu terapeutycznego;
  3. Różne pastylki do ssania i pastylki do ssania z lekami przeciwbólowymi. Są one używane głównie w celu zmniejszenia bólu.

Również w leczeniu dusznicy bolesnej przydatne jest przyjmowanie różnych kompleksów multiwitaminowych. Immunomodulatory, w tym produkty oparte na interferonie, nie są wyraźnie wskazane dla dławicy piersiowej. Decyzję o przyjęciu podejmuje lekarz na podstawie analizy stanu pacjenta.

W przypadku poprawy stanu pacjenta można zrezygnować z leżenia w łóżku. Jeśli dziecko lub dorosły z dusznicą ma wystarczającą siłę i chęć do chodzenia, warto z nim wyjść.

W przypadku gardła pęcherzykowego nie można owinąć się i ogrzać gardła. To tylko zwiększy zakażenie i zaostrzy objawy. Nie zaleca się go również podczas płukania, aby zbyt mocno zakłócać stan zapalny, aby nie zranić ich i nie zwiększyć bólu.

Jakich antybiotyków nie można leczyć grudkowego zapalenia migdałków?

Zdecydowanie przeciwwskazane w leczeniu dusznicy bolesnej, takie antybiotyki:

  • Aminolikosida - ich działanie toksyczne może być silniejsze niż objawy i skutki dusznicy bolesnej;
  • Chloramfenikol - z tych samych powodów;
  • Tetracykliny i sulfonamidy - ze względu na wysoką częstość oporności na nie w patogenach dusznicy bolesnej iw konsekwencji niską skuteczność leków;
  • Lokalne antybiotyki jako część cukierków lub sprayów. Takie antybiotyki obejmują Gramicidin C, Grammidin Neo, Bioparox i inne. Są nieskuteczne wobec patogenu dławicy piersiowej i nie pozwalają skutecznie zwalczać infekcji.

Grammidin - pastylki do ssania z antybiotykiem tyreotrynowym

Ponadto, w każdym przypadku, dla każdego pacjenta, przeciwwskazania mogą mieć typowe, stosowane w większości sytuacji, środki. Dlatego tylko lekarz powinien wybrać antybiotyki, które należy przyjmować w przypadku bólów gardła i prawie zawsze możliwe będzie leczenie choroby w domu.

  1. Proste, niedrogie i bezpieczne antybiotyki stosowane w innych postaciach choroby - penicyliny, erytromycyna, cefalosporyny mogą być stosowane w leczeniu dusznicy bolesnej.
  2. Leczenie dławicy pęcherzykowej antybiotykami różni się nieznacznie od leczenia nieżytowego lub łzowego zapalenia migdałków;
  3. Cel antybiotyku powinien opierać się na możliwej odporności patogenu na różne leki i nadwrażliwości pacjenta. Przepisuj środki powinien tylko lekarz!

Antybiotyki w leczeniu pęcherzykowego zapalenia migdałków

Ból gardła pęcherzyka wpływa na migdałki. Gołym okiem widać, że znacznie wzrosły i nabrzmiały. Ropne pęcherzyki zazwyczaj mają biały lub brudny żółty kolor. Krosty mają mały rozmiar - tylko 1-2 mm. Kiedy przebijają się, na migdałkach tworzy się biaława płytka nazębna, jeden z głównych objawów pęcherzykowego zapalenia migdałków.

Zaleca się stosowanie antybiotyków na ból gardła w pęcherzykach, gdy płytka nazębna znajduje się na migdałkach, węzły chłonne szyjne są bolesne, a gorączka pozostaje wysoka. Jeśli wszystkie te 3 objawy występują w tym samym czasie, leki przeciwbakteryjne zostaną wypisane bez badania. Gdy występują tylko 1 lub 2 objawy, leczenie dławicą pęcherzykową przy użyciu antybiotyków przepisuje się tylko z pozytywnym wynikiem analizy bakteriologicznej.

Treść artykułu

Jak wybrać lek

Pęcherzykowe zapalenie migdałków leczy się tymi samymi środkami przeciwbakteryjnymi, które są powszechnie stosowane w innych postaciach zapalenia migdałków. Przede wszystkim lekarz wybiera lek z grupy penicylin. I tylko jeśli penicyliny nie pasują, możesz rozpocząć wybór antybiotyków z następujących kategorii:

  1. Cefalosporyny. Są prawie kompletnymi analogami penicylin pod względem bezpieczeństwa i stopnia skuteczności. Angina może być leczona Cefadroxil, Apo-Cefalex, Hazaran, Suprax, Duracef i tym podobne.
  2. Makrolidy. Takie substancje przeciwbakteryjne jak erytromycyna, spiromycyna, josamycyna, azytromycyna i inne najlepiej radzą sobie z bólem gardła. Ta kategoria jest reprezentowana przez Hemomycin, Azitro-Sandoz i Sumamed.
  3. Linozamidy (leki z substancjami czynnymi linkomycyna i klindamycyna) są przepisywane bardzo rzadko. Powodem takiej ostrożności jest to, że powodują one poważne skutki uboczne. Dlatego wskazane jest używanie ich tylko wtedy, gdy nie można użyć innego leku.

Zanim lekarz przepisze antybiotyk i wybierze najbardziej skuteczny, powinien się dowiedzieć:

  • jaki rodzaj bakterii wywołał ból gardła;
  • jakie środki przeciwbakteryjne pacjent już zażył i czy był na nie uczulony;
  • ile przypadków dławicy piersiowej w historii pacjenta.

Rodzaj patogenu zapalenie migdałków na oku, oczywiście, niemożliwe do ustalenia. Aby uzyskać takie informacje, zajmie to co najmniej 3-4 dni. To jest dokładnie to, co jest potrzebne do przygotowania wyników analizy. Ale w tym czasie zapalenie migdałków można skutecznie pokonać za pomocą antybiotyków o szerokim spektrum działania.

Dlatego też, wybierając lek przeciwbakteryjny do leczenia pęcherzykowego zapalenia migdałków, lekarz przepisuje jeden z najskuteczniejszych leków, który zarówno tłumi gronkowce, jak i paciorkowce.

Samo wybranie i zażywanie antybiotyku, bez konsultacji ze specjalistą i biorąc pod uwagę indywidualną wrażliwość, może być niebezpieczne dla zdrowia.

Penicyliny

W przypadku gardła pęcherzykowego, wśród wszystkich znanych antybiotyków, głównie wybiera się penicyliny. Wyróżniają się najwyższym bezpieczeństwem (wiele z nich może przyjmować ciężarne i karmiące piersią - ale tylko pod nadzorem lekarza). Ponadto charakteryzują się doskonałą farmakokinetyką (szybkie wchłanianie w żołądku i słabe trawienie enzymów). Rzadko wywołują skutki uboczne ze strony układu pokarmowego. Stosowanie penicylin w czasie ciąży i karmienia piersią wiąże się z minimalnym ryzykiem narażenia na płód lub noworodka.

Często ból gardła jest leczony amoksycyliną. Dziś jest najlepszym antybiotykiem pod każdym względem. Koszt leków wytwarzanych na bazie tej substancji czynnej jest stosunkowo niski. Wymieniamy je: „Flemoksin Solutab”, „Ospamoks”, „Apo-Amoksi”, „Amoksisar”, „Amoxicar”, „Amosin”.

Wśród innych środków z grupy penicylin dobrze się sprawdziły:

  • Ampicylina - farmakokinetyka znacznie ustępuje amoksycylinie. Zwykle stosuje się go w postaci zastrzyków, ponieważ po podaniu doustnym duża część substancji czynnej jest dzielona w żołądku. Wśród leków na ampicylinę warto zwrócić uwagę na „Uppsampi”, „Apo-Ampi” i „Ampik”.
  • Fenoksymetylopenicylina - występująca w takich substancjach jak „Ospen”, „Kleatsil” i „Vepikombin”.

Wadą antybiotyków penicylinowych jest zwiększona odporność na nie w większości patogenów zapalenia migdałków. Wiele gronkowców i paciorkowców opracowało enzym penicylinazę i nie reaguje na trwającą terapię antybiotykową. W takich przypadkach możemy mówić o nieskuteczności penicylin.

Niezdolność penicylin do radzenia sobie z niektórymi rodzajami patogenów dławicy pęcherzykowej doprowadziła do powstania nowych antybiotyków - kompleksów penicylin chronionych inhibitorami. Dziś są stosowane bardzo aktywnie.

Takie kompleksy są prezentowane:

  • ampicylina i sulbaktam (sultamitsillin) - są podstawą „Ampisida”, „Sultasina”;
  • amoksycylina i kwas klawulanowy (zawarte w „Augmentin”, „Amoxiclav”, „Flemoklav-Solyutab”).

Nowe leki wykazują większą skuteczność. W końcu sulbaktam i kwas klawulanowy są pozbawione przez oporne bakterie ich ochrony przed penicylinami.

Dzisiaj „Amoxiclav” i „Augmentin” - główne leki, które mogą być leczone ambulatoryjnie bólem gardła, czyli w domu. Korzystnie różnią się różnymi formami uwalniania (tabletki, proszek do wstrzykiwań i proszek zawiesinowy). Oba leki są dozwolone zarówno dla dorosłych, jak i dzieci od pierwszych dni życia.

Leczenie cefalosporynami

Antybiotyki cefalosporynowe należy stosować do gardła z pęcherzykami, jeśli:

  • szkodliwe bakterie były odporne na preparaty penicylinowe, ale nie były odporne na β-laktamy;
  • pacjent jest uczulony na penicylinę.

Ceftriakson jest antybiotykiem produkowanym w postaci do wstrzykiwania. Ten lek należy do trzeciej generacji leków przeciwbakteryjnych. Jest uważany za jeden z najbardziej skutecznych. Jednak przepisywany jest rzadko - tylko wtedy, gdy choroba jest zaniedbana. Lekarze zalecają najpierw leczenie tabletek. Jeśli nie pomogą, możesz połączyć Ceftriaxone jako ostateczność.

„Cefodox” - to narzędzie pozwala zabrać zarówno dorosłych, jak i dzieci. Jeśli jednak dziecko nie osiągnęło jeszcze wieku 12 lat, lepiej nie podawać leku w postaci tabletek. Dla takich dzieci przewidziana jest forma zawieszenia - proszek musi być po prostu rozpuszczony w wodzie.

Cefodox ma kilka skutków ubocznych - nudności, ból głowy i świąd. Jeśli jest ostatni, musisz przestać brać to narzędzie. Przecież w ten sposób może objawiać się alergia na to.

„Cefuroksym” jest antybiotykiem należącym do drugiej generacji. Jego główną wadą jest to, że substancje czynne są absorbowane w żołądku o 60%. Oznacza to, że nie będziesz musiał oczekiwać szybkiego efektu. Dlatego lekarze rzadko przepisują to narzędzie dorosłym pacjentom. Przebieg leczenia tym lekiem wynosi 10 dni.

W ciągu ostatnich kilku lat nowe cefalosporyny, a tym samym preparaty na ich bazie weszły na rynek farmaceutyczny:

  • cefixime („Supraks”);
  • cefaleksyna („Ecocephron”);
  • cefoksytyna („mefoksyna”).

Oddzielnie trzeba powiedzieć o leku „Supraks”. Liczne przypadki udanego powrotu do zdrowia świadczą o jego wysokiej skuteczności w leczeniu bólów gardła. Nawiasem mówiąc, bardzo często ten lek skutecznie zwalcza patogeny, które stały się oporne na środki przeciwbakteryjne z grupy penicylin.

Ale jeśli ból gardła wywołany przez zakażenie gronkowcowe, „Supraks” nie pomoże. Należy to wziąć pod uwagę.

Terapia makrolidowa

Jeśli pacjent ma reakcję alergiczną na leki przeciwbakteryjne z kategorii penicylin i z jakiegoś powodu leki cefalosporynowe nie działają, lekarz przepisuje makrolidy. Leki te pomagają radzić sobie z bólem gardła w ciągu 3 dni - maksymalnie 5 dni. Wysoki wskaźnik początku regeneracji jest jedną z zalet antybiotyków makrolidowych. Jednak wykwalifikowani lekarze nie zgadzają się na przyspieszone schematy leczenia.

  1. „Klarytromycyna” jest najbardziej popularna wśród dorosłych z dławicą pęcherzykową. Zazwyczaj leczenie trwa co najmniej tydzień. Ten antybiotyk może być również stosowany w leczeniu dzieci. Tylko dawka musi być obliczona na podstawie masy dziecka.
  2. Azytromycyna jest skutecznym środkiem przeciwbakteryjnym. Jedno opakowanie zawiera tylko 3 tabletki. W wielu przypadkach więcej nie jest potrzebne. Przecież czas trwania leczenia tym lekiem wynosi 3 dni. Dawka zależy od wagi osoby. Czasami zdarza się, że jeden pakiet to za mało. Następnie lekarz przedłuża leczenie do 6 dni.
  3. Leki „Azitro Sandoz” i „Sumamed” są dozwolone nawet dla dzieci od pierwszego roku życia. Produkowane są w postaci proszku zawiesinowego. Wygodna forma pozwala na szerokie zastosowanie tych antybiotyków w leczeniu dzieci.

Należy zauważyć, że makrolidy mają jedną wadę. Częściej niż inne leki przeciwbakteryjne wywołują występowanie działań niepożądanych narządów trawiennych. Jednocześnie w niektórych przypadkach strona wtórna może okazać się cięższa niż grudkowe zapalenie migdałków.

Jak leczyć folikularny ból gardła „Flemoksinom”

Lek przeciwbakteryjny Flemoksin skutecznie eliminuje proces zapalny, który rozwija się wraz z bólem gardła i pękaniem w wyniku infekcji bakteryjnej. Często lek ten jest stosowany bez pozwolenia, bez uprzedniej konsultacji ze specjalistą. Natychmiast zauważamy, że pomimo jego bezpieczeństwa nie jest to możliwe. Wszelkie antybiotyki należy przyjmować pod nadzorem lekarza.

„Flemoxin” może być stosowany w leczeniu zapalenia migdałków, nie tylko dorosłych, ale także dzieci - niezależnie od ich wieku. Ponadto narzędzie to może być używane nawet dla kobiet w ciąży.

„Flemoksin” - lek przeciwbakteryjny o szerokim spektrum działania. Z powodzeniem walczy ze szkodliwymi mikroorganizmami, eliminując równie dobrze bakterie Gram-ujemne i Gram-dodatnie. Aktywne składniki leku osiągają maksymalne stężenie we krwi w ciągu kilku godzin po spożyciu. Narzędzie jest wysoce odporne na kwas żołądkowy. Nerki wydobywają go z organizmu około 8 do 10 godzin po spożyciu. U dzieci, które nie osiągnęły wieku jednego roku, proces ten zachodzi 2 razy szybciej.

Flemoksin w postaci tabletek i proszku zawiesinowego. Weź ten lek powinien być ściśle zgodny z zasadami ustalonymi przez producenta - godzinę przed lub kilka godzin po posiłku. Gdy pęcherzykowe zapalenie migdałków jest łatwe lub niezbyt trudne, czas trwania leczenia wynosi około 7 dni. Jeśli choroba zostanie przeniesiona dość ciężko, będziesz musiał przyjmować lek przez 10 lub nawet 14 dni. W żadnym wypadku nie można przerwać przebiegu leczenia.

Jeśli po 3-4 dniach nastąpiła znacząca poprawa stanu, nadal musisz dokończyć pigułki do końca. W końcu bardzo trudno jest całkowicie wyeliminować infekcję bakteryjną w organizmie, więc musisz mieć na to wystarczająco dużo czasu.

Zakaz stosowania „Flemoxin”, jeśli dana osoba ma dużą indywidualną wrażliwość na jej treść. Ponadto lek ten jest przeciwwskazany, jeśli pacjent cierpi na zaburzenia czynności wątroby, nerek i zakażeń, którym towarzyszy stan zapalny węzłów chłonnych.

Co jest możliwe dla kobiet w ciąży i karmiących piersią

Grudkowy ból gardła jest wielkim zagrożeniem dla kobiety, która spodziewa się dziecka. Podkreślamy, że tylko lekarz może przepisać lek przeciwbakteryjny w czasie ciąży. Niezależnie od ich wyboru i akceptacji jest surowo zabronione. Rzeczywiście, wiele antybiotyków ma toksyczny wpływ na płód, a kobieta w ciąży nawet nie może się tego domyślić. A jednak, jeśli u kobiety, u której zdiagnozowano ból gardła, nie będzie mogła obejść się bez takich leków. Do tej pory istnieją leki, które uważa się za stosunkowo bezpieczne dla kobiet w ciąży. Ich substancje czynne nie przenikają przez łożysko, a zatem nie są w stanie wyrządzić szkody płodowi. Czas trwania leczenia takimi lekami jest zazwyczaj tak krótki, jak jest to dopuszczalne.

Kobiety w ciąży z bólem gardła mogą przyjmować następujące leki:

  • z penicylin: „Amoxiclav” i „Amoxicillin”;
  • z cefalosporyn: „Cefelim” i „Cefazolin”.

Ze względu na wysokie ryzyko dla płodu, antybiotyki makrolidowe Roksytromycyna, klarytromycyna i midekamycyna są surowo zabronione.

Kobieta, która karmi swoje dziecko mlekiem z piersi, powinna otrzymać leki przeciwbakteryjne, gdy rozpoznano ból gardła. Niestety, nie ma takich antybiotyków, które w ogóle nie przenikałyby do mleka matki. Istnieją jednak leki, które przechodzą do mleka matki w mikroskopijnych ilościach. Należą do nich niektóre penicyliny, cefalosporyny i makrolidy.

Podczas laktacji dopuszczalne jest leczenie również takimi środkami (z wyjątkiem dozwolonych podczas ciąży): „penicylina benzylowa”, „ampicylina”, „cefaleksyna”, „sumamed”, „azytromycyna”.

Zasady antybiotyków

Leczenie antybiotykami gardłowych pęcherzyków pęcherzykowych zakończy się powodzeniem tylko wtedy, gdy ich odbiór będzie prawidłowy. Bardzo ważne jest nie tylko znać nazwy najlepszych leków przeciwbakteryjnych, które można leczyć, ale także zrozumieć, jak obliczyć dawkę i jak często je przyjmować. Istnieje kilka zaleceń, po których można zwiększyć efekt antybiotykoterapii.

  1. Pierwszą rzeczą, jaką należy zrobić po zakupie antybiotyku w aptece, jest uważne przeczytanie załączonej instrukcji. Szczególną uwagę należy zwrócić na dawkowanie i przeciwwskazania. W niektórych przypadkach dawkowanie określa lekarz indywidualnie. Aby leczenie zakończyło się powodzeniem, należy przestrzegać zaleceń lekarza. Nieautoryzowane eksperymenty z dawkami są surowo zabronione.
  2. Jeśli po 2 dniach przyjmowania środka przeciwbakteryjnego nie obserwuje się poprawy, oznacza to, że lek ten nie zwalcza szkodliwych bakterii. Następnie konieczne jest wykonanie analizy bakteriologicznej. W tym celu lekarz wykona normalny rozmaz z dotkniętymi migdałkami. Biorąc pod uwagę uzyskane wyniki, lekarz powinien zastąpić lek skuteczniejszym lekiem.
  3. Tabletki, kapsułki lub zawiesiny do picia powinny być w równych odstępach czasu. Jeśli boisz się, że zapomnisz, zaleca się pozostawienie przypomnień. Terminowe odbiór środków przeciwbakteryjnych jest gwarancją szybkiego powrotu do zdrowia.
  4. Przebieg terapii antybiotykowej może trwać średnio 3-10 dni. Już podczas konsultacji lekarz powiadomi Cię o zalecanym czasie trwania leczenia.
  5. Antybiotyki niekorzystnie wpływają na funkcjonowanie przewodu pokarmowego. Aby zapobiec wystąpieniu rozstroju żołądka i kolejnych problemów ze stolcem, konieczne jest jednoczesne picie bifidobakterii wraz ze środkiem przeciwbakteryjnym.
  6. W niektórych przypadkach lekarz może przepisać lek przeciwgrzybiczy. Faktem jest, że antybiotyki niszczą nie tylko szkodliwe, ale także korzystne bakterie symbiotyczne, które żyją na błonach śluzowych. Gdy tylko pożyteczne bakterie znikną, grzyby mogą osiedlić się na ich miejscu. Są to dobrze znani prowokatorzy niezbyt niebezpiecznej, ale bardzo nieprzyjemnej choroby - kandydozy (wśród ludzi - „pleśniawki”).
  7. W okresie antybiotykoterapii zabrania się spożywania tłustych pokarmów i alkoholu w dowolnej ilości. Zmniejszają działanie leków.

Jeśli zastosujesz się do wszystkich powyższych zasad, możesz szybko i bez konsekwencji pozbyć się dusznicy bolesnej.

I wreszcie

Leki przeciwbakteryjne - główna metoda leczenia dusznicy bolesnej. Obecnie istnieje dość szeroka gama różnych leków, które skutecznie zwalczają bakterie. Dlatego przy wyborze odpowiedniego leku zwykle nie pojawiają się problemy.

Pęcherzykowe zapalenie migdałków jest skutecznie leczone za pomocą prostych, niedrogich i bezpiecznych środków - penicylin, cefalosporyn, makrolidów różnych pokoleń. Z ich pomocą możesz również leczyć dławicę piersiową lub katarę.

Przepisywanie leków przeciwbakteryjnych powinno być wyłącznie lekarstwem, biorąc pod uwagę odporność bakterii, obecność lub brak reakcji alergicznych, indywidualną wrażliwość, a także dane historyczne.

Stosowanie antybiotyków w pęcherzykowym zapaleniu migdałków

Lekarze najczęściej przepisują antybiotyki na ból gardła. Jak pokazuje praktyka medyczna, w 80% przypadków przyczyną choroby jest paciorkowiec beta-hemolizujący z grupy A (GABHS). Znacznie rzadziej zapalenie migdałków wywołują paciorkowce z grup C i G, inne rodzaje bakterii, wirusy, beztlenowce, krętki, mykoplazmy i chlamydie. Ale nawet jeśli grudkowe zapalenie migdałków ma pochodzenie nie bakteryjne, w procesie jego rozwoju często dołącza się zakażenie bakteryjne. Patogenne mikroorganizmy uszkadzają lokalny system obronny i promują kolonizację bakterii na błonach śluzowych górnych i dolnych dróg oddechowych.

Znaczenie antybiotyków

Podczas diagnozowania pęcherzykowego zapalenia migdałków o etiologii bakteryjnej, antybiotykoterapia jest obowiązkowa. Szczególnie ważne jest stosowanie antybiotyków, jeśli przyczyną choroby jest GABHS. To bolesne gardło to niebezpieczne komplikacje. Może wywołać ropień otrzewnej, gorączkę reumatyczną, bakteryjne zapalenie wsierdzia (zapalenie wewnętrznej wyściółki serca), zapalenie kłębuszków nerkowych (choroba nerek), wstrząs toksyczny, posocznicę (zakażenie krwi).

Określenie charakteru zapalenia migdałków może potrwać od 3 do 7 dni. Niedawno zastosowana szybka diagnoza GABHS umożliwia zidentyfikowanie czynnika chorobotwórczego podczas badania pacjenta w ciągu 10 minut. Jednak w 14% przypadków odnotowuje się fałszywie ujemny wynik. Dlatego, z negatywnym wynikiem analizy, zgodnie z przepisami sanitarnymi „Zapobieganie zakażeniom Streptococcus (grupa A)”, przeprowadza się badanie kultury.

Podczas gdy wyniki testu są gotowe, pacjent może rozwinąć poważne powikłania. Dlatego też, w obecności danych epidemiologicznych i klinicznych wskazujących na paciorkowcową naturę dławicy pęcherzykowej, przed uzyskaniem wyników badań bakteriologicznych przepisuje się leczenie przeciwbakteryjne.

Celem leczenia antybiotykowego ostrego zapalenia migdałków jest zniszczenie czynników powodujących chorobę. Im szybciej patogeny zostaną zneutralizowane, tym mniej prawdopodobne jest wystąpienie wczesnych i późnych powikłań.

Jak wybrać leki do leczenia

Paciorkowce beta-hemolizujące grupy A są bardzo wrażliwe na penicyliny i cefalosporyny. Beta-laktamy (podgrupy penicylin i cefalosporyn) są jedyną klasą leków przeciwbakteryjnych, dla których GABHS zachowuje wysoką wrażliwość. Makrolidy są stosowane w leczeniu choroby. Jednak w 13-17% oporności na makrolidy rozwija się. Najczęściej obserwowany jest fenotyp M oporności, który ujawnia odporność na makrolidy i wrażliwość na linkozamidy. Linozamidy są również stosowane w leczeniu pęcherzykowego zapalenia migdałków. Ale dla nich patogenna mikroflora szybko rozwija odporność.

W ponad 60% przypadków GABHS nie jest wrażliwy na tetracykliny i sulfonamidy. Nawet jeśli wykryje się wrażliwość na leki, nie zapewniają one całkowitego zniszczenia patogennych mikroorganizmów. Dlatego nie są stosowane do leczenia dusznicy bolesnej.

Ponieważ zapalenie migdałków jest chorobą samoograniczającą się i może prowadzić do wyzdrowienia bez leczenia, wielu pacjentów ogranicza się do preparatów miejscowych (płukanki, inhalacje, spraye). Takie podejście może prowadzić do smutnych konsekwencji. Preparaty do użytku zewnętrznego można stosować tylko w połączeniu z lekami ogólnoustrojowymi.

Przy mianowaniu leków kieruj się zasadą racjonalnej antybiotykoterapii. Wybrano lek, który zapewnia najszybszy możliwy odzysk kliniczny i bakteryjny. Spektrum jego działania powinno odpowiadać prawdopodobnemu patogenowi. Lek musi pokonać prawdopodobne mechanizmy oporności patogennych mikroorganizmów i stworzyć maksymalne stężenie w ognisku zmiany chorobowej. Przy wyborze antybiotyku zwraca się uwagę na postać dawkowania, łatwość użycia i małe prawdopodobieństwo wystąpienia działań niepożądanych.

Penicyliny

Pomimo faktu, że penicylina jest pierwszym otwartym antybiotykiem, nadal jest najskuteczniejszym sposobem leczenia pęcherzykowego zapalenia migdałków. Penicyliny skutecznie niszczą paciorkowce paciorkowce, gronkowce i Pseudomonas. W przeciwieństwie do wielu innych leków, nie są one niebezpieczne dla ludzi. Komórki grzybicze penicyliny znacznie różnią się od komórek ludzkich, a zatem nie mają na nie negatywnego wpływu. Antybiotyki z grupy penicylin są zatwierdzone do stosowania w okresie ciąży i laktacji. Nie wpływają na rozwój płodu.

Penicyliny mają dobrą farmakokinetykę. Są szybko wchłaniane w żołądku i powoli rozkładane przez enzymy. W rzadkich przypadkach leki mogą powodować niestrawność.

Ostatnio zaobserwowano wzrost oporności drobnoustrojów chorobotwórczych na penicyliny. Wskaźnik niepowodzeń leczenia penicyliną w dusznicy bolesnej wynosi 25-30%. Niektóre szczepy bakterii nauczyły się wytwarzać enzym beta-laktamazę, który niszczy pierścień beta-laktamowy antybiotyków. Beta-laktamaza może być wytwarzana przez mikroorganizmy zwane copathogenami (warunkowo patogenne organizmy) obecne w głębokich tkankach migdałków.

Aby zapobiec zniszczeniu pierścienia beta-laktamowego substancji czynnej, do preparatów dodaje się specjalny związek, który hamuje wytwarzanie beta-laktamazy. Takie związki obejmują kwas klawulanowy, tazobaktam, sulbaktam. Preparaty zawierające penicylinę i inhibitor beta-laktamazy nazywane są penicylinami chronionymi przed inhibitorami.

Penicyliny

W bólach gardła, półsyntetycznych antybiotykach Aminopenicyliny (Ampicylina i Amoksycylina) i naturalny antybiotyk Fenoksymetylopenicylina są przepisywane dorosłym. Podobnie jak inne beta-laktamy, aminopenicyliny i fenoksymetylopenicylina mają działanie bakteriobójcze poprzez hamowanie syntezy ściany komórkowej bakterii. Wśród naturalnych antybiotyków fenoksymetylopenicylina ma najwyższe minimalne stężenie hamujące.

Jest on najczęściej stosowany w amoksycylinie z bólem mieszków grudkowych (Flemoxin Solutab, Ospamox, Apo-Amoxy, Amoksisar, Amosin). W swojej aktywności przeciw paciorkowcom, Amoksycylina nie jest gorsza od Ampicyliny i Fenoksymetylopenicyliny. Jednak przewyższa je pod względem właściwości farmakokinetycznych. Jego biodostępność jest prawie 2 razy wyższa niż ampicyliny i fenoksymetylopenicyliny. Osiąga 80% (w postaci Solutab - 95%). Amoksycylina wiąże się mniej z białkami (17%), szczególnie w porównaniu z fenoksymetylopenicyliną (80%). Lek jest szybko wchłaniany i przenika do większości płynów ustrojowych i tkanek. W przeciwieństwie do innych leków Amoksycylinę można przyjmować niezależnie od posiłku. Jest wydalany głównie przez nerki (50-70%) i wątrobę (10-20%).

W obecności przewlekłego zapalenia migdałków spowodowanego przez paciorkowce beta-hemolizujące grupa A wzrasta prawdopodobieństwo kolonizacji źródła zakażenia przez drobnoustroje chorobotwórcze wytwarzające beta-laktamazę. W takich przypadkach wskazane jest leczenie penicylinami chronionymi inhibitorami. Należą do nich leki Amixicillin + kwas klawulanowy (Augmentin, Amoxiclav, Flemoklav-Solyutab) i Ampicillin + Sulbactam (Ampisida, Sultasina). Ich spektrum przeciwdrobnoustrojowe obejmuje szereg bakterii Gram-ujemnych i beztlenowców, które syntetyzują beta-laktamazy klasy A. Hamowanie penicylin jest również hamowane w przypadkach, gdy ostre leczenie pęcherzykowej penicyliny dusznicy nie powiodło się.

Stosowanie cefalosporyn

Cefalosporyny są przepisywane w przypadkach, gdy odporność patogenów na leki z grupy penicylin znajduje się w obecności wrażliwości na beta-laktamy. Terapia cefalosporyną jest stosowana, jeśli leczenie penicylinami nie przyniosło pożądanego rezultatu, ponadto w przypadku reakcji alergicznej u pacjenta z penicyliną. Ze względu na wysoką skuteczność i niską toksyczność cefalosporyny zajmują jedno z pierwszych miejsc w częstości stosowania klinicznego w gardle pęcherzykowym.

Działanie bakteriobójcze cefalosporyn jest związane z upośledzonym tworzeniem ściany komórkowej bakterii, jak w penicylinach. Podobieństwo strukturalne beta-laktamów determinuje nie tylko ten sam mechanizm działania, ale także alergię krzyżową u niektórych pacjentów.

Istnieją 4 pokolenia cefalosporyn. Każda nowa generacja leków ma szerszy zakres działania. W ostatnich pokoleniach cefalosporyn zwiększa się aktywność przeciwdrobnoustrojowa przeciwko bakteriom Gram-ujemnym i zmniejsza się aktywność przeciwko drobnoustrojom Gram-dodatnim.

Cefalosporyny rzadziej powodują reakcje hepatotoksyczne niż inne antybiotyki.

Narkotyki grupują cefalosporyny

Gdy ból gardła jest często nazywany cefadroksylem cefalosporyny I generacji. Wykazuje wysoką skuteczność w leczeniu choroby spowodowanej przez GABHS. Lek jest dobrze tolerowany i rzadko powoduje działania niepożądane. Podobnie jak inne cefalosporyny I generacji, cefadroksyl jest odporny na beta-laktamazę gronkowcową. Jednak niektóre szczepy różniące się nadprodukcją enzymu mogą wykazywać niską wrażliwość na cefadroksyl.

Lek jest szybko wchłaniany po przyjęciu doustnym. Jednoczesne spożycie praktycznie nie wpływa na jego wchłanianie. Cefadroksyl słabo wiąże się z białkami (15-20%) i jest powoli wydalany. Klinicznie istotne stężenia występują głównie w migdałkach. Prawie 90% leku jest wydalane z moczem.

Gdy ból gardła pęcherzykowego można wyznaczyć Cefalosporyna II generacji Cefuroksym. Lek charakteryzuje się wysoką aktywnością przeciwko paciorkowcom i gronkowcom. Jest stabilny w obecności większości beta-laktamazy. Cefuroksym działa na szczepy bakterii oporne na ampicylinę i amoksycylinę. Lek charakteryzuje się wysokim wiązaniem z białkami osocza (50%). Jego biodostępność wzrasta po posiłku. 50% dawki jest wydalane z moczem w ciągu 12 godzin.

Cefalosporyny III generacji charakteryzują się wysokim poziomem aktywności w stosunku do paciorkowców, w tym GABHS. Gdy przepisuje się ból gardła, podstawowy preparat z grupy cefalosporyn Ceftriaksonu trzeciej generacji. Charakteryzuje się odpornością na większość beta-laktamazy. Lek jest w postaci zastrzyków. Stosuje się go w przypadku rozpoznania ciężkiej postaci zapalenia migdałków. Biodostępność leku osiąga 100%, zachowuje aktywność bakteriobójczą przez 24 godziny. Ceftriakson ma wysokie odwracalne wiązanie z białkami (do 95%). 50-60% leku jest wydalane u dorosłych z moczem, a 40-50% - z żółcią.

Jako alternatywę dla iniekcji ceftriaksonu można przepisać doustną cefalosporynę Cefiksymu trzeciej generacji. Jego biodostępność wynosi 40-50% i nie zależy od przyjmowania pokarmu. Około 65% leku wiąże się z białkami osocza. Jest wydalany w postaci niezmienionej z moczem w ciągu 24 godzin (50-55%).

Stosowanie makrolidów

Chociaż GABHS jest uważany za mikroorganizmy pozakomórkowe, badania potwierdziły ich zdolność do przenikania do komórek nabłonkowych ludzkiego układu oddechowego, gdzie są odporne na antybiotyki. Beta laktamy mają słabą zdolność przenikania przez ścianę komórkową. Dlatego są one nieskuteczne wobec mikroorganizmów wewnątrzkomórkowych (chlamydia, mykoplazma).

Ten problem jest szczególnie istotny dla osób z przewlekłym grudkowym zapaleniem migdałków. W przewlekłym zapaleniu, któremu towarzyszy niepełna fagocytoza (wchłanianie bakterii przez fagocyty), mikroorganizmy namnażają się w komórkach fagocytujących.

Innym problemem związanym z przewlekłym zapaleniem migdałków jest powstawanie biofilmów. Struktury polisacharydowe tworzące matrycę biofilmów skutecznie chronią patogenne mikroorganizmy przed działaniem leków.

Makrolidy mają zdolność pokonywania błony komórkowej i wnikania w biofilm bakteryjny. Mają także działanie immunomodulujące i przeciwzapalne.

Makrolidy zakłócają syntezę mikroorganizmów białkowych. Główną wartością terapeutyczną jest wysoka aktywność makrolidów przeciwko paciorkowcom i gronkowcom, patogenom wewnątrzkomórkowym.

W zależności od liczby atomów węgla makrolidy są 14-, 15- i 16-członowe. Te ostatnie mają wysoką aktywność przeciw paciorkowcom ropotwórczym, odpornym na inne rodzaje makrolidów.

Oprócz wysokiej aktywności anty-paciorkowcowej, makrolidy mają właściwości tworzenia wysokiego stężenia tkanek w obszarze dotkniętym chorobą. Leki są dobrze tolerowane. Ich niewątpliwą zaletą jest krótki cykl leczenia.

Makrolidy znacznie mniej beta-laktamów powodują reakcję alergiczną.

Leki makrolidowe

Wśród leków z grupy makrolidów klarytromycyna (Klacid) maksymalizuje odpowiedź immunologiczną. Zwiększa aktywność makrofagów i neutrofili, dodatkowo aktywuje zabójców T. Jest to ważne w leczeniu choroby spowodowanej mieszaną infekcją (wirusy i bakterie).

Zaletą klarytromycyny jest zdolność do niszczenia matrycy biofilmu. Uszkadza jej strukturę i uniemożliwia jej działanie. Lek sprawia, że ​​jest przepuszczalny nie tylko dla siebie, ale także dla innych antybiotyków. Klarytromycyna ma właściwości przenikania do tkanek narządów układu oddechowego i koncentracji w nich. Poziom substancji czynnej w narządach przekracza 2-6 razy stężenie w osoczu. Znaczna ilość leku jest skoncentrowana w tkankach migdałków podniebiennych. Taka cecha klarytromycyny pozwala osiągnąć efekt terapeutyczny nawet w obecności oporności drobnoustrojów chorobotwórczych na lek.

Zaletą klarytromycyny jest jej zdolność do tworzenia w organizmie aktywnego metabolitu (produktu rozkładu) - 14-hydroksy-klarytromycyny. Substancja ta ma właściwości antybakteryjne i wzmacnia działanie klarytromycyny przeciwko niektórym gronkowcom i paciorkowcom.

Lek działa po antybiotyku. Hamuje wzrost kolonii drobnoustrojów chorobotwórczych, nawet jeśli nie jest już obecny w ich środowisku. Klarytromycyna jest szybko wchłaniana. Jednoczesne przyjmowanie pokarmu spowalnia wchłanianie, ale nie zmniejsza biodostępności leku. Komunikacja z białkami może przekroczyć 90%. Lek jest wydalany przez nerki (38-46%) i z kałem (30-40%). Rzadko powoduje działania niepożądane. Przejawiają się słabo i trwają krótko.

W przypadku gardła pęcherzykowego może być przepisany inny lek z grupy makrolidów, azytromycyna. Przebieg leczenia farmakologicznego zwykle nie przekracza 3 dni. Ze względu na stabilność w kwaśnym środowisku azytromycyna jest szybko wchłaniana z przewodu pokarmowego. Jego biodostępność wynosi 37%. Wysoka skuteczność azytromycyny wynika z jej zdolności do przenikania do zmiany przy użyciu fagocytów. Lek jest uwalniany podczas fagocytozy i ma działanie antybakteryjne. Powolna eliminacja leku jest spowodowana jego niskim wiązaniem białkowym.

Zastosowanie linkozamidów

Linozamidy mają głównie działanie bakteriostatyczne. Hamują produkcję białka w patogenach. W wysokich stężeniach wobec bardzo wrażliwych szczepów może spowodować śmierć mikroorganizmów. Leki z grupy linkozamidów są przepisywane tylko w przypadku, gdy bakterie chorobotwórcze mają niską wrażliwość na beta-laktamy i makrolidy. Linozamidy można również zalecić, jeśli leczenie tymi lekami nie prowadzi do powrotu do zdrowia.

Grupa linkozamidów obejmuje naturalny antybiotyk Lincomycin i jego półsyntetyczny analog Clindamycin. Linkomycyna (Medoglycine, Neloren, Tsilimitsin, KMP-Lincomycin, Lynosyn, Lincomycin-Akos) jest szybko wchłaniana z przewodu pokarmowego. Jednak jego biodostępność jest niska. Przy przyjmowaniu leku na pusty żołądek wynosi 30%, a po posiłku - nie więcej niż 5%. Wiązanie linkomycyny z białkami osocza osiąga 75%. Lek dobrze przenika do narządów i płynów. Jest powoli eliminowany z organizmu.

Klindamycyna (Dalatsin, Zerkalin, Klindatop, Klinds, Clindovit) ma wyższą aktywność przeciwbakteryjną w porównaniu z linomycyną. Jedynymi wyjątkami są szczepy oporne na linkomycynę. Jest także szybko wchłaniany z przewodu pokarmowego. Jego biodostępność sięga 90%. Jedzenie spowalnia wchłanianie, ale nie zmniejsza biodostępności leku. Klindamycyna ma wysokie wiązanie z białkami (do 95%). Szybko penetruje tkanki ciała, w tym migdałki. W przeciwieństwie do linkomycyny, klindamycyna jest szybko wydalana z organizmu. Czasami występuje oporność krzyżowa na klindamycynę i makrolidy.

Leczenie antybiotykami należy przeprowadzać zgodnie z zaleceniami lekarza prowadzącego. Nie można zmienić dawki leków i zmniejszyć przebiegu leczenia, nawet jeśli stan pacjenta znacznie się poprawił i czuje się on zdrowy. Nieautoryzowane zmniejszenie kursu i zmniejszenie dawek nie pozwoli na osiągnięcie efektu terapeutycznego. Przeżywające mikroorganizmy mogą spowodować zaostrzenie choroby lub powikłanie. Nabędą odporności na lek, więc trudniej będzie leczyć patologię. Nadmiar dawek może spowodować niewydolność nerek i wątroby.